Μπορεί να βρεθεί ένας «Χριστόδουλος» για να μπει στη θέση του Χριστόδουλου; «Όχι! Διότι η επιστήμη έχει αποδείξει ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και, επομένως, αναντικατάστατος». «Ναι! Διότι η ζωή έχει αποδείξει ότι ουδείς αναντικατάστατος…».Ο θάνατος του Αρχιεπίσκοπου προκάλεσε, εκτός των άλλων, μικρές αντεγκλήσεις μεταξύ επιστήμης και ζωής. Μεταξύ επιστημονικής και εμπειρικής γνώσης, για την ακρίβεια. Στο τέλος, όπως πάντα, επικράτησε η… λογική του «ναι μεν, αλλά...»: Ναι μεν, θα αντικατασταθεί από κάποιον, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν αυτός ο κάποιος θα μοιάζει, ελάχιστα έστω, στον μεταστάντα.
Όχι στην εμφάνιση, βεβαίως. Ούτε στο φρόνημα αφού, μέσες – άκρες, η πλειοψηφία της Ορθόδοξης Ιεραρχίας διακατέχεται παραδοσιακά από το «δόγμα Χριστόδουλου», ας το πούμε τώρα: «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Το δύσκολο είναι να έχει ο νέος Αρχιεπίσκοπος το επικοινωνιακό χάρισμα του Χριστόδουλου. Και, να τα λέει. Να τα λέει, σε απλά, σύγχρονα, αγοραία, τηλεοπτικά να πούμε, ελληνικά. Χωρίς αναστολές και πρωτόκολλα, εφ’ όλης της… κοσμικής (όπως λένε οι δεξιοί και αριστεροί ψαλιδοκώληδες) ύλης. Οι οποίοι, δεξιοί κι αριστεροί τοιούτοι, είναι εκείνοι που, δια της κοιμήσεως του «ενοχλητικού» ιερέα, ωφελούνται. Αφού εξασφάλισαν την αιώνια σιωπή του…
Αλλά, «Σιωπή είναι ο Θεός» σύμφωνα με μια –κάποια– φιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων. Υπό την έννοια ότι ο Θεός δεν παρεμβαίνει σε οτιδήποτε κοσμικό, ότι παραμένει σιωπηλός ακόμη και απέναντι στις μεγαλύτερες καταστροφές, απέναντι και στα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Και, απ’ αυτή την άποψη, η παραβίαση της «θεϊκής σιωπής» από τον σούπερ-ένθεο Χριστόδουλο θα έπρεπε να ικανοποιεί τους «νεωτερικούς», τους «προοδευτικούς» και, ιδιαίτερα, τους αριστερούς και τους κομμουνιστές πολιτικούς.
Όμως όχι, διότι η πολιτική σιωπή είναι, στην κυριολεξία, χρυσός για κάθε μορφής εξουσία. Και η πολιτική σιωπή (ως σημείο αμηχανίας ή πολιτικού συμβιβασμού ή και υποταγής της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στον αμερικανόπεμπτο πολιτικό και πολιτιστικό βαρβαρισμό της εποχής) τότε, το 1998,είχε ήδη εγκατασταθεί στην πολιτική ζωή της χώρας. Όταν, αίφνης, ήρθε ο Χριστόδουλος και έσπασε τη σιωπή. Με μια φωνή πολιτικά και θρησκευτικά ακομπλεξάριστη, που τάραξε τα λιμνάζοντα πολιτικά και κοινωνικά ύδατα…
Από αυτή την άποψη, ο Χριστόδουλος, σε πείσμα των βυθισμένων στην αμήχανη ή συμβιβασμένη ή υποταγμένη σιωπή (και, επομένως, απουσία) των κυβερνώντων πολιτικών της τελευταίας δεκαετίας, πέρασε την… απαγορευμένη πύλη που χωρίζει, λέει, τους ιερείς από τους κοσμικούς. Και μίλησε για τα παρόντα, τα πολιτικά, τα ανθρώπινα. Δηλώνοντας παρών στη ζωή και στον θάνατο: «Γιατί σιωπή μας είναι ο δισταγμός μας για τη ζωή και τον θάνατο…», λέει ο εκκωφαντικά σιωπηλός ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης.
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου