Όταν ο Αλέξης φωτογράφισε τον Σόϊμπλε

Ο Σόϊμπλε πήρε τη θέση «κατηγορούμενου» στο πρωθυπουργικό απόφθεγμα, γιατί στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων είναι, πράγματι, κατηγορούμενος.  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Η αλήθεια είναι ότι θα ταίριαζε καλύτερα να το έχει πει ένας διακεκριμένος ψυχαναλυτής. Ο Σίγκμουντ Φρόυντ, ας πούμε, για τον Αδόλφο Χίτλερ. Ή ο Ζακ Λακάν, για κάποιους άφρονες μεταπολεμικούς Αμερικανούς προέδρους. Αυτούς που έκαιγαν τον κόσμο με βόμβες ναπάλμ. μεταβάλλοντας τις ΗΠΑ σ’ αυτό το απεχθές υπερατλαντικό «κράτος του κακού. Όμως το είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός. Και ανεξάρτητα αν το είπε για τον Σόϊμπλε ή για τον… Χατζηπετρή, το απόφθεγμα πήρε την υπόσταση μιας γενναίας ελληνόφωνης λεζάντας, κάτω από μια φωτογραφία του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε: ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών στο αναπηρικό καροτσάκι του, με παγωμένη τη μάσκα του αυταρχικού μυαλοπώλη στη φάτσα, ως συνήθως. Κι από κάτω να γράφει: «Όσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας τους, ούτε της Ευρώπης ούτε του κόσμου»… 

Ανεξάρτητα από όσα μικροπολιτικά και παραπολιτικά ή μικροθεσμικά και παραθεσμικά ακολούθησαν το εν λόγω απόφθεγμα του Αλέξη Τσίπρα εντός και εκτός της χώρας, η πεμπτουσία του έπεσε σαν μια σταγόνα βάλσαμο στις ψυχές των απλών Ελλήνων. Ακριβώς όπως το έκτακτο βοήθημα προς τους μικροσυνταξιούχους που προηγήθηκε. Ως εκ τούτου, στους αντιδρώντες Σοϊμπλόφιλους κάθε πολιτικής κατηγορίας και προέλευσης, θα ταίριαζε μια παράφραση του διάσημου πια, πρωθυπουργικού αποφθέγματος: «Όσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους δεν μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα τους, ούτε η Ευρώπη ούτε ο κόσμος»… 

 Η προσωποποίηση του κακού 

 Ο Σόϊμπλε πήρε τη θέση του «κατηγορούμενου» στο απόφθεγμα του Αλέξη Τσίπρα, γιατί στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων είναι ο κατηγορούμενος. Η προσωποποίηση του κακού που μας κατατρύχει και μας ταπεινώνει: «Βλέπουμε τον Σόϊμπλε σαν τον σκατόψυχο σαιξπηρικό δανειστή Σάϊλοκ», μου είχε πει παλαιότερα, ένας εξαίρετος Έλληνας ψυχαναλυτής: «θα σου δανείσω, αλλά θέλω ένα κομμάτι από τη σάρκα σου… Και τον σιχτιρίζουμε. Και τον περιγελούμε. Και τον οικτίρουμε…» 

Πράγματι, οι Έλληνες οικτίρουν τον Σόϊμπλε. Όχι (μόνο) για την σωματική αναπηρία του, αλλά για την ευκρινή ψυχική σκιά της. Που αδυνατεί να κρύψει τους λεκέδες του βίου και της πολιτείας του… Τότε που μια αυτοκτονία και μια συγνώμη σφράγισαν το σκάνδαλο του μαύρου χρήματος που εισέρρευσε στο ταμείο των Χριστιανοδημοκρατών, ας πούμε: τότε που ο υπεύθυνος οικονομικών και προϋπολογισμού της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος, Βολφγκανγκ Χίλεν, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του δίπλα σε μια επιστολή, στην οποία ο αυτοχειριασμός του αποδιδόταν σε οικογενειακούς λόγους. Και λίγο πριν, στο ιστορικό ημικύκλιο του Ραϊχσταγκ, ο ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, με τη φράση «λυπούμαι και ζητώ συγνώμη», αναγνώριζε ότι εψεύσθη όταν αρνήθηκε ότι είχε δεχθεί παράνομη «δωρεά» 100.000 μάρκων από έναν έμπορο όπλων… 

Θα μας… τιμωρήσει 

Ο Σόϊμπλε, επίσης, λυπάται τους Έλληνες. Μ’ εκείνη τη λύπη που είναι γέννημα και θρέμμα του γερμανικού προτεσταντισμού, προφανώς: ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε είναι γέννημα και θρέμμα της παραδοσιακής γερμανικής σκέψης, που είναι γέννημα και θρέμμα του γερμανικού προτεσταντισμού, του δόγματος των δογμάτων και, «το δόγμα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια ρητή απαγόρευση της σκέψης», εξηγεί ο Βαυαρός Λούντβιχ Φόιερμπαχ. Καταλάβαμε: ο Σόϊμπλε λυπάται τους Έλληνες γιατί σκέπτονται, παραβιάζοντας τους «κανόνες». Και είναι ανένδοτος! Θα τους τιμωρήσει… 

«Με την Ελλάδα, ο Σόιμπλε έχει μια εμμονή», επιβεβαιώνει ο Στέλιος Κούλογλου στο ΑΠΕ – ΜΠΕ: θέλει να την κάνει να υποφέρει, γιατί πιστεύει ότι «αν υποφέρεις, στο τέλος γίνεσαι πιο δυνατός». Αφ’ ετέρου, η ασυμφώνητη παροχή επιδόματος «του δίνει τη δυνατότητα να ξαναβάλει το θέμα του Grexit και της αναδιαμόρφωσης της ευρωζώνης σε ένα πιο κλειστό σύστημα πλουσίων χωρών του βορρά, με χώρες πρώτης και δεύτερης διαλογής. Οι τελευταίες θα έχουν ρόλο αποικίας με φτηνό εργατικό δυναμικό (…). Πιστεύω ότι ο Σόιμπλε θέλει να ανατρέψει την κυβέρνηση», καταλήγει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. 

Πάλι; αναρωτιέσαι. Ναι, πάλι: «ιδιαίτερα, το θέμα του συνταξιοδοτικού επιδόματος που αποφάσισε η κυβέρνηση ενόχλησε το Βερολίνο, γιατί μπαίνει στον πυρήνα της αντίθεσης». Βλέπετε, ο Σόιμπλε επαναλαμβάνει συνεχώς ότι οι Έλληνες παίρνουν 800 και 1.000 ευρώ σύνταξη, ενώ οι Σλοβάκοι και οι Βούλγαροι 300 και 200... Εκεί θέλει να μας πάει κι εμάς. Ευτυχώς που στην τελευταία πράξη του euro – δράματος απομονώθηκε, έχασε τον έλεγχο. Και μόνο κάτι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, κάτι βαριά διαταραγμένοι απέμειναν να τον στηρίζουν. Είπαμε: Όσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους δεν μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα τους, ούτε η Ευρώπη ούτε ο κόσμος»…

Ο τρόμος πάνω στα ερείπια του κακού

Αντί μιας παγκοσμιοποίησης της αλληλεγγύης βιώνουμε την παγκοσμιοποίηση του κυνισμού, της περιφρόνησης προς τον άνθρωπο. 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Μου άρεσε πολύ ο Μπερντ Ρίξινγκερ του Die Linke. Όχι επειδή είναι ο Μπερντ Ρίξινγκερ του Die Linke αλλά επειδή είναι ο Γερμανός πολιτικός που, από το Βήμα του Συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο Βερολίνο, είπε στον Γερμανό υπουργό οικονομικών τα πράγματα με το ελληνικό όνομά τους. Όπως θα του τα ‘λεγε ο μέσος Έλληνας, θέλω να πω. Και μάλιστα στα Γερμανικά: «Είναι αποκρουστικό το πώς αναμιγνύεστε, κύριε Σόιμπλε, στις υποθέσεις του εκλεγμένου ελληνικού κοινοβουλίου». 

Συνεχίζοντας ο Μπερντ Ρίξινγκερ θύμισε ότι ήταν η γερμανική κυβέρνηση, η οποία εξεβίασε (τον Ιούλιο του 2015) τη δημοκρατικά εκλεγμένη αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας: «Τώρα ο κ. Σόιμπλε απειλεί και πάλι τη δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση. (……) Στην Ευρώπη της ανταγωνιστικότητας είναι προτιμότερο να παγώνουν και να πεινάνε τα Χριστούγεννα 1,6 εκατ. συνταξιούχοι στην Ελλάδα, παρά να το επιτρέψει ο κύριος Σόιμπλε ένα εφάπαξ δώρο των Χριστουγέννων περίπου 380 ευρώ»… 

«Αυτό είναι το αντίθετο της Ευρώπης της αλληλεγγύης! Είναι κυνικό και περιφρονητικό προς τον άνθρωπο», έκλεισε την φιλελληνική του αναφορά ο Μπερντ Ρίξινγκερ… Σκέφτηκα πως θα μπορούσε άνετα να γενικεύσει, να πει ότι αυτό που ζούμε, αυτό που βιώνει ο κόσμος ολόκληρος, είναι το αντίθετο της παγκοσμιοποίησης της αλληλεγγύης, είναι η παγκοσμιοποίηση του κυνισμού, της περιφρόνησης προς τον άνθρωπο. 

Όλα είναι παγκόσμια 

Είναι Χριστούγεννα του 2016 και ο κόσμος, η ανθρωπότητα, η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών, βιώνει την παγκοσμιοποίηση του καπιταλιστικού κυνισμού, την διεθνοποίηση της συστημικής περιφρόνησης προς τον άνθρωπο: «Η δημοκρατία στην Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση διότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός καταστρέφει την κοινωνική της βάση», εκτιμά η ευρωπαϊκή Αριστερά. Αλλά δεν είναι η Δημοκρατία στην Ευρώπη, είναι η Δημοκρατία στον κόσμο που βρίσκεται σε κρίση. Και ναι, είναι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός ο βασικός υπαίτιος της κρίσης αλλά ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δεν καταστρέφει απλά την κοινωνική βάση της δημοκρατίας στην Ευρώπη∙ καταστρέφει το θεσμικό εποικοδόμημα της Δημοκρατίας παντού στον κόσμο. Και αυτοκαταστρέφεται: 
● Τρομοκρατικό χτύπημα στη χριστουγεννιάτικη αγορά του Βερολίνου με 9 νεκρούς και 50 τραυματίες 
● Εκτέλεση εν ψυχρώ του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα: «Μην ξεχνάτε το Χαλέπι», φώναξε ο δολοφόνος. (Η Αλ Νούσρα απειλεί τους Ρώσους πρεσβευτές σε ολόκληρο τον κόσμο)
● Ένας νεκρός και 3 τραυματίες στο ισλαμικό κέντρο της Ζυρίχης – κόκκινος συναγερμός στην Ελβετία 
● Μεγάλη αντιτρομοκρατική επιχείρηση στις Βρυξέλλες: αποκλείστηκε η συνοικία Σάερμπεκ όπου είχε βρει καταφύγιο ο μακελάρης του Παρισιού, Σαλάχ Αμπντεσλάμ… 

Όλα αυτά και άλλα τόσα μέσα σ’ ένα φρικτό παγκόσμιο εικοσιτετράωρο – μια χριστουγεννιάτικη μέρα του 21ου αιώνα: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα, είναι η εποχή των τεράτων», θα επαναλάμβανε τον εξαιρετικά περιεκτικό χαρακτηρισμό του (για την εποχή που άρχιζε με τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο), αν ζούσε, ο Γκράμσι. 

Το «έκτρωμα» 

«Η Αριστερά υποτίμησε τον κίνδυνο, ο οποίος προέρχεται από τις κρίσεις του καπιταλισμού τις δεκαετίες του '30 και του '20 και έμαθε από αυτό το λάθος», υποστηρίζει ο Ρίξινγκερ και, προφανώς, δεν είναι μόνος του σ’ αυτή τη βεβαιότητα. Ωστόσο υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούν ως εκτρωματική την «παγκόσμια απόπειρα αντίστασης των λαϊκιστών στην παγκοσμιοποίηση του νεοφιλελευθερισμού". Και βάζουν μέσα στο «έκτρωμα» και την Ευρωπαϊκή Αριστερά: αυτό το «τσουβάλιασμα» που λέγαμε, τη στρέβλωση του ορισμού του λαϊκισμού, που είναι «ο βιασμός της Δημοκρατίας, η έκφραση ενός συστημικού φασισμού». Και τι να πούμε για τα τέρατα που συναντάμε σήμερα και τα οποία θρέφονται από τα τεχνοκρατικά όνειρα για μια κοινωνία με γενετικά ελεγχόμενο πληθυσμό; 

Αν μη τι άλλο, ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς αν ενστερνιστούμε την άποψη των ιστορικών ότι ενδιαφέρουσες είναι οι εποχές αναταραχών, πολέμων και σύγκρουσης για την εξουσία, με βαριές συνέπειες για εκατομμύρια αθώους ανθρώπους. Στο ευρωπαϊκό – κοινωνικό επίπεδο, όπως τα έλεγε ο Σλαβόϊ Ζίζεκ: «Σήμερα, μετά από δεκαετίες κοινωνικού κράτους (ή μάλλον υπόσχεσης κοινωνικού κράτους), κατά τις οποίες τα μέτρα λιτότητας περιορίζονταν σε σύντομες περιόδους και συνοδεύονταν από την υπόσχεση ότι τα πράγματα σύντομα θα επέστρεφαν στην ομαλότητα, εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο κατά την οποία η κρίση – ή μάλλον ένα είδος οικονομικής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης – μαζί με την ανάγκη κάθε είδους μέτρων λιτότητας (περικοπές επιδομάτων, συρρίκνωση της δωρεάν παιδείας και υγείας, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας κ.α.) γίνονται μόνιμες, σταθερές της καθημερινότητας, ένας νέος τρόπος ζωής. Γενικότερα, ως παγκοσμιότητα, βιώνουμε «αυτή την προβληματική κατάσταση, όπου βλέπουμε το Κακό να χορεύει πάνω στα ερείπια του Κακού*»… 

*Απόφθεγμα του Αλαίν Μπαντιού

Το Πρώτο θέμα υποκινεί το μίσος

Της Άντας Ψαρά (efsyn.gr*)

Η μισαλλόδοξη και ρατσιστική φυλλάδα Πρώτο Θέμα κυκλοφορεί την Κυριακή με «ρεπορτάζ» για τον Αφγανό που σκότωσε τη Γερμανίδα φοιτήτρια και τίτλο «Ψάχνουν και για δεύτερο φόνο τον Αφγανό του Παρασκευόπουλου». 

Τον τόνο φυσικά εδώ και μέρες τον έχουν δώσει όλα τα σκανδαλοθηρικά κίτρινα ακροδεξιά έντυπα, ξεπερνώντας σε ρατσιστικό οίστρο ακόμα και τη ναζιστική οργάνωση. Άραγε τι έχει να πει τώρα για όλο αυτό το φασιστικό αίσχος ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σαμαρά που τόσο απερίσκεπτα απέδωσε σε ένα επιεικέστερο νόμο αλλά και στον ίδιο το συνάδελφό του π. υπουργό, την ευθύνη για το ότι ένας κρατούμενος (που επρόκειτο ούτως ή άλλως να αποφυλακιστεί λίγους μήνες αργότερα) διέφυγε από τις αρχές και διέπραξε ένα φρικτό έγκλημα σε άλλη χώρα; Πώς δικαιολογεί ο κ. Χ. Αθανασίου την υποτιθέμενη απέχθειά του στον λαϊκισμό, όταν υποθάλπει στην ουσία τις επικίνδυνες αυτές γενικεύσεις και τον βίαιο ρατσιστικό λόγο που διατυπώνεται στα έντυπα, στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και στις ιστοσελίδες του μίσους; Δεν είναι μακριά άλλωστε η ημέρα που μετά την άγρια δολοφονία ενός συμπολίτη μας, έγιναν τα βίαια τυφλά πογκρόμ της Χρυσής Αυγής στους δρόμους με θύμα ένα αθώο 19χρονο Αφγανό. 

Πόσο ακόμα θα πρέπει να δηλητηριάζεται με μίσος η ελληνική κοινωνία με την υπηκοότητα τού κάθε εγκληματία ή με τη θρησκεία του - κι όχι με την πράξη του, είτε αυτός είναι Έλληνας είτε αλλοδαπός;

 *(http://www.efsyn.gr/arthro/proto-thema-ypokinei-misos)

Χρυσή Αυγή: το τρισυπόστατο εκκρεμές

Με αφορμή την παρέμβαση Παρασκευόπουλου και τους ακόλουθους αντιφασιστικούς πομφόλυγες  

Γραφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μερικές φορές κάποιες φράσεις θα ήταν υπέροχες αν εκφέρονταν μέσα σε άλλα συμφραζόμενα. Έτσι, εκείνη η διατύπωση του Νίκου Παρασκευόπουλου σχετικά με την κοινοβουλευτική τάξη, «τα κόμματα οφείλουν να δέχονται έμπρακτα την υπαγωγή τους στους θεσμούς της Δημοκρατίας», είναι εντελώς ανακριβής∙ αφορά σε μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση: το συμφραζόμενο «Χρυσή Αυγή» στην επίδικη φράση δεν είναι κόμμα, μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση είναι. Που συμμετέχει πλήρως στις κοινοβουλευτικές λειτουργίες. Λες και είναι κοινοβουλευτικό κόμμα που υπάγεται έμπρακτα στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Ενώ είναι μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση. Ή όχι; 

Κανένας εκ των φορέων που υπάγονται έμπρακτα στους θεσμούς της Δημοκρατίας δεν απαντά αν η Χρυσή Αυγή είναι πολιτικό κόμμα ή εγκληματική οργάνωση: το πολιτικό σύστημα, η Βουλή, τα κόμματα, την έχουν αποδεχτεί ως νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα. Και συνδιαλέγονται μαζί της εντός αλλά και εκτός Βουλής, (περίπτωση ΕΡΤ και Καστελόριζου) στο δε επικοινωνιακό πεδίο την αντιμετωπίζουν σαν ναζιστική εγκληματικά οργάνωση. Όσο για τα ΜΜΕ, τα τηλεοπτικά ιδιαίτερα, την πουλούν και την αγοράζουν∙ πότε σαν αδικημένο πολιτικό κόμμα πότε σαν ναζιστική εγκληματική οργάνωση, με γνώμονα τις διαπλεκόμενες πολιτικές ισορροπίες και τις μετρήσεις της AGB… Ακόμα και ο εισαγγελέας Ντογιάκος, στο σχετικό πόρισμά του, χρειάστηκε 700 σελίδες για να μας… ξεκαθαρίσει ότι η Χρυσή Αυγή είναι «εγκληματικής οργάνωση , η οποία στη συνέχεια έλαβε τη μορφή πολιτικού κόμματος»… 

 Αντιφασιστικοί πομφόλυγες 

Και ήρθε εκείνη η μνημειώδης φωτογραφία… εθνικής σύμπνοιας, Καμένος – Βίτσας - Κασιδιάρης με τα στήθη προτεταμένα ενάντια στην αρπακτική γείτονα… Προφανώς μεν, αφελώς δε, ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ προσέλαβε την παρουσία του τελευταίου υποκειμένου του ενσταντανέ, ως πιθανό «βήμα εκδημοκρατισμού της Χρυσής Αυγής». Και όχι ως σημείο κυβερνητικής πολιτικής σύγχυσης, που ήταν. Και βγήκε ο άνθρωπος – δημοκρατία έχουμε – και έκανε τις προτάσεις του: «Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη» … 

Οι αντιναζί πομφόλυγες που ακολούθησαν ανταποκρίνονταν απολύτως στο διαταραγμένο – υποκριτικό προφίλ των εκπροσώπων του πολιτικού και του δημοσιογραφικού συστήματος. Ακούστηκαν ακόμα και… αντιφασιστικές κορώνες του τύπου «να εξουδετερώσουμε το φασισμό με φασιστικές μεθόδους». Τι να κάνουμε δηλαδή, να στήσουμε κρεματόρια για τους Μιχαλολιάκους τους Λεπέν και τους Χόφεν του κόσμου τούτου; 

Για να δούμε τι λέει σχετικά ο σύντροφο ς Βίλχεμ Ράϊχ που το κατέχει το θέμα: «… Ο φασισμός δεν μπορεί να κατανικηθεί με υποκατάστατα και με τον υπερακοντισμό των μεθόδων του, δίχως αυτή η νίκη, ηθελημένα ή αθέλητα, να καταλήξει σε φασισμό. Και ο δρόμος του φασισμού είναι ο δρόμος του μηχανικού ανθρώπου, του νεκρού, του απολιθωμένου, του ανέλπιδου*…». 

Συγκυριακή… σιωπή 

Η Χρυσή Αυγή είναι αυτό που ως κοινωνία βλέπουμε και, ως κοινωνία βλέπουμε ότι η Χρυσή Αυγή είναι και πολιτικό κόμμα, (και μάλιστα κοινοβουλευτικό, το τρίτο κόμμα της παρούσης Βουλής) και ναζιστική εγκληματική οργάνωση μαζί. Αυτή είναι μια πραγματικότητα ελαττωματική που οφείλεται σε μια τρισυπόστατη εκκρεμότητα. Μια πολιτική και ταυτόχρονα ποινική εκκρεμότητα που είναι και εκκρεμότητα συνταγματική, για την οποία το πολιτικό σύστημα φαίνεται πως δεν επιθυμεί να μιλάμε. Και όταν μιλάμε δεν το κρίνει σωστό διότι «η συγκυρία δεν το επιτρέπει»… 

Στην περίπτωσή μας η… συγκυρία δεν επιτρέπει στον Παρασκευόπουλο να μιλάει για τη Χρυσή Αυγή με τον τρόπο που δεν επέτρεπε στον Φίλη να μιλάει για τους παπάδες. Ωστόσο η συγκυρία εκκολάπτει μιαν άκρως απειλητική εθνικιστική διεθνή με φασιστικά και ναζιστικά χαρακτηριστικά και η Δημοκρατία οφείλει να την αντιμετωπίσει. Φυσικά, χωρίς ψευδαισθήσεις έμπρακτης υπαγωγής των φασιστικών οργανώσεων στους θεσμούς της Δημόκρατίας αλλά με τη συνείδηση ότι οι μάζες που πλαισιώνουν αυτά τα μορφώματα δεν πρέπει να αφεθούν στην μαύρη μοίρα τους και, ω μη γένοιτο, να συμπαρασύρουν, για δεύτερη φορά την ανθρωπότητα σ’ αυτήν … 

«Νομίζω ότι είναι μεγάλο λάθος να θεωρείς αυτούς τους ανθρώπους ανεπανόρθωτους ρατσιστές – μια χαμένη υπόθεση» όπως λέει και η αμερικανίδα καθηγήτρια Φιλοσοφίας και Πολιτικής Θεωρίας Νανσυ Φρέιζερ**: «πρέπει να συνδεθείς μαζί τους σε ανθρώπινο επίπεδο και να αναγνωρίσεις τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους. Και έπειτα να τους δώσεις μια διαφορετική ερμηνεία και αφήγηση για την αιτία τους. Δεν είναι οι πρόσφυγες δεν είναι οι μετανάστες, δεν είναι οι μαύροι, δεν είναι οι φεμινίστριες. Είναι η Γουόλ Στριτ, η χρηματιστικοποίηση, η καταστροφή των συνδικάτων».

*Βίλχελμ Ράιχ: «Η μαζική ψυχολογία του Φασισμού» 
**Από συνέντευξή της στην ΑΥΓΗ

Τσίπρας και Λεπέν στο ίδιο Τσουβάλι!...

Όταν ο Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ και ο Ιγκλέσιας των Ποδέμος, μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με την Λεπέν του Εθνικού Μετώπου και τον Χόφερ του Κόμματος Ελευθερίας 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μας έκατσε το ζυμάρι και ψαχνόμαστε με το προζύμι. Να δούμε γιατί το ψωμί μας βγαίνει φτενό και χωριάτικο, ενώ το περιμέναμε φουσκωτό και πολυτελείας: «Φταίει ο καπιταλισμός», λέει ο ένας. «Όχι, φταίει που μας έπεσε μπόλικος ο ισλαμισμός», λέει ο άλλος. «Τι λες τώρα, η παγκοσμιοποίηση είναι το πρόβλημα», λέει ο τρίτος… 

«Είναι ο λαϊκισμός, ηλίθιε!», πετάγεται ο συστημικός και καθαρίζει: οι New York Times είναι μια απόλυτα έγκυρη εφημερίδα όσον αφορά τη πολιτική οπτική του συστήματος. Υπό την έννοια ότι φοράει τα γυαλιά του συστήματος για να δει τον κόσμο. Και με αφορμή το ΟΧΙ των Ιταλών στο δημοψήφισμα της Κυριακής, βλέπει «ένα διαρκώς διογκούμενο κύμα λαϊκισμού στην Ευρώπη να βρίσκει την έκφρασή σε κόμματα και από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος»… 

Δηλαδή στη μέση το σύστημα, και όλοι όσοι ένθεν κακείθεν το αμφισβητούν, μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι: ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, το κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, το ακροδεξιό Κόμμα Ελευθερίας του Νόρμπερτ Χόφερ, το ολλανδικό αντίστοιχο του Γκέερτ Βίλντερς, το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) της Φράουκε Πέτρι, οι Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας και το ευρωσκεπτικιστικό UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ συνιστούν τον «Ευρωπαϊκό λαϊκισμό στην εποχή του Ντόναλντ Τράμπ», σύμφωνα με τους κυριακάτικους (4/12/2016) New York Times. 

Τα επτά «αντί» 

 Ακολούθως, οι New York Times καρφώνουν άθελα τους το σύστημα, καθώς με τα γυαλιά του βλέπουν και αποκαλύπτουν επτά «αντί», ένα εκ των οποίων αρκεί για να χαρακτηρίσει ως «λαϊκιστικό» ένα κόμμα και να το εγγράψει στη μαύρη αντισυστημική λίστα: «όλα αυτά τα κόμματα έχουν ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα χαρακτηριστικά. 
● είναι κατά της λιτότητας 
● είναι κατά της παγκοσμιοποίησης 
● είναι κατά της ευρωζώνης 
● είναι κατά του συστήματος 
● είναι κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης 
● είναι κατά των μεταναστών 
● είναι κατά του Ισλάμ 
Με την ίδια οπτική, την οπτική του συστήματος, τα εν λόγω «αντί» εισάγουν στην πολιτική φιλοσοφία έναν μεταμοντέρνο, ριζικά αναθεωρημένο ορισμό του «λαϊκισμού» και του «λαϊκιστή». Έτσι, ενώ, στην πραγματικότητα, λαϊκισμός είναι η ιδιοτελής κολακεία του λαού, και λαϊκιστής είναι ο δημόσιος λειτουργός που κολακεύει το λαό υιοθετώντας απόψεις ευχάριστες αλλά όχι ωφέλιμες για αυτόν, με σκοπό να κερδίσει την υποστήριξη και την εύνοιά του, στη συστημική πραγματικότητα λαϊκιστής είναι ο πολιτικός ή ο πολίτης που είναι κατά της λιτότητας. Ή κατά της παγκοσμιοποίησης. Ή κατά της ευρωζώνης. Ή κατά του συστήματος. Ή κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ή κατά των μεταναστών. Ή κατά του Ισλάμ. Ή κατά όλων αυτών μαζί και ιδιαίτερα κατά του τέταρτου «αντί», δηλαδή κατά του συστήματος… 

 Συστημικός φασισμός 

 Από μια άλλη άποψη (τη δική μας αυτή τη φορά), το γεγονός ότι στα συστημικά κιτάπια ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας καταλαμβάνουν την πρώτη θέση στη λίστα αυτών που συνιστούν τον «Ευρωπαϊκό λαϊκισμό στην εποχή του Ντόναλντ Τράμπ» αποτελεί μιαν ευχάριστη έκπληξη, δεδομένου ότι αυτό μπορεί να σημαίνει ότι παραμένουμε αντισυστημικοί. Κάτι που κοντεύουμε να ξεχάσουμε από τότε που η κυβέρνηση, έστω καταναγκαστικά, εφαρμόζει τις νόρμες του συστήματος. Και μάλιστα πιο αποτελεσματικά κι από τις συστημικές κυβερνήσεις. Και εμείς, παρ’ όλα αυτά, τη στηρίζουμε, περιμένοντας να περάσουμε στον δεύτερο… χρονισμό. Κι ας μας λένε λαϊκιστές… 

 Εντάξει, ξεπερνώντας τώρα τον συριζαίϊκο υποκειμενισμό και προσλαμβάνοντας σαν αντικειμενικό τον συστημικό ορισμό του λαϊκισμού που… καθιέρωσαν οι New York Times , μόνο λαϊκιστικό κόμμα δεν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ – μόνο λαϊκιστή δεν θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τον Τσίπρα: ακόμα και σε μια σάρωση της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ από σκάνερ, μόνο το πρώτο από τα «επτά «αντί» του συστημικού ορισμού για τον λαϊκισμό (το «αντί» κατά της λιτότητας») θα ανιχνεύονταν. Αλλά κατά της λιτότητας είναι πια η μισή ευρωζώνη και μόνο ο Σόϊμπλε έμεινε να κουνάει την παντιέρα 

Ναί, είναι και το τέταρτο «αντί» (το «αντί» κατά του συστήματος) αλλά εάν κάθε αντισυστημικός είναι λαϊκιστής, πόσο αντισυστημικός είναι ο Τράμπ και ο Φάρατζ ώστε να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με τον αντισυστημικό Τσίπρα και πόσο αντιευρωπαϊστής είναι οι Τσίπρας και Ιγκλέσιας για να τσουβαλιάζονται με τη Λεπέν τον Χόφερ και την Φράουκε Πέτρι: αυτό το τσουβάλιασμα δεν είναι η στρέβλωση του ορισμού του λαϊκισμού, είναι ο βιασμός της Δημοκρατίας, η έκφραση ενός συστημικού φασισμού. «Όποιος διαφωνεί μαζί μας είναι λαϊκιστής»!

Ο φόβος που οδηγεί ακροδεξιά

Η «εναλλακτική αριστερά» (ούτε καν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα) δεν καταφέρνει να ακολουθήσει μια πειστική πολιτική πράξη στον παρόντα χρόνο.

Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής

Η Ελλάδα είναι στο μάτι του ευρωπαϊκού κυκλώνα, αλλά έχει, τουλάχιστον, μια κυβέρνηση που το παλεύει από την πλευρά του λαού και υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να τα καταφέρει. Να περάσει επιτυχώς τη δεύτερη αξιολόγηση, να αποσπάσει ικανή ελάφρυνση του χρέους, να επιτύχει τη δημοσιονομική εξομάλυνση, να βγει στις αγορές και… Και μετά τι;  
«Μετά να γλεντήσουμε την επανένταξή μας στους κόλπους της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας κανονικότητας», είναι η νεοφιλελεύθερη προσέγγιση. Προσλαμβάνοντας ως «κανονικότητα» το γεωπολιτικό vertigo που μαστίζει τον κόσμο του 21ου αιώνα – αυτή την διαρκώς ανακυκλούμενη αλληλουχία οικονομικών, γεωπολιτικών και πολιτισμικών κλονισμών, που κατατέμνουν τον πλανήτη προκαλώντας φυγόκεντρες δυνάμεις και σταδιακή υπερίσχυση των νόμων του Χάους: η βαθειά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος στο επίπεδο της πολιτικής και της οικονομίας, η θεσμική και γεωπολιτική διάσπαση και αποσύνθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η κατάρρευση του ευρώ και της ευρωζώνης με τις φυγόκεντρες τάσεις να αυξάνονται και να πληθύνονται, η ακραία φτωχοποίηση των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου και των Βαλκανίων εν ονόματι του… ενάρετου θεσμικού οικονομισμού, είναι η κανονικότητα του νεωτερικού φιλελευθερισμού… 

«Μετά περνάμε στην αριστερή διακυβέρνηση», λέμε εμείς. «Πολύ ωραία, και τι ακριβώς σημαίνει αριστερή διακυβέρνηση; Τι ακριβώς θα κάνετε;» μας ρωτούν. «Θα διαμορφώσουμε πολιτικές στήριξης της κοινωνίας και ιδιαίτερα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, που θα βρίσκονται στον κεντρικό πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής», απαντάμε. «Τι ακριβώς εννοείτε, μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένοι;», συνεχίζουν οι διαπορόντες… 

Υπάρχει εναλλακτική; 

Όχι, δεν μπορούμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. «Δεν ξέρουμε καν τι είναι αριστερή διακυβέρνηση», όπως λέει και ο καθηγητής Δουζίνας… «Δεν υπάρχει συνταγή ή τυφλοσούρτης, και γι’ αυτό μας παρακολουθεί με αγωνία η παγκόσμια Αριστερά. Δεν ξέρουμε τι είναι (σ.σ: αριστερή διακυβέρνηση), αλλά σε τι αποσκοπεί: να αλλάζει συνεχώς τους συσχετισμούς δύναμης, μεταφέροντας πόρους και αρμοδιότητες από το κράτος στους πολίτες»… Πολύ ωραία, αλλά γίνεται αυτό, ως πολιτική πράξη, στο ασφυκτικά νεοφιλελευθερο θεσμικό -συστημικό περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Και αν γίνεται πώς γίνεται; 

Εδώ ακολουθεί η «αμηχανία της Δημοκρατίας», θα έλεγε ο Ιταλός εξπέρ της πολιτικής θεωρίας Κάρλο Γκάλι, «το συναίσθημα ότι έχουμε εξαπατηθεί, ότι οι υποσχέσεις δεν έχουν τηρηθεί». Κάτι που εδραιώνει μιαν αντίληψη ότι δεν υπάρχει Εναλλακτική, μιαν αντίληψη που αλλάζει χαρακτήρα σε πολλά μέρη της Δύσης : «παρά τις καθησυχαστικές αφηγήσεις ή τους τρομοκρατικούς εκφοβισμούς, οι πολίτες κατακτούν την αυτονομία τους από το νεοφιλελεύθερο σύστημα, τις αντιφάσεις του οποίου βιώνουν με όρους ανασφάλειας, ανισότητας και έλλειψης προοπτικής» 

«Ωστόσο, αυτή η εξέγερση παίρνει συχνά μια «λαϊκίστικη» ή «δεξιά» μορφή», σημειώνει ο Κ.Γ. Και το αιτιολογεί: «επειδή οι αριστερές κυβερνήσεις» έγιναν το βασικό όχημα του νεοφιλελευθερισμού, ενώ η «εναλλακτική αριστερά (σ. σ: ούτε καν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς) δεν κατάφερε να ακολουθήσει μια πειστική πολιτική πράξη»… 

Φόβος και ελπίδα 

Κάπως έτσι: το Brexit και το πιθανολογούμενο Italexit, ο Τραμπ στις ΗΠΑ, ο Γκρίλο στην Ιταλία, τα δίδυμα Φιγιόν – Λεπέν στη Γαλλία, Φράουκε Πέτρι – Σόιμπλε στη Γερμανία και, εάν θέλετε, το δίδυμο Μιχαλολιάκου – Μητσοτάκη στην Ελλάδα, είναι προϊόντα της παγκοσμιοποιημένης περιρρέουσας αντίληψης ότι «δεν υπάρχει δημοκρατική (σ. σ: ούτε καν αριστερή) εναλλακτική. Μιας αντίληψης που κλονίζει ακόμα και την «εύθραυστη ελπίδα ότι η ανθρωπότητα είναι ικανή να θεσπίσει η ίδια τους νόμους που θα διασφαλίσουν την αξιοπρέπεια και την ελευθερία όλων*». Και παράγει τη «διεθνοποιημένη κοινωνική αντίδραση» που περιγράφαμε στο προηγούμενο άρθρο μας ως αντίδραση – αποτέλεσμα ενός εγκατεστημένου, στην ψυχολογία των μαζών, φόβου για το μέλλον». 

Όμως ο φόβος δεν είναι απαραίτητα κακός σύμβουλος. Αντίθετα, μπορεί να συμβάλλει και στη συντήρηση της ελπίδας. Διαβάστε αυτή την ιστοριούλα και θα καταλάβετε τι εννοώ: 

 Η Ναντέζτνα Μαντελστάμ, (σύζυγος του σπουδαίου Ρώσου ποιητή Όσιπ Μαντελστάμ (πέθανε το 1938 σε στρατόπεδο συγκέντρωσης με τη σταλινική στάμπα «εχθρός του λαού») και φίλη της μεγάλης Άννας Αχμάτοβα, πέρασε τη ζωή της παρέα με τον φόβο και την ελπίδα, δυο συναισθήματα τα οποία ευφυώς, σε ένα σημείο του βιβλίου της «Ελπίδα στα χρόνια της Απελπισίας», ορίζει ως εξής: Ο φόβος είναι φως, είναι η θέληση για ζωή, είναι αυτοπεποίθηση. Είναι ένα βαθιά ευρωπαϊκό συναίσθημα. Τρέφεται από τον αυτοσεβασμό, την αίσθηση της προσωπικής αξιοπρέπειας, των προσωπικών δικαιωμάτων, των αναγκών, των απαιτήσεων και των επιθυμιών. Ο άνθρωπος υπερασπίζεται ό,τι κατέχει, και φοβάται μην το χάσει. Ο φόβος και η ελπίδα είναι στοιχεία αλληλένδετα. Χάνοντας την ελπίδα, χάνουμε και τον φόβο – δεν έχουμε πια λόγο να φοβόμαστε… 

*Τα εντός εισαγωγικών αποφθέγματα του Κάρλο Γκάλι είναι αποσπασμένα από τη συνέντευξή του στον Τάσο Τσακίρογλου (efsyn.gr)

Τρελαμένοι σαμποτέρ δημοσκοπήσεων

Μια ανάλυση των αιτίων του φαινομένου με αφορμή τον δημοσκοπικό χρησμό ενός σημαίνοντος προσώπου  

Γράφει ο
 Νίκος Τσαγκρής

«Όταν μια κυβέρνηση παίρνει την δημοσκοπική κατηφόρα, η πορεία είναι μη αναστρέψιμη», φημολογείται ότι είπε ο Κώστας Καραμανλής. Γράφω «φημολογείται», διότι στο ρεπορτάζ του Βήματος απ’ το οποίο απέσπασα την συγκεκριμένη (εντός εισαγωγικών) φράση, τίποτε δεν ήταν τεκμηριωμένο∙ ούτε καν τα εισαγωγικά. Θέλω να πω, όλα φημολογούνται στη δημοσιογραφία και, εν γένει, στην επικοινωνία της σήμερον, τίποτε δεν πιστοποιείται ως πληροφορία, ως είδηση, ως γεγονός. Ούτε καν η δήλωση ενός σημαίνοντος πολιτικού προσώπου όπως ο Κώστας Καραμανλής. Η οποία δήλωση, σε μια δημοσκοπική φημολογία, επίσης, στηρίζεται. Tη φημολογία που θέλει την κυβέρνηση «να παίρνει την δημοσκοπική κατηφόρα»… 

Γράφω ότι η εν λόγω φημολογούμενη δήλωση του Κώστα Καραμανλή «είναι μια δημοσκοπική φημολογία», διότι η ελληνική και η παγκόσμια δημοσκοπική εμπειρία του παρόντος πιστοποιεί ως αδήριτη πραγματικότητα το γεγονός ότι τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων έχουν υποβαθμιστεί στην αξιότητα της φημολογίας. Μιας φημολογίας που όλο και σπανιότερα επιβεβαιώνεται – συνήθως διαψεύδεται, πράγμα που οφείλει να γνωρίζει ένα τόσο σημαίνον πολιτικό πρόσωπο όπως ο Κώστας Καραμανλής. Και να μη… διασπείρει δημοκοπικές φημολογίες, (όπως από του Βήματος εντός εισαγωγικών… φημολογείται) τουτέστιν αναξιόπιστα δημοκοπικά αποτελέσματα. Και μάλιστα υπό τύπον χρησμού, του τύπου «Όταν μια κυβέρνηση παίρνει την δημοσκοπική κατηφόρα, η πορεία είναι μη αναστρέψιμη». Kάτι που προϋποθέτει πίστη του χρησμοδότη στην περιρρέουσα παγκοσμίως, δημοσκοπική αναξιοπιστία του παρόντος. Και τον καθιστά αναξιόπιστο. Τον… χρησμοδότη…

Μια μαζική αντίδραση 

Αφήνουμε στην ησυχία του τον… χρησμοδότη Κώστα Καραμανλή, ευχαριστώντας τον για την αφορμή που ο «χρησμός» του μας έδωσε, να ασχοληθούμε με ένα φαινόμενο των καιρών μας που συντρίβει την, ούτως ή άλλως, ρηξικέλευθη επιστήμη του κ. Γκάλοπ. Και την καθιστά έωλη, αναξιόπιστη, ανυπόληπτη… 

Ελλάδα – Ιταλία – Ισπανία – Βρετανία – ΗΠΑ, είναι ο… οδικός χάρτης της αναξιοπιστίας των εκλογικών σφυγμομετρήσεων: οι χαώδεις διαφορές μεταξύ δημοσκοπικών και εκλογικών αποτελεσμάτων στις τρείς τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις στη χώρα μας, η «έκπληξη» Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, οι ανατροπές (Ποδέμος κλπ.) στην Ισπανία, η περίπτωση με το Brexit στη Βρετανία και η φάρσα Τραμπ στο βασίλειο των δημοσκοπήσεων, τiς ΗΠΑ… 

Και προχτές η Γαλλία. Η θεαματική ανατροπή όλων των δημοσκοπικών προβλέψεων από τον Φρανσουά Βιγιόν, που έβγαλε απ’ το παιγνίδι της προεδρίας τον δημοσκοπικά πρώτο Νικολά Σαρκοζί. Παγιώνοντας την πεποίθηση ότι η γενικευμένη αποτυχία των πολιτικών σφυγμομετρήσεων δεν οφείλεται μόνο σε πολιτικά χαλκεία και αστάθμητους στατιστικούς παράγοντες αλλά σε μια διεθνοποιημένη κοινωνική αντίδραση: μια αντίδραση φοβική, ενστικτωδώς υπαρξιακή, ανοργάνωτα αγανακτισμένη, ανακλαστικά αντισυστημική. Μια μαζική άρνηση διαλόγου και επικοινωνίας με τα μέσα χειραγώγησης της κοινής γνώμης – όπως αντιλαμβάνονται τις εταιρίες δημοσκοπήσεων και εν γένει τα media οι αντιδρώσες «αντισυστημικές» μάζες…

Ο μηδενιστικός κίνδυνος 

 Ουσιαστικά πρόκειται περί ενός ανοργάνωτου μεν – μαζικού δε «σαμποτάζ» των «λαϊκιστών» (όπως συλλήβδην ονομάζουν οι νεοφιλελεύθεροι ταγοί της παγκοσμιοποίησης τους σκεπτικιστές – αμφισβητίες του συστήματος που υπηρετούν, ανεξαρτήτως πολιτικής, ιδεολογικής και ταξικής προέλευσης) κατά των δημοσκοπήσεων και εν γένει των μίντια. Κι ακόμα περί ενός «σαμποτάζ» τρελαμένων (τους λένε και ψεκασμένους κάποιοι εξυπνάκηδες) ανθρώπων, από το οικονομικό και το γεωπολιτικό χάος γύρω τους: να καταστρέψουμε τα συστημικά εργαλεία χειραγώγησης της κοινής γνώμης, αχρηστεύοντάς τα, καθιστώντας τα αναξιόπιστα… 

Φυσικά, όταν το «σαμποτάζ» είναι αντιδραστικό, ενστικτώδες, ανοργάνωτο, φοβικό, οδηγεί σε αναπόφευκτα, σε μηδενιστικές καταστάσεις: ο πολιτικός θάνατος του Σαρκοζί, να πούμε, θα μπορούσε να είναι και ένας ανακουφιστικός άντι - Τράμπ συμβολισμός, δεδομένου ότι ο… μακαρίτης μαζί με τον Ιταλό Σίλβιο Μπερλουσκόνι υπήρξαν οι ευρωπαίοι φορείς της πολιτικής κουλτούρας Τραμπ. Μιας πλευράς της κουλτούρας της παγκοσμιοποίησης, που θέλει τους πολιτικούς ηγέτες να ανταποκρίνονται απολύτως στον πολιτισμό της μιντιοκρατίας και, ταυτόχρονα, να τον διαμορφώνουν: να κυβερνούν υιοθετώντας μιαν υποτιθέμενη διαφάνεια, η πολιτική και η προσωπική τους ζωή να συνυπάρχουν πλάι-πλάι στο προσκήνιο της επικαιρότητας, το look τους, ο ενδυματολογικός τους κώδικας, να είναι εξίσου σημαντικός με έναν νέο νόμο του κράτους… 

 Όμως όχι, ο νικητής του Σαρκοζί Φρανσουά Βιγιόν μόνο αισθητικά απέχει από την κουλτούρα Τραμπ. Αυτός ο 62χρονος «μετριοπαθής», (κατά τους… μετριοπαθείς Ευρωπαίους αναλυτές) Γάλλος πολιτικός, έχει εκδηλώσει τις προθέσεις του για την εφαρμογή ενός σουπερ – Τραμπ, να πούμε, σχεδίου: την κατάργηση μισού εκατομμυρίου θέσεων στον δημόσιο τομέα, την περικοπή των κοινωνικών επιδομάτων, τον ορισμό ετήσιων ανώτατων ορίων εισόδου μεταναστών, την τροποποίηση του νόμου για τον γάμο των ομοφυλοφίλων, κλπ, κλπ. Ένας «ακροδεξιός» με τα όλα του. Τύφλα να ‘χει η Μαρίν Λεπέν.

Ένας Φιγιόν, τύφλα να ‘χει η Μαρίν…

Του Νίκου Τσαγκρή

Ο πολιτικός θάνατος του Σαρκοζί, (στη φωτογραφία όπως τον «εικονογραφεί» η Λιμπερασιόν) θα μπορούσε να είναι και ένας ανακουφιστικός άντι - Τράμπ συμβολισμός, δεδομένου ότι ο… μακαρίτης μαζί με τον Ιταλό Σίλβιο Μπερλουσκόνι υπήρξαν οι ευρωπαίοι φορείς, τα γονίδια ας πούμε, της κουλτούρας Τραμπ. Μιας κουλτούρας που θέλει τους πολιτικούς ηγέτες να ανταποκρίνονται απολύτως στον πολιτισμό της μιντιοκρατίας και, ταυτόχρονα, να τον διαμορφώνουν: να κυβερνούν υιοθετώντας μιαν υποτιθέμενη διαφάνεια, η πολιτική και η προσωπική τους ζωή να συνυπάρχουν πλάι-πλάι στο προσκήνιο της επικαιρότητας, το look τους, ο ενδυματολογικός τους κώδικας, να είναι εξίσου σημαντικός με έναν νέο νόμο του κράτους… 

 Όμως όχι, ο νικητής του Σαρκοζί Φρανσουά Βιγιόν μόνο αισθητικά απέχει από την κουλτούρα Τραμπ: αυτός ο 62χρονος «μετριοπαθής», (κατά τους… μετριοπαθείς Ευρωπαίους αναλυτές) Γάλλος πολιτικός, έχει εκδηλώσει τις προθέσεις του για την εφαρμογή ενός σουπερ – Τραμπ, να πούμε, σχεδίου: την κατάργηση μισού εκατομμυρίου θέσεων στον δημόσιο τομέα, την περικοπή των κοινωνικών επιδομάτων, την αφαίρεση της γαλλικής υπηκοότητας από τους Γάλλους που έφυγαν για να συμμετάσχουν στον τζιχάντ, τον ορισμό ετήσιων ανώτατων ορίων εισόδου μεταναστών, την τροποποίηση του νόμου για τον γάμο των ομοφυλοφίλων, κλπ, κλπ… Τύφλα να ‘χει η Μαρίν…

Η κατασκευή πολιτικών μάρκας Τραμπ

Αδίστακτοι σφετεριστές ενός μεταμοντέρνου εθνικισμού που αναδύθηκε στην φάση της «παγκοσμιοποίησης» και γιγαντώθηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

O «τρελοφάρατζ» (ο Νάιτζελ Φάρατζ του βρετανικού UKIP), ο πιο γνήσιος εκφραστής της πολιτικής κουλτούρας Τραμπ στην Ευρώπη, κάλεσε τον νεοεκλεγέντα στην προεδρία των ΗΠΑ μεγιστάνα του real estate να κατεδαφίσει «τη σιχαμερή πολιτική του Μπάρακ Ομπάμα και να μετατρέψει τη σχέση των ΗΠΑ με τη Βρετανία σε πρώτη προτεραιότητά του»… Ο Νάϊτζελ Φάρατζ διόλου τρελός δεν είναι, χαρακτηριστικός εκπρόσωπος μιας εγκατεστημένης, εδώ και χρόνια, κατάστασης πραγμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι. Μιας κατάστασης που, τώρα, μοιάζει να αναπτύσσεται και να απειλεί με κατεδάφιση τη «σιχαμερή πολιτική της Μέρκελ και του διευθυντηρίου των Βρυξελλών» στην Ευρώπη… 

Εδώ προκύπτει μια εξίσωση που δεν είναι.. εντελώς πραγματική, αλλά ούτε και εντελώς φαινομενική, αφού η κατάσταση των αμερικανικών πραγμάτων εξισώνεται με την κατάσταση των ευρωπαϊκών αντιστοίχων, χωρίς να είναι εντελώς όμοια και χωρίς να είναι εντελώς διαφορετική. Άλλωστε οι δυο καταστάσεις συνδέονται γεωπολιτικά, κι ας τις χωρίζει ολόκληρος… Ατλαντικός: έστω, κατόπιν εορτής, οι σπουδαιότεροι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αναλυτές συμφωνούν ότι το Brexit ήταν προάγγελος της επικράτησης του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ. Και ότι «η νέα εποχή που εγκαινιάζει σήμερα ο πρόεδρος Τραμπ δεν είναι καθόλου νέα, αποτελεί μεταμοντέρνα παραλλαγή της δεκαετίας του 1930, με τον αποπληθωρισμό, την ξενοφοβία και πολιτικές τού διαίρει και βασίλευε σε πρωταγωνιστικό ρόλο…*» Και επισημαίνουν την ανάδυση «μιας απανταχού ανερχόμενης Εθνικιστικής Διεθνούς»!.. 

 Ένας νέος «εθνικισμός» 

 Κατόπιν εορτής… Προσωπικά, έγκαιρα, στη φάση της κορύφωσης των κινημάτων της αντί – παγκοσμιοποίησης, διέκρινα την ανάδυση ενός «μεταμοντέρνου», όπως τον αποκαλούσα εθνικισμού: «Στην εποχή μας, εποχή κατά τη διάρκεια της οποίας ο όρος «παγκοσμιοποίηση» συνοδεύεται με το γκρέμισμα των εθνικών - πολιτισμικών ταυτοτήτων, ένας νέος, μεταμοντέρνος εθνικισμός επανέρχεται, ανακλαστικά, σαν ένστικτο πολιτισμικής αυτοσυντήρησης, παντού στον κόσμο. 

»Αυτή τη φορά μάλιστα, δεν συνδέεται προνομιακά με την συντηρητική δεξιά και την ακροδεξιά, αλλά ευδοκιμεί ατομικά ή και συλλογικά σε κάθε γεωγραφικό, ταξικό και ιδεολογικό μήκος και πλάτος – από την ακροδεξιά και την συντηρητική δεξιά έως την κομμουνιστική αριστερά και την άκρα αριστερά 

»Αυτός ο νέος «εθνικισμός», συμπλήρωνα τότε, «δεν είναι απαραίτητα αρνητικός, ούτε, βέβαια, θετικός: επαφίεται στην ποιότητα των πολιτικών διαχειριστών – χειραγωγών του, ατόμων, ομάδων, κομμάτων, κινήσεων, κινημάτων…" 

Έχω την αίσθηση (όχι τη βεβαιότητα) ότι ο Τράμπ και, πριν απ’ αυτόν, ο Γκρίλο και ο Φάρατζ και πολλά ακόμα πολιτικά «μούτρα» παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας, διαχειρίστηκαν, χειραγώγησαν, εξέφρασαν, εν πάση περιπτώσει, τμήματα λαϊκών μαζών εμφορούμενα από τα φοβικά σύνδρομα αυτού τον ιδιότυπου «μεταμοντέρνου εθνικισμού»: απομονωτισμός, φράκτες, κλειστά σύνορα, εθνικά νομίσματα, πατρίς – θρησκεία – οικογένεια… Άλλα τμήματα ιδίων μαζών με εγγενείς εθνικιστικές τάσεις πλαισίωσαν και γιγάντωσαν τα παραδοσιακά εθνικιστικά και ακροδεξιά μορφώματα και σχήματα. Η συγγένεια του «μεταμοντέρνου», ας πούμε, «εθνικισμού» και του παραδοσιακού ομοιώματός του εμφαίνεται στις σχέσεις Μαρί Λεπέν – Ντόναλντ Τράμπ κλπ, κλπ. 

Τράμπ όπως Μπερλουσκόνι 

 Αλλά είναι και θέμα κουλτούρας, και η κουλτούρα Τράμπ είναι, αναμφισβήτητα, γέννημα της κουλτούρας που έσπειρε τον Μπερλουσκόνι και τον «μπερλουσκονισμό»: πρόκειται περί μας κατηγορίας απολιτικών πολιτικών, που ανταποκρίνονται απολύτως στον πολιτισμό της μιντιοκρατίας και, ταυτόχρονα, τον διαμορφώνουν. Εμφορούνται από μια αρρωστημένη μανία για φήμη και δόξα. Λατρεύουν επιδεικτικά το χρήμα, τις γυναίκες, την τηλεόραση, το ποδόσφαιρο, τα λίφτινγκ, τις εμφυτεύσεις μαλλιών, τους διάσημους φίλους, το καλό φαγητό. Δοξάζουν την Εκκλησία το πρωί, τις οικογενειακές αξίες το απόγευμα και τα όμορφα κορίτσια το βράδυ! 

 «Κυβερνούν υιοθετώντας μιαν υποτιθέμενη διαφάνεια», έγραφε προ ετών, αναφερόμενος στους Μπερλουσκόνι και Σαρκοζί, ο διευθυντής της Λα Ρεπούμπλικα Ezio Mauro: δεν έχουν κανένα μυστικό από μας, η πολιτική και η προσωπική τους ζωή συνυπάρχουν πλάι-πλάι στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Η πολιτική τους διέπεται από καινούργιους κανόνες: το look τους, ο ενδυματολογικός τους κώδικας, είναι εξίσου σημαντικός με έναν νέο νόμο του κράτους**… 

 Λοιπόν, είναι θέμα κουλτούρας. Και μιλάμε για μια κουλτούρα που έχει τις ρίζες της στους Καίσαρες και στους Μουσολίνι του παλαιού κόσμου. και παράγει τους Μπερλουσκόνι, τους Φάρατζ και τους Τραμπ του κόσμου τούτου. Και τις… σιχαμερές πολιτικές του Ομπάμα και της Μέρκελ, τις οποίες καλείται (απ’ τον «τρελοφάρατζ») να κατεδαφίσει ο Ντόναλντ Τραμπ. 

Μακάρι, θα εύχονταν εκατομμύρια Έλληνες όσον αφορά την κατεδάφιση της «σιχαμερής» πολιτικής Μέρκελ. Αλλά δεν νομίζω ότι θα πιάσει η ευχή τους: «Δεν θα μπλέξω με το ελληνικό ζήτημα», είναι η δεδηλωμένη πρόθεση του Τραμπ: «έχω αρκετά προβλήματα… Η Γερμανία θα το επιλύσει… Κι αν δεν το κάνει η Μέρκελ, ο Πούτιν θα σώσει την κατάσταση»! 
Χέσε ψηλά κι αγνάντευε, που έλεγε κι ο πατέρας μου.

*Ο Γιάννης Βαρουφάκης στην Εφημερίδα των Συντακτών

** ( http://www.ethnos.gr/ethnos_gnomi/arthro/metamonternos_ethnikismos-107550/)

Ο κόουτς Τσίπρας αλλάζει σύστημα

Η κυβέρνηση Τσίπρα δείχνει να εγκαταλείπει (οριστικά;) τη στρατηγική των ρήξεων και των ανατροπών και να στρέφεται προς έναν αριστερό πραγματισμό 

 Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής

Οι ανασχηματισμοί των κυβερνήσεων είναι όπως το ροτέϊσον στο ποδόσφαιρο. «Φύγε εσύ – έλα εσύ». Για να φρεσκάρεις ενίοτε την ομάδα∙ όταν όλα πάνε καλά και το μοναδικό πρόβλημα είναι η κόπωση. Άλλοτε για να αλλάξεις τακτική. Να την διορθώσεις με συστήματα που δεν μπορούν να εφαρμόσουν οι παίχτες που αλλάζεις - μπορούν καλύτερα εκείνοι που τους αντικαθιστούν: μπορεί καλύτερα ο Γαβρόγλου από τον Φίλη και ο Παπαδημητρίου από τον Σταθάκη; Και μπορεί καλύτερα ο Σταθάκης από τον Σκουρλέτη, η Αχτσιόγλου από τον Κατρούγκαλο, η Κονιόρδου από τον Μπαλτά, Ο Πιτσιόρλας από την Τζάκρη και ο Ζουράρης από τον Ξυδάκη; 

Ο κόουτς ξέρει . Και στην περίπτωσή μας ο κόουτς (ο Αλέξης Τσίπρας) ελπίζει ότι με το συγκεκριμένο κυβερνητικό ροτέϊσον θα διορθωθούν δυσλειτουργίες, θα αλλάξουν νοοτροπίες, θα επιταχυνθούν «όλες εκείνες οι απαραίτητες ενέργειες που θα βγάλουν τη χώρα μας απ’ την πολυετή κρίση»: «έχουμε την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα, για να πάρουμε την απαραίτητη ώθηση, προκειμένου να διανύσουμε τα τελευταία κρίσιμα μέτρα ενός μαραθωνίου που όμως ο τερματισμός του θα μας βγάλει σε ένα ξέφωτο, το ξέφωτο της ανάπτυξης»… 

Μάλιστα. Αυτή τη φορά ο πρωθυπουργός ήταν ειλικρινής. Ξεκαθάρισε τον στόχο, να βγούμε στο ξέφωτο της ανάπτυξης, και έκανε τις δέουσες αλλαγές ώστε να αλλάξουν οι νοοτροπίες και να διορθωθούν οι δυσλειτουργίες. Προκειμένου η ομάδα να αποκτήσει ταχύτητα και ορμή και να ανταποκριθεί στο στόχο… 

Η πολιτική διαφάνεια 

Ειλικρινής ναι, διαφανής όχι. Και πώς μπορεί ένας πολιτικός, πολύ περισσότερο ένας πρωθυπουργός να είναι διαφανής; Η κόλαση μπορεί να βρίσκεται στην πλήρη διαφάνεια: «Τι ευτυχία που δεν είμαστε απόλυτα εκτεθειμένοι και ο καθένας έχει τη μικρή έρημό του. Θα θέλατε οι φίλοι σας, οι σύντροφοί σας, η γυναίκα και τα παιδιά σας να γνώριζαν ακριβώς ποιος είστε, τι σκέφτεστε, τι, ακριβώς, αξίζετε;» μας ψυχαναλύει , απ’ τα βάθη του 19ου αιώνα, ο δοκιμιογράφος και μυθιστοριογράφος Ουίλιαμ Μέικπις Θάκερεϊ. 

Η διαφάνεια των πολιτικών, η απόπειρα της προσέγγισής της έστω, (η πιθανή αποκάλυψη των «κολάσεων» που κρύβονται στις μικρές ερήμους των πολιτικών υποκειμένων) είναι δουλειά του πολιτικού αναλυτή που βλέπει, σκέφτεται, κρίνει, εκτιμά, προβλέπει: ο Γάλλος υπουργός Μισέλ Σαπέν, ερωτηθείς αν ο ανασχηματισμός της ελληνικής κυβέρνησης αντιμετωπίστηκε θετικά από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, απάντησε θετικά λέγοντας πως «ερμηνεύτηκε ως ένδειξη της πολιτικής βούλησης της Ελλάδας να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται»… 

Εδώ ο αναλυτής βλέπει έναν διαφανή πολιτικό που δεν έχει να κρύψει τίποτα: ο κ. Σαπέν μάς λέει ότι η κυβέρνηση ανασχηματίστηκε με πρόθυμους μεταρρυθμιστές (εφαρμοστές μνημονιακών απαιτήσεων) στη θέση απροθύμων τοιούτων, και ότι οι απρόθυμοι είτε αποσχηματίστηκαν, είτε φυγαδευτήκαν καλυπτόμενοι σε «ασφαλή» υπουργεία∙ πράγμα που εκτιμάται «ως ένδειξη της πολιτικής βούλησης της Ελλάδας να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται». 

«Αλλά τότε γιατί δεν καλύφθηκε, δεν φυγαδεύτηκε και ο Φίλης;», εγκύπτει αυθόρμητα το ερώτημα: Έγινε απόπειρα, αλλά… 

Από τον Φίλη στον Τράμπ 

Ο Φίλης είναι μια κατηγορία μόνος του. Η απομάκρυνσή του (ο λόγος, ο τρόπος, οι ένθεν – κακείθεν αντιδράσεις ) αχρηστεύουν τον αναλυτή, καθιστούν διαφανή την ανάλυση: ο ανασχηματισμός σηματοδοτεί ένα ακόμα κυβερνητικό βήμα προς την ιδεολογική απενοχοποίηση (αποριζοσπαστικοποίηση), τον πολιτικό πραγματισμό: η κυβέρνηση Τσίπρα δείχνει να αφήνει πίσω της την «ήττα που δεν ήταν ήττα, αλλά εξαναγκαστικός συμβιβασμός» και να προσγειώνεται (οριστικά;) στην πραγματικότητα. Την πολιτική και οικονομική πραγματικότητα μιας βίαια φτωχοποιημένης πολιτικά και οικονομικά χώρας, την οποία, από τη θέση του κυβερνώντος κόμματος, με εντολή του ελληνικού λαού, οφείλει να αναστρέψει – όχι να ανατρέψει: αυτό που προέχει δεν είναι να βγούμε από τον καπιταλισμό, αλλά από τον οικονομισμό. Τα μνημόνια, τον φαύλο κύκλο της λιτότητας, το χρέος… 

ΥΓ: Ντόναλντ Τραμπ, το όνομα της Αβύσσου: Ο Ντόναλντ Τράμπ είναι όλα τα κακά της μοίρας του προοδευτικού κόσμου και είναι όλα τα καλά της μοίρας του συντηρητικού κόσμου. Όμως, πάνω απ' όλα, είναι ο εκφραστής μιας παγκόσμιας κοινωνικής πραγματικότητας – ενός κόσμου που, ανακλαστικά, σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο και χρόνο, επικράτησε του κόσμου μας, και αυτό μας φοβίζει και μας σοκάρει... Αλλά ο κόσμος δεν είναι ο "κόσμος μας", όπως άσκεφτα νομίζουμε, είναι ο κόσμος μας και ο κόσμος των άλλων, ολόκληρος ο ανθρώπινος κόσμος: "εμείς" ( η αλήθεια μας) και οι "άλλοι" (η αλήθεια τους) αλληλοσυγκρουόμενοι σε μιαν κοινωνική άβυσσο που πάντα υπήρχε, και πάντα επιβιώναμε εντός της. Συνεχίζουμε: αρκεί να γνωρίζουμε ότι η άβυσσος είναι πιο βαθιά από τον όλεθρο. Ότι πρόκειται για το άλλο όνομα του αρχέγονου χάους. .

Ντόναλντ Τραμπ. το όνομα του χάους

Του Νίκου Τσαγκρή

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι όλα τα κακά της μοίρας του προοδευτικού κόσμου και είναι όλα τα καλά της μοίρας του συντηρητικού κόσμου. Όμως πάνω απ' όλα είναι ο εκφραστής μιας παγκόσμιας κοινωνικής πραγματικότητας – ενός κόσμου που, ανακλαστικά, σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο και χρόνο, επικράτησε του κόσμου μας, και αυτό μας φοβίζει και μας σοκάρει... 

 Αλλά ο κόσμος δεν είναι ο "κόσμος μας", όπως άσκεφτα νομίζουμε, είναι ο κόσμος μας και ο κόσμος των άλλων, ολόκληρος ο ανθρώπινος κόσμος: "εμείς" ( η αλήθεια μας) και οι "άλλοι" (η αλήθεια τους) αλληλοσυγκρουόμενοι σε μιαν κοινωνική άβυσσο που πάντα υπήρχε, και πάντα επιβιώναμε εντός της. 

Συνεχίζουμε: αρκεί να γνωρίζουμε ότι η άβυσσος είναι πιο βαθιά από τον όλεθρο. Ότι πρόκειται για το άλλο όνομα του αρχέγονου χάους. .

Με μια λέξη, αποριζοσπαστικοποίηση

Του Νίκου Τσαγκρή

Αναμφισβήτητα ο ανασχηματισμός σηματοδοτεί ένα ακόμα κυβερνητικό βήμα προς την ιδεολογική απενοχοποίηση, (αποριζοσπαστικοποίηση) τον πολιτικό πραγματισμό: η κυβέρνηση Τσίπρα δείχνει να αφήνει πίσω της την «ήττα που δεν ήταν ήττα αλλά εξαναγκαστικός συμβιβασμός» και να προσγειώνεται (οριστικά;) στην πραγματικότητα. Την πολιτική και οικονομική πραγματικότητα μιας βίαια φτωχοποιημένης πολιτικά και οικονομικά χώρας, την οποία, από τη θέση του κυβερνώντος κόμματος, με εντολή του ελληνικού λαού, οφείλει να αναστρέψει – όχι να ανατρέψει: αυτό που προέχει δεν είναι να βγούμε από τον καπιταλισμό, αλλά από τον οικονομισμό. Τα μνημόνια, τον φαύλο κύκλο της λιτότητας, το δυσβάσταχτο χρέος…

Στη διαδρομή Μαξίμου - Βύρωνας

Γράφει ο
 Νίκος Τσαγκρής

Από μια άποψη, το εξάμηνο του κυβερνητικού «πολέμου» με τους διαπλεκόμενους καναλάρχες (μιλάμε για την περίοδο πριν, κατά και μετά τον διαγωνισμό για την αδειοδότηση) μοιάζει με το πρώτο εξάμηνο της «πρώτη φορά Αριστεράς», τον «πόλεμο» του Αλέξη Τσίπρα και των βασικών υπουργών της κυβέρνησής του κατά του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου: και στις δύο περιπτώσεις, η τακτική που ακολουθήθηκε για τη διεκδίκηση των στρατηγικών στόχων ήταν γενναία μεν, ανατρεπτική δε, σαν γέννημα νεανικού ενθουσιασμού: και στις δύο περιπτώσεις, οι «στρατηγοί» έμοιαζαν με ανθρώπους που χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο για να τον σπάσουν, αντί να σκάψουν σ’ αυτόν μια πόρτα και να τον διασχίσουν… 

Από μια άποψη (πάντα από μια άποψη!), η ομοιότητα αυτή είναι μια ομοιότητα που αρέσει και μια ομοιότητα που πληγώνει: 

- Αρέσει, διότι εντελώς ανέξοδα, αναίμακτα ας πούμε καλύτερα, σε συνθήκες καπιταλισμού, κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ζωντανεύει και απελευθερώνει τα στοιβαγμένα στις αποθήκες απωθημένων των αριστερών, συγκρουσιακά - ανατρεπτικά αισθήματα… 

- Πληγώνει γιατί, αναπόφευκτα, οδηγεί στην «ήττα» για ορισμένους - για άλλους στη «συνθηκολόγηση». Που δεν είναι ούτε ήττα ούτε συνθηκολόγηση, αλλά επιστροφή στην πραγματικότητα. Την πολιτική και οικονομική πραγματικότητα μιας πτωχευμένης πολιτικά και οικονομικά χώρας. Την οποία, από τη θέση του κυβερνώντος κόμματος, με εντολή του ελληνικού λαού, οφείλεις να αναστρέψεις - όχι να ανατρέψεις… 

 Ασυνείδητοι ρόλοι 

 Από μια άποψη, παρά την ομοιότητα που προαναφέραμε, η κυβερνητική αντίδραση στην απόφαση του ΣτΕ (που έβγαλε εκτός παιδιάς την κυβερνητική τακτική για την αδειοδότηση των καναλιών) απείχε παρασάγγας από την πολιτικά και θεσμικά ορθή αντίδραση του Αλέξη Τσίπρα και των συνεργατών του μετά τη «συνθηκολόγηση» εκείνης της νύχτας του Ιούλη του 2015: όσο απέχει η Κουμουνδούρου απ’ τον… Βύρωνα… 

Θέλω να πω (εξαρχής αυτό θέλω να πω), ότι σπασμωδικές κυβερνητικές αντιδράσεις μετά την απόφαση του ΣτΕ, από τις δηλώσεις των αρμοδίων κυβερνητικών στελεχών ως την πρόταση Πολύδωρα, έδειξαν ότι κάποιοι εκεί, στο Μέγαρο Μαξίμου, εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν συνείδηση ότι έχουν συνείδηση της πολιτικής πραγματικότητάς τους. Του ρόλου και της αποστολής που, στον παρόντα χρόνο, εντέλλονται από τον ελληνικό λαό (απ’ τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλετε) να υπηρετήσουν: «αυτό που προέχει δεν είναι να βγούμε από τον καπιταλισμό, αλλά από τον οικονομισμό. Από την θεοποίηση ενός συστήματος που θέλει να μας μεταμορφώσει σε φιλόπονα χάμστερ, περιορισμένα στον ρόλο του καταναλωτή… 

 Αυτά στο γενικό, πολιτικό – κοσμοθεωρητικό επίπεδο. Στο δικό μας χρονικό – πολιτικό επίπεδο, στο επίπεδο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, οφείλουμε να βγούμε το συντομότερο δυνατόν από τη μιζέρια της φτώχειας, την φτωχοποίηση αν θέλετε, τον βραχνά των μνημονίων. Να βγούμε (το ξέρουμε, το έχουμε εμπεδώσει μετά την «ήττα» που δεν ήταν ήττα ούτε συνθηκολόγηση, αλλά επιστροφή στην πραγματικότητα) απ’ τα μνημόνια μέσα από το δικό μας, το… αριστερό μας μνημόνιο… 

Στην… εξοχή 

 Αλλά ότι θα βγούμε από τον φαύλο κύκλο της 27χρονης διαπλεκόμενης ανομίας των μιντιαρχών (μετά την απόφαση του ΣτΕ ) μέσω… Βύρωνα, έλεος: «κάποιοι στην κυβέρνηση προσπαθούν να διορθώσουν τα λάθη με λάθη!.. Εφοδιάστε με κοινό νου την περιοχή των συμβούλων σας», ήταν η αντίδρασή μου και έμοιαζε ήπια και λίγη μέσα στο πλήθος των κριτικών αντιδράσεων που πλημμύρισαν τα social media. Για μένα ήταν απλό, η «ήττα του νόμου Παππά στο ΣτΕ» δεν ήταν ήττα, αλλά αναγκαστική επιστροφή των… επαναστατικών δυνάμεων στην πολιτική και θεσμική πραγματικότητα. Ακριβώς όπως, σκωπτικά, τα λέει μέσω Facebook η διαδικτυακή φίλη και συντρόφισσα Μαρία Μπαλάφα: 

«Μετά το ωραίο τριήμερο στην εξοχή,
 α) Οι θεσμοί δεν είναι κομματικά όργανα ή αμφιθέατρα. Απαιτούν τον προσήκοντα σεβασμό (και αυτό δεν είναι υποχρέωση μόνο της αντιπολίτευσης). 
β) Οι λεονταρισμοί δεν πήγαν ποτέ κανέναν και πουθενά, ειδικά όταν θα πρέπει να τους πάρεις πίσω πριν μάλιστα λαλήσουν τα κοκόρια. 
γ) Η ιεράρχηση της κυβερνητικής ατζέντας θα πρέπει να γίνεται με βάση την κοινωνική αναγκαιότητα και όχι την επικοινωνία ή άλλες επιδιώξεις. 
δ) Και όταν κάτι επιλέγεται ως μητέρα των μαχών κάποιοι θα πρέπει να παρακολουθούν το πεδίο της σύγκρουσης γιατί στις καθυστερήσεις κοιμάσαι αγκαλιά με τον Κοέλιο και συνωμοτείς με το σύμπαν ώστε να κάνεις όλα τα πιθανά λάθη. Και μετά να σου αλλάζει το ρόστερ ο Λοβέρδος που χειρότερο δεν έχω…» 

Στο φινάλε, για εμάς τους απ’ έξω, η διακομματική προσυνεννόηση για την συγκρότηση του ΕΡΣ ήταν μονόδρομος. Αλλά γι’ αυτούς… Πολύδωρας!..

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χωράει στο τρίγωνο...

Παρά τους αδέξιους κυβερνητικούς χειρισμούς και την αρνητική απόφαση του ΣτΕ η αλλαγή του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου της χώρας είναι μονόδρομος… 

Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής

Καμιά ορμέμφυτη διάθεση να υπερασπιστώ τους πολιτικά και νομικά αδέξιους κυβερνητικούς χειρισμούς στον τομέα της ρύθμισης του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου της χώρας, ωστόσο δύο βασικές μου ιδιότητες μού επιβάλλουν να το κάνω. Πρώτη, η ιδιότητα του Έλληνα πολίτη και, δεύτερη, αυτή του δημοσιογράφου: ως Έλληνας πολίτης δικαιούμαι να διεκδικώ ενημέρωση στο πλαίσιο μιας ευνομούμενης πολιτείας που υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και, σύμφωνα με ρητή απόφαση του ΣτΕ (2010), «η μη ρύθμισή του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου της χώρας δεν συνάδει με τις αρχές μιας ευνομούμενης Πολιτείας και ζημιώνει το δημόσιο συμφέρον». 

Έξι χρόνια μετά, με τον νόμο Παππά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επιχειρεί την αδειοδότηση των καναλιών πανελλαδικής εμβέλειας με στόχο τη ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου της χώρας ώστε «να συνάδει με τις αρχές μιας ευνομούμενης Πολιτείας, προάγοντας το δημόσιο συμφέρον»: να βάλουμε τέλος στην 27χρονη “αεροπειρατεία” των τηλεοπτικών συχνοτήτων από ένα κλειστό κλαμπ επιχειρηματιών, όπως ο υπουργός Επικρατείας, στην κοινοβουλευτική καθομιλουμένη, διαρκώς επαναλάμβανε. Και να ο διαγωνισμός, και το μιντιακό πραξικόπημα και τα «χτυπήματα», πάνω, κάτω και… πλαγίως απ’ τις ζώνες των υποψηφίων υπερθεματιστών. Και, βροχή τα γκολ (και τα αυτογκόλ) και τα… εκατομμύρια: 254,9 εκατομμύρια ευρώ στον δημόσιο κορβανά κι ένα βήμα προς την αποκατάσταση της νομιμότητας στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο της χώρας. Με τα διαπλεκόμενα σκυλιά να γαυγίζουν ένα γύρω, αλλά με το καραβάνι, κουτσά – στραβά, να προχωρά. Και με μόνο τρείς ψήφους του ΣτΕ να φράζουν το μονόδρομο προς την αλλαγή του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου της χώρας… 

Τα «καρέ» που κάηκαν 

Με την ιδιότητα του δημοσιογράφου τώρα, οφείλω να διερευνήσω την αξιοπιστία των γαυγισμάτων των – αδειούχων ή μη – σκυλιών (συγνώμη, καναλαρχών ήθελα να πω), που συνεχίζονται και, εντελώς… τυχαία, συμπίπτουν με τα γαυγίσματα των ηγετών των κομμάτων της αντιπολίτευσης περί περί απόπειρας αντικατάστασης της δικής τους… πολυφωνικής διαπλοκής με την μονοφωνική με 4 τυριά (συγνώμη, με 4 κανάλια ήθελα να πω) «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» διαπλοκή. 

Διερεύνησα λοιπόν, και ναι, βρήκα ότι το κυβερνητικό φιλμάκι για τη ρύθμισης του τηλεοπτικού τοπίου της χώρας, («να βάλουμε τέλος στην 27χρονη “αεροπειρατεία” των τηλεοπτικών συχνοτήτων από ένα κλειστό κλαμπ επιχειρηματιών») περιείχε και συμφεροντολογικά καρέ (του τύπου «να κοιτάξουμε μήπως με την ευκαιρία φτιάξουμε και κάνα δικό μας κανάλι»), αλλά η επεξεργασία τους ήταν τόσο αδέξια που το φιλμ πήρε φως: τα καρέ της «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διαπλοκής» κάηκαν, δεν εμφανίστηκαν ποτέ… 

Ας μιλήσουμε δημοσιογραφικά, όχι κομματικά. Ειλικρινά, έξω απ’ τα δόντια… Κάθε κυβέρνηση με εξουσιαστική συνείδηση, είτε «αριστερή» είτε «δεξιά», την επομένη της εκλογής της δεν θα επεδίωκε τη νομοθετική ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου της χώρας (την αδειοδότηση των καναλιών κλπ, κλπ., αλλά τον έλεγχό του, την συνήθη (απ’ το 1989 μέχρι σήμερα) αλλαγή φρουράς στην πολιτική γωνία του τριγώνου της διαπλοκής: ένα απ’ τα πρώτα μελήματα κάθε κυβέρνησης από συστάσεως του «ελεύθερου» ραδιοτηλεοπτικού τοπίου της χώρας είναι το deal με τους καναλάρχες, αυτό που δεν έκανε ποτέ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. 

Θα μπορούσε να… 

Με την ιδιότητα του δημοσιογράφου – αυτόπτη μάρτυρα αλλαγών φρουράς στην μιντιακή γωνία του τριγώνου της διαπλοκής, είμαι σε θέση να σας διαβεβαιώσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε άνετα να εξασφαλίσει τον έλεγχο (την υποστήριξη) των καναλιών και των μίντια, εν γένει, αν έκανε ό,τι οι προηγούμενοι και κάτι παραπάνω. Αν, δηλαδή, σε συναντήσεις… καλής θέλησης με τους μιντιάρχες έμπαινε στην κενή θέση της πολιτικής γωνίας του τριγώνου της διαπλοκής (τη θέση της απερχόμενης κυβέρνησης Σαμαρά) με αντάλλαγμα τη διασφάλιση των κεκτημένων(!) προνομίων τους: θαλασσοδάνεια, χαριστικές αναθέσεις έργων και προμηθειών του δημοσίου, κλπ. κλπ. 

 Όσο για το «κάτι παραπάνω», αναφέρομαι στο άλλοθι μιας κάποιας – για τα μάτια του κόσμου – κυβερνητικής αριστεροσύνης που, άνετα, θα μπορούσε να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο του… deal. Με μια συμφωνημένη ρύθμιση – μαϊμού, ας πούμε, όπως η χορήγηση άδειας με ετήσια ανανέωση μόνο στους υπαρκτούς πανελλαδικάριους καναλάρχες∙ με μοναδική υποχρέωση την καταβολή τού αξιοσέβαστο ποσού των τριών εκατομμυρίων ευρώ ετησίως, ας πούμε. Εύκολα… Και με τη βούλα του ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου… Της «ανεξάρτητης αρχής»!.. 

 Όμως όχι, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν το έκανε και δεν το κάνει ούτε μετά την οπισθοδρομική (απόφαση του ΣτΕ. Αντίθετα επιμένει στη νομοθετική ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου της χώρας με νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες: «να βάλουμε τέλος στην 27χρονη “αεροπειρατεία” των τηλεοπτικών συχνοτήτων από ένα κλειστό κλαμπ επιχειρηματιών». Με νέους, πιο επιδέξιους ελπίζω, πολιτικά και νομικά επαρκείς χειρισμούς. Λοιπόν τι λέτε, να μην τους υπερασπιστώ;