Οι Πήτερ Παν της Καθαράς Δευτέρας

Tο μαγαζί, μια ελεεινή, βρώμικη ψαροταβέρνα, στο δρόμο για την Επίδαυρο, ήταν φίσκα. Με το που έφτασα το κατάλαβα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα: ΒΜW, Μερσεντές και δεκάδες άλλα τέτοια τροχοφόρα μαραφέτια. Στο εσωτερικό η ατμόσφαιρα ήταν υγρή από τις αναθυμιάσεις της βραστής καραβίδας και του αστακού.

Βγήκα αμέσως έξω και κάθισα σ' ένα τραπέζι. Ο ήλιος έσπαγε το κρύο και ο δυνατός αέρας άρχισε να πέφτει. Πού βρέθηκαν τόσες κυρίες με γούνες και ακριβά παλτά συνοδευόμενες από χλωμούς καβαλιέρους γεμάτους τυπική φροντίδα για το καλύτερο απ' τα βρώμικα τραπέζια... Να μπαίνουν στην ουρά μέσα στο άγχος και την αγωνία για να προλάβουν τον καλύτερο αστακό, τις πιο μεγάλες καραβίδες και τα καβούρια: «όχι τα τζούφια αλλά αυτά με το ψαχνό»!.. Ενώ οι κυρίες καθισμένες φρόντιζαν το μακιγιάζ τους, κρυμμένες πίσω από σινιέ μαύρα γυαλιά. 

Σε μια ελεεινή και βρώμικη ψαροταβέρνα, βγαλμένη απ' τη δεκαετία του '60, που σάρκαζε τους Έλληνες του 2000…

Έξω στον ήλιο χάζευα τους ντόπιους πιτσιρικάδες, κάτι βρώμικα παιδάκια, ασορτί με την ψαροταβέρνα, να πετάνε τους αετούς, παραβγαίνοντας ποιος θα πετάξει τον δικό του πιο ψηλά. Και σκέφτηκα πως μόνο οι πιτσιρικάδες ξέρουν να πετούν ψηλά. Κι αυτοί που αγαπιούνται κι αγαπούν σαν τους πιτσιρικάδες. Που οι περισσότεροι, αθώοι και προστατευμένοι, μόνο με μια σκεψούλα αγάπης μπορούν να απογειώνονται και να πετούν στον ουρανό, πάνω απ' τις στέγες των σπιτιών. Γιατί η συνειδήσεις τους είναι ανάλαφρες αγγελικές: ο ήρωας τους είναι ο Πήτερ Παν κι ας μην τον ξέρουν.

Αυτά σκεφτόμουν, Καθαρά Δευτέρα που ο ουρανός είχε γεμίσει από αετούς, κι από πιτσιρικάδες που «πετούσαν»...

Αργότερα, το βράδυ στις ειδήσεις, άκουσα για τη νέα τροπή του "σίριαλ" Βάσιας Παναγοποΰλου - Δοξιάδη, που συνεχίζουν να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια του παιδιού τους.

Και σκέφτηκα ότι αυτό το πιτσιρίκι μάλλον δεν θα ξέρει να πετάει και είναι αμφίβολο αν κάποτε θα μάθει. Γιατί, πώς να πετάξει ένα απροστάτευτο παιδάκι, χωρίς μια τόση δα σκεψούλα αγάπης. Ούτε καν απ' τους γονείς του...

Νίκος Τσαγκρής, 26 – 2 – 1996,

(Από την συλλογή χρονογραφημάτων του Νίκου Τσαγκρή «Εγώ, Εμείς, Αυτοί Είμαστε», Εκδόσεις Καστανιώτη)

Βόμβες σοσιαλδημοκρατικού εθνικισμού

Ποιοί και γιατί τορπιλίζουν με βόμβες εθνικισμού και ισλαμοφοβίας τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό  

Τις μέρες που η Πλατεία Συντάγματος ξεχείλιζε από έμπρακτα αισθήματα αλληλεγγύης για τους ξεριζωμένους πρόσφυγες της εγγύς Ανατολής, στην κεντρική πλατεία της Μπρατισλάβα οι νεοναζί του "Λαϊκού Κόμματος" (LSNS) πανηγύριζαν ντυμένοι μελανοχίτωνες για την είσοδό τους (με ποσοστό 8% και 14 έδρες) στη Βουλή της Σλοβακίας. 

Τις ίδιες μέρες, 15000 ξεριζωμένοι Σύριοι, Ιρακινοί και Αφγανοί πρόσφυγες ξημεροβραδιάζονταν στα λασπόνερα της Ειδομένης, με μόνη παρηγοριά μιαν αγαπησιάρικη μεν, έωλη δε, ελληνική αλληλεγγύη. Μήπως και φιλοτιμηθούν οι Σκοπιανοί και ανοίξουν τα σύνορα για τη... Γη της Επαγγελίας. Στην Άγκυρα, ο Αχμέτ Νταβούτογλου λογάριαζε, παρέα με τον Ερντογάν πασά, τα λύτρα που θα απαιτήσουν από τους Ευρωπαίους και τους Γκιαούρηδες για να εμποδίσουν το πέρασμα του "κακού" από τα τουρκικά παράλια στην Ελλάσα και στην Ευρώπη. Λίγες ώρες πριν, η "Zaman", η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία τουρκική εφημερίδα, είχε καταληφθεί από διορισμένους εντολοδόχους του Τούρκου προέδρου: «Ανεστάλη το Σύνταγμα. Μέρα ντροπής» ήταν ο τελευταίος τίτλος της... 

Στο Βερολίνο, η Άνγκελα Μέρκελ επιχειρούσε να πείσει τον αυστριακό ομόλογό της Βέρνερ Φάϊμαν να αλλάξει την στάση του στο ζήτημα του Βαλκανικού διαδρόμου και των ευρωπαϊκών συνόρων - να μην ξεσηκώνει τις χώρες του Βίζεγκραντ ενάντια σε μια ευρωπαϊκή συμφωνία. Ενώ στην Αθήνα, στο προεδρικό μέγαρο, ο Έλληνας πρωθυπουργός πάλευε να καταφέρει τους Έλληνες αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης να στηρίξουν τις ελληνικές θέσεις (!) για το προσφυγικό, εν' όψει της συνόδου κορυφής της 7ης Μαρτίου... 

 Το εθνικιστικό άλλοθι 

 Μόλις "είδατε" μια στιγμιαία φωτογραφία του βαθμού πολιτικής και πολιτισμικής συνοχής των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις ημέρες που προηγήθηκαν της έκτακτης συνόδου των αρχηγών (7/3/2016) για τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος. Μια εμφανώς υποφωτισμένη "φωτογραφία" που κρύβει πολλά στις σκιές της, όμως αποκαλύπτει βασικές πτυχές και αποχρώσεις συγκλίσεων, αποκλίσεων και χασμάτων: σημειώνουμε την (απρόσμενη για πολλούς) σύγκλιση Βερολίνου - Αθήνας, την επίσης απρόσμενη σύγκλιση της Αυστρίας με τις (στερούμενες ευρωπαϊκής κουλτούρας) χώρες του Βίζεγκραντ (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία), καθώς και την αντιδραστική στάση του συνόλου των κομμάτων της αντιπολίτευσης της χώρας μας ενάντια στις Ελληνικές θέσεις που είναι οι Ευρωπαϊκές θέσεις, (οι θέσεις που στηρίζονται και από τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, καθώς και από την Κομισιόν) 

Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, ο φυλετικός και θρησκευτικός φανατισμός που διεγείρονται από την απειλή μιας ανεξέλεγκτης εισβολής αλλόθρησκων και ξένων είναι το άλλοθι του πολιτικού και πολιτισμικού συντηρητισμού, που σοβούσε ήδη στον πολιτικό οργανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τις παρυφές του 21ου αιώνα: "στην εποχή μας, εποχή στη διάρκεια της οποίας ο όρος «παγκοσμιοποίηση» συνοδεύεται με το γκρέμισμα των εθνικών - πολιτισμικών ταυτοτήτων και εκλαμβάνεται -όχι άδικα- ως ο Δούρειος Ίππος ενός νέου τύπου ευρωαμερικανικού επεκτατισμού, ο εθνικισμός επανέρχεται, αντανακλαστικά, σαν ένστικτο πολιτισμικής αυτοσυντήρησης, παντού στον κόσμο", έγραφα τότε... 

 Μια παραδοξότητα 

 Παρατηρούσα μάλιστα ότι αυτός ο "μεταμοντέρνος", όπως τον χαρακτήριζα, εθνικισμός δεν συνδεόταν προνομιακά, ως συνήθως, με την συντηρητική δεξιά και την ακροδεξιά, αλλά "ευδοκιμεί ατομικά ή και συλλογικά σε κάθε γεωγραφικό, ταξικό και ιδεολογικό μήκος και πλάτος – από την ακροδεξιά και την συντηρητική δεξιά έως την κομμουνιστική αριστερά και την άκρα αριστερά"... 

«Κανείς δεν έχει λόγο να γιορτάζει, αφού εκλέξαμε φασίστες στο Κοινοβούλιο», μονολογούσε την νύχτα των αποτελεσμάτων ο απερχόμενος υπουργός Εξωτερικών της Σλοβακίας, Μίροσλαβ Λάιτσακ, καθώς έβλεπε το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (Smer-SD) του Ρόμπερτ Φίτσο να βυθίζεται από το 44,4% στο 23%. 

Ο Ρομπερτ Φίτσο είναι ο 51χρονος απερχόμενος πρωθυπουργός της Σλοβακίας που εκστόμισε εκείνη την ακραία ανθελληνική και αντιευρωπαϊκή ρήση, " Η Ελλάδα να θυσιαστεί για τη ζώνη Σένγκεν" ! Ο Ευρωπαίος σοσιαλδημοκράτης που εξέφρασε την πιο ακραία αντιμεταναστευτική και ισλαμοφοβική στάση ανάμεσα στους Ευρωπαίους (και τους Έλληνες τύπου Σαμαρά, και Μητσοτάκη, και Γεννηματά, και Λεβέντη) σοσιαλδημοκράτες ή δεξιούς ή κεντροαριστερούς, ή και κομμουνιστές Ευρωπαίους ηγέτες που, για λόγους ψηφοθηρίας, υιοθετούν την ατζέντα της εθνικιστικής ακροδεξιάς διασπείροντας μισαλλοδοξία, ρατσισμό και, εν τέλει, εθνικισμό: ο Ρόμπερτ Φίτσο θεωρείται (και δικαίως) ο βασικός υπεύθυνος για την άνοδο των ακροδεξιών εξτρεμιστών του ναζιστικού "LSNS" και την είσοδό τους στη Βουλή της Σλοβακίας... 

 Γενικότερα, βιώνουμε μια πρωτοφανή στα ευρωπαϊκά χρονικά παραδοξότητα: εκείνοι που, κυρίως, τορπιλίζουν με βόμβες εθνικισμού και ισλαμοφοβίας την κοινή ευρωπαϊκή απόφαση για μια ανθρωπιστική λύση του προσφυγικού ζητήματος, δεν είναι ακροδεξιοί αλλά "σοσιαλδημοκράτες". Και φιλελεύθεροι δεξιοί και "κεντρώοι", ακόμα και "κομμουνιστές"!.. 
ΥΓ: Η συνέχεια και το τέλος στην επόμενη ανάρτηση (Πέμπτη 17 Μαρτίου)

Νίκος Τσαγκρής

Ο Σταύρος, οι εκβιαστές και οι συνήγοροι

Μια συνοπτική ιστορία της διαπλοκής και μια "ετυμηγορία" για τους δημοσιογράφους και τη δημοσιογραφία  

Να γράφουμε ό,τι βλέπουμε, όχι ό,τι θέλουμε να φαίνεται ότι βλέπουμε, ούτε ό,τι νομίζουμε ότι πρέπει να βλέπουν οι άλλοι ότι βλέπουμε: κατηγορούμε, αίφνης, τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι λειτουργεί ως συνήγορος του υπόδικου προέδρου του ΔΟΛ Σταύρου Ψυχάρη. Αλλά δεν είναι μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης που συνηγορεί με τον γερόλυκο της διαπλοκής, είναι πολλοί οι συνήγοροι: ακροδεξιοί, δεξιοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές, ακόμα και κομμουνιστές και... μετακομμουνιστές πολιτικοί επιτηδευματίες. Μηδέ εξαιρουμένης της γνωστής αλεξιπτωτίστριας του υστερικού αριστερισμού. Που έσκασε σαν φωτοβολίδα στης Βουλής τα έδρανα, έκανε ένα εκκωφαντικό γκελ στην πολυθρόνα του προέδρου και ευθύς, με την προωθητική δύναμη της λαϊκής ψήφου, εκτοξεύτηκε στο πολιτικό διάστημα. Αστροναύτης χωρίς επιστροφή, στην περιοχή των αντισύριζα διαστημικών σκουπιδιών... 

Λοιπόν, που λέτε, είναι πολλοί οι συνήγοροι των διαπλεκομένων "εκδοτών" και των εκβιαστών "δημοσιογράφων", και είναι πολιτικοί. Αρχηγοί κομμάτων της αξιωματικής και της ελάσσονος αντιπολίτευσης είναι. Και κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, και βουλευτές, και δημοσιογράφοι με ονοματεπώνυμα και αριθμούς μητρώου στην ΕΣΗΕΑ. Τους βλέπουμε, αλλά σπάνια γράφουμε ό,τι βλέπουμε, συνήθως γράφουμε ό,τι θέλουμε να φαίνεται ότι βλέπουμε. Έτσι μένουν άφαντοι, κρυμμένοι πίσω από τη γάτα Ιμαλαΐων του ΔΟΛιου μύθου - πίσω από την επικοινωνιακή φαντασμαγορία της μιντιακής διαφθοράς: πίσω και μέσα σ' αυτό το απίστευτα χαώδες και αναξιόπιστο πληροφοριακό κομφούζιο που βιώνει ο μέσος Έλληνας, αυτό το εφιαλτικό σύστημα επικοινωνίας και πληροφόρησης που, αντί να ενημερώνει και να διαμορφώνει κοινή γνώμη, παραπληροφορεί και διαμορφώνει κοινή άγνοια. 

Οικονομική διαπλοκή 

Αυτό το "εφιαλτικό σύστημα επικοινωνίας και πληροφόρησης", τον σκληρό πυρήνα του (τους διαπλεκόμενους καναλάρχες), επιχειρεί να "καθαρίσει" η κυβέρνηση με τις νομοθετικές παρεμβάσεις της για τα ΜΜΕ. Και εμείς που γράφουμε ό,τι βλέπουμε και όχι ό,τι πρέπει να διαβάζουν οι άλλοι ότι βλέπουμε, γνωρίζουμε ότι η συγκεκριμένη κυβερνητική "επιχείρηση" ξεπερνά σε τόλμη και γενναιότητα ακόμα και τον ηράκλειο άθλο της κάθαρσης της κόπρου του Αυγεία. Και εκείνον της εξόντωσης της Λερναίας Ύδρας μαζί 

Οι δημοσιογράφοι γνωρίζουν (οφείλουν να γνωρίζουν) ότι η διαπλοκή των ΜΜΕ με την πολιτική εξουσία δεν είναι σύμπτωμα περιορισμένου χρόνου και χώρου, δεν εκδηλώνεται στην περιοχή της "ελεύθερης" ραδιοφωνίας και τηλεόρασης• προϋπήρχε, σύμφυτη με τα Μέσα Ενημέρωσης, από καταβολής του Τύπου. Ωστόσο, πριν τη δικτατορία, όπως και κατά τη διάρκειά της και λίγο μετά, η διαπλοκή ήταν πολιτική, λιγότερο έκνομη: δι' αυτής, η πλευρά των εκδοτών (και των δημοσιογράφων) εξασφάλιζε πολιτική δύναμη, και εξ αυτής κυκλοφοριακή - οικονομική ευρωστία, καθώς και ορισμένα κοινωνικά προνόμια. Η δε πλευρά της πολιτικής εξουσίας εξασφάλιζε προβολή και στήριξη και κάλυψη και συγκάλυψη και ψήφους. 

Από το 1980 και εντεύθεν, η διαπλοκή γίνεται οικονομική: μπαίνουν στον εκδοτικό χώρο εργολάβοι και προμηθευτές του Δημοσίου, εκμεταλλεύονται την απόλυτη ανάγκη του νεόδμητου Πασοκικού κράτους για στήριξη και προβολή και κάλυψη και συγκάλυψη, καθώς και την υπαρξιακή ανάγκη της εκθρονισμένης Καραμανλικής Δεξιάς• συναλλάσσονται μαζί τους (κέρδη και... ζημίες) και καθυποτάσσουν, δημοσιογράφους και δημοσιογραφία, στην υπηρεσία των διαπλεκόμενων πια, οικονομικών συμφερόντων τους. 

Το κοινό μυστικό 

Έκτοτε, η διάκριση μεταξύ πολιτικής εξουσίας - Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης εξαφανίζεται, η διαπλοκή μεταβάλλεται σε κυρίαρχη κουλτούρα του πολιτικού μας συστήματος. Της οποίας κουλτούρας, εκλεκτό προϊόν είναι και το καθεστώς ακραίας παρανομίας και διαφθοράς που, εδώ και 25 χρόνια, επικρατεί στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο της χώρας μας και κλιμακώνεται σήμερα, ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που επιχειρεί να το "ανατρέψει", επιβάλλοντας νομιμότητα. 

Αυτό είναι κοινό μυστικό για εμάς τους δημοσιογράφους, είτε γράφουμε αυτό που βλέπουμε, είτε αυτό που θέλουμε να φαίνεται ότι βλέπουμε. Και αυτό που βλέπουμε είναι ότι στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς "Οι διαπλεκόμενοι" εξελίσσεται μια ύστατη επιχείρηση αποδόμησης του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του, μια παραγωγή του συστήματος των διαπλεκομένων, σε σενάριο χειραγωγημένων δημοσιογράφων του Βήματος, με πρωταγωνιστή τον υπόδικο εκδότη Σταύρο Ψυχάρη και συμπρωταγωνιστή, σε ρόλο συνηγόρου, τον αρχηγό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Αλλά δεν είναι μόνο ο Κυριάκος. Εκόντες - άκοντες, συνήγοροι των διαπλεκομένων "εκδοτών" και των εκβιαστών "δημοσιογράφων" είναι όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων της ελάσσονος αντιπολίτευσης και κοινοβουλευτικοί τους εκπρόσωποι και οι βουλευτές τους. Και βέβαια, πολλοί εξ ημών, δημοσιογράφοι με ονοματεπώνυμα και αριθμούς μητρώου στην ΕΣΗΕΑ: κατά μίαν, αυστηρή μεν, δίκαια δε ετυμηγορία, όσοι από εμάς δεν γράφουμε ό,τι βλέπουμε αλλά ό,τι θέλουμε να φαίνεται ότι βλέπουμε, γινόμαστε συνήγοροι των διαπλεκομένων συμφερόντων.

Νίκος Τσαγκρής

Αλέξης Τσίπρας, η τελευταία παγίδα

Μια ανθελληνική παραγωγή του υπόδικου (μεταφορικά και κυριολεκτικά) συστήματος των διαπλεκομένων συμφερόντων 

Φανταστείτε μια Ελλάδα που φορτώνει τους θαλασσοδαρμένους πρόσφυγες σε επιταγμένα, ας πούμε, εμπορικά πλοία. Επιτόπου μιλάμε, όπως φτάνουν μισοπεθαμένοι στη Λέσβο και στ' άλλα ακριτικά νησιά του Αιγαίου. Ποια hotspot's και ποιές Frontex; Τους φορτώνει, που λέτε, πριν πάρουν ελληνική ανάσα και τους αμολάει αλά τούρκα, με φουσκωτά της συμφοράς και άλλους θαλασσοπνίχτες, στα ανοιχτά των Συρακουσών, της Βενετίας, της Μασσαλίας, του Μπάρι, της Ανκόνας. Κι άσ' τους να παν να πνιγούν... Και τους πρόσφυγες και τους Eυρωπαίους... εταίρους. 

Εκεί θέλουν να μας φτάσουν, κι άλλο που δεν θέλουν και οι "δικοί" μας. Διότι δεν είναι μόνο οι Aυστριακοί και οι... Βίζεγκραντ που γράψανε στα παλιά τους τα παπούτσια την απόφαση της συνόδου και έκλεισαν τα σύνορα στα Σκόπια, είναι και οι "δικοί" μας, οι πολιτικοί αρχιερείς του αντισύριζα μένους: Κυριάκος Μητσοτάκης & Σία. Οι οποίοι, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πίεση που υφίσταται η χώρας μας από το πραξικοπηματικό κλείσιμο των συνόρων είναι αβάσταχτη, και είναι άκρως ανθελληνική και αντιευρωπαϊκή, ποιούν την νήσσα, εκτός. Και τα ρίχνουν όλα στην κυβέρνηση και στον Τσίπρα, εντός• παπαγαλίζοντας τη φωνή του (υπόδικου, πια) μιντιακού εταίρου τους: "Οι εξελίξεις στα βόρεια σύνορά μας είναι απολύτως προβληματικές και η πίεση στο Αιγαίο πολλαπλασιάζεται", αφηγούνται σαν ουδέτεροι πολεμικοί παρατηρητές. Ακολούθως... αναλύουν: "το κλείσιμο των συνόρων επιβλήθηκε ντε φάκτο μετά την άρνηση σειράς γειτονικών χωρών να δεχθούν νέους πρόσφυγες στο έδαφός τους"... 

Στόχος ο Αλέξης Τσίπρας 

Στον επόμενο τόνο σαρκάζουν: "κατά τα φαινόμενα το veto του κ. Τσίπρα κράτησε δυο μέρες". Και αφού εξαντλούν κάθε ίχνος κινδυνολογίας και καταστροφολογίας, του τύπου "τα βόρεια σύνορά μας θα μετατραπούν σε ένα είδος ιδιότυπης «υγειονομικής ζώνης», καταλήγουν: Η ευθύνη του κ. Τσίπρα και των δικών του είναι πλήρης και αμετάθετη... 

Αυτό είναι: για την παραβίαση της συμφωνίας που επετεύχθη με το "veto" του Τσίπρα φταίει ο... Τσίπρας! Φταίει ακόμα, (ο Τσίπρας!...) για τον ενδεχόμενο "αποκλεισμό της χώρας απ' την υπόλοιπη Ευρώπη", την ενδεχόμενη "μετατροπή των βορείων συνόρων μας σε ένα είδος ιδιότυπης υγειονομικής (sic) ζώνης", τον ενδεχόμενο "εγκλωβισμό εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων εντός της ελληνικής επικράτειας", την ενδεχόμενη διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον ενδεχόμενο τουρκικό εμφύλιο... Ο Τσίπρας φταίει για κάθε εγχώριο και αποικιακό ενδεχόμενο, "η ευθύνη του είναι πλήρης και αμετάθετη"! 

Είναι ολοφάνερο, ότι παρακολουθούμε (και βιώνουμε) την έσχατη επιχείρηση αποδόμησης του Αλέξη Τσίπρα: μια παραγωγή του υπόδικου (μεταφορικά και κυριολεκτικά) συστήματος των διαπλεκομένων συμφερόντων, σε σενάριο και σκηνοθεσία Σταύρου Ψυχάρη, με πρωταγωνιστή τον ζεν πρεμιέ του πολιτικού νεποτισμού Κυριάκο Μητσοτάκη.... 

Αποδομούν τη χώρα 

Μιά χαρά! Θα μπορούσαμε να το διασκεδάζουμε, να περνάμε καλά και να χασκογελάμε, όπως κάνουμε με του Λαζόπουλου τις σάτιρες, ας πούμε, αφού οι χαρακτήρες και η υπόθεση του "έργου" βγάζουν γέλιο... αριστερό. Αλλά δεν είναι θέατρο, ούτε τηλεόραση, το μέλλον της χώρας μας. Και ο Τσίπρας δεν είναι ο Αλέξης του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας: όταν ο Τσίπρας πηγαίνει στην ευρωπαϊκή σύνοδο για το προσφυγικό και καταφέρνει να αποσπάσει μιαν κοινή απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών για "ανοιχτά σύνορα", είναι η Ελλάδα που απέσπασε τη συμφωνία και όχι ο Τσίπρας. 

Και όταν λες και γράφεις "κατά τα φαινόμενα το veto του Τσίπρα κράτησε δυό μέρες", δεν σαρκάζεις τον Τσίπρα, την Ελλάδα σαρκάζεις - της Ελλάδας είναι το veto, όχι του Τσίπρα. Και ξέρεις, η Ελλάδα είναι η πατρίδα σου και, καθώς χρεώνεις στον Τσίπρα, (δηλαδή στον Έλληνα πρωθυπουργό, δηλαδή στην Ελλάδα) την ευθύνη για την ξενόφοβη και αμοράλ και ανθελληνική και αντιευρωπαϊκή αντίδραση της Αυστρίας και των χωρών του Βίζεγκραντ, γίνεσαι και ανθέλληνας• ενώ υποστηρίζεις ότι είσαι 'Έλληνας εκδότης και δημοσιογράφος - Έλληνας πολιτικός, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.. 

Άκου ανθρωπάκο: όταν λες και γράφεις "η ευθύνη του κ. Τσίπρα και των δικών του, είναι πλήρης και αμετάθετη" για να αποδομήσεις τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του, δεν είσαι απλά ανόητος• είσαι ανθέλληνας. Γιατί αυτό που λες και γράφεις, διαβάζεται "η ευθύνη της Ελλάδας για το προσφυγικό είναι πλήρης και αμετάθετη". Κι αυτό αποδομεί εθνικά, στρατηγικά, γεωπολιτικά τη χώρα μας - όχι τον Έλληνα πρωθυπουργό. Όταν, μάλιστα, το λες και το γράφεις στο πλαίσιο μιας έσχατης επανάληψης της επιχείρησης "αριστερή παρένθεση", με προσδοκώμενο κέρδος την παλινόρθωση του σάπιου οικονομικού και πολιτικού συστήματος των διαπλεκομένων συμφερόντων, είσαι άξιος της τύχης σου...

Νίκος Τσαγκρής

H ντόπια Bild και η χολωμένη ναυαρχίδα

Μια δημοσιογραφική ιχνηλασία στα πρωτοσέλιδα της ελληνικής Bild και της… χολωμένης ναυαρχίδας  

Τετάρτη, 17 Φεβρουαρίου 2015. Ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι στις Βρυξέλλες και δίνει τη μάχη κατά των ακραίων της Ευρώπης για το προσφυγικό. Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ και Τουσκ συντάσσονται με την Ελλάδα. «Ούτε νόμιμο, ούτε πολιτικά αποδεκτό το κλείσιμο των Ελληνικών συνόρων», δηλώνει ο πρόεδρος της Κομισιόν στη Γερμανική Bild. Στην… Ελληνική Bild (ξέρουμε όλοι ποια είναι), ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν υπάρχει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπάρχει μόνο. Βρίσκεται στις Βρυξέλες, «έτοιμος να αντιμετωπίσει ακόμα και τους σκληρούς του Λαϊκού Κόμματος για τα συμφέροντα της χώρας». Κατά τα λοιπά, «η Ευρώπη κλείνει τα σύνορα στην Ελλάδα», «οι αγρότες αποκλείουν τράπεζες και εφορίες σε όλη τη χώρα», επικρατεί «θύελλα αντιδράσεων για τις χουντικές δηλώσεις Βερναρδάκη για τα κανάλια», πανικός!.. 

Την ίδια μέρα και ώρα, στο πρωτοσέλιδο της χολωμένης ναυαρχίδας της διαπλοκής (μιλώ για τις ηλεκτρονικές εκδόσεις) αναγγέλλεται ο Αρμαγεδδών: η Ελλάδα είναι μια «μετέωρη χώρα - αντιμέτωπη με καταστροφή εθνικών διαστάσεων», αφού «εξωτερικά και εσωτερικά αδιέξοδα πνίγουν την κυβέρνηση, διαμορφώνοντας κλίμα διαβρωτικού αντιευρωπαϊσμού»… 

«Κλιμάκωση της καταστροφολογίας – νυν υπέρ πάντων ο αγών» είναι αυτό που «φωτογραφίζεται» στα πρωτοσέλιδα της «χολωμένης ναυαρχίδας και των ηλεκτρονικών και εντύπων κολαούζων της διαπλοκής. Και, σε μια απρόσεκτη θέαση, τούτη η εσχατολογική «φωτογραφία» μοιάζει να είναι η έσχατη αντεπίθεση του μετώπου των διαπλεκομένων μιντιαρχών απέναντι στον επερχόμενο διαγωνισμό για την αδειοδότηση των καναλιών... 

Ο… παραδομένος 

Όμως όχι, το περίφημο «μέτωπο των νταβατζήδων» έχει ραγίσει. Και τα ίχνη αυτού του ραγίσματος διακρίνονται στα πρωτοσέλιδα των εντύπων και ηλεκτρονικών Μέσων Ενημέρωσης, καθώς και στα δελτία ειδήσεων των καναλιών. Αρκεί μια συγκριτική ανάγνωση – θέασή τους. Και αρκεί ο «αναγνώστης – θεατής» να διαθέτει την εμπειρία ενός … ιχνηλάτη των ΜΜΕ. Υπ’ αυτό το πρίσμα, στα πρωτοσέλιδα του Έθνους των τελευταίων ημερών είναι ορατή η δημοσιογραφική αποστασιοποίηση από την διαπλεκόμενη «γραμμή» της αντικυβερνητικής καταστροφολογίας. Κάτι που υποδηλώνει «αποστασιοποίηση» του εκδότη της συγκεκριμένης εφημερίδας από τους συμμέτοχος του στο Mega, ειδικά απ’ τον εκδότη της «χολωμένης ναυαρχίδας», χωρίς να υποδηλώνει και το «γιατί». 

Έτσι, καθόλου δεν μας χρειαζόταν το ρουφιανολογικό «ρεπορτάζ» της «Ελληνικής Bild» που… ψέγει τον Φώτη Μπόμπολα ότι «παρεδόθη άνευ όρων, ως συνήθως» (σ. σ: σε ποιους παρεδόθη, άραγε, και γιατί «ως συνήθως», πότε και πού «ως… συνήθως» είχε ξαναπαραδωθεί;), για να αντιληφθούμε την αποστασιοποίηση του εκδότη του Έθνους από το μπλοκ των Megaμιντιαρχών. 

Μας χρειαζόταν όμως το ίδιο «ρεπορτάζ» της ίδιας… Bild, για να μάθουμε ότι η συγκεκριμένη «εφημερίδα» στηρίζει Ψυχάρη: «Τον θέλουν «εκτός», κυβέρνηση και ο ένας συνέταιρος, αλλά δεν είναι... κι ο πιο εύκολος στόχος», αναφέρει… κρυπτογραφικά το «ρεπορτάζ». Που πάει να πει ότι η κυβέρνηση και ένας εκ των συνεταίρων του, θέλουν εκτός Mega τον Σταύρο Ψυχάρη, αλλά δεν θα τους περάσει… 

Μόνο με Κυριάκο… 

Το γιατί η κυβέρνηση θέλει τον κ. Ψυχάρη εκτός Mega είναι ένας γρίφος που ούτε καν ιχνηλατείται, ως ρεπορτάζ, στο εν λόγω «ρεπορτάζ». Άλλωστε, κίνητρο για κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Αντίθετα, υπάρχει κίνητρο και μάλιστα ισχυρό, για την αντικυβερνητική καταστροφολογία που, ως είπαμε, εγκαταστάθηκε τις μέρες τούτες, στα πρωτοσέλιδα της… «χολωμένης ναυαρχίδας». Και ιχνηλατείται στην συνάντηση του προέδρου του Δ.Σ. του ΔΟΛ με τον πρόεδρο της Ν.Δ. 

Φυσικά, ως παροικούντες την μιντιακή Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε (και οφείλουμε να πούμε) ότι οι συναντήσεις πολιτικών – εκδοτών αποτελούν δημοσιογραφική ρουτίνα. Και ότι δεν σημαίνουν, καλά και σώνει, διαπλοκή συμφερόντων. Ωστόσο αποφεύγεται η δημοσιοποίηση τους, ακόμα και οι «διαρροές» πληροφοριών γύρω απ’ αυτές. 

 Ε, λοιπόν, το «κίνητρο», που λέγαμε, ιχνηλατείται ακριβώς στη δημοσιοποίησης της συγκεκριμένης συνάντησης. Στον τρόπο της δημοσιοποίησης στον χαρακτήρα της: «Συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον πρόεδρο του ΔΣ του ΔΟΛ και τις διευθυντικές ομάδες Βήματος και Νέων»! Ένας τίτλος μακροσκελής και… ευειδής, που πήρε περίοπτη θέση, προσέξτε, στα πρωτοσέλιδα των ίδιων των εντύπων του ΔΟΛ. Με κωδικοποιημένο ρεπορτάζ για το «deal» που επετεύχθη – ένα deal που αποτελεί ανοιχτή πρόκληση και εκβιασμό: Με θέλετε «εκτός», αλλά δεν είμαι... κι ο πιο εύκολος στόχος ● Κινούμαι υπό την σκέπη της Δεξιάς – υπό την κάλυψη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκου Μητσοτάκη ● Συμφωνήσαμε ότι εξωτερικά και εσωτερικά αδιέξοδα πνίγουν την κυβέρνηση ● Ότι ο τρόπος που οι κυβερνώντες χειρίστηκαν την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, δεν αφήνει πολλές αμφιβολίες για τη συνέχεια ● Κλιμάκωση της καταστροφολογίας τώρα – νυν υπέρ πάρτης μου ο αγών…

Νίκος Τσαγκρής

Οι κομισάριοι της ευρωπαϊκής παρακμής

Ελλάδα και Ιταλία, έρμαια των συμφερόντων που εκπροσωπούν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών  

Προ ημερών, ο Ματέο Ρέντσι τα «έχωσε» χοντρά στους γραφειοκράτες των Βρυξελών: «δεν υποφέρονται πια οι τεχνοκράτες, οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει σχέση με τους πολίτες», είπε κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε πολιτικό ακροατήριο. Και πρόσθεσε ότι το κόμμα του θα ζητήσει «τη διεξαγωγή ανοιχτής ψηφοφορίας με τη συμμετοχή των πολιτών για την εκλογή του διαδόχου του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στην προεδρία της Κομισιόν». 

«Φέξε μου και γλίστρησα…», είναι η λαϊκή απάντηση: «μέχρι το 2019 που τελειώνει η θητεία του Γιούνκερ, είναι αμφίβολο αν θα υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και Ευρωπαϊκή επιτροπή, ώστε να υλοποιηθεί το… όραμα του Ιταλού για δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Κομισιόν»!.. Μια διάχυτη αίσθηση πεσιμισμού για το μέλλον βασιλεύει στο ευρωπαϊκό σύμπαν. Αίσθηση που, ασφαλώς, εδράζεται και στην αφορμή που προκάλεσε το ξέσπασμα του Ματέο Ρέντζι κατά των γραφειοκρατών της Κομισιόν. Το γεγονός, δηλαδή, ότι «η Ευρώπη μοιάζει να έχει περιορισθεί σε ένα σύνολο αριθμών, περιορισμών και παραμέτρων». Όχι μόνο στο πεδίο διαχείρισης της οικονομικής κρίσης , αλλά και στο προσφυγικό ζήτημα, απέναντι στο οποίο, «στη φάση αυτή, η Ευρώπη βρίσκεται υπό την ομηρία του φόβου…» 

Επιτροπή συμφερόντων 

Το χειρότερο είναι ότι αυτός ο «φόβος» (που μπορείς να τον πεις και ξενοφοβία) δεν διακατέχει μόνο τους γραφειοκράτες των Βρυξελών, αλλά και την πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης – το μεγαλύτερο μέρος της, τόλμησε να «αποκαλύψει» ο Ματέο Ρέντσι: «σε αυτό (σ. σ: στην ομηρία του «φόβου» που μπορείς να τον πεις και ξενοφοβία) δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε σοσιαλιστές και μέλη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος», και μάλιστα, «οι σοσιαλιστές των πρώην ανατολικών χωρών είναι πιο σκληροί από τα μέλη της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς των ίδιων κρατών»… 

«Πρέπει, όμως, να ξαναδώσουμε ζωή στο… ευρωπαϊκό όραμα», είπε, κλείνοντας την ομιλία του, ο Ιταλός πρωθυπουργός, για να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Αφού και το παρδαλό κατσίκι γνωρίζει ότι, για να «ξαναδώσουμε ζωή στο Ευρωπαϊκό όραμα», πρέπει να γκρεμίσουμε το ετοιμόρροπο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αλλιώς θα πέσει να μας πλακώσει• να το ξαναχτίσουμε απ’ την αρχή, ξεκινώντας από το πιο διεφθαρμένο τμήμα του οικοδομήματος, την Κομισιόν: από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, εν γένει, που «δίνουν εξοργιστικά μεγάλη σημασία στη γραφειοκρατία, εις βάρος της πολιτικής εξουσίας», όπως αναφέρει ένα εξαιρετικά αποκαλυπτικό δημοσίευμα της Monde Diplomatique. 

Διότι, καθώς οι κοινοτικοί υπάλληλοι που στελεχώνουν την Κομισιόν παρεμβαίνουν σε όλα τα στάδια της διαδικασίας λήψης των αποφάσεων, «προσελκύουν την προσοχή των λόμπι. Έτσι, ελλείψει συγκεκριμένων κανόνων στις Βρυξέλες, παρατηρείται αύξηση των κρουσμάτων σύγκρουσης συμφερόντων, τόσο μεταξύ των ευρωβουλευτών όσο και των Επιτρόπων…». 

Άμεση διαπλοκή!.. 

Παρατηρείται επίσης, η ανάπτυξη μιας διαπλοκής συμφερόντων, μπροστά στην οποία η δικιά μας, η εντόπια διαπλοκή, ωχριά• γιατί η διαπλοκή των γραφειοκρατών των Βρυξελών είναι ξεδιάντροπα άμεση. Και ξετσίπωτα διαφανής: ο… εντιμότατος πρόεδρος της Κομισιόν, ας πούμε, του οποίου το αμαρτωλό παρελθόν συγκαλύπτεται από ένα ντεμέκ φιλελληνικό παρόν, εμπιστεύτηκε τη θέση του αρμόδιου για ζητήματα ενέργειας και κλίματος Επιτρόπου στον Μιγκουέλ Αρίας Κανέτ, πρώην πρόεδρο της πετρελαϊκής εταιρείας Petrologis Canarias). Με την ίδια πίστη, στη θέση του Επιτρόπου για την ενοποίηση των χρηματαγορών τοποθετήθηκε ο Τζόναθαν Χιλ, πρώην λομπίστας στον τομέα της βιομηχανίας, στη θέση του Επιτρόπου για τις οικονομικές και χρηματοοικονομικές υποθέσεις ο Πιέρ Μοσκοβισί, ο οποίος διετέλεσε αντιπρόεδρος του «Κύκλου της Βιομηχανίας», ενός λόμπι των βιομηχάνων, Επίτροπος για την έρευνα ο Κάρλος Μοέντας, πρώην στέλεχος της τράπεζας Goldman Sachs, κλπ, κλπ… 

Λοιπόν, «δεν υποφέρονται πια», όπως είπε στο ξέσπασμά του ο Ιταλός πρωθυπουργός. Όχι επειδή «δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει η σχέση με τους πολίτες» - όχι μόνον. Ούτε επειδή «βλέπουν την Ευρώπη σαν ένα σύνολο αριθμών, περιορισμών και παραμέτρων». Και βέβαια, σε καμιά περίπτωση επειδή «βρίσκονται υπό την ομηρία του φόβου». Αυτό κανένας δεν το πιστεύει, ούτε καν ο… Κυριάκος Μητσοτάκης… 

Είναι νωπή η αποκάλυψη της πρακτόρικης κίνησης του Ντομπρόβσκις, να διοχετεύσει στα ευρωπαϊκά όργανα (και στον Τύπο) «συμπεράσματα της επιτροπής αξιολόγησης της φύλαξης των Ελληνικών συνόρων», που έθεταν, υποτίθεται, θέμα… εξόδου της χώρας μας από την Σένγκεν. Μα παραμένουν θολές οι ακριβείς σκοπιμότητες της μεθόδευσης ενώ διαρρέονται φήμες ακόμα και για κλείσιμο των συνόρων. Καμιά εμπιστοσύνη στους γραφειοκράτες των Βρυξελών. Ούτε στην οικονομία, ούτε στο προσφυγικό: το πιο διεφθαρμένο τμήμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος είναι η Κομισιόν.

Νίκος Τσαγκρής

Διαπλοκή ή... τανκς! (νέο έργο)

Τα δίνουν όλα σε μια έσχατη απόπειρα πολιτικής αποσταθεροποίησης, με την ελπίδα να διασώσουν τα… κεκτημένα τους  

Έφτασαν στο σημείο να πιστέψουν ότι μπορούν να ανατρέψουν την κυβέρνηση εκμεταλλευόμενοι τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Και το επιχείρησαν, συνδαυλίζοντας με εγκάθετους «πεμπτοφαλαγγίτες» (ακραίους του σκοινιού και του παλουκιού) κάθε εξτρεμιστική σπίθα απ’ αυτές που, ως συνήθως, υποφώσκουν στις κοινωνικές εξεγέρσεις. Ακολούθως είδαμε τη φαντασίωση τους να εικονίζεται ξεδιάντροπη στις πρώτες σελίδες – να σκηνοθετείται στις οθόνες των διαπλεκόμενων ΜΜΕ: τα τρακτέρ να μεταλλάσσονται σε τανκς… Να κινούνται προς τα υπουργεία, τις Δημόσιες υπηρεσίες, τις Τράπεζες… Να περικυκλώνουν τη Βουλή… 

«Μα όλα αυτά τα κάνουν για την αδειοδότηση των καναλιών; Είναι δυνατόν; Αυτοί οι μεγιστάνες δεν μπορούν να πληρώσουν πέντε – έξι εκατομμύρια, να πάρουν τις άδειες και να ξεμπερδεύουν;», είναι η απορία. Κι είναι αυτή μια «απορία» που καλλιεργείται και εκπέμπεται απ’ τους ίδιους. Απ’ «αυτούς τους μεγιστάνες», απ’ τα Μέσα Ενημέρωσης που, επί 25 χρόνια, εντελώς παράνομα κατέχουν• και διοχετεύουν την εν λόγω… «απορία» στην φανταστική περιοχή μιας κάποιας αφελούς και εύπιστης εκλογικής πλειοψηφίας, που ανέσυρε ο Κυριάκος Μητσοτάκης απ’ την εφιαλτική εκλογική φαρέτρα του πατρός του: την «περιοχή» που ονομαζόταν κάποτε «βουβή πλειοψηφία». 

Αμ’ δεν είναι μόνο οι άδειες, φίλοι μου, δεν είναι τα πέντε – έξι εκατομμύρια ευρώ που θα πληρώσουν για να αποκτήσουν τις άδειες. Είναι και… εκατομμύρια τεσσαράκοντα (τα οφειλόμενα από τέλη χρήσεως των συχνοτήτων μιας τετραετίας, 2011 – 2014), για τα οποία οι… γενναιόδωρες κυβερνήσεις των προηγούμενων ετών έκαναν τα στραβά μάτια. Και ξαφνικά, η άκαρδη κυβέρνηση Τσίπρα τα κατέστησε άμεσα απαιτητά… 

 Ρητορεύουν υστερίες 

Είναι, ακόμα, οι προαπαιτούμενοι για την επανάκτηση των αδειών εργασιακοί και λειτουργικοί κανόνες και, κυρίως, είναι τα δυό γιγάντια προνόμια που χάνουν οι διαπλεκόμενοι καναλάρχες (και οι ολιγάρχες φίλοι τους), είτε ανακτήσουν άδειες είτε όχι: 

 - Τα θαλασσοδάνεια που, συνολικά, υπολογίζονται σε καμιά δεκαριά δις ευρώ. Μιλάμε για δάνεια (με εγγυήσεις ή χωρίς εγγυήσεις) που εξυπηρετούνται ή δεν εξυπηρετούνται κατά… βούλησιν του διαπλεκομένου τριγώνου «Επιχειρηματίες – Πολιτικοί – Τράπεζες». 

- Οι χαριστικές αναθέσεις έργων και προμηθειών του δημοσίου, το σπουδαιότερο «διαπλεκόμενο» προνόμιο, αυτό που έκανε «αυτούς τους Μεγιστάνες» πραγματικούς μεγιστάνες. Και τους συντηρεί ως τέτοιους, ακόμα και σήμερα, στα χρόνια της μεγάλης φτώχειας των Ελλήνων. 

Γι’αυτό λυσσάξανε και ουρλιάζουνε, και προβοκάρουν ανοιχτά, μέσα και έξω απ’ τη Βουλή, το σχέδιο Παππά για τα κανάλια. Και ρητορεύουν υστερίες: το νομοθέτημα της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου δε θα ολοκληρωθεί ποτέ και, αν επιδιώξετε την ολοκλήρωσή του, αυτό θα είναι το μεγαλύτερο θεσμικό σκάνδαλο και τελικά ο πολιτικός τάφος της κυβέρνησης. Όχι γιατί υπάρχουν προβλήματα πολιτικού λόγου και πολιτικής αντιδικίας, αλλά γιατί θα δείτε ανάγλυφα να προκύπτουν συμφέροντα σκληρά, ανεξέλεγκτα, αδιαφανή. Και τότε θα δούμε ποιος είναι ποιος και τι έχουμε κάνει όλοι μας σε αυτόν τον τόπο…» Και παραληρήματα: «υπόσχεστε τηλεοπτικές άδειες σε νέους υποψηφίους και όταν θα ανέβουν οι καινούργιοι στο δέντρο, τότε θα φανούν τα οπίσθια τους και θα γελάει ο κάθε πικραμένος. Οι παλιοί είναι γνωστοί και τους ξέρουμε*» 

 Γλώσσα λανθάνουσα… 

 «Οι παλιοί είναι γνωστοί και τους ξέρουμε» είπε ο… αγορητής: γλώσσα λανθάνουσα, την αλήθεια λέει. Το ίδιο, ή περίπου το ίδιο. μου είπε κι ένας πασίγνωστος, ως μέγας υπηρέτης διαπλεκομένων αφεντάδων, δημοσιογράφος: «Γιατί τους αφήνει να βυσσοδομούν εναντίον του (σ. σ: ο Τσίπρας είναι αυτός που τους… αφήνει) και δεν συνθηκολογεί μαζί τους;»… 

«Είναι πολύ απλό να γίνει το deal (!), αφού τους ξέρεις», συνεχίζει. Και στο πι και φι μου κάνει λιανά το… deal. «Άκου: τους δίνει πίσω τα χοντρά προνόμια, ξέρεις, έργα, προμήθειες, τράπεζες και τα ρέστα, και παίρνει άδειες, ΕΣΡ και τα ψιλά από τα τέλη χρήσεως των συχνοτήτων. Κι έρχεται στο καπάκι και η στήριξη απ’ τις φυλλάδες τους και τα κανάλια, κι ούτε γάτα ούτε ζημιά!...». 

Για να λέμε την αλήθεια, δίνω ρέστα για να δώ τον Πρετεντέρη, τον Μπογδάνο και τους άλλους βαθμοφόρους των «νταβατζήδων», να το στρίβουν, και να λιβανίζουν τον Κατρούγκαλο, τον Φίλη και τον Φλαμπουράρη! Όμως, τέτοιο γλέντι, μόνο ως φαντασίωση υπάρχει. Ήδη, το καθάρισε το θέμα ο Τσίπρας: είμαστε έτοιμοι να συγκρουστούμε με τα οργανωμένα συμφέροντα που επιχειρούν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα… 

Βλέπετε, ένας νέος κύκλος σύγκρουσης με τα διαπλεκόμενα ανοίγει. Τα οποία, όπως είπαμε, βυσσοδομούν για να γλυτώσουν τα αμαρτωλά τους «κεκτημένα». Και, στην κάψα τους, περνάνε τα τρακτέρ για τανκς και τους αγρότες για χουνταίους… 

 *Από την ομιλία του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλου

Του Νίκου Τσαγκρή

Η Αριστερά ως τέκνο της ανάγκης

Το «κίνημα των συμφωνιών», μια περίπλοκη κατάσταση πολιτικών και ιδεολογικών καταναγκασμών», εν εξελίξει. 

 «Μια κομματικά αποστασιοποιημένη οπτική δεν μπορεί παρά να βλέπει το κυβερνών κόμμα σαν ένα κεντροαριστερό κόμμα που, ενώ έχει επιτύχει –και μάλιστα χωρίς να τον επιδιώξει– τον “κεντρισμό”, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την αριστερή – σοσιαλιστική φυσιογνωμία του…», έγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου. Και κατέληγα ότι, προς το παρόν, έχουμε «απ’ τη μια την Αριστερά (που μπορείς να την πεις και «κεντροαριστερά») να προσπαθεί να κυβερνήσει χωρίς να χάσει τη φυσιογνωμία της ως Αριστερά, απ’ την άλλη τη Δεξιά (νεοφιλελεύθερη περισσότερο παρά ποτέ), με τον σούπερ διαπλεκόμενο νέο αρχηγό της, να επιχειρεί άδοξα να την καμουφλάρει σε «κεντροδεξιά», και στη μέση τα «περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας, να ψάχνονται υπαρξιακά ένθεν κακείθεν»… 

 «Εξαιρετικό!», σχολίασε μια διαδικτυακή αναγνώστρια του κειμένου (η κ. Ε. Ν. Ε.), προσθέτοντας τη δική της ανάλυση: «Η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο δεν έχει να κάνει μόνο με τους ψηφοφόρους, νομίζω, έχει να κάνει με το ότι ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ αυτή τη στιγμή να εφαρμόσει ριζοσπαστικότερο πρόγραμμα – προσπαθεί μόνο να διαχειριστεί με αριστερό πρόσημο το μνημόνιο, την εξάρτηση μας από τους ξένους. ΠΩΣ να μιλήσεις για ριζοσπαστική αριστερά όταν η πολιτική σου δεν μπορεί να εφαρμοστεί;». Μια άλλη αναγνώστρια (η Ε.Κ.) ήταν πιο… ψυχαναλυτική: «Έχει σχιζοφρενικά χαρακτηριστικά η κατάσταση που περιγράφετε». 

Οι τρεις «κύκλοι» 

 Άδικο έχει; Αν όχι σχιζοφρενικά, τα χαρακτηριστικά της κυβερνώσας αριστεράς περιγράφουν μια περίπλοκη κατάσταση πολιτικών και ιδεολογικών «ψυχαναγκασμών»• καταναγκαστικών μεν, απαραίτητων δε, για να την διατηρήσουν στον αφρό των ημερών: να την κρατήσουν ζωντανή, ως την υποδειγματικά σύγχρονη, δραστική και διαδραστική Αριστερά του 21ου αιώνα. 

 Ένας βασικός «ψυχαναγκασμός» που έχει ήδη περιγραφεί απ’ αυτήν εδώ τη στήλη, είναι ο χρονισμός της κυβερνώσας Αριστεράς. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο Αλέξης Τσίπρας, η κυβέρνησή του, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να ζουν με τον χρόνο, κι ας είναι χρόνος μνημονιακός, σύνθετος, αντιφατικός – μια πραγματική… σχιζοφρένεια: «ζούμε σε τρεις διαφορετικούς πολιτικούς χρόνους, τρεις ομόκεντρους κύκλους, που επικαλύπτονται, αλλά και συγκρούονται», αφηγείται ο Κώστας Δουζίνας: ο πρώτος κύκλος είναι ο παρόντας χρόνος, όπου «η κυβέρνηση νομοθετεί και εφαρμόζει το μνημονιακό πρόγραμμα», ο δεύτερος είναι ο μεσοπρόθεσμος, όπου «η κυβέρνηση πειραματίζεται και σταδιακά μεταβάλλεται σε αριστερή διακυβέρνηση» και ο τρίτος είναι ο πιο αργός και μακροπρόθεσμος, ο κύκλος του κοινωνικού μετασχηματισμού»… 

Γενικότερα, η Αριστερά του παρόντος είναι τέκνο της ανάγκης, όπως λέει και ξαναλέει ο Αλέξης Τσίπρας για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού η πολιτική φυσιογνωμία της, αναδύεται από το «ελληνικό παράδειγμα», το πρώτο σ’ αυτό «το κίνημα συμφωνιών» (οι συμφωνίες διαφόρων τάσεων και κομμάτων της Αριστεράς» που εκδηλώνεται στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου} που περιγράφει ο Μποαβεντούρα ντε Σόουζα Σάντος*: «Δείτε την ενότητα γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, παρά τις μεγάλες αντιξοότητες και τις δυσκολίες…». 

Το «κίνημα των συμφωνιών» 

 Φυσικά, Μποαβεντούρα ντε Σόουζα Σάντος, εντάσσει στο «παράδειγμά» του για το «κίνημα συμφωνιών» και την περίπτωση της Πορτογαλίας (συμφωνία Σοσιαλιστικού κόμματος με το ΚΚ και το «Αριστερό Μπλόκ») καθώς και την περίπτωση της Ισπανίας, τη διαφαινόμενη συμφωνία του Σοσιαλιστικού Κόμματος με το Podemos και τα άλλα αριστερά κόμματα. Και, προχωρώντας την ανάλυσή του με την μέθοδο που ο ίδιος ονομάζει «κοινωνιολογία των αναδύσεων», δίνει το περίγραμμα της ανάγκης που γέννησε αυτές τις «συμφωνίες»: είναι η επιθετικότητα της κυρίαρχης Δεξιάς (σε συνδυασμό με την παγίδα των «Ευρωπαϊκών Θεσμών»), που τα τελευταία πέντε χρόνια ήταν τόσο καταστροφική για τα δικαιώματα των πολιτών και για την αξιοπιστία του δημοκρατικού καθεστώτος, ώστε οι δυνάμεις της Αριστεράς πείθονται πλέον ότι οι νέες δικτατορίες του 21ου αιώνα θα έρθουν –έχουν έρθει– σαν πολύ χαμηλής έντασης δημοκρατίες. Συμφωνούν, λοιπόν, ότι αυτό που διακυβεύεται τώρα είναι η ίδια η επιβίωση μιας δημοκρατίας αντάξιας του ονόματός της. Και ότι οι διαφορές σχετικά με το τι σημαίνει αυτή (η Δημοκρατία) είναι τώρα λιγότερο πιεστικές από την ανάγκη να διασωθεί ό,τι δεν έχει καταφέρει ακόμα να καταστρέψει η Δεξιά… 

Πόσο βιώσιμες είναι αυτές οι «συμφωνίες», αυτή η αναδυόμενη Νέα Αριστερά; Η απάντηση του Πορτογάλου είναι φιλοσοφική: σύμφωνα με τον Σπινόζα, οι άνθρωποι (και εγώ θα προσέθετα, και οι κοινωνίες) διέπονται από δύο βασικά συναισθήματα: τον φόβο και την ελπίδα. Υπάρχει μια σύνθετη ισορροπία ανάμεσα στα δύο, αλλά τα χρειαζόμαστε και τα δύο, εάν θέλουμε να επιβιώσουμε. 

 Τι λέγαμε; Σχιζοφρένεια… 

 *Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κοΐμπρα (Πορτογαλία). Το απόσπασμα γι α το «κίνημα των συμφωνιών», από άρθρο του με τίτλο Η Αριστερά του Μέλλοντος (Critical Legal Thinking», 8 Ιανουαρίου)

Νίκος Τσαγκρής

Ο Κυριάκος, ο ΣΥΡΙΖΑ, τα περιτρίμματα

ΟΙ βασικές πολιτικές και επικοινωνιακές παρενέργειες από την αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία της ΝΔ    

Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ είχε δυο βασικές παρενέργειες. Ενθάρρυνε την διαπλεκόμενη οικονομική ελίτ (αναπτερώνοντας ελπίδες για επανέλεγχο του πολιτικού συστήματος) και πανικόβαλε τα περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας*, (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ κ.λπ.), διεγείροντας μύχιους υπαρξιακούς φόβους. 

Η πρώτη παρενέργεια είχε ως συνέπεια την ολική επαναφορά των διαπλεκομένων συμφερόντων στην ονείρωξη της «αριστερής παρένθεσης»• με τα οπλικά τους συστήματα (ραδιοτηλεοπτικά και έντυπα ΜΜΕ, «μονταζιέρες» κ.λπ.) να βάλλουν και πάλι επί παντός του (δικαίου ή αδίκου) συριζαίικου επιστητού. Η δεύτερη παρενέργεια γεννήθηκε από την ανάγκη του νέου αρχηγού να εμφανιστεί ως κεντροδεξιός, προκειμένου να επιχειρήσει διεύρυνση της εκλογικής βάσης της ΝΔ προς το Κέντρο. Και είχε ως συνέπεια την ανάπτυξη φυγόκεντρων τάσεων (του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω) στα «περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας», καθώς και των σπασμωδικών αντιδράσεων πανικού των μικροηγετών τους. 

Στο επίπεδο της επικοινωνίας, οι συγκεκριμένες «παρενέργειες και οι συνέπειές τους πήραν τη διάσταση ενός ξαφνικού έρωτα με το Κέντρο – μιας γραφικής κεντρομανίας. Ενώ δεν είναι παρά ανακλαστικές τεχνικές μικροκομματικής (στην κυριολεξία) επιβίωσης, που έλκονται από τα βάθη της αστικής πολιτικής κουλτούρας: εκεί όπου το Κέντρο εγγράφεται ως πολιτικό σωσίβιο της Δεξιάς και της Αριστεράς… 

Το καμουφλάρισμα 

«Κέντρο είναι ο βαθμός μηδέν της πολιτικής», υποστηρίζει η ομάδα των εκλεκτών πολιτικών επιστημόνων που συνυπογράφουν την περίφημη «Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια»: στην πραγματικότητα, κέντρο σημαίνει δύο πράγματα. Ή είναι, απλά και καθαρά, ένα καμουφλάρισμα της δεξιάς ή είναι το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς τής δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς, όταν αποσπώνται από τούς εξτρεμιστές των αντίστοιχων παρατάξεών τους και προσπαθούν να κυβερνήσουν μαζί. Ό κατάλληλος όρος είναι τότε «κεντρισμός». 

Συνεκτιμώντας τις πρώτες ενέργειες του Κυριάκου Μητσοτάκη (το συμβολικό «διορισμό» των Χατζηδάκη – Γεωργιάδη σε κορυφαία κομματικά πόστα, την αβάντα στους καναλάρχες με την άρνησή του να συναινέσει στη συγκρότηση του ΕΣΡ κ.λπ.), με την ρητορική του περί «στροφής προς το κέντρο», αυτό που προκύπτει είναι μια καμουφλαρισμένη (με κεντρώα ρητορική) νεοφιλελεύθερη και διαπλεκόμενη Δεξιά. Και, πάντως, σε καμιά περίπτωση δεν προκύπτει κεντρισμός (στροφή προς το κέντρο), αφού κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε, αν όχι την απόσπαση, την αποστασιοποίηση του νέου αρχηγού (και του κόμματός του) από τους εξτρεμιστές της παράταξης. Ενώ, μέχρις στιγμής τουλάχιστον, συμβαίνει το αντίθετο. 

Εξάλλου, για να επιτευχθεί ο κεντρισμός χρειάζεται Κέντρο, κεντρώα κόμματα, κεντρώα πολιτική «πελατεία». Και, όπως είπαμε, στο πολιτικό μας παρόν, ο ενδιάμεσος χώρος κατοικείται από πανικόβλητα «περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας». Με φυγόκεντρες τάσεις του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»… 

 Ο «κεντρισμός» του ΣΥΡΙΖΑ

Εδώ, ίσως κάνω… δυστυχισμένους μερικούς συντρόφους, αλλά αυτό οφείλω να το πω: καθώς αναθυμόμουν τις προσεγγίσεις των πολιτικών επιστημόνων για το Κέντρο, διαπίστωσα ότι ο όρος «κεντρισμός» ταιριάζει περισσότερο στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ παρά στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υπό την έννοια ότι στο δρόμο προς τη δεύτερη κυβερνητική τους φάση, οι μετριοπαθείς του ΣΥΡΙΖΑ αποσπάστηκαν από τους εξτρεμιστές της παράταξής τους και, «τείνοντας» προς το κέντρο, απέσπασαν κυβερνητική πλειοψηφία!... 

Εντάξει, παραδέχομαι ότι η αντιστοίχιση του ορισμού με την εξέλιξη του κυβερνώντος κόμματος είναι ελαφρώς αναντίστοιχη (οι «εξτρεμιστές» αποσπάστηκαν απ’ τους «μετριοπαθείς» και όχι οι «μετριοπαθείς» απ’ τους «εξτρεμιστές» κ.λπ. κ.λπ.), ωστόσο οι αντιστοιχίες πλεονεκτούν: ο ΣΥΡΙΖΑ «έτεινε», αναγκαστικά έστω, προς το «κέντρο» (μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις» με «κοινωνικό πρόσημο»), για να κυβερνήσει – να μη μεταβληθεί σε «αριστερή παρένθεση». Ενώ και το «κέντρο» (στο κοινωνικό επίπεδο), με τη σειρά του, «έτεινε» προς τον (διαθέτοντα το ηθικό πλεονέκτημα) ΣΥΡΙΖΑ… Για να κυβερνηθεί από ένα αξιόπιστο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς; 

Νομίζω όχι: μια κομματικά αποστασιοποιημένη οπτική δεν μπορεί παρά να βλέπει το κυβερνόν κόμμα σαν ένα κεντροαριστερό κόμμα που, ενώ έχει επιτύχει – και μάλιστα χωρίς να τον επιδιώξει – τον «κεντρισμό», προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την αριστερή – σοσιαλιστική φυσιογνωμία του καθώς και το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημά του. Και, τελευταία, να μην τα καταφέρνει και τόσο καλά… 

Εδώ είμαστε: Από τη μια η Αριστερά (που μπορείς να την πεις και «κεντροαριστερά») να προσπαθεί να κυβερνήσει χωρίς να χάσει την φυσιογνωμία της ως Αριστερά, απ’ την άλλη η Δεξιά (νεοφιλελεύθερη περισσότερο παρά ποτέ) με τον σούπερ διαπλεκόμενο νέο αρχηγό της να επιχειρεί άδοξα να την καμουφλάρει σε «κεντροδεξιά», και στη μέση τα κεντρώα «περιτρίμματα της πολιτικής (μνημονιακής λέω εγώ) διαδικασίας να ψάχνονται υπαρξιακά ένθεν κακείθεν. Προς το παρόν… 

*Φράση πουείχε χρησιμοποίησει ο Γεώργιος Μαύρος για να χαρακτηρίσει τα ευεπίφορα σε προσαρτήσεις κομματικά απολειφάδια

Νίκος Τσαγκρής

Μια ανούσια αναμέτρηση

Μια θορυβώδης, αλλά πολιτικά ανούσια αναμέτρηση, για την αρχηγία ενός κόμματος που «δεν υπάρχει»  

Οι αριστεροί σπάνια υπήρξαν (υπήρξαμε, αν θέλετε) φρόνιμοι. Και όποτε υπήρξαν, εξαντλούσαν τη φρονιμάδα τους απέναντι στο κόμμα. Υπό μορφήν πίστης και, σε πολλές περιπτώσεις, τυφλής πίστης. Αλλά μια τέτοια φρονιμάδα, διόλου φρονιμάδα δεν ήταν. Αφού ήταν μια «φρονιμάδα» που οδήγησε εκατοντάδες αριστερούς στα εκτελεστικά αποσπάσματα και χιλιάδες στις εξορίες και στις φυλακές. 

Φυσικά, αν ήταν φρόνιμοι, θα κοίταζαν τα προσωπικά τους συμφέροντα, δεν θα ήταν αλτρουιστές. Δεν θα θυσίαζαν ακόμα και τη ζωή τους για ιδέες όπως η ισότητα, η ελευθερία, η κοινωνική δικαιοσύνη. Άλλωστε, η μητέρα της φρονιμάδας, η Φρόνηση, ελάχιστα ευδοκίμησε ως αρετή. «Δεν είναι παρά μια φωτισμένη ή επιδέξια φιλαυτία δίχως ηθική αξία», απεφάνθη πολύ νωρίς ο Καντ και δεν είχε άδικο, αφού η φρόνηση παραείναι συμφέροντολογική για να είναι ηθική... 

Κάνοντας ένα άλμα στο ζοφερό παρόν, μπορούμε να το διασκεδάσουμε λέγοντας ότι, στην εποχή μας, οι μόνοι που διαθέτουν φρόνηση, και κατά συνέπεια φρονιμάδα, είναι οι πολιτικοί! Πράγμα που δεν είναι εντελώς αστείο, αφού οι περισσότεροι από τους πολιτικούς μας διακρίνονται από… δεξιά προς τα αριστερά για τη φιλαυτία τους. Άλλοτε... φωτισμένη και άλλοτε επιδέξια. Τις περισσότερες, όμως, φορές αδέξια, αφού εύκολα αποκαλύπτεται. Και τους κάνει να γίνονται του κόσμου ο περίγελος, που έλεγε και ο μη φρόνιμος φίλος μου Άκης Πάνου. 

Απουσία πολιτικής 

Ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης, ας πούμε. Ο οποίος, λίγες μέρες πριν, αποκαλύφθηκε ως χαρακτηριστικός φορέας αδέξιας φιλαυτίας, μη διστάζοντας, ο αφιλότιμος, να το παίξει ακόμα και Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα, υιοθετώντας πλήρως τη ρητορική του προέδρου του κυβερνώντος κόμματος: «οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να έχουν κοινωνικό πρόσημο», είπε αίφνης ο «Βαγγέλας». Και πρόσθεσε: «ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αποτελεί μεταρρύθμιση η κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας, η οποία συνέβαλλε σημαντικά στην ενίσχυση των εσόδων της Αυτοδιοίκησης και την εύρυθμη λειτουργία των πόλεων. Ή γιατί αποτελεί αυτοτελή μεταρρύθμιση η απόλυση των καθαριστριών και των σχολικών φυλάκων»*… 

Είναι σαφές ότι η αδέξια φιλαυτία του κ. Μεϊμαράκη τον οδήγησε στην υποκλοπή αριστερής πολιτικής ρητορείας προκειμένου να «ταπώσει» τον συνυποψήφιό του (και υπουργό απολύσεων της κυβέρνησης Σαμαρά) Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος σε ένα κρεσέντο αδέξιας φιλαυτίας, υπέκλεψε την υποκλεμμένη ρητορική Μεϊμαράκη για να «ταπώσει» τον… Μεϊμαράκη: «η υποψηφιότητά μου δεν έχει ταξικό χρώμα… η πολιτική των απολύσεων της κυβέρνησης Σαμαρά υπήρξε εσφαλμένη… ενδιαφέρομαι για τους ασθενέστερους και αγωνίζομαι για την αύξηση της απασχόλησης»**.. 

Ο υποκλέψας του υποκλέψαντος, προκειμένου να ταπώσουν αλλήλους και να αποδείξουν με ντεμέκ ρητορική Τσίπρα ότι είναι… καταλληλότεροι του Τσίπρα: δεν είναι, ωστόσο, η αδέξια φιλαυτία ως γέννημα της απουσίας φρονιμάδας και φρόνησης – είναι η απουσία πολιτικού φρονήματος που αναγκάζει τους δυο αντίπαλους νεοδημοκράτες να τσαλαβουτούν σε δάνειες πολιτικές προκειμένου να υπηρετήσουν την πολιτική φιλαυτία τους: η Νέα Δημοκρατία «δεν υπάρχει»! Δεν έχει ήχο, δεν έχει υλικό… 

Μια ανούσια αναμέτρηση 

Δεν έχει ιδέες, δεν έχει πολιτικές επιλογές, δεν έχει εθνική στρατηγική. Στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας είναι η στρατηγική του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που είναι η στρατηγική του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου: προστασία του ευρώ, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ενίσχυση των επενδύσεων, δημοσιονομική προσήλωση… 

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ σταθεροποίησε (δημοψήφισμα – εκλογές 20/ 9/2015) την πολιτική ηγεμονία του στη χώρα, η «Νέα Δημοκρατία» έπαψε να υπάρχει ως εναλλακτική κυβερνητική λύση: «Έπρεπε να συμφιλιώσουμε δύο όψεις της ευρωπαϊκής δημοκρατίας», ομολογεί ο Βέλγος ο Βέλγος πρωθυπουργός Σαρλ Μισέλ («Le Soir») αναφερόμενος στις εξελίξεις στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό Νότο, την Πορτογαλία και την Ισπανία: «Αφενός είχαμε την εθνική δημοκρατία, με τη νομιμοποίηση του Αλέξη Τσίπρα και του κόμματός του, του ΣΥΡΙΖΑ, του μεγάλου δηλαδή νικητή των εκλογών, και αφετέρου υπήρχε η ευρωπαϊκή στρατηγική για την προστασία του ευρώ, τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, την ενίσχυση των επενδύσεων, τη δημοσιονομική σοβαρότητα»… 

Έκτοτε, η συντετριμμένη ηγεσία της ΝΔ, αντί να αναζητεί μια νέα (προσαρμοσμένη στις ανάγκες του ελληνικού παρόντος) πολιτική ταυτότητα, εξαντλείται σε μια δημόσια επίδειξη της αδέξιας φιλαυτίας της. Επιδιδόμενη σε μια ανούσια αναμέτρηση για την αρχηγία ενός κόμματος που «δεν υπάρχει». 

Τέλος, επιθυμώ να καταγραφεί η δημοσιογραφική έκπληξή μου για την αμέριστη υποστήριξη της οποίας απολαμβάνει, τρείς μήνες τώρα, η ανούσια αυτή αναμέτρηση από τα ΜΜΕ. Μια επίδειξη δημοσιογραφικής φρόνησης που δεν είναι παρά η καντιανή «επιδέξια φιλαυτία», η κατά Μαξ Βέμπερ «ηθική της ευθύνης»: να υποστηρίζουμε τους «δικούς μας» ακόμα κι αν λένε αρλούμπες. Να τους συντηρούμε πολιτικά, να μας συντηρούν επαγγελματικά… 

*Από την τελευταία συνέντευξη του Ευάγγελου Μεϊμαράκη στην εφημερίδα «Real News» 
**Από την συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Ναυτεμπορική

Νίκος Τσαγκρής

Η εξίσωση του Αινστάιν για την ανεργία

Η απώλεια του δικαιώματος στην εργασία στοιχειώνει τους Έλληνες με το αίσθημα της αποτυχίας…   

«Εάν το Α είναι η επιτυχία στη ζωή, τότε το Α ισούται με χ συν ψ συν ζ: το χ είναι η εργασία, το ψ είναι το παιχνίδι και το ζ είναι να κρατάς το στόμα σου κλειστό»… Αυτή είναι η εξίσωση του Άλμπερτ Αϊνστάϊν για την επιτυχία. Και αν την πάρουμε τοις μετρητοίς και επιχειρήσουμε να την επαληθεύσουμε πάνω μας, θα μας βγάλει αποτυχημένους: οι Έλληνες διαθέτουμε μόνο ένα από τα… προαπαιτούμενα της εξίσωσης του σοφού θείου Άλμπερτ, το «ψ». Δηλαδή το παιγνίδι, δεδομένου ότι από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξαμε λαός παιγνιώδης. Όμως δεν διαθέτουμε το «χ» και το «ζ». Που πάει να πει ότι, ελλείψει «χ», είμαστε στην πλειονότητά μας άνεργοι. Και ότι, ελλείψει «ζ», δεν το… βουλώνουμε. Κι αφήστε τον Κυριάκο να ποντάρει για την εκλογή του στη… βουβή πλειοψηφία. 

Λέω πως είμαστε στην πλειονότητά μας άνεργοι υπό την έννοια ότι ακόμα και οι εναπομείναντες (μερικώς ή γενικώς) εργαζόμενοι – των συνταξιούχων μη εξαιρουμένων – έχουμε φάει τόσες μισθολογικές κατραπακιές, τόσες πτωχευτικές ταπεινώσεις, ώστε βιώνουμε αντίστοιχες ψυχολογικές επιπτώσεις μ’ αυτές που βιώνουν οι άνεργοι. Tο πρώτο στάδιο ανεργίας χαρακτηρίζεται από την απόρριψη και τη συστηματική άρνηση της νέας κατάστασης: το άτομο αρνείται να αποδεχτεί ότι έχασε την εργασία του και ελπίζει ότι με κάποιο τρόπο θα επαναπροσληφθεί ή θα βρει άλλη καλύτερη εργασία… 

Το «πρώτο δικαίωμα» 

Ακολουθεί το στάδιο της απαισιοδοξίας και της ανησυχίας: ύστερα από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες εύρεσης εργασίας αρχίζει να συνειδητοποιεί τη δεινή κατάστασή του. Τότε, συνήθως έπειτα από εννιά μήνες ανεργίας, ο άνεργος εισέρχεται στο στάδιο της απελπισίας και της κατάθλιψης: δεν βλέπει καμία διέξοδο ή προοπτική λύσης στο πρόβλημά του. Αισθάνεται αποτυχημένος… 

Ανεργία δεν είναι μόνο η απώλεια του μεροκάματου, η συντριβή του μισθού. Είναι ο χαμός ενός πρωτεύοντος – του πλέον πρωτεύοντος ανθρώπινου δικαιώματος: το δικαίωμα στην εργασία είναι αυτό πού ο Φουριέ, εδώ και πάνω από ενάμισι αιώνα, καθόρισε σαν «το πρώτο δικαίωμα, το μόνο χρήσιμο... που η παραδοχή του θα έφτανε για να κάνει ύποπτο τον πολιτισμό εκείνον που δεν μπορεί ούτε να το αναγνωρίσει ούτε να το παραχωρήσει». 

Αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα, «το μόνο χρήσιμο», ορίζει και την πολυσύνθετη «χρησιμότητα» της εργασίας στον πολιτισμένο κόσμο. Ακόμα κι αν «χρησιμοποιείται» σαν καταφύγιο ή σαν «χαράκωμα ενάντια στη ζωή», όπως το βίωνε ο Φερνάντο Πεσσόα: Καταφεύγω λοιπόν, όπως άλλοι κάνουν στο σπιτικό τους, μέσα σ' αυτό το ξένο σπίτι, το ευρύχωρο γραφείο* της Ρούα ντους Ντοραδόρες. Οχυρώνομαι πίσω από το γραφείο μου – χαράκωμα. ενάντια στη ζωή. Αισθάνομαι τρυφερότητα, τρυφερότητα μέχρι δακρύων, γι' αυτά τα βιβλία, δικά μου και ταυτοχρόνως ξένα; όπου αφήνω τη γραφή μου, για το παλαιό μελανοδοχείο που χρησιμοποιώ, για τη γυρτή πλάτη του Σέργιου που φτιάχνει καταλόγους τιμών λίγο πιο κει. Τα αγαπώ όλα αυτά, ίσως γιατί δεν έχω τίποτε άλλο να αγαπήσω ή γιατί ίσως τίποτα δεν «αξίζει την αγάπη μιας ψυχής – κι αν αυτό το συναίσθημα πρέπει κάπου να το απευθύνουμε, καλύτερα τότε να το δώσω στη φτωχή όψη του μελανοδοχείου μου παρά στην πλατιά αδιαφορία των άστρων… 

Τα νούμερα ομολογούν 

Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, ο κόσμος της εργασίας στη χώρα μας βιώνει την «πλατιά αδιαφορία των άστρων»… Ποτέ άλλοτε η ανεργία δεν υπήρξε τόσο έντονη πάνω σε ένα φόντο τόσο θεαματικού πλουτισμού των ολίγων. Τα νούμερα του τελευταίου ευρωβαρομέτρου, μέσα στη φοβερή μονοτονία τους, ομολογούν: το 60% των Ελλήνων βιώνουν τη ζωή τους ανικανοποίητοι – ως αποτυχημένοι. Σε ποσοστό 83% δηλώνουν ότι δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στο μέλλον (το αντίστοιχο ποσοστό στην ευρωζώνη είναι 34%). Όλοι οι Έλληνες (το 97%!) χαρακτηρίζουν «κακή» την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ενώ οι περισσότεροι (το 70%) πιστεύουν πως η κατάσταση θα χειροτερέψει μέσα στους επόμενους 12 μήνες και ότι το μεγαλύτερο ζήτημα που καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα είναι η ανεργία… 

Εύκολο είναι; Η ανεργία είναι ένα αναπόφευκτο προϊόν του καπιταλισμού και οι πολιτικοί, παραδοσιακά, αποδεικνύονται ανίκανοι να το αποτρέψουν, πόσο μάλλον να το απαλείψουν. Ίδωμεν… Προς το παρόν η ανεργία έχει κυκλώσει από παντού τους Έλληνες και τους στοιχειώνει – οι ψυχολογικές επιπτώσεις της απλώνουν το αίσθημα της αποτυχίας στον ψυχισμό ενός ολόκληρου λαού και τον συντρίβουν. Και τον κάνουν να ονειρεύεται την επιστροφή στην εργασία με την ένταση και το πάθος του Οδυσσέα για το νόστιμον ήμαρ… 

*Εκεί δούλευε ο Φερνάντο Πεσσόα ως μεταφραστής εμπορικής αλληλογραφίας

Νίκος Τσαγκρής

Όταν ο Γκάμπριελ παπαγαλίζει Τσίπρα

Ο εθνικισμός είναι ο μεγάλος εχθρός της Ε.Ε. Και μόνο η Νέα Ευρωπαϊκή Αριστερά μπορεί να τον αναχαιτίσει. 

«Στον αγώνα μας κατά του εθνικισμού πρέπει να αλλάξουμε την πορεία που ακολουθεί η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, να σπάσουμε το φαύλο κύκλο της λιτότητας στον οποίο έχουν μπει οι υπερχρεωμένες χώρες, οι οποίες αισθάνονται υπό κηδεμονία», απεφάνθη προ ημερών ο Γερμανός αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, από του βήματος του συνεδρίου του SPD, μπαίνοντας, προφανώς, στο πετσί ενός ξεχασμένου ρόλου του… 

Πέρα από αντικαγκελάριος της Γερμανίας, ο Ζ. Γκ. είναι και πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της χώρας του. Έτσι, όταν μιλάει σε κομματικό ακροατήριο, κάνει ό,τι κάνει κάθε… καλός κυβερνητικός σοσιαλδημοκράτης εδώ και μια εικοσαετία: απεκδύεται τον νεοφιλελευθερισμό που, με γερμανική συνέπεια, ως εταίρος της κ. Μέρκελ υπηρετεί, και το παίζει σοσιαλιστής… 

«Στον αγώνα μας κατά του εθνικισμού», είπε… Ποιόν αγώνα τους κατά του εθνικισμού; Ουδέποτε διεξήχθη τέτοιος αγώνας από τα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ειδικά απ’ το κόμμα του κ. Γκάμπριελ. Στην επόμενη φράση έκανε την υπέρβαση και φαντασιώθηκε… Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα• υιοθετώντας τη ρητορική του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ: πρέπει να αλλάξουμε την πορεία που ακολουθεί η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, να σπάσουμε το φαύλο κύκλο της λιτότητας στον οποίο έχουν μπει οι υπερχρεωμένες χώρες, οι οποίες αισθάνονται υπό κηδεμονία». 

Ωστόσο, στο συνέδριο του SPD, μεταμφιεσμένος, έστω, σε πραγματικό σοσιαλιστή, ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ έθεσε το θέμα επί τάπητος: η αναχαίτιση του εθνικιστικού ρεύματος που ωθεί την Ευρώπη (και τον κόσμο) σε ένα εφιαλτικό πισωγύρισμα, προϋποθέτει την αναχαίτιση του νεοφιλελεύθερου οικονομισμού. (Άσχετα αν ο ίδιος, υπό την ιδιότητα του αντικαγκελαρίου της Γερμανίας, τον ευλογεί…) 

Ο Εθνικισμός 

Πτώση του Τείχους – Νέα Τάξη Πραγμάτων – Παγκοσμιοποίηση – Νεοφιλελευθερισμός – Οικονομική Κρίση – Γεωπολιτικό χάος, Εθνικισμός: Ο Εθνικισμός φορτίζεται εξαρχής με κάθε λογής ιδεοληψίες, αλλά τα βαρύτερα σύγχρονα φορτία του είναι η λιτότητα και η ανεργία, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός. Κάποτε ο Μορίς Μπαρές, και αργότερα άλλοι κοινωνικοί και πολιτικοί στοχαστές, επιχείρησαν να αποσπάσουν τον εθνικισμό από το άθλιο περιτύλιγμά του, να τον μεταβάλουν σε σύμβολο μιας θεωρίας που αντιπαρατίθεται στον κοσμοπολιτισμό και αργότερα στον διεθνισμό… 

Τότε, ο εθνικισμός, φορτισμένος πια με μπόλικη φιλολογία και φιλοσοφία, μεταβάλλεται σε «μέθοδο για την υπεράσπιση των υλικών αγαθών κάθε χώρας». Και αργότερα, φιλοδοξεί να αποτελέσει φραγμό στην «εισβολή των ξένων» πραγμάτων (και προσώπων) γενικώς, αλλά «και στην απώλεια της συλλογικής μνήμης, στην παραμόρφωση του τοπίου, στον εξευτελισμό της ψυχής από την σύγχρονη χυδαιότητα». 

Ωστόσο, ο εθνικισμός δεν υπήρξε ποτέ δημιουργικός. Επιχειρεί, απλά, να ανακτήσει και, κυρίως, να υπερασπίσει την «κληρονομιά» ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που ο εθνικισμός συνδέεται, κυρίως, με την συντήρηση. Την συντηρητική δεξιά και την ακροδεξιά… 

Τέλος του 20ου, αρχές του 21ου αιώνα υπήρξε η ανεμπόδιστη, από τις εθνικές πολιτικές ηγεσίες των χωρών – μελών της ΕΕ, καταιγιστική εισβολή της νεοφιλελεύθερης – ιμπεριαλιστικής, οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής υποκουλτούρας στην Ευρώπη. Ακολουθεί η, επίσης ανεμπόδιστη, μάστιγα της οικονομικής κρίσης και της δημοσιονομικής καθαρότητας, Που, σε συνδυασμό με τους πετρελαϊκούς πολέμους και τις συνέπειές τους (τρομοκρατία, μετακινήσεις πληθυσμών, προσφυγιά) αναγκάζει τους λαούς της Ευρώπης να κλείνονται, όλο και πιο βαθιά, στο εθνικό τους καβούκι. Ακόμα και κοινότητες που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερές, εκφράζουν αποχρώντα εθνικιστικό λόγο (ενίοτε και πράξεις) χωρίς ντροπή: ενώ η πολιτική τους κινείται στα όρια του εθνικισμού, πιστεύουν βαθιά μέσα τους ότι αυτός ο εθνικισμός, ο δικός τους εθνικισμός, είναι… αριστερός εθνικισμός, αφού «εναντιώνεται στο ζυγό του φασιστικού νεοφιλελευθερισμού». Τι να κάνουμε; 

Ο εχθρός είναι εδώ 

Ο Ζαν Πολ Σαρτρ έλεγε «αναγνωρίστε τον εχθρό, πολεμήστε τον εχθρό». Οι Έλληνες τον αναγνώρισαν στη βαρβαρότητα του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Και, με τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρωτοπορία, τον «πολεμούν, διευρύνοντας, αργά μα σταθερά, τις ρωγμές στο σκληροπυρηνικό κέλυφος του «συστήματος: «Στον αγώνα μας κατά του εθνικισμού πρέπει να αλλάξουμε την πορεία που ακολουθεί η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, να σπάσουμε το φαύλο κύκλο της λιτότητας στον οποίο έχουν μπει οι υπερχρεωμένες χώρες, οι οποίες αισθάνονται υπό κηδεμονία», παπαγαλίζει τώρα τον Τσίπρα ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Ο οποίος συγκυβερνά, τρόπος του λέγειν, με την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε την Ευρώπη. Γιατί δεν το κάνει; 

Προφανώς , διότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, την οποία εκφράζει, έχει ενσωματωθεί οριστικά, έχει χάσει κάθε ίχνος πολιτικής αξιοπιστίας, είναι αδύνατον να επιστρέψει – ακόμα κι αν θέλει, δεν μπορεί. Μόνο η Νέα Ευρωπαϊκή Αριστερά μπορεί: Ελλάδα, Πορτογαλία, και τώρα Ισπανία!. Συνεχίζουμε…

Νίκος Τσαγκρής

Το… paranoid άρθρο ενός γερόλυκου

Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ μαθαίνει να κυβερνά αποτελεσματικά, το σύστημα της διαπλοκής αποσταθεροποιείται και καταρρέει…

Διαλυμένη, ακέφαλη, ίσως και διασπασμένη οσονούπω (κατά πως ακούγεται), η Νέα Δημοκρατία, απαξιωμένο και αποψιλωμένο το ΠΑΣΟΚ, στερεμένο – σχεδόν αποξηραμένο το Ποτάμι. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος στο σπίτι. Χωρίς αντίπαλο, χωρίς θεσμική, να πούμε, αντιπολίτευση. Εκτός αν δεχτούμε ως θεσμική αντιπολίτευση (πράγμα διόλου παράδοξο) την ακατάπαυστη αντικυβερνητική δράση των συστημικών ΜΜΕ. Τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είναι αμφίβολο αν μπορούμε, εφ’ εξής, να τα αποκαλούμε «συστημικά»: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ. ΕΛ. σταθεροποιείται, το «σύστημα» αποσταθεροποιείται. Καταρρέει. Πανικόβλητο, ντρεσάρει τα έντυπα και ηλεκτρονικά «σκυλιά» του. Να γαυγίζουν πιο δυνατά. Να καλύπτουν τα ισχνά γρυλίσματα της θεσμικής αντιπολίτευσης με τα δικά τους αντισύριζα παραληρήματα – ουρλιαχτά… 

Γελάει ο κόσμος. Και τρολάρει: «Τα μάθατε; Τελικά ο καστανάς ήταν του Λαφαζάνη. Της ΛΑΕ. Τον κάρφωσε με εντολή Τσίπρα ένας συριζαίος. Καστανάς κι αυτός. Να του πάρει το πόστο, να περάσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι Ζητάδες ως κυβερνητική αρχή ήταν στο κόλπο. Και ενεργώντας με υπερβάλλοντα ζήλο συνέλαβαν τον πτωχό πλην τίμιο καστανά. Μαζί με τη φουφού του. Όμως, μετά τις καταγγελίες του Θέμου Αναστασιάδη, της Όλγας Τρέμη και άλλων ευαίσθητων, σε θέματα μικροπωλητών, κυριών και δεσποινίδων, επενέβη ο κ. Τσίπρας. Και απελευθέρωσε τον πτωχό καστανά. Της ΛΑΕ. Τώρα απειλεί να συλλάβει τον άλλο. Τον δικό του…». (συνεχίζεται…)* 

 Το… paranoid άρθρο 

Το καραβάνι προχωρά, τα σκυλιά ουρλιάζουν. Φάλτσα, παράταιρα, παραληρηματικά. Ενίοτε πονεμένα: «τις τελευταίες ημέρες παριστάμεθα μάρτυρες λόγων και έργων που θα μπορούσαν να είναι προάγγελοι πολιτικής ανωμαλίας», γράφει τις προάλλες, προλογίζοντας το βαρύγδουπο άρθρο του, ο σούπερ – ντούπερ συστημικός γερόλυκος. Ψάχνεσαι, θαρρείς ότι έχεις χάσει επεισόδιο, διαβάζεις να μάθεις τους προάγγελους της «πολιτικής ανωμαλίας». Εις μάτην. Το… βαρύγδουπο εξοκείλει σε έναν ξεκάρφωτο αναπροσδιορισμό του συγκροτήματος απ’ τον συγκροτηματάρχη: «οι δύο εφημερίδες, που ίδρυσε με την προτροπή του Ελευθερίου Βενιζέλου ο Δημήτριος Λαμπράκης στη δεκαετία του 1920, εκφράζουν, υπερασπίζονται και προωθούν τις ιδέες και τις πολιτικές θέσεις του δημοκρατικού Κέντρου»… 

Λίγο ακόμα και θα μας πει ότι θα πάψει να… αμαρτάνει σαμαροβενιζέλικά, σκέφτεσαι• ότι θα βάλει πλάτη υπέρ της Ένωσης Κεντρώων. Ναι, του Βασίλη Λεβέντη… Όμως όχι, ο συγκροτηματάρχης στρίβει αριστερά. Στην κυβέρνηση Τσίπρα. Φοβάται, λέει, αποστασία! Και δίνει… εντολή στους πορτιέρηδες της Βουλής: «Κλείστε την πόρτα και μην τους αφήνετε να φύγουν! Πολύ περισσότερο μην τους αναγκάσετε να φύγουν»… Τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, εννοεί!.. Παρανοϊκό; 

Εντελώς τυχαία, την ώρα που διάβαζα το paranoid άρθρο του σούπερ – ντούπερ γερόλυκου, πήρε το μάτι μου μια είδηση, σε διαδικτυακή σελίδα** που ασχολείται με τα ΜΜΕ… Θέλω να την διαβάσετε μαζί μου: «Νέα προθεσμία ζήτησε και έλαβε χθες, μέσω των δικηγόρων του, ο ισχυρός άνδρας του ΔΟΛ και του Mega, Σταύρος Ψυχάρης, από τους οικονομικούς εισαγγελείς (Παν. Αθανασίου και Γαληνό Μπρη). Ο Ψυχάρης επρόκειτο να δώσει εξηγήσεις, καθώς θεωρείται ύποπτος για ηθική αυτουργία σε απιστία, για την οποία ελέγχονται ως φυσικοί αυτουργοί στελέχη τραπεζών (Alpha Bank, Eurobank, Πειραιώς και Εθνική), που ως μέλη επιτροπών ενέκριναν τα θαλασσοδάνεια στον ΔΟΛ και σε άλλες επιχειρήσεις ΜΜΕ…» 

Πονεμένα γρυλίσματα… 

Ακολούθως ο ρεπόρτερ ξεκαθαρίζει ότι το νέο ραντεβού του συγκροτηματάρχη με τους εισαγγελείς κλείστηκε για τις 22 Δεκεμβρίου: «Χριστουγεννιάτικα!», σκέφτηκα. Κι αμέσως κατάλαβα ότι το «paranoid» κείμενο που διάβαζα, δεν ήταν ένα ακόμα άρθρο του σούπερ – ντούπερ αρθρογράφου, αλλά τα πονεμένα γρυλίσματα του πρώτη φορά παγιδευμένου στον ιστό της Δικαιοσύνης, γερόλυκου του ΔΟΛ. Κάτι σαν βουντού – κάτι σαν εξορκισμός – κάτι σαν… τουρλουμπούκι: «Η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι απλώς χρήσιμη: είναι απαραίτητη. (…..) Έδωσε υποσχέσεις οικονομικών παροχών προς όλες τις κοινωνικές κατευθύνσεις και δεν τις τηρεί. (…..) Γι' αυτό αφήστε τον κ. Τσίπρα να κάνει τη δουλειά του… 

Αφήστε τους διαπλεκόμενους να βράζουν στο ζουμί τους, λέω εγώ. Γνωρίζοντας ότι εκτός του εκτελεστικού προέδρου του ΔΟΛ, στο μικροσκόπιο των οικονομικών εισαγγελέων βρίσκονται και οι λοιπές θαλασσοδάνειες εκδοτικές επιχειρήσεις… Και εντάξει, ο Τσίπρας, η κυβέρνησή, ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν τη δουλειά τους. Και την κάνουν καλά: ήδη, μετά την υπερψήφιση και του δεύτερου πακέτου «προαπαιτουμένων», τρέχει το υπεσχημένο «παράλληλο πρόγραμμα», προσδίδοντας κοινωνικό χαρακτήρα στο κυβερνητικό έργο. Ενώ παράλληλα, η κυβέρνηση διαχειρίζεται με αποτελεσματικό και υποδειγματικά ανθρώπινο τρόπο τις τεράστιες ροές προσφύγων προς τη χώρα μας… 

Θέλω να πω ότι επιτέλους, ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά. Και καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά, η κυβέρνηση σταθεροποιείται, δυναμώνει. Καθώς δε η κυβέρνηση σταθεροποιείται και δυναμώνει, το σύστημα της διαπλοκής αποσταθεροποιείται. Και παραπαίει. 

* Ανάρτηση διαδικτυακού φίλου στο Facebook 
** To blog zoornalistas.blogspot.gr

Νίκος Τσαγκρής