Τελευταία όλοι μιλούν για «πολιτικό πολιτισμό». Αλλά τι ακριβώς εννοούν καθώς τον επικαλούνται; Προφανώς, κάτι που εκτιμούν πως αυτοί διαθέτουν περισσότερο από τους άλλους, πράγμα που τους καθιστά πολιτικά ανώτερους σε σχέση με εκείνους. Οι οποίοι δεν διαθέτουν αυτό το «κάτι», πράγμα που τους καθιστά πολιτικά κατώτερους απ’ αυτούς… Το κακό είναι ότι αυτό το «κάτι» υποστηρίζουν πως το διαθέτουν οι πολιτικοί κάθε κόμματος σε αντίθεση με τους πολιτικούς οποιουδήποτε άλλου κόμματος. Με αποτέλεσμα, στη σούμα, να διαθέτουμε ένα σύνολο πολιτικά πολιτισμένων ή πολιτικά απολίτιστων πολιτικών!
Στην πραγματικότητα, οι σημερινοί πολιτικοί βιώνουν ένα κοινό πολιτισμικό «κάτι», τον πολιτικό πολιτισμό της εικόνας: ο σύγχρονος πολιτικός οφείλει να διαθέτει υποκριτικό ταλέντο σαιξπηρικού ηθοποιού. Να μεταμορφώνεται. Να είναι έτοιμος, σε κάθε περίσταση, να σκοτώνει την πραγματική του εικόνα, αναρτώντας στη θέση της μια δημόσια εικόνα που θα ανταποκρίνεται στον πολιτισμό ή την βαρβαρότητα του πολιτικού ηγέτη του, του κόμματός του, του target group των πολιτών που επιχειρεί να γοητεύσει…
Στο πλαίσιο αυτού του πολιτικού πολιτισμού, ο Γιώργος Παπανδρέου ενοχλείται από τον δημόσιο λόγο δυο στελεχών του που «βλάπτει τη δημόσια εικόνα του κόμματος και τη δική του δημόσια εικόνα», ο πρωθυπουργός κατηγορείται ότι «απέπεμψε επιτυχημένους υπουργούς του μόνο και μόνο για να βελτιώσει την, τσαλακωμένη τους τελευταίους μήνες, δημόσια εικόνα του», ενώ ο Αλέξης Τσίπρας «βλέποντας τη δημόσια εικόνα του να καταρρέει και τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να πέφτουν από το 18% στο 7% βάζει νερό στο κρασί της… ανάπλασης του Ελαιώνα»…
Μα ο πολιτισμός της εικόνας, ο εικονικός πολιτικός πολιτισμός καλύτερα, δεν αποτελεί ήθος μόνο για τους πολιτικούς αλλά και για εμάς τους πολίτες: ο πολιτικός πολιτισμός των Ελλήνων μαζί με τον λόγιο ελληνικό πολιτισμό, την ελληνική κουλτούρα να πούμε, μοιάζει να γίνεται (οριστικά;) παρελθόν. Αλλά, όπως είπε και ο Ιονέσκο σε μια απ’ τις πεσιμιστικές του εξάρσεις, «… η ίδια η κουλτούρα μας τι ήταν; Αναμφίβολα, ήταν απλά ένα παραπέτασμα, κάτι που έκρυβε από τον εαυτό μας τους δικούς μας φόβους για τη δυστυχία, την αηδία, τη θλίψη, την αγωνιώδη ανησυχία για τη ζωή και, κυρίως, για τον θάνατο…»
Νίκος Τσαγκρής
Στην πραγματικότητα, οι σημερινοί πολιτικοί βιώνουν ένα κοινό πολιτισμικό «κάτι», τον πολιτικό πολιτισμό της εικόνας: ο σύγχρονος πολιτικός οφείλει να διαθέτει υποκριτικό ταλέντο σαιξπηρικού ηθοποιού. Να μεταμορφώνεται. Να είναι έτοιμος, σε κάθε περίσταση, να σκοτώνει την πραγματική του εικόνα, αναρτώντας στη θέση της μια δημόσια εικόνα που θα ανταποκρίνεται στον πολιτισμό ή την βαρβαρότητα του πολιτικού ηγέτη του, του κόμματός του, του target group των πολιτών που επιχειρεί να γοητεύσει…
Στο πλαίσιο αυτού του πολιτικού πολιτισμού, ο Γιώργος Παπανδρέου ενοχλείται από τον δημόσιο λόγο δυο στελεχών του που «βλάπτει τη δημόσια εικόνα του κόμματος και τη δική του δημόσια εικόνα», ο πρωθυπουργός κατηγορείται ότι «απέπεμψε επιτυχημένους υπουργούς του μόνο και μόνο για να βελτιώσει την, τσαλακωμένη τους τελευταίους μήνες, δημόσια εικόνα του», ενώ ο Αλέξης Τσίπρας «βλέποντας τη δημόσια εικόνα του να καταρρέει και τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να πέφτουν από το 18% στο 7% βάζει νερό στο κρασί της… ανάπλασης του Ελαιώνα»…
Μα ο πολιτισμός της εικόνας, ο εικονικός πολιτικός πολιτισμός καλύτερα, δεν αποτελεί ήθος μόνο για τους πολιτικούς αλλά και για εμάς τους πολίτες: ο πολιτικός πολιτισμός των Ελλήνων μαζί με τον λόγιο ελληνικό πολιτισμό, την ελληνική κουλτούρα να πούμε, μοιάζει να γίνεται (οριστικά;) παρελθόν. Αλλά, όπως είπε και ο Ιονέσκο σε μια απ’ τις πεσιμιστικές του εξάρσεις, «… η ίδια η κουλτούρα μας τι ήταν; Αναμφίβολα, ήταν απλά ένα παραπέτασμα, κάτι που έκρυβε από τον εαυτό μας τους δικούς μας φόβους για τη δυστυχία, την αηδία, τη θλίψη, την αγωνιώδη ανησυχία για τη ζωή και, κυρίως, για τον θάνατο…»
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου