Ο Κοτζιάς και η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Ο παραιτηθείς υπουργός όφειλε να παραμερίσει το πολιτικό «εγώ» του υπέρ του κυβερνητικού «εμείς», του Αλέξη Τσίπρα

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ (27/10/2018)

«Η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν κυβέρνηση σωτηρίας, τώρα είναι καιρός για άλλες συμμαχίες», είπε ο Νίκος Κοτζιάς  στην πρώτη δημόσια ομιλία του (στο Ηράκλειο) μετά την παραίτησή του. Κάπως έτσι είναι, αλλά όχι ακριβώς. Ειδικά εκείνο το «ήταν» δίπλα στο «κυβέρνηση σωτηρίας και εκείνο το «τώρα» δίπλα στο «είναι καιρός για άλλες συμμαχίες» δημιουργούν πρόβλημα: ο χρονισμός (η επιλογή του κατάλληλου χρόνου για μια ενέργεια) είναι ένα από τα σημαντικότερα προσόντα των μελών της εκτελεστικής εξουσίας. και ο Νίκος Κοτζιάς δεν το  επέδειξε στην περίπτωση της παραίτησής του.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν «ήταν κυβέρνηση σωτηρίας», είναι κυβέρνηση σωτηρίας∙ οφείλει να είναι –να εξακολουθήσει να είναι– κυβέρνηση σωτηρίας, έως ότου η «σωτηρία» αρχίσει να συμπεριλαμβάνει εκτός από τους αριθμούς και τους ανθρώπους. Τα πραγματικά θύματα των χρόνων της μνημονιακής χολέρας: τους 900.000 συνταξιούχους που περιμένουν με κομμένη την ανάσα την απόφαση ακύρωσης της περικοπής των συντάξεών τους, ας πούμε.

Και τους άλλους, τις εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων που περιμένουν τα κυβερνητικά «μέτρα και αντίμετρα» εν ολίγοις. Τα οποία, για να νομοθετηθούν και να κυρωθούν από τη Bουλή, χρειάζονται κυβερνητικό χρόνο. Τον οποίο, συνταγματικά, η… «κυβέρνηση σωτηρίας» ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διαθέτει, αλλά ο Νίκος Κοτζιάς παραιτούμενος δεν τον συμμερίζεται, καθώς δηλώνει «η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν κυβέρνηση σωτηρίας – τώρα είναι καιρός για άλλες συμμαχίες».

*******

Θέλω να πω ότι, χίλια δίκια να είχε ο κ. Κοτζιάς όσον αφορά την (πράγματι αντικυβερνητική – και αντεθνική, ίσως) στάση του Πάνου Καμμένου απέναντι στο πανθομολογούμενο διπλωματικό αριστούργημά του (τη συμφωνία των Πρεσπών) και την εν γένει διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, όφειλε να παραμερίσει το πολιτικό ‘εγώ’ του υπέρ του κυβερνητικού ‘εμείς’. Που, χωρίς την συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, απειλείται με ξαφνικό θάνατο: ακύρωση των κυβερνητικών  μέτρων σταδιακής αποκατάστασης του κοινωνικού κράτους, ακύρωση και της Συμφωνίας των Πρεσπών, παράδοση των εργαζομένων και των συνταξιούχων Ελλήνων στις ορέξεις του καραδοκούντος ακροδεξιού φιλελευθερισμού… 

«Στέκομαι απέναντι σε όποιον αποσταθεροποιεί τη χώρα», είπε ακόμα ο Νίκος Κοτζιάς (στην ίδια ομιλία του στην Κρήτη) αναφερόμενος στην, πράγματι, εθνικά αιρετική δραστηριότητα του Πάνου Καμένου κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στις ΗΠΑ. Χωρίς, ωστόσο, να σκεφτεί ότι, στρεφόμενος εναντίον του Καμένου με την συγκεκριμένη κατηγορία, αποσταθεροποιεί την συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕλ, δηλαδή την κυβέρνηση Τσίπρα.

Της οποίας ο Νίκος Κοτζιάς υπήρξε κορυφαίος υπουργός. Και όπως εμείς, οι απλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, όφειλε να γνωρίζει κι εκείνος ότι από τη στιγμή που, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, δεν προέκυψε αυτοδυναμία, η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ ήταν μονόδρομος: η λαϊκή εντολή ήταν (και είναι)  αντιμνημονιακή. Και το μόνο αντιμνημονιακό σχήμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη νέα Βουλή ήταν (και είναι) αυτό των ΑΝΕΛ. 

*******

«Η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι κυβέρνηση σωτηρίας» (και όχι «ήταν») είναι το σωστό. Και από τη στιγμή που, στο υπουργικό συμβούλιο, απειλήθηκε το «είναι» με το εκτός χρόνου και λαϊκού συμφέροντος «ήταν», πολύ σωστά ο πρωθυπουργός δέχτηκε την άχρονη και εγωιστική παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά. Κι ας ήταν ο καλύτερος ίσως, κατά γενική ομολογία δε ο πλέον παραγωγικός και αποτελεσματικός, υπουργός της κυβέρνησής του.

Προσωπικά δεν κρύβω τον θαυμασμό μου για την τακτική και στρατηγική δεινότητα του υπουργού Νίκου Κοτζιά στο πεδίο της διπλωματίας. «Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ για την ονομασία της ΠΓΔΜ, όπως ενορχηστρώθηκε από τον expert στη διπλωματία της νέας παγκόσμιας τάξης Νίκο Κοτζιά, είναι πρωτοφανής στα χρονικά των διεθνών διαπραγματεύσεων για δύο λόγους», έγραφα σε κείμενό μου για τη συμφωνία των Πρεσπών. Προσθέτοντας ότι «το ‘Σκοπιανό’ που σκόνταφτε, παλινδρομούσε και λίμναζε επί τρεις δεκαετίες λύθηκε σε μόλις έξι μήνες» Και ότι «η συμφωνία που προέκυψε ήταν απολύτως ακριβής, χωρίς τις συνήθεις ‘δημιουργικές ασάφειες’ της διεθνούς διπλωματίας».

Τέλος ναι,  ακόμα και «τώρα», εάν θέλετε, «είναι καιρός για άλλες συμμαχίες», διότι ναι, σε μια περίοδο επιστροφής στην πολιτική «κανονικότητα», η συνεργασία της ριζοσπαστικής αριστεράς με τον εθνοτικό Πάνο Καμένο είναι ασύμβατη. Αλλά αυτή είναι δουλειά του κόμματος και όχι της κυβέρνησης: : ο χρονισμός (η επιλογή του κατάλληλου χρόνου για μια ενέργεια) είναι ένα από τα σημαντικότερα προσόντα των μελών της εκτελεστικής εξουσίας.