Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και οι αντικατοπτρισμοί

 

Έξι χρόνια μετά την ιστορική  νύχτα της 12ης Ιουλίου 2015, ο Αλέξης Τσίπρας αναγνωρίζεται ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Αριστεράς της εποχής του  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 11/7/2021 

Όσοι αντιμετωπίζουν ιδεολογικά (με άρθρα και αναλύσεις που πατούν σε θεωρίες και δόγματα) την παρούσα κυβερνητική πραγματικότητα της χώρας μας, ειδικά τις εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και ειδικότερα τη διαλεκτική  ρητορική του ηγέτη του κόμματος Αλέξη Τσίπρα από το βήμα της Προγραμματικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, το πιθανότερο είναι να χάσουν τον μπούσουλα που οδηγεί σε μια - κάποια χρονισμένη κριτική θεώρηση…  

Να βγουν εκτός χρόνου, δηλαδή, και να καταλήξουν στη συγγραφή άτοπων και άγονων πολιτικών δοκιμίων χωρίς παραλήπτες. Το έκαναν (το κάναμε) επί ΠΑΣΟΚ, κατά κόρον, οι αριστεροί αναλυτές και στοχαστές. Και εξακολουθούν να το κάνουν και επί ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και πρώην κυβερνητικά στελέχη, και υπουργοί… 

Η αρχική κυβερνητική πραγματικότητα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ απέχει από την σημερινή πολιτική – ιδεολογική πραγματικότητα ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ όσο απέχει η στιγμή που διαβάζετε τούτες τις αράδες από τη  στιγμή που ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, τη μεγάλη νύχτα της 12ης Ιουλίου 2015, αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί από το ιδεοληπτικό «εγώ» του κόμματός του για να υπηρετήσει, ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, το παλλαϊκό, εάν θέλετε, «εμείς»: «Αφήνουμε κατά μέρος την Μεγάλη Ουτοπία και καταπιανόμαστε με ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του εφικτού… Επιχειρούμε όσα μας επιτρέπονται από το πλαίσιο στο οποίο δρούμε, επιλύοντας τα προβλήματα με τα διαθέσιμα μέσα και συνθέτοντας τις συγκρούσεις υπέρ των λαϊκών συμφερόντων στο εσωτερικό των ισχυόντων θεσμών»*…

*******

Η μεγάλη αντίφαση είναι ότι, ενώ η γενναία «υπέρβαση» Τσίπρα του χάρισε εθνική (και διεθνή) ηγετική ακτινοβολία, πράγμα που φάνηκε με τη θριαμβευτική επανεκλογή του μετά τη «συνθηκολόγηση», δεν έγινε ποτέ απολύτως αποδεκτός από το σύνολο των μελών και στελεχών του ίδιου του κόμματός του, της ίδιας της κυβέρνησής του, ως ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός, ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης τους:

Τότε ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες», τις συνιστώσες, τα κόμματα εντός του κόμματος. «Δεν ήταν πρωθυπουργός, αλλά απλά «πρώτος μεταξύ ίσων» σε ένα σύνθετο πολιτικό μηχανισμό», περιέγραφε επακριβώς ο Ζαν Κατρεμέρ της γαλλικής Libération, σε μια αποτίμηση της κυβερνητικής λειτουργίας κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων.

Αλλά ακόμα και τώρα, έξι χρόνια μετά, κάποιοι  αντικατοπτρισμοί αμφισβήτησης απ’ τα παλιά (άτοπα άρθρα – άχρονες αναλύσεις) στοχεύουν… Τσίπρα. Ακόμα και την εξαιρετικά ρεαλιστική και απολύτως χρονισμένη ρητορική του για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και τα βασικά χαρακτηριστικά του: «Έχουμε ανάγκη ένα κόμμα που αντιλαμβάνεται πέρα για πέρα την ευθύνη απέναντι στο λαό. Όχι ένα κόμμα που νομίζει ότι η ιστορία το περιμένει για να το δικαιώσει…

»Ένα κόμμα στραμμένο στον αντίπαλο. Όχι ένα κόμμα στραμμένο στον εαυτό του. Ένα κόμμα των μελών και όσων ελπίζουν σε αυτό. Όχι ένα κόμμα βαστάζο προσωπικών στρατηγικών. Ένα κόμμα σύγχρονο, ανοιχτό, νεανικό. Όχι ένα κόμμα φοβικό και αγκυλωμένο. Ένα κόμμα που παίρνει δύναμη από τη δυναμική των κινημάτων και των προοδευτικών ιδεών της εποχής. Όχι ένα κόμμα που μηρυκάζει τις ήττες του…»**.

*******

Κατά τα λοιπά, αντικρίζοντας (ιδεολογικά ή μη) την παρούσα κατάσταση των κυβερνητικών πραγμάτων, αναγνωρίζουμε αβίαστα τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη ως χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της Δεξιάς, που πιστεύει και, ασύστολα, διακηρύσσει ότι  «οι ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων είναι… ιερές ή απαραβίαστες, φυσικές ή αναπόφευκτες: «όχι μόνο δεν είναι εξαλείψιμες ή είναι εξαλείψιμες εις βάρος όμως της ελευθερίας, αλλά είναι και χρήσιμες, στο μέτρο που προάγουν την αδιάλειπτη πάλη για τη βελτίωση της κοινωνίας»***.

Και, φυσικά, απέναντί του, ευκολότερα ακόμη, αναγνωρίζουμε τον πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα ως τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της Αριστεράς της εποχής του, που θεωρεί, πιστεύει και διακηρύσσει ότι οι ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων μπορεί και πρέπει να περιοριστούν ή να εξαλειφθούν∙ αλλά, για να επιχειρηθεί η εξάλειψή τους, προϋπόθεση είναι «να φύγει η κυβέρνηση της Δεξιάς και να έρθει μια προοδευτική κυβέρνηση που θα επαναφέρει τη δικαιοσύνη παντού»:

 «Είμαστε εδώ για να ενώσουμε, όχι για να διχάσουμε. Να ενώσουμε στην αλλαγή και όχι στην υποταγή. Να ενώσουμε για ένα άλμα στο αύριο και όχι μια επιστροφή στο χτες. Να ενώσουμε στην εκλογική νίκη και την απαρχή μιας νέας πορείας. Να ενώσουμε τους εργαζόμενους, τους νέους, τους μικρομεσαίους, τους αγρότες, τους ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού, τους φωτισμένους διανοούμενους, κάτω από τη σημαία της δικαιοσύνης... Να ενώσουμε την κοινωνία στη διεκδίκηση της δικαιοσύνης παντού».

*Μετεκλογική δήλωση του αριστερού προέδρου του Μεξικού (3/7/2018 ) Λόπες Ομπραδόρ

**Ο Αλέξης Τσίπρας (02/07/2021) στο Kατράκειο

***Από το βιβλίο του Νορμπέρτο Μπόμπιο «Δεξιά και Αριστερά»