Μαρία Καρυστιανού: Το ονοματεπώνυμο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης στη σημερινή συγκυρία

Με την κυβέρνηση «μόνη στο σπίτι» να παίζει την παραπλανημένη… κορασίδα με τις πλάτες  ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

 

Αλήθεια, ποια αξία έχει τι λέει ένας δακτυλοδεικτούμενος (σ. σ: από το 80% των Ελλήνων και όχι μόνο) ως διεφθαρμένος – κατά συρροήν καταχραστής της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας – πρωθυπουργός, που ταυτόχρονα βαρύνεται και με τη διετή συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όσα λέει είναι o επιθανάτιος ρόγχος του διεφθαρμένου καθεστώτος του που,  υπό το φάσμα της αποκάλυψης του αποκρουστικού εγκληματικού προσώπου του (τα εφιαλτικά video με τις νεανικές κραυγές «χρειάζομαι οξυγόνο!..», το φορτίο ξυλόλιου, τις φονικές εκρήξεις, τα μπαζώματα και τα σχετικά μ’ αυτά, αναμενόμενα από το Ε.Μ.Π., πορίσματα σε δημόσια θέα), προεξοφλεί τον ξαφνικό του θάνατο. Ότι είναι ο τελευταίος σπασμός  της πλέον διεστραμμένης συστημικής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης, θα μπορούσε να πει κανείς και να ξεμπερδεύει…

 

Στα λόγια… Στην πραγματικότητα, δεν ξεμπερδεύει κανείς τόσο εύκολα με ένα τόσο βαθιά θεμελιωμένο εξουσιαστικό  πολιτικοοικονομικό σύστημα, όπως αυτό που ιδανικά εξέφρασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και, από κοινού, οικοδόμησαν κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ: «η μέθη των εξουσιαστικών κορυφών ξεπερνά το ρεύμα της φιλαυτίας που κατακλύζει το άτομο που έφτασε στο αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας του», είναι ένα ταιριαστό στον Κυριάκο Μητσοτάκη, σχόλιο του Αντρέ Γκλουκσμάν από το βιβλίο του «Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν»…
 
«Δυστυχώς», συνεχίζει το σχόλιό του ο Γκλουκσμάν, «τα υπάρχοντα αναλγητικά επιτρέπουν στους απλούς ανθρώπους να λησμονούν τους πόνους τους – το όπιο των Μεγάλων επιτρέπει στους ιθύνοντες να σβήνουν ή να λησμονούν τους πόνους των άλλων». Και είναι σαν να μιλάει για την αναισθησία των σημερινών «ιθυνόντων», του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του, να λησμονούν τους πόνους των συγγενών των 57 θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών – να σβήνουν τις προσωπικές και πολιτικές τους ευθύνες για αυτή την φοβερή ανθρωποθυσία…

 

«Μπορούν και το κάνουν γιατί είναι μόνοι στο σπίτι!», είναι η απάντηση που…σκοτώνει. Που πάει να πει ότι ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του μπορούν να λησμονούν τους πόνους των συγγενών των 57 θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών και να σβήνουν (σ. σ: να συγκαλύπτουν) τις προσωπικές και πολιτικές τους ευθύνες γι’ αυτή την φοβερή ανθρωποθυσία, γιατί είναι μόνοι στη Βουλή, χωρίς δυνατή, δυναμική και επομένως δυνητικά εναλλακτική δημοκρατική αντιπολίτευση – χωρίς ηθική αίσθηση, συναίσθηση και ενσυναίσθηση των ευθυνών τους απέναντι στον λαό που αντιπροσωπεύουν, δηλαδή… Με το ιδεολογικά απονευρωμένο ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκη και τον πολιτικά και ηθικά απαξιωμένο και αποψιλωμένο ΣΎΡΙΖΑ Φάμελλου να επιδίδονται σε μια ανόητη πλειοδοσία εκτόξευσης άσφαιρων   πυρών κατά της κυβέρνησης, για τα μάτια του κόσμου:   προανακριτικές επιτροπές, εξεταστικές επιτροπές, προτάσεις μομφής και άλλα παρόμοια ευρήματα του μεταπολιτευτικού κοινοβουλευτισμού που, ως επί το πλείστον, λειτουργούν ως μηχανισμοί θεσμικού κουκουλώματος ή ξεπλύματος κυβερνητικών  εγκλημάτων.  

 

Έτσι, έρμαια «της μέθης των εξουσιαστικών κορυφών», που λέει κι ο ποιητής, οι κυβερνώντες οργιάζουν, ασελγούν και εγκληματούν στις πλάτες του λαού που ορίστηκαν να προστατεύουν και να υπηρετούν. Και μόνο όταν ξεσπούν τα αποστήματα της λαϊκής οργής για τα «εγκλήματά» τους – όπως ο θυελλώδης λαϊκός ξεσηκωμός της 26^ης Ιανουαρίου με αφορμή την διετή συγκάλυψη και ατιμωρησία του εγκλήματος των Τεμπών – πανικοβάλλονται, λουφάζουν παίζοντας τους παραπλανημένους, και συνεχίζουν να παραπλανούν. Ακριβώς όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην παρούσα συγκυρία.

 

Θέλω να πω, απροκάλυπτα, χωρίς δημοσιογραφικά μισόλογα και μικροπολιτικές φιοριτούρες, ότι σ’ αυτή την συγκυρία (τη συγκυρία του λαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών) έχουμε μια κυβέρνηση «μόνη στο σπίτι» (στο κοινοβούλιο, δηλαδή) με έναν πρωθυπουργό που, παίζοντας τον παραπλανημένο, συνεχίζει να παραπλανά, και μια «αντιπολίτευση» με το ονοματεπώνυμο ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ!..  

 

Το ονοματεπώνυμο της Μάνας των παιδιών που χάθηκαν στο κυβερνητικό έγκλημα των Τεμπών. Της σπουδαίας αυτής ΓΥΝΑΙΚΑΣ που, από την πρώτη στιγμή της φοβερής τραγωδίας, αγωνίζεται με πάθος για μια δίκαιη αστυνομική και δικαστική διερεύνηση, εξιχνίαση και τιμωρία των ενόχων του εγκλήματος, παλεύοντας με νύχια και με δόντια ενάντια στην διετή πολιτική και μιντιακή συγκάλυψή του. Της Ελληνίδας «Μάνας Κουράγιο» που, στη φοβερή (και για την ίδια!..) αυτή συγκυρία, σηκώνει αλύγιστη το αβάσταχτο βάρος που όφειλε να σηκώνει το ανύπαρκτο, στη χώρα μας, κράτος Δικαίου και η επίσης ανύπαρκτη δημοκρατική αντιπολίτευση. Με μόνη παρηγοριά τον  διαρκώς ογκούμενο  λαϊκό ξεσηκωμό.    

 

 

Η ενοχική «ομολογία» Μητσοτάκη και ο συγκυριακός… εξαγνισμός των καναλιών

Ο  θυελλώδης λαϊκός ξεσηκωμός της 26^ης Ιανουαρίου  ξεμπρόστιασε την διετή πολιτική και δημοσιογραφική συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

«Η κάλυψη στα κανάλια ήταν επαρκής, τίμια και ενίοτε φορτισμένη. Το σημειώνω σαν ενδεικτικό της συγκυρίας», ήταν το δημόσιο σχόλιο φίλου δημοσιογράφου – expert στη σημειολογία της «συμπεριφοράς» των ΜΜΕ – για την δημοσιογραφική κάλυψη του μεγαλειώδους μαζικού ξεσηκωμού εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων ενάντια στην ξεδιάντροπη διετή πολιτική συγκάλυψη και ατιμωρησία του εγκλήματος των Τεμπών από τον ίδιο τον θύτη: την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τους παρακρατικούς μηχανισμούς της. Με την   συγκαλυπτική διετή δημοσιογραφική κάλυψη της συγκεκριμένης ξεδιάντροπης πολιτικής συγκάλυψης εκ μέρους των καναλιών, βεβαίως, βεβαίως. Και των ΜΜΕ, εν γένει…

Ένα σχόλιο σε δυό φράσεις, εκ των οποίων η δεύτερη (σ. σ : η φράση «Το σημειώνω ως ενδεικτικό της συγκυρίας») σημαίνει ότι διανύουμε μια συγκυρία κατά την οποία τα κανάλια (και κάποια απ’ τα λοιπά ΜΜΕ, λέω εγώ) εγκαταλείπουν την κυβέρνηση με… ελαφρά πηδηματάκια –  με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Ενώ  η πρώτη (σ. σ: η φράση «Η κάλυψη στα κανάλια ήταν επαρκής, τίμια και ενίοτε φορτισμένη»), αναδεικνύοντας την αντίφαση με την διετή προηγούμενη στάση των καναλιών και των ΜΜΕ εν γένει (την ανεπαρκή σε βαθμό αναισθησίας και ανεντιμότητας κάλυψη του επίμαχου θέματος, εννοώ), θέτει τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων της συγκαλυπτικής δημοσιογραφικής κάλυψης των κυβερνητικών ευθυνών στο έγκλημα των Τεμπών από την πλειονότητα των ΜΜΕ:

Η συγκαλυπτική δημοσιογραφική κάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών άρχισε να εκδηλώνεται απροκάλυπτα την επομένη του εγκλήματος (σ. σ: από το βράδυ της Τετάρτης 1/3/2023 και εντεύθεν), μετά από τη μετάδοση του πρωθυπουργικού διαγγελματικού βδελύγματος που απέδιδε το δυστύχημα σε.. «ανθρώπινο λάθος», μέσω του οποίου ο κ. Μητσοτάκης επιχείρησε να συγκαλύψει τις προσωπικές, κυβερνητικές, πολιτικές – και ποινικές, ίσως – ευθύνες του.

Τη συγκαλυπτική γραμμή του συγκεκριμένου διαγγελματικού βδελύγματος ακολούθησαν αμέσως (κατ’ εντολήν ή αυτοβούλως, η ψυχή τους το ξέρει) η πλειονότητα των δημοσιογράφων (των επιτελικών, των πολιτικών συντακτών και κάποιων ρεπόρτερ, κυρίως) πράγμα που  αποτυπώθηκε και, ανεξίτηλα, κατεγράφη στις live τηλεοπτικές και διαδικτυακές μεταδόσεις της πλειονότητας των ΜΜΕ. Γεγονός που ξεσήκωσε την γνωστή (σ. σ : και ασίγαστη από τότε ως σήμερα) θυελλώδη αντίδραση της κοινής γνώμης μέσω των social media…  

Τα ΜΜΕ (οι επιτελικοί δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί συντάκτες και κάποιοι ρεπόρτερ, κυρίως) γνώριζαν ότι, από την επομένη της σύγκρουσης των τρένων στιγμή και για είκοσι ολόκληρες ώρες**, ο πρωθυπουργός, παρέα με τον κολλητό του υπουργό Επικρατείας Γιώργο Γεραπετρίτη και τους βασικούς πολιτικούς και επικοινωνιακούς του συμβούλους, σχεδίαζαν τη συγκάλυψη των ευθυνών του ιδίου και της κυβέρνησής του για το έγκλημα των Τεμπών. Ως εκ τούτου, οι δημοσιογράφοι γνώριζαν ότι ο κ. Γεραπετρίτης δεν ήταν ο υπουργός Επικρατείας που, με…εντολή Μητσοτάκη, αντικατέστησε τον παραιτηθέντα – με εντολή Μητσοτάκη πάλι – υπουργό Κώστα Καραμανλή μετά το έγκλημα των Τεμπών, αλλά ο υπουργός Συγκάλυψης του κυβερνητικού εγκλήματος των Τεμπών:

Εξάλλου, τα ΜΜΕ (οι επιτελικοί δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί συντάκτες και κάποιοι ρεπόρτερ, κυρίως) γνώριζαν ότι ο κ. Γεραπετρίτης είχε επισκεφθεί την  προηγουμένη Τετάρτη το γραφείο τηλεδιοίκησης του ΟΣΕ στη Θεσσαλονίκη με άκρα μυστικότητα και με απαγόρευση δημοσιογραφικής προσέγγισης και κάλυψης των επαφών και ερευνών του εκεί, προκειμένου να ασκήσει… απρόσκοπτα τα νέα καθήκοντά του ως υπουργός Συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών (διευθετήσεις… ζητημάτων όπως η εξαφάνιση βιντεοληπτικού υλικού, η συρραφή και αλλοίωση συνομιλιών υπαλλήλων του ΟΣΕ, τα εύφλεκτα υλικά και το μπάζωμα είχαν εκεί την αφετηρία τους), αλλά καμιά αντίδραση: δημοσιογραφική σιωπή σε βαθμό συγκάλυψης της συγκάλυψης!...

Φυσικά, η «συγκυρία» που ο expert – σχολιαστής υποδεικνύει ως ενδεικτικό αίτιο της «επαρκούς, τίμιας και ενίοτε φορτισμένης κάλυψης απ’ τα κανάλια» του μεγαλειώδους μαζικού ξεσηκωμού εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων ενάντια στην διετή πολιτική συγκάλυψη και ατιμωρησία του εγκλήματος των Τεμπών, δεν είναι πάρα ο ίδιος ο μεγαλειώδης μαζικός ξεσηκωμός: ο αυθόρμητος, υπερκομματικός και θυελλώδης χαρακτήρας του και η ανατρεπτική δυναμική των λόγων που τον προκάλεσαν και τον πυροδότησαν, δηλαδή. Λόγοι, που δεν περιορίζονται στην διετή πολιτική συγκάλυψη και ατιμωρησία  του εγκλήματος των Τεμπών και την συγκαλυπτική δημοσιογραφική κάλυψή του, αλλά επεκτείνονται και στην αβάσταχτη οικονομική και δικαιϊκή κυβερνητική καταπίεση που υφίσταται το 80% των Ελλήνων. Καθώς, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του Eurofound, «βιώνουμε τη μεγαλύτερη στεγαστική ανασφάλεια, τη μεγαλύτερη εισοδηματική ανεπάρκεια και τη μεγαλύτερη επιδείνωση εμπιστοσύνης στο κράτος δικαίου, ανάμεσα στους λαούς της ΕΕ».

Λοιπόν, που λέτε, αυτή «η ανατρεπτική δυναμική των λόγων που προκάλεσαν και πυροδότησαν τον εθνικό ξεσηκωμό της περασμένης Κυριακής» είναι η «συγκυρία» που πανικόβαλε τον Έλληνα πρωθυπουργό και τον ανάγκασε να διαψεύσει τον εαυτό του με εκείνο  το άφατο συμπίλημα ενοχικής αβεβαιότητας («Το τότε απίθανο σενάριο για το φορτίο, ίσως είναι πιθανό») που ψέλλισε στη συνέντευξή του προς τον Αντώνη Σρόϊτερ, δυό χρόνια μετά το έγκλημα. Επιχειρώντας, ο φαύλος, να διορθώσει την προ διετίας συγκαλυπτική (εαυτού και αλλήλων) κατηγορηματική  διαβεβαίωσή του πως «δεν υπήρχε τίποτα ύποπτο στην αμαξοστοιχία»∙ κατηγορώντας, μάλιστα τους καταγγέλλοντες συγγενείς των θυμάτων για «θεωρίες συνομωσίας»!..   

Και είναι ενδεικτικό της ίδιας «συγκυρίας» – όπως σχολίασε ο φίλος δημοσιογράφος – expert της «συμπεριφορικής σημειολογίας» των ΜΜΕ – το γεγονός ότι η τηλεοπτική κάλυψη του μεγαλειώδους μαζικού ξεσηκωμού της περασμένης Κυριακής ενάντια στην ξεδιάντροπη διετή πολιτική συγκάλυψη και ατιμωρησία του εγκλήματος των Τεμπών  «ήταν επαρκής, τίμια και ενίοτε φορτισμένη»…  

 

  

 

 

 

 

Η υποταγή των ολιγαρχών της Silicon Valley στον Ντόναλντ Τράμπ ως παγκόσμια απειλή

Ο παρανοϊκός πλανητάρχης, με όπλο τα social media, επιστρέφει ως εκδικητής των ΜΜΕ και της πραγματικότητας

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Η τελετή της ορκωμοσίας του ήταν η ΕΙΚΟΝΑ του παγκόσμιου πολιτικού πολιτισμού της «νέας εποχής»: Ο μέγας τράγος του 21^ου αιώνα, ο «παρανοϊκός όσο και ο Χίτλερ» δήθεν πολιτικός, ο φασίστας, ο λαϊκιστής, ο οπορτουνιστής, ο μισογύνης, ο ομοφοβικός, ο ρατσιστής, ο υπόδικος με φάκελο δεκάδων ποινικών και αστικών αδικημάτων φαντομάς Ντόναλντ Τραμπ, θρονιασμένος για δεύτερη φορά στην κορυφή του κόσμου, στη Ροτόντα του Καπιτωλίου της Ουάσιγκτον, να ορκίζεται εκδίκηση ενάντια στους δικαστές, τους δημοκρατικούς πολιτικούς αντιπάλους του και, πρώτα απ’ όλα, ενάντια στα τηλεοπτικά ΜΜΕ και τον Τύπο: «Τον «μεγάλο εχθρό του αμερικανικού λαού» όπως, τον στηλίτευσε για πολλοστή φορά υπό τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα των μεγάλων ολιγαρχών της Silicon Valley (των Τζεφ Μπέζος (Amazon, Blue Origin), Μαρκ Ζούκερμπεργκ (Meta, Facebook), Σούνταρ Πιτσάι (Alphabet, Google) Σαμ Άλτμαν (Open AI), Σου Ζι Τσου (Tik Tok), και, βέβαια, του… σούπερ – ντούπερ κολλητού του Έλον Μασκ), απ’ τους οποίους ήταν περικυκλωμένος.  

«Η ΕΙΚΟΝΑ είναι ανίκητη, έχει πάντα την τελευταία λέξη: καμιά γνώση δεν μπορεί να της αντισταθεί, να τη διευθετήσει, να την εκλεπτύνει...», έλεγε ο Ρολάν Μπαρτ. Και η συγκεκριμένη εικόνα με τον Ντόναλντ Τράμπ να ορκίζεται εκδίκηση κατά των ΜΜΕ (και ιδιαίτερα του Τύπου) υπό την προστασία των μεγιστάνων των social media ήταν μια εικόνα σαφής, καθαρή και ξάστερη, μια εικόνα κομμένη στα δύο: Από τη μια ο Τραμπ και τα social media (σ. σ: η υποκειμενική – ή εικονική, αν θέλετε – αντίληψη της πραγματικότητας, όπως διαμορφώνεται από τα παραδομένα στον Τραμπ και τον «τραμπισμό» social media) κι από την άλλη ό,τι απέμεινε από την αντικειμενική (την αληθινή, αν θέλετε) πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα, με την μερική ή πλήρη υποστήριξη του υπαρκτού Τύπου και των λοιπών συμβατικών ΜΜΕ.

Μιλάμε για μια αναδυόμενη νέα τάξη πραγμάτων όπου, στη θέση της – ούτως ή άλλως, συντετριμμένης – «παγκοσμιοποίησης», εγκαθίσταται ένας νέου τύπου διχασμός, τον οποίο περιγράφει θαυμάσια ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Θοδωρής Γεωργακόπουλος*, ως εξής: «Στις ΗΠΑ, αλλά ολοένα και περισσότερο και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, ο διχασμός δεν είναι πια πολιτικός. Ο κόσμος δεν χωρίζεται σε στρατόπεδα ανάλογα με τις πεποιθήσεις ή την ιδεολογία, αλλά ανάλογα με την υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας. Τα στρατόπεδα ζουν, πια, σε διαφορετικούς κόσμους. Σε παράλληλες, ασύμπτωτες αλήθειες. Δεν τους χωρίζει απλά χάος – δεν τους ενώνει, πια, τίποτε...    

»Στην αποδώ πλευρά παραμένουν οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται και αναγνωρίζουν κάποιες αντικειμενικές αλήθειες. Στην αποκεί πλευρά, όμως, διαμορφώνεται ένας άγριος, στρεβλός, ανύπαρκτος κόσμος γεμάτος με βιαστές μετανάστες, φονικά εμβόλια, απαστερίωτο γάλα και άνδρες που γίνονται επίτηδες γυναίκες για να παίζουν γυναικεία αθλήματα και να κατουράνε στις λάθος τουαλέτες…

»Η υποταγή των αλγορίθμων των ολιγαρχών της Σίλικον Βάλεϊ στον Τραμπ θα τους εγκλωβίζει αυτούς τους ευάλωτους ανθρώπους και ακόμα περισσότερους σαν κι αυτούς ακόμα πιο βαθιά σε αυτό το τρομακτικό παράλληλο σύμπαν, το γεμάτο σκοτεινούς κινδύνους, από τους οποίους, φυσικά, μόνο ο Μεγάλος Ηγέτης θα μπορεί να τους προστατεύσει».

Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ότι στο ίδιο άρθρο του, ο Θ.Γ. αποκαλύπτει τις προεκλογικές στρατηγικές… μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα που πήραν οι Μαρκ Ζούκερμπεργκ, Έλον Μασκ και οι άλλοι ολιγάρχες της Σίλικον Βάλεϊ, προκειμένου να «υποτάξουν» τους αλγόριθμους των Μέσων τους στον Ντόναλντ Τραμπ και να στηρίξουν την… MAGA ("Make America Great Again" / «Κάντε την Αμερική Μεγάλη Ξανά») καμπάνια του.

Και βέβαια το αντιδραστικό καθεστώς που, από τις πρώτες στιγμές της ορκωμοσίας του, άρχισε να καθιδρύει υπογράφοντας και με τα δυό του χέρια δεκάδες διχαστικά, ρατσιστικά έως και φασιστικά, ξενοφοβικά, ομοφοβικά και αντί – woke διατάγματα, και όποιον πάρει ο… Χάρος.

Με την άλλη πλευρά («το άλλο στρατόπεδο», ας πούμε), τους δημοκρατικούς πολίτες του κόσμου, τους Ευρωπαίους, κυρίως, δημοκρατικούς πολίτες και κάποιους απ’ τους πολιτικούς (ό,τι απέμεινε από την αντικειμενική – την αληθινή, αν θέλετε – πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα) να απαντά σπασμωδικά, με πολιτικά μισόλογα και αντακλαστικές πράξεις… αντίστασης του τύπου «αποσυνδεθείτε από το “X” του Έλον Μασκ και το Facebook του Ζούκερμπεργκ»…

Με μόνη παρηγοριά, την καθαρή στάση μέρους του Τύπου και των άλλων «συμβατικών» ΜΜΕ, όπως ο Guardian, που πρώτος, ανάμεσα στις ευρωπαϊκές εφημερίδες, έδωσε τον τόνο της αντίστασης στον «τραμπισμό», δηλώνοντας προς τους αναγνώστες του ότι «Με την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ και την ανάληψη των καθηκόντων του με πλήρη έλεγχο της αμερικανικής κυβέρνησης και την υποστήριξη εξαιρετικά ισχυρών βαρόνων της τεχνολογίας αρχίζει μια  κρίσιμη στιγμή, σε παγκόσμιο επίπεδο, για την δημοσιογραφία που καταγράφει αληθινά γεγονότα». Και ξεκαθάρισε ότι «η εμπεριστατωμένη, βασισμένη σε γεγονότα ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας θα ζητήσει από όσους βρίσκονται στην εξουσία να λογοδοτήσουν και να σταθμίσουν τον αντίκτυπο των αποφάσεων που λαμβάνονται στον Λευκό Οίκο, σε ανθρώπινο επίπεδο…».

Και κάποιων πολιτικών όπως ο Ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ. Που τάχθηκε ολοκάθαρα κατά του Τραμπ και των μεγιστάνων υποστηρικτών του της Silicon Valley, κατηγορώντας τους ότι θέλουν να ανατρέψουν την δημοκρατία μέσα από τα social media. Τονίζοντάς ότι «οι ιδιοκτήτες θα πρέπει να καταστούν υπόλογοι για τη «δηλητηρίαση της κοινωνίας» και τη διάβρωση της δημοκρατίας, με τους αλγορίθμους που επιλέγουν εκείνοι να λειτουργούν τα μέσα αυτά»…

Τώρα, το πώς απαντούν οι Έλληνες πολίτες, οι Έλληνες πολιτικοί και τα ελληνικά ΜΜΕ στον Τραμπ και τον «τραμπισμό» των μεγιστάνων των social media, το γνωρίζετε όσο κι εγώ, υποθέτω. Μπορεί και καλύτερα…     

*Σε άρθρο του (11.1.2025) στην Καθημερινή, υπό τον τίτλο «Τα social media στην υπηρεσία του Τραμπ»

 

 

Ούτε ρυθμιστής, ούτε καν διακοσμητικός ο Κώστας Τασούλας: Απλά «αντ' αυτού»!..

 

Όταν, ελέω Μητσοτάκη, ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας ευτελίζεται οριστικά, ταυτιζομενος με αυτόν του πρωθυπουργού

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Πάλι καλά που δεν πρότεινε τον... εαυτό του!», ήταν η πρώτη μου αντίδραση στην πρόταση του πρωθυπουργού για την μετακόμιση του κ. Κώστα Τασούλα απο την προεδρία της Βουλής στην προεδρία της Δημοκρατίας: «Αντ' αυτού, Κώστας Τασούλας», όπως θα ελεγε ο αείμνηστος μέγας γελοιογράφος, Γιάννης Ιωάννου... «Ο πρωθυπουργός απέδειξε σήμερα (σ. σ: με τη υπόδειξη του κ.Τασούλα για την ΠτΔ) ότι δεν έχει συναίσθηση τι σημαίνει συναίνεση, ακόμα και σε ύψιστα θεσμικά ζητήματα, όπως αυτή είχε κατοχυρωθεί εδώ και δεκαετίες για την επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας», ήταν το σχολιο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (σ. σ: του ΠΑΣΟΚ, για όσους δεν το έχουν ακόμα... συνειδητοποιήσει) και ήταν ένα διπλά υποκριτικό σχόλιο, υπό την έννοια οτι περιελάμβανε δυο ψέματα:

1ον) Ο πρωθυπουργός δεν «απέδειξε σήμερα» αλλα... χθες - εξαρχής της κυβερνητικής θητείας του, θέλω να πω - ότι δεν έχει συναίσθηση τι σημαίνει συναίνεση· ελάχιστοι, άλλωστε, πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης διέθεταν την εν λόγω συναίσθηση.

2ον) Όσον αφορά τον Λαό, όπως άλλωστε και το πολίτευμα καθώς και τη Λειτουργία του, η επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ουδέποτε υπήρξε «ύψιστο θεσμικό ζήτημα», περισσότερο βαρετό ή αδιάφορο θεσμικό ζήτημα υπήρξε και εξακολουθεί να είναι. Ενδιαφέρον θεσμικό ζήτημα είναι μόνο για τους εκάστοτε κυβερνώντες καθώς, ιδιαίτερα μετα την τελευταία συνταγματική αναθεώρηση (σ. σ: με την αποσύνδεση της εκλογής ΠτΔ από την πρόωρη διάλυση της Βουλής), μπορούν να υποτάσσουν πλήρως τον θεσμό στα περιστασιακά υπαρξιακά τους συμφέροντα, επίλεγοντας Πρόεδρο της απολύτου αρεσκείας και του ελέγχου τους... Ακριβώς όπως έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Κώστα Τασούλα, καταρρίπτοντας ακόμα και τον αστικό μύθο (τη λαϊκή αλήθεια, δηλαδή) οτι ο ρόλος του Προέοδρου της Δημοκρατίας είναι διακοσμητικός. Πόσο μάλλον... «ρυθμιστικός του πολιτεύματος»...

Λοιπόν, που λέτε, ούτε ρυθμιστής, ούτε καν διακοσμητικός ο κ. Τασούλας: απλά, «αντ' αυτού»!.. Διακοσμητική ήταν η εν αποδρομή Πρόεδρος κ. Σακελλαροπούλου: «Προεδρίνα σε στυλ boho», όπως θα την χαρακτήριζε ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης. Ωστόσο, από τους οκτώ, εν συνόλω, πρώην ΠτΔ, ήταν η πλέον σεμνή και αθόρυβη. Ο προηγούμενός της, ο κ. Παυλόπουλος, ήταν ελάχιστα «διακοσμητικός» (σ. σ: εμφανισιακά μιλάμε) και βαρετά συμβουλευτικός. Από την άλλη, πραγματικό κόσμημα - υπό την έννοια ότι ανταποκρινόταν πλήρως στις συνταγματικές απαιτήσεις του θεσμικού του ρόλου - ήταν ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο πρώτος, ουσιαστικά, ΠτΔ (μετα τον «υπηρεσιακό» Στασινόπουλο). Αντίθετα, ο διάδοχός του, Κωνσταντίνος Καραμανλής, το έπαιζε... εθνάρχης - διακοσμητικός όπως πάντα από πλευράς εμφανίσεως και στυλ - ακόμα και ως ΠτΔ...

Εντάξει, για τον Σαρτζετάκη τι να πρωτοπεί κανείς, σαν καρικατούρα του Πίτερ Σέλλερς στον «Ροζ Πάνθηρα» ενα πράμα, αλλά με αξιοθαύμαστη συνταγματική προσήλωση στη διαχείριση μεγάλων ζητημάτων συνταγματικού δίκαιου που του προέκυψαν (δίκη Ανδρέα Παπανδρέου, οικουμενική κυβέρνηση κ.α.) στην πολιτειακά δύσκολη φάση της Προεδρίας του. Ο διάδοχος του, Κωστής Στεφανόπουλος, ήταν αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος όλων, καθώς, κατά τη διάρκεια της δεκαετούς θητείας του, (1995 - 2005) με τις καίριες και στιβαρές δημοκρατικές - πατριωτικές παρεμβάσεις του (ιδιαίτερα μ' εκείνη ενώπιον του Αμερικάνου προέδρου Μπιλ Κλίντον κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Αθήνα το 1999, καθώς και με την άρνησή του να διεξάγει δημοψήφισμα για τις ταυτότητες) προσέδωσε ρυθμιστική χρησιμότητα και αίγλη στον θεσμό. Σε αντίθεση με τον επόμενό του. τον κ. Κάρολο Παπούλια που, στη δεύτερη φάση της προεδρίας του (2010 - 2015), κουρέλιασε στην κυριολεξία τον θεσμό, υπογράφοντας ασμένως τα καταστροφικά για τους Έλληνες μισθωτούς και συνταξιούχους μνημονιακά διαταγματα με τα οποία, υποτίθεται, ότι... κυβερνούσε ο Σαμαράς... 

Και τώρα, μετά την άχρωμη και άοσμη κ. Σακελλαροπούλου, ο «αντ' αυτού» (το alter ego του κ. Μητσοτάκη, δηλαδή) Κώστας Τασούλας... Που πάει να πει, ένας ακόμα θεσμός (σ. σ: ο συνταγματικά ανώτατος πολιτειακός θεσμός) ευτελίζεται οριστικά, ταυτιζόμενος με αυτόν του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη: υποταγμένος στο κυβερνητικό καθεστώς του, στην υπηρεσία ίδιων και αλλότριων συμφερόντων. Αλλά αυτό είναι ένα θανάσιμο πλήγμα στην ανάπηρη ήδη κοινοβουλευτική μας Δημοκρατια. Δεν είναι;

Ο Σημίτης πέθανε, ο Σημιτισμός μένει: 10+ υπουργοί του εκλιπόντος στην κυβέρνηση Μητσοτάκη!..

Μέγα ιστορικό ολίσθημα του θανόντος η καταλυτική συμβολή του στη μετάλλαξη, παρακμή και πτώση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Ήσουν καλός, ήσουν γλυκός, είχες τις… συστημικές χάρες όλες», αποχαιρετούσε ευθαρσώς ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης   τον εκλιπόντα πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, ταυτιζόμενος – ούτε λίγο, ούτε πολύ – μαζί του. Σε χλιαρότερους, ωστόσο, επαινετικούς… συστημικούς τόνους κινήθηκαν και οι αντίστοιχοι αποχαιρετισμοί τριών εκ των τεσσάρων, εν ζωή ευρισκομένων, πρώην πρωθυπουργών (σ. σ: των Κώστα Καραμανλή, Γιώργου Παπανδρέου και Αλέξη Τσίπρα. Με τον τέταρτο (σ. σ: τον Αντώνη Σαμαρά) να αποστασιοποιείται απ’ αυτούς και απ’ τον εκλιπόντα πολιτικό, με το υποκριτικό… αντισυστημικό στερεότυπο «Θα τον κρίνει η ιστορία»…  

Ποια ιστορία; Ο μεγαλοφυής Ιταλός ιστορικός Κάρλο Γκίνζμπουργκ  διδάσκει ότι «η ιστορία είναι λιγότερο μία επιστήμη και περισσότερο μία τεχνική που πλησιάζει εκείνη ενός ντετέκτιβ (ή ενός ερευνητή δημοσιογράφου, θα προσθέσω εγώ) καλούμενου να αποκωδικοποιήσει μια σειρά από σημάδια για να φθάσει στην αποκάλυψη του εκάστοτε αινίγματος». Και καταλήγει ότι «η ιστορική αλήθεια σαφώς υπάρχει και είναι προσπελάσιμη», αλλά «μέρος της αποτελεί και η ίδια η αντίληψη που διαμορφώνουν οι άνθρωποι για αυτή»…

Απ’ αυτή την άποψη, η αντίληψη που έχουν διαμορφώσει οι άνθρωποι (σ. σ: οι απλοί Έλληνες) για τον εκλιπόντα πρώην πρωθυπουργό είναι πολύ κοντά στην ιστορική αλήθεια γι’ αυτόν. Είναι η αντίληψη ότι ο εκλιπών πρωθυπουργός δεν είναι παρά ο Σημίτης των Γερμανών, ο Σημίτης της Goldman Sachs, ο Σημίτης των Greek statistics, ο Σημίτης της Siemens, του Χριστοφοράκου και της Intracom, ο Σημίτης της ματωμένης γκάφας των Ιμίων και του διπλωματικού θρίλερ με τον Οτσαλάν, ο Σημίτης της φούσκας του χρηματιστηρίου, του Ολυμπιακού σκανδάλου με τα C4i  και τις χαριστικές αναθέσεις και τις  υπερκοστολογήσεις, ο Σημίτης του σκανδάλου των εξοπλιστικών με τις υπερτιμολογήσεις και τις μίζες… Ο Σημίτης του Τσοχατζόπουλου, του Παπαντωνίου, του Τσουκάτου και του Μαντέλη!.. Ο πρόεδρος της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης μετά την τωρινή, την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Κατά τη γνώμη μου, ωστόσο, το μέγιστο ιστορικό ολίσθημα του Κώστα Σημίτη επετεύχθη στο πεδίο της πολιτικής στρατηγικής, και έχει να κάνει με την καταλυτική συμβολή του στην μετάλλαξη, την παρακμή και την οριστική πτώση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ας πάμε, λοιπόν, σε μια πολιτική σύνοψη επ’ αυτού για να το… εμπεδώσουμε:

Από τότε που o Σημίτης, άκαιρα και άκυρα, μας έβαλε στην Ευρωζώνη (1/1/2001), τσαλαβουτάμε σε ένα διεθνές περιβάλλον περισσότερο παρά ποτέ οικονομικό. Ένα περιβάλλον στο οποίο ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει ως αδιαμφισβήτητος μονόδρομος, και το μόνο κοινωνικό δίλημμα που απέμενε είχε να κάνει με την πολιτική ποιότητα του καπιταλισμού: νεοφιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία;

Τότε, θυμάστε, η σχεδόν ομόφωνη, λαϊκή ευρωπαϊκή απάντηση ήταν σοσιαλδημοκρατία∙ και ήταν απάντηση ενστικτώδης, που διάλεγε το μη χείρον ως βέλτιστον: αφού ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, αφού ο ριζοσπαστικός σοσιαλισμός δεν χωράει στο διεθνές περιβάλλον, ας πάρουμε σοσιαλδημοκρατία, μήπως διασώσουμε αυτό το έρημο το «κοινωνικό κράτος»...

Κάπως έτσι λειτούργησαν, λίγο πριν – λίγο μετά το μιλένιουμ, οι κοινωνίες των Ευρωπαίων πολιτών. Και πήραν… σοσιαλδημοκρατία: με τις «σοσιαλδημοκρατικές» κυβερνήσεις (τις κυβερνήσεις Κώστα Σημίτη, Τόνι Μπλερ, Λιονέλ Ζοσπέν, Γκέρχαρντ Σρέντερ κ.α.) να λειτουργούν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους, διευκολύνοντας την ανάπτυξη του τερατώδους καπιταλισμού που βιώνουμε σήμερα, με τον πολιτικό νεοφιλελευθερισμό, τον ακραίο οικονομισμό, τη «δικτατορία» των χρηματαγορών… Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο, Γιωργάκη Παπανδρέου κ.α., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής Δεξιάς…

Κάπως έτσι η μεταψυχροπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έφαγε τα ψωμιά της, ακόμη και σαν κυβερνητικός μανδύας, για τη διευκόλυνση της ελευθέριας οικονομίας και της τερατώδους καπιταλιστικής φούσκας που γέννησε. Μέχρι που έσκασε, τον Σεπτέμβριο του 2008, στα χρηματοκιβώτια της Lehman Brothers…

Τώρα, 16 χρόνια μετά, «Ήσουν καλός, ήσουν γλυκός, είχες τις… συστημικές χάρες όλες», αποχαιρετούσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης τον εκλιπόντα πρώην ομόλογο και υποδόριο πολιτικό του σύμβουλο, Κώστα Σημίτη, ταυτιζόμενος ευθαρσώς και δημοσίως μαζί του. «Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε», θα έλεγε στη θέση του ο πατήρ Μητσοτάκης, ο επιλεγόμενος και Εφιάλτης. «Ο Κυριάκος μου έχει ήδη δέκα Σημιτικούς υπουργούς στην κυβέρνησή του: τους/τις Γιώργο Φλωρίδη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, Λίνα Μενδώνη, Γιώργο Γεραπετρίτη, Γιώργο Σκέρτσο,   Κυριάκο Πιερρακάκη, Παναγιώτη Τσακλόγλου, Μάριο Θεμιστοκλέους, Αλεξάνδρα Σδούκου, Θοδωρή Λιβάνιο, και Ειρήνη Αγαπηδάκη»!..

Είπαμε: Η κυβέρνηση Σημίτη ήταν η πλέον διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης μετά την τωρινή, την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλά αυτό είναι αμφίβολο αν θα το γράψει η… Ιστορία.  

ΥΓ: Το 2007, στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, εν τη ρύμη του εσωκομματικού λόγου, ξέφυγε από τον «δαχτυλιδάτο», ήδη, διάδοχο του Σημίτη Γιωργάκη Παπανδρέου μια δραματική αυτοκριτική  ομολογία: «κυβερνούσαμε με πλαστή σοσιαλιστική ταυτότητα». Και μια αμείλικτη μομφή κατά των κυβερνητικών έργων και ημερών του ίδιου του  μέντορα του, του Κώστα Σημίτη: «το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ δυσφήμισε τον σοσιαλισμό και την Αριστερά». Ήταν η μια και μοναδική αυτοκριτική ομολογία της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ σε συστημικό κόμμα του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, ομολογία που ουδέποτε τόλμησε ο αυτουργός της μετάλλαξης, ο… εκσυγχρονιστής κ. Σημίτης.

Στην «Ελλάς του 2025» το πολιτικό σύστημα νοσεί: Μέγα λαϊκό αίτημα η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!..

Προφανής η αναγκαιότητα για την ανάδυση ενός νέου δημοκρατικού κόμματος που θα διασφαλίζει ελευθερία,  ισότητα και δικαιοσύνη

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Να συμφιλιωθούμε με τον χρόνο, να συγχρονιζόμαστε: Να βιώνουμε το παρόν. Να θυμόμαστε το παρελθόν. Να ονειρευόμαστε το μέλλον...», ήταν η πιο υγιής ευχητήρια προτροπή που εισέπραξα με αφορμή την αλλαγή του χρόνου. «Δεν είναι κι εύκολο», σκέφτηκα καθώς, «στην Ελλάς του 2000, γίναν όλοι βασιλιάδες», που λέει και ο διαχρονικός – και άκρως επικαιροποιημένος στις μέρες μας – βάρδος του Ελληνισμού Στέλιος Καζαντζίδης, που πάει να πει επαγγελματίες πολιτικοί, οικονομικοί, μιντιακοί ή καλλιτεχνικοί εξουσιαστές ή φαν της εξουσίας. Ιδιαίτερα δε στο κομματικό – κοινοβουλευτικό επίπεδο. Από την άλλη, «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», όπως έλεγε ο φιλόσοφος της γενιάς μου Μανώλης Ρασούλης. Που πάει να πει συντηρητισμός παντού, ακόμα και στις περιοχές που τα κόμματα εμφανίζονται ως  «Προοδευτικά» ή ως «Αριστερά», κι ακόμα περισσότερο ως «Σοσιαλιστικά» ή «Κομμουνιστικά»... 

Στην «Ελλάς του 2025» το πολιτικό σύστημα νοσεί. Η Δημοκρατία πνέει τα λοίσθια και αυτό γίνεται ολοφάνερο, καθώς το βασικό λαϊκό ένστικτο το επισημαίνει σε κάθε ευκαιρία έκφρασής του: «Είναι αξιοθαύμαστο ότι οι Έλληνες προκρίνουν ακόμη την ελευθερία ως υπέρτερη αξία (με την ασφάλεια, τη μείωση ανισοτήτων, την ποιότητα ζωής, την αντιμετώπιση των διακρίσεων, την αποδοχή της διαφορετικότητας, την τόλμη στα μέτρα για την κλιματική αλλαγή, την άμεση απόδοση ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών, κλπ. κλπ.), παρότι ακόμη δεν αισθάνονται πως ομαλοποιήθηκε η ζωή τους, ενώ έχουν αυξηθεί οι απειλές γύρω τους» καταλήγει το πόρισμα μιας  εξαιρετικής έρευνας για τις ελληνικές λαϊκές προσδοκίες εν όψει του νέου έτους, που δημοσιεύει Το Βήμα της Κυριακής…

Πρώτα απ’ όλα ελευθερία, λοιπόν, όπερ μεθερμηνευόμενον σημαίνει  πρώτα απ’ όλα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, αφού η Δημοκρατία ορίζεται ως το ταυτολογικό ισοδύναμο της Ελευθερίας από τον καθηγητή της Πολιτικής Επιστήμης Γιώργο Κοντογιώργη, ενώ ο καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας Δημήτρης Δημητράκος διδάσκει ότι «Ελευθερία και Δημοκρατία είναι συγγενείς έννοιες» και εξηγεί ότι «από τις αρχές της νεότερης ιστορίας, το δημοκρατικό κίνημα συνυφαίνεται με την ελευθερία ως αίτημα απαλλαγής από τους καταναγκασμούς της πολιτικής εξουσίας». Τέλος, ο Αμερικανός νομικός φιλόσοφος Ronald  Dworkin επισημαίνει ότι «το δημοκρατικό πολίτευμα, όποια μορφή και αν έχει, οφείλει να ευνοεί την ελευθερία, να καλλιεργεί την ισότητα και να διασφαλίζει τη δικαιοσύνη. Και ότι «αν ένα από αυτά τα τρία χαρακτηριστικά δεν ικανοποιούνται σε μία πολιτεία, τότε σίγουρα θα παρουσιάζονται σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία της δημοκρατίας και των θεσμών».

Λέμε λοιπόν μετά βεβαιότητας ότι στην «Ελλάς του 2025» γίνεται ολοφάνερο πως η Δημοκρατία πνέει τα λοίσθια, καθώς το βασικό λαϊκό ένστικτο του ελληνικού παρόντος – σύμφωνα με την έρευνα της Metron Analysis για «Το Βήμα της Κυριακής» –  προκρίνει την ελευθερία ως υπέρτερη αξία. Και ότι αυτό συμβαίνει διότι η υπαρκτή κοινοβουλευτική δημοκρατία  της χώρας μας (σ. σ: η δημοκρατία της κυβέρνησης Μητσοτάκη και της αντιπολίτευσης ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ κ.α.) δεν ευνοεί –  αντίθετα, καταστέλλει – την ελευθερία, δεν καλλιεργεί – αντίθετα, αποκλείει – την ισότητα και δεν διασφαλίζει – αντίθετα, χειραγωγεί – τη δικαιοσύνη. Με αποτέλεσμα την  προβληματική λειτουργία των θεσμών και την κατάλυση του κράτους δικαίου. 

Αυτή είναι η πολιτική κατάσταση των πραγμάτων της χώρας μας   καθώς διανύουμε ήδη το… σωτήριο έτος 2025 και όλοι γνωρίζουμε τον   υπαίτιο  (τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, την κυβέρνησή του και το κόμμα του, τη ΝΔ) και τους βασικούς συνενόχους του (τους αρχηγούς των… δυο κομμάτων της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τα κόμματά τους, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) γι’ αυτήν. Και είναι τραγικό ότι    και ο υπαίτιος και οι συνένοχοί του, κ. κ. Ανδρουλάκης και Φάμελλος,  δεν καταλαβαίνουν – ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν – τίποτα: βιώνουν την προβληματική λειτουργία των θεσμών – ακόμα και των ίδιων των κομμάτων τους – και την κατάλυση του κράτους δικαίου, ως δημοκρατική… κανονικότητα, με μόνη έγνοια τους την εξουσιαστική τους αυτοσυντήρηση στην ηγεσία των προβληματικών κομμάτων τους (σ. σ: κομμάτων άκρως αντιδημοκρατικών και απαξιωμένων, με το 70% των Ελλήνων απέναντί τους) και… ό,τι ήθελε προκύψει.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, γίνεται προφανής η αναγκαιότητα για την ανάδυση ενός νέου δημοκρατικού κόμματος που θα εκφράζει το πρωταρχικό  αίτημα των Ελλήνων του 2025 (όπως το κατέγραψε η έρευνα του «Βήματος») για μια Δημοκρατία που θα ευνοεί την ελευθερία, θα καλλιεργεί την ισότητα και θα διασφαλίζει τη δικαιοσύνη και το κράτος δικαίου – ένα  κόμμα που θα εγγυάται την ασφάλεια, τη μείωση των ανισοτήτων, την ποιότητα ζωής, την αντιμετώπιση των διακρίσεων, την αποδοχή της διαφορετικότητας, την τόλμη στα μέτρα για την κλιματική αλλαγή, την άμεση απόδοση ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών, κλπ. κλπ. Και ναι, αυτό το αίτημα μοιάζει να «φωτογραφίζει» το αναδυόμενο «Κίνημα Δημοκρατίας» του Στέφανου Κασσελάκη. Αλλά αυτό το κόμμα, προς το παρόν, δεν είναι παρά μια υπόσχεση…