Πίσω από τα high-five Μητσοτάκη - Μακρόν

Ένα αμφίβολης  χρησιμότητας  deal δισεκατομμυρίων σε ελληνογαλλικό αμπαλάζ ευρωπαϊκού μεγαλοϊδεατισμού 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ τής Κυριακής 3/10/2021

 

Την 28η Σεπτεμβρίου, Ημέρα Τρίτη, τις ώρες που ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, σε μια κίνηση συμβολισμού για την άμεση αναγκαιότητα αναχαίτισης του κύματος  ανατιμήσεων –που απειλεί με αφανισμό το απισχνασμένο ήδη εισόδημα της ελληνικής οικογένειας– έβαζε πρώτος την υπογραφή του σε τροπολογία του κόμματός του για τη μείωση των ειδικών φόρων καυσίμων, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε high-five με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν μπροστά στο προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων. Πανηγυρίζοντας το εξοπλιστικό ντιλάρισμα δισεκατομμυρίων με τις γαλλικές  φρεγάτες και τα αεροπλάνα, σε στυλ «θέλω κότερα / ελικόπτερα / γούστα ακριβά / έχω γούστα ακριβά…».

Μπορεί να υπερβαίνω τα αρθρογραφικά εσκαμμένα αλλά, καθώς στα 40 χρόνια επιτελικής δημοσιογραφίας που με βαραίνουν έχω διαχειριστεί φωτορεπορτάζ από δεκάδες παρόμοια (εξοπλιστικά, εννοώ) αλισβερίσια μεταξύ του συνόλου, σχεδόν, των Ελλήνων πολιτικών αξιωματούχων της μεταπολίτευσης  με Άγγλους, Γάλλους, Αμερικανούς και Γερμανούς ομολόγους τους, δικαιούμαι, θαρρώ, να αποκαλύψω αυτό που, φωναχτά, σκέφτηκα όταν είδα το ελληνογαλλικό ηγετικό δίδυμο να πανηγυρίζει το deal, σ’ εκείνη την καρφιτσωμένη επί ένα ολόκληρο 24ωρο στα κυβερνητικά πρωτοσέλιδα) φωτογραφία με τα high-five: Διάβολε!... Αυτοί είναι σαν πρόεδροι από τα Λιντλ!..»

Προφανώς, ο απαξιωτικός αυτός για τους Μητσοτάκη και Μακρόν σαρκασμός δεν είναι παρά ένας συγκριτικός συνειρμός –   του εν λόγω ηγετικού διδύμου με ιστορικά ελληνογαλλικά προεδρικά δίδυμα, όπως αυτό των Κωνσταντίνου Καραμανλή – Ζισκάρ ντ’ Εστέν ή εκείνο των Ανδρέα Παπανδρέου – Φρανσουά Μιτεράν, σε αντίστοιχες συναντήσεις του παρελθόντος.

*******           

Τα σχεδόν κωμικά high-five του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Εμανουέλ  Μακρόν ήρθαν ως επιστέγασμα της μέθης του ευρωπαϊκού μεγαλοϊδεατισμού που, προφανώς, ο δεύτερος… μεταλαμπάδευσε στον πρώτο πριν την κοινή ομιλία τους. Δεν εξηγείται αλλιώς η ρητορική απόπειρα του κ. Μητσοτάκη να εντάξει το συγκεκριμένο εξοπλιστικό deal στο πλαίσιο της στρατηγικής αυτονομίας της ΕΕ: η συμφωνία «είναι ένα πρώτο τολμηρό βήμα προς την ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία», ήταν μία από τις πρώτες ατάκες της ομιλίας του…  

«Με τον πρόεδρο Μακρόν έχουμε το ίδιο όραμα για αυτόνομη απόκριση της Ευρώπης στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει» πρόσθεσε, τη στιγμή που αμφισβητείται ότι γνωρίζει το παραμικρό περί «ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας», ακόμα και από τους πιο… καλοπληρωμένους συμβούλους του στα θέματα στρατηγικής της ΕΕ…  

«Με τον Έλληνα πρωθυπουργό έχουμε κοινό όραμα των δικών μας συμφερόντων και της σταθερότητας», είχε προαναγγείλει ο… καθοδηγητής και εισπράκτορας των 10 δις του deal, Εμανουέλ Μακρόν. «Στόχος είναι η ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής κυριαρχίας και η διασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης», ανέφερε ακολούθως.

Είναι γνωστό ότι ο Μακρόν (σε αντίθεση με την Μέρκελ) έχει κόλλημα με την ευρωπαϊκή στρατηγική της αυτονομίας. Ιδιαίτερα από τότε που του την έφερε ο  Τζο Μπάϊντεν με το AUKUS –το σύμφωνο ασφαλείας μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών, Ηνωμένου Βασιλείου και Αυστραλίας–  μέσω του οποίου η Καμπέρα απέκτησε αμερικανικά πυρηνικά υποβρύχια, και κατήργησε το  εξοπλιστικό deal (προμήθεια υποβρυχίων αξίας πολλών δις) που είχε κάνει με τον Μακρόν…

******* 

Εν γένει, η έννοια της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας έχει βαθιές ιστορικές ρίζες στη γαλλική κουλτούρα στρατηγικής σκέψης και παραπέμπει στην ιδέα ότι η ΕΕ πρέπει να είναι σε θέση να διεκπεραιώνει ένοπλες επιχειρήσεις διαχείρισης κρίσεων εκτός περιοχής, ιδιαίτερα στη δική της γειτονιά, και ανεξάρτητα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ.

Το 2016 η στρατηγική της ευρωπαϊκής αυτονομίας εισάγεται στην ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας της ΕΕ, και έκτοτε παλινδρομεί ως υλοποιήσιμη θεωρία μεταξύ των θεσμικών οργάνων της, και ως  διαπραγματεύσιμη πράξη μεταξύ των κρατών-μελών της.

Ώσπου προέκυψε το… καταραμένο το AUKUS και ακύρωσε το μεγάλο εξοπλιστικό deal του Μακρόν με την Καμπέρα. Με αποτέλεσμα να του μείνουν αμανάτι τα υποβρύχια και να χρεωθεί μια ζημιά πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ. Και τότε την πήρε πάνω του την ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομίας ο Γάλλος. Και την… μεταλαμπάδευσε στον Έλληνα πρωθυπουργό, όπως λένε κάποιοι…

 

Άλλοι λένε ότι ο Μητσοτάκης είναι που άρπαξε την ευκαιρία της συνάντησής του με τον Μακρόν… «Για να κολάσει την λαϊκή κατακραυγή για το ξεπούλημα της ΔΕΗ και τις θηριώδεις αυξήσεις των τιμών μ’ εκείνη τη φωτογραφία», λένε… Που κάνει  high-five με τον Μακρόν, πανηγυρίζοντας το ντιλάρισμα των 10 δις  με τις φρεγάτες και τα αεροπλάνα, σε στυλ «θέλω κότερα / ελικόπτερα / γούστα ακριβά / έχω γούστα ακριβά…».

«Λες και πληρώνει απ’ την τσέπη του», λένε…

 

 

 

Χωρίς αυταπάτες, λέμε ΝΑΙ στον Όλαφ Σολτς

Θα αρκεσθεί στον Μεγάλο Συνασπισμό ή θα επιχειρήσει συγκυβέρνηση με Πράσινους «Ελεύθερους Δημοκράτες» και Die Linke;

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής26/9/2021

 

Εσείς, τι λέτε; Προτιμάτε Σολτς ή Λάσετ στη θέση της Μέρκελ;   Όταν λέω «εσείς», δεν εννοώ εσάς τους θιασώτες της αριστεράς και της… προόδου που, εκ των εκλογικών πραγμάτων του 2019, δεν είσθε παρά εμείς, οι 1.781.057 ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Που σίγουρα, («αφού δεν μπόρεσε η πράσινη Αναλένα» όπως λέει μια ελάχιστη μειοψηφία… εντός μας) προτιμάμε Σολτς. 

 

Το σύνολο των Ελλήνων πολιτών, εννοώ. Απ’ τους οποίους, η απερχόμενη καγκελάριος κ. Άνγκελα Μέρκελ ομολόγησε ότι εισέπραξε τη δυσκολότερη στιγμή της 16ετούς θητείας της στην καγκελαρία: «ζήτησα τόσα πολλά από τους πολίτες στην Ελλάδα!..», δήλωσε με ένα έκδηλο αίσθημα ενοχής για το  πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεών μας (και της ζωής μας εν γένει) στην περίοδο της κρίσης. Ενοχή που, ασφαλώς, δεν θα την εμποδίσει να απολαύσει τη ζωή της ως συνταξιούχος με μηνιαία σύνταξη 15.000 ευρώ, προσωπικό οδηγό, γραφείο με τέσσερις υπαλλήλους και πολλά ακόμα προνόμια.

 

Λοιπόν, εσείς τι λέτε; Προτιμάτε τον σοσιαλιστή Όλαφ Σολτς ή τον χριστιανοδημοκράτη Άρμιν Λάσετ στη θέση της Μέρκελ; Οι Γερμανοί, λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες, επέμεναν να προτιμούν τον πρώτο. Αυτόν που προτιμάτε κι εσείς που, εκ των εκλογικών πραγμάτων του 2019, δεν είσθε παρά εμείς: οι 1.781.057 ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Και… όχι μόνο, ελπίζω.  

 

*******

Ιδεολογικά, τον προτιμάμε. Επειδή είναι πρόεδρος του SPD, σοσιαλδημοκράτης δηλαδή. Που πάει να πει πιο κοντινός σε εμάς και στον δικό μας, τον Αλέξη Τσίπρα. Ενώ ο Άρμιν Λάσετ του CDU είναι χριστιανοδημοκράτης. Που πάει να πει πιο κοντινός στους άλλους και στον άλλο. Τον… ακατονόμαστο Κυριάκο Μητσοτάκη.

 

Γνωρίζω, ωστόσο, ότι οι Έλληνες στην  πλειονότητά τους (βάλτε και την πλειονότητα υμών των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ μέσα), δεν κόπτονται αν αύριο θα είναι  καγκελάριος ο Σολτς ή ο Λάσετ: σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση του ευρωβαρόμετρου, το μόνο που ενδιαφέρει την πλειονότητα των Ελλήνων (ποσοστό 62%) είναι ότι η Ε.Ε. οφείλει να έχει ως απόλυτη προτεραιότητα τη λήψη μέτρων για τη μείωση της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων. Την ίδια αναγκαιότητα προτάσσουν και οι πολίτες από 23, ακόμα, κράτη-μέλη.

 

Και καλά κάνουν: Συμφωνώ απόλυτα με την απάντηση που δίνει η πλειοψηφία των Ελλήνων στο συγκεκριμένο ευρωβαρόμετρο, υπερθεμάτιζε σε ερώτηση της efsyn.gr (Χριστίνα Κοψίνη) ο Ιταλός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Νταβίντ Σασόλι. Και επιχειρηματολογούσε με βιωμένες αλήθειες: «Τις τελευταίες δεκαετίες, είδαμε την ανισότητα να αυξάνεται δραματικά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η πανδημία έχει διευρύνει αυτό το χάσμα, με τους εργαζομένους χαμηλότερου εισοδήματος να πλήττονται περισσότερο από τις απώλειες θέσεων εργασίας και τις πιο ευάλωτες ομάδες να περιθωριοποιούνται».

 

*******    

Λοιπόν, τι λέτε, Σόλτς ή Λάσετ; Ή μήπως να πούμε κι εμείς  «τι Σολτς τι Λάσετ;», με την ελαφρότητα που, κάποιοι, κάποτε,

είπαν «τι Παπάγος τι Πλαστήρας»; Αποκλείεται: μόνο οι δογματικοί του κόσμου τούτου μηδενίζουν τη σημασία των πολιτικών αποχρώσεων – η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Την οποία, ο αυριανός Γερμανός Καγκελάριος έχει την ευκαιρία να την ανακατευθύνει προς την προοδευτική ολοκλήρωση, ή να συνεχίσει να την οδηγεί στον δρόμο (της  σταδιακής, αμείλικτης παρακμής) που χάραξε η  Μέρκελ.

 

Ωστόσο, ως ρεαλιστές, οφείλουμε να πούμε ότι το  δεύτερο είναι πιο πιθανό απ’ το πρώτο, είτε με Σολτς, είτε με Λάσετ. «Η Γερμανία είναι Γερμανία» είναι το μότο των expert γερμανολογίας και, πιστέψτε με, έχουν δίκιο. Φυσικά, αν επικρατήσει ο Σολτς, όλοι θα μιλούν για «Ιστορική Αλλαγή» ή για την «μεγάλη επιστροφή της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη» και, πράγματι, στο επίπεδο των πολιτικών αποχρώσεων και των συμβολισμών, αυτά θα έχουν συμβεί.

 

Αλλά ακόμα κι αν ο Όλαφ Σολτς αποφύγει τον Μεγάλο Συνασπισμό (το θέλει;) και καταφέρει να σκαρώσει συγκυβέρνηση με τους Πράσινους, τους «Ελεύθερους Δημοκράτες» και το αριστερό Die Linke (το θέλει;), είναι απίθανο να τολμήσει κομβικές για το παρόν και το μέλλον της ΕΕ στρατηγικές και θεσμικές αλλαγές, όπως το υπαρξιακό για τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου ζήτημα της τροποποίησης – αν όχι της οριστικής κατάργησης – του Συμφώνου Σταθερότητας.

 

Δεν τρέφουμε αυταπάτες: μόνο οι προσδοκώμενες προοδευτικές αποχρώσεις των επιλογών του στα ευρωτουρκικά, τα ελληνοτουρκικά και το μεταναστευτικό, μας κάνουν να υποστηρίζουμε Όλαφ Σόλτς∙ ιδεολογικά, τον προτιμάμε, επειδή είναι πρόεδρος του SPD, σοσιαλδημοκράτης δηλαδή. Που πάει να πει πιο κοντινός σε εμάς και στον δικό μας, τον Αλέξη Τσίπρα.  

 

 

 

 

 

Πάμε για κάλπες ή κάηκε το σενάριο;

Καθώς η κοινωνική  δυσπιστία κατά Μητσοτάκη  θεριεύει, εκείνος ξαναβρίσκει καταφύγιο στον επικοινωνιακό του μύθο, αυτή τη φορά ως ο πρωθυπουργός που συνάντησε τους… Ντάλτον

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής

«Τι έγινε ρε παιδιά; Πέφτει ο Μητσοτάκης;». Αυτό ήταν το ερώτημα που υπερίσχυσε στην πολιτική επικράτεια των social media την εβδομάδα που πέρασε. Το έναυσμα για την πρωθυπουργική… πτώση έδωσαν οι στεντόρειες αποδοκιμασίες ("Ο λαός δεν ξεχνά, Μητσοτάκη κάθαρμα") από τα συγκεντρωμένα πλήθη που "ακουμπούσαν" στο φέρετρο του Μίκη, κατά τη διάρκεια της κηδείας του στη Μητρόπολη Αθηνών. 

Είναι εκπληκτικό ότι το… δυσάρεστο αυτό για τη δημόσια εικόνα του πρωθυπουργού γεγονός κατάφερε να διεμβολίσει  τα υψωμένα, σε τέτοιες περιστάσεις, μιντιακά τείχη προστασίας του Κυριάκου Μητσοτάκη και να περάσει σ’ ένα δυό αντιπολιτευτικά ΜΜΕ. Κι από εκεί στις λαϊκές μάζες των… social. Μαζί μ’ εκείνη την φωτογραφία που τον δείχνει να μπαίνει εκνευρισμένος στο πρωθυπουργικό αυτοκίνητο και να εγκαταλείπει τη Μητρόπολη.

Για να ακολουθήσει χαμός στο Facebook και στο Twitter. Και όχι μόνο: αρκετά ειδησεογραφικά σάιτ απ’ αυτά που ο λαός χαρακτηρίζει «πετσωμένα» αντέδρασαν, ως όφειλαν, με κείμενα ιδρωμένα από αγωνία για το πρωθυπουργικό υπαρξιακό ζήτημα. Που, όπως γνωρίζουμε, ταυτίζεται με το δικό τους, το προσωπικό τους… υπαρξιακό. Το παρόν και το μέλλον τους στην ιντερνετική αγορά.

Άλλα, της εσωκομματικής αντιπολίτευσης τα περισσότερα, πανηγύριζαν ή σάρκαζαν χαιρέκακα την επερχόμενη αποδρομή του «γόνου». Προσφέροντας ερείσματα, ακόμα και σε επώνυμους και ευφυείς πολιτικούς παρατηρητές, να διατυπώνουν την άποψη ότι  «αυτή που θα ρίξει τον Κυριάκο  είναι η ίδια η Νέα Δημοκρατία». Και δίνοντας την αίσθηση ότι η χρήση του Μητσοτάκη (από την οικονομική ελίτ που ως τώρα τον στήριζε) έχει τελειώσει…

*******

Μέχρι που ήρθε η έντυπη ναυαρχίδα της κυβερνητικής μιντιοκρατίας να θολώσει τη μεγάλη εικόνα. Να μετριάσει το… κακό με (τι άλλο;) μια.. «ρεπορταζοανάλυση», κινούμενη μεταξύ σφύρας και άκμονος. Του τύπου «μισή αλήθεια – μισό ψέμα», όπως λέγαμε εμείς οι παλαιότεροι της δημοσιογραφικής πιάτσας, τις συγκεκριμένες αρθρογραφικές ακροβασίες: 

Απ’ τη μια,  «Όσο περιθωριακές και ακραίες (sic) κι αν ήταν οι φωνές έξω από τη Μητρόπολη, έδειξαν στον κ. Μητσοτάκη ότι μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές και τον ατυχή ανασχηματισμό του Αυγούστου το όποιο προστατευτικό τείχος ανοχής διατηρούνταν για την κυβέρνησή του δεν υφίσταται πλέον”.... Και, «Κακά τα ψέματα, διάχυτο είναι πια το κλίμα δυσπιστίας που θεριεύει την ατμόσφαιρα αμφισβήτησης στην κοινωνία…».  

Κι απ’ την άλλη, «Όπως και να έχει, το 2022 ξεκινά με μια προίκα περίπου 8 δισ. ευρώ επενδυτικών πόρων που επιτρέπει σχετική άνεση στον κ. Μητσοτάκη. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το καλό αποτέλεσμα του 2021, του επιτρέπει (…) να αμβλύνει τις δυσμενείς εντυπώσεις του καταστροφικού Αυγούστου…», που πάει να πει, «λεφτά υπάρχουν». Το είπε άλλωστε ο αντ’ αυτού Άδωνης Γεωργιάδης τις επόμενες μέρες.

*******

Η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη εικόνα δείχνει μια κυβέρνηση ετοιμοθάνατη και έναν πρωθυπουργό τρελαμένο, που αρνείται να πεθάνει. Αλλά ποιοι και πόσοι βλέπουν, διαθέτουν τα «εργαλεία» να διακρίνουν, την μεγάλη εικόνα – την πραγματικότητα – αφαιρώντας τα τηλεοπτικά φίλτρα, αναγνωρίζοντας τα μιντιακά ψεύδη, αψηφώντας τον επικοινωνιακό μύθο;

«Ο Μητσοτάκης έζησε τον όμορφο μύθο του, τώρα οι πολίτες ζουν την άσχημη αλήθεια του», απεφάνθη προ ημερών ο Αλέξης Τσίπρας, στο πλαίσιο τηλεοπτικής συνέντευξης, εκτιμώντας ότι «Ο Μητσοτάκης θα πάει σε πρόωρες εκλογές γιατί δεν θα μπορεί να συγκρατήσει τη ραγδαία φθορά του»…

Δεν είμαι σε θέση να προβλέψω αν ο Μητσοτάκης θα πάει σε πρόωρες εκλογές ή όχι, αλλά η εκτίμηση του προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι ο πρόεδρος της ΝΔ θα προσφύγει στις κάλπες «γιατί δεν θα μπορεί να συγκρατήσει τη ραγδαία φθορά του», είναι σαφές ότι θεμελιώνεται από μια σειρά ενδείξεων που εμπεριέχονται στη μεγάλη εικόνα.

Ωστόσο, τα μιντιακά ψεύδη και τα τηλεοπτικά φίλτρα αλαργεύουν τη φθορά του κ. Μητσοτάκη, την καθυστερούν, τη μετατρέπουν σε slow-motion. Και χωρίς πλέον να την κάνουν αόρατη – με τον καιρό πληθαίνει ο κόσμος που αφυπνίζεται και βλέπει πίσω απ’ τις τηλεοπτικές κουίντες– την σκεπάζουν, την  θολώνουν, την καθιστούν δυσδιάκριτη…

Μαζί με την «άσχημη αλήθεια» για τον «όμορφο μύθο του». Τον οποίο επιχείρησε να ξαναζήσει τις προάλλες, όταν συνάντησε τους αδελφούς Ντάλτον στον Θεσσαλικό κάμπο και φωτογραφήθηκε μαζί τους τη στιγμή που του έλεγαν ότι επί πρωθυπουργίας του είναι όλα κομπλέ και ότι ο Μαρίνος Αντύπας φιλούσε υπέροχα… Ή κάτι τέτοιο, κανείς δεν ξέρει: κάηκε το σενάριο…       

 

    

Χωράει ο Μίκης σε μια στήλη εφημερίδας;

  

Κομμάτια κι αποσπάσματα από μια αξέχαστη συζήτηση με τον «Ψηλό» της Νεολαίας Λαμπράκη και του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 13/9/2021

Ένα κείμενο για τον Μίκη Θεοδωράκη θα μπορούσε να γράφεται επί 96 συναπτά έτη, όσα έζησε ο μακαρίτης. Και να συνεχίζεται μετά θάνατον επ’ αόριστον, χωρίς να χάνει το ενδιαφέρον του.

Το δικό μου κείμενο για τον δικό μου Μίκη, τον «Ψηλό», όπως τον αποκαλούσαμε εμείς οι Λαμπράκηδες, οφείλει να γραφτεί σε μια – δυό ώρες και να χωρέσει σε μια στήλη εφημερίδας. Πράγμα που εγείρει το αγωνιώδες για τον γραφέα και σουρεαλιστικό για τον αναγνώστη ερώτημα, «πώς να χωρέσει ο Ψηλός σε μια στήλη εφημερίδας;»

Λοιπόν, που λέτε, ο δικός μου Μίκης ήταν μια αίσθηση ελευθερίας δίχως όρια…Κάποτε, φθινόπωρο του ’87 ήταν θαρρώ, τον συνάντησα  στο σπίτι του στου Φιλοπάππου για μια συνέντευξη* με αφορμή την υπόθεση Κοσκωτά, αν... θυμάστε. Η συζήτηση ξεκίνησε από την εμπλοκή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στο σκάνδαλο και κατέληξε στην μεγάλη περιπέτεια της Ελλάδας και ολόκληρης της ανθρωπότητας ανά τους αιώνες: πέντε αξέχαστα μεσημέρια κι απογεύματα, καθισμένοι αντικριστά στο γραφείο του με θέα την Ακρόπολη να ξετυλίγουμε την ιστορία της ζωής του. Που ήταν η ιστορία της Ελλάδας. Και του κόσμου…

Ο Μίκης, όπως στην πολιτική και την μουσική του, έτσι και στον λόγο του ήταν καταιγιστικός, χειμαρρώδης, ανοικονόμητος. Ήταν αδύνατον να τον συγκρατήσεις στο θέμα που σε ενδιέφερε, άνοιγε διαδοχικούς παρενθετικούς κύκλους γύρω του και σε οδηγούσε στο άπειρο!..

*******

Στα διαλειμματα αυτής της μαραθώνιας συζήτησης, ο Μίκης ξαναγινόταν ο «Ψηλός», ο μυθικός πρόεδρος της Νεολαίας Λαμπράκη, κι εγώ  ο εργαζόμενος μαθητής νυχτερινού γυμνασίου του ’65, ένα από τα 300.000 μέλη της. Τότε εκείνος μου ιστορούσε την καταλυτική επίδραση των τραγουδιών του – της μουσικής, της ποίησης και των τεχνών εν γένει – στην άνθιση και την πολιτική καρποφορία του φαινομένου των «Λαμπράκηδων». Κι εγώ τον επιβεβαίωνα μετρώντας τις γκλομπιές, και τις  κλωτσοπατινάδες που αγόγγυστα υπέμενα, πότε ως «Γελαστό παιδί» και πότε ως «Λεβέντης που εροβόλαγε» στις διαδηλώσεις για το «114», το «15%» και τα Ιουλιανά…

Ύστερα, του μίλησα για την βαθειά – «σαν μαχαιριά!...»  –  λύπη που ένοιωσα τον Αύγουστο του ‘67, όταν ο ασφαλίτης βασανιστής μου, μεταξύ δυό ραβδισμών του λειτουργήματος της «φάλαγγας» που ασκούσε πάνω μου, μου ανήγγειλε  θριαμβικά και χαιρέκακα τη σύλληψή του. Κι εκείνος σκοτείνιασε, κι έπιασε να μου μιλάει για τις λεπτομέρειες της σύλληψής του, και για το ΠΑΜ (Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο) που, «άφησα πίσω μου ορφανό»…

Το χαμόγελο επέστρεψε στο πρόσωπο του  όταν του είπα ότι εγώ και η παρέα των Λαμπράκηδων που πιάστηκαν μαζί μου, προκάμαμε να οργανωθούμε πριν τη σύλληψή μας  στο δικό του ΠΑΜ. Κι όταν του είπα πως «την ώρα που οι βασανιστές μου με κατέβασαν στο κρατητήριο και είπα τα νέα για την σύλληψή σου στα παιδιά, (σ σ: τους συγκρατούμενους συντρόφους μου), μετά από μια στιγμή ανήσυχης σιωπής αρχίσαμε με υψωμένες τις γροθιές  να τραγουδάμε τα τραγούδια σου», έλαμψε ολόκληρος σαν τον Ήλιο τον Ηλιάτορα…

*******

Θέλω να πω ότι ο Μίκης ήταν ο απόλυτος εκφραστής του ΕΠΟΝίτικου συνθήματος «Πολεμάμε και Τραγουδάμε». Ότι με τα τραγούδια του «Ψηλού» στο στόμα και στην ψυχή, μεταμορφωνόμαστε, εμείς οι Λαμπράκηδες, σε γενναίους μαχητές υπέρ της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και νικούσαμε…

Θυμάμαι πως όταν τον ρώτησα για τη στροφή του απ’ τη συμφωνική μουσική στο ελληνικό τραγούδι και την μελοποίηση των ποιητών, με παρέπεμψε σε έναν, αγαπημένο και σε εμένα τότε, αυτοπροσδιορισμό του Αντονέν Αρτώ: Εκεί όπου οι άλλοι υποκρίνονται ότι παρουσιάζουν έργα και ποιήματα εγώ δεν προτίθεμαι παρά να εκθέσω το πνεύμα μου γυμνό. Ζωή σημαίνει να σε καίνε τα ερωτήματα. Δεν αντιλαμβάνομαι το έργο σαν ξεκομμένο απ’ τη ζωή. Δεν μ’ αρέσει η ξεκομμένη απ’ τη ζωή δημιουργία. Άλλωστε, δεν αντιλαμβάνομαι, δεν μπορώ ν’ αντιληφθώ το πνεύμα σαν ξεκομμένο απ’ το πνεύμα…

Έχω δεκάδες ακόμα ιστορίες να προσθέσω, πολύτιμα κομμάτια κι αποσπάσματα απ’ την συνάντηση και τον διάλογό μου εν γένει, με τον Μίκη, διάλογο που κράτησε μια αιωνιότητα και πέντε μέρες. Ωστόσο η απόπειρά να "χωρέσω" τον δικό μου Μίκη στις 675 λέξεις τούτης ‘δω  της στήλης είναι καταδικασμένη, ως ατελής. Όμως μου μένουν 18 ακόμα λέξεις για να την τελειώσω: ο Ψηλός της Νεολαίας Λαμπράκη και του ΠΑΜ ήταν για μένα μέγας εμπνευστής και καθοδηγητής. Τελεία και παύλα.

 *Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η ΠΡΩΤΗ» στην οποία ήμουν τότε διευθυντής.

  

Για να σωθεί το κλίμα, θέλει δουλειά πολλή

Ενώ  βιώνουμε τις τραγικές συνέπειες της κλιματικής κατάρρευσης της Γης, η αναχαίτιση της κλιματικής αλλαγής εξακολουθεί να σκοντάφτει στα παγκόσμια διακυβερνητικά πολιτικοοικονομικά συμφέροντα…  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 5/9/2021 

«Ο κόσμος υποφέρει, πεθαίνει. Ολόκληρα οικοσυστήματα καταρρέουν, βρισκόμαστε στις αρχές ενός μαζικού αφανισμού, κι εσείς για το μόνο που μιλάτε είναι για τα χρήματα, για παραμύθια μιας αέναης οικονομικής ανάπτυξης; Πώς τολμάτε;»…

Ήταν μόλις δυό χρόνια πριν, τέλη Αυγούστου – αρχές Σεπτεμβρίου  του 2019, όταν η μικρή ακτιβίστρια Γκρέτα Τούνμπεργκ τα έψελνε στους πολιτικούς ηγέτες της διεθνούς… κοινότητας από το βήμα του ΟΗΕ, στο άνοιγμα της Συνόδου της Νέας Υόρκης για την ολιγωρία τους να λάβουν αποφασιστικά μέτρα στη μάχη εναντίον της κλιματικής αλλαγής.

Ποιά κλιματική αλλαγή; «Η κλιματική αλλαγή είναι μια απάτη», υποστήριζε ανοιχτά ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ. Και, στο περιθώριο της συνόδου, γελούσε περιπαικτικά με τη «μικρή δυσλεκτική Σουηδή» και το «απίστευτο θράσος της» να προκαλεί την πολιτική ηγεσία «μ’ αυτόν τον ανοίκειο τρόπο». Όλο αυτό, υπό την συνοδεία των  γελώτων ουκ ολίγων ομολόγων του, αρνητών της κλιματικής αλλαγής και των συνεπειών της…

Συνέπειες τις οποίες  ο Αμερικανός πρόεδρος διασκέδαζε και ένα χρόνο αργότερα (τον Σεπτέμβρη του 2020), τότε που τεράστιες αδηφάγες φλόγες σάρωναν απ’ άκρου εις άκρον την Δυτική Ακτή. Και, προκειμένου να υποβαθμίσει  τις ανησυχίες που εκφράζονταν για την κλιματική αλλαγή, δήλωνε εκείνο το αφασικό «όχι, δεν φταίει το κλίμα: στο τέλος ο καιρός θα γίνει πιο δροσερός, περιμένετε και θα δείτε»!..

*******

Περιμέναμε, περιμένατε, περίμεναν: έπρεπε να νοιώσουμε στο πετσί μας τους τερατώδεις παγιωμένους καύσωνες, να γίνουμε παρανάλωμα του πυρός αγκαλιά με τα δάση, τα ζώα και τα σπίτια μας, να δούμε με τα μάτια μας τις απίστευτες φονικές πλημμύρες στην Γερμανία και το Βέλγιο,  για να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος υποφέρει, πεθαίνει, ότι ολόκληρα οικοσυστήματα καταρρέουν, ότι «βρισκόμαστε στις αρχές ενός μαζικού αφανισμού», όπως μας προειδοποιούσε η «μικρή Σουηδή ακτιβίστρια».

«Ο μόνος τρόπος για να επιβραδυνθεί και ενδεχομένως να αποφευχθεί η κλιματική κατάρρευση της Γης μέσα στην επόμενη δεκαετία είναι η άμεση και δραστική μείωση εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου, καθώς κάθε κλάσμα περαιτέρω αύξησης της θερμοκρασίας μπορεί να δημιουργήσει ταχύτατα εξελισσόμενες συνέπειες», τόνιζε η αυγουστιάτικη  διακυβερνητική έκθεση του ΟΗΕ (9/8/2021) για την Κλιματική Αλλαγή.

Εδώ θα άρμοζε ως σχόλιο ένας παγκόσμιος λαϊκός κλαυσίγελως, δεδομένου ότι η έκθεση είναι διακυβερνητική. Πράγμα που σημαίνει ότι όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου γνώριζαν αλλά έμεναν άπραγες!.. Αν προσθέσουμε δε ότι η έκθεση του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή είναι  η έκτη έκθεση που δημοσιεύεται από το 1988, ότι συντάσσεται επί έξι χρόνια από εκατοντάδες ειδικούς και ότι συμπεραίνει πως οι ταχείες αλλαγές στο κλίμα (όπως η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, το λιώσιμο των πάγων, οι καύσωνες, οι πλημμύρες και οι ξηρασίες) οφείλονται εξ ολοκλήρου στον ανθρώπινο παράγοντα, τότε ο κλαυσίγελως θα μπορούσε να μεταβληθεί σε παγκόσμιο ουρλιαχτό!..

*******

Κατά τα λοιπά, οι παγκόσμιοι ηγέτες ανακοίνωσαν ως… συνήθως ότι «τα ευρήματα της έκθεσης επιβάλλουν την λήψη νέων μέτρων και τη μετατόπιση της παγκόσμιας οικονομίας (sic) στις χαμηλές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα». Και ότι «μην ανησυχείτε, τον ερχόμενο Νοέμβριο θα βρεθούμε στη Γλασκώβη (σ.σ: στη Σύνοδο Κορυφής «COP26» του ΟΗΕ για το κλίμα, προφανώς) για να συνεδριάσουμε… κατεπειγόντως».

Μάλιστα!.. Kατεπειγόντως τον… Νοέμβρη!.. Αλλά τι μέτρα να πάρει «κατεπειγόντως» η δόλια η Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν η υλοποίηση της γεωοικονομικής και γεωπολιτικής της ατζέντας, που βασίζεται στην αναχαίτιση της κλιματικής αλλαγής, την ουδετερότητα του άνθρακα και την επιτάχυνση της ψηφιοποίησης κοντράρεται με τα κυβερνητικά συμφέροντα ουκ ολίγων κρατών μελών: της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, ας πούμε, ή του γαλλικού ενεργειακού μείγματος ή του πολωνικού τομέα εξόρυξης άνθρακα, κλπ. κλπ…  

Ας μην κοροϊδευόμαστε… Ακόμα κι αν καμφθεί  το τείχος των παγκόσμιων διακυβερνητικών πολιτικοοικονομικών συμφερόντων, για να σωθεί το κλίμα, θέλει δουλειά πολλή: τα αναγκαία μέτρα για την άμεση αναχαίτιση της κλιματικής αλλαγής θα προξενήσουν δυσβάσταχτα κοινωνικά προβλήματα, αφού  θα επηρεάσουν καθοριστικά το σύνολο του υπαρκτού τρόπου ζωής του «πολιτισμένου κόσμου».  Από τις εργασιακές πρακτικές, την οργάνωση της τροφικής αλυσίδας και της αγροτικής παραγωγής, μέχρι τις τεχνικές και τα υλικά αρχιτεκτονικής, την ανακύκλωση των απορριμμάτων, τα μέσα μεταφοράς και μετακίνησης…  

Από μια τίμια παγκόσμια εκστρατεία για την  αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, ελάχιστα από τα πράγματα που θεωρούμε σήμερα αυτονόητα μπορούν να ξεφύγουν: η κλιματική αλλαγή δεν κάνει διακρίσεις. Η εμβέλειά της επεκτείνεται σε ό,τι υπάρχει  γύρω μας. Η επίδρασή της είναι καταστροφική.

 

 

 

 

Τούτο τον Αύγουστο κάηκαν τα πάντα όλα!..

Πάνω απ’ όλα κάηκε η έννοια «Πολιτεία» και η αξία της, καθώς η μέριμνα για την ηθική και πολιτική ελευθερία των πολιτών, που υποτίθεται ότι εγγυάται, έγινε στάχτη.   

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Οι φωτιές του Αυγούστου ήταν ό,τι πρέπει για να φωτογραφίσει ο εικονολήπτης εξαίσιες εικόνες, να μεταδώσει ο ρεπόρτερ σπαρακτικά ρεπορτάζ, να πληκτρολογήσει ο δημοσιογράφος διαβαστερά κείμενα, να συγγράψει ο συγγραφέας φλεγόμενα έπεα πτερόεντα. Ή μη…

Έτσι, τα τσουρουφλισμένα από την θλίψη μερόνυχτα αυτής της αβάσταχτης τραγωδίας, είχα την ευκαιρία να διαβάσω ωραία κείμενα για τούτες τις άτιμες, τις ανθρωποφάγες, τις ανίκητες φωτιές που κατέκαψαν την Εύβοια, το Τατόι και τα πέριξ, την Ηλεία, την Αρκαδία, τη Λακωνία, τη Μεσσηνία. 

Όμως, τούτο τον Αύγουστο δεν κάηκαν μόνο  1.214.560 στρέμματα δασικών εκτάσεων, όπως λένε οι στατιστικές. Κάηκαν τα πάντα όλα, όπως τo ‘λεγε ο συγχωρεμένος ο Αλέφαντος: κάηκε η έννοια «Πολιτεία» και η αξία της, καθώς η μέριμνα για την ηθική και πολιτική ελευθερία των πολιτών, που υποτίθεται ότι εγγυάται, έγινε στάχτη∙ μαζί με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που κάηκε στις φλόγες του πολιτικού αμοραλισμού της και της απίστευτης ανικανότητάς της στη διαχείριση μεγάλων κρίσεων, όπως η πανδημία και οι καταστροφικές πυρκαγιές που βιώσαμε αυτό το καλοκαίρι. 

Δίπλα της κάηκε, στην κυριολεξία μιλάμε, και η έννοια «πολιτική προστασία». Μαζί με τον μισοκαμένο ήδη (από τα… αστυνομικά του… κατορθώματα) ομώνυμό της υπουργό Χρυσοχοϊδη, και τον ανεπαρκή βοηθό του Χαρδαλιά…

*******

Και βέβαια η αξιωματική αντιπολίτευση. Η οποία, προφανώς ενοχική απ’ τα προπέρσινα δικά της – τα Ματιώτικά της πάθη, έβλεπε την Ελλάδα να καίγεται επιμένοντας... ενωτικά!.. Με μια ήδη "καμένη" και, επομένως, άπραγη κυβέρνηση… Της οποίας η μόνη μέριμνα ήταν η αποστολή SMS... εκκενώσεων.

Όπως έγραφα τότε στο Facebook, οι μόνοι που απέμειναν να παλεύουν με τις φωτιές ήσαν οι ανυπάκουοι στα κυβερνητικά SMS συμπολίτες μας, που προσπαθούσαν να σώσουν τα σπίτια τους βοηθούμενοι από εκατοντάδες αλληλέγγυους εθελοντές!.. Πράγμα που, σ' αυτή την ακυβέρνητη και άκρως απογνωστική φλεγόμενη πραγματικότητά μας, έκανε να φαντασιωνόμαστε ακόμα και μια κυβέρνηση εθελοντών!...

Όμως δεν είναι μόνο που «η μισή Ελλάδα κάηκε», έτσι γενικώς. Δεν είναι η οικολογική ή η οικονομική ή η πολιτική καταστροφή. Δεν είναι που «χαθήκαν περιουσίες και παρθένα δάση και όμορφα χωριά». Ούτε που «κάηκαν και ξεσπιτώθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι του μόχθου και της αγροτιάς». Είναι που η καταραμένη αυτή φωτιά έκανε στάχτη θείες μνήμες, κι άγια μυστικά.

Όπως τα δικά μου, ας πούμε, τα προσωπικά μου άγια μυστικά που κάηκαν για δεύτερη φορά στον κατακαημένο Νομό Ηλείας: Λαμπέτι και Κολύρι, Βαρβάσαινα, Αμπελώνας, Άγιος Γεώργιος, Βασιλάκι, Υψηλό, 'Ασπρα Σπίτια, Ξηρόκαμπο, Αμπάρι, Κρυονέρι, Λάλα, Δούκα, Λάσδικα, Νεμούτα, Ολυμπία, Φρίξα, Δήλιζα, Πεύκες, Άνω - Κάτω Λούβρο, Μουριά, Λινάρια, Καμμένα, Βίλλια, Χελιδόνι, Μιράκα, Πελόπιο, Πλάτανος, Καυκανιά, Ηράκλεια, Κοσκινά, Μάγειρα και Κλαδέο, Βούναργο, Κουτσοχέρα.

*******

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πύργο Ηλείας. Το πατρικό μου κτήμα, στα όρια της πόλης, μια ανάσα από Λαμπέτι και Κολύρι, το ‘γλυψε η φωτιά. Το ίδιο και την Κουτσοχέρα, το χωριό του πατέρα μου, που το ‘ζωσαν οι φλόγες της φονικής πυρκαγιάς (84 νεκροί) του 2007: κάηκαν οι φτέρες, τα πουρνάρια, οι γκορτσιές, τα πεύκα και τα κυπαρίσσια, που έντυναν το ηλιοδαρμένο σώμα της φτωχής πατρίδας. Και κάηκαν οι κερασιές, οι αχλαδιές, οι καρυδιές των παιδικών μου χρόνων και οι λαχταριστές μαύρες σταφίδες που, κρυφά, τρυγούσαμε απ’ τ’ αμπέλια, τα αυγουστιάτικα ακοίμητα μεσημέρια μας, τις ώρες που οι μεγάλοι έπαιρναν αμέριμνοι τον δίκαιο ύπνο τους, κάτω απ’ τον ίσκιο της μεγάλης πλατανιάς.

Κάηκε και το πανηγύρι του Αι-Λιά. Με εκείνον τον λυτρωτικά απελπισμένο ήχο του ζουρνά. Που μ’ έμαθε να αισθάνομαι, μέχρι δακρύων, τα τραγούδια και τις μουσικές. Και κάηκε το αγαπημένο μου κουτσοχεραίικο γλυκό: φύλλο ανοιγμένο με τον πλάστη, σπιτικό. Μέλι, καρύδια, κανελογαρύφαλλα και πάλι απ’ την αρχή…

Καμένο και το λατρευτό τοπίο των πρώτων σχολικών μας εκδρομών, το δάσος του Καϊάφα: αρχαία πεύκα με πανύψηλους καμαρωτούς κορμούς, να ξεφυτρώνουν μέσα από τεράστιους αμμόλοφους, χρυσούς. Και να μας υποδέχονται με γελαστές σκιές-χάδια δροσιάς, λίγο πριν πέσουμε με την ανείπωτη λαχτάρα των παιδιών στη χρυσοπράσινη αγκαλιά  της θάλασσας.

Λέω, πως τούτες οι καταραμένες οι φωτιές, πάνω απ’ όλα, καίνε μνήμες-ψυχές που σύχναζαν εκεί που, τώρα, μαύρα και άραχλα αποκαΐδια των ελληνικών χωριών και των δασών. Μνήμες του χρόνου, πού είχανε χτιστεί ξερολιθιά πάνω στα σπίτια που καιγόντουσαν…  Και κάηκαν μαζί τους…

ΠΗΓΗ: Η ΑΥΓΗ της Κυριακής (29/6/2021)

 

 

 

 

 

 

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και οι αντικατοπτρισμοί

 

Έξι χρόνια μετά την ιστορική  νύχτα της 12ης Ιουλίου 2015, ο Αλέξης Τσίπρας αναγνωρίζεται ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Αριστεράς της εποχής του  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 11/7/2021 

Όσοι αντιμετωπίζουν ιδεολογικά (με άρθρα και αναλύσεις που πατούν σε θεωρίες και δόγματα) την παρούσα κυβερνητική πραγματικότητα της χώρας μας, ειδικά τις εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και ειδικότερα τη διαλεκτική  ρητορική του ηγέτη του κόμματος Αλέξη Τσίπρα από το βήμα της Προγραμματικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, το πιθανότερο είναι να χάσουν τον μπούσουλα που οδηγεί σε μια - κάποια χρονισμένη κριτική θεώρηση…  

Να βγουν εκτός χρόνου, δηλαδή, και να καταλήξουν στη συγγραφή άτοπων και άγονων πολιτικών δοκιμίων χωρίς παραλήπτες. Το έκαναν (το κάναμε) επί ΠΑΣΟΚ, κατά κόρον, οι αριστεροί αναλυτές και στοχαστές. Και εξακολουθούν να το κάνουν και επί ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και πρώην κυβερνητικά στελέχη, και υπουργοί… 

Η αρχική κυβερνητική πραγματικότητα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ απέχει από την σημερινή πολιτική – ιδεολογική πραγματικότητα ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ όσο απέχει η στιγμή που διαβάζετε τούτες τις αράδες από τη  στιγμή που ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, τη μεγάλη νύχτα της 12ης Ιουλίου 2015, αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί από το ιδεοληπτικό «εγώ» του κόμματός του για να υπηρετήσει, ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, το παλλαϊκό, εάν θέλετε, «εμείς»: «Αφήνουμε κατά μέρος την Μεγάλη Ουτοπία και καταπιανόμαστε με ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του εφικτού… Επιχειρούμε όσα μας επιτρέπονται από το πλαίσιο στο οποίο δρούμε, επιλύοντας τα προβλήματα με τα διαθέσιμα μέσα και συνθέτοντας τις συγκρούσεις υπέρ των λαϊκών συμφερόντων στο εσωτερικό των ισχυόντων θεσμών»*…

*******

Η μεγάλη αντίφαση είναι ότι, ενώ η γενναία «υπέρβαση» Τσίπρα του χάρισε εθνική (και διεθνή) ηγετική ακτινοβολία, πράγμα που φάνηκε με τη θριαμβευτική επανεκλογή του μετά τη «συνθηκολόγηση», δεν έγινε ποτέ απολύτως αποδεκτός από το σύνολο των μελών και στελεχών του ίδιου του κόμματός του, της ίδιας της κυβέρνησής του, ως ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός, ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης τους:

Τότε ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες», τις συνιστώσες, τα κόμματα εντός του κόμματος. «Δεν ήταν πρωθυπουργός, αλλά απλά «πρώτος μεταξύ ίσων» σε ένα σύνθετο πολιτικό μηχανισμό», περιέγραφε επακριβώς ο Ζαν Κατρεμέρ της γαλλικής Libération, σε μια αποτίμηση της κυβερνητικής λειτουργίας κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων.

Αλλά ακόμα και τώρα, έξι χρόνια μετά, κάποιοι  αντικατοπτρισμοί αμφισβήτησης απ’ τα παλιά (άτοπα άρθρα – άχρονες αναλύσεις) στοχεύουν… Τσίπρα. Ακόμα και την εξαιρετικά ρεαλιστική και απολύτως χρονισμένη ρητορική του για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και τα βασικά χαρακτηριστικά του: «Έχουμε ανάγκη ένα κόμμα που αντιλαμβάνεται πέρα για πέρα την ευθύνη απέναντι στο λαό. Όχι ένα κόμμα που νομίζει ότι η ιστορία το περιμένει για να το δικαιώσει…

»Ένα κόμμα στραμμένο στον αντίπαλο. Όχι ένα κόμμα στραμμένο στον εαυτό του. Ένα κόμμα των μελών και όσων ελπίζουν σε αυτό. Όχι ένα κόμμα βαστάζο προσωπικών στρατηγικών. Ένα κόμμα σύγχρονο, ανοιχτό, νεανικό. Όχι ένα κόμμα φοβικό και αγκυλωμένο. Ένα κόμμα που παίρνει δύναμη από τη δυναμική των κινημάτων και των προοδευτικών ιδεών της εποχής. Όχι ένα κόμμα που μηρυκάζει τις ήττες του…»**.

*******

Κατά τα λοιπά, αντικρίζοντας (ιδεολογικά ή μη) την παρούσα κατάσταση των κυβερνητικών πραγμάτων, αναγνωρίζουμε αβίαστα τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη ως χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της Δεξιάς, που πιστεύει και, ασύστολα, διακηρύσσει ότι  «οι ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων είναι… ιερές ή απαραβίαστες, φυσικές ή αναπόφευκτες: «όχι μόνο δεν είναι εξαλείψιμες ή είναι εξαλείψιμες εις βάρος όμως της ελευθερίας, αλλά είναι και χρήσιμες, στο μέτρο που προάγουν την αδιάλειπτη πάλη για τη βελτίωση της κοινωνίας»***.

Και, φυσικά, απέναντί του, ευκολότερα ακόμη, αναγνωρίζουμε τον πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα ως τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της Αριστεράς της εποχής του, που θεωρεί, πιστεύει και διακηρύσσει ότι οι ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων μπορεί και πρέπει να περιοριστούν ή να εξαλειφθούν∙ αλλά, για να επιχειρηθεί η εξάλειψή τους, προϋπόθεση είναι «να φύγει η κυβέρνηση της Δεξιάς και να έρθει μια προοδευτική κυβέρνηση που θα επαναφέρει τη δικαιοσύνη παντού»:

 «Είμαστε εδώ για να ενώσουμε, όχι για να διχάσουμε. Να ενώσουμε στην αλλαγή και όχι στην υποταγή. Να ενώσουμε για ένα άλμα στο αύριο και όχι μια επιστροφή στο χτες. Να ενώσουμε στην εκλογική νίκη και την απαρχή μιας νέας πορείας. Να ενώσουμε τους εργαζόμενους, τους νέους, τους μικρομεσαίους, τους αγρότες, τους ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού, τους φωτισμένους διανοούμενους, κάτω από τη σημαία της δικαιοσύνης... Να ενώσουμε την κοινωνία στη διεκδίκηση της δικαιοσύνης παντού».

*Μετεκλογική δήλωση του αριστερού προέδρου του Μεξικού (3/7/2018 ) Λόπες Ομπραδόρ

**Ο Αλέξης Τσίπρας (02/07/2021) στο Kατράκειο

***Από το βιβλίο του Νορμπέρτο Μπόμπιο «Δεξιά και Αριστερά»

 

Πρωθυπουργός στη χώρα της μετά – αλήθειας

 

Εκεί όπου τα γεγονότα διαλύονται και μετασχηματίζονται σε ανυπόστατες ή και εντελώς ψευδείς θεωρίες, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες ή αβεβαιότητες στο επίπεδο της κοινής γνώμης.

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Τρίτη πρωϊ, προσπάθησα να κάνω focus στο «κοινωνικό συμβόλαιο» του ΣΥΡΙΖΑ για τα εργασιακά (να τσεκάρω αν, πράγματι, όπως έγραφε η efsyn, «κινείται στον αντίποδα του εκτρώματος Χατζηδάκη») αλλά δεν… πρόκαμα. Με απέσπασε το «έκτακτο» για την επέλαση της μετάλλαξης Δέλτα και, στο καπάκι, το πρωθυπουργικό κωμειδύλλιο  για τη δωροκάρτα… εμβολιασμού στους νέους, που το σκέπασαν τα εξαίσια τρολ που ακολούθησαν την κορυφαία, αυτή, πράξη πολιτικής φαυλότητας…

Που τα σκέπασε το τζούφιο πόρισμα της εξεταστικής για τον Παππά, που το σκέπασε το  «Αναπτυξιακό… άλμα Μητσοτάκη» από το βήμα της Γ.Σ. του ΣΕΒ, που το σκέπασε – για μερικά δευτερόλεπτα μόνο – η δήλωση Τσίπρα από το ίδιο βήμα ότι  «βάση για την επανεκκίνηση της οικονομίας είναι η μείωση των ανισοτήτων» που, αστραπιαία, την σκέπασε το «έκτακτο» για τα προνόμια των εμβολιασθέντων, που το σκέπασε ο εκβιασμός («Θέλετε να σας ξανακλείσουμε και να χρεοκοπήσετε;») του Άδωνη προς τους επιχειρηματίες της εστίασης, κ.ο.κ.

Αναπόφευκτα, κατέληξα σε ένα τεστ μνήμης για να τσεκάρω τις εικόνες που εγγράφονται στη μνήμη των ανθρώπων από εβδομάδα σε εβδομάδα και μου πρόκυψε το χάος. Ένα άναρχο και τραγικά δυσεπίλυτο πάζλ έγχρωμων τηλεοπτικών και ιντερνετικών εικόνων (web TV, YouTube, Instagram, κλπ., κλπ.,) και λέξεων… Λέξεις ελληνικές, αγγλικές, ισπανικές, γερμανικές, σε μια χαοτική αλληλουχία ειδήσεων, ρεπορτάζ, άρθρων, αναλύσεων και σχολίων στις εφημερίδες και στα social media… 

*******

Όλα αυτά μέσα σε ένα κομφούζιο ακατάσχετου προφορικού λόγου στα ραδιοφωνικά και τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, και στις ενημερωτικές εκπομπές: ένας φρικτός σκουπιδότοπος πολιτικών και κοινωνικών ψεμάτων, η χωματερή της «μετά – αλήθειας», παραγεμισμένη με πολτοποιημένα κομμάτια και αποσπάσματα της ζωής μας – της ζωής των ανθρώπων γύρω μας, σε μια έκταση ίσαμε την περιφέρεια του πλανήτη: «Μα είναι αυτή η ζωή μας;», αναρωτήθηκα στο τέλος... 

Αναρώτηση μάλλον άλογη, συναισθηματική ίσως, καθώς θεωρούμε ή πιστεύουμε, ή θέλουμε να πιστεύουμε, πως η ζωή μας είναι διαφορετική… Αυτό δα μας έλειπε, να κατοικούμε σ’ αυτόν τον εφιαλτικό ψηφιακό σκουπιδότοπο, να μην είμαστε παρά πολτοποιημένα πληροφορικά ράκη – απολειφάδια της κοινωνίας της πληροφορίας: η ψηφιοποίηση της πληροφορίας και η διάχυση της μέσω των ηλεκτρονικών δικτύων στον τελικό χρήστη την καθιστά ως το σημαντικότερο συστατικό στοιχείο του νέου μοντέλου κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης…  

Όμως εμείς, οι περισσότεροι εν πάση περιπτώσει από εμάς, νομίζουμε –ή συνειδητά υποδυόμαστε– πως ζούμε τη ζωή που ζούσαν οι μανάδες και οι πατεράδες μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας: γέννηση, βάπτιση, σχολείο, στρατός, εργασία, γάμος, παιδιά, σπίτι – δουλειά – σπίτι – δουλειά…. κηδεία. 
  
Σ' αυτό το άγραφο «πρωτόκολλο» ζωής, εκείνοι που, παραδοσιακά, παρενέβαιναν να χρωματίσουν τις ζωές των άλλων – τις ζωές μας, δηλαδή – αισθητικά, αισθηματικά, ήσαν οι ζωγράφοι, οι μουσικοί, οι τραγουδιστές, οι θεατρίνοι, οι χορευτές, οι λογοτέχνες, οι κινηματογραφιστές…    

*******

Μέχρι που μπήκε στο παιχνίδι των χρωμάτων η τηλεόραση και, με το φαύλο εκτόπισμά της, τους εκτόπισε, αρκούντως… Κι ύστερα το διαδίκτυο, ο «κυβερνοχώρος», η κοινωνία της πληροφορίας, ένα χαοτικό και άκρως δυσεπίλυτο παζλ έγχρωμων τηλεοπτικών και ιντερνετικών εικόνων (web TV, YouTube, Instagram, κλπ., κλπ.,) και λέξεων∙ στη θέση του «αγγελικού μεταϋλιστικού κόσμου», που επαγγέλονταν οι ήρωες και οι προφήτες του προοδευτικού κόσμου και… καλώς ήλθατε στον κόσμο της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης, του κοινωνικού φόβου της ψηφιακής «μετά – αλήθειας»…

Όπου, η κάθετη οικονομική ιεραρχία όχι μόνο δεν εξαλείφθηκε προς χάριν της κοινωνίας της πληροφορίας, αλλά την εξαχρείωσε. Και, ειδικά στο πεδίο της πολιτικής επικοινωνίας και της ενημέρωσης, την μετάλλαξε σε κοινωνία του ψέματος: κατακερματισμός και διάλυση των γεγονότων και των ειδήσεων, καταιγισμός από ραγδαία εναλλασσόμενες αυθαίρετες επιλογές και προβολές αποσπασμάτων τους, συνδεδεμένες με ανυπόστατες (κατασκευασμένες ή και εντελώς ψευδείς) θεωρίες, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες ή αβεβαιότητες στο επίπεδο της κοινής γνώμης.

Κι εσύ να προσπαθείς να κάνεις focus στο «κοινωνικό συμβόλαιο» του ΣΥΡΙΖΑ για τα εργασιακά (να τσεκάρεις αν, πράγματι, όπως έγραφε η efsyn, «κινείται στον αντίποδα του εκτρώματος Χατζηδάκη»), αλλά να μην… προκάνεις. Να σε αποσπά το έκτακτο  για την επέλαση της μετάλλαξης Δέλτα και, στο καπάκι, το πρωθυπουργικό κωμειδύλλιο  για τη δωροκάρτα… εμβολιασμού στους νέους, που το σκέπασαν τα εξαίσια τρολ που ακολούθησαν την κορυφαία, αυτή, πράξη πολιτικής φαυλότητας  και, σκεπάστηκαν απ’ το…  «αναπτυξιακό άλμα Μητσοτάκη»!.. Στο κενό!.. Της μετά – αλήθειας!...