24 Οκτωβρίου 2008

Μια πολιτική ανορθογραφία

Αυτό που με απασχολεί είναι αν το Βατοπέδιο ονομάζεται Βατοπέδιο ή «Βατοπαίδιο». Και δεν είναι θέμα ορθογραφικής περιέργειας ή γραμματολογικής σχολαστικότητας, είναι θέμα πολιτικής ουσίας. Μεγαλύτερης, ίσως, από την ουσία που προσδίδεται στην υπόθεση που φέρει τον τίτλο «υπόθεση Βατοπεδίου» ή «υπόθεση Βατοπαιδίου», από τους πολιτικούς, τους δικαστικούς και τους δημοσιογράφους, συμπολιτευόμενους ή αντιπολιτευόμενους. Διότι η συγκεκριμένη υπόθεση, είτε ως «υπόθεση Βατοπεδίου» είτε ως «υπόθεση Βατοπαιδίου», δεν είναι παρά μια απλή υπόθεση συντεταγμένης απάτης (συντεταγμένη υπό την έννοια της θεσμικής, της περίπου συνταγματικής) μεταξύ δυο αδελφοποιητών εξουσιών, των εξουσιών της εκκλησίας και του κράτους…

Για να μην παρεξηγηθώ, εξηγώ ότι, όταν μιλάω για συντεταγμένη απάτη, μιλάω με το θράσος του απλού πολίτη απέναντι στην κρατική και την εκκλησιαστική εξουσία. Στην πραγματικότητα, εννοώ ότι η συγκεκριμένη υπόθεση, είτε ως υπόθεση Βατοπεδίου είτε ως υπόθεση Βατοπαιδίου, δεν είναι παρά μια συνήθης υπόθεση εξουσιαστικών συναλλαγών. Κάτι σαν τις συναλλαγές που αποκαλούνται «διαρθρωτικές αλλαγές», να πούμε. Και δεν είναι παρά οι συναλλαγές κυβερνητικών παραγόντων με οικονομικούς παράγοντες για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Συναλλαγές που, κατά τεκμήριο, εκπέμπουν οσμή απάτης παρόμοια με την οσμή απάτης που εκπέμπει η συγκεκριμένη υπόθεση. Είτε ως «υπόθεση Βατοπεδίου» είτε ως «υπόθεση Βατοπαιδίου»…

Έτσι, ούτε ενδιαφέρον μού προκαλεί η συγκεκριμένη υπόθεση, ούτε διάφορο έχω˙ μόνο να χάσει έχει κανείς και απ’ την εκκλησία και απ’ το κράτος. Και αυτό που με απασχολεί δεν είναι αν η λίμνη Βισθωνίδα είναι περιουσία της εκκλησίας ή του κράτους (ούτως ή άλλως, δική μου-δική μας ποτέ δεν θα γίνει), αλλά αν το Βατοπέδιο ονομάζεται «Βατοπέδιο» ή «Βατοπαίδιο» και γιατί. Κυρίως γιατί. Διότι εντάξει, ετυμολογικά το Βατοπέδιο εξηγείται και ως Βατοπέδιο (βατό πεδίον, πεδιάδα των βάτων, κλπ.) και ως Βατοπαίδιο (παιδί των βάτων, με την…καλή έννοια), αλλά το γεγονός ότι κάποια μέσα ενημέρωσης το αναφέρουν ως «Βατοπέδιο» και άλλα ως «Βατοπαίδιο» είναι μέγα μυστήριο. Ένα μυστήριο που, ασφαλώς, δεν μπορεί να απαντηθεί με τις γνωστές κακοήθειες περί αγραμματοσύνης των δημοσιογράφων, δεδομένου ότι (το έψαξα και το βρήκα) υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ των ΜΜΕ που αναφέρουν το Βατοπέδιο ως «Βατοπαίδιο» και εκείνων που αναφέρουν το Βατοπέδιο ως «Βατοπέδιο».

Ο διαχωρισμός, το πιστεύετε ή όχι, είναι σκανδαλωδώς πολιτικός: τα κεντροαριστερά, κυρίως, ΜΜΕ αναφέρουν το Βατοπέδιο ως «Βατοπαίδιο», ενώ τα κεντροδεξιά το αναφέρουν ως «Βατοπαίδιο»! Πράγμα που, κατά το μάλλον ή ήττον, σημαίνει ότι η «υπόθεση Βατοπεδίου» είναι μια υπόθεση πολιτικής ανορθογραφίας της κεντροαριστεράς˙ δεδομένου ότι το Βατοπέδιο γράφεται, παλαιόθεν, με έψιλον. Κατά το μάλλον ή ήττον, επαναλαμβάνω. Η προανακριτική θα δείξει…
Νίκος Τσαγκρής

9 Οκτωβρίου 2008

Που είναι η Αριστερά;

Nα, λοιπόν, που η κρίση του… καπιταλισμού χτύπησε την πόρτα μας. Ακόμα και την πόρτα υμών, των… «αριστερών ανθρώπων», που θα ‘λεγε και ο αριστερός πολιτευτής Κουναλάκης. Υμών των «μεροκαματιάρηδων, των ανθρώπων του μόχθου, των εργαζομένων του χεριού και του πνεύματος», που θα ‘λεγε ο αξιότιμος ιστορικός ηγέτης της Ελληνικής Αριστεράς, Λεωνίδας Κύρκος. Διότι και ως… «αριστεροί άνθρωποι» και ως «μεροκαματιάρηδες», ή «άνθρωποι του μόχθου», ή «εργαζόμενοι του χεριού και του πνεύματος», στην Ευρώπη ζούμε, μέλη της μεγάλης καπιταλιστικής οικογένειας είμαστε. Τώρα, με τα Bluetooth στα αυτιά, σε ανοιχτή γραμμή με τους οικονομικούς μας συμβούλους, αναζητούμε ασφαλείς επενδύσεις για τα μετρητά που αποσύραμε ήδη από τις τραπεζικές μας καταθέσεις: «Αγόρασε χρυσές λίρες», λέει ο ένας. «Όχι, καλύτερα ένα ακίνητο», προτείνει ο άλλος…

Σιγά μην αφεθούμε στην εγγύηση που προσφέρει στις καταθέσεις μας το κράτος Καραμανλή। Nα βάλει λουκέτο, να πούμε, η τράπεζα, κι εσύ να ζητάς τα λεφτά σου από τον Αλογοσκούφη: φέξε μου και γλίστρησα! Οι πυροπαθείς της Ηλείας ακόμα τα ζητάνε…

Ευτυχώς που υπάρχει και ο Αλέξης Τσίπρας. Που δεσμεύθηκε, λέει, ότι το επόμενο διάστημα θα καταθέσει «πολύ συγκεκριμένες προτάσεις και διεκδικήσεις για την προστασία των δανειοληπτών και των καταθετών, ιδιαιτέρως βεβαίως για όλους όσοι έχουν μικρά εισοδήματα και μικρές καταθέσεις»! Τι λέτε, σύντροφοι; Να περιμένουμε μέχρι το… επόμενο διάστημα που ο Τσίπρας θα καταθέσει… πολύ συγκεκριμένες προτάσεις για την προστασία μας;

Αλλά, δεν σας ρώτησα. Είσθε μικροεισοδηματίες, μικροδανειολήπτες, μικροκαταθέτες; Αν όχι, χάσατε. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σας καλύπτει. Αναζητήστε προστασία σε… άλλο κόμμα. Ο Τσίπρας το είπε καθαρά: «ιδιαιτέρως βεβαίως για όλους όσοι έχουν μικρά εισοδήματα και μικρές καταθέσεις»! Προφανώς ο κ. Τσίπρας θεωρεί ως «αριστερούς ανθρώπους» μόνο όσους έχουν μικρά εισοδήματα και μικρές καταθέσεις!..

Γίνομαι κακός; Μπορεί. Μα εδώ και πολύ καιρό εμείς, οι παραδοσιακοί αριστεροί, αλλά και όλοι οι άλλοι… «αριστεροί άνθρωποι», που για ένα φεγγάρι εκτοξεύσαμε στο 15 και στο 18% τον ΣΥΡΙΖΑ, περιμέναμε από τον Αλαβάνο, τον Τσίπρα και τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ εν γένει, να βγουν και να παίξουν ποιοτική «μπάλα» στις αλάνες της κρίσης. Που είναι κρίση του νεοφιλελευθερισμού, και είναι προνομιακός χώρος για μια αριστερή ιδεολογική και πολιτική αντεπίθεση. Με προτάσεις κυβερνητικού χαρακτήρα που θα περιλαμβάνουν συγκεκριμένες πολιτικές και οικονομικές εφαρμογές για την υπέρβαση της κρίσης: τη ρύθμιση των αγορών με γνώμονα τα συμφέροντα των κοινωνιών και την άμεση και οριστική εξάλειψη της αυταπάτης ότι οι αγορές αυτορυθμίζονται…

Αντ’ αυτού, βγαίνει ο Τσίπρας και «θα καταθέσουμε πολύ συγκεκριμένες προτάσεις και διεκδικήσεις για την προστασία των δανειοληπτών και των καταθετών» Και κολλητά, «ιδιαιτέρως βεβαίως για όλους όσοι έχουν μικρά εισοδήματα και μικρές καταθέσεις»! Τύφλα να ‘χει η Παπαρήγα…
Νίκος Τσαγκρής

3 Οκτωβρίου 2008

Δοκιμάζεται η θρησκεία της αγοράς

Οι Αμερικανοί βιώνουν την κρίση άμεσα, στο πετσί τους, σαν μια επιδημία που βάλθηκε να κάνει τους πλούσιους φτωχούς και τους φτωχούς φτωχότερους. Οι χρηματιστές βιώνουν τη Wall Street όπως οι έμποροι των Ιεροσολύμων τον Ναό του Σολομώντα, τότε που ο Ιησούς πήρε το φραγγέλιο και τους μαστίγωνε. Οι τραπεζίτες, σε μυστικές ολονυχτίες, προσεύχονται γονατιστοί μπροστά στα εικονίσματα των κορυφαίων αγίων τους George Bush, Donald Rumsfeld και Dick Cheney για μια… (κρατική) βοήθεια.

Ο αναλυτής της Washington Post μιλάει για το μεταίχμιο δυο εποχών: της εποχής της «παλαιάς τάξης», τότε που (επί Ρέιγκαν) κατασκευάστηκε η παραδοχή ότι η αγορά είναι αλάνθαστη και ότι η κυβέρνηση δεν έχει καμιά δουλειά μαζί της, και της σημερινής εποχής, της εποχής της «νέας τάξης», όπου η Wall Street περνάει σε δεύτερη μοίρα και η Ουάσινγκτον παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο, ρόλο ρυθμιστικό, σε μια «επώδυνη και παρατεταμένη διαδικασία».

Εδώ ο αναλυτής αναφέρεται στην παρατεταμένη διαδικασία συνόδου της Βουλής των Αντιπροσώπων για την έγκριση του σχεδίου Πόλσον. Την προσφορά, δηλαδή, κρατικής βοήθειας ύψους επτακοσίων δισεκατομμυρίων δολαρίων για τη σωτηρία του κλυδωνιζόμενου «μοντέλου» των αυτόνομων επενδυτικών τραπεζών. Που δεν είναι παρά ο βασικότερος εκφραστής της ελευθέριας αγοράς.

Αλλά γιατί η συγκεκριμένη διαδικασία παρετάθη και γιατί ο…έγκριτος αναλυτής τη χαρακτηρίζει επώδυνη; Προφανώς, επειδή εντός της εκδηλώθηκαν συμπτώματα κρίσης της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. Συμπτώματα που φωτογραφίζονται στα κείμενα κάποιων Αμερικανών αναλυτών – εκφραστών του οικονομικού κατεστημένου των ΗΠΑ. Κείμενα πνιγμένα στα… δάκρυα για τα παθήματα των εκφραστών του «αμερικανικού φιλελευθερισμού», των ρεπουμπλικάνων βουλευτών: «Αμερικανοί, ταγμένοι στην ελευθερία της αγοράς, κλήθηκαν να υπερψηφίσουν το σχέδιο Πόλσον, να αναγνωρίσουν, δηλαδή, την αποτυχία της αγοράς και το δικαίωμα της κυβέρνησης να επεμβαίνει στα οικονομικά πράγματα»(!) «στην πραγματικότητα τούς ζητήθηκε ευθέως(!) να απορρίψουν την κοσμοθεωρία τους και να έρθουν σε σύγκρουση με την πίστη τους»!

Κάποιοι άλλοι, έφτασαν στο σημείο να κάνουν συγκρίσεις του τύπου «όπως η Αμερική αντιμετωπίζει μια οικονομική κρίση, το Σώμα των Ρεπουμπλικάνων αντιμετωπίζει μια κρίση πίστης»! Και να αποθεώνουν τους νεοφιλελεύθερους βουλευτές για την αρνητική, στο σχέδιο Πόλσον, ψήφο τους: «οι περισσότεροι από αυτούς επέλεξαν να τηρήσουν την πίστη τους όποιες κι αν είναι οι οικονομικές συνέπειες για το έθνος»!

Καταλαβαίνετε, για εμάς τους εραστές της πολιτικής, των πολιτικών ρυθμίσεων (και στις αγορές και παντού), τα συγκεκριμένα σημεία της συγκεκριμένης κρίσης που, θα μου επιτρέψετε, δεν είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά κρίση της ασυδοσίας των αγορών, είναι εξαιρετικά διασκεδαστικά, μας τονώνουν πολιτικά, μας ενθουσιάζουν। Και, μέσα σ’ όλα, ήρθε κι εκείνη η «επιστολή» Μπους που ζητάει, λέει…, βοήθεια απ’ τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Εντελώς εξωφρενικό! Το πιθανότερο είναι η επιστολή να πήγαινε στον Ανδρέα Ανδριανόπουλο. Και να χάθηκε στο δρόμο!
Νίκος Τσαγκρής

29 Σεπτεμβρίου 2008

Goldman Sachs και Morgan Stanley…

Ίσως είμαι κυνικός, ίσως μηδενιστής, ένας εμπαθής εχθρός του νεοφιλελευθερισμού ίσως, ωστόσο θα την πω την αμαρτία μου, περνάω υπέροχα καθώς παρακολουθώ την κρίση του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος και τους κλυδωνισμούς που, αυτή, προκαλεί στις ευρωπαϊκές και τις άλλες αγορές του κόσμου. Απολαμβάνω ιδίως, τη νευρικότητα των τοποτηρητών του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς πασχίζουν να διαχειριστούν την κρίση και το μόνο που καταφέρνουν είναι να συντονίζουν την νευρικότητά τους με τις διακυμάνσεις του Dow Jones…

Εκείνοι που δεν ανέχονταν κρατικές μύγες στα φιλελεύθερα σπαθιά τους, τώρα απευθύνουν υστερικές ικεσίες για κρατικές παρεμβάσεις. Άλλοι, όπως ο γενικός γραμματέας της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη Σουπατσάι Πανιτσπάκντι, παρακαλούν για επιστροφή στη ρύθμιση των αγορών μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Διαπρεπείς οικονομολόγοι του συστήματος εκφράζουν φόβους για τη… συντέλεια του «μοντέλου» των αυτόνομων επενδυτικών τραπεζών, ενώ ακόμα και για τους λίντερς του περί ου ο λόγος… «μοντέλου», την Goldman Sachs και την Morgan Stanley, κυκλοφορούν φήμες ότι σύντομα , ή θα… παντρευτούν μεταξύ τους ή θα καταλήξουν σε βρετανικές τράπεζες και, πάντως, θα χάσουν την ανεξαρτησία τους…

Αλλά και οι εναπομείναντες αριστεροί των καιρών μας, πολιτικοί ή διανοούμενοι, δεν έχουν να προτείνουν τίποτα «οργανωμένο», τίποτα καινούργιο. Αρκούνται σε ωραιοποιημένους περιπάτους στα άγονα τοπία της κριτικής ή μηρυκάζουν την αφρόκρεμα της σκέψης ιστορικών μαρξιστών φιλοσόφων και πολιτικών, βάζοντας τον προκύπτοντα «πολτό» σε ωραία αμπαλάζ με την υπογραφή τους. Κατά τα άλλα, όταν, ­σπάνια, παρεμβαίνουν στα δρώμενα του αβέβαιου παρόντος, περιορίζονται σε αυτονόητες παρατηρήσεις του τύπου «Πρόκειται για την πίσω πλευρά του αμερικανικού ονείρου, τον αμερικανικό εφιάλτη». Ή στη συγγραφή ενός ακόμα μανιφέστου για την κατάρρευση του καπιταλισμού, όπως αυτό του αμερικανού υποψηφίου για την προεδρία του αμερικανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Τζερόμ Γουάιτ: «Η χρεοκοπία της Γουώλ Στρητ Λήμαν Μπράδερς και η αναγκαστική εξαγορά της Μέρριλλ Λυντς είναι τα πιο πρόσφατα σημάδια κατάρρευσης του αμερικανικού καπιταλισμού. Τα ψέματα και η προπαγάνδα για το υποτιθέμενο «αλάνθαστο» της «ελεύθερης αγοράς» γκρεμίστηκαν σαν χάρτινοι πύργοι». (…) «Δεν επιστρέφουμε στο 1930! Εμπρός για την κοινωνικοποίηση των τραπεζών»!

Το έχω γράψει και θα το ξαναγράψω: καθώς παρακολουθώ τις ανθρώπινες αντιδράσεις στην οικονομική κρίση, έχω την αίσθηση ότι υπάρχει ένας κόσμος μέσα στον κόσμο, που προσδοκά το βάθεμα της κρίσης, με την ελπίδα ότι θα ακολουθήσει μια πιο ανθρωποκεντρική οικονομική ισορροπία. Μια οικονομία πολιτική, που θα αποβάλει την νεοφιλελεύθερη αρχή «κέρδος για το κέρδος». Μα έτσι; Τυχαία και αφηρημένα; Αδύνατον. Μια τέτοια προσδοκία δεν συνιστά, ούτε καν, μια ολοκληρωμένη ουτοπία. Αλίμονο, η ιστορία δεν κινείται από αδρανείς πολίτες και πολιτικούς. Ούτε, βέβαια, από την Goldman Sachs και την Morgan Stanley…
Νίκος Τσαγκρής (από το Εθνος της Κυριακής)

25 Σεπτεμβρίου 2008

Εμείς οι "απ' έξω"...

-Τι λες τώρα! Το ΠΑΣΟΚ πέρασε μια μονάδα τη Νέα Δημοκρατία! Θρίαμβος των Δημοκρατικών Δυνάμεων! Αλλά τότε, τι νόημα έχει όλη αυτή η κουβέντα για εκλογική συνεργασία προκειμένου να βάλουμε, λέει, τέλος στο μεγάλο φαγοπότι των Βουλγαράκηδων και των Ρουσοπουλαίων και δεν συμμαζεύεται;
-Και αυτό είναι, ρε φίλε, το πρόβλημά μας; Πόσα βγάζει ο Βουλγαράκης και τι δάνεια πήρε ο Ρουσόπουλος και πώς τα πληρώνει; Το πρόβλημά μας είναι πως θα πληρώσουμε εμείς, τα δικά μας δάνεια…
-Θα μας τα ρίξει, λες, μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, να ξοφλήσουμε; Ή μήπως μια κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ;…


Πρόκειται για μια αυθεντική (διαθέτω και… ηχητικό ντοκουμέντο!) κουβεντούλα στο πολιτικό κλίμα των ημερών. Που κάθε άλλο παρά πολιτικό είναι, αφού στην εποχή μας κάθε τι πολιτικό το έφαγε ο οικονομικός… γάιδαρος (για να μην πούμε ο Αλογοσκούφης). Μαζί, βεβαίως, με το στραβό κλήμα. Ωστόσο, η καφενειακή αυτή κουβεντούλα που, μέσες-άκρες, εκφράζει την ελληνική κοινωνία, είναι πιο ποιοτική από τις κουβέντες των παραθυρόβιων της εικονικής πραγματικότητας. Έστω ως πιο λογική…
Πράγματι, όλοι εμείς οι «απ’ έξω» παρακολουθούμε έκπληκτοι τα κανάλια να στήνουν δελτία επί δελτίων πάνω σε γκάλοπ επί γκάλοπ που δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ πέρασε (μισή, μία ή μιάμιση μονάδα) στα όρια του… στατιστικού λάθους τη Νέα Δημοκρατία. Αλλά ποιό ΠΑΣΟΚ πέρασε ποιά Νέα Δημοκρατία; Το πλέον μειοψηφικό ΠΑΣΟΚ όλων των εποχών (που δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση ούτε με το πιο πλειοψηφικό σύστημα όλων των εποχών) πέρασε την πλέον μειοψηφική Νέα Δημοκρατία όλων των εποχών (που δεν μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση ούτε με το πιο πλειοψηφικό σύστημα όλων των εποχών)! Και όπως είναι λογικό σαρκάζουμε: «Τι λες τώρα! Το ΠΑΣΟΚ πέρασε μια μονάδα τη Νέα Δημοκρατία! Θρίαμβος των Δημοκρατικών Δυνάμεων!».
Είναι μια κατάσταση που περιέχει κάτι τραγικό και κάτι αστείο: το τραγικό, ότι στο πολιτικό πεδίο (στο πεδίο των εφαρμογών υπέρ της κοινωνίας των πολιτών, δηλαδή), δεν κινείται τίποτε απολύτως και ό,τι εξακολουθεί να ονομάζεται «πολιτική», δεν αφορά την πολιτική, ούτε καν το πολιτικό σύστημα, αλλά τα πρόσωπα του συστήματος˙ την επικοινωνιακή τους δράση, κυρίως, με στόχο την νομή των πολιτικών εξουσιών। Το αστείο, ότι τα πρόσωπα του πολιτικού συστήματος πιστεύουν ότι εμείς οι «απ’ έξω» νοιαζόμαστε τι κάνει ο Βουλγαράκης με τις επιχειρήσεις του, και τι δάνεια παίρνει ο Ρουσόπουλος και πώς τα πληρώνει. Ενώ το πρόβλημά μας είναι πως θα πληρώσουμε εμείς, τα δικά μας δάνεια.
Φυσικά, η καφενειακή ερώτηση «Θα μας τα ρίξει, λες, μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, να ξοφλήσουμε; Ή μήπως μια κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ;», είναι μια αφελής ερώτηση. Στην οποία, η διαχρονική απάντηση είναι ότι εμείς οι «απ’ έξω» δεν πρόκειται να ξοφλήσουμε ποτέ, με καμιά κυβέρνηση…
Νίκος Τσαγκρής

11 Σεπτεμβρίου 2008

"Ηθική είναι ο νόμος" !..

Η άποψη «ηθικό είναι ό,τι είναι νόμιμο», του υπουργού Βουλγαράκη, θα μπορούσε, θαυμάσια, να εκφράσει έναν μαφιόζο, έναν Nαζί, έναν σταλινικό. Κάτι που σε καμιά περίπτωση δεν καθιστά τον συμπαθή υπουργό μαφιόζο, Nαζί ή σταλινικό, αλλά μάλλον αφελή σοφιστή, ή πονηρό πολιτευτή, ή αμόρφωτο πολίτη, ένα πρωτόβγαλτο παιδί.

Ωστόσο, θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι η αρχή «ηθικό είναι ό,τι είναι νόμιμο» μπορεί και να εκφράζει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στο σύνολό της. Δεδομένου ότι κανένα από τα σημαίνοντα στελέχη της δεν αντέδρασε στη συγκεκριμένη άποψη. Αντιθέτως, με προεξάρχοντα τον πρόεδρό της και πρωθυπουργό των Ελλήνων(!) Κώστα Καραμανλή, κάλυψαν τον υπουργό Βουλγαράκη και την περί ηθικής άποψή του.

Αυτό, το ομολογώ, με λύπησε πολύ, περισσότερο κι απ’ το ίδιο το «σκάνδαλο Βουλγαράκη» και το «σκάνδαλο Ρουσόπουλου - Μάρας Ζαχαρέα», και από τα προηγούμενα, τα πραγματικά πολιτικά και ηθικά ατοπήματα της κυβέρνησης και μελών της. Γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ατιμίες και αμαρτήματα πολιτικών αλλά με την στρέβλωση και τον ευτελισμό της πολιτικής φιλοσοφίας και της φιλοσοφίας της πολιτικής. Τη στρέβλωση της σχέσης ανάμεσα στην πολιτική και την ηθική που, αφοριστικά, περιγράφω εδώ παραφράζοντας μιαν αναφορά του Φερνάντο Πεσσόα στις σχέσεις μεταξύ τέχνης και ηθικής:

«Η σχέση ανάμεσα στην πολιτική και την ηθική είναι εξαιρετικά απλή, γιατί τόσο αυτοί που υποστηρίζουν πως τέτοια σχέση δεν υφίσταται όσο και οι αντίπαλοί τους έχουν δίκιο. Αντικειμενικά, δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στην πολιτική και την ηθική, για τον απλό λόγο ότι η πολιτική είναι πολιτική και η ηθική είναι ηθική˙ όπως δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στην αλήθεια και την ηθική. Η ηθική, ωστόσο, σχετίζεται με όλη την ανθρώπινη ζωή, αφού δεν είναι παρά η προσπάθεια να εξυψωθεί, να αποκτήσει αξία αυτή η ζωή. Και η ανθρώπινη ζωή περιέχει την πολιτική και την αλήθεια».

Και, ερχόμαστε τώρα να διδαχτούμε από τον Βουλγαράκη, και έμμεσα από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας, ότι ηθική είναι ο Νόμος! Και από πάνω να «τρώμε» κάποιες (ελάχιστες, ευτυχώς) τηλεφάτσες της συμφοράς να προκαλούν, δηλώνοντας ότι βρίσκουν… ιδιοφυή τον Βουλγαράκη και την άποψή του περί ηθικής…

Ιδιοφυής! Ο Βουλγαράκης! Ξέρετε, η ιδιοφυΐα του Όσκαρ Γουάιλντ επιβεβαιώθηκε περίτρανα όταν ένας άντρας τον έφτυσε στο πρόσωπο, τη στιγμή που αλυσοδεμένος επιβιβαζόταν στο τρένο που θα τον μετέφερε στις φυλακές. Έκτοτε πολλές ιδιοφυΐες υποφέρουν: κανείς δεν τους έχει φτύσει κατάμουτρα.


Νίκος Τσαγκρής

7 Σεπτεμβρίου 2008

Ούτε ΗΠΑ, ούτε Ρωσία!..

Οι ίσες αποστάσεις που κράτησε η Ευρωπαϊκή Ένωση από ΗΠΑ και Ρωσία κατά την έκτακτη σύνοδο κορυφής των Βρυξελών για την κρίση στον Καύκασο, μου θύμισε το σύνθημα των αριστεριστών του ’70, «Ούτε ΝΑΤΟ - ούτε Βαρσοβία…». Αλλά το σύνθημα αυτό κατέληγε σε αιτήματα για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, αιτήματα που ουδεμία σχέση έχουν με τους λόγους για τους οποίους η Ε.Ε. επέλεξε την πολιτική ίσων αποστάσεων στη συγκεκριμένη σύνοδο. Αντιθέτως, η εθνική και η εδαφική ανεξαρτησία και κυριαρχία είναι αρχές που, τα τελευταία χρόνια, παραβιάζονται όλο και πιο βίαια, όλο και πιο αιματηρά, και από τις ΗΠΑ και από τη Ρωσία, με την ανοχή ή και τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολύ πιο βίαια και πιο αιματηρά από τότε που οι αριστεριστές φώναζαν το «ούτε ΝΑΤΟ – ούτε Βαρσοβία…», από τότε, δηλαδή, που μαινόταν ο ψυχρός πόλεμος.

Ωστόσο, πέρα από τους λόγους (λόγους… ενεργειακής αυτοσυντήρησης) που οδήγησαν την Ε.Ε. στη συγκεκριμένη εξίσωση των διπλωματικών αποστάσεων, η συγκεκριμένη αποστασιοποίηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ μοιάζει με στρατηγική αποστασιοποίηση. Ίσως επειδή είναι η μεγαλύτερη αποστασιοποίηση της Ε.Ε. από τις ΗΠΑ στη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας. Μιλάμε για την εικοσαετία που, ενώ ξεκίνησε με πανηγυρισμούς και ελπίδες για έναν ενωμένο ειρηνικό κόσμο (παγκοσμιοποίηση), συνεχίστηκε με την παρανοϊκή εκστρατεία των ΗΠΑ για την ηγεμονία του κόσμου: με μια σειρά εθνικών αποσυνθέσεων ( Βοσνία, Ρουάντα, Σρι Λάνκα) και συγκρούσεων στην πρώην ΕΣΣΔ και στην Ασία, τους παράνομους πολέμους κατά της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, την μεταβολή του ΟΗΕ σε παράρτημα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του ΝΑΤΟ σε παράρτημα του U.S. Army, τον εξευτελισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την καταπάτηση κάθε αρχής διεθνούς δικαίου με πρόσχημα τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Και την αναζωπύρωση των πυρηνικών εξοπλισμών, τη διασπορά και επιβολή της «ελεύθερης αγοράς» ως οικονομικής πανάκειας, το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών, την πείνα και την ακρίβεια.

Είναι μια περίοδος που, ενώ ονομάστηκε «μεταψυχροπολεμική», κατέληξε (κυρίως μετά την πρόσφατη αμερικανική εκστρατεία …εγγραφής νέων μελών στο ΝΑΤΟ από τις περιοχές της μετασοβιετικής Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών) στην αρχή μιας νέας ψυχροπολεμικής περιόδου. Με τη διαφορά ότι τώρα ο «πόλεμος» δεν διεξάγεται μεταξύ ΝΑΤΟ και Βαρσοβίας αλλά μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Και ότι η Ευρώπη φαίνεται (φαίνεται, επαναλαμβάνω) να εξισώνει σιγά-σιγά τις αποστάσεις, να προβάλει σαν τρίτος πόλος!

Θαύμα! Θαύμα! Όπως θα έλεγε και ο φίλος μας ο γελοιογράφος. Γιατί μόνο με θαύμα θα μπορούσε να απεξαρτηθεί από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ η Ευρωπαϊκή Ένωση˙ να συγκροτηθεί ως αυτόνομος, πολιτικά και αμυντικά, πόλος. Μόνο με θαύμα…

Νίκος Τσαγκρής

2 Σεπτεμβρίου 2008

Η ετήσια έκθεση… ιδεών

Ο Κώστας Καραμανλής διαβεβαίωσε τους συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ ότι, στην περίπτωσή τους, όσον αφορά το ασφαλιστικό δεν θα υπάρξει αιφνιδιασμός. Αλλά αυτό σημαίνει παραδοχή κυβερνητικών αιφνιδιασμών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα ή σε άλλους τομείς. Ή την γενικότερη αποδοχή της μεθόδου των αιφνιδιασμών ως βασικής κυβερνητικής μεθόδου στα ζητήματα της κοινωνικής, της εισοδηματικής και της, εν γένει, οικονομικής πολιτικής. Ακόμη χειρότερα: μια τέτοια κυβερνητική στάση δηλώνει εχθρότητα κατά των εργαζομένων και, σε προέκταση, εχθρότητα κατά της κυβερνώμενης χώρας…

Διότι κάθε κυβέρνηση οφείλει να τοποθετεί το εισόδημα στο κέντρο της πολιτικής της, στο κέντρο, δηλαδή, της οικονομικής πολιτικής, εκεί όπου τοποθετείται από την ίδια την οικονομική επιστήμη: μετά τον πόλεμο, οι κυβερνήσεις των περισσοτέρων δυτικών χωρών εφάρμοσαν πολιτικές ανακατανομής των εισοδημάτων, είτε με τη φορολογία, είτε με τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Σκοπός ήταν να αποφευχθεί η επανάληψη μιας οικονομικής κρίσης, όπως εκείνη πού γνώρισε η Δύση ανάμεσα στα 1930 και στα 1940, με την εξασφάλιση πόρων στα άτομα που, για αντικειμενικούς ή και υποκειμενικούς λόγους, δεν μετείχαν στην παραγωγή, με αποτέλεσμα να διατηρούν την απασχόληση σε χαμηλό επίπεδο.

Από το 1960 και, προοδευτικά, μέχρι σήμερα, οι προσπάθειες ανακατανομής δεν αποβλέπουν μόνο στην εκ των υστέρων διόρθωση των εισοδημάτων, άλλα στην άμεση διόρθωση τη στιγμή που το πρόβλημα δημιουργείται. Ο αντικειμενικός σκοπός αυτής της πολιτικής εισοδημάτων είναι περισσότερο οικονομικός παρά κοινωνικός: σκοπεύει να διαφυλάξει τις οικονομίες, στις οποίες ή πλήρης απασχόληση έχει πραγματοποιηθεί, από τους κινδύνους του πληθωρισμού˙ που είναι ακόμα μεγαλύτεροι στις μέρες μας όπου ο προστατευτισμός έχασε έδαφος σε όφελος των ελευθέρων συναλλαγών...

Tα πράγματα είναι απλά: τα εισοδήματα, αν ελαττώνονται πολύ γρήγορα, θεωρούνται πληθωριστικοί παράγοντες, γιατί προκαλούν αύξηση του κόστους παραγωγής πού προκαλεί με τη σειρά της αύξηση των τιμών. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Μόλις προχθές οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα έκαναν λόγο για πρωτόγνωρη επίθεση στα εισοδήματα: «οι ονομαστικές αυξήσεις δεν υπερβαίνουν το 2%, ο επίσημος πληθωρισμός είναι 4,9% και οι ανατιμήσεις στα βασικά είδη είναι 7,5%»!

Το ρεπορτάζ λέει ότι η ετήσια κυβερνητική έκθεση… ιδεών που θα εκφωνηθεί από τον πρωθυπουργό στη ΔΕΘ θα περιέχει στοιχεία αιφνιδιασμού των εργαζομένων. Στοιχεία του τύπου «η οικονομική μας πολιτική παραμένει σταθερή, συνεχίζουμε με συνέχεια και με συνέπεια». Κάτι τέτοιο δηλώνει εχθρότητα κατά των εργαζομένων, και σε προέκταση εχθρότητα κατά της χώρας, αφού σημαίνει κλιμάκωση της επίθεσης κατά του εισοδήματος των εργαζομένων, περαιτέρω ελάττωσή του. Και είπαμε: τα εισοδήματα, αν ελαττώνονται πολύ γρήγορα, θεωρούνται πληθωριστικοί παράγοντες, γιατί προκαλούν αύξηση του κόστους παραγωγής πού προκαλεί με τη σειρά της αύξηση των τιμών. Οικονομική κρίση…

Νίκος Τσαγκρής

21 Αυγούστου 2008

Αποθεώνουμε τη ντόπα!!!


Τα πάντα άρχισαν από τότε που το χρήμα ξεπέρασε τη δόξα. Από τότε που τα στεφάνια ελιάς έγιναν χρυσά μετάλλια και τα χρυσά μετάλλια άρχισαν να εξαργυρώνονται σε εκατοντάδες, σε χιλιάδες, σε εκατομμύρια δολάρια. Ο Aμερικανός οχτακοσάρης Τζόνι Γκρέι (Ολυμπιονίκης το 1992 και παγκόσμιος πρωταθλητής το 1993) τα είχε πει νωρίς: κάποτε θα παρακολουθούμε ένα δρομέα να σπάει τη μία μέρα το παγκόσμιο ρεκόρ και την άλλη να πεθαίνει. Θα είναι σαν να επιτρέπουμε στους αθλητές να αυτοκτονούν για την αγάπη τους για το χρήμα…

Όχι, ο Ουσέιν Μπολτ δεν πέθανε ακόμα. Ούτε ο Μάικ Φελπς. Μα και να πεθάνουν, σιγά μην κλάψω, που λέει και το τραγούδι. Μόνο θα φοβηθώ, λίγο ακόμη, για τον τραγικό δρόμο που πήρε ο λεγόμενος πρωταθλητισμός και ο λεγόμενος Ολυμπισμός. Αυτόν τον φαρμακωμένο μονόδρομο που, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγεί στον θάνατο (φυσικό ή μεταφορικό) τους πρωταθλητές και τον πρωταθλητισμό, τον Ολυμπισμό και τους Ολυμπιακούς αγώνες.

Ας το πούμε άφοβα: αυτοί που, βασικά, ευθύνονται για το ντόπινγκ στον αθλητισμό είναι οι ντοπαρισμένοι αθλητές. Κι ας είναι οι ήρωές μας, κι ας ονομάζονται Καρλ Λιούις ή Κώστας Κεντέρης, Γκρίφιθ Τζόϊνερ ή Φανή Χαλκιά, Μπεν Τζόνσον ή Λίνφορτ Κρίστι. Να το πούμε πάλι: όλοι οι αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό είναι, με τον Α ή με τον Β τρόπο, μέσα στη ντόπα και είναι αυτοί που, βασικά, ευθύνονται για το ντόπινγκ, το ντοπάρισμά τους.

Ας επαναλάβουμε ακόμα, άφοβα επίσης, την ομολογία του Τζόνι Γκρέι, ότι το βασικό κίνητρο των αθλητών που ντοπάρονται δεν είναι η συμμετοχή ή η νίκη, αλλά η αγάπη τους για το χρήμα। Ή η απλή επιβίωση, ας προσθέσουμε: κάποια προνόμια, μια θέση στον στρατό ή την πυροσβεστική, τη Γυμναστική Ακαδημία και λοιπά. Αλλά, φυσικά, θα ήταν προτιμότερο να μην τα λέμε όλα αυτά εμείς, να τα ομολογήσουν οι ίδιοι οι ντοπέ-Ολυμπιονίκες, οι ντοπέ-πρωταθλητές.

Φυσικά, οι μέντορες του πρωταθλητισμού και του ντόπινγκ των πρωταθλητών είναι οι πολυεθνικές εταιρίες - σπόνσορες των αθλητών και των αθλητικών διοργανώσεων, οι πολιτικοί ηγέτες, οι ομοσπονδίες, οι προπονητές και οι «φίλαθλες» μάζες˙ που καλλιεργούν, αξιοποιούν και χειροκροτούν (για διαφορετικά, σε κάθε περίπτωση, συμφέροντα) τον αθλητισμό των ρεκόρ, τον ντοπέ-πρωταθλητισμό। Και βέβαια η ΔΟΕ, με το ένοχο παρελθόν και παρόν, τις αποκρύψεις θετικών δειγμάτων, τις συγκαλύψεις μεγάλων υποθέσεων ντόπινγκ, τους ελλιπείς και επιλεκτικούς ελέγχους και τις ελλιπείς χρηματοδοτήσεις των ελεγκτικών μηχανισμών.

Είναι όμως, αυτοί, οι ηθικοί αυτουργοί της ντόπας. Τη βασική ευθύνη έχουν οι ίδιοι οι ντοπέ-πρωταθλητές. Και εμείς. Που, ενώ γνωρίζουμε, τους αποθεώνουμε. Αποθεώνοντας την ντόπα…
Νίκος Τσαγκρής

18 Αυγούστου 2008

Δυο γάιδαροι (ΗΠΑ-Ρωσία) μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν συνέκρινε τον Γεωργιανό πρόεδρο Σαακασβίλι με τον Σαντάμ Χουσεϊν: «Αυτοί (οι Αμερικανοί) έσπευσαν να κρεμάσουν τον Σαντάμ Χουσεϊν επειδή κατέστρεψε μερικά σιιτικά χωριά (...), ενώ τον Γεωργιανό πρόεδρο, που σε μία ώρα έσβησε δέκα οσετικά χωριά, σπεύδουν να τον προστατεύσουν...», είπε...
Ακριβώς: όπως οι Αμερικανοί έσπευσαν να ισοπεδώσουν το Ιράκ και να κρεμάσουν τον Σαντάμ Χουσεϊν («επειδή κατέστρεψε μερικά σιιτικά χωριά»;), έτσι και οι Ρώσοι έσπευσαν να ισοπεδώσουν τη Γεωργία και να κρεμάσουν τον Σαακασβίλι («επειδή σε μία ώρα έσβησε δέκα οσετικά χωριά»;). Και ναι, τώρα οι Αμερικανοί σπεύδουν να προστατεύσουν τον Γεωργιανό πρόεδρο, όπως τότε οι Ρώσοι έπαιρναν το μέρος του Σαντάμ Χουσεϊν...
Τότε, η Ελλάδα (η ελληνική κυβέρνηση) ήταν με τους Αμερικανούς και οι Ελληνες με τους Ιρακινούς. Τώρα η Ελλάδα (η ελληνική κυβέρνηση) είναι με τους Ρώσους. Και, χωρίς να διασταυρώνεται από κάποιο γκάλοπ, να πούμε, διπλωμάτες και αναλυτές υποστηρίζουν ότι οι Ελληνες είναι, επίσης, με τους Ρώσους. Κάτι που μοιάζει απίστευτο, αφού σε όλα τα σχετικά μεταψυχροπολεμικά ζητήματα, από Βοσνία-Ερζεγοβίνη μέχρι Σερβία και Αφγανιστάν και Ιράκ, ακόμα και στο θέμα της Κύπρου (με το σχέδιο Ανάν), οι Ελληνες ουδέποτε συνέπιπταν με την Ελλάδα (την ελληνική κυβέρνηση)...

Τι συνέβη, λοιπόν; Φάγαμε κι εμείς το χάπι των αυτονομήσεων; Οτι, δηλαδή, κάθε πικραμένος (μειονοτικός ή μη) εθνικιστής των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης μπορεί να σηκώνει τη σημαία της εδαφικής ανεξαρτησίας και μ αυτό να προσφέρει άλλοθι (στους Αμερικανούς για τα Βαλκάνια - στους Ρώσους για την Ανατολική Ευρώπη) στρατιωτικής εισβολής σε κυρίαρχες χώρες των συγκεκριμένων περιοχών; Προκειμένου να τις επανεντάξουν στη σφαίρα επιρροής τους; Ετσι, τσαμπουκαλίδικα; Πατώντας επί πτωμάτων αμάχων πληθυσμών; Παραβιάζοντας κάθε ίχνος διεθνούς δικαίου; Μα αυτό είναι κάτι που μοιάζει με μια νέα τερατώδη Γιάλτα: Αμερικανοί και Ρώσοι τραβούν απ εδώ και απ εκεί τις δύστυχες χώρες των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης ξεσκίζοντας την ανεξαρτησία που νόμισαν ότι απέκτησαν με την πτώση του Τείχους. Ετσι δεν είναι;

Στο μεταναστευτικό χωνευτήρι της Αθήνας του 21ου αιώνα ένας Ελληνας μπορεί να βιώσει το δράμα ενός Γεωργιανού. Εχω Γεωργιανούς φίλους. Τους ρώτησα, μου απάντησαν: «Εδώ και δεκαοχτώ χρόνια, οι Οσέτιοι γκρινιάζουν για ανεξαρτησία. Γιατί τους... λυπήθηκαν τώρα;». «Οι Ρώσοι τους χρηματοδοτούν και τους ξεσηκώνουν όλα αυτά τα χρόνια». «Ναι, οι Αμερικανοί έχουν βάλει το χεράκι τους, να βάλουν στο ΝΑΤΟ τη Γεωργία, να αποκτήσουν τον έλεγχο».
-Εσείς με ποιους είστε; ρώτησα. «Με τη Γεωργία», μου απάντησαν. Με τη Γεωργία είμαι κι εγώ. Κι ούτε καν με τη Γεωργία. Με τους Γεωργιανούς...
Νίκος Τσαγκρής

11 Αυγούστου 2008

ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ: Νους διεφθαρμένος εν σώματι ντοπαρισμένω...

Η «Ολυμπιάδα» δεν είναι παρά μια γιγάντια εταιρεία παραγωγής θεαμάτων, η «Ολυμπιακοί Αγώνες» ΑΠΕ (Ανώνυμη Πολυεθνική Εταιρεία.Προσθέτω ότι, αφού επιμένει να αμπαλάρεται με τις ιδέες και τα σημεία (logo τα λένε οι διαφημιστές) της Αρχαίας Ελληνικής Ολυμπιάδας, θα πρεπε (ακόμα και με τη μορφή της... μίζας) να αποδίδει μερικά δισεκατομμύρια δολάρια ανά τετραετία στη φυσική κληρονόμο των συγκεκριμένων ιδεών και σημείων, τη σύγχρονη Ελλάδα. Ετσι, το «παιγνίδι» που ξεκίνησε ως ένα ρομαντικό όνειρο, θα έμενε οριστικά ξέσκεπο ως ένα από τα πλέον σικέ και βρώμικα παιγνίδια στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Και θα μπορούσαμε κι εμείς, οι κακοί των media, να πούμε χωρίς περιστροφές ότι το αρχαιοελληνικό ιδεώδες «νους υγιής εν σώματι υγιεί» στο πλαίσιο της σύγχρονης Ολυμπιάδας αποδίδεται ως «νους διεφθαρμένος εν σώματι διεστραμμένω». Από το ντόπινγκ, φυσικά...

Ως «ανθρωπιστικό ντόπινγκ στο πολιτικά διεφθαρμένο σώμα της Κίνας» χαρακτηρίστηκε από κάποιους υψηλόβαθμους της Δύσης η απονομή στο Πεκίνο του δικαιώματος να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008. Αλλοι προέβλεπαν ότι «στη διάρκεια της Ολυμπιάδας, η Κίνα θα μεταβληθεί σε πραγματική υπερδύναμη». Οι πρώτοι διαψεύστηκαν παταγωδώς: η Κίνα παρέμεινε, και εν μέσω Ολυμπιακών Αγώνων παραμένει, μια πολιτικά διεστραμμένη χώρα, μια σταλινικού τύπου δικτατορία με... φιλελεύθερη οικονομία: κάθε είδος αντιπολίτευσης απαγορεύεται, τα ΜΜΕ λογοκρίνονται, παραβιάζονται συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι εκτελέσεις αντιφρονούντων είναι στην ημερήσια διάταξη, ενώ στις αυτόνομες περιοχές του Θιβέτ και του Ξινγιάνγκ οι αρχές συνεχίζουν τη σκληρή καταστολή.

Οι δεύτεροι, εκείνοι που προέβλεπαν ότι «στη διάρκεια της Ολυμπιάδας η Κίνα θα μεταβληθεί σε πραγματική υπερδύναμη», μοιάζουν δικαιωμένοι: τον Νοέμβριο του 2007 η Κίνα έγινε η τρίτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία με ονομαστικό ΑΕΠ 3,42 τρισ. δολάρια. Αλλά συνέβαλε η Ολυμπιάδα σ' αυτό; Οχι βέβαια: κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες η Κίνα είναι το ταχύτερα αναπτυσσόμενο έθνος, με το κατά κεφαλήν εισόδημα να αυξάνεται με μέσο ετήσιο ρυθμό άνω του 8%.

Ούτε πιο πλούσια, λοιπόν, μα, κυρίως, ούτε πιο ανθρώπινη, αφού τα οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ, της Δύσης εν γένει, έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά για την Κίνα. Αλλα για τα δικαιώματα των επενδυτών και άλλα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το είπε καθαρά ο Νόαμ Τσόμσκι. «Για θέματα εμπορίου οι ΗΠΑ είναι άτεγκτες, ενώ για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων διστακτικές: θεωρούν ότι θα ήταν αντιπαραγωγικό να πιεστεί πολύ η Κίνα για θέματα όπως τα βασανιστήρια των αντιφρονούντων ή οι κτηνωδίες (atrocities) στο Θιβέτ...». Πώς να το κάνουμε; Εν τέλει, και από την Ολυμπιάδα της Κίνας (όπως και από την Ολυμπιάδα της Αθήνας πριν από τέσσερα χρόνια), μόνη κερδισμένη είναι η «Ολυμπιακοί Αγώνες» ΑΠΕ (Ανώνυμη Πολυεθνική Εταιρεία).


Νίκος Τσαγκρής

15 Ιουνίου 2008

Καταραμένες αλήθειες!..

Θα τρώγατε πουλερικά από τις ΗΠΑ πλυμένα με χλώριο; Προσπάθησε, λυσσασμένα, να μας τα πουλήσει ο αμερικανός πρόεδρος Μπους κατά τη διάρκεια της ευρωαμερικανικής συνόδου, μαζί με τα, εν γένει, μεταλλαγμένα. Εμείς, η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δηλαδή, δεν πήραμε, προβάλαμε ασθενή, πλην όμως… σθεναρή αντίσταση. Το μόνο στο οποίο συμφωνήσαμε με τον πρόεδρο είναι το θέμα του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν: να επιβληθούν αυστηρότερες κυρώσεις «εάν συνεχιστεί η αδιαλλαξία της Τεχεράνης»…

Εμείς, ως Ευρωπαίοι πολίτες τώρα, δεν τραβάμε κάνα ζόρι με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Αυτό που μας ζορίζει είναι η οικονομική κρίση: η ακρίβεια, στα τρόφιμα και τα καύσιμα, ο εφιάλτης μιας επερχόμενης φτώχιας. Προσωπικά δε, ως Ευρωπαίος (να μου επιτρέψετε) πολίτης και ως Έλληνας σχολιαστής της επικαιρότητας, καθώς… ζορισμένος προσπαθώ να ερμηνεύσω τα αίτια της κρίσης, πιάνω τον εαυτό μου να συμφωνεί με την σχετική ερμηνεία του, αφορισμένου από την ευρωαμερικανική πολιτική κοινότητα, Ιρανού προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Ο οποίος στην αγόρευσή του από το βήμα της διάσκεψης του FAO (Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ) στη Ρώμη, περιστοιχισμένος από ένοπλους φρουρούς, είπε μερικές αλήθειες.

Ο Ιρανός είπε ότι «η παγκόσμια αγορά είναι γεμάτη πετρέλαιο και η άνοδος του αργού είναι τεχνητή». Και ότι «πίσω από την επισιτιστική κρίση βρίσκονται δυνάμεις που κερδοσκοπούν και χειραγωγούν». Είπε ακόμη ότι «οι μεγάλες δυνάμεις ενεργούν με σκοπό την υποτίμηση του δολαρίου και αυτό είναι που προκάλεσε την αύξηση των τιμών του πετρελαίου και των προϊόντων διατροφής» και ότι «ορατά και αόρατα χέρια εργάζονται για να ελέγχουν τις τιμές προκειμένου να επιτύχουν τους πολιτικούς και οικονομικούς τους σκοπούς»…

Αυτές είναι αιτιάσεις για την κρίση, αν όχι πιο ορατές, τουλάχιστον πιο αληθοφανείς και, ως εκ τούτου, πιο πιθανές από τις αντιφατικές και συμφεροντολογικές εξηγήσεις που δίνουν οι περισσότεροι Δυτικοί πολιτικοί ηγέτες και οικονομικοί αναλυτές. Και πάντως, πιο πολιτικές και αληθοφανείς από τις αφηρημένες αιτιάσεις του τύπου «φταίει η άνοδος της τιμής της βενζίνης» ή «φταίνε οι κερδοσκόποι» των δικών μας κυβερνητικών και παρακυβερνητικών παραγόντων.

Τέλος, ο… καταραμένος Ιρανός έθεσε και πάλι το πλέον αναπάντητο, στα μεταψυχροπολεμικά διεθνή χρονικά, ερώτημα:
«Πώς μπορούν οι μηχανισμοί του ΟΗΕ να βελτιώσουν την κατάσταση την ώρα που ορισμένες δυνάμεις επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας και το χειραγωγούν;».
Και ζήτησε «το σχηματισμό ενός ανεξάρτητου και δίκαιου θεσμού, που θα γίνεται σεβαστός από όλες τις χώρες για να ρυθμίσει την αγορά προϊόντων διατροφής με δίκαιο τρόπο»…

Συμφωνώ. Είμαι έτοιμος δε να δηλώσω ότι καθώς… ζορισμένος προσπαθώ να ερμηνεύσω τα αίτια της κρίσης βρίσκω πιο αξιόπιστες τις αιτιάσεις του… καταραμένου Ιρανού από τις αιτιάσεις κάθε Ευρωπαίου ηγέτη!

Νίκος Τσαγκρής

8 Ιουνίου 2008

Πίσω απ' τα μαύρα γυαλιά...


Υπάρχουν ορισμένα πρόσωπα που δεν τα πάει το «γυαλί». Δεν «γράφουν», που λένε και οι οπερατέρ. Φυσικά, αυτό δεν έχει να κάνει με μειονεξίες και αναπηρίες. Αντιθέτως: προσωπικότητες φθηνές, πρόσωπα απεχθή μπορούν να θριαμβεύουν τηλεοπτικά. Το θέμα είναι πόσο «αφήνεσαι», πόσο επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι ο εαυτός σου, να εκτεθεί δημοσίως. «Αν αφεθείς, θα «γράψεις», λένε οι ειδικοί. «Είτε αρνητικά είτε θετικά»… Κι εννοούν ότι απ' τη στιγμή που ένα πρόσωπο «γράφει», ανεξάρτητα εάν είναι αρνητικό ή θετικό, προκύπτει ίδιο «εμπορικό» όφελος αφού, το τηλεοπτικό κοινό καταναλώνει αδιακρίτως τα θετικά και τα αρνητικά πρόσωπα. Αρκεί να «γράφουν» στο «γυαλί»…

Εδώ, σ’ αυτό το σημείωμα, μιλάμε για κάποια πολιτικά πρόσωπα που, πια, δεν «γράφουν» στο «γυαλί», όχι επειδή δεν θέλουν αλλά επειδή δεν μπορούν. Επειδή δεν επιτρέπουν, πια, στον πολιτικό εαυτό τους να «αφεθεί, να είναι ο πραγματικός πολιτικός εαυτός τους. Ο πρωθυπουργός, πρώτος και καλύτερος: «έγραφε» περισσότερο από τον Γιώργο, ήταν περισσότερο απ’ εκείνον «ο εαυτός του»˙ Ήταν ειλικρινής, αυθεντικός, δεν «κρυβόταν» και αυτό του έδινε «το κάτι παραπάνω». Τώρα, δεν θυμίζει σε τίποτα τον Κώστα Καραμανλή της πρώτης τετραετίας. Θυμίζει, όλο και περισσότερο, τον Κώστα Σημίτη στα τελευταία του, έχει αφήσει το σκάφος ακυβέρνητο, έρμαιο Δυτικών ανέμων: στον αυτόματο πιλότο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και όταν πρέπει να αντιμετωπίσει τον ελληνικό λαό «κρύβεται», σαν να φορά μαύρα γυαλιά…

Μαύρα γυαλιά! Ο Ρολάν Μπαρτ στα «Αποσπάσματα ερωτικού λόγου» τιτλοφορεί «μαύρα γυαλιά» το κεφάλαιο στο οποίο πραγματεύεται τον «κρυμμένο λόγο»: «Κρύβω, σχήμα εσκεμμένης αποφάσεως, όπου το ερωτικό υποκείμενο διερωτάται ως ποιό βαθμό πρέπει να κρύψει από το ερωτικό αντικείμενο, τις διαταραχές, τους κλυδωνισμούς, τους πόθους του, τις καταπτώσεις του, κοντολογίς τις ακρότητές του». Έτσι, και ο πρωθυπουργός: «κρύβεται», φορά «μαύρα γυαλιά». Μοιάζει έτσι αμήχανος, ψυχρός, ουδέτερος. Και σαν τον «κρυφοερωτευμένο» του Ρολάν Μπαρτ, «εμφανίζεται στο κοινό με το σώμα ενός ξεροκέφαλου παιδιού και τη γλώσσα ενός άκρως πολιτισμένου ενήλικα: Είμαι ψεύτης (λόγω παρασιωπήσεως), δεν είμαι θεατρίνος…

Αλλά και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν πάει πίσω. Βέβαια, ποτέ δεν «έγραφε» ιδιαίτερα στο «γυαλί», γιατί ποτέ δεν αφηνόταν να… «αφεθεί». Μα φαντάζεσθε τον Γιώργο… αφημένο; Αλίμονο, ποτέ δεν θα κατάφερνε να δείξει αριστερός! Έτσι «κρύβεται» κι αυτός, φορά «μαύρα γυαλιά». Ή εμφανίζεται, εάν θέλετε, κι αυτός στο κοινό, όπως και ο Κώστας Καραμανλής: με το σώμα ενός ξεροκέφαλου παιδιού και τη γλώσσα ενός άκρως πολιτισμένου ενήλικα: Είμαι ψεύτης (λόγω παρασιωπήσεως), δεν είμαι θεατρίνος…

Υ.Γ: σε ερώτημα εταιρίας δημοσκοπήσεων (mega, Δευτέρα, 2/6/2008) για την ικανότητα διακυβέρνησης των πολιτικών αρχηγών η επιλογή «κανένας» είναι πρώτη, με 31,5%.

Νίκος Τσαγκρής

2 Ιουνίου 2008

Πολιτική στενοχώρια...

"Υπομονή, η ζωή είναι δύσκολη", είπε στους αγριεμένους Γάλλους αγρότες ο Νικολά Σαρκοζί, με το πρόσωπο τσακισμένο απ’ τη στενοχώρια. Δίπλα του η Κάρλα Μπρούνι πρότεινε ένα βαθύ ντεκολτέ παρηγοριάς στους ξεσηκωμένους απεργούς. Δηλώνοντας κι αυτή στενοχωρημένη. Όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν στενοχωρημένοι, τελευταία, στις δημόσιες εμφανίσεις τους. Είναι η ακρίβεια βλέπετε, η ενεργειακή κρίση, η οικονομική ύφεση.

Και ο δικός μας, μες στη στενοχώρια κι αυτός. «Πάρτε κι άλλα μέτρα για την ακρίβεια, είναι η τελευταία μας ευκαιρία», φωνάζει στους υπουργούς του, με τη μάσκα της στενοχώριας εγκατεστημένη μονίμως στο πρόσωπό του. Είναι η τελευταία τους ευκαιρία; Μπορεί: Οι Γερμανοί… ξανάρχονται, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται, τα καρτέλ αλωνίζουν, η ακρίβεια καλπάζει ανενόχλητη και, πώς να το κάνουμε, οι κυβερνήσεις πέφτουνε σε τέτοιες συνθήκες. Ειδικά εκείνες που στηρίζονται στην ευσυνειδησία δύο μόλις βουλευτών…

Τι είναι, αλήθεια, ο βουλευτής; Μέλος του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτικού μας συστήματος είναι. Και, ως μέλος του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτικού μας συστήματος, έχει καθήκον να αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των κατοίκων της περιοχής στην οποία εκλέγεται. Να μάχεται υπέρ αυτών στη Βουλή, να προωθεί εν ολίγοις τα συλλογικά αιτήματα των πολιτών.

Από την άλλη, στο πλαίσιο της δομής του δημοκρατικού πολιτεύματος, ο βουλευτής παίρνει το χρίσμα για να γίνει βουλευτής από κάποιο κόμμα και, για να το πάρει, υποχρεούται να είναι μέλος ή στέλεχος αυτού του κόμματος. Και μάλιστα να έχει δώσει «εξετάσεις» ότι υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κόμματός του. Αντιλαμβάνεσθε, προφανώς, εδώ μια υποβόσκουσα αντίφαση, που μεταβάλλεται σε πρόβλημα όταν τα συμφέροντα των ψηφοφόρων ενός βουλευτή έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα (τη γραμμή) του κόμματός του. Τότε, ο βουλευτής τίθεται μπροστά σε ένα συνειδησιακό δίλημμα: Τι θα προωθήσω στη βουλή; Τα συμφέροντα του κόμματός μου ή τα συμφέροντα των ψηφοφόρων μου;

Το δίλημμα του βουλευτή προσλαμβάνει διαστάσεις δράματος εάν είναι κυβερνητικός βουλευτής, και δη στην κυβέρνηση Καραμανλή. Όχι οποιουδήποτε Καραμανλή, αλλά στην κυβέρνηση των 152 βουλευτών του Κώστα Καραμανλή. Του δικού μας. Στης ακρίβειας τον καιρό. Και του ξεπουλήματος. Με υπουργό Ανάπτυξης τον κ. Φώλια. Και υπουργό Οικονομίας τον κ. Αλογοσκούφη…

Τι κάνει τότε ο βουλευτής; Ρίχνει την κυβέρνηση; Όχι, βέβαια। Απλώς, στενοχωριέται ο βουλευτής. Βγαίνει, δηλαδή, στην τηλεόραση, δηλώνει τη διαφωνία του και δείχνει ότι στενοχωριέται. Πολύ! Ακριβώς όπως συνιστούσε, από το ’76 π. Χ. ήδη, ο αγορανόμος παρακαλώ (!) πριν γίνει πραίτωρ, Κικέρων: «Όταν αυτό που μας ζητάνε (οι πολίτες) δεν μπορεί να γίνει ..., πρέπει ( οι πολιτικοί) να επικαλούμαστε επιτακτικές δεσμεύσεις, να δείχνουμε πόσο στενοχωρούμαστε»…
Νίκος Τσαγκρής

22 Μαΐου 2008

Η Θρησκεία της Αγοράς

Τηλεόραση φτηνή, ψυγεία, δόσεις, Ι.Χ. και οικο-δομές. / Πριζουνίκ, πρατήρια και χρηματιστήρια
και διακοπές.
Οι στίχοι αυτοί, σαν μια δυσοίωνη μικρή προφητεία, περνούν μέσα από ένα περίφημο, για μας τους «εκδρομείς του ’60», τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου. Μια «προφητεία» για την «παγίδα της κατανάλωσης», που από τότε είχε αρχίσει να στήνεται και εμείς να ψιλοτσιμπάμε το δόλωμα. Και μια προειδοποίηση για μια νέα θρησκεία που μας την είχε στημένη στη στροφή προς τον εικοστό πρώτο αιώνα, τη θρησκεία της αγοράς. Σήμερα, 40 χρόνια μετά, η πραγματικότητα έχει υπερβεί κατά πολύ τη μικρή αυτή «προφητεία». Η κατανάλωση είναι η πρέζα μας, η θρησκεία της αγοράς μάς δυναστεύει, η μιζέρια του «πλούτου» είναι ο πολιτισμός μας.

Από τότε που μπήκαμε στην ευρωζώνη, αρχίσαμε να τσαλαβουτάμε σε ένα διεθνές περιβάλλον, περισσότερο παρά ποτέ οικονομικό. Ένα περιβάλλον στο οποίο ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει ως αδιαμφισβήτητος μονόδρομος˙ και το μόνο δίλημμα είχε να κάνει με την πολιτική ποιότητα του καπιταλισμού: νεοφιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία; Τότε, θυμάστε, η ευρωπαϊκή απάντηση ήταν σοσιαλδημοκρατία και ήταν απάντηση ενστικτώδης, που διάλεγε το μη χείρον ως βέλτιστον: αφού ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, αφού ο ριζοσπαστικός σοσιαλισμός δεν χωράει στο διεθνές περιβάλλον, ας πάρουμε σοσιαλδημοκρατία, μήπως διασώσουμε αυτό το έρημο το «κοινωνικό κράτος»...

Κάπως έτσι λειτούργησαν την περασμένη δεκαετία οι κοινωνίες των Ευρωπαίων πολιτών και... πήραν σοσιαλδημοκρατία. Πράγμα που διευκόλυνε, στον συγκεκριμένο χρόνο, την αλματώδη απελευθέρωση της αγοράς, την τερατώδη καπιταλιστική «αντεπίθεση»: οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις λειτούργησαν περισσότερο σαν... τριτεγγυητές της οικονομίας της αγοράς παρά ως σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Δηλαδή, σαν αυτό που στο τέλος κατέληξαν, σαν νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα. Έτσι, η μεταψυχροπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έφαγε τα ψωμιά της, ακόμη και σαν κυβερνητικός μανδύας, για τη διευκόλυνση της ελευθέριας οικονομίας.

Σήμερα, η θρησκεία της αγοράς είναι η επίσημη πολιτική έκφραση των ευρωκυβερνήσεων, η ελευθέρια οικονομία είναι «το διεθνές και το ευρωπαϊκό περιβάλλον». Και σ' αυτό δεν χωρούν ούτε κατ' όνομα σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, δεν χωράει ούτε καν η Πολιτική, αν πάρουμε στα σοβαρά κάποιους νεότοκους πολιτικούς στοχαστές που διατυπώνουν την άποψη ότι, ακόμη και ο διαχωρισμός Δεξιά - Αριστερά, με το παραδοσιακό περιεχόμενο (συντήρηση από τη μία και πρόοδος από την άλλη) των εννοιών, έχει οριστικά εκλείψει.

Προσωπικά, μένω εκτός, επιμένω να τρέφομαι με τη λυτρωτική βεβαιότητα ότι αυτό που λέμε κόσμος -και είναι η ανθρωπότητα, οι κοινωνίες των πολιτών, οι λαοί- είναι και θα είναι η Αριστερά, ανεξάρτητα εάν είναι ο ίδιος κόσμος που συμβάλλει καθοριστικά στην ανάδειξη «δεξιών» ή «αριστερών» κυβερνήσεων και καθεστώτων ...

Νίκος Τσαγκρής

16 Μαΐου 2008

«Le Sarko-Berlusconisme»: το life style στη θέση της πολιτικής

Περπατάω σε εμπορικό δρόμο του Παγκρατίου. Τα μαγαζιά άδεια. Άδεια η πιτσαρία, άδειο το τυροπιτάδικο, άδειο το κατάστημα γυναικείων και παιδικών ενδυμάτων˙ ο μανάβης χτυπάει μύγες και ο βιβλιοπώλης ψαρεύει πελατεία στην εξώπορτα. Αυτή η μεσημεριάτικη βόλτα, αυτή η εικόνα της έρημης αγοράς με φτιάχνει, καθώς ανταποκρίνεται στις σκέψεις μου για την ενεργειακή κρίση, την ακρίβεια, την πείνα.

Η ίδια βόλτα με χαλάει όταν μπαίνω σ’ ένα «Γερμανό» για να αλλάξω τα ακουστικά του walkman κινητού μου (που είναι και ράδιο και φωτογραφική μηχανή και βιντεοκάμερα) και πέφτω σε συνωστισμό˙ σαν αυτόν που περιέγραφε η κ. Ρεπούση στο περίφημο «βιβλίο της ιστορίας»: καμιά εικοσαριά πελάτες στριμωγμένοι στα τριανταπέντε τετραγωνικά του καταστήματος, να τσαλακώνονται προκειμένου να αποκτήσουν το πιο δημοφιλές γκάτζετ της εποχής μας˙ ή κάποιο αξεσουάρ του…

Εδώ έχουμε την εικόνα μιας παρανοϊκής, μπορούμε να πούμε, κοινωνικής συμπεριφοράς. Αφού, έκπληκτοι, βλέπουμε, πέρα από τη «δίψα» του δυτικού κόσμου για καύσιμα, δίπλα στην ακρίβεια και το φάσμα της πείνας που, σύμφωνα με όλους τους αναλυτές, μας απειλεί, να υπερέχει η «δίψα» μας για ένα «έξυπνο και καμιά φορά χρήσιμο αντικείμενο», ένα ψηφιακό γκάτζετ, το κινητό τηλέφωνο. Που, μαζί με το παραδοσιακό, πια, κόλλημά μας με την τηλεόραση και το πιο μοντέρνο με το ιντερνέτ, δεν είναι «δίψα» αλλά μαζική ψύχωση που μεταβάλλει σε είδη πρώτης ανάγκης (πιο αναγκαία κι απ’ τα τρόφιμα;) τα απόλυτα παιγνίδια της επικοινωνίας: μια αρρωστημένη εξάρτηση άξια ψυχανάλυσης.


Η τέχνη της επικοινωνίας
Η κοινωνιολογική εκτίμηση είναι ότι είμαστε παγιδευμένοι σε μια τερατώδη παγίδα που ονομάζεται «κοινωνία της πληροφορίας» και ότι, εντός της, η πολιτική, που στη χειρότερη ήταν «η τέχνη του εφικτού», τώρα είναι η «τέχνη της επικοινωνίας». Εκλεκτά προϊόντα της συγκεκριμένης «τέχνης» είναι, σύμφωνα με τους ειδικούς αναλυτές, οι Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Νικολά Σαρκοζί, δυο απολιτικοί πολιτικοί, που ανταποκρίνονται απολύτως στον πολιτισμό της μιντιοκρατίας και ταυτόχρονα τον διαμορφώνουν: «…κυβερνούν υιοθετώντας μιαν υποτιθέμενη διαφάνεια», υποστηρίζει σε συνέντευξή του στο γαλλικό Λ’ Εξπρές ο διευθυντής της Λα Ρεπούμπλικα Ezio Mauro. «Δεν έχουν κανένα μυστικό από μας, η πολιτική και η προσωπική τους ζωή συνυπάρχουν πλάι-πλάι στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Η πολιτική τους διέπεται από καινούργιους κανόνες…»

Ήδη αυτή η, απεχθής για τον παραδοσιακό ευρωπαϊκό πολιτισμό, νεόκοπη πολιτική μανιέρα απέκτησε «ιδεολογική» υπόσταση, έγινε «-ισμός». Στα ελληνικά, « Σαρκομπερλουσκονισμός», όπως ο τίτλος του βιβλίου του καθηγητή της Επιστήμης της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας στο πανεπιστήμιο της Rennes, Pierre Musso: «Le Sarko-Berlusconisme» (Editions de l’Aube)। Το βιβλίο κυκλοφορεί αυτό τον καιρό και αναπτύσσει τα στοιχεία της μετεξέλιξης των χαρακτήρων και του life style των Μπερλουσκόνι - Σαρκοζί σε επικοινωνία, πολιτικό στυλ, πολιτική φιλοσοφία। Είναι η «πολιτική φιλοσοφία» που ο Ezio Mauro, στην ίδια συνέντευξή του στο Λ’ Εξπρές, συνοψίζει εξαιρετικά ως εξής: ο τρόπος με τον οποίο ο Γάλλος πρόεδρος έφερε στο προσκήνιο την ιδιωτική του ζωή –κατά το πρότυπο του δικού μας, του Μπερλουσκόνι– δίνει μιαν άλλη διάσταση στην πολιτική του εξουσία. Ενσαρκώνει αυτό που, στη φιλοσοφία, αποκαλείται «τα δύο κορμιά του βασιλιά»: Το απόκρυφο «σώμα» των ιδεών, της δύναμης, της δυνατότητας ενός ανώτατου άρχοντα να βλέπει και να ακούει τα πάντα, και το «φυσικό σώμα», τις ανθρώπινες αδυναμίες του και τον συναισθηματικό του κόσμο…


Ένα χυδαίο παιγνίδι
Βασικό «παιγνίδι» του «σαρκομπερλουσκονισμού» είναι η διαρκής τροφοδοσία των Μέσων Επικοινωνίας με πληροφορίες που μεταφέρουν τα φώτα της δημοσιότητας από τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα στον λαμπερό κόσμο του πλούτου, της δύναμης, από τη μιζέρια της φτώχειας στη μιζέρια του πλούτου. Είναι ένα παιγνίδι που, τελευταία, παίζουν και οι δικοί μας πολιτικοί ηγέτες με τα δικά μας media. Με μόνη διαφορά ότι , ακόμα, διστάζουν να … «επικοινωνήσουν» (να κάνουν θέαμα, δηλαδή) το σπίτι τους, τη γυναίκα τους, τη γκόμενά τους. Όπως ο Γάλλος πρόεδρος, να πούμε, που κατάφερε να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας από τις απεργίες και τις διαπραγματεύσεις για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, προσφέροντας στα ΜΜΕ πρώτα το θέμα του διαζυγίου του και μετά τη σχέση του με την Κάρλα Μπρούνι…

Σ’ αυτό το χυδαίο και αμοράλ «παιγνίδι», τίποτα δεν μένει κρυφό, οι δυο «πρόεδροι» συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν λόγους να ντρέπονται για τίποτα. Δημιουργούν νέες τάσεις, καλλιεργούν στον κόσμο την προσμονή, ενώ η πολιτική τους διέπεται από καινούργιους κανόνες: το look τους, ο ενδυματολογικός τους κώδικας είναι εξίσου σημαντικός με έναν νέο νόμο του κράτους!..

Και το κινητό τους εξίσου σημαντικό με την έλλειψη καυσίμων, την πείνα, την ακρίβεια; Γιατί όχι; Η υποψία μπορεί να είναι ακραία, αλλά ευδοκιμεί. Ειδικά όταν περπατάς σ’ έναν εμπορικό δρόμο του Παγκρατίου και βλέπεις τους καταστηματάρχες να χτυπάνε μύγες, και μόνο στον «Γερμανό» της γειτονιάς να επικρατεί συνωστισμός. Τότε η υποψία διευρύνεται και, καθώς δοκιμάζεις τα καινούργια ακουστικά του κινητού σου, αναπόφευκτα σκέφτεσαι ότι ο… «σαρκομπερλουσκονισμός» είναι εδώ: ότι το look, ο ενδυματολογικός μας κώδικας, το κινητό μας τηλέφωνο, είναι πράγματα εξίσου σημαντικά για μας με την πολιτική, την ακρίβεια, την πείνα…


ΝΙΚΟΣ ΤΣΑΓΚΡΗΣ

8 Μαΐου 2008

Ξαναγράφουν...πυρηνική ιστορία


Σε μια κόντρα Σουφλιά – Δήμα, το πιθανότερο είναι να πας με τον Σουφλιά που μοιάζει ο γνωστός, ο οικείος: ο καλόγνωμος γείτονας, ο κουβαλητής πατέρας, ο σοφός παππούς. Ο άλλος είναι «ο σοβαρός άγνωστος κύριος» ή «εκείνος ο ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας». ‘Όμως, στη συγκεκριμένη κόντρα είναι δύσκολο να πάρεις… φυσιογνωμική θέση. Το θέμα δεν παίζεται, είναι η πυρηνική ενέργεια. Ε, λοιπόν, το περίεργο είναι ότι ο «σοφός παππούς» εμφανίζεται διατεθειμένος να παίξει μαζί της, ενώ «εκείνος ο ευρωβουλευτής» δηλώνει ότι η ατομική ενέργεια είναι άπαιχτη! Τι κάνουμε εμείς;

Εμείς παρακολουθούμε κατάπληκτοι κάποιους Ευρωπαίους πολιτικούς να ξαναγράφουν την… πυρηνική ιστορία. Να διαγράφουν από τις σελίδες της τα Τσερνομπίλ (για 500.000 νεκρούς μιλούν ειδικοί επιστήμονες) και τα Κοσλοντούι, τα ραδιενεργά απόβλητα του ρωσικού Kyshtym, τις διαρροές του Αγγλικού Windscale, την τήξη στον αντιδραστήρα του αμερικανικού Three-Mile Island και δεκάδες ακόμα πυρηνικά ατυχήματα με απροσμέτρητη συμμετοχή στην καταστροφή του περιβάλλοντος και την αλλαγή του κλίματος. Και βέβαια την δυνατότητα δημιουργίας πυρηνικών όπλων απ’ το πλουτώνιο (μια πυρηνική βόμβα από κάθε τόνο χρησιμοποιημένων πυρηνικών καυσίμων)…

Και να γράφουν ότι «η πυρηνική ενέργεια είναι πράσινη ενέργεια» (Κομισιόν), ότι είναι «το απαραίτητο εργαλείο για την ΕΕ στην προσπάθειά της να μειώσει τις εκπομπές αερίων που συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου» ( Loyola de Palacio, επίτροπος ενέργειας της ΕΕ), ότι «η πυρηνική και η υδροηλεκτρική ενέργεια είναι οι μοναδικές πηγές παραγωγής μεγάλων ποσοτήτων ηλεκτρικής ενέργειας που δεν μολύνουν την ατμόσφαιρα» (Γιώργος Αποστολάκης, καθηγητής Πυρηνικής Τεχνολογίας του ΜΙΤ) και ότι «στόχος είναι η πράσινη ενέργεια και, κατά την άποψή μου, ορθά η Ε.Ε. έχει συμπεριλάβει σε αυτήν την κατηγορία και την πυρηνική ενέργεια» (Γιώργος Σουφλιάς, Έλληνας υπουργός ΠΕΧΩΔΕ)…

Όλα αυτά μας τρελαίνουν, μας κάνουν να ψαχνόμαστε και, δεν το κρύβω, κάτι φιλαράκια που το ’85 διαγράφτηκαν από το ΚΚΕ επειδή αρνήθηκαν να φάνε ζαρζαβατικά του Τσερνομπίλ, σκέφτονται να επιστρέψουν στο κόμμα και να ζητήσουν συγνώμη απ’ την Αλέκα. Είπαμε, το θέμα δεν παίζεται, η… δημοσιογραφική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Προσωπικά, ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα ακόμα και… φυσιογνωμική θέση να πάρω στην κόντρα Σουφλιά – Δήμα. Αποφάσισα μόνο όταν μπήκε στη μέση ο Καρατζαφέρης του ΛΑΟΣ και υποστήριξε ότι η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει στην παραγωγή πυρηνικής ενέργειας, «όπως κάνουν όλα τα δυτικά κράτη», καλώντας την κυβέρνηση να αντισταθεί στην «αριστερή μιζέρια». «Εγώ είμαι η αριστερή μιζέρια» σκέφτηκα. Και αμέσως πήρα τη θέση του επίσης… μίζερου Παπαγιαννάκη, του ΣΥΡΙΖΑ: Η πρόταση Σουφλιά είναι εξωφρενική και σκανδαλώδης…
Νίκος Τσαγκρής

29 Απριλίου 2008

Μάης του 68: μια εξέγερση - μοντέλο

Ο γαλλικός Μάης χρειάστηκε δυο χρόνια και τρείς μήνες για να φτάσει μέχρι την Πλατεία Βάθη, εκεί όπου ήταν τότε το σπίτι μου. Το σπίτι μου, τρόπος του λέγειν, αφού στην πραγματικότητα ένας κοινόχρηστος χώρος ήταν. Μερικά δωμάτια γύρω από την «αυλή των θαυμάτων», όπως λέγαμε την εσωτερική αυλή με τα τσακισμένα ασπρόμαυρα πλακάκια, την κληματαριά που δεν έδινε ποτέ σταφύλια και το πλυσταριό που το χρησιμοποιούσαμε και σαν κοινόχρηστο λουτήρα. Δυο απ’ αυτά πιάναμε εμείς- πατέρας, μάνα, τέσσερα παιδιά, μια απ’ τις χιλιάδες οικογένειες των επαρχιωτών που μετανάστευσαν στην Αθήνα τη δεκαετία του ’60. Άλλα δύο ήσαν κέντρο διερχομένων κουλουρτζήδων από τα Γιάννενα. Στο πέμπτο δωμάτιο έμενε μια καλλίγραμμη κυρία αμφίβολης ηθικής. Επειδή «που την έχανες, που την εύρισκες, σε στάση πελαργού, στην Αγίου Κωνσταντίνου˙ με τη μια γόβα-στιλέτο κάθετη στο πεζοδρόμιο και την άλλη σε ορθή γωνία με τον τοίχο του Βασιλικού Θεάτρου»…

Λοιπόν, που λέτε, ο Μάης του ’68 με βρήκε τον Αύγουστο του ’70 στην Πλατεία Βάθη. Δυο χρόνια και τρεις μήνες πριν, τις μέρες που ο Κον Μπεντίτ οδηγούσε τους φοιτητές στην κατάληψη της Σορβόννης και κόμπαζε ότι «η μεγαλύτερή μου ικανοποίηση είναι που σήμερα βρέθηκα στην κεφαλή μιας διαδήλωσης της οποίας την ουρά ακολουθούσαν τα σταλινικά καθάρματα...»(υπονοώντας την αποτυχία της ηγεσίας της γαλλικής Αριστεράς –που, πράγματι, ακολουθούσε την πορεία– να καπελώσει την εξέγερση) ήμουν ένα «σταλινικό καθαρματάκι» (έτσι με αποκαλούσε ο αλφαμίτης βασανιστής μου) μόλις 19 ετών στα χέρια του στρατού της χούντας των συνταγματαρχών. Ο κόκκινος Ντάνι ξεκίνησε την κόντρα του με τη Γαλλική Δημοκρατία μερικούς μήνες πριν, στη Ναντέρ, απαιτώντας κρατική φροντίδα για… τα σεξουαλικά προβλήματα των νέων. Τότε, εγώ και οι συναγωνιστές μου ήμασταν ήδη πολιτικοί κρατούμενοι. Ξεκινήσαμε την κόντρα μας με τους δικτάτορες νωρίς, απαιτώντας Δημοκρατία και Ελευθερία…

Έτσι, ο Μάης του ’68 άργησε να με βρει. Και εν τέλει, με βρήκε στην Πλατεία Βάθη τον Αύγουστο του ’70. Ξώφαλτσα με βρήκε. Μόλις είχα επιστρέψει από τον στρατό και ξαναβρήκα τους αριστερούς μου φίλους. Ένας-δυο από δαύτους, που έζησαν το «Μάη» από πρώτο χέρι, μου μετέφεραν, λοιπόν, τα… καθυστερημένα νέα. Τίποτε σπουδαίο, περίπου αυτά που ξέρετε κι εσείς: «Οι φοιτητές της Ναντέρ, η πρώτη “κόκκινη Παρασκευή” στη Σορβόννη, οι πρώτες συλλήψεις, οι καταδίκες, η αναταραχή, οι συνεχείς διαδηλώσεις και το μπατσαριό στο Καρτιέ Λατέν, τα φοβερά συνθήματα, sex and drugs and rock and roll, οι ολονύκτιες συγκρούσεις φοιτητών-αστυνομίας, τα ραδιόφωνα, ο Τύπος, το φούντωμα της εξέγερσης με τη γενική απεργία και την μεγάλη πορεία (εργάτες-μαθητές-φοιτητές), οι καταλήψεις εργοστασίων, η φυγή του Ντε Γκώλ, μπλα, μπλα, μπλα…».

Τίποτε σπουδαίο!.. Έτσι αντέδρασα τότε. Λίγη ζήλια μόνο για τους Γάλλους φοιτητές, «γιατί να μη μπορούμε κι εμείς να κάνουμε τέτοια!», η αποστήθιση μερικών συνθημάτων, η… γοητευτική ιδέα των καταλήψεων και τέρμα. Άλλωστε, ήταν ήδη ’70 και το σκηνικό της αμφισβήτησης είχε ήδη μεταφερθεί απ’ το Παρίσι στη Νέα Υόρκη. Και πάλι πίσω, στην Ευρώπη, στην Αθήνα, στην Ομόνοια, στην Πλατεία Βάθη: οι heavy metal διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, το σούπερ Γούντστοκ με τους 500.000 κατασκηνωτές-αμφισβητίες της αμερικανικής τάξης και τους τροβαδούρους αυτής της αμφισβήτησης ( Τζάνις Τζόπλιν, Τζίμι Χέντριξ, Jefferson Airplane, Grateful Dead, Μπόμπ Ντύλαν, Τζόαν Μπαέζ κ.λ.π.), τα παιδιά των λουλουδιών («κάντε έρωτα, όχι πόλεμο»), το “κουρδιστό πορτοκάλι”, το “φράουλες και αίμα” και ο δικός μας Σαββόπουλος, το Pop Eleven, το Στούντιο και η Αλκυόνη, οι “Socrates drunk the conium” σε έναν “αντιστασιακό” αχταρμά με τα παράνομα του Μίκη, τα κατορθώματα του Αλέκου Παναγούλη και των παιδιών του “Ρήγα Φεραίου”, τα βιβλιοπωλεία-γιάφκες της Σόλωνος, της Σίνα, της Σκουφά… Και βέβαια, πολύ σύντομα μάς πήραν πάλι μπάλα οι δικές μας εξεγέρσεις. Με την κατάληψη της Νομικής και τον δικό μας “Μάη”, το Πολυτεχνείο…

Απ’ εδώ, από τον Λόφο του Αρδηττού πια και όχι από την Πλατεία Βάθη, από απόσταση 40 χρόνων, βλέπω τον γαλλικό Μάη σαν μια εξέγερση πολυτελείας σε σχέση με το δικό μας Πολυτεχνείο, να πούμε. Σαν ένα επαναστατικό πομφόλυγα που ξεκίνησε από μια φοιτητική φάρσα, ένα νεανικό χαβαλέ – αντίδοτο στην κεντρώα γαλλική βαρεμάρα της εποχής εκείνης. Μια εξέγερση ενάντια στην κοινωνική και πολιτιστική αφασία της ξενέρωτης Γκωλικής Δημοκρατίας. Από την άλλη, μπορούμε να πούμε ότι ήταν η μεγαλύτερη εξέγερση όλων των εποχών κατά δημοκρατικού καθεστώτος δυτικού τύπου. Και, απ’ αυτή την άποψη, ο γαλλικός Μάης αποτελεί έναν κοινωνικό μοντερνισμό, μια πολιτική πρωτοπορία. Μια εξέγερση-μοντέλο, ας πούμε, για τους πολιτιστικά και κοινωνικά απονευρωμένους λαούς των «δημοκρατικών» καθεστώτων της Δύσης του 21ου αιώνα…

17 Απριλίου 2008

Βιοκαύσιμα, το νέο όνομα της πείνας


Θέλω να γράψω για ένα μεγάλο θέμα των ημερών, τα βιοκαύσιμα , αλλά αισθάνομαι αμήχανος, καθώς ο υπολογιστής «κοκκινίζει» τη λέξη «βιοκαύσιμα» ως άγνωστη λέξη. Από την άλλη, καθώς διερευνώ τις διακυμάνσεις των ανθρωπίνων διαθέσεων απέναντι στο γνωστό-άγνωστο αυτό θέμα, μου προκύπτει, σαν να ήταν λέξη συνώνυμη με τη λέξη «βιοκαύσιμα», μια απ’ τις γνωστότερες και πλέον οδυνηρές λέξεις στην ιστορία της ανθρωπότητας: η λέξη πείνα.

Λοιπόν, τι λέτε; Βιοκαύσιμα σημαίνει πείνα; Ο Ελβετός κοινωνιολόγος Ζαν Ζιγκλέρ λέει "ναι, διότι καθώς παράγουμε βιοκαύσιμα για να σβήσουμε τη δίψα μας για καύσιμα, θέτουμε τη βάση για ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας". Ενώ ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Πολιτικής της Γης, Λέστερ Μπράουν, τα κάνει πιο λιανά: "για να γεμίσει το ρεζερβουάρ ενός SUV (80 λίτρα) με βιοαιθανόλη απαιτείται ποσότητα δημητριακών που θα μπορούσε να θρέψει ένα άτομο για έναν ολόκληρο χρόνο". Ο Τζορτζ Μπούς από την άλλη, εξακολουθεί να είναι ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής παραγωγής βιοκαυσίμων. Και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εμμένει στην παραγωγή του 10% των καυσίμων από «ενεργειακές καλλιέργειες...

Το σίγουρο είναι ότι οι τιμές των τροφίμων αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και η πείνα στον κόσμο έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσει. Με αποτέλεσμα τις οργισμένες εξεγέρσεις των κολασμένων της γης, της Αφρικής, της νοτιοανατολικής Ασίας, της Μέσης Ανατολής, των σκλάβων της πείνας. Και το σίγουρο είναι ότι όλο και μεγαλύτερες εκτάσεις θυσιάζονται για τις επιδοτούμενες καλλιέργειες μεταλλαγμένων σπόρων και φυτών για ενεργειακή χρήση, για την παραγωγή βιοκαυσίμων. Με την ενθάρρυνση της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Που ταυτόχρονα εμφανίζονται να… ανησυχούν και να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις «ανταρσίες» ή τις «ταραχές», όπως τις αποκαλούν, στην Ακτή, το Καμερούν, τη Μοζαμβίκη, τη Σενεγάλη, τη Μαυριτανία...

Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και ο γ. γ. του ΟΗΕ μιλάει πια "για αυτή την αθλιότητα, που πλήττει βάναυσα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, καθώς αναγκάζει καθημερινά πάνω από 850 εκατομμύρια κατοίκους του πλανήτη να πηγαίνουν κάθε βράδυ για ύπνο πεινασμένοι". Και το σίγουρο είναι ότι στη λίστα με τις αιτίες που συντελούν στις τερατώδεις αυξήσεις τιμών των τροφίμων, στην έλλειψη τροφής, στην πείνα –καταστροφή του κλίματος με συνέπεια πλημμύρες, ξηρασία, καταστροφή και μείωση των καλλιεργούμενων εκτάσεων, συνεχής αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, κλπ.– έχει προστεθεί μια νέα αιτία: Η καλλιέργεια «ενεργειακών φυτών» στη θέση διατροφικών καλλιεργειών...

Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που ο υπολογιστής «κοκκινίζει» τη λέξη βιοκαύσιμ. Ως άγνωστη για την Ελλάδα και τους Έλληνες λέξη, φαντάζομαι. Και όχι από ντροπή μπροστά σε μια λέξη-συνώνυμο της πείνας.


Νίκος Τσαγκρής

10 Απριλίου 2008

Η... μη δήλωση του Κίσινγκερ

Το καλύτερο του τελευταίου «Al Tsantiri News» ήταν μια «αποκάλυψη» του εξαιρετικού… διπλωματικού ρεπόρτερ Λάκη Λαζόπουλου. Μια δήλωση του υπουργού Εξωτερικών και Σύμβουλου Εθνικής Ασφαλείας του Ρίτσαρντ Νίξον, Χένρι Κίσινγκερ: «Ο ελληνικός λαός είναι αναρχικός και δυσκολοκυβέρνητος. Γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας»…

Η δήλωση αυτή, στην περιρρέουσα αντιαμερικανική ατμόσφαιρα των ημερών, περιγράφει τι ακριβώς προσπαθούσε να κάνει ο Τζωρτζ Μπους στα Βαλκάνια (με πρόμαχο το γειτονικό κρατίδιο, που θέλει να ονομάζεται Μακεδονία) τη στιγμή που τον έπιασε στα πράσα ο σούπερ-Βέτο Κωστάκης και τον έστειλ. Και άφησε με ανοιχτό το στόμα εκατομμύρια τηλεθεατών του «Al Tsantiri News»…


Αλλά η συγκεκριμένη «κυνική», «ανθελληνική», κλπ., κλπ., δήλωση-ομολογία είναι παλιά ιστορία. Υποτίθεται ότι ο «μπήξε», ο «δείξε» κλπ., κλπ., Κίσινγκερ την έκανε σε κλειστό κύκλο πολιτικών και επιχειρηματιών το 1994. Και ότι δημοσιεύτηκε στις 12/2/1997 στην τουρκική αγγλόφωνη «Turkish Daily News». Γράφω «υποτίθεται» διότι, σύμφωνα με όσα γνωρίζω, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να τεκμηριώνει ότι υπήρξε τέτοια δήλωση του Κίσινγκερ ή να αποδεικνύει δημοσίευσή της στο φύλλο της 12ης/2/1997 της «Turkish Daily News».
Ωστόσο, η «δήλωση» δημοσιεύτηκε σε ελληνικό πολιτικό περιοδικό (1997), έκανε το γύρο του ελληνικού πολιτικού μικρόκοσμου ως αποδεικτικό στοιχείο αντιαμερικανικών ή εθνικιστικών ή πατριωτικών ή ιστορικών ή πολιτιστικών, αριστερών, κεντρώων και δεξιών επιχειρημάτων. Κάποιοι φωστήρες, μάλιστα, της Ληθίου δημοσιογραφικής θεότητας (της σχολαστικότητας) είχαν ανακηρύξει την συγκεκριμένη δήλωση ως «συνωμοτική θεωρία της δεκαετίας», υποστηρίζοντας ότι οι… συνωμότες διάλεξαν ως φορέα της τον Κίσινγκερ επειδή «ο μυστικοπαθής πάλαι ποτέ σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας έχει το επιπλέον «προσόν» της γερμανοεβραϊκής καταγωγής, που λειτουργεί προωθητικά για όσες συνωμοτικές θεωρίες δεν αρκούνται στον απλό αντιαμερικανισμό»!!! Και ότι «πρώτο θύμα αυτής της παραφιλολογίας είναι η προσπάθεια για μια ορθολογική ανάλυση της ίδιας της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ»!


Λοιπόν, που λέτε, όσο.. ορθολογικά κι αν το ψάχνω δεν χρειάζομαι καν ανάλυση για την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ στα Βαλκάνια και στην χώρα μας. Μου αρκεί η «δήλωση Κίσινγκερ» που αποκάλυψε στο «Al Tsantiri News» ο …σούπερ ρεπόρτερ Λάκης Λαζόπουλος, ακόμη κι αν, πράγματι, είναι η… συνωμοτική θεωρία της δεκαετίας. Αφού, …ορθολογικότατα, αναλύει τι ακριβώς προσπαθούσε να κάνει ο Τζωρτζ Μπους στα Βαλκάνια και στη χώρα μας, με πρόμαχο το γειτονικό κρατίδιο που θέλει να… είναι η Μακεδονία!..

Νίκος Τσαγκρής