«Αυτός ή τρολάρει ή είναι για το Δαφνί»

  

Το ακραία ιδεοληπτικό ξέσπασμα του Μάκη Βορίδη κατά του Αλέξη Τσίπρα ανέδειξε την διαβρωτική επίδραση της τρολ κουλτούρας στην πολιτική

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής11/11/2018

Δεν έχω θέμα με τα τρολ και το τρολάρισμα. Αντίθετα, η σκωπτική αντιμετώπιση της ζωής είναι στον χαρακτήρα μου, από μικρό παιδί σάρκαζα τη σοβαροφάνεια, ειρωνευόμουν το σαβουάρ βιβρ, αμφισβητούσα τα αστικά στερεότυπα με την αίσθηση πως ντύνω την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι με τη δικιά μου ελαφρότητα∙ που πίστευα – ακόμα το πιστεύω – πως έχει ειδικό βάρος μεγαλύτερο από εκείνο της ελαφρότητας  των άλλων. Κάτι που, φαντάζομαι, πιστεύουν και οι περισσότεροι απ’ τους άλλους για τους άλλους.

Θέλω να πω πως, κατά κάποιο τρόπο, όλοι είμαστε τρολ εκ  γενετής. Πριν βγουν τα τρολ των social media, εννοώ. Μέσα μας όμως. Και γύρω μας, στο στενό οικογενειακό και κοινωνικό μας κύκλο. «Όμως ποτέ μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες», όπως θα λέγαμε…  τρολάροντας τον ποιητή…

Ειδικά στις πολιτικές ομιλίες και, ειδικότερα, αν ο ομιλών πολιτικός, που απευθύνεται στο πλατύ κοινό με διάμεσο τρολ (ονόματι Αυτιάς), είναι κορυφαίο στέλεχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ονόματι Βορίδης) και λέει ότι ο Τσίπρας θα καταργήσει τα Χριστούγεννα!..  Και ότι «θα βγάλει την εικόνα του Χριστού από σχολεία και δικαστήρια, θα αφαιρέσει το σταυρό απ' την Ελληνική σημαία, θα καταργήσει τον θρησκευτικό όρκο» και έτσι «θα… ρηγματώσει την ισχύουσα ισορροπία μεταξύ αυτοκράτορα και πατριάρχη».  

*******

«Ή τρολάρει ή είναι για το Δαφνί», θα ήταν η λογική αντίδραση σ’ αυτό το άνευ προηγουμένου ιδεοληπτικό παραλήρημα του κ. Βορίδη: αν δεν είναι τρολάρισμα, «είναι ένα ψυχωτικό ξέσπασμα που… ρηγματώνει την λογική ισορροπία αποκαλύπτοντας  ιδεοψυχαναγκαστική ή μανιοπαρορμητική διαταραχή» ήταν η διάγνωση του… ψυχαναλυτή μου. Μη γελάτε, καθώς όλο και πιο συχνά οι πολιτικοί μεταβάλλονται σε τρολ και τα τρολ σε πολιτικούς, η πολιτική λογική διαταράσσεται, χρειάζεται ψυχαναλυτή.

Ωστόσο στην εικονική πραγματικότητα που είναι η επικοινωνιακή πραγματικότητα, που δεν είναι παρά η πραγματικότητα των ηλεκτρονικών ΜΜΕ και των social media των οποίων (πολιτικοί, δημοσιογράφοι και πολίτες) αποτελούμε μέρος ως χρήστες και «λειτουργοί» ταυτόχρονα, το πρωτοφανές ιδεοληπτικό ξέσπασμα του Βορίδη κατά του Τσίπρα αντιμετωπίστηκε σαν ένα λαχταριστό hashtag για πολιτικά τρολ: ακολούθησε ένας ανεπανάληπτος εικοσιτετράωρος καταιγισμός άγριων «τρολαρισμάτων» από εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου, υπέρ ή κατά του άγριου «τρολαρίσματος» του Τσίπρα από τον τρολ πολιτικό με το τσεκούρι…

 Ώσπου βγήκαν από κοινού Τσίπρας και Ιερώνυμος δηλώνοντας τη συμφωνία Εκκλησίας – Κράτους και μπήκαν  τα… τρολ στη θέση τους. Ειδικά το πολιτικό τρολ με το τσεκούρι: «Και ως προς τις μικρότητες (του Βορίδη) ότι θα καταργήσετε τα σύμβολα της εκκλησίας» είπε ο αρχιεπίσκοπος απευθυνόμενος προς τον πρωθυπουργό, «πολέμους τέτοιας μορφής, έχουμε γνωρίσει όλοι μας αλλά ξέρουμε να προχωρούμε»

*******

Για λίγο μόνο. Στον επόμενο τόνο  επανήλθε η τρολ… κατάσταση των πραγμάτων: σαν να μην υπήρξε η πολιτική πραγματικότητα (η συμφωνία Εκκλησίας κράτους), οι χρήστες των social –και όχι μόνον– media, άρχισαν πάλι να τρολάρουν τον τρολ πολιτικό με το τσεκούρι και τις φάτνες. Την ώρα που, αυτοπροσώπως, τα έσπαγε ο Βορίδης με τα τρολ του ΣΚΑΙ στον «αέρα»∙  τρολάροντας (αρχιεπίσκοπο, πρωθυπουργό, πολιτικούς, πολίτες και τον εαυτό του) με σταυρουδάκια – τρολ ζωγραφισμένα πάνω στη γαλάζια του γραβάτα…

Μιλάμε για την αποθέωση της τρολ κουλτούρας, μιας συγχυσμένης πολιτισμικής μετακαλλιέργειας μέσω της οποίας βιώνουμε ήδη την πολιτική ως παραπολιτικό συνακόλουθο της τρολ – δημοσιογραφίας. Και την αποδεχόμαστε. Και την ασκούμε εκόντες - άκοντες κι εμείς, οι πολίτες – χρήστες των social media. 

Η τρολ κουλτούρα είναι, λοιπόν, που έκανε το – δίκην Ελένης Λουκά – παραλήρημα Βορίδη κατά Τσίπρα viral hashtag στα social media. Βαφτίζοντας ένα ακραίο fake new (μιαν οφθαλμοφανέστατη ρουφιανιά) σε πολιτική είδηση άξια πολιτικού σχολιασμού. Όπως (θυμίζω) η τρολ κουλτουρα ήταν  που βάπτισε την εθνική ρουφιανιά της εκπροσώπου Τύπου της ΝΔ (κρυφή συνάντηση με Ζάεφ) «καφέ με τη Σπυράκη»…

Είναι η τρολ κουλτούρα τέλος, που οδηγεί τον γράφοντα σε μια  ψυχαναλυτική διάγνωση του τύπου «ήταν ένα ψυχωτικό ξέσπασμα που… ρηγματώνει την λογική ισορροπία, αποκαλύπτοντας  ιδεοψυχαναγκαστική ή μανιοπαρορμητική διαταραχή», την ώρα που αναλύει την ακραία… πολιτική επίθεση Βορίδη κατά Τσίπρα: μη γελάτε, καθώς όλο και πιο συχνά οι πολιτικοί μεταβάλλονται σε τρολ και τα τρολ σε πολιτικούς, η πολιτική λογική διαταράσσεται, χρειάζεται, πράγματι, ψυχαναλυτή.

Η αναθεώρηση με το βλέμμα στα media

Η υπερσυγκέντρωση ΜΜΕ από διαπλεκόμενους μιντιακούς  αλλά και πολιτικούς οργανισμούς, καθιστά αναγκαία την επανεξέταση του άρθρου 14 του Συντάγματος

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 4/11/2018

Στην πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για τη συνταγματική αναθεώρηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε με τη δικιά του: «5ετής σταθερή Βουλή, ιδιωτικά ΑΕΙ, αξιολόγηση στο Δημόσιο» είναι το τρίπτυχο της… δικιάς του, σύμφωνα με τους τίτλους που κατέλαβαν τα βασικά banners στα μητσοτακέϊκα σάιτ…      

Μάλιστα: «5ετής σταθερή Βουλή, ιδιωτικά ΑΕΙ, αξιολόγηση στο Δημόσιο»…  Η γαλάζια  αναθεωρητική τριλογία που, σε ιστορική μετάφραση (σ. σ: σε μετάφραση βασισμένη στην μεταπολιτευτική κυβερνητική εμπειρία), σημαίνει «παράταση  του χρόνου κυβερνητικής κλεπτοκρατίας», «μετατροπή του εκπαιδευτικού συστήματος σε κυβερνητική μπίζνα» και «απελευθέρωση των απολύσεων αλλοφρόνων υπαλλήλων στο Δημόσιο, δια της μεθόδου της… αξιολόγησης». Προκειμένου να δημιουργείται χώρος προσλήψεων ημετέρων στο διηνεκές, προφανώς.  

Μια μέρα πριν, η Ν.Δ. αμφισβητούσε τις αγαθές αναθεωρητικές προθέσεις του πρωθυπουργού με το βαρετό στερεότυπο «ο κ. Τσίπρας επιχειρεί εναγωνίως να αλλάξει την ατζέντα». Την δικιά της ατζέντα, προφανώς. Ή, μάλλον, του αρχηγού της. Η οποία, από τις 10 Ιανουαρίου του 2016 (τότε εκλέχτηκε πρόεδρος της ΝΔ) μέχρι και σήμερα, παραμένει μονοσέλιδη. Και περιλαμβάνει μια μόνο λέξη: εκλογές. Και μια υποσημείωση: Το συντομότερο δυνατόν…

Δυο χρόνια και εννέα μήνες από τότε, ο κ. Μητσοτάκης βιώνει τη θητεία του στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης  ξετυλίγοντας καθημερινά το … πολυσχιδές  περιεχόμενο της ατζέντας του. Και, ξαφνικά, ο Τσίπρας του την …αλλάζει, προτείνοντας  αναθεώρηση του Συντάγματος…

*******

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι, στο πλαίσιο της ζοφερής καθημερινότητας των Ελλήνων, η κυβερνητική ατζέντα «αναθεώρηση του Συντάγματος» συγκινεί ελάχιστα, πόσο μάλλον η αντιπολιτευτική «εκλογές το συντομότερο δυνατόν». Η διαφορά είναι ότι η συγκεκριμένη κυβερνητική «ατζέντα» συνοδεύει ως απαραίτητη πολιτειακή προϋπόθεση την γενικότερη κυβερνητική ατζέντα που επιδιώκει  την επαναφορά της χώρας στην οικονομική και κοινωνική «κανονικότητα», μετά την έξοδο από τα μνημόνια: την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, την εμβάθυνση της δημοκρατίας, της αξιοκρατίας και της ισονομίας, τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, κλπ, κλπ.   

Ειδικά στο θέμα των πολιτειακών ευθυνών, ακριβώς όπως το περιέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας: «η παρούσα συνταγματική διαμόρφωση δημιουργεί μια κάστα, την κάστα του πολιτικού προσωπικού. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν μπορεί να υπάρχουν πολίτες Α' & Β' κατηγορίας... Ο νόμος για την ευθύνη των υπουργών αποτελεί την θεσμική κατοχύρωση της ασυδοσίας. Ήρθε η ώρα να καταργηθεί η σύντομη παραγραφή για τα αδικήματα που τελούνται κατά την άσκηση των καθηκόντων των υπουργών»  

Εντάξει,  επί της ουσίας της κυβερνητικής πρότασης αναθεώρησης του Συντάγματος είναι αδύνατον να επεκταθώ σ’ αυτόν εδώ το χώρο. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να μεταφέρω την περιρρέουσα (στο περιβάλλον μου) αίσθηση  ικανοποίησης για τον κοινωνικό και πολιτισμικό χαρακτήρα των αναθεωρήσεων.

********

Αλλά και μια αίσθηση αναθεωρητικής αμέλειας (ή μήπως αποφυγής;)  όσον αφορά το άρθρο 14 του Συντάγματος, το αναφερόμενο στην ελευθερία του Τύπου. Και ιδιαίτερα την παράγραφο 9 που αναφέρεται στη συγκέντρωση των ΜΜΕ: «Απαγορεύεται η συ­γκέντρωση του ελέγχου περισσότερων μέσων ενημέ­ρωσης της αυτής ή άλλης μορφής. Απαγορεύεται ειδι­κότερα η συγκέντρωση περισσότερων του ενός ηλε­κτρονικών μέσων ενημέρωσης της αυτής μορφής, όπως νόμος ορίζει».

«Όπως νόμος ορίζει», καταλήγει η… απαγόρευση, αλλά ο νόμος δεν ορίζει τίποτε απολύτως. Και αν ορίζει κάτι, αυτό είναι η   ασυδοσία και η συγκεντρωτική απληστία των μιντιαρχών των καιρών μας: «η ανεμπόδιστη ‘συγκέντρωση των Μέσων’ στα χέρια μεγιστάνων ή τσαρλατάνων (χαρακτηρισμοί ταυτόσημοι, εν πολλοίς) της αγοραίας επιχειρηματικότητας, υπήρξε ο καταλύτης για τον έλεγχο της πολιτικής απ’ τα Μέσα, και των Μέσων απ’ την πολιτική. Για την περίφημη ‘διαπλοκή’, δηλαδή…», γράφω και ξαναγράφω εδώ και μια δεκαετία. Μα ακόμα και στην αναθεώρηση του 2008, στο άρθρο 14, το Σύνταγμα απαγορεύει μεν, αλλά δεν δεσμεύεται και δεν  δεσμεύει: «όπως ο νόμος ορίζει» επιτάσσει, επαφιόμενο στον πατριωτισμό των (εν πολλοίς διαπλεκομένων) νομοθετικών και εκτελεστικών εξουσιών.

Σήμερα, σε μια εποχή που η διαχείριση του «αγαθού της ενημέρωσης» καταλαμβάνεται όλο και πιο πολύ από τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες, τα «ενημερωτικά» σάιτ, τα social media εν γένει, η υπερσυγκέντρωση ΜΜΕ από διαπλεκόμενους μιντιακούς  αλλά και πολιτικούς οργανισμούς συνιστά ένα εφιαλτικό καθεστώς, με συνέπεια το χαοτικό - παραπληροφορικό μιντιακό σύμπαν που εκόντες – άκοντες βιώνουμε. Εντός του οποίου η ακριβής ενημέρωση δεν είναι παρά μισή ουτοπία και μισή αυταπάτη. Και θα παραμείνει, αν δεν υπάρξει δεσμευτική συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 14.

Ο Κοτζιάς και η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Ο παραιτηθείς υπουργός όφειλε να παραμερίσει το πολιτικό «εγώ» του υπέρ του κυβερνητικού «εμείς», του Αλέξη Τσίπρα

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ (27/10/2018)

«Η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν κυβέρνηση σωτηρίας, τώρα είναι καιρός για άλλες συμμαχίες», είπε ο Νίκος Κοτζιάς  στην πρώτη δημόσια ομιλία του (στο Ηράκλειο) μετά την παραίτησή του. Κάπως έτσι είναι, αλλά όχι ακριβώς. Ειδικά εκείνο το «ήταν» δίπλα στο «κυβέρνηση σωτηρίας και εκείνο το «τώρα» δίπλα στο «είναι καιρός για άλλες συμμαχίες» δημιουργούν πρόβλημα: ο χρονισμός (η επιλογή του κατάλληλου χρόνου για μια ενέργεια) είναι ένα από τα σημαντικότερα προσόντα των μελών της εκτελεστικής εξουσίας. και ο Νίκος Κοτζιάς δεν το  επέδειξε στην περίπτωση της παραίτησής του.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν «ήταν κυβέρνηση σωτηρίας», είναι κυβέρνηση σωτηρίας∙ οφείλει να είναι –να εξακολουθήσει να είναι– κυβέρνηση σωτηρίας, έως ότου η «σωτηρία» αρχίσει να συμπεριλαμβάνει εκτός από τους αριθμούς και τους ανθρώπους. Τα πραγματικά θύματα των χρόνων της μνημονιακής χολέρας: τους 900.000 συνταξιούχους που περιμένουν με κομμένη την ανάσα την απόφαση ακύρωσης της περικοπής των συντάξεών τους, ας πούμε.

Και τους άλλους, τις εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων που περιμένουν τα κυβερνητικά «μέτρα και αντίμετρα» εν ολίγοις. Τα οποία, για να νομοθετηθούν και να κυρωθούν από τη Bουλή, χρειάζονται κυβερνητικό χρόνο. Τον οποίο, συνταγματικά, η… «κυβέρνηση σωτηρίας» ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διαθέτει, αλλά ο Νίκος Κοτζιάς παραιτούμενος δεν τον συμμερίζεται, καθώς δηλώνει «η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν κυβέρνηση σωτηρίας – τώρα είναι καιρός για άλλες συμμαχίες».

*******

Θέλω να πω ότι, χίλια δίκια να είχε ο κ. Κοτζιάς όσον αφορά την (πράγματι αντικυβερνητική – και αντεθνική, ίσως) στάση του Πάνου Καμμένου απέναντι στο πανθομολογούμενο διπλωματικό αριστούργημά του (τη συμφωνία των Πρεσπών) και την εν γένει διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, όφειλε να παραμερίσει το πολιτικό ‘εγώ’ του υπέρ του κυβερνητικού ‘εμείς’. Που, χωρίς την συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, απειλείται με ξαφνικό θάνατο: ακύρωση των κυβερνητικών  μέτρων σταδιακής αποκατάστασης του κοινωνικού κράτους, ακύρωση και της Συμφωνίας των Πρεσπών, παράδοση των εργαζομένων και των συνταξιούχων Ελλήνων στις ορέξεις του καραδοκούντος ακροδεξιού φιλελευθερισμού… 

«Στέκομαι απέναντι σε όποιον αποσταθεροποιεί τη χώρα», είπε ακόμα ο Νίκος Κοτζιάς (στην ίδια ομιλία του στην Κρήτη) αναφερόμενος στην, πράγματι, εθνικά αιρετική δραστηριότητα του Πάνου Καμένου κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στις ΗΠΑ. Χωρίς, ωστόσο, να σκεφτεί ότι, στρεφόμενος εναντίον του Καμένου με την συγκεκριμένη κατηγορία, αποσταθεροποιεί την συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕλ, δηλαδή την κυβέρνηση Τσίπρα.

Της οποίας ο Νίκος Κοτζιάς υπήρξε κορυφαίος υπουργός. Και όπως εμείς, οι απλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, όφειλε να γνωρίζει κι εκείνος ότι από τη στιγμή που, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, δεν προέκυψε αυτοδυναμία, η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ ήταν μονόδρομος: η λαϊκή εντολή ήταν (και είναι)  αντιμνημονιακή. Και το μόνο αντιμνημονιακό σχήμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη νέα Βουλή ήταν (και είναι) αυτό των ΑΝΕΛ. 

*******

«Η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι κυβέρνηση σωτηρίας» (και όχι «ήταν») είναι το σωστό. Και από τη στιγμή που, στο υπουργικό συμβούλιο, απειλήθηκε το «είναι» με το εκτός χρόνου και λαϊκού συμφέροντος «ήταν», πολύ σωστά ο πρωθυπουργός δέχτηκε την άχρονη και εγωιστική παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά. Κι ας ήταν ο καλύτερος ίσως, κατά γενική ομολογία δε ο πλέον παραγωγικός και αποτελεσματικός, υπουργός της κυβέρνησής του.

Προσωπικά δεν κρύβω τον θαυμασμό μου για την τακτική και στρατηγική δεινότητα του υπουργού Νίκου Κοτζιά στο πεδίο της διπλωματίας. «Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ για την ονομασία της ΠΓΔΜ, όπως ενορχηστρώθηκε από τον expert στη διπλωματία της νέας παγκόσμιας τάξης Νίκο Κοτζιά, είναι πρωτοφανής στα χρονικά των διεθνών διαπραγματεύσεων για δύο λόγους», έγραφα σε κείμενό μου για τη συμφωνία των Πρεσπών. Προσθέτοντας ότι «το ‘Σκοπιανό’ που σκόνταφτε, παλινδρομούσε και λίμναζε επί τρεις δεκαετίες λύθηκε σε μόλις έξι μήνες» Και ότι «η συμφωνία που προέκυψε ήταν απολύτως ακριβής, χωρίς τις συνήθεις ‘δημιουργικές ασάφειες’ της διεθνούς διπλωματίας».

Τέλος ναι,  ακόμα και «τώρα», εάν θέλετε, «είναι καιρός για άλλες συμμαχίες», διότι ναι, σε μια περίοδο επιστροφής στην πολιτική «κανονικότητα», η συνεργασία της ριζοσπαστικής αριστεράς με τον εθνοτικό Πάνο Καμένο είναι ασύμβατη. Αλλά αυτή είναι δουλειά του κόμματος και όχι της κυβέρνησης: : ο χρονισμός (η επιλογή του κατάλληλου χρόνου για μια ενέργεια) είναι ένα από τα σημαντικότερα προσόντα των μελών της εκτελεστικής εξουσίας.

Πόσο απέχει η Γλάδστωνος από την Βερανζέρου;

Υποτίθεται ότι η Αστυνομία είναι ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του καλού, αλλά δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους…

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (21/20/2018)

«Καταδρομική επίθεση με 30 βόμβες

 μολότοφ και πέτρες εξαπέλυσαν περίπου 50

κουκουλοφόροι στο Αστυνομικό Τμήμα

της Ομόνοιας το βράδυ της Δευτέρας.
skai.gr
 

 Άλλη μια αστυνομική ιστορία για αγρίους στον πρόλογο –  άλλο ένα παραπολιτικό event δρόμου on camera στον επίλογο: ένα όργιο υποκριτικών ή αφελών πολιτικών αντιδράσεων, που δηλούν (σκοπίμως ή μη) άγνοια της έννοιας «κράτος» και της ουσίας της ύπαρξης και λειτουργίας της Αστυνομίας εντός του. 

Στο κέντρο της ιστορίας, η ντροπιαστική ήττα των «φρουρών του κράτους» (4 αστυνομικοί τραυματίες, σοβαρές ζημιές σε αστυνομικά οχήματα, καμιά σύλληψη ) πλάι στον θρίαμβο της κουκουλοφόρου βίας… 

Στην Ομόνοια και πάλι η σκηνή του δράματος, στον τόπο του  κοινωνικού και αστυνομικού ανασκολοπισμού εκείνου του  «διαφορετικού» νέου από εκείνους τους… straight ενήλικες.

Πόσο απέχει η Γλάδστωνος από την Βερανζέρου; «Όσο απέχει η αστυνομία απ’ το κράτος», είναι μια πρώτη απάντηση. Ή απ’ το παρακράτος, για να γίνουμε πιο αιχμηροί: «ένας εσμός ακροδεξιών παρακρατικών αλωνίζει στην περιοχή με την ανοχή των μπάτσων».*

 Υποτίθεται ότι η Αστυνομία είναι ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του καλού, αλλά δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους∙ το δε κράτος δεν είναι παρά ένας μηχανισμός  στην υπηρεσία της (εκάστοτε) άρχουσας τάξης και, ως εκ τούτου, η πολιτική όψη του κακού.

Έτσι, από «μηχανισμός στην υπηρεσία του καλού», η Αστυνομία μεταβάλλεται σε «μηχανισμό στην υπηρεσία του κακού». Η δε φύση του κακού (που, ως μηχανισμός στην υπηρεσία του… καλού, καλείται να αποτρέψει ή να καταστείλει η Αστυνομία) επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κρατικής – κυβερνητικής εξουσίας.

*******
Ο διαλεκτικός θόρυβος που ξεσηκώθηκε γύρω από το «αποτρόπαιο γεγονός» (που πράγματι ήταν αποτρόπαιο γεγονός) της επίθεσης των κουκουλοφόρων με τις μολότοφ στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας ήταν ξετσίπωτα υποκριτικός από την πλευρά της αντιπολίτευσης, ενοχικά υποκριτικός από την πλευρά της κυβέρνησης και θυμικός, ανακλαστικός, ενστικτώδης, από τα αγριεμένα πλήθη των σχολιαστών της κοινωνίας των media.

Εν πολλοίς δε, σε όλα τα επίπεδα, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ο ασύγγνωστος θόρυβος, καθώς δηλοί (σκοπίμως ή όχι) επί της ουσίας άγνοια της έννοιας «κράτος» και του ρόλου της Αστυνομίας εντός του: το Κράτος είναι μια τεθωρακισμένη (από το στρατό και τα σώματα ασφαλείας) πολιτική οντότητα που κατέχει «το μονοπώλιο της χρήσης νόμιμης εξουσίας». Δουλειά του είναι να προστατεύει τα προνόμια και την εξουσία της εκάστοτε άρχουσας τάξης και να επιβάλλει την «κοινωνική ειρήνη» ώστε να διευκολύνει την αναπαραγωγή του εκάστοτε κατεστημένου ταξικού κοινωνικού συστήματος. 

Επιμένοντας μαρξιστικά, το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας, σε ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης: είναι η ...ομολογία ότι η κοινωνία αυτή μπερδεύτηκε σε μια αξεδιάλυτη αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό της, ότι διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις που είναι ανήμπορη να παραμερίσει. Και για να μη φθείρουν αυτές οι αντιθέσεις (οι τάξεις και τα αντιμαχόμενα οικονομικά συμφέροντα) τον εαυτό τους και την κοινωνία σε έναν άκαρπο αγώνα, έγινε αναγκαία μια δύναμη που φαινομενικά στέκεται πάνω από την κοινωνία, για να μετριάζει τη σύγκρουση, για να την κρατάει μέσα στα όρια της «τάξης»*. Με μηχανισμό  καταστολής την Αστυνομία. 

*******

Στη φωτεινή της πλευρά, η Αστυνομία μπορεί να φαντάζει ανθρώπινη, φιλική: να τηρεί την τάξη, να αποτρέπει τις παραβάσεις,  να καταδιώκει και να συλλαμβάνει τους κακοποιούς, να προανακρίνει: η Αστυνομία είναι, πρώτα απ’ όλα, ένας μηχανισμός κατά του κακού. Το πρόβλημα είναι ότι η φύση του κακού, όπως είπαμε, επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κρατικής εξουσίας και υποδεικνύεται απ’ αυτήν: «ενίοτε και απ’ το παρακράτος» λέω εγώ , με το βλέμμα στραμμένο προς την Βερανζέρου και την Γλάδστωνος: «ένας εσμός ακροδεξιών παρακρατικών αλωνίζει στην περιοχή με την ανοχή των μπάτσων».**

Ας μην κοροϊδευόμαστε: στην περίπτωση της «καταδρομικής επίθεσης κουκουλοφόρων στο Α.Τ. της Ομόνοιας», όπως και στην περίπτωση της «απόπειρας ληστείας σε κοσμηματοπωλείο της Γλάδστωνος με συνέπεια τον θανάσιμο τραυματισμό του δράστη», οι μπάτσοι έκαναν ή δεν έκαναν τη δουλειά τους ως μέλη ενός μηχανισμού καταστολής στην υπηρεσία του κράτους ή του παρακράτους, προκειμένου να προστατεύσουν προνόμια και  εξουσίες της άρχουσας τάξης.

Η μόνη εφικτή διορθωτική παρέμβαση μιας αριστερής κυβέρνησης στο πλαίσιο  του παρόντος πολιτικού συστήματος, περιορίζεται στα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά των δυνάμεων καταστολής. Αλλά ακόμα και γι αυτήν προαπαιτείται ο έλεγχος του κράτους. Τον έχει η κυβέρνηση; Τhat is the question.

*Φρ. Ενγκελς, «Η καταγωγή της οικογένειας»

**Εμπιστευτικό σχόλιο αξιόπιστης αστυνομικής «πηγής» 

Ο Μπρετόν και ο σιωπηλός Τραπεζίτης

Το ανθελληνικό σορτάρισμα των Μητσοτάκη – Στουρνάρα και ΣΙΑ πάνω στο «χαρτί» του Ευρωπαϊκού Εθνικοσοσιαλιστικού Μετώπου των Σαλβίνι – Λεπέν.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 14/10/2018)

«Απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται να δει ένα άλογο να καλπάζει πάνω σε μια ντομάτα», είχε πει ο Αντρέ Μπρετόν σε μια έξαρση σουρεαλιστικής φρενίτιδας.

Δεν εκβιάζω τη σουρεαλιστική θεώρηση των πραγμάτων, αλλά  αυτή την εβδομάδα είδα πράγματα πιο σουρεαλιστικά κι από «ένα άλογο που καλπάζει πάνω σε μια ντομάτα». Είδα ΔΝΤ και  Fitch να στηρίζουν Ελλάδα. Και είδα Ευρωπαίους (αξιωματούχους του Λαϊκού Κόμματος) και Έλληνες (Μητσοτάκης, Στουρνάρας και ΣΙΑ) να στηρίζουν τις αφεντομουτσουνάρες τους, πακετάροντας, οι άθλιοι, τον Τσίπρα με το Ευρωπαϊκό  Εθνικοσοσιαλιστικό Μέτωπο των Σαλβίνι – Λεπέν: «Η άνοδος των λαϊκιστών σε Ιταλία και Ελλάδα έφερε πολιτικό χάος»…

Η απάντηση ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, από τον στρατηγικό σύμβουλο του ΔΝΤ, Ντέσμοντ Λάχμαν: «Εξίσου ανησυχητικό είναι ότι, αντίθετα με την Ελλάδα, η Ιταλία έχει στο τιμόνι μια κυβέρνηση λαϊκιστών που εμπαίζουν ανοιχτά τους κανόνες της Ε.Ε. Κι αυτό θα καταστήσει ακόμη δυσκολότερη τη ‘διάσωσή’ της από τους Ευρωπαίους εταίρους, αν υποθέσουμε ότι έχουν την πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο, από φόβο μήπως στείλουν λάθος μήνυμα προς τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης… Η ιταλική κρίση θα μοιάζει με την ελληνική, αν η ελληνική κρίση έκανε συστηματική χρήση αναβολικών ουσιών»!  

********

 Κατά τα λοιπά ο Ντέσμοντ Λάχμαν παρεμβαίνει* στο ζήτημα της ιταλικής κρίσης και των συνεπειών της στην ευρωπαϊκή και διεθνή οικονομία, διαπορών με τις χαλαρές (έως και ανύπαρκτες) αντιδράσεις της διεθνούς οικονομικής κοινότητας: «είναι να απορεί κανείς με την ολύμπια γαλήνη με την οποία οι Αμερικανοί στρατηγικοί αναλυτές και οι διεθνείς αγορές αντιμετωπίζουν το βάθεμα της ιταλικής οικονομικής και τραπεζικής κρίσης. Κι αυτό γιατί, αντίθετα με την Ελλάδα, το μέγεθος της ιταλικής οικονομίας είναι τέτοιο που, σε περίπτωση χρεωκοπίας, θα συμπαρασύρει μαζί της και το ευρώ και, ταυτόχρονα, καθιστά αδύνατη τη ‘διάσωσή’ της από τους Ευρωπαίους εταίρους της».

Ακολούθως, ο σούπερ – συντηρητικός οικονομολόγος, εστιάζει στις… βλαβερές συνέπειες της κρίσης επί του χρηματοπιστωτικού συστήματος, την έκταση και το βάθος των αναταράξεων στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια και στις αγορές ομολόγων…

Ίσως είμαι κυνικός, ίσως μηδενιστής, ένας εμπαθής εχθρός του νεοφιλελευθερισμού ίσως, ωστόσο θα την πω την αμαρτία μου, παρακολουθώ με χαιρεκακία τις κρίσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τους κλυδωνισμούς που αυτές προκαλούν στις ευρωπαϊκές και τις άλλες αγορές του κόσμου. Απολαμβάνω ιδίως τη νευρικότητα των τοποτηρητών του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς πασχίζουν να διαχειριστούν την κρίση και το μόνο που καταφέρνουν είναι να συντονίζουν την νευρικότητά τους με τις διακυμάνσεις του Dow Jones…

*******

Ή τις διακυμάνσεις των τιμών των τραπεζικών μετοχών κατά τη διάρκεια της τριήμερης κρίσης του χρηματιστηρίου Αθηνών. Που ενώ είχε να κάνει με ένα αδίστακτο αντικυβερνητικό – κερδοσκοπικό σορτάρισμα, με support του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, αποδόθηκε (σε ποιόν άλλο;) στον… Τσίπρα αυτοπροσώπως: η χώρα έχει πολιτικό ρίσκο με τον Τσίπρα στην εξουσία – πρέπει να θωρακιστεί από παράπλευρες απώλειες στο Χρηματιστήριο και τις τράπεζες.**    

Την τέταρτη ημέρα (αφού έγινε η δουλειά) έσκασε επιτέλους,  ο… σιωπηλός Τραπεζίτης. Για να δηλώσει ότι «οι χρηματιστηριακές εξελίξεις του τραπεζικού κλάδου τις προηγούμενες ημέρες δεν σχετίζονταν με την υγεία των ελληνικών τραπεζών, αλλά με καθαρά εξωγενείς παράγοντες, όπως η άνοδος των επιτοκίων διεθνώς και ιδιαίτερα σε γειτονικές με την Ελλάδα χώρες». Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά…

Προσωπικά, καθώς παρακολουθούσα τις αντιδράσεις των απλών ανθρώπων επί του θέματος στα social media, είχα την αίσθηση ότι υπάρχει ένας κόσμος μέσα στον κόσμο, που προσδοκά το βάθεμα της κρίσης, με την ελπίδα ότι θα ακολουθήσει μια πιο ανθρωποκεντρική οικονομική ισορροπία. Μια οικονομία «πολιτική», που θα αποβάλει την  νεοφιλελεύθερη αρχή «κέρδος για το κέρδος». Μα, έτσι; Τυχαία και αφηρημένα; Αδύνατον. Μια τέτοια προσδοκία δεν συνιστά, ούτε καν, μια ολοκληρωμένη αυταπάτη. Αλίμονο, όταν η ιστορία επαφίεται σε αδρανείς πολίτες και πολιτικούς, κινείται από…  Goldman Sachs και Morgan Stanley

Κι ακολουθεί… καπιταλιστική ανακύκλωση: ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αναπτυχθεί και  να επιβεβαιωθεί παρά μόνο δημιουργώντας τις προϋποθέσεις της καταστροφής του. Θεμελιωμένος πάνω στην αρχή της ελευθερίας της παραγωγής και της αγοράς, γεννά ολοένα και πιο βίαιες κρίσεις που κλονίζουν την απαραίτητη για την ανάπτυξή του πολιτική τάξη. Όπως αυτή της Ιταλίας και της ευρωζώνης. Με κινητήριο μοχλό το Ευρωπαϊκό  Εθνικοσοσιαλιστικό Μέτωπο των Σαλβίνι – Λεπέν.

*Με άρθρο του στο site της (συντηρητικότατης) εφημερίδας της Ουάσιγκτον The Hill

**Από δήλωση του Κ. Μητσοτάκη επί του θέματος

               

Δημοσιογραφία είναι να ρίχνεις... Τσίπρα

Μόνο το τελευταίο εξάμηνο, είκοσι από τα πιο «εμπορικά» ειδησεογραφικά σάιτ της πόλης… έριξαν τον Τσίπρα πάνω από είκοσι φορές, σε πάνω από είκοσι fake πρωτοσέλιδα. 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Τρίτη μεσημέρι, μια συνέντευξη του Κλάους Ρέγκλινγκ (του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας) σε ολλανδική εφημερίδα παίρνει θέση βασικού θέματος στο πιο… viral ειδησεογραφικό σάιτ της πόλης: «Ρέγκλινγκ : Η Ελλάδα δεν έχει αποδεσμευτεί 100% - Οι Θεσμοί δίνουν το ΟΚ» είναι ο τίτλος πάνω σε μια τεράστια –απειλητική για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τις… συντάξεις τους υπό το καθεστώς «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ»– φωτογραφία του Γερμανού… 

Στην πραγματικότητα, στην ίδια συνέντευξή του, στην ίδια ολλανδική εφημερίδα, ο Κλάους Ρέγκλινγκ είναι καθησυχαστικός για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τις… συντάξεις τους υπό το καθεστώς «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ». Απλά εξηγεί στον δημοσιογράφο που του παίρνει τη συνέντευξη ότι «ο ελληνικός προϋπολογισμός φέτος είναι ελαφρά καλύτερος του αναμενομένου» και ότι «η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτόν τον προϋπολογισμό» (σ. σ: προκειμένου να μην περικόψει συντάξεις κλπ. κλπ.), προσθέτοντας το θεσμικό στερεότυπο «αν οι Έλληνες αλλάξουν τις πολιτικές τους, θα πρέπει πρώτα να συζητήσουν με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς». 

 Αυτό ακριβώς το στερεότυπο πήρε το πιο… viral ειδησεογραφικό σάιτ της πόλης και το διασκεύασε σε απειλητικό –για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τις… συντάξεις τους υπό το καθεστώς «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ»– fake news. Για να αντικαταστήσει το προηγούμενο. Που ενημέρωνε ότι «Καίγεται η συμμαχία Τσίπρα Καμμένου». Και ότι οσονούπω πέφτει ο πρόεδρος Τσίπρας και η κυβέρνησή του.

 ******* 

«Τι είναι δημοσιογραφία; Στην ουσία είναι να ρίξεις έναν Πρόεδρο», έλεγε προ μηνών σε μια συνέντευξή του ο Ιγνάσιο Ραμονέ του Monde Diplomatique: στόχος των ΜΜΕ σήμερα είναι να ρίξουν τους πολιτικούς ηγέτες. Αυτό είναι το σύνδρομο του Watergate της Ουάσιγκτον Ποστ, που κατάφερε να ρίξει τον Νίξον. Σήμερα, έπειτα από 40 χρόνια, πολλά ΜΜΕ έχουν αυτόν τον στόχο ακόμα, επειδή θεωρούν ότι αυτό είναι το κριτήριο. Ο Σπίλμπεργκ στην τελευταία του ταινία «The Papers» για τα σκάνδαλα του Πενταγώνου επανέρχεται σε αυτό το θέμα. Τι είναι δημοσιογραφία; Στην ουσία είναι να ρίξεις έναν Πρόεδρο… 

Καμιά σχέση βέβαια με τον πρόεδρου της Ελληνικής κυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα, τον στόχο –αν όχι της ελληνικής δημοσιογραφίας – της πλειονότητας των ελληνικών ΜΜΕ να τον ρίξουν. Κατά το μάλλον ή ήττον, ο Γάλλος διανοούμενος υπαινίσσεται ότι, σαράντα χρόνια μετά την πτώση του Νίξον απ’ την Ουάσιγκτον Πόστ, τα ΜΜΕ πάσχουν από ένα στρεβλό σύνδρομο Watergate, του τύπου «δημοσιογραφία είναι να ρίξεις έναν πρόεδρο». Εξάλλου, αν ο Ραμονέ είχε υπ’ όψιν του τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και τα ελληνικά ΜΜΕ όταν μιλούσε στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, θα έλεγε ότι δημοσιογραφία σήμερα είναι να ρίχνεις τον Τσίπρα… άπαξ της εβδομάδας… 

******* 

Μόνο το τελευταίο εξάμηνο, τα είκοσι πιο… viral ειδησεογραφικά σάιτ της πόλης έριξαν τον Τσίπρα πάνω από είκοσι φορές, σε πάνω από είκοσι fake πρωτοσέλιδά τους. Τα οποία, με τη μέθοδο του χαλασμένου τηλεφώνου (έτσι τη λέω εγώ) αναδημοσιεύτηκαν σε πάνω από πεντακόσια προπαγανδιστικά ή μη σάιτ και μπλογκ∙ και αναμεταδόθηκαν, σχολιασμένα κακήν – κακώς (είτε θετικά είτε αρνητικά), μέσω των εκατομμυρίων χρηστών του Twitter και του Facebook σε ολόκληρη τη διαδικτυακή επικράτεια.

Σε όλα – ή σχεδόν σε όλα τα fake πρωτοσέλιδα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ… έπεφτε από τον «σεισμό» ή το «σοκ» ή την «αστάθεια» ή τον «κλονισμό» ή τη «ρήξη» που προκαλούσε στη σχέση Τσίπρα – Καμμένου και στην «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» η συμφωνία των Πρεσπών. Στα πάνω από πεντακόσια προπαγανδιστικά ή μη σάιτ και μπλογκ όπου τα συγκεκριμένα Fake story αναδημοσιεύτηκαν, χτενίστηκαν αναλόγως με τα γούστα του.. κομμωτή. Στα εκατομμύρια post σε Facebook και Twitter, οι χρήστες έδειχναν ο καθένας τα δόντια του: «Η κρίση της πολιτικής οφείλεται και στον τρόπο που οι πολίτες σήμερα μπορούν να επεμβαίνουν στην πολιτική ζωή. Δεν περιορίζονται μόνον στην ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά κάθε ημέρα έχουν ενεργό ρόλο μέσω του Διαδικτύου», λέει (στην ίδια συνέντευξή του στο ΑΠΕ – ΜΠΕ) ο Ιγνάσιο Ραμονέ. 

Όπως και να ‘χει, και την περασμένη Τρίτη η… πτώση του Τσίπρα ήταν fake. Μια μέρα πριν, άλλωστε, ήταν που ξεκίνησε η Δ’ Σύνοδος της Βουλής! Και φανταστείτε, Δ’ σύνοδος της Βουλής είχε να γίνει 14 ολόκληρα χρόνια, απ’ το 2004. Από τότε μέχρι σήμερα, είχαμε εκλογές κάθε δυο – τρία χρόνια: Αριστερή παρένθεση, ε; Να!!!

Η κ. πρόεδρος στο ντιβάνι του Λακάν

Μια... ψυχαναλυτική προσέγγιση της εμμονικής αντίδρασης της κ. Γεννηματά στην συνεργασία του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος με τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής, 30/9/2018)  

Η επίμονη δυσφορία της κ. Γεννηματά για την επίμονη  βεβαιότητα των ευρωσοσιαλιστών ότι η αναγέννηση της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας περνά μέσα από τη συμμαχία με την Ελληνική Αριστερά (τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ) προσομοιάζει με τη φροϋδική «Δυσφορία μέσα στον πολιτισμό», μια ψυχαναλυτική σκέψη που προτείνει την ιδέα της «ενόρμησης του θανάτου»,  σύμφωνα με την οποία η επιθετικότητα και η καταστροφή (του άλλου) είναι βιολογικώς εγγενή στοιχεία της ανθρώπινης ιδιοσυστασίας.

Δείτε και μόνοι σας: «ο Αλέξης Τσίπρας να πάει από εκεί που ήρθε…  Ο Τσίπρας και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα συντριβούν..  Ο Τσίπρας θα ηττηθεί με εκκωφαντικό τρόπο… Ο Τσίπρας έχει προ πολλού διαβεί τον πολιτικό του Ρουβίκωνα και οδεύει προς την απέναντι όχθη της αβύσσου».  

Αλλά η «δυσφορία μέσα στον πολιτισμό» της κ. Γεννηματά δεν περιορίζεται στα φροϋδικά συμπτώματα της επιθετικότητας και της καταστροφής∙ εκδηλώνεται και με τα χαρακτηριστικά που της προσέδωσαν οι ψυχαναλυτικές προεκτάσεις του Λακαν και των λακανιστών: Η ενόρμηση  θανάτου είναι το πραγματικό Κακό, είναι αυτό που μας οδηγεί να πράξουμε ενάντια στα συμφέροντά μας…  Συνιστά μια τάση αυτο–υπονόμευσης, αποφαίνεται ο Σλαβόϊ Ζιζεκ. Και είναι σαν να περιγράφει τις συνέπειες της επαναλαμβανόμενης άρνησης της κ. Γεννηματά να αποδεχτεί  την ιδέα των Μπούλμαν και Μοσκοβισί (και των λοιπών ευρωσοσιαλιστών συντρόφων της) για  τον καταλυτικό ρόλο του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κοινό μέτωπο των προοδευτικών δυνάμεων.

*******

Το θέμα είναι ότι οι Ούντο Μπούλμαν και Αλέξης Τσίπρας συμφωνούν πως επιτακτική ανάγκη είναι το κοινό μέτωπο όλων των προοδευτικών δυνάμεων της ΕΕ, αναγνωρίζοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο σε αυτό το μέτωπο. Κι ενώ το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα οραματίζεται έναν νέο πολιτικό πολιτισμό, «μια μεγάλη συμμαχία από τον Τσίπρα μέχρι τον Μακρόν» για να αντιπαρατεθεί η δημοκρατική Ευρώπη με τον Σαλβίνι, τον Ορμπάν και τη Λεπέν, η κ. Γεννηματά… δυσφορεί μέσα (σ’ αυτόν) τον πολιτισμό. 

Και όχι μόνο: το αφήγημα της προσέγγισης των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών με την ευρωπαϊκή Αριστερά ξεκινά τεσσεράμισι χρόνια πριν, στη φάση που ο Μάσιμο Ντ' Αλέμα δούλευε ήδη την ιδέα μιας επιχείρησης - απαγκίστρωσης των Ευρωπαίων σοσιαλιστών από τον κυβερνητικό νεοφιλελευθερισμό στον οποίο είχαν ενσωματωθεί: «για μια σοσιαλιστική επανεκκίνηση με αιχμή τη στροφή κατά της λιτότητας» ήταν η... φοβερή ιδέα.

Κατά τον Ντ' Αλέμα, η προσέγγιση με τον Αλέξη Τσίπρα ήταν απαραίτητη "προκειμένου να ανασυγκροτήσουμε την σοσιαλιστική οικογένεια με αριστερή πορεία πλεύσης». Το 2014 ο Ιταλός πολιτικός επισκέπτεται την Αθήνα και συναντά τον Τσίπρα: ο Ντ΄Αλέμα προσκάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ να μπει στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο Τσίπρας όμως επέστρεψε την πρόσκληση στον αποστολέα της, έγραφε τότε η διαδικτυακή Huffington.

Ωστόσο, από τότε άρχισε να λειτουργεί μια σταθερή γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα στους Ευρωπαίους σοσιαλιστές και τον ΣΥΡΙΖΑ, που στερεώθηκε και διευρύνθηκε κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του Αλέξη Τσίπρα με Ολάντ και Σουλτς και Ρέντσι και Πιτέλα... Και να οι προσκλήσεις και να τα κουτσομπολιά. Και να... οι γάμοι και τ' αρραβωνιάσματα... 

*******
Και να ο μεγάλος φθόνος του Βενιζέλου για τον Τσίπρα –   νάτος πάλι ο… Λακάν και το διαγνωστικό σχήμα «Φθόνος – Μίσος – Παράνοια»: όπου η παράνοια αποσκοπεί να ταυτίσει την απόλαυση με τον «τόπο» του Άλλου και το πολιτικό ύφος της συνιστά απόλυτη την εχθρότητα προς τον «εχθρό» (στην περίπτωσή μας τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ). Ως τρομακτικό Άλλο, ως ακάθαρτο Άλλο και ως Άλλο που, ακριβώς, απολαμβάνει∙ διότι «φθόνος είναι και ο συντετριμμένος θαυμασμός»*. Δεν είναι;   

Και να η εξ αυτού (του βενιζέλειου φθόνου) εκπορευόμενη δυσφορία (της Φώφης) γι’ αυτόν τον νέο ευρωσοσιαλιστικό πολιτισμό, δυσφορία που δεν της επιτρέπει να στοιχηθεί ούτε στο ελάχιστο με τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία: αν το κάνει (αν διαφοροποιηθεί από την κεντροδεξιά επιλογή Βενιζέλου και  «ξανασκεφτεί» σοσιαλιστικά), θα αφομοιωθεί από την Αριστερά. Και όπως όλοι πια συμφωνούν σε Ελλάδα και Ευρώπη, Αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ηγέτης της ο Τσίπρας…

Προχθές στις Βρυξέλες, η κ. Γεννηματά ανανέωσε τη δυσφορία της για τον «καταλυτικό ρόλο του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ» στο ευρωπαϊκό προοδευτικό μέτωπο – έδειξε πως προτιμά να πολιτεύεται με πλαστή σοσιαλιστική ταυτότητα. Όπως ο Βενιζέλος και οι προηγούμενοι… κεντροαριστεροί ηγέτες του ΠΑΣΟΚ.

*το απόφθεγμα ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός" είναι του Δανού φιλόσοφου Σέρεν Κίρκεγκορ ( 1813-1855) 

Ο εφιάλτης στο δρόμο με τις κάλπες

Προβολή του παρόντος πολιτικού σκηνικού στο εκλογικό  μέλλον υπό το πρίσμα ενός εκλογολόγου

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής(23/9/2018)

Είναι κοινό παραπολιτικό μυστικό ότι οι δυνάμεις της συντήρησης  δουλεύουν τη μηχανή της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας – ΚΙΝΑΛ. «Δεν έχουν άλλη επιλογή», είναι η εκτίμηση  κορυφαίου εκλογολόγου, που αποτελεί κομβικό γρανάζι της συγκεκριμένης «μηχανής», ονόματα δεν λέμε…

«Με τον Κυριάκο στο τιμόνι, η αυτοδυναμία αποκλείεται», μας λέει: «Η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ, στο καλύτερο σενάριο, προϋπολογίζεται στις 5 plus μονάδες, και αυτό μας δίνει ένα εκλογικό αποτέλεσμα αντιστρόφως ανάλογο με αυτό των εκλογών του Σεπτέμβρη του 2015»…

»Το  δεύτερο καλύτερο σενάριο κατεβάζει τη διαφορά στις δύο  μονάδες», συνεχίζει ο εκλογολόγος: «’Οπως καταλαβαίνεις, και στις δύο περιπτώσεις οι έδρες δεν βγαίνουν, η τσόντα είναι απαραίτητη, και μοναδική συμβατή τσόντα (βγάλε έξω ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή) είναι το ΚΙΝ.ΑΛ της Φώφης∙ δεδομένου ότι, ειδικά στο δεύτερο σενάριο, με την προβλεπόμενη ακραία πόλωση, κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα δεν φαίνεται ικανό να φτάσει στο όριο του 3%».

Σ’ αυτό το σημείο, ο συνομιλητής μου μού θύμισε τις βασικές αρχές της… επιστήμης του. Ότι οι εκλογικές μετρήσεις αποδίδουν προβλέψεις περιορισμένου χρόνου. Και ότι, ειδικά στις μέρες μας «που ο πολιτικός χρόνος είναι αφόρητα πυκνός», μοιάζουν στην κυριολεξία με στιγμιαίες φωτογραφίες: «Ωστόσο, αν είχαμε σήμερα εκλογές η συγκυβέρνηση με το ΚΙΝΑΛ είναι μονόδρομος για τη ΝΔ», κατέληξε…

*******

Δεν κατέληξε… εντελώς, διότι δεν του επέτρεψα να καταλήξει. Προσπάθησα να εκμαιεύσω πληροφορίες για τη λειτουργία της «μηχανής». Του μηχανισμού που «δουλεύει» την συγκυβέρνηση Κυριάκου – Φώφης: τα πρόσωπα, την στρατηγική, την τακτική.

«Τα ξέρεις», μου απάντησε: «τα έχεις περιγράψει σε αρκετά κείμενά σου». Και μου θύμισε ένα απ’ αυτά (ΑΥΓΗ 22/4/2018), με τίτλο «Διαδικτυακά πυρά εναντίον Τσίπρα», που μιλούσε για το τρίγωνο Μητσοτάκη – Σαμαρά – Βενιζέλου και την πολιτική – επιχειρηματική συγγένειά του με «μια σειρά μεγάλης επιδραστικότητας και αντικυβερνητικής τοξικότητας ειδησεογραφικά σάιτ. και εκδοτικά συγκροτημάτα εντύπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ, με προεξάρχον όλων το Μαρινάκειο δημοσιογραφικό… alter ego…».

Τίποτε άλλο για πρόσωπα και για πράγματα δεν μου είπε ο εκλογολόγος. Μου αποκάλυψε μόνο ότι το βασικό μέλημα της «μηχανής» είναι η πάση μύηση της Φώφης στην ιδέα της «προτιμότερης Δεξιάς». «Ξέρεις», μου είπε: «σου έχω ξαναμιλήσει για την εργώδη προσπάθεια του Βενιζέλου να επιβάλλει στην πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ την αναγκαιότητα της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ και τον σχηματισμό κυβέρνησης ΚΙΝ.ΑΛ – Νέας Δημοκρατίας ως προϋπόθεση επιβίωσης του ΠΑΣΟΚ∙ επισείοντας την απειλή απορρόφησης του ΚΙΝΑΛ απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και πριν τις εκλογές, αν το πρώτο στραφεί προς το δεύτερο…».       

Ξέρω, όμως τελευταία βλέπω την Φώφη να παλινδρομεί σε θέση ίσων αποστάσεων, ή περίπου. Κάπου… δεξιά προς τα αριστερά: «Η στρατηγική ήττα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η αποτροπή της παλινόρθωσης της Δεξιάς έχει ως απαράβατη προϋπόθεση ένα ισχυρό Κίνημα Αλλαγής», είναι η τελευταία της δήλωση…

*******

«Τι βλέπεις για ΣΥΡΙΖΑ;», ήταν η τελευταία ερώτησή μου στον εκλογολόγο. «Ακριβώς τα ίδια. Ή αντιστρόφως ανάλογα», μου απάντησε. Και εννοούσε ότι, και με αντεστραμμένα σενάρια, αν δηλαδή πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, «η τσόντα είναι απαραίτητη, και μοναδική συμβατή τσόντα (βγάλε έξω ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή) είναι το ΚΙΝΑΛ της Φώφης∙ δεδομένου ότι, ειδικά στο δεύτερο σενάριο, με την προβλεπόμενη ακραία πόλωση, κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα δεν φαίνεται ικανό να φτάσει στο όριο του 3%»…

Χάλια, ε; Ευτυχώς, καθώς χαιρέτησα τον εκλογολόγο  επανήλθα σε ενεστώτα χρόνο. Ο οποίος, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, βρίσκεται σε ικανή απόσταση από τον εκλογικό τοιούτο. Το είπε και ο… επιστήμων άλλωστε,  ότι «οι εκλογικές μετρήσεις αποδίδουν υλικό προβλέψεων περιορισμένου χρόνου. Και, ειδικά στις μέρες μας, που ο πολιτικός χρόνος είναι αφόρητα πυκνός, μοιάζουν  στην κυριολεξία με φωτογραφίες της στιγμής». Δεν είναι;

Προς το παρόν έχουμε απ’ τη μια την Αριστερά (που την λες και «κεντροαριστερά») με το βλέμμα στη δεύτερη τετραετία, να προσπαθεί να κυβερνήσει χωρίς να χάσει τη φυσιογνωμία της ως ριζοσπαστική Αριστερά, κι απ’ την άλλη τη Δεξιά (ακροδεξιότερη παρά ποτέ), με τον σούπερ διαπλεκόμενο αρχηγό της να επιχειρεί αλλεπάλληλες γελοίες κι άδοξες πρόβες πρωθυπουργού. Και στη μέση την κ. Γεννηματα, να ποζάρει ως Σειρήνα της κυβερνητικής εξουσίας, πατώντας στα περιτρίμματα του ΠΑΣΟΚ.

Δράμα; Ή μήπως μαύρη κωμωδία με τίτλο «Ο εφιάλτης στο  δρόμο με τις κάλπες»;