Από μια άποψη είναι να τους λυπάσαι τους βαλκάνιους γείτονες. Θυμίζουν τους σχιζοφρενείς εκείνους που… αυτοπροσδιορίζονται ως Μεγάλοι Ναπολέοντες ή Κολοκοτρωναίοι. Έτσι κι αυτοί, την έχουν δει απόγονοι του Μεγαλέξανδρου!.. Αλλά και μερικοί δικοί μας δεν πάνε πίσω. Εκείνος ο Ψωμιάδης, να πούμε, έτοιμος να καβαλήσει τη βέσπα, τον προσωπικό του Βουκεφάλα, να πούμε. Και με τη συνοδεία Μακεδόνων μπουζουξήδων να πάρει σβάρνα τα Βαλκάνια και τα πέριξ άδοντας, καθιστώντας «της ελληνικής παιδείας μετέχοντες» τους βάρβαρους γείτονες: «δε θα πατήσω πουθενά τα φρένα, έχω τρελάνει το θεό για σένα…»Από την άλλη, υπάρχουν στιγμές που ακόμα κι εμείς, οι γνήσιοι Έλληνες, απευθείας… απόγονοι του Λεωνίδα, του Περικλή και του Μεγαλέξανδρου, συμμεριζόμαστε την ανάγκη αυτών των άμοιρων («Σλαβομακεδόνων», ας τους πούμε) να αποκτήσουν κρατική υπόσταση. Αλλά ως εκεί: «Σλαβομακεδόνες», κάτοικοι ενός νεοσύστατου κρατιδίου που βαπτίζεται, άντε, «Σλαβομακεδονία». Και όχι απόγονοι του Μεγαλέξανδρου και κάτοικοι της Μακεδονίας ή της… Άνω-Νέας Μακεδονίας που λέει ο Νίμιτς…
Φυσικά, ούτε το «Σλαβομακεδονία» (όπως καμιά σύνθετη ονομασία) δεν δέχονται οι 70 στους 100 Έλληνες, σύμφωνα με τα σχετικά γκάλοπ. Μα, φαντάζομαι ότι μεγάλο μέρος αυτών υπερβάλει, μεμφόμενο με την συγκεκριμένη απολυτότητα, τους πολιτικούς (όλων των κυβερνήσεων) που, διαχρονικά, διαχειρίστηκαν το συγκεκριμένο θέμα. Ένα «σπάσιμο» στην εξωτερική πολιτική της υποταγής και του ενδοτισμού που ακολουθείται από συστάσεως της νεοελληνικής Δημοκρατίας.
Αυτό το 70% που αρνείται να δεχτεί σύνθετη ονομασία είναι το ίδιο 70% (άλλοτε 80 και 90%) των Ελλήνων που, κατά καιρούς, δηλώνουν εθνικά υπερήφανοι και μας εμφανίζουν σταθερά στο «ευρωβαρόμετρο» ως τους πλέον εθνικά υπερήφανους Ευρωπαίους. Πράγμα που επιτρέπει σε ένα πλήθος κοντόφθαλμων πολιτικών σχολιαστών να αποδίδουν εθνικισμό στον λαό μας και να βαπτίζουν εθνικιστική την στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων στο «Μακεδονικό».
Η απάντηση σ’ αυτή την νεωτερική (ας την χλευάσουμε) αυθαιρεσία, θα μπορούσε να είναι η απάντηση που πήρα απ τον εαυτό μου, όταν τον ρώτησα «για πες μου ρε φίλε, εσύ αισθάνεσαι εθνικά υπερήφανος;». «Πότε ναι, πότε όχι», μου απάντησε: όταν σκέφτομαι το ’21, το ’40, την αντίσταση κατά της χούντας, το Πολυτεχνείο, τον Κάλβο, τον Ρήγα, τον Σολωμό (…) τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη (…). τότε ναι! Όταν σκέφτομαι τον Κολοκοτρώνη στη φυλακή, τα Μακρονήσια , τη Φρειδερίκη, τον Μεταξά, τον Εμφύλιο (…), τη χούντα των συνταγματαρχών, την προδοσία της Κύπρου, τους ξενόδουλους πολιτικούς ηγέτες μας όλων των εποχών, τότε όχι!
Και βέβαια, απαντώ όχι σε κάθε «άνω-κάτω» σύνθετη ονομασία. Έτσι, για σπάσιμο στους… νεωτερικούς πολιτικούς και στα αμερικανάκια. Και στον Νίμιτς…
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου