Πόσο απέχει η Γλάδστωνος από την Βερανζέρου;

Υποτίθεται ότι η Αστυνομία είναι ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του καλού, αλλά δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους…

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (21/20/2018)

«Καταδρομική επίθεση με 30 βόμβες

 μολότοφ και πέτρες εξαπέλυσαν περίπου 50

κουκουλοφόροι στο Αστυνομικό Τμήμα

της Ομόνοιας το βράδυ της Δευτέρας.
skai.gr
 

 Άλλη μια αστυνομική ιστορία για αγρίους στον πρόλογο –  άλλο ένα παραπολιτικό event δρόμου on camera στον επίλογο: ένα όργιο υποκριτικών ή αφελών πολιτικών αντιδράσεων, που δηλούν (σκοπίμως ή μη) άγνοια της έννοιας «κράτος» και της ουσίας της ύπαρξης και λειτουργίας της Αστυνομίας εντός του. 

Στο κέντρο της ιστορίας, η ντροπιαστική ήττα των «φρουρών του κράτους» (4 αστυνομικοί τραυματίες, σοβαρές ζημιές σε αστυνομικά οχήματα, καμιά σύλληψη ) πλάι στον θρίαμβο της κουκουλοφόρου βίας… 

Στην Ομόνοια και πάλι η σκηνή του δράματος, στον τόπο του  κοινωνικού και αστυνομικού ανασκολοπισμού εκείνου του  «διαφορετικού» νέου από εκείνους τους… straight ενήλικες.

Πόσο απέχει η Γλάδστωνος από την Βερανζέρου; «Όσο απέχει η αστυνομία απ’ το κράτος», είναι μια πρώτη απάντηση. Ή απ’ το παρακράτος, για να γίνουμε πιο αιχμηροί: «ένας εσμός ακροδεξιών παρακρατικών αλωνίζει στην περιοχή με την ανοχή των μπάτσων».*

 Υποτίθεται ότι η Αστυνομία είναι ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του καλού, αλλά δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους∙ το δε κράτος δεν είναι παρά ένας μηχανισμός  στην υπηρεσία της (εκάστοτε) άρχουσας τάξης και, ως εκ τούτου, η πολιτική όψη του κακού.

Έτσι, από «μηχανισμός στην υπηρεσία του καλού», η Αστυνομία μεταβάλλεται σε «μηχανισμό στην υπηρεσία του κακού». Η δε φύση του κακού (που, ως μηχανισμός στην υπηρεσία του… καλού, καλείται να αποτρέψει ή να καταστείλει η Αστυνομία) επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κρατικής – κυβερνητικής εξουσίας.

*******
Ο διαλεκτικός θόρυβος που ξεσηκώθηκε γύρω από το «αποτρόπαιο γεγονός» (που πράγματι ήταν αποτρόπαιο γεγονός) της επίθεσης των κουκουλοφόρων με τις μολότοφ στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας ήταν ξετσίπωτα υποκριτικός από την πλευρά της αντιπολίτευσης, ενοχικά υποκριτικός από την πλευρά της κυβέρνησης και θυμικός, ανακλαστικός, ενστικτώδης, από τα αγριεμένα πλήθη των σχολιαστών της κοινωνίας των media.

Εν πολλοίς δε, σε όλα τα επίπεδα, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ο ασύγγνωστος θόρυβος, καθώς δηλοί (σκοπίμως ή όχι) επί της ουσίας άγνοια της έννοιας «κράτος» και του ρόλου της Αστυνομίας εντός του: το Κράτος είναι μια τεθωρακισμένη (από το στρατό και τα σώματα ασφαλείας) πολιτική οντότητα που κατέχει «το μονοπώλιο της χρήσης νόμιμης εξουσίας». Δουλειά του είναι να προστατεύει τα προνόμια και την εξουσία της εκάστοτε άρχουσας τάξης και να επιβάλλει την «κοινωνική ειρήνη» ώστε να διευκολύνει την αναπαραγωγή του εκάστοτε κατεστημένου ταξικού κοινωνικού συστήματος. 

Επιμένοντας μαρξιστικά, το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας, σε ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης: είναι η ...ομολογία ότι η κοινωνία αυτή μπερδεύτηκε σε μια αξεδιάλυτη αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό της, ότι διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις που είναι ανήμπορη να παραμερίσει. Και για να μη φθείρουν αυτές οι αντιθέσεις (οι τάξεις και τα αντιμαχόμενα οικονομικά συμφέροντα) τον εαυτό τους και την κοινωνία σε έναν άκαρπο αγώνα, έγινε αναγκαία μια δύναμη που φαινομενικά στέκεται πάνω από την κοινωνία, για να μετριάζει τη σύγκρουση, για να την κρατάει μέσα στα όρια της «τάξης»*. Με μηχανισμό  καταστολής την Αστυνομία. 

*******

Στη φωτεινή της πλευρά, η Αστυνομία μπορεί να φαντάζει ανθρώπινη, φιλική: να τηρεί την τάξη, να αποτρέπει τις παραβάσεις,  να καταδιώκει και να συλλαμβάνει τους κακοποιούς, να προανακρίνει: η Αστυνομία είναι, πρώτα απ’ όλα, ένας μηχανισμός κατά του κακού. Το πρόβλημα είναι ότι η φύση του κακού, όπως είπαμε, επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κρατικής εξουσίας και υποδεικνύεται απ’ αυτήν: «ενίοτε και απ’ το παρακράτος» λέω εγώ , με το βλέμμα στραμμένο προς την Βερανζέρου και την Γλάδστωνος: «ένας εσμός ακροδεξιών παρακρατικών αλωνίζει στην περιοχή με την ανοχή των μπάτσων».**

Ας μην κοροϊδευόμαστε: στην περίπτωση της «καταδρομικής επίθεσης κουκουλοφόρων στο Α.Τ. της Ομόνοιας», όπως και στην περίπτωση της «απόπειρας ληστείας σε κοσμηματοπωλείο της Γλάδστωνος με συνέπεια τον θανάσιμο τραυματισμό του δράστη», οι μπάτσοι έκαναν ή δεν έκαναν τη δουλειά τους ως μέλη ενός μηχανισμού καταστολής στην υπηρεσία του κράτους ή του παρακράτους, προκειμένου να προστατεύσουν προνόμια και  εξουσίες της άρχουσας τάξης.

Η μόνη εφικτή διορθωτική παρέμβαση μιας αριστερής κυβέρνησης στο πλαίσιο  του παρόντος πολιτικού συστήματος, περιορίζεται στα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά των δυνάμεων καταστολής. Αλλά ακόμα και γι αυτήν προαπαιτείται ο έλεγχος του κράτους. Τον έχει η κυβέρνηση; Τhat is the question.

*Φρ. Ενγκελς, «Η καταγωγή της οικογένειας»

**Εμπιστευτικό σχόλιο αξιόπιστης αστυνομικής «πηγής»