10 Δεκεμβρίου 2009

Εξουσία και Αστυνομία


Φοιτητές και μαθητές διαδηλώνουν φωνάζοντας «μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι». Kουκουλοφόροι, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, «χαβαλέδες», στήνουν οδοφράγματα, ανάβουν φωτιές, τα σπάνε, πετούν πέτρες και βόμβες μολότοφ, ενάντια στην Αστυνομία, την αστυνομική «καταστολή», την «αστυνομική βία». Ηγέτες της αντιπολίτευσης στηλιτεύουν τη «βίαιη αστυνομική επίθεση κατά μαθητών και σπουδαστών που διαδηλώνουν ειρηνικά», τη στιγμή που η κυβέρνηση υπερθεματίζει, μεμφόμενη τις «ακραίες αντιδράσεις της Αστυνομίας»!..

Γύρω – γύρω όλοι και στη μέση η… Αστυνομία. Mα ο βασικός λόγος ύπαρξης της Αστυνομίας είναι η αποτροπή των παραβάσεων και η καταδίωξη των παραβατών: η Αστυνομία είναι, πρώτα απ’ όλα, ένας μηχανισμός κατά του κακού. Το πρόβλημα είναι ότι η φύση του κακού επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας˙ στη διάθεση της οποίας, ωστόσο, βρίσκεται και ο «μηχανισμός κατά του κακού», η Αστυνομία!..

Η προηγούμενη κυβέρνηση εντόπισε ένα… απόλυτο «κακό» στα Εξάρχεια και διέταξε οσονούπω τον «μηχανισμό κατά του κακού» να περιπολεί μέρα – νύχτα στην περιοχή, προκειμένου να το αποκαλύψει και να το αποτρέψει. Μια μέρα, ο «μηχανισμός» είδε το «κακό» στο πρόσωπο ενός δεκαεξάχρονου και επιχείρησε να το αποτρέψει. Πυροβολώντας στο ψαχνό!..

Οι αστυνομικοί, ακόμα και όταν γνωρίζουν καλά τις αρμοδιότητές τους, δεν διστάζουν να τις ξεπερνούν από υπερβάλλοντα ζήλο, προκειμένου να πετύχουν, με κάθε μέσο, τον υποδεδειγμένο σκοπό. Ενθαρρυμένοι, φυσικά, από μια διοίκηση που τους καλύπτει, από μια Δικαιοσύνη που δεν θέλει ποτέ να τους στενοχωρεί και, κυρίως, από την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία που τους «καθοδηγεί», υποδεικνύοντάς τους το «κακό».

Για την παρούσα κυβερνητική εξουσία, ως βασικό «κακό» εξακολουθούν να υποδεικνύονται τα Εξάρχεια και, ως εκ τούτου, νυχθημερόν αλωνίζει εκεί, ο «μηχανισμός κατά του κακού». Όμως, διαρκώς το «κακό» διευρύνεται. Τις προηγούμενες μέρες, ας πούμε, υπεδείχθησαν ως «κακό» οι εκδηλώσεις μνήμης για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και ο «μηχανισμός κατά του κακού» έκανε θραύση σε ολόκληρο το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, γεμίζοντας ικανοποίηση την κυβέρνηση και τον αρμόδιο υπουργό!

Ακολούθως υπεδείχθη ως «κακό», το φοιτητικό άσυλο. Κι επίσης οι αναρχικοί, οι αντιεξουσιαστές, ο…ΣΥΡΙΖΑ και πάει λέγοντας. Είπαμε, η φύση του κακού επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας˙ στη διάθεση της οποίας βρίσκεται και ο «μηχανισμός κατά του κακού», η Αστυνομία!..

Νίκος Τσαγκρής

5 Νοεμβρίου 2009

Το... δίλημμα Ντόρα ή Σαμαράς


Ντόρα ή Σαμαράς; Και μη μου πείτε πως το ζήτημα δεν μας αφορά, επειδή δεν ψηφίζουμε Νέα Δημοκρατία. Σύντομα, στο εγγύς μέλλον, έστω με το στανιό, ένας απ’ τους δύο θα μας κυβερνήσει. Κι αν όχι εμάς, που είμαστε… υπεράνω, τη μικρή μας χώρα, την πατρίδα μας. Με αυτά τα λίγα που η έννοια «πατρίδα», ή «έθνος», στους καιρούς μας, πια, σημαίνει…

Είδατε, ακόμα και αυτή η ελάχιστη αναφορά στην πατρίδα και στο έθνος με καθιστά ύποπτο ως… φιλοσαμαρικό. Κι ας μην έχω, καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια για τα σαμάρια. Τον Σαμαρά μόνο, τον βρίσκω πιο ethnic, πιο ιδεολόγο, πιο πολιτικό απ’ τη Ντόρα. Από την άλλη ναι, η Ντόρα είναι πιο άμεση, πιο προβεβλημένη, πιο συμβατή με την πολιτική κουλτούρα του παρόντος!

Μιλάμε, μπέρδεμα. Σε βαθμό που κάποιοι ρομαντικοί βουλευτές της «παράταξης» έφτασαν στο σημείο να συγχέουν την πολιτική με την ποίηση˙ μιλούν για την Ντόρα και τον Σαμαρά σαν να συγκρίνουν τη Μυρτιώτισσα με τον Ελύτη: Η Ντόρα είναι της ρεαλιστικής σχολής. Ο Αντώνης είναι πιο πηγαίος, πιο ιδεαλιστής…

Καμιά σχέση. Σκοπός της ποίησης είναι η αναζήτηση του απόλυτου. Αντίθετα η πολιτική, ειδικά η πολιτική του παρόντος, αδυνατεί να αναζητήσει όχι μόνο το απόλυτο, αλλά και το σχετικό. Αυτό που σε κάθε παρόν, πλην του παρόντος, αναζητούν οι πολιτικές πρωτοπορίες: την ανατροπή της τωρινής (της κάθε «τωρινής») οργάνωσης και λειτουργίας της κοινωνίας που, κατά συνθήκην, γελοιοποιεί (σήμερα, πολύ περισσότερο) το ανθρώπινο πνεύμα.

Οι Έλληνες πολιτικοί, ακόμα χειρότερα! Δυσκολεύονται να αναζητήσουν και το έλασσον του σκοπού ύπαρξής τους, το πολιτικά εφικτό. Αλλά ακόμα και αν το αναζητήσουν και το βρουν, δυσκολεύονται να το εφαρμόσουν. Όχι μόνο εξαιτίας της… πνευματικής τους κόπωσης, αλλά επειδή εμποδίζονται από το ευρωπαϊκό και το διεθνές περιβάλλον: το εθνικά εφικτό αποκλείεται, εάν δεν είναι συμβατό με τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ.

«Το εθνικά εφικτό»! Ποιος πολιτικός ηγέτης μπορεί να το διεκδικήσει, να το διασφαλίσει και να δεσμευτεί ότι, ως πρωθυπουργός, θα το εφαρμόσει; Αυτό είναι ένα μίνιμουμ μεν, ασφαλές δε κριτήριο. Όχι μόνο για την επιλογή του Σαμαρά ή της Ντόρας, αλλά και για την επιλογή οποιουδήποτε υποψήφιου πρωθυπουργού.

Νίκος Τσαγκρής

29 Οκτωβρίου 2009

Το μεγάλο... ξεσκαρτάρισμα


Σε δεύτερο πλάνο, στο ημίφως των κυβερνητικών παρασκηνίων, εξελίσσεται μια άκρως ενδιαφέρουσα ίντριγκα με στόχο την κατεδάφιση μιας διπλής γραφειοκρατίας, της γραφειοκρατίας του κράτους και της γραφειοκρατίας του κόμματος. Της γραφειοκρατίας, δηλαδή, που αναρριχήθηκε και σταθεροποιήθηκε και εξετράφη, σε βαθμό υπερτροφίας, κατά τη διάρκεια της εικοσαετούς διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Και ονομάστηκε, από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, «το βαθύ κράτος του ΠΑΣΟΚ»…

Πρόκειται για την υλοποίηση του σχεδίου «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα» με καθυστέρηση έξι χρόνων, εκτιμούν οι δημοσιογράφοι. Και εξηγούν ότι αρχίζει το «μεγάλο ξεσκαρτάρισμα», βάσει του οποίου θα οδηγηθούν σε αποστρατεία τα παλαιότερα στελέχη του κομματικού και του κρατικού μηχανισμού. Άλλοι προχωρούν ακόμα περισσότερο, υποστηρίζοντας ότι απώτερος στόχος του Γιώργου Παπανδρέου είναι η κοπή του ομφάλιου ρόλου που συνδέει το κόμμα με την κυβέρνηση και το κράτος. Ο διαχωρισμός, δηλαδή, της κομματικής γραφειοκρατίας από την κρατική γραφειοκρατία.

Μιλάμε για ένα τολμηρό εγχείρημα (αν γίνει ποτέ εγχείρημα) που θυμίζει το «σχέδιο» του Τρότσκι για την ανατροπή της σταλινικής γραφειοκρατίας! Έλεγε, τότε, ότι η υπερτροφική γραφειοκρατία του σταλινικού κόμματος – κράτους, αντλώντας τη δύναμή της από την εξουσία ελέγχου της «ηγετικής κλίκας», μονοπωλούσε όλες τις αρμοδιότητες και τα προνόμια: μια καινούργια ομάδα, ένα παρασιτικό σάρκωμα, που ροκανίζει το κορμί του έθνους! Ωστόσο, ο Τρότσκι πίστευε στη «δεύτερη επανάσταση» και αντιμετώπιζε την κομματική – κρατική γραφειοκρατία σαν ένα περιορισμένο επιφαινόμενο του σταλινισμού, «ένα σάρκωμα χωρίς βαθιές ρίζες που αρκεί ένα νυστέρι για να το αφαιρέσει.

Φυσικά, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν πιστεύει σε δεύτερη ούτε σε… τρίτη, φαντάζομαι, επανάσταση. Κατά τα… δημοσιογραφικά φαινόμενα όμως, επιχειρεί το «μεγάλο ξεσκαρτάρισμα», με αντίστοιχη (μ’ αυτήν του Τρότσκι) αισιοδοξία: «… ο Πρωθυπουργός πιστεύει ότι είναι πλέον κατάλληλη η συγκυρία ώστε να τελειώσει με το λεγόμενο “βαθύ ΠΑΣΟΚ” και να εγκαινιάσει μία νέα εποχή…».

Αυτό, αν συμβαίνει, είναι υπέροχο. Ειδικά στην εκδοχή που το σχέδιο του Γιώργου δεν περιορίζεται στο «ξήλωμα» της κομματικής γραφειοκρατίας αλλά εκτείνεται και στην κοπή του λώρου που συνδέει το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα με το κράτος. Εντάξει, ο Τρότσκι μπορεί να μην τα κατάφερε, αλλά αυτός είχε να κάνει με το Σταλινικό και όχι με το Ελληνικό κράτος.

Νίκος Τσαγκρής

8 Οκτωβρίου 2009

Άν δεν είσαι πολιτικός...


Η ζωή είναι ωραία, ειδικά αν δεν είσαι πολιτικός, και δη της Νέας Δημοκρατίας. Αν είσαι, έχεις πρόβλημα. Πας νύχτα στο υπουργείο, μαζεύεις τα πράγματα και γυρνάς στο σπίτι. Ένας υπουργός, λέει, μάζεψε μαζί με τα πράγματα και τον φίκο του υπουργείου. Αν αυτό του κάνει τη ζωή ωραία, χαλάλι του. Μα, αρκεί ένας φίκος για να κάνει τη ζωή σου ωραία;

Φαίνεται αρκεί, ειδικά αν είσαι πολιτικός, και δη της Νέας Δημοκρατίας. Διότι από τη στιγμή που, ως πολιτικός της Νέας Δημοκρατίας, μένεις στην ψύχρα χωρίς κυβέρνηση, χωρίς υπουργείο, χωρίς αρχηγό, ο φίκος είναι μια παρηγοριά. Κι αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι συγκρίνω τον «μαυρισμένο» αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας με τον φίκο που, μαζί με τα πράγματά του, πήρε στο σπίτι ο απερχόμενος υπουργός: ποιος απ’ τους υπουργούς της φευγάτης κυβέρνησης θα έπαιρνε στο… σπίτι του τον «μαυρισμένο» Κώστα Καραμανλή; Φαντάζομαι, ούτε ο Στυλιανίδης!..

Ωστόσο η ζωή είναι ωραία, ειδικά αν δεν είσαι πολιτικός του ΠΑΣΟΚ και δεν λέγεσαι Βάσω Παπανδρέου, Κώστας Σκανδαλίδης ή Χρήστος Παπουτσής. Ακόμα χειρότερα, αν λέγεσαι Κώστας Σημίτης, Αλέκος Παπαδόπουλος ή Χρήστος Βερελής. Σκέψου δε, να λέγεσαι Τσοχατζόπουλος ή Κουλούρης να πούμε, και να μη λέγεσαι Τίνα Μπιρμπίλη. Ή Παύλος Γερουλάνος και Χάρης Παμπούκης! Μιλάμε για πίκρα, μεγάλη πίκρα. Και να μην έχεις ούτε… φίκο να ακουμπήσεις, να πεις τον πόνο σου…

Η ζωή είναι ωραία, ειδικά αν είσαι ένας απλός Έλληνας πολίτης χωρίς πολιτικές αγκυλώσεις, που βίωσε (μπορεί και να συνδημιούργησε) αυτό το συντριπτικό, για την Νέα Δημοκρατία, αποτέλεσμα και τώρα βιώνει αυτή την άκρως διασκεδαστική μετεκλογική περίοδο: Με τον Κώστα Καραμανλή να παρατά σύξυλη τη ρημαγμένη του παράταξη (άλλο που δεν ήθελαν οι δελφίνοι και οι… δελφίνες) υποδηλώνοντας ότι η πολιτική είναι… κούραση. Και τον Γιώργο Παπανδρέου να τρελαίνει κόσμο (εντός και εκτός του ΠΑΣΟΚ) με τους μοντερνισμούς του όσον αφορά το κυβερνητικό σχήμα, τη στελέχωσή του, αλλά και τον γενικότερο κυβερνητικό σχεδιασμό.

Κι ακόμα να συντηρεί (για πόσο ακόμα;) τις προσδοκίες που δημιούργησε προεκλογικά: «Είμαστε οι ενδιάμεσοι του πολίτη και της διοίκησης. Είμαστε αντιεξουσιαστές της εξουσίας». Έτσι ναι, η ζωή είναι ωραία. Ειδικά αν δεν είσαι πολιτικός!..

Νίκος Τσαγκρής

14 Σεπτεμβρίου 2009

Σαν αναρχικοί του Προυντόν

Κάποιοι περιμένουν τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η αλεπού τα σταφύλια. Να λυγίσουν, να πέσουν, να τους «φάνε». Να αποκτήσουν δύναμη. Αυτοδυναμία. Να κυβερνήσουν την Ελλάδα, τους Έλληνες: να σε κυβερνούν σημαίνει να σε σημειώνουν, να σε στοιχίζουν, να σου κολλούν χαρτόσημο. Σημαίνει, στο όνομα του γενικού συμφέροντος, να σε κατατάσσουν σε φορολογική κλίμακα, να σε εξασκούν στο στρατό, να σε χαρατσώνουν, να σε εκμεταλλεύονται, να σε υποτάσσουν στα μονοπώλια, να σε απολύουν, να αισχροκερδούν σε βάρος σου, να σε εξαπατούν, να σε κλέβουν…

…Ύστερα, με την παραμικρή αντίσταση, να σε κατατρέχουν, να σου βάζουν πρόστιμα , να σε ντροπιάζουν, να σε βρίζουν, να σε σπάζουν στο ξύλο, να σε δένουν, να σε φυλακίζουν, να σε θυσιάζουν, να σε πουλούν, να σε προδίδουν, να σε περιπαίζουν, να σε γελοιοποιούν, να σε προσβάλουν, να σε ατιμάζουν.

Κάπως έτσι ή ακριβώς έτσι, στιγμιαία ή διαρκώς, (ανάλογα με την κυβερνητική – κρατική πίεση που υφίστανται) αισθάνονται οι πολίτες, οι ανά τετραετίαν δεξιοί ή αριστεροί «ψηφοφόροι», η αμέτοχη στη νομή της εξουσίας κοινωνική πλειοψηφία, οι «μάζες»…

Κάπως έτσι – σαν τους αναρχικούς του Προυντόν – έμαθα πως αισθάνονταν και εκατοντάδες ανιδιοτελή μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απ’ όλες τις συνιστώσες, απέναντι στους διαγκωνιζόμενους «κυβερνήτες» τους, Αλαβάνο και Τσίπρα: «Να σε κυβερνούν σημαίνει να σε παρακολουθούν από κοντά, να σε επιβλέπουν, να σε κατασκοπεύουν, να σε διευθύνουν, να σου επιβάλουν κανόνες, να σου ρυθμίζουν τη ζωή, να σε μαντρώνουν, να σε κατηχούν, να σου κάνουν κήρυγμα, να σε ελέγχουν, να σε σφραγίζουν, να εκτιμούν την αξία σου, να σε λογοκρίνουν, να σε διατάσσουν πρόσωπα που δεν έχουν ούτε τους τίτλους ούτε τις γνώσεις, ούτε την αρετή»…

Κάπως έτσι. Μέχρι που ο Τσίπρας, συμπεριφερόμενος για πρώτη φορά ως αριστερός ηγέτης, έδωσε τόπο στην… αναρχία, προτείνοντας συλλογική ηγεσία. Εξάλλου, όπως αποφαίνεται ο Προυντόν, «το κράτος (η κυβέρνηση, η εξουσία,) δεν είναι παρά μια φαντασμαγορία του πνεύματός μας, που το πρώτο καθήκον κάθε ελεύθερου πνεύματος είναι να το στείλει στα μουσεία και στις βιβλιοθήκες»…

Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι περιμένουν τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ όπως η αλεπού τα σταφύλια. Να πέσουν, να τους «φάνε». Να αποκτήσουν δύναμη. Αυτοδυναμία. Να κυβερνήσουν!..


Νίκος Τσαγκρής

3 Σεπτεμβρίου 2009

Η ελαφρότητα των πολιτικών

Μοναδική διέξοδος για τον τόπο είναι η προσφυγή στις κάλπες τον Οκτώβρη», επαναλάμβαναν μονότονα οι βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πράγμα φυσικό, αφού είναι πολιτικοί του ενός εκ των δύο κυβερνητικών κομμάτων της χώρας. Και, όπως έχω ξαναγράψει, οι πολιτικοί καθενός εκ των κυβερνητικών κομμάτων θεωρούν ότι αξίζουν να κυβερνούν περισσότερο από τους άλλους. Το ίδιο θεωρούν και οι «άλλοι». Με αποτέλεσμα οι «άλλοι» να είναι πανομοιότυποι μ’ «αυτούς».

Ωστόσο, στην περίπτωσή μας, συνέβη κάτι περίεργο που χάλασε την εξίσωση: ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, Γιώργος Σουφλιάς, καθώς και αρκετά κορυφαία κυβερνητικά στελέχη και πολλοί βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, άρχισαν να επαναλαμβάνουν αυτό που, μονότονα, επαναλάμβαναν και οι βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ότι, δηλαδή, «Μοναδική διέξοδος για τον τόπο είναι η προσφυγή στις κάλπες τον Οκτώβρη». Πράγμα που τους έκανε να μοιάζουν διαφορετικοί από τους «άλλους»: όταν αυτοί που κυβερνούν ζητούν εκλογές, είναι σαν να πιστεύουν ότι οι «άλλοι» αξίζουν να κυβερνούν περισσότερο απ’ «αυτούς»!..

Είναι δυνατόν; Παραλίγο να πιστέψουμε ότι, πραγματικά, ο Σουφλιάς και οι άλλοι κυβερνητικοί εισηγήθηκαν άμεση προσφυγή στις κάλπες με γνώμονα το εθνικό συμφέρον! Να πιστέψουμε ότι το συμφέρον του τόπου επιβάλει να κυβερνηθούμε από το ΠΑΣΟΚ! Και, (αφού ο πρωθυπουργός άκουσε τον Σουφλιά και τους άλλους και προκήρυξε εκλογές) να πιστέψουμε πως ο ίδιος ο Καραμανλής (!) θεωρεί ότι το συμφέρον του τόπου επιβάλει να κυβερνηθούμε από τον Γιώργο Παπανδρέου!..

Παραλίγο!.. Όταν όμως ο πρωθυπουργός, Τετάρτη βράδυ, βγήκε να μας εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους προκήρυξε πρόωρες εκλογές, καταλάβαμε. Καταλάβαμε ότι ο Κώστας Καραμανλής, όπως και ο Σουφλιάς και αρκετά κορυφαία κυβερνητικά στελέχη, και πολλοί βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος κάθε άλλο παρά διαφορετικοί είναι, ότι είναι ολόιδιοι με τους «άλλους»: οι πολιτικοί καθενός εκ των κυβερνητικών κομμάτων θεωρούν ότι αξίζουν να κυβερνούν περισσότερο από τους άλλους. Το ίδιο θεωρούν και οι «άλλοι». Με αποτέλεσμα οι «άλλοι» να είναι πανομοιότυποι μ’ «αυτούς»…

Ναι, πανομοιότυποι. Μα οι ψηφοφόροι, είναι γνωστό, δεν έχουν πια πολιτικές ή ιδεολογικές αναστολές: «O Kαραμανλής είναι τελειωμένος. Άντε, πάμε πάλι... ΠAΣOK. Μέχρι να δέσει η... σοσιαλιστική κυβέρνηση θα τσιμπήσουμε το κατιτί μας από τον Γιώργο. Κι ύστερα βλέπουμε»…


Νίκος Τσαγκρής

25 Αυγούστου 2009

Το μυστικό του Κοροβέση



Του Γιώργου Γλυνού

Όσοι έχουν ακουστά τον Περικλή Κοροβέση ή έχουν διαβάσει το βιβλίο του «Οι Ανθρωποφύλακες» γνωρίζουν ότι βασανίστηκε πολύ άγρια από τη xούντα. Κανείς, όμως, δεν γνωρίζει το «φοβερό μυστικό» που έκρυβε και το οποίο ήταν η αιτία του άγριου βασανισμού. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Κοροβέσης έκρυβε «πληροφορίες και υλικό», ότι γνώριζε πού ήταν η γιάφκα, ότι ήταν το κλειδί στη διαδικασία της ανάκρισης για την εξάρθρωση όλης της οργάνωσης. Λάθος τεράστιο! Ο Κοροβέσης δεν ήξερε τίποτα από όλα αυτά. Το μόνο που είχε κάνει ήταν δύο- τρία ραντεβού και επαφές με κάποιους οργανωμένους, εκ των οποίων κάποιος βασανίστηκε και ομολόγησε ότι συνάντησε και τον Κοροβέση. Γιατί, λοιπόν, βασανίστηκε τόσο άγρια;
Ιδού η εξήγηση: Ο Κοροβέσης στην Ασφάλεια τους είπε όσο πιο ευγενικά μπορούσε- γιατί είναι και ιδιαίτερα ευγενής- ότι πρώτον το ποιον βλέπει και τι λέει μαζί του είναι προσωπική του υπόθεση και δεν τους αφορά και δεύτερον ότι κατά την άποψή του όχι μόνο δεν έχει κάνει κάτι παράνομο, αλλά αντίθετα αυτοί είναι παράνομοι, ότι αυτοί έχουν παραβιάσει το Σύνταγμα και τους νόμους και ότι αυτοί έπρεπε να βρίσκονται στη θέση του κατηγορουμένου και όχι αυτός.
Στην αρχή οι ασφαλίτες έβαλαν τα γέλια και σκέφτηκαν ότι έχουν να κάνουν με έναν γραφικό γελοίο τύπο, ο οποίος με τις πρώτες σφαλιάρες θα αρχίσει να «κελαηδάει» και θα ζητήσει συγγνώμη γι΄ αυτά που είπε. Δεν έγινε όμως αυτό. Ο Κοροβέσης, παρά τον άγριο βασανισμό, επέμενε στις απόψεις του.
Η Ασφάλεια, αλλά και οι άνθρωποι της χούντας είχαν αγριέψει με το φαινόμενο και τη στάση Κοροβέση γιατί τους ξεφτίλιζε όλο τον μηχανισμό. Στο κάτω κάτω δεν του γύρευαν και τίποτα το ιδιαίτερα δύσκολο. Τα δύοτρία ραντεβού δεν τους ενδιέφεραν πια. Τους είχαν πιάσει όλους.
Δύο πράγματα του γύρευαν. Πρώτον «να σκέφτεται πριν μιλήσει» και δεύτερον «να ανακαλέσει αυτά που είχε πει».
*Ο Γιώργος Γλυνός είναι σύντροφος του Κοροβέση από την εποχή της χούντας και σήμερα είναι ευρωσυνταξιούχος, πρώην σύμβουλος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή

20 Αυγούστου 2009

Ο Περικλής, ο Αλέξης και ο Ρολάν

«Πριν μιλήσει κανείς πρέπει πρώτα να σκέπτεται», φέρεται να συμβουλεύει τον Περικλή Κοροβέση ο Αλέξης Τσίπρας, μετά τις δηλώσεις του πρώτου ότι η Αριστερά δεν εξαιρείται από το σκάνδαλο Siemens και ότι ο σημερινός πρόεδρος του ΣΥΝ είναι ένα μοιραίο λάθος του Αλαβάνου. Αυτή η «συμβουλή» είναι όλα τα λεφτά στο πολιτικό επεισόδιο υπό τον τίτλο «Φωτιές στην Αριστερά άναψαν οι δηλώσεις Κοροβέση»…

Και μόνο η εικόνα του Τσίπρα να συμβουλεύει τον Κοροβέση θα συνιστούσε μια ωραία γελοιογραφία για όσους γνωρίζουν τον Περικλή, πράγμα που, προφανώς, το γνωρίζει και ο Τσίπρας. Έτσι γίνεται σαφές ότι η συγκεκριμένη δημόσια «συμβουλή» του προέδρου του ΣΥΝ προς τον Περικλή Κοροβέση είναι προϊόν επικοινωνιακής φύσεως, απευθυνόμενο σε όσους αγνοούν την ιστορία των προσώπων και των πραγμάτων της Ελληνικής Αριστεράς. Και, βέβαια, αφελής απόπειρα ηγετικής αυτοσυντήρησης: ο σοφός πολιτικός ηγέτης Τσίπρας συμβουλεύει τον πολιτικό του υφιστάμενο Κοροβέση. «Ο καλός πολιτικός πρέπει να σκέφτεται πριν μιλήσει»…


Να σκέφτεται τι; Υπό το πρίσμα του Ρολάν Μπάρτ, ενός εκ των δασκάλων του Περικλή Κοροβέση, η προηγούμενη του πολιτισμένου λόγου σκέψη μπορεί είναι και αρχή αυτολογοκρισίας: «Η βαθιά λογοκρισία δεν συναντάται στην απαγόρευση, τον τεμαχισμό, την αφαίρεση, αλλά στην ακατάλληλη εκπαίδευση, την διατήρηση, την καταστολή, την συγκράτηση (και την αυτοσυγκράτηση, βέβαια) σε πνευματικά, μυθιστορηματικά και ερωτικά στερεότυπα…»


Σύμφωνα με τον Τσίπρα (και με τον Κύρκο και με τον Κουβέλη), ο Περικλής έπρεπε να σκεφτεί πριν μιλήσει. Να αυτοσυγκρατηθεί. Να περιοριστεί στα κομματικά, τα πολιτικά, τα επικοινωνιακά στερεότυπα. Έπρεπε να αυτολογοκριθεί για να μην κάνει κακό στο κόμμα! Γιατί η αποκάλυψη, η αλήθεια, η διαφάνεια, η αλογόκριτη άποψη, από γεννήσεως του σταλινισμού, κάνει κακό στο κόμμα! Ειδικά στους εκάστοτε κομματικούς ηγέτες του εκάστοτε κομματικού παρόντος!..


Όμως ο Περικλής Κοροβέσης φαίνεται πως σκέφτεται διαρκώς και όχι μόνο πριν μιλήσει, όπως κάνουν οι επαγγελματίες πολιτικοί (και ο Τσίπρας, και ο Κύρκος και ο Κουβέλης). Πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον δεν κάνει για τέτοιος πολιτικός. Το σημειώνει, άλλωστε, ο ίδιος σε απαντητική επιστολή προς τους επαγγελματίες πολιτικούς του ΣΥΝ επικριτές του: «…Διευκρινίζω ότι παραμένω καταρχήν πολίτης με πλήρη δικαιώματα, μεταξύ των οποίων, τον Σεπτέμβριο του 2007, προέκυψε και η βουλευτική μου ιδιότητα»…

26 Ιουλίου 2009

Υπάρχουν και αριστεροί... ηγεμόνες


Το χειρότερο δεν είναι το αίσθημα της ήττας που, δικαίως ή αδίκως, κατέλαβε τα μέλη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ μετά από το αρνητικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, αλλά η απογοήτευση από τη «μάχη της καρέκλας» που ακολούθησε στο χώρο της ηγεσίας αυτού του, αρχικά γοητευτικού, πολιτικού μορφώματος. Γιατί, χωρίς αμφιβολία, «μάχη της καρέκλας» είναι ό,τι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό το καλοκαίρι.

«Μάχη της καρέκλας» σαν τις «μάχες της καρέκλας» που συνηθίζονται στα αποκαλούμενα (από την παραδοσιακή Αριστερά) αστικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατί. Η μόνη διαφορά είναι ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συγκρούονται με στόχο την ηγεμονία του «χώρου» ενώ τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ συγκρούονται (όταν συγκρούονται) με στόχο την κυβερνητική εξουσία και, βέβαια, τα λάφυρά της. Αυτά να λέγονται μα, δυστυχώς, δεν λέγονται παρά μόνον σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις απογοητευμένων μελών ή απλών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα δημόσια πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ ή σιωπούν, ή υποδύονται ιδεολόγους μαχητές εναντίων ιδεολόγων αντιπάλων. Ακόμα και ο ανένταχτος φίλος μου Περικλής Κοροβέσης, που συνήθως τα λέει έξω απ’ τα δόντια, αυτή τη φορά είναι εξαιρετικά έμμεσος και ανυπόφορα ευγενικός καθώς, δημοσίως, τοποθετείται επί του θέματος. Προκειμένου να αποκαλύψει, να πούμε, την απουσία πολιτικού υπόβαθρου στις συγκρούσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, προσφεύγει στην κομμουνιστική ιστορία, συγκρίνοντας την κόντρα Αλαβάνου – Τσίπρα με την αρχαία διαμάχη Μαρξ – Προυντόν: «… Όχι σπάνια παίζει μεγάλο ρόλο ο ανταγωνισμός των χαρισματικών προσωπικοτήτων, όπως π.χ. η διαμάχη Μαρξ – Προυντόν, που κατά την άποψή μου, δεν είχε πολιτικό υπόβαθρο και οι διαφορές τους θα μπορούσαν να είχαν επιλυθεί… »!

Αλλά εκείνο που (πραγματικά!) με… πληγώνει στην διπλωματία αυτή του Περικλή είναι ότι, έστω δια της εις άτοπον απαγωγής, επιδαψιλεύει τον χαρακτηρισμό «χαρισματικοί ηγέτες» στους Αλαβάνο – Τσίπρα! Τους βασικούς υπεύθυνους και για το αίσθημα της ήττας που, δικαίως ή αδίκως, κατέλαβε τα μέλη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ μετά από το αρνητικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Και, κυρίως, για την απογοήτευση από τη «μάχη της καρέκλας» που ακολούθησε στο χώρο της ηγεσίας αυτού του, αρχικά γοητευτικού, πολιτικού μορφώματος. Γιατί, ας το πούμε καθαρά, Περικλή, μάχη της καρέκλας είναι ό,τι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό το καλοκαίρι.
Νίκος Τσαγκρής

7 Ιουλίου 2009

O Mάικλ, ο Σίλβιο και τα ζόμπι

Ο Mάικλ Tζάκσον, με το παραμορφωμένο πρόσωπο, τη λεπτή -γαμψή... προς τα πάνω- ασπρουλιάρικη μύτη, να κρυφοκοιτάζει πίσω από μια γυαλιστερή μαύρη φράντζα περούκας, ήταν εκεί. Στη μέση του τουριστικού πρωινού, ανάμεσα σε κάτι διαφανείς φέτες ζαμπόν και ένα μπολ με θλιβερά κορνφλέικς στο ξενέρωτο γάλα.

Θρίλερ! O μεταλλαγμένος σούπερ σταρ, οι μεταλλαγμένες διακοπές, οι μεταλλαγμένοι Eλληνες. Mιλούσαν πρωί πρωί για τον πεθαμένο. Όχι για τον Mάικλ, το μαυράκι που μπήκε από τα παιδικά του χρόνια στον μύλο του αμερικανικού life style και αλέστηκε και βγήκε κάτασπρο σαν αλεύρι και λιώμα σαν ζόμπι. Για το «πακέτο Mάικλ Tζάκσον» μιλούσαν:
-Mιλάμε για φοβερό οικονομικό μέγεθος!
-700 εκατομμύρια δίσκοι και βάλε!
-Eσβησε μεγέθη σαν τον Σινάτρα και τον Πρίσλεϊ αυτό το τέρας!
-Aσύλληπτο χρήμα, ασύλληπτη φήμη!
-Pε συ, αν ήμουν κληρονόμος του θα ήμουν πιο κονομημένος κι απ’ τον Σισέ, να πούμε!
-Kι απ’ τον Kακά, κι απ’ τον Pονάλντο, ρε καρντάση!...

Φήμη και χρήμα! Οι απόλυτες αξίες μιας εποχής, που ενώ μοιάζει virtual reality, είναι πιο ρεαλιστική από τον ίδιο τον ρεαλισμό, πιο βάρβαρη από την ίδια τη βαρβαρότητα. Φήμη και χρήμα! Το life style μιας ανθρώπινης φουρνιάς, μιας ράτσας μεταλλαγμένης μέσω του «πολιτισμού της εικόνας», του «πολιτισμού της πληροφορίας», του «τηλεοπτικού πολιτισμού». Mια ανθρώπινη συνομοταξία έτοιμη να βουτήξει στη διαφθορά, προκειμένου να αποκτήσει φήμη και χρήμα. Kι όταν δεν τα καταφέρνει, αρέσκεται να επιδοκιμάζει τα πλούσια και φημισμένα είδωλα της εποχής. Aδιαφορώντας αν βούτηξαν στα σκάνδαλα και στη διαφθορά για να... διακριθούν.

Δυστυχώς, οι πολιτικοί δεν εξαιρούνται. O Σίλβιο Mπερλουσκόνι, ας πούμε, εκτιμάται ότι ψηφίζεται από μια κατηγορία Iταλών που εμφορούνται από την αρρωστημένη μεγαλομανία του για φήμη και δόξα. Eίναι το πρότυπό τους, ένας σούπερ σόουμαν: αγαπάει το χρήμα, τις γυναίκες, την τηλεόραση, το ποδόσφαιρο, τα λίφτινγκ, τις εμφυτεύ­σεις μαλλιών, τους διάσημους φίλους, το καλό φαγητό. «Δοξάζει την Eκκλησία το πρωί, τις οικογενειακές αξίες το απόγευμα και τα όμορφα κορίτσια το βράδυ»!

Mιλάμε για εκατομμύρια Eυρω­παίων που θεωρούν ότι ο Mπερλουσκόνι είναι κάτι ανάμεσα σε Xουάν Περόν, Φρανκ Σινάτρα, Eλβις Πρίσλεϊ και... Mάικλ Tζάκσον! Πάμε καλά;


Νίκος Τσαγκρής

4 Ιουλίου 2009

Πάλι στην... παρανομία!..

Ξεκίνησα με κάτι γόπες ξεγυριστές. Τις διάλεγα με το μεράκι ευγενούς συλλέκτη... εντόμων. Κείτονταν άψυχες, σβησμένες, ανάμεσα στο μαυρισμένο από το μηχανόλαδο ψιλό χαλίκι που κάλυπτε τον στεγασμένο χώρο. Ένα τεράστιο υπόστεγο που στέγαζε τα διανυκτερεύοντα βαγόνια των επιβατικών αμαξοστοιχιών Πειραιώς – Αθηνών – Πατρών – Πύργου – Κυπαρισσίας.

Νωρίς το απόγευμα έμπαιναν οι καθαρίστριες, έκαναν τη φασίνα και άδειαζαν τα δεκάδες τασάκια, γεμίζοντας με αποτσίγαρα τους χώρους ανάμεσα στις διπλές ράγες. Το εξασκημένο μάτι μου εντόπιζε τις πιο μεγάλες, τις πιο καθαρές, τις πιο σπέσιαλ γόπες, πραγματικά μισαδάκια, κατά προτίμηση με φίλτρο. Μια αφράτη Παλμάλ, δυο καλοβαλμένες Ντάνχιλ, μια πριγκιπική Κεντ, πολλές δικές μας, του Παπαστράτου, του Καρέλια, του Ματσάγκου, ακόμα και ντόπιες, του Πυργιώτη Καραβασίλη.

Μόλις έβρισκα την καλύτερη, κρυβόμουν πίσω απ’ τις τραβέρσες που σχημάτιζαν μια ιδανική κρυψώνα και τρακαρισμένος την άναβα. Μια ρουφηξιά, το γνωστό ανακάτεμα στο στομάχι, κι αμέσως πέταγα με αηδία τη γόπα. Ήμουν ακόμα δέκα – έντεκα χρόνων και ήταν απλά ένα γοητευτικό παράνομο παιγνίδι…

Αργότερα ήρθε το Γυμνάσιο, οι κοπάνες με τους κακούς συμμαθητές και η επίσημη επαφή με το τσιγάρο. Η σχέση αναπτύσσεται, απλά και φυσικά. Κάποιες μικρές αναστολές απλώς, αισθήματα αμαρτίας κι ενοχής απέναντι, κυρίως, στους γονείς και στους καθηγητές. Όπως αυτά που εισπράτταμε απ’ τον αυνανισμό, απ’ τις κοπάνες, απ’ την κρυφή ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων˙ απ’ όλα τα «επικίνδυνα παιχνίδια» μας, τα παιδικά. Όμως, στον κύκλο μας, τον κύκλο των κοπανατζήδων μαθητών, το κάπνισμα ήταν μαγκιά. Ήταν κατόρθωμα, λες και κατάφερνες να διαρρήξεις την αυλόπορτα, να μπεις απ' το παράθυρο στον κόσμο των μεγάλων. Και ύστερα κάπνιζες το ένα πάνω στ' άλλο, έτσι, φυσικά και αναγκαία, όπως πίνεις το νερό, όπως τρως, όπως κοιμάσαι...

Μα να που τώρα ξαναζούμε την παρανομία, οι καπνιστές. Είμαστε, λέει, εξόριστοι και… άστεγοι δια παντός. Χαρήκαμε! Και να τες πάλι, στις εφημερίδες, οι στατιστικές και οι δηλώσεις, και οι αριθμοί : τόσοι καρκίνοι, τόσες καρδιοπάθειες, μαυρίλα, θάνατος, για όλα φταίει το καταραμένο το τσιγάρο. Πολύ ωραία, να το κόψουμε, το κόψαμε! Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα. Μπορούμε να ξυπνήσουμε μες στη χαρά, να πάρουμε βαθιές διοξείδιες αναπνοές, να απολαύσουμε ένα ορμονούχο πρωινό γεμάτο συντηρητικά, να μπούμε ευθύς στο Ι.Χ. και να γκαζώσουμε στο δρόμο της καταναλωτικής μαστούρας που ευδοκιμεί στην αποστειρωμένη «νέα εποχή». Τσιγάρο τέρμα. Μήπως και ζήσουμε πέντε – έξι χρόνια παραπάνω, καταναγκαστικά ανασαίνοντας τις μύριες νικοτίνες των καιρών μας. Κι όχι «με νικοτίνη δυνατή και τον Μπομπ Ντύλαν και τους ρεμπέτες στα παλιά γραμμόφωνα…» όπως τότε.

Νίκος Τσαγκρής

25 Ιουνίου 2009

Παρών κατόπιν… SMS πιέσεων!

Γίνεται μια παραίτηση να χαρακτηρίζεται λιποταξία και η ανάκλησή της να χαρακτηρίζεται πραξικόπημα; Όταν έχεις να κάνεις με την Ελληνική Αριστερά, όλα γίνονται. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι δυο αντιφατικοί χαρακτηρισμοί έχουν αντίκρισμα στην περίπτωση του ηγέτη του Συνασπισμού και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκου Αλαβάνου: «Είναι λιποτάχτης! Μας φόρτωσε τον Τσίπρα, τα έκανε μπάχαλο στις ευρωεκλογές και τώρα την κάνει!..», ήταν η… συνισταμένη αντίδραση όλων των συνιστωσών (πλην ΚΟΕ και ορισμένων… ρευματικών) ακόμα και του ίδιου του Τσίπρα , στην δήλωση παραίτησης του Αλαβάνου…

Ύστερα, όταν ο Αλαβάνος κατόπιν… SMS πιέσεων ανακάλεσε την παραίτησή του, προκειμένου να επιδιώξει τη «συγχώνευση» του Συνασπισμού με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο του δημιουργία ενιαίου κομματικού φορέα, o Τσίπρας και η ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ έπαθαν πλάκα. Τα μύχια αισθήματά τους, φαντάζομαι, εξέφρασε ο – πάντα πολιτικά αλογόκριτος – φίλος και πατριώτης Νίκος Κωνσταντόπουλος: «Πρόκειται για πραξικόπημα που μετατρέπει το ΣΥΡΙΖΑ από πολιτική συμμαχία σε ενιαίο κόμμα. Η επιλογή Αλαβάνου αποτελεί προσωποπαγή επινόηση διάλυσης της αυτόνομης υπόστασης του Συνασπισμού»…

Συμφωνώ. Και… κομπάζω ότι μόνος τότε, (τον Φλεβάρη του 2008, όταν ο Αλαβάνος απεσύρετο για… «προσωπικούς λόγους» από την ηγεσία του ΣΥΝ αιφνιδιάζοντας τους πάντες) προφήτευα απ’ αυτήν εδώ τη στήλη το κατά Κωσταντόπουλο «Αλαβάνειο πραξικόπημα»: «Ο Αλαβάνος, για «προσωπικούς λόγους», αποσύρεται από την προεδρία του Συνασπισμού και τον οδηγεί (ο ΣΥΝ σύρεται επί της ουσίας) στην επιλογή Τσίπρα, ενώ ο ίδιος αναλαμβάνει τον ρόλο κοινοβουλευτικού ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτομάτως, από την σημειολογία της εξέλιξης και μόνον, αλλά και «επικοινωνιακά», που λέει ο λόγος, και πραγματικά (που μας ενδιαφέρει), ο ΣΥΝ εκπίπτει από το status του κόμματος – οδηγού (leader) στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, σε ένα ακόμα «ρεύμα» του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ ο Αλαβάνος, ως ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, κατοχυρώνει ένα είδος ηγεμονίας της… «όλης ριζοσπαστικής Αριστεράς», που θα ‘λεγε και ο Βενιζέλος ο νεότερος. Και εγγράφει υποθήκη για την προεδρία του σχήματος που θα προκύψει από την (επιδιωκόμενη) μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα-κίνημα»…

Τότε μιλούσα για ένα «ευφάνταστο σενάριο» και στη χειρότερη για ένα «κακόγουστο πολιτικό παιγνίδι». Τώρα ο Κωνσταντόπουλος το λέει «πραξικόπημα». Τι λέτε;

Νίκος Τσαγκρής

22 Ιουνίου 2009

Ο Αλαβάνος, ο Τσίπρας και οι Άλλοι


«Έχουμε πολιτικές διαφορές», είπε ο Αλέξης Τσίπρας όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους για τη σχέση του με τον Αλέκο Αλαβάνο. Πότε πρόλαβαν να τις αποκτήσουν; Μόλις πριν τις ευρωεκλογές συνεργάστηκαν άψογα, προκειμένου να βάλουν τον δικό τους στην εκλόγιμη πρώτη θέση του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Στην οποία ήθελαν να βάλουν τον δικό τους οι Άλλοι…

Βλέπετε ‘Lost’; Το Τουπόλεφ των Αλαβάνου, Λαφαζάνη, Χουντή, με τους εναπομείναντες εκ Περισσού συνταξιδιώτες, μεταξύ των οποίων και ο νεαρός Τσίπρας, συντρίβεται στο νησί της Ανανέωσης. Ως εκ θαύματος οι επιβάτες σώζονται και προσπαθούν να επιβιώσουν απέναντι στους Άλλους, τους ανανεωτικούς ακτιβιστές του πειραματικού σταθμού Ντάρμα, που ελέγχουν το νησί. Τα καταφέρνουν θαυμάσια. Ο Αλαβάνος ψήνει τους Άλλους ότι είναι ο θεόσταλτος ηγέτης της Ντάρμα και τοποθετεί τους Δικούς του –Τσίπρα και Χουντή– σε θέσεις-κλειδιά του πειραματικού σταθμού, θέσεις όπου οι Άλλοι ήθελαν να τοποθετήσουν τους Δικούς τους – Κουβέλη και Παπαδημούλη, αντίστοιχα…

Φυσικά, παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις των δημοσκόπων, οι αγνοούμενοι παρέμειναν αγνοούμενοι και μετά τις ευρωεκλογές. Γιατί το να τοποθετείς Δικούς σου στη θέση των Άλλων, ειδικά όταν οι Άλλοι είναι επιτυχημένοι, δεν είναι πολιτική, είναι ηγεμονική κακοήθεια. Μια συντηρητική κακοήθεια, εμβολιασμένη στον εμφανιζόμενο ως προοδευτικό έως και ανατρεπτικό ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με άλλες, ασύμβατες με την σύγχρονη πολιτική αντίληψη για την Αριστερά, κακοήθειες των καιρών μας, όπως τα επικοινωνιακά τρικ στη θέση των καθαρών πολιτικών προτάσεων για την λύση των μεγάλων σύγχρονων προβλημάτων.

Στη σχέση Τσίπρα –Αλαβάνου δεν υπάρχουν πολιτικές διαφορές. Οι πραγματικές πολιτικές διαφορές, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τους Άλλους, είναι, αν όχι ανύπαρκτες, ασήμαντες. Οι διαφορές τους είναι υποκειμενικές, για να μην πω προσωπικές. Στην πραγματικότητα είναι οι προνομιούχοι του κόμματος και συμπεριφέρονται σαν τους προνομιούχους στις καπιταλιστικές κοινωνίες: αρνούνται την ταξική διαφορά, την ύπαρξη προνομιούχων και προνομίων και τις αντιθέσεις που αυτοί και αυτά προκαλούν. Και ενώ αμφισβητούν λεκτικά την διάκριση Δεξιά / Αριστερά, οι ίδιοι αρνούνται να ομολογήσουν ότι είναι δεξιοί (προνομιούχοι, διανομείς προνομίων) και εμφανίζονται ως οι αριστεροί. Αντιφατικές συμπεριφορές (των Αλαβάνου – Τσίπρα στην προκειμένη περίπτωση), εκ των οποίων η πρώτη απαξιώνει την έννοια ‘αριστερά’, ενώ η δεύτερη της δίνει αξία για να την ιδιοποιηθεί…

Νίκος Τσαγκρής

11 Ιουνίου 2009

Το τέχνασμα Καρατζαφέρη


Για να λέμε την αλήθεια, δύο ήσαν οι αρχηγοί κομμάτων που πήραν μέρος στις ευρωεκλογές. Ο Καρατζαφέρης του ΛΑΟΣ και ο Αλαβάνος του ΣΥΡΙΖΑ. Υπό την έννοια ότι ήσαν οι μόνοι που είχαν στις πρώτες σελίδες της προεκλογικής τους ατζέντας θέματα ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος. Καραμανλής και Παπανδρέου ήσαν εκτός θέματος. Πολιτεύτηκαν με εδώδιμα πολιτικά προϊόντα, όπως οικονομικά σκάνδαλα, κομματικές μίζες, υπουργικές αρπαχτές. Ενώ η κυρία Παπαρήγα δεν πρόκανε, ήταν διαρκώς απασχολημένη: να αντιπαλεύει τα συμβόλαια εκτέλεσης του ΚΚΕ!

Για να λέμε την αλήθεια, ο Καρατζαφέρης ήταν ο μοναδικός κερδισμένος των ευρωεκλογών. Κέρδισε κραδαίνοντας τις προτάσεις του για τη λύση δυο – τριών ευρωθεμάτων: οικονομικοί μετανάστες, εγκληματικότητα και ασφάλεια του πολίτη, ένταξη της Τουρκίας. Το περίεργο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που επίσης πολιτεύτηκε διατυπώνοντας τις δικές του ευρωπροτάσεις, (κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, απεμπλοκή απ’ τη Συνθήκη της Λισαβόνας, αναθεώρηση των όρων λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας) πάτωσε. Γιατί;

Διότι ο Καρατζαφέρης του ΛΑΟΣ έπαιξε με δυο – τρείς σαφείς «ευρωαπειλές» που δεσπόζουν στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων και απασχολούν έντονα τα λαϊκά, κυρίως, στρώματα των μεγαλουπόλεων. Αντίθετα, ο Αλαβάνος του ΣΥΡΙΖΑ αναλώθηκε σε θεσμικές διεκδικήσεις σημαντικών μεν, αγνώστων δε (για την πλειοψηφία των ψηφοφόρων) …διακυβευμάτων, όπως το Σύμφωνο Σταθερότητας κ.α. Δεν είναι τυχαίο ότι, στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών (όπου είχαν εκδηλωθεί οι μάχες για τους μετανάστες), ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη πήρε 12%, ποσοστό 1,7 φορές υψηλότερο από αυτό που πήρε σε όλη την επικράτεια. Και θα ήταν καλό για τον ΣΥΡΙΖΑ να μάθει τι ποσοστό πήρε στην ίδια περιοχή.

Φυσικά, στη «νίκη» του ΛΑΟΣ συνέβαλε καθοριστικά και το τέχνασμα Καρατζαφέρη, που ονομάστηκε «το τρυκ της πολυκατοικίας»: εμφανίζεσαι ως ο ριζοσπαστικός –έως και ανατρεπτικός– συγκάτοικος του κυβερνητικού όμορου κόμματος, αλλά δεν χάνεις ευκαιρία να αλληθωρίζεις προς αυτό, αφήνοντας κρυφές υποσχέσεις επιστροφής στο σπίτι! Έτσι δεν αποτρέπεις τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του κυβερνητικού… ομόρου να απιστήσουν μαζί σου. Μια φορά μόνο, μια μικρή εξωσυζυγική εμπειρία με τον… σύντροφο Καρατζαφέρη.

Σημειώνω, ως υστερόγραφο, ότι το «τέχνασμα Καρατζαφέρη» θα μπορούσε να αποτελέσει μάθημα για τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλαβάνου (ή του Τσίπρα;). Με πεδίο εφαρμογής το δικό τους κυβερνητικό… όμορο, το ΠΑΣΟΚ. Δεν το προτείνω, απλώς το σημειώνω…


Νίκος Τσαγκρής

31 Μαΐου 2009

Ευρωλάτρες ή... ευρωλιγούρηδες;


Η Ευρώπη είναι ήπειρος ελληνικής καταγωγής, δεδομένου ότι φέρει το όνομα της ωραίας Ευρώπης, κόρης του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα ή Φοίνικα, που την ερωτεύτηκε ο Δίας και, μια μέρα που την είδε να μαζεύει λουλούδια σε ένα λιβάδι της Τύρου ή της Σιδώνας, μεταμορφώθηκε σε λευκό εκθαμβωτικό ταύρο, την πλησίασε, εκείνη σαγηνεύτηκε απ’ την ήρεμη δύναμή του, και στο τέλος τον… καβάλησε. Τότε ο Ταύρος – Δίας βούτηξε στα νερά της Φοινίκης και κολύμπησε με την ωραία Ευρώπη στην πλάτη του ως την Κρήτη, για τα περαιτέρω: την κατέστησε (τρις!) έγκυο και… Ελληνίδα, κάτω από έναν πλάτανο στη Γόρτυνα. Ύστερα την πάσαρε σε έναν Κρητίκαρο ονόματι Αστερίωνα και την έκανε…

Εντάξει, ανεξάρτητα από μυθολογικές και ιστορικές ασάφειες, η Ευρώπη – σε επίπεδο ονομασίας τουλάχιστον - είναι ήπειρος ελληνικής… καταγωγής. Ίσως γι’ αυτό οι Έλληνες, στη συντριπτική μας πλειοψηφία, είμαστε fan της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μπερδεύοντάς την, προφανώς, με την Ευρώπη. Την Ευρώπη ως ήπειρο ελληνικής… καταγωγής, εννοώ. Διότι την Ευρώπη, ως κόρη του Αγήνορα που την έκλεψε ο ταύρος – Δίας κλπ. κλπ., αμφιβάλω αν την έχει ακουστά ακόμα και ο αρχαιολάτρης… πολιτικός Μπουμπούκος. Παρ’ ότι και αυτός, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της πολιτικής φυλής των… Μπουμπούκων, δεν απέχουν πολύ από την βεβαιότητα ότι η Ευρώπη είναι ελληνική…

Στην πραγματικότητα, ούτε η Ευρώπη είναι ελληνική, ούτε οι Έλληνες Ευρωπαίοι, υπό την έννοια ότι ούτε δείχνουμε ούτε αισθανόμαστε Ευρωπαίοι, πράγμα πού έχει να κάνει με την ψευδαίσθησή μας ότι Ευρώπη είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση – και όχι μια ήπειρος ελληνικής καταγωγής που πήρε το όνομά της από την ωραία Ευρώπη, κόρη του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, κλπ. κλπ.

Για να μην τα πολυλογούμε, ενώ οι Έλληνες είμαστε, ιστορικά μιλάμε, οι πιο Ευρωπαίοι απ’ όλους τους Ευρωπαίους (ακόμα και από τον Αλμούνια!) συμπεριφερόμαστε σαν επαρχιώτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πράγμα που, πέρα από την κόμπλα της πολιτικής ηγεσίας μας απέναντι στις οδηγίες της Κομισιόν, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, όπου Eurovision ή ευρωεκλογές, η… Βασίλω πρώτη: τις ευρωεκλογές του 2004, ας πούμε, σνομπάρισε το 78,8% των Πολωνών, το 61,1% των Άγγλων, το 57% στη Γερμανών. Η αποχή υμών των…ευρωλιγούρηδων άγγιξε μόλις το 36,8%!...

Νίκος Τσαγκρής

23 Μαΐου 2009

Ευρωβασκανίες και ξόρκια

Ο Ευγένιος Ιονέσκο ήταν εξαιρετικά… παράλογος με τους πολιτικούς. Πίστευε ότι είναι ένα «τρίτο είδος» ανθρώπων (μετά τους καλλιτέχνες και τους επιστήμονες), χωρίς καμιά συμμετοχή στην κουλτούρα: «Οι πολιτικοί είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας. Πρέπει να είναι απλώς οι διανομείς της άνεσης»!

Λάθος. Οι πολιτικοί δεν μαγειρεύουν απλώς την κοινωνία. Την καταβροχθίζουν! Και διανομείς της άνεσης; Όχι δα! Ειδικά στις μέρες μας, στο περιβάλλον των ευρωεκλογών, το μόνο που διανέμουν είναι υποσχέσεις εθνικών διεκδικήσεων από την Κομισιόν: «Ψηφίστε μας για να διεκδικήσουμε πολιτικές που υπηρετούν τον πολίτη»! Δεν είναι χιούμορ, είναι το κεντρικό σύνθημα προεκλογικής καμπάνιας. Και εκφράζει σαφώς την αγωνιώδη προσπάθεια των Ευρωπαίων πολιτικών να εμφανιστούν αποστασιοποιημένοι από την «κακή» Κομισιόν…

Γκόρντον Μπράουν, Νικολά Σαρκοζί, Άντζελα Μέρκελ, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, Χοσέ Λουΐς Θαπατέρο, Κώστας Καραμανλής… Στη δίνη της κρίσης, οι Ευρωπαίοι αρχηγοί κρατών, με πρώτους και καλύτερους τους συντηρητικούς (στην πραγματικότητα όλοι συντηρητικοί είναι), θέλησαν να δείξουν ότι απομακρύνουν την νεοφιλελεύθερη απειλή. Με βασκανίες: εξόρκισαν τους οικονομικούς «παραδείσους», έριξαν το ανάθεμα στις ΗΠΑ και υποσχέθηκαν να ελέγξουν τις αγορές, αποφεύγοντας έτσι επιμελώς να βρεθούν στο επίκεντρο μιας ευρωπαϊκής αυτοκριτικής.

Στην πραγματικότητα, κατέφυγαν σε μια σειρά οικονομικών μέτρων που έχουν ως παραδοσιακή τους κοιτίδα τον δημοκρατικό σοσιαλισμό (κρατικοποιήσεις τραπεζών, σχέδια οικονομικής παρέμβασης, κ.α.) προκειμένου - με δικά μας έξοδα και ιδέες! - να διασώσουν και να αναστηλώσουν τον κόσμο του ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού. Τον ασύδοτο, τον ληστρικό, τον ανθρωποφαγικό κόσμο των «Αγορών». Έναν κόσμο - γέννημα της οικονομικής ολιγαρχίας των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και θρέμμα της κοινής ευρωαμερικανικής κυβερνητικής πολιτικής…

Τώρα πρέπει, λέει, να πάμε να τους ψηφίσουμε. Για να διεκδικήσουν… πολιτικές που υπηρετούν τον πολίτη; Ούτε για αστείο. Προφανώς επειδή «Η Ευρώπη μας προστατεύει», όπως λέει ο ‘politically correct’ Σαρκοζί. Ή επειδή μας χρειάζεται «περισσότερη Ευρώπη», όπως λέει ο πάντα ειλικρινής Σημίτης. Με άλλα λόγια, λιγότερη εθνική πολιτική - περισσότερη Κομισιόν: Προσοχή, το δεύτερο εξάμηνο του 2009 προβλέπουμε κλιμάκωση της κρίσης στον τομέα της απασχόλησης, stop. Αναμένεται κοινωνική έκρηξη, stop. Καλούνται τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. να λάβουν μέτρα για την πρόληψη των κοινωνικών εντάσεων, stop!..


Νίκος Τσαγκρής

10 Μαΐου 2009

Ευρωεκλογές σε συνθήκες κρίσης


Ο Γκόρντον Μπράουν, αυτουργός της αποτυχημένης αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, πνέει τα λοίσθια (με την… καλή έννοια), ενώ το Εργατικό Κόμμα, σε έκρυθμη κατάσταση, αναζητεί σανίδα ευρωεκλογικής, και όχι μόνον, σωτηρίας. Η Άντζελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί κρατούν αποστάσεις από τα προβλήματα της ευρωκρίσης και τους εντεταλμένους… εκπροσώπους της˙ τους επιτρόπους Αλμούνια και ΜακΚρίβι και, φυσικά, τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μπαρόζο: «Δεν έχουμε να προτείνουμε τίποτε», απαντά η Άντζελα στον Αλμούνια, αρνούμενη να παρευρεθεί στην Πράγα (Πέμπτη 7 Μαΐου). Ενώ ο Νικολά, που επίσης αρνείται, αποκαλύπτει την αλήθεια: «Μην ξεχνάτε ότι έχουμε ευρωεκλογές τον Ιούνιο»!..

Πράγματι, έχουν ευρωεκλογές τον Ιούνιο! Και μέχρι τότε πρέπει να κρατήσουν αποστάσεις από τους νεοφιλελεύθερους ταγούς της ευρωζώνης. Να αποφύγουν εμφανείς εμπλοκές σε αποφάσεις για νέα αντιλαϊκά μέτρα, νέες επιδοτήσεις των κερδοσκόπων βιομηχάνων και τραπεζιτών, νέες αδιέξοδες δημοσιονομικές οδηγίες. Έχουν ευρωεκλογές τον Ιούνιο και πρέπει να φανεί ότι αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα της ευρωστρατηγικής απέναντι στην οικονομική κρίση, ότι αποστασιοποιούνται από την κακή Κομισιόν.

Οι δικοί μας, ο Κώστας και ο Γιώργος, ακόμα χειρότερα. Ευρωεκλογές έχουν κι αυτοί, αλλά περί της αποτυχημένης ευρωστρατηγικής απέναντι στην κρίση, περί του σούπερ νεοφιλελεύθερου επιτρόπου Εσωτερικής Αγοράς, Τσάρλι ΜακΚρίβι, περί Αλμούνια και Μπαρόζο και του ρόλου τους στη διαμόρφωση αυτής της «στρατηγικής» (στην πραγματικότητα πρόκειται περί υιοθεσίας της αγγλοαμερικανικής στρατηγικής) ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Μόνο κρύβονται πίσω από τα καπνογόνα της πολιτικής διαφθοράς που οι ίδιοι πετούν καθημερινά στον, ούτως ή άλλως, μολυσμένο πολιτικό αέρα…

Κι εμείς ευρωεκλογές έχουμε! Καλούμεθα να εκλέξουμε τους εκπροσώπους της χώρας μας στην Ε।Ε. προκειμένου, λέει, να… συμμετέχουμε στη λήψη των αποφάσεων! Ακόμα πιο κάλπικα, «να μεταβάλλουμε την Ευρώπη του κεφαλαίου σε Ευρώπη των εργαζομένων»! Έτσι, χωρίς… επανάσταση! Μόνο με την ψήφο μας! Ενώ γνωρίζουμε ότι καλούμεθα, εκόντες – άκοντες, να «ευλογήσουμε» και πάλι την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Που θα είναι ίδια, ή σχεδόν ίδια, με την προηγούμενη, ανεξάρτητα εάν έχει πρόεδρο τον… μαοϊκό (στη νεανική του ηλικία) Μπαρόζο ή τον… σοσιαλιστή Σημίτη, να πούμε. Με την ίδια – ή παρόμοια – ευρωστρατηγική απέναντι στην κρίση: η Κομισιόν προβλέπει ότι το 2009 θα προστεθούν 8.500.000 άνεργοι στους ήδη υπάρχοντες 20.000.000 ανέργους της Ε.Ε…


Νίκος Τσαγκρής

27 Απριλίου 2009

Φυγή στη Διαφθορά!..


Οι μίζες της Ζίμενς είναι σκάνδαλο του παρελθόντος και δεν μπορούμε, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, να αφήνουμε σκάνδαλα του παρόντος, όπως η δωροδοκία Παυλίδη, και να ασχολούμεθα με σκάνδαλα του παρελθόντος, λένε πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ. Ναι, μα οι μίζες της Ζίμενς είναι πολλά εκατομμύρια ευρώ ενώ η δωροδοκία Παυλίδη εκατό ψωροχιλιάδες μόνο, απαντούν πολιτικοί της Νέας Δημοκρατίας…

Οι κακοί λένε ότι οι μίζες της Ζίμενς δόθηκαν, κυρίως, σε πρόσωπα παρελθουσών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Και ότι οι πολιτικοί της Ν.Δ. επαναφέρουν το συγκεκριμένο σκάνδαλο προκειμένου να αποσυρθούν τα βλέμματα από τη υπόθεση Παυλίδη, την κυβερνητική διαφθορά του παρόντος εν γένει. Για να στραφούν στην υπόθεση Ζίμενς, την κυβερνητική διαφθορά του παρελθόντος εν γένει: «προκειμένου να εμποδίσουν στο διεφθαρμένο κυβερνητικό παρελθόν να γίνει κυβερνητικό μέλλον. Και να διασφαλίσουν το μέλλον του δικού τους διεφθαρμένου κυβερνητικού παρόντος…

Αυτό που (όχι μόνο ως προς την διαφθορά) συμβαίνει, είναι ότι το κυβερνητικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ είναι παρόν στο κυβερνητικό παρόν της Ν.Δ. Και όταν το παρελθόν είναι παρόν, το πιθανότερο είναι να γίνει και μέλλον! Ιδιαίτερα όταν τα κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία είναι δύο: το «συντηρητικό» και το «προοδευτικό». Τότε, λειτουργεί η οφθαλμαπάτη που κάνει το «συντηρητικό» να φαίνεται «προοδευτικό» όταν περνά απ’ την κυβέρνηση στην αξιωματική αντιπολίτευση. Και το «προοδευτικό» να μεταβάλλεται σε «συντηρητικό» όταν γίνεται κυβέρνηση. Με αποτέλεσμα το κυβερνητικό μας παρόν να είναι πάντα συντηρητικό. Ίδιο, φυσικά, με το κυβερνητικό μας παρελθόν και, προφανώς, ίδιο με το κυβερνητικό μας μέλλον…

Τελευταία, στο πολιτικό μας παρόν δηλαδή, μια σειρά πολιτικών και ηθικών… ατυχημάτων, με τελευταίο αυτό του υπουργού Παυλίδη, πλήττουν θανάσιμα την κυβέρνηση Καραμανλή। Και το χειρότερο είναι ότι τα… ατυχήματα αυτά ενεργοποιούν την «οφθαλμαπάτη» που λέγαμε, κάνοντας το ΠΑΣΟΚ να μοιάζει, και πάλι, «προοδευτικό», να διεκδικεί με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία. Έτσι, η Νέα Δημοκρατία κάνει απέλπιδες προσπάθειες προκειμένου να αποσυρθούν τα βλέμματα από την υπόθεση Παυλίδη, τη διαφθορά του παρόντος, εν γένει. Και να στραφούν στην υπόθεση Ζίμενς, την κυβερνητική διαφθορά του παρελθόντος: «προκειμένου να εμποδίσουν το διεφθαρμένο κυβερνητικό παρελθόν να γίνει κυβερνητικό μέλλον». Και να διασφαλίσουν το μέλλον του δικού τους διεφθαρμένου κυβερνητικού παρόντος…


Νίκος Τσαγκρής

2 Απριλίου 2009

Στη θεωρία... επαναστάτες


Καθώς το σούπερ κλεφτρόνι που ονομάζουμε «οικονομική κρίση» βάζει χέρι στο πορτοφόλι του μέσου Έλληνα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ΠΑΣΟΚ. Πράγμα φυσικό, αφού το σούπερ κλεφτρόνι που ονομάζουμε «οικονομική κρίση» είναι Νέα Δημοκρατία. Περισσότερο Νέα Δημοκρατία, παρά ΠΑΣΟΚ, για να είμαστε ακριβείς: Η Νέα Δημοκρατία, θεωρητικά τουλάχιστον, έχει μεγαλύτερη ιδεολογική συγγένεια με το σύστημα πολιτικών και οικονομικών ιδεών που βρίσκεται σε κρίση, από ότι το ΠΑΣΟΚ…

Όπως και να το κάνουμε, ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται. Και με εξαίρεση εκείνο το μικρό δημοσκοπικό διάλειμμα Τσίπρα, τα μαλλιά του Έλληνα είναι… πότε ΠΑΣΟΚ πότε Νέα Δημοκρατία και τούμπαλιν. Τώρα, φαίνεται, ήρθε η ώρα του ΠΑΣΟΚ να μας σώσει και, ο αρχηγός του Γιώργος Παπανδρέου, με την προχθεσινή παρέμβασή του στη συνεδρίαση της Επιτροπής Στίγκλιτς, βάλθηκε να μας πείσει ότι μπορεί! Στη σφαίρα της θεωρίας τουλάχιστον, ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς…

Εμφανίσθηκε, που λέτε, αντίθετος με το σημερινό παγκόσμιο σύστημα οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης: «το σύστημα αυτό προκαλεί τεράστιες ανισότητες και δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει» υποστήριξε, υπονοώντας την αναγκαιότητα ανατροπής «αυτού του συστήματος». Ακολούθως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε πράγματα που η Ευρωπαϊκή Αριστερά λέει και ξαναλέει και ματαξαναλέει, πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση «αυτού του συστήματος..

Είπε ότι «επιβάλλεται η δίκαιη κατανομή του πλούτου αλλά και της πολιτικής δύναμης», ότι «η αγορά δεν μπορεί να είναι κράτος, πρέπει να είναι "υποχείριο" του πολίτη» και ότι η στοχοπροσήλωση στον περιορισμό των ελλειμμάτων «στενεύει τα περιθώρια ανάπτυξης και οδηγεί στην ύφεση». Εν γένει, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκε να υιοθετεί αυτό που τα μέλη της Επιτροπής Στίγκλιτς χαρακτηρίζουν «επανάσταση», την συνολική αλλαγή, δηλαδή, του παγκόσμιου συστήματος οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης.

Μιλάμε για το σύστημα της κρίσης, που στηρίζεται από το δίδυμο Μπαράκ Ομπάμα - Γκόρντον Μπράουν κυρίως, αλλά υπηρετείται και από το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας της Ευρωπαικής Ένωσης. Και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υποστήριξε ότι «αυτό το σύστημα δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει», υπονοώντας την αναγκαιότητα ανατροπής του! Στη σφαίρα της θεωρίας υποθέτω, ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και όχι ως ο επόμενος πρωθυπουργός μας. Εκτός κι αν σκοπεύει να κάνει την… επανάσταση χωρίς εμάς! Λέτε;


Νίκος Τσαγκρής

23 Μαρτίου 2009

Είναι μια τρομαγμένη κυβέρνηση


Ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν ρωτήθηκε από Αθηναίο δημοσιογράφο (σε συνέντευξή του προς «Το Βήμα») τι έκανε τα χρήματα που πήρε μαζί με το Νόμπελ. «Τα έχω βάλει να κάθονται σε έναν πολύ ασφαλή τραπεζικό λογαριασμό, γιατί υπάρχει ένας πολύ τρομακτικός κόσμος εκεί έξω», απάντησε.

«Υπάρχει ένας πολύ τρομακτικός κόσμος εκεί έξω»! Προφανώς, ο κ. Νόμπελ Οικονομίας δεν εννοούσε τον δικό μας κόσμο των… κουκουλοφόρων. Ούτε βέβαια τον κόσμο των Εξαρχείων που, δίπλα στον κόσμο των κουκουλοφόρων, τείνει να ποινικοποιηθεί . Άλλωστε, ο κόσμος των κουκουλοφόρων έγινε τρομακτικός εντελώς προσφάτως, όταν άρχισε να τα σπάει Σταδίου-Πανεπιστημίου, ως βίαιο παρακολούθημα της νεανικής εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008. Και πιο τρομακτικός τώρα, που… αναβαθμίστηκε στο επίπεδο του Κολωνακίου. Προηγουμένως, ο κόσμος των κουκουλοφόρων δεν ήταν παρά ένας τρελός-τρελός κόσμος που, σε επετείους και πανηγύρεις, έπαιζε πετροπόλεμο με έναν άλλο τρελό κόσμο, τον κόσμο των ΜΑΤ. Στο τέλος, οι δυο κόσμοι, κουρασμένοι μα ευχαριστημένοι, αποσύρονταν. Και ούτε γάτα, ούτε ζημιά…

Λοιπόν, όταν ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν έλεγε «υπάρχει ένας πολύ τρομακτικός κόσμος εκεί έξω», εννοούσε τον δικό του κόσμο, τον κόσμο της οικονομίας. Τον ευρισκόμενο σε κρίση κόσμο της οικονομίας που, πράγματι, είναι πιο τρομακτικός, πιο εγκληματικός, από τον κόσμο των κουκουλοφόρων: «Μπόνους εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών, –τα δισεκατομμύρια των κρατικών επιδοτήσεων– μοιράζουν σε υψηλόβαθμα στελέχη τους («golden boys») η AIG, η Citigroup και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, επιβραβεύοντας με αδρά αμοιβή αυτούς που έφεραν ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα στο χείλος της καταστροφής». Δεν είναι τρομακτικό; Δεν είναι ποινικά κολάσιμο; Δεν είναι έγκλημα;

Οι πολιτικοί, ο Μπάρακ Ομπάμα, ο Γκόρντον Μπράουν, ο Σαρκοζί, η κ. Μέρκελ, θα έπρεπε να ασχολούνται με την προστασία μας, την προστασία των εργαζομένων πολιτών, από αυτόν τον «τρομακτικό κόσμο εκεί έξω». Αντ’ αυτού, με δικά μας χρήματα, επιδιώκουν τη διάσωση και αναβίωσή του «τρομακτικού κόσμου εκεί έξω», του κόσμου του ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού. Οι δε δικοί μας, (Κώστας Καραμανλής & Σία) ακόμη χειρότερα˙ δραπετεύουν από τον «τρομακτικό κόσμο εκεί έξω» και ροκανίζουν τον χρόνο τους με την ποινικοποίηση της κουκούλας! Με κίνδυνο να αναβιώσουν τον δικό τους τρομακτικό κόσμο εκεί έξω; Το κράτος της Δεξιάς!


Νίκος Τσαγκρής

3 Μαρτίου 2009

Η φήμη ως ελιξίριο Αθανασίας


Κάθισα να δω την εκπομπή «Μεγάλοι Έλληνες», του ΣΚΑΪ, με την ελπίδα να δω τον εαυτό μου μέσα. Έλληνας είμαι, και μεγάλος. Υπό την έννοια ότι από τότε που επικράτησε η κουλτούρα ΠΑΣΟΚ, «ρε μεγάλε» και «ρε μεγάλε» με προσφωνούν οι πάντες. Από τον μανάβη και τον περιπτερά της γειτονιάς ως τον βουλευτή και τον υπουργό, που λέει ο λόγος. Υπό την ίδια ποσοτική έννοια, όλοι χωράνε μέσα στους «Μεγάλους Έλληνες» του ΣΚΑΪ, και κάθε ΣΚAΪ: Κανένας δεν οφείλει να αισθάνεται «μικρός»…

Ούτε «μεγάλος». Εκείνο που μετράει (και μετριέται) είναι η φήμη και το μέγεθός της, στη διάρκεια του χρόνου. Η φήμη ως ελιξίριο αθανασίας: οι δημοσιογράφοι στοχεύουν στην άμεση επιτυχία, οι καλλιτέχνες στην αιώνια ζωή, σημειώνει ο Φερνάντο Πεσσόα. Και οι επιστήμονες, και οι στοχαστές, και οι πολιτικοί, συμπληρώνω. Οι πάντες. Ο φόβος του θανάτου αναγάγει σε κορυφαία… επιστήμη την αναζήτηση της αθανασίας: μέσω δεκάδων θρησκειών και δογμάτων που προσφέρουν αιώνια ζωή! Με τη διαφορά ότι οι πλέον ευφυείς (οι καλλιτέχνες κατά συνθήκη) δεν μασάνε, αναζητούν την αθανασία στη φήμη…

Ή στην κακοφημία. Ο Ηρόστρατος, ας πούμε, παραμένει «αθάνατος» από το 356 π.Χ. μέχρι σήμερα, ως ο εμπρηστής του ναού της Αρτέμιδος, ενός εκ των «θαυμάτων» του κλασικού κόσμου. Έβαλε τη φωτιά για να τον θυμούνται οι μεταγενέστεροι , όπως είπε (ισχυρίσθηκε ότι με την πράξη του αυτή φιλοδοξούσε να κερδίσει την αθανασία). Και τα κατάφερε. Απορώ λοιπόν πως δεν είναι ανάμεσα στους «μεγάλους Έλληνες» του ΣΚΑΪ. Δίπλα στους τυραννίσκους Μεταξά και Παπαδόπουλο, να πούμε, που είναι μέσα!..

Λοιπόν, όχι «Μεγάλοι Έλληνες». Έλληνες που, ηθελημένα ή μοιραία, κέρδισαν την «αθανασία» δια της φήμης. Και να πούμε πως φημίζεται, η φήμη, ως στοιχείο ματαιοδοξίας. Ή αλαζονείας κατά τον Πεσσόα: «…Πρόκειται για μια απόλαυση αλαζονείας που όμοιά της δεν μπορεί να προσφέρει καμιά υλική κτήση…». Σήμερα η φήμη, μεταλλαγμένη από τον τηλεοπτικό πολιτισμό σε «αναγνωρισιμότητα», τείνει να καθιερωθεί ως η βασικότερη αξία των Ελλήνων, μεγαλύτερη ακόμα και από τη μέγιστη αξία της εποχής, το χρήμα. Ίσως επειδή υποδεικνύεται (από τον τηλεοπτικό πολιτισμό και πάλι) ως η υπόσχεση μιας εύκολης ευτυχίας. Της ευτυχίας του να είσαι «μεγάλος»!..

Νίκος Τσαγκρής

23 Φεβρουαρίου 2009

Η κρίση είναι πολιτική


Το θέμα είναι η κρίση και δεν είναι πια μόνο θέμα, είναι η πραγματικότητα. Η καθημερινή μας πραγματικότητα είναι – και, υποθέτω, καταλαβαίνετε ότι όταν μιλάω για κρίση εννοώ την οικονομική κρίση και όχι την πολιτική κρίση. Η οποία είναι εγκατεστημένη μόνιμα τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας και ως εκ τούτου δεν είναι πια ούτε θέμα, ούτε πραγματικότητα, καθεστώς είναι. Το γεγονός, άλλωστε, ότι η πολιτική κρίση είναι καθεστώς, δεν είναι άσχετο με το γεγονός ότι η οικονομική κρίση δεν είναι πια μόνο θέμα αλλά πραγματικότητα, η καθημερινή μας πραγματικότητα…

Η οικονομική κρίση δεν είναι μια οικονομολογική περίπτωση, αλλά απότοκο μιας σύνθετης και ασταθούς ακολουθίας πολιτικών πραγμάτων που, σταδιακά, μετά την πτώση του τείχους, οδήγησαν στην ελαχιστοποίηση του πολιτικού ελέγχου και, εν τέλει, στην οριστική επικράτηση της οικονομίας επί της πολιτικής. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την «ανατροπή» είχε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία που, την τελευταία δεκαετία του εικοστού αιώνα, «κυβερνούσε» την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θυμίζω την παραίτηση του Όσκαρ Λαφονταίν (1999) από την κυβέρνηση Σρέντερ (όταν ο τελευταίος τα έδινε όλα στους τραπεζίτες και τους βιομήχανους) και την περίφημη ρήση του «Υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Η καρδιά δεν παζαρεύεται ακόμα στα χρηματιστήρια. Έχει σπίτι. Και χτυπάει αριστερά»…

Όμως το κεφάλαιο ως αδηφάγο τέρας έκανε μια… χαψιά όχι μόνο τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά και την Αριστερά και ολόκληρο το πολιτικό σύμπαν. Τώρα, μοιραίοι κι άβουλοι οι πολίτες, καθώς βιώνουνε την κρίση στο πετσί τους, μετράνε σε ευρώ την ανασφάλειά τους. Άλλοι μετράνε τις καπιταλιστικές φούσκες καθώς σκάνε και φαντασιώνονται το βάθεμα της κρίσης˙ με την ελπίδα ότι θα ακολουθήσει μια πιο ανθρωποκεντρική, μια πιο πολιτική οικονομική ισορροπία. Ότι στο τέλος οι πολιτικοί θα καθαρίσουν!..

Μέγα λάθος: «Υπάρχουν δυο είδη ιδιοσυγκρασίας˙ η καλλιτεχνική και η επιστημονική. Υπάρχει επίσης ένα τρίτο είδος ανθρώπου, οι πολιτικοί. Αυτοί δεν μετέχουν καμιάς κουλτούρας. Θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας. Πρέπει να είναι απλώς οι διανομείς της άνεσης», υποστηρίζει ένας σπουδαίος στοχαστής…

Δεν είναι ούτε αυτό. Οι δικοί μας έχουν ως αποκλειστική απασχόληση τα εκλογομαγειρέματα και την ψηφοθηρία. Οι άλλοι, από τις Βρυξέλες, αντί ανέσεων προς τους πολίτες διανέμουν δωράκια προς τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους. Όπως το «δικαίωμα να επιβάλουν στους εργαζόμενους προσωρινή άμισθη ανεργία προς αποφυγήν ομαδικών απολύσεων»! Την ώρα που το θέμα είναι η οικονομική κρίση. Που δεν είναι πια θέμα, είναι πραγματικότητα. Η καθημερινή μας πραγματικότητα…

Νίκος Τσαγκρής

2 Φεβρουαρίου 2009

Ο πολιτικός πολιτισμός της εικόνας


Τελευταία όλοι μιλούν για «πολιτικό πολιτισμό». Αλλά τι ακριβώς εννοούν καθώς τον επικαλούνται; Προφανώς, κάτι που εκτιμούν πως αυτοί διαθέτουν περισσότερο από τους άλλους, πράγμα που τους καθιστά πολιτικά ανώτερους σε σχέση με εκείνους. Οι οποίοι δεν διαθέτουν αυτό το «κάτι», πράγμα που τους καθιστά πολιτικά κατώτερους απ’ αυτούς… Το κακό είναι ότι αυτό το «κάτι» υποστηρίζουν πως το διαθέτουν οι πολιτικοί κάθε κόμματος σε αντίθεση με τους πολιτικούς οποιουδήποτε άλλου κόμματος. Με αποτέλεσμα, στη σούμα, να διαθέτουμε ένα σύνολο πολιτικά πολιτισμένων ή πολιτικά απολίτιστων πολιτικών!

Στην πραγματικότητα, οι σημερινοί πολιτικοί βιώνουν ένα κοινό πολιτισμικό «κάτι», τον πολιτικό πολιτισμό της εικόνας: ο σύγχρονος πολιτικός οφείλει να διαθέτει υποκριτικό ταλέντο σαιξπηρικού ηθοποιού. Να μεταμορφώνεται. Να είναι έτοιμος, σε κάθε περίσταση, να σκοτώνει την πραγματική του εικόνα, αναρτώντας στη θέση της μια δημόσια εικόνα που θα ανταποκρίνεται στον πολιτισμό ή την βαρβαρότητα του πολιτικού ηγέτη του, του κόμματός του, του target group των πολιτών που επιχειρεί να γοητεύσει…

Στο πλαίσιο αυτού του πολιτικού πολιτισμού, ο Γιώργος Παπανδρέου ενοχλείται από τον δημόσιο λόγο δυο στελεχών του που «βλάπτει τη δημόσια εικόνα του κόμματος και τη δική του δημόσια εικόνα», ο πρωθυπουργός κατηγορείται ότι «απέπεμψε επιτυχημένους υπουργούς του μόνο και μόνο για να βελτιώσει την, τσαλακωμένη τους τελευταίους μήνες, δημόσια εικόνα του», ενώ ο Αλέξης Τσίπρας «βλέποντας τη δημόσια εικόνα του να καταρρέει και τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να πέφτουν από το 18% στο 7% βάζει νερό στο κρασί της… ανάπλασης του Ελαιώνα»…

Μα ο πολιτισμός της εικόνας, ο εικονικός πολιτικός πολιτισμός καλύτερα, δεν αποτελεί ήθος μόνο για τους πολιτικούς αλλά και για εμάς τους πολίτες: ο πολιτικός πολιτισμός των Ελλήνων μαζί με τον λόγιο ελληνικό πολιτισμό, την ελληνική κουλτούρα να πούμε, μοιάζει να γίνεται (οριστικά;) παρελθόν. Αλλά, όπως είπε και ο Ιονέσκο σε μια απ’ τις πεσιμιστικές του εξάρσεις, «… η ίδια η κουλτούρα μας τι ήταν; Αναμφίβολα, ήταν απλά ένα παραπέτασμα, κάτι που έκρυβε από τον εαυτό μας τους δικούς μας φόβους για τη δυστυχία, την αηδία, τη θλίψη, την αγωνιώδη ανησυχία για τη ζωή και, κυρίως, για τον θάνατο…»


Νίκος Τσαγκρής

15 Ιανουαρίου 2009

Ο Ομπάμα και ο Spiderman


Στo τελευταίο τεύχος του Spiderman συμπρωταγωνιστεί ο Μπαράκ Ομπάμα: ο Πίτερ Πάρκερ, ως φωτορεπόρτερ, καλύπτει την τελετή εγκατάστασης του νέου προέδρου των ΗΠΑ (20 Ιανουαρίου 2009).Ξαφνικά, μέσα απ’ τον τηλεφακό του, βλέπει έναν δεύτερο Ομπάμα να περιφέρεται στον χώρο της τελετής. Δεν υπάρχει αμφιβολία, είναι ο σούπερ κακός «Χαμαιλέων» που, μεταμφιεσμένος σε Ομπάμα, θέλει να γίνει πρόεδρος στη θέση του προέδρου. Αμέσως ο Πίτερ Πάρκερ γλιστράει στο μπλε-κόκκινο κολάν του Spiderman και ρίχνει ένα βρωμόξυλο στον «Χαμαιλέοντα».

Όλα τα λεφτά είναι τα κάδρα που απεικονίζουν τον Ομπάμα να ευχαριστεί σε στυλ γκέτο τον φίλο του (!) Spiderman, χτυπώντας κλειστές γροθιές στον αέρα˙ και τον άνθρωπο-αράχνη να του λέει, «yo man, αυτή είναι η μέρα σου» και, «I know, δεν θα σου κάνει καλό να σε δουν να έχεις κολλητιλίκια μαζί μου», παραπέμποντας στην προεκλογική κατηγορία της Σάρα Πέιλιν ότι ο έγχρωμος υποψήφιος των Δημοκρατικών είναι κολλητός με τρομοκράτες...

Είναι προφανές, ότι στο συγκεκριμένο τεύχος, ένας παγκόσμιος ήρωας, ο Spiderman, δουλεύει για τη συντήρηση της πρωτοφανούς, κατά την προεκλογική περίοδο, διαπλανητικής δημοφιλίας του Μπαράκ Ομπάμα। Δημοφιλία που, στην υπερβολή της, έφτανε να φαντασιώνεται τον έγχρωμο πλανητάρχη, όπως φαντασιώνεται τον ιδανικό αμερικανό πρόεδρο ο Ουϊλιαμ Μπλάμ στο βιβλίο του « Το Κράτος του Κακού»: Αν ήμουν πρόεδρος θα σταματούσα την «τρομοκρατία» τις τρείς πρώτες μέρες της προεδρίας μου. Πρώτα θα ζητούσα συγνώμη από τις χήρες και τα ορφανά, από τους βασανισμένους και εξαθλιωμένους, και από τα εκατομμύρια άλλα θύματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Στη συνέχεια θα ανακοίνωνα με κάθε ειλικρίνεια και σε κάθε γωνιά του κόσμου ότι οι αμερικανικές επεμβάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν λήξει, και ΘΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΣΑ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ 51η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΑΛΛΑ - ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΡΟΠΟ - ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ!.

Καταλαβαίνετε, μόνο το τελευταίο αν έκανε τις τρεις πρώτες μέρες της προεδρίας του ο Ομπάμα, ο Spiderman θα του ήταν περιττός ως image maker. Η δημοφιλία του θα έφτανε στο pick της, θα γινόταν fan του ακόμα και ο… Μπιν Λάντεν. Μόνο που θα έμενε στην ιστορία ως ο πρόεδρος των τριών ημερών. Την τέταρτη θα τον είχαν δολοφονήσει!..

Νίκος Τσαγκρής

11 Ιανουαρίου 2009

Σφαγείς αμάχων, made in USA


Η «σφαγή» των αμάχων, κατά τη διάρκεια των ισραηλινών επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας, παρομοιάζεται με την σφαγή δυόμισι χιλιάδων παλαιστινίων αμάχων στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, το Σεπτέμβρη του 1982.Τη σφαγή εκείνη επιμελήθηκε ο εθνικιστής Ισραηλινός ηγέτης Αριέλ Σαρόν, ο οποίος, έκτοτε, παρομοιάζεται με τον σφαγέα των Εβραίων της Βαρσοβίας υποστράτηγο των Ες Ες Στρόουπ και άλλους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς .

Σύμφωνα με τους χρονογράφους του 20ου αιώνα, η μοναδική τιμωρία του «σφαγέα» της Σάμπρα και Σατίλα ήταν φυσική: υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία στις 4 Ιανουαρίου 2006 και βυθίστηκε σε κώμα. Το Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου παρουσίασε γάγγραινα του πεπτικού συστήματος, ένα τμήμα από το οποίο του αφαιρέθηκε. Έκτοτε, η κατάστασή του χαρακτηρίζεται σταθερή, αν και όλες οι προσπάθειες των γιατρών να τον «ξυπνήσουν» από το κώμα έχουν αποβεί μάταιες. Ως εκ τούτου, αμφισβητούνται οι φήμες που φέρουν τον παραπάνω «σφαγέα» να επιμελείται των ισραηλινών επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας…

Άλλωστε οι τεχνικές της «σφαγής» της Γάζας διαφέρουν αισθητά, ως πλέον εκσυγχρονισμένες, από τις τεχνικές που εφαρμόσθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα˙ οι οποίες, μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις τεχνικές σφαγής που εφαρμόσθηκαν από τον αμερικανικό στρατό στη διάρκεια των επιχειρήσεων γενοκτονίας της φυλής των Απάτσι, του 1862,του 1869 και του 1871: οι Αμερικανοί σφάζουν Ινδιάνους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους, οι Ισραηλίτες σφάζουν Παλαιστίνιους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους. Και εδώ είναι που προκύπτει αυτό που εξ αρχής ήθελα να πω, ότι η τεχνοτροπία των Ισραηλινών σφαγέων είναι περισσότερο αμερικάνικη παρά χιτλερική˙ συγνώμη, ευρωπαϊκή ήθελα να πω. Made in USA είναι άλλωστε και τα μέσα σφαγής, η αισθητική, ο «πολιτισμός» των σφαγέων.

Κι ας οφείλουν την κρατική – και την εδαφική τους, βέβαια – υπόσταση, στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και… βλέψεις. Κι ας είναι, ίσως, αυτός ο λόγος που ο λαός του Ισραήλ βιώνει τον κόσμο με τον τρόπο που, κατά τον Ζαν Μπωντριγιάρ, τον βιώνουμε κι εμείς οι Ευρωπαίοι: είμαστε καταδικασμένοι στο φανταστικό και στη νοσταλγία για το μέλλον. Την ώρα που οι Αμερικανοί κατοικούν μέσα στην αληθινή φαντασία, δίνοντάς της τη μορφή της πραγματικότητας. Όσον αφορά τους σφαγείς αμάχων, βρώμικη και η φαντασία και η πραγματικότητα…

Νίκος Τσαγκρής

2 Ιανουαρίου 2009

Το σύνδρομο του «πατερούλη»


Η συμπεριφορά των χωρών του πρώην «ανατολικού μπλοκ» που, μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», έγιναν στα γρήγορα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μου φέρνει στο νου τη συμπεριφορά ορισμένων, κομμουνιστών υποτίθεται, δημοσιογράφων που αποχώρησαν το ’91 από τον Ριζοσπάστη (ακολουθώντας τον Γρηγόρη Φαράκο) και, στα γρήγορα, έπεσαν με τα μούτρα στο μέλι του… αστικού Τύπου. Προτάσσοντας τα στήθη τους όχι για την υπεράσπιση του κόμματος αυτή τη φορά, αλλά για την υπεράσπιση των συμφερόντων των «καπιταλιστών εκδοτών». Που ήσαν πια τα αφεντικά τους!


Έτσι και οι συγκεκριμένες χώρες. Κάθε φορά που εγείρεται ένα φλέγον, να πούμε, διεθνές ζήτημα, υπερβαίνουν την (συνήθως μετριοπαθή) διπλωματία της Ε.Ε. και, με υπερβάλλοντα ζήλο σπεύδουν να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του νέου τους «πατερούλη», τον οποίο αναγνωρίζουν (μεταξύ μας, όχι αδίκως!) στο πρόσωπο του εκάστοτε προέδρου των ΗΠΑ. Για να καταλάβετε απολύτως τι εννοώ, σας θυμίζω την ενθουσιώδη στρατιωτική συμμετοχή της Πολωνίας στην παρανοϊκή εκστρατεία των ΗΠΑ κατά του Ιράκ.


Φυσικά, η σύγκριση που επιχειρώ είναι ασύμμετρη, αλλά ο συνειρμός προέκυψε (και νομίζω πως έχει ενδιαφέρον να καταγραφεί) όταν πληροφορήθηκα τη στάση της Τσεχίας απέναντι στις δολοφονικές επιχειρήσεις των ισραηλινών βομβαρδιστικών στη Λωρίδα της Γάζας. Με τον Τσέχο υπουργό Εξωτερικών Σβάρτσενμπεργκ να δηλώνει ότι οι βομβαρδισμοί των Ισραηλινών δεν είναι παρά επιχειρήσεις αυτοάμυνας και ότι για όλα φταίνε οι Παλαιστίνιοι και η Χαμάς˙ υπερβαίνοντας σε πολιτική και διπλωματική βαρβαρότητα τον νέο του «πατερούλη» τον Τζορτζ Μπους. Μια δήλωση, μια στάση, η οποία συγκρούεται με την «πολιτισμένη» στάση της Ε.Ε. Που καταδικάζει τη βία (γενικά και απροσδιόριστα!॥) και απευθύνει έκκληση για εκεχειρία…


Δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να προσλαμβάνω την στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως παρέμβαση ουσιαστική «με στόχο την αποκατάσταση του Δικαίου στην περιοχή», όπως την πλασάρουν στην εκλογική πελατεία τους οι ηγέτες των κυβερνητικών κομμάτων της. Είναι προφανές, πρόκειται για τη συνήθη (παθητική, ενοχική, ανυπόστατη) ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, τη «μη εξωτερική πολιτική» της Ε.Ε. Που, ωστόσο, φαίνεται πιο ανθρώπινη, πιο σκεπτόμενη, πιο πολιτισμένη να πούμε, από την βάρβαρη, ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, την οποία σπεύδει να υιοθετήσει η (προεδρεύουσα της Ε.Ε., παρακαλώ) Τσεχία. Και είναι! Στο βαθμό που τα προσχήματα είναι πολιτισμός…


Νίκος Τσαγκρής