Το θέμα «Τσίπρας ή Κουβέλης» είναι της τάξεως του συν/πλην 3% επί του σώματος και όχι επί του πνεύματος της Αριστεράς. Θέλω να πω ότι από Δευτέρα, με τον Τσίπρα στο τιμόνι του, ο ΣΥΝ μπορεί πράγματι, όπως φρονεί το… ρεύμα, να αρχίσει να παχαίνει, να ανεβάσει το κοινοβουλευτικό του βάρος ακόμα και στο 8%. Αλλά μέχρι εκεί, και με τροφή τα αποφάγια του κορεσμένου πολιτικού συστήματος. Και θέλω να πω ότι η Αριστερά ως πολιτικό πνεύμα, ως πολιτιστικό αίσθημα και, κυρίως, ως σύγχρονη θεωρία και πολιτική με δυνατότητες βιώσιμων κυβερνητικών εφαρμογών, καμιά σχέση δεν έχει με το θέμα «Τσίπρας ή Κουβέλης».Στην πραγματικότητα είναι αμφίβολο εάν υπάρχει πια η Αριστερά, ακόμα και ως τόπος, ως ενιαίος ανατρεπτικός κοινωνικός χώρος δηλαδή, με τον πλέον χαλαρό ορισμό της έστω: «η Αριστερά περιλαμβάνει όλους εκείνους που είναι αντίθετοι με την κατεστημένη τάξη και θέλουν να την αντικαταστήσουν με μιαν άλλη – και είναι φυσικά εκείνοι που υποφέρουν απ’ αυτή την τάξη». Η μόνη αντιστοιχία αυτού του ορισμού με τον Συνασπισμό της Αριστεράς είναι, από μόνη της, σατυρική: ο ΣΥΝ περιλαμβάνει πάντα ένα… ρεύμα που θέλει να αντικαταστήσει το κατεστημένο ρεύμα και είναι, φυσικά, εκείνο που υποφέρει περισσότερο απ’ το κατεστημένο… ρεύμα.
Στην προκειμένη περίπτωση (για να συνεχίσουμε με χιούμορ) το κατεστημένο (το «αριστερό ρεύμα») παραμένει κατεστημένο στον ΣΥΝ και μετά το συνέδριο. Ενώ το «ρεύμα των ανανεωτικών», που ήθελε να το ανατρέψει και απέτυχε, εξακολουθεί να… υποφέρει. Από αριστερούς… ρευματισμούς. Πράγμα περίεργο αφού, στην σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική πιάτσα, χαρακτηρίζοντας κάποιον αριστερό τον κολακεύεις. Και μάλιστα τόσο περισσότερο, όσο πιο δεξιός είναι.
Ειδικότερα στη χώρα μας, πέρα απ’ την περιοχή της πλατείας Κουμουνδούρου, από τον Περισσό ως την πλατεία Ρηγίλλης και την Χαριλάου Τρικούπη, στον ελληνικό πολιτικό τόπο εν γένει, η αριστερά συμπεριφέρεται σαν άκρα αριστερά, το κέντρο ονομάζεται αριστερά, η δεξιά ονομάζεται κέντρο και κανείς δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του στη δεξιά, πέραν ορισμένων εξημμένων ακροδεξιών που αγνοούν τη συνταγή της επιτυχίας. Στην πραγματικότητα όλοι, με την έννοια της συντήρησης, είναι Δεξιά, και στο πολιτικό επίπεδο, κυβερνητικό ή μη, συμπεριφέρονται σαν Κεντρώοι, ενώ είναι Τίποτα.
Μέσα σ’ αυτό το τοπίο, ο ΣΥΡΙΖΑ (και όχι ο ΣΥΝ ) όπως κατέβηκε στις εκλογές ήταν κάτι που, τουλάχιστον, έμοιαζε με Αριστερά και γι’ αυτό πήγε καλά. Ο μόνος δρόμος για να πάει ακόμα καλύτερα, ακόμα και να μεταβληθεί σε αριστερή κυβερνητική (με πολλά ερωτηματικά) πλειοψηφία, είναι η μετεξέλιξή του σε ενιαίο κίνημα της ριζοσπαστικής αριστεράς μέσα από ένα συνέδριο με ζητούμενο τη σύγχρονη κυβερνητική (με πολλά ερωτηματικά, επαναλαμβάνω) Αριστερά. Και όχι ένα συνέδριο με ζητούμενο το συν/πλην 3%.
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου