Ο εφιάλτης στο δρόμο με τις κάλπες

Προβολή του παρόντος πολιτικού σκηνικού στο εκλογικό  μέλλον υπό το πρίσμα ενός εκλογολόγου

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής(23/9/2018)

Είναι κοινό παραπολιτικό μυστικό ότι οι δυνάμεις της συντήρησης  δουλεύουν τη μηχανή της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας – ΚΙΝΑΛ. «Δεν έχουν άλλη επιλογή», είναι η εκτίμηση  κορυφαίου εκλογολόγου, που αποτελεί κομβικό γρανάζι της συγκεκριμένης «μηχανής», ονόματα δεν λέμε…

«Με τον Κυριάκο στο τιμόνι, η αυτοδυναμία αποκλείεται», μας λέει: «Η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ, στο καλύτερο σενάριο, προϋπολογίζεται στις 5 plus μονάδες, και αυτό μας δίνει ένα εκλογικό αποτέλεσμα αντιστρόφως ανάλογο με αυτό των εκλογών του Σεπτέμβρη του 2015»…

»Το  δεύτερο καλύτερο σενάριο κατεβάζει τη διαφορά στις δύο  μονάδες», συνεχίζει ο εκλογολόγος: «’Οπως καταλαβαίνεις, και στις δύο περιπτώσεις οι έδρες δεν βγαίνουν, η τσόντα είναι απαραίτητη, και μοναδική συμβατή τσόντα (βγάλε έξω ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή) είναι το ΚΙΝ.ΑΛ της Φώφης∙ δεδομένου ότι, ειδικά στο δεύτερο σενάριο, με την προβλεπόμενη ακραία πόλωση, κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα δεν φαίνεται ικανό να φτάσει στο όριο του 3%».

Σ’ αυτό το σημείο, ο συνομιλητής μου μού θύμισε τις βασικές αρχές της… επιστήμης του. Ότι οι εκλογικές μετρήσεις αποδίδουν προβλέψεις περιορισμένου χρόνου. Και ότι, ειδικά στις μέρες μας «που ο πολιτικός χρόνος είναι αφόρητα πυκνός», μοιάζουν στην κυριολεξία με στιγμιαίες φωτογραφίες: «Ωστόσο, αν είχαμε σήμερα εκλογές η συγκυβέρνηση με το ΚΙΝΑΛ είναι μονόδρομος για τη ΝΔ», κατέληξε…

*******

Δεν κατέληξε… εντελώς, διότι δεν του επέτρεψα να καταλήξει. Προσπάθησα να εκμαιεύσω πληροφορίες για τη λειτουργία της «μηχανής». Του μηχανισμού που «δουλεύει» την συγκυβέρνηση Κυριάκου – Φώφης: τα πρόσωπα, την στρατηγική, την τακτική.

«Τα ξέρεις», μου απάντησε: «τα έχεις περιγράψει σε αρκετά κείμενά σου». Και μου θύμισε ένα απ’ αυτά (ΑΥΓΗ 22/4/2018), με τίτλο «Διαδικτυακά πυρά εναντίον Τσίπρα», που μιλούσε για το τρίγωνο Μητσοτάκη – Σαμαρά – Βενιζέλου και την πολιτική – επιχειρηματική συγγένειά του με «μια σειρά μεγάλης επιδραστικότητας και αντικυβερνητικής τοξικότητας ειδησεογραφικά σάιτ. και εκδοτικά συγκροτημάτα εντύπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ, με προεξάρχον όλων το Μαρινάκειο δημοσιογραφικό… alter ego…».

Τίποτε άλλο για πρόσωπα και για πράγματα δεν μου είπε ο εκλογολόγος. Μου αποκάλυψε μόνο ότι το βασικό μέλημα της «μηχανής» είναι η πάση μύηση της Φώφης στην ιδέα της «προτιμότερης Δεξιάς». «Ξέρεις», μου είπε: «σου έχω ξαναμιλήσει για την εργώδη προσπάθεια του Βενιζέλου να επιβάλλει στην πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ την αναγκαιότητα της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ και τον σχηματισμό κυβέρνησης ΚΙΝ.ΑΛ – Νέας Δημοκρατίας ως προϋπόθεση επιβίωσης του ΠΑΣΟΚ∙ επισείοντας την απειλή απορρόφησης του ΚΙΝΑΛ απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και πριν τις εκλογές, αν το πρώτο στραφεί προς το δεύτερο…».       

Ξέρω, όμως τελευταία βλέπω την Φώφη να παλινδρομεί σε θέση ίσων αποστάσεων, ή περίπου. Κάπου… δεξιά προς τα αριστερά: «Η στρατηγική ήττα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η αποτροπή της παλινόρθωσης της Δεξιάς έχει ως απαράβατη προϋπόθεση ένα ισχυρό Κίνημα Αλλαγής», είναι η τελευταία της δήλωση…

*******

«Τι βλέπεις για ΣΥΡΙΖΑ;», ήταν η τελευταία ερώτησή μου στον εκλογολόγο. «Ακριβώς τα ίδια. Ή αντιστρόφως ανάλογα», μου απάντησε. Και εννοούσε ότι, και με αντεστραμμένα σενάρια, αν δηλαδή πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, «η τσόντα είναι απαραίτητη, και μοναδική συμβατή τσόντα (βγάλε έξω ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή) είναι το ΚΙΝΑΛ της Φώφης∙ δεδομένου ότι, ειδικά στο δεύτερο σενάριο, με την προβλεπόμενη ακραία πόλωση, κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα δεν φαίνεται ικανό να φτάσει στο όριο του 3%»…

Χάλια, ε; Ευτυχώς, καθώς χαιρέτησα τον εκλογολόγο  επανήλθα σε ενεστώτα χρόνο. Ο οποίος, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, βρίσκεται σε ικανή απόσταση από τον εκλογικό τοιούτο. Το είπε και ο… επιστήμων άλλωστε,  ότι «οι εκλογικές μετρήσεις αποδίδουν υλικό προβλέψεων περιορισμένου χρόνου. Και, ειδικά στις μέρες μας, που ο πολιτικός χρόνος είναι αφόρητα πυκνός, μοιάζουν  στην κυριολεξία με φωτογραφίες της στιγμής». Δεν είναι;

Προς το παρόν έχουμε απ’ τη μια την Αριστερά (που την λες και «κεντροαριστερά») με το βλέμμα στη δεύτερη τετραετία, να προσπαθεί να κυβερνήσει χωρίς να χάσει τη φυσιογνωμία της ως ριζοσπαστική Αριστερά, κι απ’ την άλλη τη Δεξιά (ακροδεξιότερη παρά ποτέ), με τον σούπερ διαπλεκόμενο αρχηγό της να επιχειρεί αλλεπάλληλες γελοίες κι άδοξες πρόβες πρωθυπουργού. Και στη μέση την κ. Γεννηματα, να ποζάρει ως Σειρήνα της κυβερνητικής εξουσίας, πατώντας στα περιτρίμματα του ΠΑΣΟΚ.

Δράμα; Ή μήπως μαύρη κωμωδία με τίτλο «Ο εφιάλτης στο  δρόμο με τις κάλπες»;