31 Ιανουαρίου 2008

Έσπασε την σιωπή των "κοσμικών"

Μπορεί να βρεθεί ένας «Χριστόδουλος» για να μπει στη θέση του Χριστόδουλου; «Όχι! Διότι η επιστήμη έχει αποδείξει ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και, επομένως, αναντικατάστατος». «Ναι! Διότι η ζωή έχει αποδείξει ότι ουδείς αναντικατάστατος…».

Ο θάνατος του Αρχιεπίσκοπου προκάλεσε, εκτός των άλλων, μικρές αντεγκλήσεις μεταξύ επιστήμης και ζωής. Μεταξύ επιστημονικής και εμπειρικής γνώσης, για την ακρίβεια. Στο τέλος, όπως πάντα, επικράτησε η… λογική του «ναι μεν, αλλά...»: Ναι μεν, θα αντικατασταθεί από κάποιον, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν αυτός ο κάποιος θα μοιάζει, ελάχιστα έστω, στον μεταστάντα.

Όχι στην εμφάνιση, βεβαίως. Ούτε στο φρόνημα αφού, μέσες – άκρες, η πλειοψηφία της Ορθόδοξης Ιεραρχίας διακατέχεται παραδοσιακά από το «δόγμα Χριστόδουλου», ας το πούμε τώρα: «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Το δύσκολο είναι να έχει ο νέος Αρχιεπίσκοπος το επικοινωνιακό χάρισμα του Χριστόδουλου. Και, να τα λέει. Να τα λέει, σε απλά, σύγχρονα, αγοραία, τηλεοπτικά να πούμε, ελληνικά. Χωρίς αναστολές και πρωτόκολλα, εφ’ όλης της… κοσμικής (όπως λένε οι δεξιοί και αριστεροί ψαλιδοκώληδες) ύλης. Οι οποίοι, δεξιοί κι αριστεροί τοιούτοι, είναι εκείνοι που, δια της κοιμήσεως του «ενοχλητικού» ιερέα, ωφελούνται. Αφού εξασφάλισαν την αιώνια σιωπή του…

Αλλά, «Σιωπή είναι ο Θεός» σύμφωνα με μια –κάποια– φιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων. Υπό την έννοια ότι ο Θεός δεν παρεμβαίνει σε οτιδήποτε κοσμικό, ότι παραμένει σιωπηλός ακόμη και απέναντι στις μεγαλύτερες καταστροφές, απέναντι και στα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Και, απ’ αυτή την άποψη, η παραβίαση της «θεϊκής σιωπής» από τον σούπερ-ένθεο Χριστόδουλο θα έπρεπε να ικανοποιεί τους «νεωτερικούς», τους «προοδευτικούς» και, ιδιαίτερα, τους αριστερούς και τους κομμουνιστές πολιτικούς.

Όμως όχι, διότι η πολιτική σιωπή είναι, στην κυριολεξία, χρυσός για κάθε μορφής εξουσία. Και η πολιτική σιωπή (ως σημείο αμηχανίας ή πολιτικού συμβιβασμού ή και υποταγής της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στον αμερικανόπεμπτο πολιτικό και πολιτιστικό βαρβαρισμό της εποχής) τότε, το 1998,είχε ήδη εγκατασταθεί στην πολιτική ζωή της χώρας. Όταν, αίφνης, ήρθε ο Χριστόδουλος και έσπασε τη σιωπή. Με μια φωνή πολιτικά και θρησκευτικά ακομπλεξάριστη, που τάραξε τα λιμνάζοντα πολιτικά και κοινωνικά ύδατα…

Από αυτή την άποψη, ο Χριστόδουλος, σε πείσμα των βυθισμένων στην αμήχανη ή συμβιβασμένη ή υποταγμένη σιωπή (και, επομένως, απουσία) των κυβερνώντων πολιτικών της τελευταίας δεκαετίας, πέρασε την… απαγορευμένη πύλη που χωρίζει, λέει, τους ιερείς από τους κοσμικούς. Και μίλησε για τα παρόντα, τα πολιτικά, τα ανθρώπινα. Δηλώνοντας παρών στη ζωή και στον θάνατο: «Γιατί σιωπή μας είναι ο δισταγμός μας για τη ζωή και τον θάνατο…», λέει ο εκκωφαντικά σιωπηλός ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης.


Νίκος Τσαγκρής

28 Ιανουαρίου 2008

Δεν πάει άλλο...

Όσο αντέξαμε, αντέξαμε. Δεν πάει άλλο. Το ψέμα δεν πάει άλλο. Είτε έθνος λέγεται αυτό, είτε λαός, είτε δημοκρατικό πλεόνασμα, δεν υφίσταται πλέον. Ο τόπος εξάντλησε το ζωτικό του ψεύδος. Δεν υπάρχει άλλο ακαθάριστο εθνικό προϊόν. Η χώρα έχει καταρρεύσει από τους αλλότριους παράγοντες, οι οποίοι εισέρρευσαν στην ψευδή συλλογικότητα της επονομαζόμενης Ελλάδας.

Οι συνακόλουθες γελοιότητες -φρικτές γελοιότητες- της παπαδοκρατούμενης θρησκείας, της παπαδοκρατούμενης φρικωδίας, στην οποία προσπίπτει η εξουσία ιστορικώς, είναι απλώς απόδειξη τρέχουσας απελπισίας. Δεν υφιστάμεθα. Εκτός από μια νομική εγγραφή (η οποία σε άλλα ανώτερα κιτάπια δεν διαφέρει από τη λογιστική εγγραφή) στην παγκόσμια κατανομή εργασίας, δεν υφιστάμεθα. Και φυσικά χρειάστηκαν όλα τα χρόνια από την έναρξη του εγχειρήματος "Ελλάδας", που αντί για επιχείρημα ιστορίας αναστηλωμένης, κατάντησε εξάμβλωμα πατριδοκαπηλίας, ώστε να φτάσουμε στη σημερινή τελειωμένη κατάσταση. Ό,τι χειρότερο, κυβέρνησε τη χώρα. Προδότες, καταδότες των συντρόφων τους, εξωνημένοι, αργυρώνητοι, αρσενοκοίτες προς ίδιον όφελος, κουκουλοφόροι, ατιμώρητοι πλουτίσαντες, κυβέρνησαν το ψεύδος που θα μπορούσε να ήταν τρυφερό και μεγάλωσε ως τέρας.

Θέλω να πω σήμερα: Ένας Διονύσιος Σολωμός έγινε ομοτράπεζος ενός Κλαδά. Ένας Ανδρέας Κάλβος έγινε ομοτράπεζος ενός Ζαχόπουλου. Ένας Καρυωτάκης έγινε ομοτράπεζος ενός Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Ένας Καβάφης έγινε ομοτράπεζος ενός Θέμου Αναστασιάδη. Ένας Σεφέρης έγινε ομοτράπεζος του Θοδωρή Ρουσόπουλου. Ένας Γιάννης Ρίτσος έγινε ομοτράπεζος του Αντώναρου. Ένας Ελύτης έγινε ομοτράπεζος του Κόκκαλη. Ένας Σκαλκώτας έγινε ομοτράπεζος του Λαμπράκη και άλλων συναφών εταιρειών δημοσίου συμφέροντος. Ένας Γιάννης Χρήστου έγινε ομοτράπεζος του Δημήτρη Καπράνου (του ΤΣΠΕΑΘ). Ένας Ιάνης Ξενάκης έγινε ομοτράπεζος του υπουργού Παιδείας Στυλιανίδη (τι αίσχος αυτός ο άνθρωπος!). Ένας Γιώργος Σαραντάρης έγινε ομοτράπεζος των Μητσοτάκηδων. Οι 200 της Καισαριανής γίνανε ομοτράπεζοι των οικοπεδοφάγων. Ο Γιώργος Τοπολίνος (παιδάκι 12 χρόνων που εκτελέστηκε στην Καισαριανή λίγες μέρες πριν φύγουν οι Γερμανοί από την Αθήνα) έγινε ομοτράπεζος στα γκαλά των Βαρδινογιάννηδων του συλλόγου "Ελπίδα". Ποια ελπίδα, μωρέ;

Τελειώσαμε. Αφού ένας Γιώργος Χειμωνάς εγκατέλειψε την προσπάθεια κλινικής θρησκείας του ανθρώπου. Κι ένας Τσίρκας έγινε ομοτράπεζος του αστυνομικού βόρβορου που τα παίρνει και δέρνει μετανάστες! "Ακυβέρνητες πολιτείες" σου λέει ο Τσίρκας. Αχ "Αριάγνη", αχ "Νυχτερίδα". Τελειώσαμε. Κοίτα τον Γιώργο Ιωάννου, κοίτα τον Κώστα Ταχτσή, κοίτα τον Κλείτο Κύρου, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιάννη Τσαρούχη, κοίτα τον μέγα Νίκο Καρούζο. Κοίτα: Ομοτράπεζοι με το στανιό του κάθε γενναίου αθύρματος. Χειρότερα κι από την εξορία. Χειρότερα κι απ' τη διάψευση. Τελειώσαμε. Δεν υφιστάμεθα. Άρα δεν μπορούμε να ζήσουμε.


Κώστας Καναβούρης


24 Ιανουαρίου 2008

Ένας άσκεφτος και αδρανής κόσμος


Λοιπόν, που λέτε, βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσες τις χρηματιστηριακές κρίσεις και τους κλυδωνισμούς που αυτές προκαλούν στις αγορές. Τότε μπορείς να απολαύσεις τη νευρικότητα των τοποτηρητών του κλυδωνιζόμενου καπιταλιστικού συστήματος, καθώς πασχίζουν να διαχειριστούν τις κρίσεις. Μάταια. Το μόνο που, συνήθως, καταφέρνουν είναι να συντονίζουν την νευρικότητά τους με τις διακυμάνσεις του Dow Jones…

Έχω την αίσθηση ότι υπάρχει ένας κόσμος μέσα στον κόσμο, που προσδοκά το βάθεμα της κρίσης, με την ελπίδα ότι θα ακολουθήσει μια κάποια πιο ανθρωποκεντρική οικονομική ισορροπία. Μα έτσι; Τυχαία και αφηρημένα; Αδύνατον. Μια τέτοια προσδοκία δεν συνιστά, ούτε καν, μια oλoκληρωμέvn ουτοπία. Αλίμονο, η ιστορία δεν κινείται από αδρανείς πολίτες και πολιτικούς.

Αλλά ακόμη και οι εναπομείναντες διανοούμενοι, οι ελάσσονες στοχαστές των καιρών μας, δεν έχουν να προτείνουν τίποτα «οργανωμένο», τίποτα καινούργιο. Αρκούνται σε ωραιοποιημένους περιπάτους στα άγονα τοπία της κριτικής ή αυτοφυγαδεύο­νται σε - ενδιαφέρουσες, είναι η αλήθεια - συμπαντοκοσμολογικές εξερευνήσεις. Άλλοι μηρυκάζουν την αφρόκρεμα της σκέψης των ιστορικών φιλοσόφων και ποιητών της ανθρωπότητας, βάζοντας τον προκύπτοντα «πολτό» σε ωραία αμπαλάζ με την υπογραφή τους. Κατά τα άλλα, όταν ­σπάνια - παρεμβαίνουν στα δρώμενα του αβέβαιου παρόντος, περιορίζονται σε αυτονόητες παρατηρήσεις και ενίοτε σε απελπιστικά κοινότοπες υποδείξεις.

Προσωπικά, δεν τα κατάφερα να συγκρατήσω μέσα μου την ειρωνεία που αυθόρμητα μου βγήκε, καθώς διάβαζα μια ακόμα συνέντευξη ενός ακόμα εκ των «σοφών» των καιρών μας, ιδιαίτερα στο σημείο που πρότεινε την επιστροφή στην πολιτική (την αναγκαιότητα πολιτικών παρεμβάσεων) ως αντίδοτο στην κρίση του καπιταλισμού, της «παγκοσμιοποίησης». Καταλαβαίνετε, ένας ακόμα «σοφός» έλεγε πράγματα που όλοι εμείς τα λέμε και τα γράφουμε χρόνια τώρα, ενώ την ίδια στιγμή (τα ίδια χρόνια) κι εμείς, φαντάζομαι και οι «σοφοί», παίζουμε σαν ανόητα μωρά με τα νέα «παιχνίδια» που μας προσφέρει η παγκόσμια αγορά της «οικονομίας» και της «πολιτικής». Εξαγοράζοντας την αδράνειά μας. Δημιουργώντας μια νέα, παράλληλη παγκοσμιότητα: την παγκόσμια κοινωνία της αδράνειας ...

Νίκος Τσαγκρής

18 Ιανουαρίου 2008

Η Διαφθορά είναι παντού

Τώρα οι προβολείς στρέφονται στη δημοσιογραφία γενικώς. Να φωτίσουν τη διαφθορά μέσα της: τους διαφθορείς, τους διαφθειρόμενους, τους διεφθαρμένους. Μα αυτοί που στρέφουν τους προβολείς στη δημοσιογραφία για να φωτίσουν τη διαφθορά μέσα της (τους διαφθορείς, τους διαφθειρόμενους, τους διεφθαρμένους,) είναι δημοσιογράφοι. Και τι πιο φυσικό: οι προβολείς φωτίζουν εαυτούς και αλλήλους.
Διότι η διαφθορά είναι παντού: κυοφορείται και γεννιέται μαζί με τον άνθρωπο˙ στα παιδικά της χρόνια είναι αθώα, σαν παιδί. Μα καθώς μεγαλώνει γίνεται ακραία φιλοχρήματη και φιλόδοξη, ανατρέφεται και εκφράζεται τέλεια δίπλα στο χρήμα, τη δόξα, τη φήμη, την εξουσία Ως εκ’ τούτου, ναι, στη δημοσιογραφία βρίσκει στάδιο δόξης λαμπρό.
Μα δεν είναι, ανάγκη να είσαι δημοσιογράφος, ή πολιτικός ή δικαστικός ή γιατρός για να είσαι διεφθαρμένος. Όπως, δεν αρκεί να είσαι υδραυλικός, ζαχαροπλάστης ή οδοκαθαριστής για να μην είσαι… Ακόμα κι όταν περνούν τη μέση της ζωής τους, λίγοι άνθρωποι ξέρουν πώς έφτασαν στον εαυτό τους, στις διασκεδάσεις τους, στην κοσμοθεωρία τους, στη γυναίκα τους, στο χαρακτήρα, στο επάγγελμα και στις επιτυχίες τους. Και, βέβαια, οι διεφθαρμένοι στη διαφθορά τους.
Άλλωστε, σαν τον «άνθρωπο χωρίς ιδιότητες» του Ρόμπερτ Μούζιλ, διεφθαρμένοι ή μη, οι περισσότεροι των ανθρώπων έχουν την αίσθηση πως «τώρα τα πράγµατα είναι αδύνατον πλέον να αλλάξουν ουσιαστικά». Θα μπορούσε μάλιστα να ειπωθεί ότι εξαπατήθηκαν. Πως δεν µπορεί ποτέ να ανακαλύψει κανείς κάποιον αποχρώντα λόγο που να εξηγεί γιατί τα πράγµατα ήρθαν ακριβώς όπως ήρθαν. Θα μπορούσαν να έχουν έρθει και διαφορετικά˙ διότι τα συµβάντα προκλήθηκαν σε ελάχιστο βαθµό από τους ίδιους, συνήθως εξαρτήθηκαν από κάθε λογής περιστάσεις, από τις διαθέσεις, τη ζωή, τον έρωτα, τον θάνατο τελείως διαφορετικών ανθρώπων, κι απλώς τη δεδομένη στιγµή έσπευσαν καταπάνω τους. Και τους διέφθειραν!

Νίκος Τσαγκρής

9 Ιανουαρίου 2008

Παρακμιακοί γλεντοκόποι...

Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η ακινησία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακινησία πολιτικού πτώματος, σε μια περίοδο που, αν μη τι άλλο, είναι ό,τι πρέπει για εύκολη και κερδοφόρα αντιπολιτευτική ρητορεία. Απέναντι σε μια κυβέρνηση βουτηγμένη στην αμαρτία, έτοιμη να αυτοκτονήσει: ατιμασμένη και… μαγνητοσκοπημένη.

Ίσως αυτό περιμένουν, να αυτοκτονήσει. Για να πάρουν τη θέση της. Και ίσως πιστεύουν ότι αυτή είναι η μοναδική πιθανότητα που τους μένει να ξανακυβερνήσουν. Μια πίστη έωλη, αν πιστέψουμε τα γκάλοπ: όχι, το ΠΑΣΟΚ δεν είναι καλύτερο από την, βουτηγμένη στην αμαρτία, κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ είναι «άσ’ τα να πάνε…», αλλά το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να είναι περισσότερο… «άσ’ τα να πάνε…» από τη Ν. Δ.


Αντίθετα ο Συνασπισμός, κάτι με την έξυπνη αριστεροπιασιάρικη ρητορεία του Αλαβάνου, κάτι με το …τρυφερό δόλωμα Τσίπρα, μαζεύει όλο και περισσότερες χαμάδες ψήφων του ΠΑΣΟΚ και, στα χαρτιά μιλάμε, άγγιξε ήδη το 8%. Και πάει για… κυβέρνηση. Αυτό, τουλάχιστον δείχνει να πιστεύει το ΠΑΣΟΚ αφού, κάθιδρο από το σύνδρομο κυβερνητικής στέρησης, θέτει προς τον πρόεδρο του ΣΥΝ Αλέκο Αλαβάνο καίρια πολιτικά… ζητήματα του τύπου «θα συνεργαστείτε μαζί μας;»˙ με την βεβαιότητα ότι μόνο σε μια εκλογική συνεργασία με τον ΣΥΝ μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες του για επάνοδο στην κυβερνητική εξουσία.

Καίρια πολιτικά ζητήματα! Όλα τα καίρια ζητήματα, όλων (ή σχεδόν όλων) των πολιτικών στελεχών, όλων των κομμάτων, είναι ζητήματα υπαρξιακού χαρακτήρα. Ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις εξουσιαστικές φαντασιώσεις των ιδίων, που είναι φαντασιώσεις νομής της κυβερνητικής εξουσίας, ως επί το πλείστον. Και όχι με την πολιτική, τα πολιτικά, δηλαδή, προβλήματα της χώρας, που είναι τα προβλήματα των πολιτών της χώρας: η ανεξέλεγκτη ασυδοσία της αγοράς και η εξωφρενική ακρίβεια, η τοκογλυφική λειτουργία της τραπεζικής αγοράς, η προσβλητική, σε βαθμό ταπείνωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας, ποιότητα των υπηρεσιών υγείας και περίθαλψης, το προβληματικό και αναποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα….

Εξουσία για την εξουσία, αυτή είναι η αντικειμενική κριτική προσέγγιση της πολιτικής συμπεριφοράς των κυβερνητικών στελεχών και των στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσο για τα ηγετικά στελέχη του Συνασπισμού, εδώ μπορούμε να κάνουμε μια διάκριση, να παραδεχτούμε ότι κάνουν πολιτική για… την πολιτική. Μέχρις εδώ όμως. Πολιτική «για την Ελλάδα και τους Έλληνες», που λένε και ξαναλένε οι κυβερνώντες, κανένας. Με αποτέλεσμα το «πολιτικό σύστημα» να έχει μετατραπεί σε μια θλιβερή εξουσιαστική συντεχνία. Μια διεφθαρμένη κάστα παρακμιακών γλεντοκόπων με μοναδικό μέλημα την αυτοσυντήρηση στην κυβερνητική κυρίως, αλλά και στην εν γένει, πολιτική εξουσία. Μέχρις αυτοκτονίας!..
Νίκος Τσαγκρής

3 Ιανουαρίου 2008

Ατιμασμένος και...αυτοκτονημένος


Τον είδα για πρώτη φορά τότε που, κάθιδρος και πελιδνός, με φόντο το φλεγόμενο τοπίο της Ολυμπίας, προσπαθούσε να πείσει τους ρεπόρτερ πως έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι του (ως το καθ’ ύλην αρμόδιο κυβερνητικό χέρι) για να σώσει το μουσείο και τον περιβάλλοντα αρχαιολογικό χώρο. Και θυμάμαι ότι με είχε εντυπωσιάσει ο κυβερνητικός ζήλος του που, όμως, δεν είχε το χρώμα του ζήλου ενός κυβερνητικού εκπροσώπου, αλλά τις συμπεριφορικές αποχρώσεις αρχικηπουρού βασιλικής αυλής του δέκατου ένατου αιώνα: τυφλός υπηρέτης του στέμματος…

Το αναφέρω γιατί είναι το μόνο ασφαλές «ψυχαναλυτικό υλικό», ας το πούμε, που διαθέτω για την προσωπικότητα του ατυχούς Ζαχόπουλου. Οι δεκάδες άλλες πληροφορίες που διατίθενται από την πολιτική και την δημοσιογραφική αγορά, καθώς και από το υπηρεσιακό και οικογενειακό περιβάλλον του αυτόχειρα, δεν αποτελούν υλικό ανάλυσης της προσωπικότητας Ζαχόπουλου. Αντίθετα, αποτελούν υλικό «ψυχανάλυσης» της πολιτικής και δημοσιογραφικής «αγοράς», καθώς και του υπηρεσιακού και οικογενειακού περιβάλλοντος του αυτόχειρα.

«Τυφλός υπηρέτης του στέμματος», λοιπόν, ο Ζαχόπουλος. Στην περίπτωσή μας, πιστός υπηρέτης της πρωθυπουργικής αυλής. Πέραν αυτού, ένα μόνο αστυνομικό στοιχείο: ο αυτόχειρας διατηρούσε κρυφές ερωτικές σχέσεις με την 35άχρονη υφισταμένη του. Και, ακόμα, η ευσταθής βεβαιότητα ότι στο περιεχόμενο του βίντεο οφείλεται η αποπομπή του απ’ το υπουργείο και η απόπειρα αυτοκτονίας. Πράγματα ικανά, ωστόσο, να οδηγήσουν έναν μετρ της… ψυχανάλυσης σε ένα ασφαλές συμπέρασμα για τους λόγους που οδήγησαν τον Ζαχόπουλο στο απονενοημένο.

Ξεκινώ αποκλείοντας τους συνήθεις λόγους αυτοκτονίας: ανίατους σωματικούς ή συναισθηματικούς πόνους, σωματικές παραμορφώσεις και ακρωτηριασμούς, σεξουαλική κακοποίηση, έρωτα χωρίς ανταπόκριση, ψυχικές ασθένειες, όπως κατάθλιψη, διπολική διαταραχή κλπ. Αποκλείω επίσης λόγους όπως, κατάχρηση εξουσίας, απ’ ευθείας αναθέσεις έργων, φωτογραφικούς διαγωνισμούς για ημετέρους προμηθευτές του δημοσίου, αποχαρακτηρίσεις αρχαιολογικών χώρων κατά το δοκούν, κλπ. (Αν αυτοί ήσαν λόγοι αυτοκτονίας θα είχαν φουντάρει όλοι οι γραμματείς υπουργείων μηδέ των υπουργών τους εξαιρουμένων). Έτσι καταλήγω στον μοναδικό λόγο που ταιριάζει σε έναν αφοσιωμένο «υπηρέτη του στέμματος»: στην αυτοκτονία ως πράξη τιμής μπροστά σε μια επαπειλούμενη ατίμωση. Και ατίμωση, για τον «πιστό υπηρέτη του στέμματος» Ζαχόπουλο, δεν θα ήταν παρά η δημοσιοποίηση κάποιας πράξης του που, λόγω ή έργω, προσβάλει βάναυσα τον «αφέντη» (και φίλο) του, τον Κώστα Καραμανλή.

Η ατιμωτική πράξη είναι προφανές ότι περιέχεται στο ερωτικό βίντεο˙ είναι, επίσης, προφανές ότι δεν σχετίζεται με σκανδαλώδεις πολιτικές αποκαλύψεις, δεδομένου ότι σε κανένα εγχειρίδιο σεξουαλικών πράξεων δεν καταγράφεται παρόμοια διαστροφή. Επομένως, πρόκειται για λόγω ή έργω βάναυση προσβολή, σεξουαλικού χαρακτήρα, του «αφέντη» Κώστα. Ατιμωτική σε βαθμό αυτοκτονίας για τον «υπηρέτη» Ζαχόπουλο. Αυτό είναι το πόρισμά μου και, αμαρτίαν ουκ έχω…

Νίκος Τσαγκρής