Το ΝΑΤΟ και το... FYROMSTORY

Η ουσία είναι πέρα απ’ το «μακεδονικό», πέρα από τους Σκοπιανούς και τους Έλληνες… Μεγαλέξανδρους, πέρα απ’ τη Μακεδονία και το ελληνικό βέτο. Η ουσία δεν έχει να κάνει ούτε με τις εθνικιστικές οπερέτες που, συστηματικά, στήνονται στο γειτονικό κρατίδιο, ούτε με τις ελάχιστες, ευτυχώς, εντόπιες εθνοκαπηλικές κορώνες. Η ουσία είναι γεωπολιτική. Σε ελεύθερη απόδοση, γεω…αρπαχτική: μια ακόμη αμερικανική αρπαχτή στα Βαλκάνια, μια ακόμη επιχείρηση απονεύρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με το ΝΑΤΟ στο ρόλο αναισθησιολόγου. Αυτή είναι η ουσία…

Μετά την πτώση του Τείχους, το ΝΑΤΟ δεν είχε ούτε πολιτικούς ούτε αμυντικούς λόγους ύπαρξης. Σε έναν λογικό, ηθικό και έντιμο κόσμο θα ‘πρεπε να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Αμέσως μετά τις καθεστωτικές ανατροπές στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», το τέλος του «ψυχρού πολέμου», την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αντ’ αυτού, με τη συνένοχη συναίνεση κάποιων κρατών-μελών και την, επίσης συνένοχη, σιωπή άλλων, μετασχηματίστηκε σε μια τερατώδη πολεμική μηχανή προώθησης των γεωοικονομικών (και όχι «γεωπολιτικών») συμφερόντων των ΗΠΑ και κάποιων δορυφορικών τους χωρών.

Στην αρχή, με το πρόσχημα βοηθητικών επεμβάσεων σε μια σειρά… «αποτυχημένων κρατών» (νατοϊκός χαρακτηρισμός για τα περισσότερα κράτη του «Τρίτου Κόσμου»), όπως η Σομαλία και η Αϊτή. Αργότερα, με το πρόσχημα… «ανθρωπιστικών παρεμβάσεων» στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001, η τρομοκρατία ως «στρατηγική απειλή από τα αποτυχημένα κράτη κατά των ΗΠΑ και του δυτικού κόσμου» γίνεται πρόσχημα για ένα νέο δόγμα του ΝΑΤΟ και για ισοπεδωτικές στρατιωτικές επεμβάσεις στο… αποτυχημένο Αφγανιστάν και αργότερα στο επίσης… αποτυχημένο Ιράκ. Το (ισχύον) νέο δόγμα προσβάλει και ανατρέπει την έννοια «έθνος» αφού, στην ουσία, καταργεί τις αξίες της εθνικής ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας, το απαραβίαστο των συνόρων. Ενώ, με το πρόσχημα της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, νομιμοποιούνται στρατιωτικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στο εσωτερικό των χωρών!..

Τώρα, κύριο μέλημα των ΗΠΑ είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ ως πολιορκητικού κριού των συμφερόντων τους. Για να ευοδωθεί η σουπερμπίζνα υπό την επωνυμία «Καθολική Ευρωπαϊκή Πυραυλική Άμυνα». Η εγκατάσταση, δηλαδή, αμυντικών πυραυλικών μηχανισμών στην Πολωνία και στην Τσεχία προς το παρόν. Κι αργότερα, Γεωργία, Ουκρανία, Σκόπια, Αλβανία, Ρουμανία και… βλέπουμε. Αυτή τη φορά, με πρόσχημα την απειλή πυραυλικής επίθεσης απ’ το…Ιράν! Και με στόχο τον πλήρη πολιτικό και οικονομικό έλεγχο της Ευρώπης, την αποτροπή, εάν θέλετε, της περαιτέρω ανάπτυξης του υπαρκτού, ήδη, δικτύου ρωσοευρωπαϊκών συμφερόντων. Και ακόμα, την αδρανοποίηση (με την αποδοχή, εκ μέρους των ευρωπαϊκών χωρών, της «καθολικής-νατοϊκής πυραυλικής άμυνας») του σχεδίου της Ε.Ε. για απόκτηση ανεξάρτητης στρατιωτικής δύναμης…

Τι κάνει η Ευρώπη; Το… σκέφτεται. Εμείς πάλι, κολλημένοι με τo… FYROM story!..

Νίκος Τσαγκρής

Όλοι εναντίον ΣΥΡΙΖΑ!..

Το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι μπαίνει στα χωράφια της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ότι δεν διστάζει να απεργάζεται ακόμα και πολιτικές ασχημίες προκειμένου να κερδίσει τις εντυπώσεις. Να εμπλέξει, ας πούμε, σε περιπέτειες ακόμη και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και μέσω αυτού, «άκουσον-άκουσον!» το πολίτευμα, μόνο και μόνο για να κερδίσει κάποιους περαιτέρω πόντους, «δημοσκοπικούς πόντους παρακαλώ!», από το ΠΑΣΟΚ…

Σ’ αυτό συμφωνεί και η Νέα Δημοκρατία: Είναι πολιτικό unfair η εμπλοκή του προέδρου της Δημοκρατίας, ισχυρίζεται: «Ο πρόεδρος δεν παρεμβαίνει»! «Ο πρόεδρος είναι σύμβολο»! Ο ΣΥΡΙΖΑ το κάνει μόνο για επικοινωνιακούς λόγους! Να εντυπωσιάσει! Να κερδίσει πόντους («στα γκάλοπ παρακαλώ, διότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική!») απ’ το ΠΑΣΟΚ και απ’ τη Ν.Δ. Το ίδιο επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ και με το αίτημα για δημοψήφισμα. «Ποιο δημοψήφισμα; Αποκλείεται. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει παράδοση (!) δημοψηφισμάτων!

Το ΚΚΕ συμφωνεί κι αυτό. Με τη Ν.Δ. και με το ΠΑΣΟΚ συμφωνεί, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για τις εντυπώσεις κινείται, ότι παίζει… «φτουκαπρό» με το ΠΑΣΟΚ στις πλάτες του λαού: «την ώρα που η πολιτική της ΝΔ χρειάζεται τσάκισμα, την ώρα που η ΝΔ δίνει γη και ύδωρ στα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή…». Μια νύχτα μάλιστα, σ’ ένα «παράθυρο», η καναλάτη βουλευτίνα του κόμματος προχώρησε επί της… ουσίας: «Μα στο θεό σας τώρα! Να ζητούν από πρόεδρο της Δημοκρατίας να καθαρίσει για το ασφαλιστικό; Είναι αυτό αποτελεσματική πολιτική;»… Με το μυαλό στην ενενηντάχρονη… αποτελεσματική πολιτική του ΚΚΕ μίλησε, προφανώς, η καναλάτη βουλευτίνα. Που στην ποιό αθώα εκδοχή της δεν είναι παρά μια ουτοπική πολιτική για την εγκαθίδρυση μιας ουτοπίας, της κομμουνιστικής ουτοπίας. Τόσο αποτελεσματική!

Περίπου όσο αποτελεσματική είναι και η πολιτική που, τελευταία, ασκείται εντός και εκτός Βουλής. Εκεί όπου το ΠΑΣΟΚ κάνει αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ κάνει αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ και μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, ενώ η κυβέρνηση χτυπάει τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω ΠΑΣΟΚ και το ΠΑΣΟΚ μέσω ΣΥΡΙΖΑ. Μα, διάβολε, όλες αυτές οι… πολιτικές ασκούνται με επίκεντρο ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό, ως προς την αποψίλωση δεκάδων κεκτημένων δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων, νομοσχέδιο. Λες και το ασφαλιστικό είναι ο ιδανικός «τόπος», για ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και Ν.Δ., να λύσουν τα υπαρξιακά τους με τον ΣΥΡΙΖΑ!

Αυτά, τις ώρες που η κοινή πολιτική λογική όλων των εργαζομένων, όλων των Ελλήνων, θέλει τα κόμματα της αντιπολίτευσης ενωμένα, να παίρνουν κοινές ή παράλληλες πολιτικές πρωτοβουλίες: πρωτοβουλίες ουσίας ή εντυπωσιασμού που θα εξαντλούν όλα τα πολιτικά μέσα, αποτελεσματικά ή μη, για την ανατροπή του αντισυνταγματικού νομοσχεδίου...

Νίκος Τσαγκρής

ΑΠΕΡΓΙΑ: Το υπερόπλο των λαών*

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Γίνονται απεργίες σε σας; Καλά, αστυνομία δεν έχετε;» έλεγε ο Στάλιν στον Χάρρυ Χόπκινς (σύμβουλο του Ρούσβελτ) το 1942. Ο ίδιος δεν είχε ανάγκη την αστυνομία. Τα ενσωματωμένα στο σοβιετικό κράτος συνδικάτα είχαν ως βασικό καθήκον την παρεμπόδιση των απεργιών. Το ίδιο συνέβαινε σε όλο το βασίλειο της απολυταρχίας: από την Πορτογαλία του Σαλαζάρ και την Ισπανία του Φράνκο ως την Βολιβία του Μπαριέντος και το Πουάντ α Πιτρ της Γουαδελούπης.

Κάτι παρόμοιο, ωστόσο, συμβαίνει και στις πιο ... chic δημοκρατίες της Δύσης. Στην χθεσινή ελληνική δημοκρατία του Σημίτη, να πούμε, ή στη σημερινή του Καραμανλή: τα συνδικάτα (χθες ΠΑΣΚΕ / σήμερα ΔΑΚΕ) ενσωματωμένα στα κυβερνητικά καθεστώτα (χθες στο Σημιτικό, σήμερα στο Καραμανλικό) υπονομεύουν, παρεμποδίζουν ή σπάνε τις απεργίες. Το έκαναν, εντελώς πρόσφατα, τα συνδικάτα της ΔΑΚΕ στη ΔΕΗ και στους Δήμους.

Η δύναμη της απεργίας, αυτού του όπλου που ενώνει τους εργαζόμενους πέρα από τα ατομικά τους συμφέροντα, είναι τέτοια που, δίκαια, από τους κρατικούς γραφειοκράτες όλων των εποχών, θεωρείται ύψιστη απειλή κατά της ασφάλειας κάθε κράτους, κάθε καθεστώτος, κάθε κυβέρνησης: απεργούν οι Ρώσοι προλετάριοι το 1917; «Πνίξτε τους στο αίμα!». Απεργούν οι Ούγγροι εργάτες το 1956; Η κυβέρνηση Καντάρ μιλάει για πληρωμένη με δολάρια προδοσία του έθνους! Απεργούν οι μεταλλωρύχοι κασσίτερου στη Βολιβία; Ο δικτάτορας στέλνει επειγόντως τεθωρακισμένο τρένο στον τόπο του εγκλήματος: 40 νεκροί!

Οι κυβερνήσεις, ιδίως οι «δημοκρατικές», φοβούνται τις απεργίες όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και προκειμένου να τις ξορκίσουν, ειδικά όταν εκδηλώνονται στο… τσιφλίκι τους (το κράτος, τις δημόσιες υπηρεσίες) τις ονομάζουν «πολιτικές απεργίες». Τότε, «το να επιτρέπουμε (!) να παραλύουν ουσιώδεις για τη ζωή του Έθνους (!) δημόσιες υπηρεσίες στο όνομα του δικαιώματος της απεργίας ισοδυναμεί με το να επιτρέπουμε να δέχεται το κράτος θανάσιμα πλήγματα…».

Τότε, ακόμα και μια δεξιά κυβέρνηση που εκφράζει τα εισοδηματικά «ρετιρέ» και εκλέγεται απ’ αυτά (η κυβέρνηση Καραμανλή, ας πούμε) δεν διστάζει να βαφτίσει «ασφαλιστικά ρετιρέ» τα ελάχιστα εναπομείναντα υγιή ασφαλιστικά ταμεία, προκειμένου να συκοφαντήσει τους απεργούς ασφαλισμένους σ’ αυτά, επειδή συμπαρασύρουν σε απεργία τους εργαζόμενους όλων των κοινωνικών ορόφων. Δεν διστάζει να απειλεί ακόμα και με πολιτική επιστράτευση.

Το 1963, διακόσιοι Γάλλοι μεταλλωρύχοι απάντησαν με απεργία διαρκείας στην διαταγή πολιτικής επιστράτευσης που είχε εκδώσει εναντίον τους ο Πομπιντού . Το κύρος του πρωθυπουργού καταρρακώθηκε. Το κράτος του Σαρλ ντε Γκώλ παρέλυσε. Η κυβέρνηση αντιμετώπισε το δίλημμα της συνθηκολόγησης ή της πτώσης. Αντίστοιχο δίλημμα αντιμετώπισε ο Σημίτης με το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Και συνθηκολόγησε μεν…, έπεσε δε. Να δούμε τι θα γίνει, τώρα, με τον Καραμανλή…

*Κείμενο δημοσιευμένο στο ΕΘΝΟ΅την Πρωτομαγιά του 2008

Ο Αλέκος, o Αλέξης και ο ΣΥΡΙΖΑ...

Από άρθρο του Περικλή Κοροβέση στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ*

Το νέο πολιτικό υποκείμενο που ηγεμονεύει πια στο χώρο της Αριστεράς είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δημοσκόπος δεν τολμάει να βάλει όρια σε έναν πολιτικό σχηματισμό που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα πλησίασε τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ. Δεν θα είναι απίθανη πρόβλεψη να δούμε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπερνούν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και να πλησιάζουν τα ποσοστά της Ν.Δ. και ίσως στο απώτερο μέλλον αυτής της περιόδου να γίνει πρώτο κόμμα, στις δημοσκοπήσεις βέβαια. Οι εκλογές είναι άλλο πράγμα. Εχουν δοθεί πολλές εξηγήσεις γι' αυτό το πρωτόγνωρο πολιτικό φαινόμενο. Θα σταθώ σε μία που μου φαίνεται η πιο λανθασμένη. Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στη χαρισματική αρχηγία του Αλέκου Αλαβάνου, που συμπληρώνεται από τη λάμψη του Αλέξη Τσίπρα.

Σίγουρα η προσωπικότητα παίζει καθοριστικό ρόλο στην Ιστορία. Αλλά οι προσωπικότητες δεν κάνουν Ιστορία, η Ιστορία δημιουργεί προσωπικότητες που την εκφράζουν. Και υπάρχει μια κοινωνική Αριστερά στην Ελλάδα που κανείς δεν ξέρει το μέγεθός της που μέχρι σήμερα δεν είχε πολιτική έκφραση ή είχε ελλιπή έκφραση. Στο σημείο που ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει, στο μέτρο του δυνατού, -ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα γιαπί- αυτήν την κοινωνική Αριστερά, τότε βρίσκει και τους κατάλληλους εκπροσώπους. Και μπορεί και ο Αλέκος Αλαβάνος και ο Τσίπρας να εξελέγησαν από τον ΣΥΝ αλλά στην ουσία τούς ψήφισε όλος ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί τους έχει εμπιστοσύνη, έχουν ικανότητες και πολιτική οξυδέρκεια και υπερασπίζονται σθεναρά τα δικαιώματα και τα συμφέροντα αυτού του λαού, μέσα από το σαφή πολιτικό τους λόγο.Αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση ο «Αλαβανισμός-Τσιπρισμός» ο μαρξισμός της εποχής μας, όπως έλεγαν κάποτε για τον «Μαοϊσμό».

Η Αριστερά παράγει μαζικά ηγέτες, ιδίως όταν βρίσκεται σε κρίση। Δεν χρειάζονται άλλοι, γιατί πια δεν υπάρχει καμία αγορά να τους απορροφήσει. Χρειαζόμαστε μαζικά κινήματα και στελέχη που να τα εκπροσωπούν με συνέπεια και αποφασιστικότητα. Και νομίζω πως ο ίδιος ο Αλαβάνος έδωσε ένα πολιτικό μάθημα υψηλού πολιτικού ήθους σε αυτή την κατεύθυνση, καταργώντας τον εαυτό του από αρχηγό. Αλλά ο ρόλος του δεν μειώθηκε σε τίποτα. Το αντίθετο θα έλεγα (και για να μη φανεί πως ζητάω κανένα υπουργείο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, τότε εγώ θα περάσω στην αριστερή αντιπολίτευση).

*Ο Περικλής Κοροβέσης είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Αθήνας

Οι τριακόσιοι... θωρακίζονται

Η Κυβερνητική Επιτροπή ενέκρινε, λέει, τέσσερα νομοσχέδια του υπουργείου Δικαιοσύνης, το πρώτο εκ των οποίων αφορά τη διαφθορά. Και, όπως δήλωσε ο υπουργός Σ. Χατζηγάκης, «θωρακίζει τον πολιτικό κόσμο». Είναι, αυτή, μια δήλωση που χρειάζεται, αν όχι γλωσσολογική ή σημειολογική ανάλυση, δημοσιογραφική… έρευνα. Προκειμένου να αποσαφηνισθεί ο χαρακτήρας της δήλωσης, πράγμα που θα μπορούσε να αποσαφηνίσει και τον χαρακτήρα του νομοσχεδίου, τον χαρακτήρα της «θωράκισης», και (αυτό στην κυριολεξία!) τον χαρακτήρα του «πολιτικού κόσμου». Και, βέβαια, τον χαρακτήρα της διαφθοράς από την οποία, αυτός θα θωρακιστεί…

Το νομοσχέδιο «θωρακίζει τον πολιτικό κόσμο», είπε ο υπουργός και, φαντάζομαι, όταν αναφέρεται σε πολιτικό «κόσμο» δεν εννοεί ούτε το σύνολο των… ουρανίων σωμάτων (κατά την ετυμολογική ερμηνεία της λέξεως «κόσμος») ούτε βέβαια το πολιτικό σύμπαν (ως μέρος του συγκεκριμένου σύμπαντος θα το εξελάμβανα ως προσωπική προσβολή!), αλλά τους επαγγελματίες (με την καλή έννοια, παρακαλώ) πολιτικούς. Υπό την έννοια, εξηγούμαι, ότι η ερασιτεχνική, η ανιδιοτελής ενασχόληση με την πολιτική (με αποκλειστικό, δηλαδή, κίνητρο την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο) είναι τεθωρακισμένη απέναντι στη διαφθορά˙ για να μην πούμε ότι η πολιτική ανιδιοτέλεια είναι η ίδια η θωράκιση, ο μοναδικός «θώρακας» απέναντι στη διαφθορά. Και υπό την έννοια ότι οι μόνοι που είναι έτοιμοι να διαφθαρούν (και έχουν χρείαν «θωράκων») είναι οι επαγγελματίες πολιτικοί. Ιδιαίτερα εκείνοι στους οποίους δεν αρκούν τα 10.000 ευρώ που, μηνιαίως, εισπράττουν…

Πιστεύει κανείς ότι ένα νομοσχέδιο, ένας ακόμα κακομοίρης νόμος μπορεί να θωρακίσει τους επαγγελματίες πολιτικούς ή τον «πολιτικό κόσμο» απέναντι στη διαφθορά; Μα δεν είναι κοινό μυστικό ότι η διαφθορά των πολιτικών είναι τεθωρακισμένη από έναν διεφθαρμένο νόμο που παρέχει ασυλία (ατιμωρησία) σε κάθε διεφθαρμένο επαγγελματία πολιτικό; Και από άλλους, άγραφους, που, κατά κάποιον τρόπο «θωρακίζουν» τις μικρές ή μεγάλες φθορές ή διαφθορές του «εξουσιαστικού κόσμου», λέω τώρα εγώ, σαφώς υπονοώντας τους ανθρώπους της πολιτικής (νομοθετικής, εκτελεστικής, κομματικής κ.λ.π.) της δικαστικής, της εκδοτικής-δημοσιογραφικής και της οικονομικής εξουσίας; Τέλος, δεν είναι κοινός τόπος ότι στο βαθμό που ο «πολιτικός κόσμος» (ακόμα κι αν ο υπουργός συμπεριλαμβάνει σ’ αυτόν κάθε πολιτικό όν) είναι διεφθαρμένος, είναι από μέσα διεφθαρμένος, μέσα απ’ το θώρακά του δηλαδή, στην υποκειμενική του διάσταση, σ’ αυτό που λέμε «πολιτική συνείδηση»;

Λοιπόν, ανεξάρτητα από τις ρυθμίσεις που φέρει, η νομοθετική αυτή απόπειρα μοιάζει σουρεαλιστική: μια απόπειρα θωράκισης διεφθαρμένων πολιτικών θωράκων από τη διαφθορά! Έτσι, σαν μόνη ελπίδα για να γλυτώσουμε απ’ την πολιτική διαφθορά (τους διεφθαρμένους πολιτικούς, για να είμαστε ακριβείς, είναι ένα απ’ τα υπόλοιπα τρία νομοσχέδια του υπουργείου Δικαιοσύνης: Εκείνο που προβλέπει την κατασκευή νέων φυλακών!..

Νίκος Τσαγκρής

Ο δικομματικός εφιάλτης!..

Άκουσα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, υπό την πίεση κορυφαίων, επίσης, δημοσιογράφων, να παραδέχονται δημοσίως ότι «ναι, καταρρέει το πολιτικό σύστημα»! Αποδίδοντας τη συγκεκριμένη κατάρρευση στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα! Προφανώς, οι συγκεκριμένοι… κορυφαίοι έχουν χάσει τα αβγά και τα καλάθια, ταυτίζοντας το πολιτικό σύστημα με τον δικομματισμό. Και αποκαλούν την διαφαινόμενη ανατροπή του δικομματισμού «κατάρρευση του πολιτικού συστήματος»!

Για να φρεσκάρουμε τη μνήμη τους, τους θυμίζουμε ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας, όπως αυτό ορίζεται από το Σύνταγμα, δεν είναι ο δικομματισμός αλλά η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και ότι οι θεμελιώδεις αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας περιλαμβάνουν την κυριαρχία του λαού μέσω «κομματικών» ή και «ανεξάρτητων» αντιπροσώπων του στη Βουλή (αρχή της δημοκρατίας). Θυμίζουμε επίσης ότι δεν υφίστανται αριθμητικοί περιορισμοί ως προς την συμμετοχή πολιτικών κομμάτων στις εκλογές, την κοινοβουλευτική διαδικασία και την εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία…
Αλλά αυτά στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα, το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, όπως χειραγωγήθηκε και, εν τέλει, διαμορφώθηκε και παγιώθηκε (κυρίως με εκλογικά συστήματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα πότε του ΠΑΣΟΚ, πότε της ΝΔ – και πάντα στα μέτρα ενός κυβερνητικού δικομματισμού) από τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου, πράγματι, καταρρέει. Καθώς, προς το παρόν σε επίπεδο γκάλοπ, ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλει ως τρίτος κυβερνητικός πόλος και ο Τσίπρας «φωτογραφίζεται» ως ο επερχόμενος ανατροπέας του πολιτικού συστήματος!

Μα, πάλι στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον νέο ηγέτη του Συνασπισμού Αλέξη Τσίπρα, δείχνει, πράγματι, να μεταμορφώνεται σε πολιτικό κίνημα με δυνατότητες ανατροπής. Όχι όμως του πολιτικού συστήματος αλλά μιας παγιωμένης (με τεχνάσματα από το οπλοστάσιο τεχνασμάτων του ίδιου του πολιτικού συστήματος) «ανωμαλίας», να πούμε: της «ανωμαλίας» που τα τελευταία, ιδιαίτερα, χρόνια επέτρεπε σε δυο, πολιτικά πανομοιότυπα, κόμματα να νέμονται (με τον ίδιο τρόπο!) την κυβερνητική εξουσία. Χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα. Κεντροδεξιό το ένα, κεντροαριστερό το άλλο. Καταλάβατε, φαντάζομαι, ότι μιλάμε για την καθεστηκυία κοινοβουλευτική τάξη που ονομάστηκε δικομματισμός.

Στα χαρτιά, επίσης. Στην πραγματικότητα ούτε ο δικομματισμός μπορεί, προς το παρόν να ανατραπεί, να καταρρεύσει. Ούτε καν να απειληθεί μπορεί, ακόμα κι από έναν ΣΥΡΙΖΑ με εκλογική δύναμη αντίστοιχη αυτής που του δίνουν τα γκάλοπ. Αφού το κυβερνόν κόμμα, ως το… μισό του δικομματισμού, έχει πάρει ήδη τα μέτρα του. Για την ακρίβεια, αμέσως όταν ξαναβρέθηκε στην κυβερνητική εξουσία, έκοψε και έραψε έναν εκλογικό σύστημα στα μέτρα του (μειοψηφικού) κυβερνητικού δικομματισμού των καιρών. Απαγορεύοντας την είσοδο τρίτου κόμματος στην κυβερνητική εξουσία, ακόμα και μέσω εκλογικής συνεργασίας.

Προς το παρόν. Έως ότου ο εφιάλτης της απώλειας της αυτοδυναμίας (ακόμη και αυτής της μειοψηφικής αυτοδυναμίας που χαρίζει στον δικομματισμό ο νέος εκλογικός νόμος) στοιχειώσει οριστικά την Ρηγίλλης. Την Χαριλάου Τρικούπη ήδη την στοιχειώνει…

Νίκος Τσαγκρής

Όχι στα... Άνω-Νέα καραγκιοζιλίκια

Από μια άποψη είναι να τους λυπάσαι τους βαλκάνιους γείτονες. Θυμίζουν τους σχιζοφρενείς εκείνους που… αυτοπροσδιορίζονται ως Μεγάλοι Ναπολέοντες ή Κολοκοτρωναίοι. Έτσι κι αυτοί, την έχουν δει απόγονοι του Μεγαλέξανδρου!.. Αλλά και μερικοί δικοί μας δεν πάνε πίσω. Εκείνος ο Ψωμιάδης, να πούμε, έτοιμος να καβαλήσει τη βέσπα, τον προσωπικό του Βουκεφάλα, να πούμε. Και με τη συνοδεία Μακεδόνων μπουζουξήδων να πάρει σβάρνα τα Βαλκάνια και τα πέριξ άδοντας, καθιστώντας «της ελληνικής παιδείας μετέχοντες» τους βάρβαρους γείτονες: «δε θα πατήσω πουθενά τα φρένα, έχω τρελάνει το θεό για σένα…»

Από την άλλη, υπάρχουν στιγμές που ακόμα κι εμείς, οι γνήσιοι Έλληνες, απευθείας… απόγονοι του Λεωνίδα, του Περικλή και του Μεγαλέξανδρου, συμμεριζόμαστε την ανάγκη αυτών των άμοιρων («Σλαβομακεδόνων», ας τους πούμε) να αποκτήσουν κρατική υπόσταση. Αλλά ως εκεί: «Σλαβομακεδόνες», κάτοικοι ενός νεοσύστατου κρατιδίου που βαπτίζεται, άντε, «Σλαβομακεδονία». Και όχι απόγονοι του Μεγαλέξανδρου και κάτοικοι της Μακεδονίας ή της… Άνω-Νέας Μακεδονίας που λέει ο Νίμιτς…

Φυσικά, ούτε το «Σλαβομακεδονία» (όπως καμιά σύνθετη ονομασία) δεν δέχονται οι 70 στους 100 Έλληνες, σύμφωνα με τα σχετικά γκάλοπ. Μα, φαντάζομαι ότι μεγάλο μέρος αυτών υπερβάλει, μεμφόμενο με την συγκεκριμένη απολυτότητα, τους πολιτικούς (όλων των κυβερνήσεων) που, διαχρονικά, διαχειρίστηκαν το συγκεκριμένο θέμα. Ένα «σπάσιμο» στην εξωτερική πολιτική της υποταγής και του ενδοτισμού που ακολουθείται από συστάσεως της νεοελληνικής Δημοκρατίας.

Αυτό το 70% που αρνείται να δεχτεί σύνθετη ονομασία είναι το ίδιο 70% (άλλοτε 80 και 90%) των Ελλήνων που, κατά καιρούς, δηλώνουν εθνικά υπερήφανοι και μας εμφανίζουν σταθερά στο «ευρωβαρόμετρο» ως τους πλέον εθνικά υπερήφανους Ευρωπαίους. Πράγμα που επιτρέπει σε ένα πλήθος κοντόφθαλμων πολιτικών σχολιαστών να αποδίδουν εθνικισμό στον λαό μας και να βαπτίζουν εθνικιστική την στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων στο «Μακεδονικό».

Η απάντηση σ’ αυτή την νεωτερική (ας την χλευάσουμε) αυθαιρεσία, θα μπορούσε να είναι η απάντηση που πήρα απ τον εαυτό μου, όταν τον ρώτησα «για πες μου ρε φίλε, εσύ αισθάνεσαι εθνικά υπερήφανος;». «Πότε ναι, πότε όχι», μου απάντησε: όταν σκέφτομαι το ’21, το ’40, την αντίσταση κατά της χούντας, το Πολυτεχνείο, τον Κάλβο, τον Ρήγα, τον Σολωμό (…) τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη (…). τότε ναι! Όταν σκέφτομαι τον Κολοκοτρώνη στη φυλακή, τα Μακρονήσια , τη Φρειδερίκη, τον Μεταξά, τον Εμφύλιο (…), τη χούντα των συνταγματαρχών, την προδοσία της Κύπρου, τους ξενόδουλους πολιτικούς ηγέτες μας όλων των εποχών, τότε όχι!

Και βέβαια, απαντώ όχι σε κάθε «άνω-κάτω» σύνθετη ονομασία. Έτσι, για σπάσιμο στους… νεωτερικούς πολιτικούς και στα αμερικανάκια. Και στον Νίμιτς…

Νίκος Τσαγκρής

Ο χιονιάς ήταν... μεταλλαγμένος

Ήταν υπέροχη η χιονισμένη εμπειρία που ζήσαμε, εμείς τουλάχιστον, οι Αθηναίοι του κέντρου. Ιδιαίτερα τις μέρες του εκθαμβωτικού ήλιου που διαδέχτηκαν το εικοσιτετράωρο της μεγάλης χιονόπτωσης: νέοι, γέροι και παιδιά μπουκάραμε στα… εναλλακτικά μας 4Χ4 και, σε δέκα λεπτά, το παίζαμε αλπινιστές στα βόρεια προάστια. Χωρίς πλάκα, είδα εκδρομείς με παγοπέδιλα να επιχειρούν σλάλομ στην πλατεία Πεντέλης!..

Ήταν ωραία φάση. Μια σπέσιαλ προσφορά της Φύσης στους παραζαλισμένους, από αυτοκτονικούς ιδεασμούς, Αθηναίους. Μέχρι που βγήκε στην τηλεόραση εκείνος ο επιστήμων, καθηγητής, μηχανικός του περιβάλλοντος, λέει, και μας τη χάλασε: όχι, δεν ήταν φυσική η χιονόπτωση. Ένας ακραίος, ένας μεταλλαγμένος από το φαινόμενο του θερμοκηπίου χιονιάς ήταν. Που, κατά πάσα πιθανότητα, θα επαναληφθεί μέχρι το τέλος Μαρτίου…

«Η αλλαγή του κλίματος, βλέπετε», μας είπε ο επιστήμων. «Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους χιονιάδες, όπως μάθαμε να ζούμε με τους καύσωνες!..» Όχι, δεν ήταν ο πρόεδρος Μπους ο επιστήμων. Ένας Έλληνας καθηγητής ήταν που, προφανώς, κινείται στο αμερικανικό μήκος… κλίματος: «οι κλιματολογικές αλλαγές είναι αναπότρεπτες. Σας καλούμε να προσαρμοστείτε στις βλαβερές, πλην αναπόφευκτες, μελλοντικές συνθήκες διαβίωσης…». Είναι μια αρρωστημένη έκκληση αυτή. Μια πρόσκληση καταστροφής και αυτοκαταστροφής: ο θάνατος του πλανήτη είναι αναπόφευκτος. Μάθετε να πεθαίνετε ήσυχα μαζί του…

Είναι το μήκος κύματος στο οποίο κινείται η αμερικανική αντίληψη για την οικολογία και την «βιώσιμη ανάπτυξη», από την εποχή της «Άγριας Δύσης». Κάποτε διαπιστώθηκε ότι, στις ΗΠΑ, 135 εκατομμύρια εκτάρια γόνιμου εδάφους (δώδεκα φορές η επιφάνεια των αγροτικών γαιών της Ελλάδας περίπου) είχαν εξαντληθεί σε διάστηµα μικρότερο του αιώνα. Στο ίδιο χρονικό διάστηµα, το 23% των καλλιεργήσιμων γαιών της υδρογείου έγιναν άγονες ή ξερές, εξαιτίας της ασύδοτης γεωργικής εκμετάλλευσης.
Μα, καµιά αντίδραση. Έτσι, το ... φυσικό φαινόμενο της καταστροφής του περιβάλλοντος και των διαταραχών που προκαλούν τα χηµικά παράγωγα και τα προϊόντα βιομηχανίας στις συνθήκες ζωής του ανθρώπου κατελάμβανε διαρκώς μεγαλύτερο «χώρο». Μέχρι που κάποια φωτισμένα πνεύματα (όπως ο Ζαν Ροστάν) γνωστοποίησαν τους κινδύνους που µας απειλούν από την καταστροφή του περιβάλλοντος και έκαναν παγκοσμίως γνωστές τις έννοιες «Βιοπολιτική» και «Οικολογία»···

Και τι έγινε; Το µόνο που απέµεινε και από τη βιοπολιτική και από την οικολογία και από τα κινήµατα που αναπτύχθηκαν γύρω τους είναι η… «Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος». Και οισχετικές µαζώξεις κυβερνητικών εκπροσώπων, «οικολογικών» οργανώσεων και περιβαλλοντολόγων. Που, στην πραγματικότητα, ζουν απ' την καταστροφή του περιβάλλοντος αναζητώντας τη ... σωτηρία του περιβάλλοντος. Όπως ο επιστήμων της ιστορίας μας. Που βγήκε στην ψύχρα να μας πει πως αυτή η υπέροχη χιονισμένη εμπειρία που ζήσαμε ήταν κάλπική! Ένας μεταλλαγμένος χιονιάς, λέει...

Νίκος Τσαγκρής

Της «φανατίλας» οι υπεύθυνοι...

«Σε συγχαίρω για τη γενναιοψυχία σου!», μου είχε πει, προ ετών, φίλος «ολυμπιακάκιας» -σοβαρότατα, σαν να μου απένεμε κάποιο αριστείο!-, επειδή, παρότι "παναθηναικάκιας", την επομένη του θανάτου του Ανδρέα Μουράτη είχα δημοσιεύσει θερμό σημείωμα γι' αυτόν τον φιλότιμο, λαοφιλέστατο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού και της Εθνικής, που όλη του τη ζωή παρέμεινε «παιδί της γειτονιάς»: αυθόρμητος, αγωνιστής και με πηγαίο χιούμορ.Από τη μεριά μου -έκπληκτος από την αντίδραση του φίλου!- τον ευχαρίστησα για τα καλά του λόγια, αλλά τον... συλλυπήθηκα για τα μυαλά που κουβαλάει...

Φαίνεται πως βιάστηκα να τον κακολογήσω! Την πικρή αλήθεια είχε ομολογήσει ο άνθρωπος συγχαίροντάς με! Το αδιανόητον να ειπωθούν λόγια καλά από «βάζελο» για «γαύρο» και τούμπαλιν! Κι αυτό διότι, όπως διάβασα («Ε», 13/2), η διοίκηση του ΠΑΟ, ενόψει των εορτασμών για τα 100 χρόνια του Συλλόγου, αφαίρεσε «από το φουαγιέ του σταδίου» (της Αλεξάνδρας;), κάθε ...πειστήριο που αφορά το πέρασμα από τον Παναθηναϊκό του, εκ των κορυφαίων του ελληνικού μπάσκετ, Παναγιώτη Γιαννάκη, προπονητή σήμερα της Εθνικής και -πρόσφατως- του Ολυμπιακού! Απάλειψαν ώς και τη μορφή του από το εορταστικό βίντε. Προφανώς, επειδή... αλλαξοπίστησε και πήγε με τον ...προαιώνιο εχθρό. Ακριβώς όπως -αυτόματος ο συνειρμός...-εξαφανίζονταν στη Σοβιετικη Ενωση, επί σταλινισμού, από κομματικές φωτογραφίες οι μορφές του Τρότσκι και άλλων στελεχών της παλαιάς φρουράς των μπολσεβίκων...

Αυτοί, αγαπητοί φίλοι και απροκατάληπτοι φίλαθλοι, οι διοικήσεις των σωματείων, είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για τη «φανατίλα» που -τώρα πια και με νεκρούς- μαστίζει τα ελληνικά γήπεδα. Με ενέργειες που διώχνουν φιλάθλους και ντοπάρουν αθλιότητες...
Πέτρος Μανταίος

Το φαινόμαινο Αλέξης Τσίπρας

Αλέξης Τσίπρας, το Φαινόμενο! Αυτός ο θαυμαστικός προσδιορισμός (που έχει να συνοδεύσει Έλληνα πολιτικό από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και από τότε αποδίδεται μόνο σε διεθνείς σταρ της show business και σε ποδοσφαιριστές τύπου Ρονάλντο) αποδίδεται ήδη, από τα media στον νεαρό πρόεδρο του Συνασπισμού. Kαι ομολογώ ότι του ταιριάζει, αρκεί να μην αποδειχτεί φαινόμενο φαινομενικό, και ως φαινόμενο και ως Τσίπρας.

Προς το παρόν, είναι πράγματι φαινόμενο, αφού είναι ο πρώτος πολιτικός ηγέτης της παραδοσιακής Αριστεράς που καταφέρνει όχι μόνο να γοητεύει, αλλά και να ελκύει και, εν τέλει, να αποσπά μεγάλες μάζες ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟ. Πράγμα που θυμίζει τον εμβολισμό και την άλωση της Ένωσης Κέντρου από τον Ανδρέα Παπανδρέου, στις αρχές της μεταπολίτευσης, και κάνει ορισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να βλέπουν εφιάλτες συρρίκνωσης, ακόμα και διάλυσης (!), του κόμματός τους. Και να αντιδρούν με «λούζερ» δηλώσεις του τύπου «ο κ. Τσίπρας έφτασε στο σημείο να μη μας δίνει ένα πιστοποιητικό για το αν και κατά πόσο ο κ. Παπανδρέου μπορεί να μιλά ως αριστερός»…

Παρεμπιπτόντως, αν όχι αυτό ακριβώς, κάτι τέτοιο είναι που λείπει απ’ το ΠΑΣΟΚ, ένα πιστοποιητικό «αριστεροφροσύνης», να πούμε˙ που θα επιχειρούσε να υποκαταστήσει την χαμένη (ήδη απ’ το ’85) αριστερή του ταυτότητα. Και ναι, ο κ. Παπανδρέου φαίνεται πως δεν μπορεί ούτε καν να μιλά ως αριστερός. Άλλωστε το βλέπουμε ήδη, (όσοι απέμειναν να βλέπουν): όπως και να μιλά, είναι αδύνατον πια να προκύψει αριστερή πίστη είτε προς τον ίδιο, είτε προς τα στελέχη του κόμματός του, είτε προς το κόμμα του…

Όμως, από πού αρχίζει, πού «πατάει» και πού πηγαίνει, το «φαινόμενο Τσίπρα»; Είναι πολύ απλό να το δούμε (όσοι απέμειναν να βλέπουν):
* Αρχίζει από την απόλυτη κοινωνική ανάγκη των καιρών για κάτι πολιτικά φρέσκο. Έτσι ακριβώς, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο: «κάτι πολιτικά φρέσκο».
* «Πατάει» στον βρωμερό βαλτότοπο που άφησαν πίσω τους οι κυβερνήσεις, οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί τους, οι βουλευτές, οι δικαστές, οι διαχειριστές των media, οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες˙ ως πολιτικό και πολιτιστικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Ως παρακαταθήκη διαφθοράς, ως κληρονομιά διαστροφής στις γενιές των Ελλήνων του 21ου αιώνα.
* Πηγαίνει στο άγνωστο! Με βάρκα την Ελπίδα! Προς το παρόν το «φαινόμενο Τσίπρα» ξεδιπλώνεται σαν πολιτικό θαύμα μπρος στα έκπληκτα μάτια της κοινής γνώμης και σαν… υπαρξιακή απειλή για το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Ενώ για την Αριστερά ξεδιπλώνεται σαν λαχείο και σαν στοίχημα: το Φαινόμενο να μην αποδειχθεί φαινομενικό…

Νίκος Τσαγκρής

Γραφή υγιής εν σώματι ασθενεί...

Είδα στην «Κυριακάτικη» (3/2), στη στήλη «μέσα & media» του Χρ. Ξανθάκη, το γραμμένο σε τοίχο της οδού Σίνα προτρεπτικό σύνθημα: «Μη φτήνετε κάτω. Υπάρχουν πολλοί από πάνω σας!». Δυο μέρες μετά είδα στα Εξάρχεια το -συγγενές λόγω... εκκρίσεως- αποτρεπτικό σύνθημα/διακήρυξη: «Ολική άρνιση εκσπερμάτοσης»· πιστή μεταφορά, χωρίς την παραμικρή, εκ μέρους μου, ορθογραφική επιτίμηση, μιας και ο τύπος ουδόλως επηρεάζει την ουσία. Σημειώνω τα δύο συνθήματα, διότι πιστεύω ότι -το πρώτο με προτροπή σε ενέργεια και το δεύτερο με προτροπή σε αποχή- αποτυπώνουν επιγραμματικά υγιείς, κατ' εμέ, αντιδράσεις απέναντι στη διάχυτη νοσηρότητα των ημερών...

Νοσηρότητα που διαπερνά τον «εθνικό κορμό» από κεφαλής έως ονύχων και από σιέλου έως σπέρματος. Σε τέτοιο βαθμό που συνέπεσε να συνηχεί το ολυμπιακό ...άθλημα δωροδοκίας της Ζίμενς C4I σι - φορ - άι με τα ημεδαπά συ(μ)φορά (του έθνους των φορολογουμένων) και συ(μ)φέρον (του εσμού των πατριδοκάπηλων). Ισως για όλα αυτά -ορατά τε και αόρατα- πρόσφατες ευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις μάς κατατάσσουν στους πιο θρήσκους -πιο πάνω κι από τους Πολωνούς!- Ευρωπαίους, και η κεφαλή της πολιτείας, η κυβέρνηση, επέλεξε να δώσει έμφαση στο θάνατο -πένθος και κηδεία- του εκδημήσαντος αρχιεπισκόπου.

Επειδή, απ' ό,τι φαίνεται, αφθονούν στον τόπο, όσοι έχουν λόγους να ζητήσουν -απευθείας είτε δια μεσολαβήσεως αντιπροσώπων- συχώρεση από τον Υψιστο για αμαρτίες που έχουν διαπράξει ή... προκαταβολή συγχωρήσεως για όσες προτίθενται να διαπράξουν...Επιεικώς... μούτρα, που κρατούν τον τόπο στα σκοτάδια και τη μιζέρια, και έχουν πεταμένη στα σκουπίδια τη χριστιανική διδασκαλία, πλην των κεφαλαίων περί φαρισαίων και υποκριτών. Οντως για φτύσιμο και χαράμι το σπέρμα...

ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΝΤΑΙΟΣ

Αριστερά της τάξεως συν - πλην 3%;

Το θέμα «Τσίπρας ή Κουβέλης» είναι της τάξεως του συν/πλην 3% επί του σώματος και όχι επί του πνεύματος της Αριστεράς. Θέλω να πω ότι από Δευτέρα, με τον Τσίπρα στο τιμόνι του, ο ΣΥΝ μπορεί πράγματι, όπως φρονεί το… ρεύμα, να αρχίσει να παχαίνει, να ανεβάσει το κοινοβουλευτικό του βάρος ακόμα και στο 8%. Αλλά μέχρι εκεί, και με τροφή τα αποφάγια του κορεσμένου πολιτικού συστήματος. Και θέλω να πω ότι η Αριστερά ως πολιτικό πνεύμα, ως πολιτιστικό αίσθημα και, κυρίως, ως σύγχρονη θεωρία και πολιτική με δυνατότητες βιώσιμων κυβερνητικών εφαρμογών, καμιά σχέση δεν έχει με το θέμα «Τσίπρας ή Κουβέλης».

Στην πραγματικότητα είναι αμφίβολο εάν υπάρχει πια η Αριστερά, ακόμα και ως τόπος, ως ενιαίος ανατρεπτικός κοινωνικός χώρος δηλαδή, με τον πλέον χαλαρό ορισμό της έστω: «η Αριστερά περιλαμβάνει όλους εκείνους που είναι αντίθετοι με την κατεστημένη τάξη και θέλουν να την αντικαταστήσουν με μιαν άλλη – και είναι φυσικά εκείνοι που υποφέρουν απ’ αυτή την τάξη». Η μόνη αντιστοιχία αυτού του ορισμού με τον Συνασπισμό της Αριστεράς είναι, από μόνη της, σατυρική: ο ΣΥΝ περιλαμβάνει πάντα ένα… ρεύμα που θέλει να αντικαταστήσει το κατεστημένο ρεύμα και είναι, φυσικά, εκείνο που υποφέρει περισσότερο απ’ το κατεστημένο… ρεύμα.

Στην προκειμένη περίπτωση (για να συνεχίσουμε με χιούμορ) το κατεστημένο (το «αριστερό ρεύμα») παραμένει κατεστημένο στον ΣΥΝ και μετά το συνέδριο. Ενώ το «ρεύμα των ανανεωτικών», που ήθελε να το ανατρέψει και απέτυχε, εξακολουθεί να… υποφέρει. Από αριστερούς… ρευματισμούς. Πράγμα περίεργο αφού, στην σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική πιάτσα, χαρακτηρίζοντας κάποιον αριστερό τον κολακεύεις. Και μάλιστα τόσο περισσότερο, όσο πιο δεξιός είναι.

Ειδικότερα στη χώρα μας, πέρα απ’ την περιοχή της πλατείας Κουμουνδούρου, από τον Περισσό ως την πλατεία Ρηγίλλης και την Χαριλάου Τρικούπη, στον ελληνικό πολιτικό τόπο εν γένει, η αριστερά συμπεριφέρεται σαν άκρα αριστερά, το κέντρο ονομάζεται αριστερά, η δεξιά ονομάζεται κέντρο και κανείς δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του στη δεξιά, πέραν ορισμένων εξημμένων ακροδεξιών που αγνοούν τη συνταγή της επιτυχίας. Στην πραγματικότητα όλοι, με την έννοια της συντήρησης, είναι Δεξιά, και στο πολιτικό επίπεδο, κυβερνητικό ή μη, συμπεριφέρονται σαν Κεντρώοι, ενώ είναι Τίποτα.

Μέσα σ’ αυτό το τοπίο, ο ΣΥΡΙΖΑ (και όχι ο ΣΥΝ ) όπως κατέβηκε στις εκλογές ήταν κάτι που, τουλάχιστον, έμοιαζε με Αριστερά και γι’ αυτό πήγε καλά. Ο μόνος δρόμος για να πάει ακόμα καλύτερα, ακόμα και να μεταβληθεί σε αριστερή κυβερνητική (με πολλά ερωτηματικά) πλειοψηφία, είναι η μετεξέλιξή του σε ενιαίο κίνημα της ριζοσπαστικής αριστεράς μέσα από ένα συνέδριο με ζητούμενο τη σύγχρονη κυβερνητική (με πολλά ερωτηματικά, επαναλαμβάνω) Αριστερά. Και όχι ένα συνέδριο με ζητούμενο το συν/πλην 3%.

Νίκος Τσαγκρής

Ιδανικοί καταστροφείς του χρόνου

Πάω Εφορία. Για υπόθεση ρουτίνας πάω, μα χάνω μια ολόκληρη ώρα απ’ τον χρόνο μου. Ύστερα μπαίνω στο αμάξι. Βάζω μπρος αλλά, τίποτα. Δεν παίρνει!..
Έμεινα από μπαταρία. Τι κάνω τώρα; Το κινητό βγάζω τώρα. Καλώ οδική βοήθεια και ιδρώνω. Από αγωνία ιδρώνω καθώς σκέφτομαι το χρόνο που θα χάσω περιμένοντας στη μέση του δρόμου. Με τα αυτοκίνητα γύρω μου να κορνάρουν δαιμονισμένα. Ακολούθως κατεβάζω… ρολά. Και ροκανίζω ήσυχα τον χρόνο της αναμονής παίζοντας block breaker στο κινητό…

Οι Έλληνες είμαστε ιδανικοί καταστροφείς του χρόνου. Πιστοί στην… κληρονομιά που μας άφησαν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι. Με τη διαφορά ότι εκείνοι κατέστρεφαν χρόνο μεταβάλλοντάς τον σε σκέψη, γνώση, εφαρμοσμένη σοφία, ενώ εμείς καταστρέφουμε τον χρόνο μας μεταβάλλοντάς τον σε… έπεα πτερόεντα.

Για να λέμε την αλήθεια, καλά κάνουμε. Και καλά να μην κάνουμε, από τη στιγμή που ως εργαζόμενοι πληρώνουμε τον «χρονοφόρο» μας στο επιλεγόμενο… παραγωγικό σύστημα, τον χρόνο που μας περισσεύει, τον ελεύθερο χρόνο μας, δικαιούμεθα να τον καταστρέφουμε κατά βούλησιν. Ως παθητικοί θεατές της ζωής των άλλων ή της ζωής γενικώς. Ή, ακόμα χειρότερα, ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής…

Αυτοί που καταστρέφοντας τον χρόνο τους εγκληματούν στην κυριολεξία είναι οι εξουσιαστές της χώρας. Τα πρόσωπα που συνθέτουν τους φορείς της κυβερνητικής εξουσίας, ας πούμε. Ναι, μιλάμε, για την εγκληματική καταστροφή του χρόνου ασκήσεως του λειτουργήματος του πρωθυπουργού απ’ τον πρωθυπουργό, του υπουργού απ’ τον υπουργό, του βουλευτή απ’ τον βουλευτή, κλπ, κλπ. Που έχει ως συνέπεια την καταστροφή του χρόνου διακυβέρνησης της χώρας, του χρόνου του ελληνικού δημοσίου, του χρόνου του ελληνικού κράτους κλπ, κλπ. Και τελικά, την καθυστέρηση της χώρας, την καθυστέρηση του Ελληνικού λαού.

Θυμίζω την «καταστροφή» της δεκαετίας ’85-’95 από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με συνέπεια την δεκαετή καθυστέρηση της χώρας στον τομέα της οικονομικής σταθεροποίησης και της ανάπτυξης. Ή την καταστροφή του χρόνου, σχεδόν ενός αιώνα, του ελληνικού κράτος και του ελληνικού δημοσίου. Που είχε ως συνέπεια το σημερινό κρατικό και δημόσιο τέρας. Ή την καταστροφή του χρόνου στους τομείς της διπλωματίας και της εθνικής στρατηγικής, στους τομείς της Παιδεία, της Υγείας, των Συγκοινωνιών, των Δημοσίων έργων.

Στον παρόντα χρόνο η κυβέρνηση Καραμανλή ροκανίζει τον πολιτικό χρόνο της δεύτερης τετραετούς θητείας της. Με την ίδια βουλιμία που ροκάνισε και την πρώτη. Και ακόμα χειρότερα…

Νίκος Τσαγκρής

Έσπασε την σιωπή των "κοσμικών"

Μπορεί να βρεθεί ένας «Χριστόδουλος» για να μπει στη θέση του Χριστόδουλου; «Όχι! Διότι η επιστήμη έχει αποδείξει ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και, επομένως, αναντικατάστατος». «Ναι! Διότι η ζωή έχει αποδείξει ότι ουδείς αναντικατάστατος…».

Ο θάνατος του Αρχιεπίσκοπου προκάλεσε, εκτός των άλλων, μικρές αντεγκλήσεις μεταξύ επιστήμης και ζωής. Μεταξύ επιστημονικής και εμπειρικής γνώσης, για την ακρίβεια. Στο τέλος, όπως πάντα, επικράτησε η… λογική του «ναι μεν, αλλά...»: Ναι μεν, θα αντικατασταθεί από κάποιον, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν αυτός ο κάποιος θα μοιάζει, ελάχιστα έστω, στον μεταστάντα.

Όχι στην εμφάνιση, βεβαίως. Ούτε στο φρόνημα αφού, μέσες – άκρες, η πλειοψηφία της Ορθόδοξης Ιεραρχίας διακατέχεται παραδοσιακά από το «δόγμα Χριστόδουλου», ας το πούμε τώρα: «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Το δύσκολο είναι να έχει ο νέος Αρχιεπίσκοπος το επικοινωνιακό χάρισμα του Χριστόδουλου. Και, να τα λέει. Να τα λέει, σε απλά, σύγχρονα, αγοραία, τηλεοπτικά να πούμε, ελληνικά. Χωρίς αναστολές και πρωτόκολλα, εφ’ όλης της… κοσμικής (όπως λένε οι δεξιοί και αριστεροί ψαλιδοκώληδες) ύλης. Οι οποίοι, δεξιοί κι αριστεροί τοιούτοι, είναι εκείνοι που, δια της κοιμήσεως του «ενοχλητικού» ιερέα, ωφελούνται. Αφού εξασφάλισαν την αιώνια σιωπή του…

Αλλά, «Σιωπή είναι ο Θεός» σύμφωνα με μια –κάποια– φιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων. Υπό την έννοια ότι ο Θεός δεν παρεμβαίνει σε οτιδήποτε κοσμικό, ότι παραμένει σιωπηλός ακόμη και απέναντι στις μεγαλύτερες καταστροφές, απέναντι και στα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Και, απ’ αυτή την άποψη, η παραβίαση της «θεϊκής σιωπής» από τον σούπερ-ένθεο Χριστόδουλο θα έπρεπε να ικανοποιεί τους «νεωτερικούς», τους «προοδευτικούς» και, ιδιαίτερα, τους αριστερούς και τους κομμουνιστές πολιτικούς.

Όμως όχι, διότι η πολιτική σιωπή είναι, στην κυριολεξία, χρυσός για κάθε μορφής εξουσία. Και η πολιτική σιωπή (ως σημείο αμηχανίας ή πολιτικού συμβιβασμού ή και υποταγής της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στον αμερικανόπεμπτο πολιτικό και πολιτιστικό βαρβαρισμό της εποχής) τότε, το 1998,είχε ήδη εγκατασταθεί στην πολιτική ζωή της χώρας. Όταν, αίφνης, ήρθε ο Χριστόδουλος και έσπασε τη σιωπή. Με μια φωνή πολιτικά και θρησκευτικά ακομπλεξάριστη, που τάραξε τα λιμνάζοντα πολιτικά και κοινωνικά ύδατα…

Από αυτή την άποψη, ο Χριστόδουλος, σε πείσμα των βυθισμένων στην αμήχανη ή συμβιβασμένη ή υποταγμένη σιωπή (και, επομένως, απουσία) των κυβερνώντων πολιτικών της τελευταίας δεκαετίας, πέρασε την… απαγορευμένη πύλη που χωρίζει, λέει, τους ιερείς από τους κοσμικούς. Και μίλησε για τα παρόντα, τα πολιτικά, τα ανθρώπινα. Δηλώνοντας παρών στη ζωή και στον θάνατο: «Γιατί σιωπή μας είναι ο δισταγμός μας για τη ζωή και τον θάνατο…», λέει ο εκκωφαντικά σιωπηλός ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης.

Νίκος Τσαγκρής

Δεν πάει άλλο...

Όσο αντέξαμε, αντέξαμε. Δεν πάει άλλο. Το ψέμα δεν πάει άλλο. Είτε έθνος λέγεται αυτό, είτε λαός, είτε δημοκρατικό πλεόνασμα, δεν υφίσταται πλέον. Ο τόπος εξάντλησε το ζωτικό του ψεύδος. Δεν υπάρχει άλλο ακαθάριστο εθνικό προϊόν. Η χώρα έχει καταρρεύσει από τους αλλότριους παράγοντες, οι οποίοι εισέρρευσαν στην ψευδή συλλογικότητα της επονομαζόμενης Ελλάδας.

Οι συνακόλουθες γελοιότητες -φρικτές γελοιότητες- της παπαδοκρατούμενης θρησκείας, της παπαδοκρατούμενης φρικωδίας, στην οποία προσπίπτει η εξουσία ιστορικώς, είναι απλώς απόδειξη τρέχουσας απελπισίας. Δεν υφιστάμεθα. Εκτός από μια νομική εγγραφή (η οποία σε άλλα ανώτερα κιτάπια δεν διαφέρει από τη λογιστική εγγραφή) στην παγκόσμια κατανομή εργασίας, δεν υφιστάμεθα. Και φυσικά χρειάστηκαν όλα τα χρόνια από την έναρξη του εγχειρήματος "Ελλάδας", που αντί για επιχείρημα ιστορίας αναστηλωμένης, κατάντησε εξάμβλωμα πατριδοκαπηλίας, ώστε να φτάσουμε στη σημερινή τελειωμένη κατάσταση. Ό,τι χειρότερο, κυβέρνησε τη χώρα. Προδότες, καταδότες των συντρόφων τους, εξωνημένοι, αργυρώνητοι, αρσενοκοίτες προς ίδιον όφελος, κουκουλοφόροι, ατιμώρητοι πλουτίσαντες, κυβέρνησαν το ψεύδος που θα μπορούσε να ήταν τρυφερό και μεγάλωσε ως τέρας.

Θέλω να πω σήμερα: Ένας Διονύσιος Σολωμός έγινε ομοτράπεζος ενός Κλαδά. Ένας Ανδρέας Κάλβος έγινε ομοτράπεζος ενός Ζαχόπουλου. Ένας Καρυωτάκης έγινε ομοτράπεζος ενός Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Ένας Καβάφης έγινε ομοτράπεζος ενός Θέμου Αναστασιάδη. Ένας Σεφέρης έγινε ομοτράπεζος του Θοδωρή Ρουσόπουλου. Ένας Γιάννης Ρίτσος έγινε ομοτράπεζος του Αντώναρου. Ένας Ελύτης έγινε ομοτράπεζος του Κόκκαλη. Ένας Σκαλκώτας έγινε ομοτράπεζος του Λαμπράκη και άλλων συναφών εταιρειών δημοσίου συμφέροντος. Ένας Γιάννης Χρήστου έγινε ομοτράπεζος του Δημήτρη Καπράνου (του ΤΣΠΕΑΘ). Ένας Ιάνης Ξενάκης έγινε ομοτράπεζος του υπουργού Παιδείας Στυλιανίδη (τι αίσχος αυτός ο άνθρωπος!). Ένας Γιώργος Σαραντάρης έγινε ομοτράπεζος των Μητσοτάκηδων. Οι 200 της Καισαριανής γίνανε ομοτράπεζοι των οικοπεδοφάγων. Ο Γιώργος Τοπολίνος (παιδάκι 12 χρόνων που εκτελέστηκε στην Καισαριανή λίγες μέρες πριν φύγουν οι Γερμανοί από την Αθήνα) έγινε ομοτράπεζος στα γκαλά των Βαρδινογιάννηδων του συλλόγου "Ελπίδα". Ποια ελπίδα, μωρέ;

Τελειώσαμε. Αφού ένας Γιώργος Χειμωνάς εγκατέλειψε την προσπάθεια κλινικής θρησκείας του ανθρώπου. Κι ένας Τσίρκας έγινε ομοτράπεζος του αστυνομικού βόρβορου που τα παίρνει και δέρνει μετανάστες! "Ακυβέρνητες πολιτείες" σου λέει ο Τσίρκας. Αχ "Αριάγνη", αχ "Νυχτερίδα". Τελειώσαμε. Κοίτα τον Γιώργο Ιωάννου, κοίτα τον Κώστα Ταχτσή, κοίτα τον Κλείτο Κύρου, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιάννη Τσαρούχη, κοίτα τον μέγα Νίκο Καρούζο. Κοίτα: Ομοτράπεζοι με το στανιό του κάθε γενναίου αθύρματος. Χειρότερα κι από την εξορία. Χειρότερα κι απ' τη διάψευση. Τελειώσαμε. Δεν υφιστάμεθα. Άρα δεν μπορούμε να ζήσουμε.

Κώστας Καναβούρης

Ένας άσκεφτος και αδρανής κόσμος

Λοιπόν, που λέτε, βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσες τις χρηματιστηριακές κρίσεις και τους κλυδωνισμούς που αυτές προκαλούν στις αγορές. Τότε μπορείς να απολαύσεις τη νευρικότητα των τοποτηρητών του κλυδωνιζόμενου καπιταλιστικού συστήματος, καθώς πασχίζουν να διαχειριστούν τις κρίσεις. Μάταια. Το μόνο που, συνήθως, καταφέρνουν είναι να συντονίζουν την νευρικότητά τους με τις διακυμάνσεις του Dow Jones…

Έχω την αίσθηση ότι υπάρχει ένας κόσμος μέσα στον κόσμο, που προσδοκά το βάθεμα της κρίσης, με την ελπίδα ότι θα ακολουθήσει μια κάποια πιο ανθρωποκεντρική οικονομική ισορροπία. Μα έτσι; Τυχαία και αφηρημένα; Αδύνατον. Μια τέτοια προσδοκία δεν συνιστά, ούτε καν, μια oλoκληρωμέvn ουτοπία. Αλίμονο, η ιστορία δεν κινείται από αδρανείς πολίτες και πολιτικούς.

Αλλά ακόμη και οι εναπομείναντες διανοούμενοι, οι ελάσσονες στοχαστές των καιρών μας, δεν έχουν να προτείνουν τίποτα «οργανωμένο», τίποτα καινούργιο. Αρκούνται σε ωραιοποιημένους περιπάτους στα άγονα τοπία της κριτικής ή αυτοφυγαδεύο­νται σε - ενδιαφέρουσες, είναι η αλήθεια - συμπαντοκοσμολογικές εξερευνήσεις. Άλλοι μηρυκάζουν την αφρόκρεμα της σκέψης των ιστορικών φιλοσόφων και ποιητών της ανθρωπότητας, βάζοντας τον προκύπτοντα «πολτό» σε ωραία αμπαλάζ με την υπογραφή τους. Κατά τα άλλα, όταν ­σπάνια - παρεμβαίνουν στα δρώμενα του αβέβαιου παρόντος, περιορίζονται σε αυτονόητες παρατηρήσεις και ενίοτε σε απελπιστικά κοινότοπες υποδείξεις.

Προσωπικά, δεν τα κατάφερα να συγκρατήσω μέσα μου την ειρωνεία που αυθόρμητα μου βγήκε, καθώς διάβαζα μια ακόμα συνέντευξη ενός ακόμα εκ των «σοφών» των καιρών μας, ιδιαίτερα στο σημείο που πρότεινε την επιστροφή στην πολιτική (την αναγκαιότητα πολιτικών παρεμβάσεων) ως αντίδοτο στην κρίση του καπιταλισμού, της «παγκοσμιοποίησης». Καταλαβαίνετε, ένας ακόμα «σοφός» έλεγε πράγματα που όλοι εμείς τα λέμε και τα γράφουμε χρόνια τώρα, ενώ την ίδια στιγμή (τα ίδια χρόνια) κι εμείς, φαντάζομαι και οι «σοφοί», παίζουμε σαν ανόητα μωρά με τα νέα «παιχνίδια» που μας προσφέρει η παγκόσμια αγορά της «οικονομίας» και της «πολιτικής». Εξαγοράζοντας την αδράνειά μας. Δημιουργώντας μια νέα, παράλληλη παγκοσμιότητα: την παγκόσμια κοινωνία της αδράνειας ...

Νίκος Τσαγκρής

Η Διαφθορά είναι παντού

Τώρα οι προβολείς στρέφονται στη δημοσιογραφία γενικώς. Να φωτίσουν τη διαφθορά μέσα της: τους διαφθορείς, τους διαφθειρόμενους, τους διεφθαρμένους. Μα αυτοί που στρέφουν τους προβολείς στη δημοσιογραφία για να φωτίσουν τη διαφθορά μέσα της (τους διαφθορείς, τους διαφθειρόμενους, τους διεφθαρμένους,) είναι δημοσιογράφοι. Και τι πιο φυσικό: οι προβολείς φωτίζουν εαυτούς και αλλήλους.

Διότι η διαφθορά είναι παντού: κυοφορείται και γεννιέται μαζί με τον άνθρωπο˙ στα παιδικά της χρόνια είναι αθώα, σαν παιδί. Μα καθώς μεγαλώνει γίνεται ακραία φιλοχρήματη και φιλόδοξη, ανατρέφεται και εκφράζεται τέλεια δίπλα στο χρήμα, τη δόξα, τη φήμη, την εξουσία Ως εκ’ τούτου, ναι, στη δημοσιογραφία βρίσκει στάδιο δόξης λαμπρό.

Μα δεν είναι, ανάγκη να είσαι δημοσιογράφος, ή πολιτικός ή δικαστικός ή γιατρός για να είσαι διεφθαρμένος. Όπως, δεν αρκεί να είσαι υδραυλικός, ζαχαροπλάστης ή οδοκαθαριστής για να μην είσαι… Ακόμα κι όταν περνούν τη μέση της ζωής τους, λίγοι άνθρωποι ξέρουν πώς έφτασαν στον εαυτό τους, στις διασκεδάσεις τους, στην κοσμοθεωρία τους, στη γυναίκα τους, στο χαρακτήρα, στο επάγγελμα και στις επιτυχίες τους. Και, βέβαια, οι διεφθαρμένοι στη διαφθορά τους.

Άλλωστε, σαν τον «άνθρωπο χωρίς ιδιότητες» του Ρόμπερτ Μούζιλ, διεφθαρμένοι ή μη, οι περισσότεροι των ανθρώπων έχουν την αίσθηση πως «τώρα τα πράγµατα είναι αδύνατον πλέον να αλλάξουν ουσιαστικά». Θα μπορούσε μάλιστα να ειπωθεί ότι εξαπατήθηκαν. Πως δεν µπορεί ποτέ να ανακαλύψει κανείς κάποιον αποχρώντα λόγο που να εξηγεί γιατί τα πράγµατα ήρθαν ακριβώς όπως ήρθαν. Θα μπορούσαν να έχουν έρθει και διαφορετικά˙ διότι τα συµβάντα προκλήθηκαν σε ελάχιστο βαθµό από τους ίδιους, συνήθως εξαρτήθηκαν από κάθε λογής περιστάσεις, από τις διαθέσεις, τη ζωή, τον έρωτα, τον θάνατο τελείως διαφορετικών ανθρώπων, κι απλώς τη δεδομένη στιγµή έσπευσαν καταπάνω τους. Και τους διέφθειραν!

Νίκος Τσαγκρής

Παρακμιακοί γλεντοκόποι...

Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η ακινησία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακινησία πολιτικού πτώματος, σε μια περίοδο που, αν μη τι άλλο, είναι ό,τι πρέπει για εύκολη και κερδοφόρα αντιπολιτευτική ρητορεία. Απέναντι σε μια κυβέρνηση βουτηγμένη στην αμαρτία, έτοιμη να αυτοκτονήσει: ατιμασμένη και… μαγνητοσκοπημένη.

Ίσως αυτό περιμένουν, να αυτοκτονήσει. Για να πάρουν τη θέση της. Και ίσως πιστεύουν ότι αυτή είναι η μοναδική πιθανότητα που τους μένει να ξανακυβερνήσουν. Μια πίστη έωλη, αν πιστέψουμε τα γκάλοπ: όχι, το ΠΑΣΟΚ δεν είναι καλύτερο από την, βουτηγμένη στην αμαρτία, κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ είναι «άσ’ τα να πάνε…», αλλά το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να είναι περισσότερο… «άσ’ τα να πάνε…» από τη Ν. Δ.

Αντίθετα ο Συνασπισμός, κάτι με την έξυπνη αριστεροπιασιάρικη ρητορεία του Αλαβάνου, κάτι με το …τρυφερό δόλωμα Τσίπρα, μαζεύει όλο και περισσότερες χαμάδες ψήφων του ΠΑΣΟΚ και, στα χαρτιά μιλάμε, άγγιξε ήδη το 8%. Και πάει για… κυβέρνηση. Αυτό, τουλάχιστον δείχνει να πιστεύει το ΠΑΣΟΚ αφού, κάθιδρο από το σύνδρομο κυβερνητικής στέρησης, θέτει προς τον πρόεδρο του ΣΥΝ Αλέκο Αλαβάνο καίρια πολιτικά… ζητήματα του τύπου «θα συνεργαστείτε μαζί μας;»˙ με την βεβαιότητα ότι μόνο σε μια εκλογική συνεργασία με τον ΣΥΝ μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες του για επάνοδο στην κυβερνητική εξουσία.

Καίρια πολιτικά ζητήματα! Όλα τα καίρια ζητήματα, όλων (ή σχεδόν όλων) των πολιτικών στελεχών, όλων των κομμάτων, είναι ζητήματα υπαρξιακού χαρακτήρα. Ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις εξουσιαστικές φαντασιώσεις των ιδίων, που είναι φαντασιώσεις νομής της κυβερνητικής εξουσίας, ως επί το πλείστον. Και όχι με την πολιτική, τα πολιτικά, δηλαδή, προβλήματα της χώρας, που είναι τα προβλήματα των πολιτών της χώρας: η ανεξέλεγκτη ασυδοσία της αγοράς και η εξωφρενική ακρίβεια, η τοκογλυφική λειτουργία της τραπεζικής αγοράς, η προσβλητική, σε βαθμό ταπείνωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας, ποιότητα των υπηρεσιών υγείας και περίθαλψης, το προβληματικό και αναποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα….

Εξουσία για την εξουσία, αυτή είναι η αντικειμενική κριτική προσέγγιση της πολιτικής συμπεριφοράς των κυβερνητικών στελεχών και των στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσο για τα ηγετικά στελέχη του Συνασπισμού, εδώ μπορούμε να κάνουμε μια διάκριση, να παραδεχτούμε ότι κάνουν πολιτική για… την πολιτική. Μέχρις εδώ όμως. Πολιτική «για την Ελλάδα και τους Έλληνες», που λένε και ξαναλένε οι κυβερνώντες, κανένας. Με αποτέλεσμα το «πολιτικό σύστημα» να έχει μετατραπεί σε μια θλιβερή εξουσιαστική συντεχνία. Μια διεφθαρμένη κάστα παρακμιακών γλεντοκόπων με μοναδικό μέλημα την αυτοσυντήρηση στην κυβερνητική κυρίως, αλλά και στην εν γένει, πολιτική εξουσία. Μέχρις αυτοκτονίας!..

Νίκος Τσαγκρής

Ατιμασμένος και...αυτοκτονημένος

Τον είδα για πρώτη φορά τότε που, κάθιδρος και πελιδνός, με φόντο το φλεγόμενο τοπίο της Ολυμπίας, προσπαθούσε να πείσει τους ρεπόρτερ πως έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι του (ως το καθ’ ύλην αρμόδιο κυβερνητικό χέρι) για να σώσει το μουσείο και τον περιβάλλοντα αρχαιολογικό χώρο. Και θυμάμαι ότι με είχε εντυπωσιάσει ο κυβερνητικός ζήλος του που, όμως, δεν είχε το χρώμα του ζήλου ενός κυβερνητικού εκπροσώπου, αλλά τις συμπεριφορικές αποχρώσεις αρχικηπουρού βασιλικής αυλής του δέκατου ένατου αιώνα: τυφλός υπηρέτης του στέμματος…

Το αναφέρω γιατί είναι το μόνο ασφαλές «ψυχαναλυτικό υλικό», ας το πούμε, που διαθέτω για την προσωπικότητα του ατυχούς Ζαχόπουλου. Οι δεκάδες άλλες πληροφορίες που διατίθενται από την πολιτική και την δημοσιογραφική αγορά, καθώς και από το υπηρεσιακό και οικογενειακό περιβάλλον του αυτόχειρα, δεν αποτελούν υλικό ανάλυσης της προσωπικότητας Ζαχόπουλου. Αντίθετα, αποτελούν υλικό «ψυχανάλυσης» της πολιτικής και δημοσιογραφικής «αγοράς», καθώς και του υπηρεσιακού και οικογενειακού περιβάλλοντος του αυτόχειρα.

«Τυφλός υπηρέτης του στέμματος», λοιπόν, ο Ζαχόπουλος. Στην περίπτωσή μας, πιστός υπηρέτης της πρωθυπουργικής αυλής. Πέραν αυτού, ένα μόνο αστυνομικό στοιχείο: ο αυτόχειρας διατηρούσε κρυφές ερωτικές σχέσεις με την 35άχρονη υφισταμένη του. Και, ακόμα, η ευσταθής βεβαιότητα ότι στο περιεχόμενο του βίντεο οφείλεται η αποπομπή του απ’ το υπουργείο και η απόπειρα αυτοκτονίας. Πράγματα ικανά, ωστόσο, να οδηγήσουν έναν μετρ της… ψυχανάλυσης σε ένα ασφαλές συμπέρασμα για τους λόγους που οδήγησαν τον Ζαχόπουλο στο απονενοημένο.

Ξεκινώ αποκλείοντας τους συνήθεις λόγους αυτοκτονίας: ανίατους σωματικούς ή συναισθηματικούς πόνους, σωματικές παραμορφώσεις και ακρωτηριασμούς, σεξουαλική κακοποίηση, έρωτα χωρίς ανταπόκριση, ψυχικές ασθένειες, όπως κατάθλιψη, διπολική διαταραχή κλπ. Αποκλείω επίσης λόγους όπως, κατάχρηση εξουσίας, απ’ ευθείας αναθέσεις έργων, φωτογραφικούς διαγωνισμούς για ημετέρους προμηθευτές του δημοσίου, αποχαρακτηρίσεις αρχαιολογικών χώρων κατά το δοκούν, κλπ. (Αν αυτοί ήσαν λόγοι αυτοκτονίας θα είχαν φουντάρει όλοι οι γραμματείς υπουργείων μηδέ των υπουργών τους εξαιρουμένων). Έτσι καταλήγω στον μοναδικό λόγο που ταιριάζει σε έναν αφοσιωμένο «υπηρέτη του στέμματος»: στην αυτοκτονία ως πράξη τιμής μπροστά σε μια επαπειλούμενη ατίμωση. Και ατίμωση, για τον «πιστό υπηρέτη του στέμματος» Ζαχόπουλο, δεν θα ήταν παρά η δημοσιοποίηση κάποιας πράξης του που, λόγω ή έργω, προσβάλει βάναυσα τον «αφέντη» (και φίλο) του, τον Κώστα Καραμανλή.

Η ατιμωτική πράξη είναι προφανές ότι περιέχεται στο ερωτικό βίντεο˙ είναι, επίσης, προφανές ότι δεν σχετίζεται με σκανδαλώδεις πολιτικές αποκαλύψεις, δεδομένου ότι σε κανένα εγχειρίδιο σεξουαλικών πράξεων δεν καταγράφεται παρόμοια διαστροφή. Επομένως, πρόκειται για λόγω ή έργω βάναυση προσβολή, σεξουαλικού χαρακτήρα, του «αφέντη» Κώστα. Ατιμωτική σε βαθμό αυτοκτονίας για τον «υπηρέτη» Ζαχόπουλο. Αυτό είναι το πόρισμά μου και, αμαρτίαν ουκ έχω…

Νίκος Τσαγκρής

Σχολιαστές αυτοκτονιών...

Όλοι αυτοί που βγαίνουν στο γυαλί για να σχολιάσουν την απόπειρα αυτοκτονίας του Ζαχόπουλου, πριν σχολιάσουν εύχονται ταχείαν ανάρρωσιν στον αυτόχειρα. Κάτι που, στην καλύτερη, μοιάζει με γκάφα και στη χειρότερη με αστείο, αφού ο αυτόχειρας βούτηξε στον ακάλυπτο για να γλυτώσει απ’ τα εγκόσμια και όχι για να βρεθεί στην εντατική του κόσμου τούτου. Γενικότερα, συνιστώ στους σχολιαστές αυτοκτονιών να αναβαθμίσουν τις ψυχαναλυτικές δυνατότητές τους. Δεδομένου ότι έρχονται ακόμα χειρότερες πολιτικές ημέρες και η ειδικότητα «σχολιαστής αυτοκτονιών» θα καταστεί περιζήτητη από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Επιχειρώντας, ως έγκυρος σχολιαστής αυτοκτονιών (του Τύπου και όχι των ηλεκτρονικών μέσων), μια εμπεριστατωμένη ανάλυση της απόπειρας αυτοκτονίας Ζαχόπουλου, διακρίνω κάποια βαθύτερα αίτια, τα οποία, οι συνάδελφοι των ηλεκτρονικών μέσων, δεν διαθέτουν το επίπεδο να διακρίνουν. Ένα εξ αυτών, το βασικότερο ίσως, είναι ότι ο αυτόχειρας υπήρξε υποκείμενο μιας μεγάλης πολιτικής απάτης: προϊστάμενος ενός υπουργείου το οποίο υποτίθεται ότι ιδρύθηκε για να διαχειρίζεται την, πάλαι ποτέ, πεμπτουσία της ανθρώπινης δημιουργικότητας, τα γράμματα και τις τέχνες. Και κατέληξε να διαχειρίζεται την πεμπτουσία της ανθρώπινης δημιουργικότητας των καιρών μας, το δημόσιο χρήμα.

Αλλά,ακόμα κι αυτή, η διαχείριση του δημοσίου χρήματος, είναι κακός μπελάς για τον διαχειριστή˙ ανεξάρτητα εάν είναι γραμματέας υπουργείου ή υπουργός, αν λέγεται Ζαχόπουλος ή Τσιτουρίδης, να πούμε, μπορεί να οδηγηθεί στο σπίτι του, στην κατάθλιψη, ακόμα και στην αυτοκτονία. Αφού, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί να μοιράσει δημόσιο χρήμα. Και, καθώς θα το μοιράζει, είναι πιθανότατο να κάνει το μοιραίο ορθογραφικό λάθος: αντί να το μοιράσει στους υμετέρους να το μοιράσει στους ημετέρους! Το μόνο που λείπει είναι το πρόσωπο που θα αποκαλύψει το… ορθογραφικό λάθος. Αν προκύψει νεαρή -παρακοιμωμένη του διαχειριστή- συνάδελφος, τότε είναι πιθανή ακόμα και η αυτοκτονία. Του διαχειριστή…

Στην περίπτωση Ζαχόπουλου, διακρίνω και μια περιέργεια πέρα απ’ τη συνήθη περιέργεια που εγείρει μια ανεπιτυχής απόπειρα αυτοκτονίας (και είναι περιέργεια του τύπου «Μας δουλεύει τώρα ή το ήθελε;» και «Θέατρο έκανε, άραγε;» ή «Είναι σίγουρα ψυχάκιας ή…») και αυτή είναι μια πολιτική περιέργεια ή μια περιέργεια των πολιτικών: ήταν δεξιός ή αριστερός ο αυτόχειρας; Πως τα κατάφερε και επιβίωσε ως ισχυρός γραμματέας και επί ΠΑΣΟΚ και επί Νέας Δημοκρατίας; Ήταν απλώς υμέτερος της Ρηγίλλης ή ήταν ημέτερος του Καραμανλή και της Νατάσσας, όπως ακούγεται; Και, ως διαχειριστής δημοσίου χρήματος, ευνοούσε υμετέρους του ΠΑΣΟΚ, υμετέρους της ΝΔ, ή απλώς ημετέρους; Και ποιους ακριβώς; Είναι ερωτήματα που μόνο ο αυτόχειρας θα μπορούσε να απαντήσει. Πράγμα που, εν μέρει, αιτιολογεί την ευχή «ταχείαν ανάρρωσιν», ακόμα και αν απευθύνεται σε αυτόχειρα!..

Νίκος Τσαγκρής