Τρελαμένοι σαμποτέρ δημοσκοπήσεων

Μια ανάλυση των αιτίων του φαινομένου με αφορμή τον δημοσκοπικό χρησμό ενός σημαίνοντος προσώπου  

Γράφει ο
 Νίκος Τσαγκρής

«Όταν μια κυβέρνηση παίρνει την δημοσκοπική κατηφόρα, η πορεία είναι μη αναστρέψιμη», φημολογείται ότι είπε ο Κώστας Καραμανλής. Γράφω «φημολογείται», διότι στο ρεπορτάζ του Βήματος απ’ το οποίο απέσπασα την συγκεκριμένη (εντός εισαγωγικών) φράση, τίποτε δεν ήταν τεκμηριωμένο∙ ούτε καν τα εισαγωγικά. Θέλω να πω, όλα φημολογούνται στη δημοσιογραφία και, εν γένει, στην επικοινωνία της σήμερον, τίποτε δεν πιστοποιείται ως πληροφορία, ως είδηση, ως γεγονός. Ούτε καν η δήλωση ενός σημαίνοντος πολιτικού προσώπου όπως ο Κώστας Καραμανλής. Η οποία δήλωση, σε μια δημοσκοπική φημολογία, επίσης, στηρίζεται. Tη φημολογία που θέλει την κυβέρνηση «να παίρνει την δημοσκοπική κατηφόρα»… 

Γράφω ότι η εν λόγω φημολογούμενη δήλωση του Κώστα Καραμανλή «είναι μια δημοσκοπική φημολογία», διότι η ελληνική και η παγκόσμια δημοσκοπική εμπειρία του παρόντος πιστοποιεί ως αδήριτη πραγματικότητα το γεγονός ότι τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων έχουν υποβαθμιστεί στην αξιότητα της φημολογίας. Μιας φημολογίας που όλο και σπανιότερα επιβεβαιώνεται – συνήθως διαψεύδεται, πράγμα που οφείλει να γνωρίζει ένα τόσο σημαίνον πολιτικό πρόσωπο όπως ο Κώστας Καραμανλής. Και να μη… διασπείρει δημοκοπικές φημολογίες, (όπως από του Βήματος εντός εισαγωγικών… φημολογείται) τουτέστιν αναξιόπιστα δημοκοπικά αποτελέσματα. Και μάλιστα υπό τύπον χρησμού, του τύπου «Όταν μια κυβέρνηση παίρνει την δημοσκοπική κατηφόρα, η πορεία είναι μη αναστρέψιμη». Kάτι που προϋποθέτει πίστη του χρησμοδότη στην περιρρέουσα παγκοσμίως, δημοσκοπική αναξιοπιστία του παρόντος. Και τον καθιστά αναξιόπιστο. Τον… χρησμοδότη…

Μια μαζική αντίδραση 

Αφήνουμε στην ησυχία του τον… χρησμοδότη Κώστα Καραμανλή, ευχαριστώντας τον για την αφορμή που ο «χρησμός» του μας έδωσε, να ασχοληθούμε με ένα φαινόμενο των καιρών μας που συντρίβει την, ούτως ή άλλως, ρηξικέλευθη επιστήμη του κ. Γκάλοπ. Και την καθιστά έωλη, αναξιόπιστη, ανυπόληπτη… 

Ελλάδα – Ιταλία – Ισπανία – Βρετανία – ΗΠΑ, είναι ο… οδικός χάρτης της αναξιοπιστίας των εκλογικών σφυγμομετρήσεων: οι χαώδεις διαφορές μεταξύ δημοσκοπικών και εκλογικών αποτελεσμάτων στις τρείς τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις στη χώρα μας, η «έκπληξη» Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, οι ανατροπές (Ποδέμος κλπ.) στην Ισπανία, η περίπτωση με το Brexit στη Βρετανία και η φάρσα Τραμπ στο βασίλειο των δημοσκοπήσεων, τiς ΗΠΑ… 

Και προχτές η Γαλλία. Η θεαματική ανατροπή όλων των δημοσκοπικών προβλέψεων από τον Φρανσουά Βιγιόν, που έβγαλε απ’ το παιγνίδι της προεδρίας τον δημοσκοπικά πρώτο Νικολά Σαρκοζί. Παγιώνοντας την πεποίθηση ότι η γενικευμένη αποτυχία των πολιτικών σφυγμομετρήσεων δεν οφείλεται μόνο σε πολιτικά χαλκεία και αστάθμητους στατιστικούς παράγοντες αλλά σε μια διεθνοποιημένη κοινωνική αντίδραση: μια αντίδραση φοβική, ενστικτωδώς υπαρξιακή, ανοργάνωτα αγανακτισμένη, ανακλαστικά αντισυστημική. Μια μαζική άρνηση διαλόγου και επικοινωνίας με τα μέσα χειραγώγησης της κοινής γνώμης – όπως αντιλαμβάνονται τις εταιρίες δημοσκοπήσεων και εν γένει τα media οι αντιδρώσες «αντισυστημικές» μάζες…

Ο μηδενιστικός κίνδυνος 

 Ουσιαστικά πρόκειται περί ενός ανοργάνωτου μεν – μαζικού δε «σαμποτάζ» των «λαϊκιστών» (όπως συλλήβδην ονομάζουν οι νεοφιλελεύθεροι ταγοί της παγκοσμιοποίησης τους σκεπτικιστές – αμφισβητίες του συστήματος που υπηρετούν, ανεξαρτήτως πολιτικής, ιδεολογικής και ταξικής προέλευσης) κατά των δημοσκοπήσεων και εν γένει των μίντια. Κι ακόμα περί ενός «σαμποτάζ» τρελαμένων (τους λένε και ψεκασμένους κάποιοι εξυπνάκηδες) ανθρώπων, από το οικονομικό και το γεωπολιτικό χάος γύρω τους: να καταστρέψουμε τα συστημικά εργαλεία χειραγώγησης της κοινής γνώμης, αχρηστεύοντάς τα, καθιστώντας τα αναξιόπιστα… 

Φυσικά, όταν το «σαμποτάζ» είναι αντιδραστικό, ενστικτώδες, ανοργάνωτο, φοβικό, οδηγεί σε αναπόφευκτα, σε μηδενιστικές καταστάσεις: ο πολιτικός θάνατος του Σαρκοζί, να πούμε, θα μπορούσε να είναι και ένας ανακουφιστικός άντι - Τράμπ συμβολισμός, δεδομένου ότι ο… μακαρίτης μαζί με τον Ιταλό Σίλβιο Μπερλουσκόνι υπήρξαν οι ευρωπαίοι φορείς της πολιτικής κουλτούρας Τραμπ. Μιας πλευράς της κουλτούρας της παγκοσμιοποίησης, που θέλει τους πολιτικούς ηγέτες να ανταποκρίνονται απολύτως στον πολιτισμό της μιντιοκρατίας και, ταυτόχρονα, να τον διαμορφώνουν: να κυβερνούν υιοθετώντας μιαν υποτιθέμενη διαφάνεια, η πολιτική και η προσωπική τους ζωή να συνυπάρχουν πλάι-πλάι στο προσκήνιο της επικαιρότητας, το look τους, ο ενδυματολογικός τους κώδικας, να είναι εξίσου σημαντικός με έναν νέο νόμο του κράτους… 

 Όμως όχι, ο νικητής του Σαρκοζί Φρανσουά Βιγιόν μόνο αισθητικά απέχει από την κουλτούρα Τραμπ. Αυτός ο 62χρονος «μετριοπαθής», (κατά τους… μετριοπαθείς Ευρωπαίους αναλυτές) Γάλλος πολιτικός, έχει εκδηλώσει τις προθέσεις του για την εφαρμογή ενός σουπερ – Τραμπ, να πούμε, σχεδίου: την κατάργηση μισού εκατομμυρίου θέσεων στον δημόσιο τομέα, την περικοπή των κοινωνικών επιδομάτων, τον ορισμό ετήσιων ανώτατων ορίων εισόδου μεταναστών, την τροποποίηση του νόμου για τον γάμο των ομοφυλοφίλων, κλπ, κλπ. Ένας «ακροδεξιός» με τα όλα του. Τύφλα να ‘χει η Μαρίν Λεπέν.