Μια θορυβώδης, αλλά πολιτικά ανούσια αναμέτρηση, για την αρχηγία ενός κόμματος που «δεν υπάρχει»
Φυσικά, αν ήταν φρόνιμοι, θα κοίταζαν τα προσωπικά τους συμφέροντα, δεν θα ήταν αλτρουιστές. Δεν θα θυσίαζαν ακόμα και τη ζωή τους για ιδέες όπως η ισότητα, η ελευθερία, η κοινωνική δικαιοσύνη. Άλλωστε, η μητέρα της φρονιμάδας, η Φρόνηση, ελάχιστα ευδοκίμησε ως αρετή. «Δεν είναι παρά μια φωτισμένη ή επιδέξια φιλαυτία δίχως ηθική αξία», απεφάνθη πολύ νωρίς ο Καντ και δεν είχε άδικο, αφού η φρόνηση παραείναι συμφέροντολογική για να είναι ηθική...
Κάνοντας ένα άλμα στο ζοφερό παρόν, μπορούμε να το διασκεδάσουμε λέγοντας ότι, στην εποχή μας, οι μόνοι που διαθέτουν φρόνηση, και κατά συνέπεια φρονιμάδα, είναι οι πολιτικοί! Πράγμα που δεν είναι εντελώς αστείο, αφού οι περισσότεροι από τους πολιτικούς μας διακρίνονται από… δεξιά προς τα αριστερά για τη φιλαυτία τους. Άλλοτε... φωτισμένη και άλλοτε επιδέξια. Τις περισσότερες, όμως, φορές αδέξια, αφού εύκολα αποκαλύπτεται. Και τους κάνει να γίνονται του κόσμου ο περίγελος, που έλεγε και ο μη φρόνιμος φίλος μου Άκης Πάνου.
Απουσία πολιτικής
Ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης, ας πούμε. Ο οποίος, λίγες μέρες πριν, αποκαλύφθηκε ως χαρακτηριστικός φορέας αδέξιας φιλαυτίας, μη διστάζοντας, ο αφιλότιμος, να το παίξει ακόμα και Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα, υιοθετώντας πλήρως τη ρητορική του προέδρου του κυβερνώντος κόμματος: «οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να έχουν κοινωνικό πρόσημο», είπε αίφνης ο «Βαγγέλας». Και πρόσθεσε: «ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αποτελεί μεταρρύθμιση η κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας, η οποία συνέβαλλε σημαντικά στην ενίσχυση των εσόδων της Αυτοδιοίκησης και την εύρυθμη λειτουργία των πόλεων. Ή γιατί αποτελεί αυτοτελή μεταρρύθμιση η απόλυση των καθαριστριών και των σχολικών φυλάκων»*…
Είναι σαφές ότι η αδέξια φιλαυτία του κ. Μεϊμαράκη τον οδήγησε στην υποκλοπή αριστερής πολιτικής ρητορείας προκειμένου να «ταπώσει» τον συνυποψήφιό του (και υπουργό απολύσεων της κυβέρνησης Σαμαρά) Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος σε ένα κρεσέντο αδέξιας φιλαυτίας, υπέκλεψε την υποκλεμμένη ρητορική Μεϊμαράκη για να «ταπώσει» τον… Μεϊμαράκη: «η υποψηφιότητά μου δεν έχει ταξικό χρώμα… η πολιτική των απολύσεων της κυβέρνησης Σαμαρά υπήρξε εσφαλμένη… ενδιαφέρομαι για τους ασθενέστερους και αγωνίζομαι για την αύξηση της απασχόλησης»**..
Ο υποκλέψας του υποκλέψαντος, προκειμένου να ταπώσουν αλλήλους και να αποδείξουν με ντεμέκ ρητορική Τσίπρα ότι είναι… καταλληλότεροι του Τσίπρα: δεν είναι, ωστόσο, η αδέξια φιλαυτία ως γέννημα της απουσίας φρονιμάδας και φρόνησης – είναι η απουσία πολιτικού φρονήματος που αναγκάζει τους δυο αντίπαλους νεοδημοκράτες να τσαλαβουτούν σε δάνειες πολιτικές προκειμένου να υπηρετήσουν την πολιτική φιλαυτία τους: η Νέα Δημοκρατία «δεν υπάρχει»! Δεν έχει ήχο, δεν έχει υλικό…
Μια ανούσια αναμέτρηση
Δεν έχει ιδέες, δεν έχει πολιτικές επιλογές, δεν έχει εθνική στρατηγική. Στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας είναι η στρατηγική του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που είναι η στρατηγική του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου: προστασία του ευρώ, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ενίσχυση των επενδύσεων, δημοσιονομική προσήλωση…
Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ σταθεροποίησε (δημοψήφισμα – εκλογές 20/ 9/2015) την πολιτική ηγεμονία του στη χώρα, η «Νέα Δημοκρατία» έπαψε να υπάρχει ως εναλλακτική κυβερνητική λύση: «Έπρεπε να συμφιλιώσουμε δύο όψεις της ευρωπαϊκής δημοκρατίας», ομολογεί ο Βέλγος ο Βέλγος πρωθυπουργός Σαρλ Μισέλ («Le Soir») αναφερόμενος στις εξελίξεις στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό Νότο, την Πορτογαλία και την Ισπανία: «Αφενός είχαμε την εθνική δημοκρατία, με τη νομιμοποίηση του Αλέξη Τσίπρα και του κόμματός του, του ΣΥΡΙΖΑ, του μεγάλου δηλαδή νικητή των εκλογών, και αφετέρου υπήρχε η ευρωπαϊκή στρατηγική για την προστασία του ευρώ, τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, την ενίσχυση των επενδύσεων, τη δημοσιονομική σοβαρότητα»…
Έκτοτε, η συντετριμμένη ηγεσία της ΝΔ, αντί να αναζητεί μια νέα (προσαρμοσμένη στις ανάγκες του ελληνικού παρόντος) πολιτική ταυτότητα, εξαντλείται σε μια δημόσια επίδειξη της αδέξιας φιλαυτίας της. Επιδιδόμενη σε μια ανούσια αναμέτρηση για την αρχηγία ενός κόμματος που «δεν υπάρχει».
Τέλος, επιθυμώ να καταγραφεί η δημοσιογραφική έκπληξή μου για την αμέριστη υποστήριξη της οποίας απολαμβάνει, τρείς μήνες τώρα, η ανούσια αυτή αναμέτρηση από τα ΜΜΕ. Μια επίδειξη δημοσιογραφικής φρόνησης που δεν είναι παρά η καντιανή «επιδέξια φιλαυτία», η κατά Μαξ Βέμπερ «ηθική της ευθύνης»: να υποστηρίζουμε τους «δικούς μας» ακόμα κι αν λένε αρλούμπες. Να τους συντηρούμε πολιτικά, να μας συντηρούν επαγγελματικά…
*Από την τελευταία συνέντευξη του Ευάγγελου Μεϊμαράκη στην εφημερίδα «Real News»
**Από την συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Ναυτεμπορική
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου