29 Ιουνίου 2016

Brexit: Αναζητώντας το αίτιο και το αιτιατό

Ό,τι συνέβη δεν είναι παρά η τήξη της κορυφής του ευρωπαϊκού παγόβουνου: η διάλυση της ΕΕ... επαφίεται στα αίτια της συγκρότησης της... 


Στο θεατρικό έργο του σπουδαίου Ιρλανδού ποιητή Μπρένταν Μπήαν "Ένας Όμηρος", μερικοί κυνηγημένοι πρώην επαναστάτες μαχητές του ΙΡΑ (Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός) βρίσκουν καταφύγιο σε ένα άθλιο μισογκρεμισμένο κατάλυμα απόκληρων της ζωής, στο Δουβλίνο. Κουβαλούν μαζί τους έναν νεαρό Άγγλο στρατιώτη που κρατούν ως όμηρο, προκειμένου να τον ανταλλάξουν με έναν "δικό τους" κρατούμενο στις φυλακές του Μπέλφαστ, που απειλείται με άμεση εκτέλεση. Ο νεαρός Άγγλος όμηρος αμύνεται, προσπαθώντας να τεκμηριώσει την αθωότητά του με έναν ειλικρινή έμμετρο αυτοπροσδιορισμό: Είμ’ Άγγλος νιος και τυχερός / θέλω τον βασιλιά / κι ας ακριβαίνουν τον καπνό, / φτάνει που με ρωτάν. / Την γριά Αγγλία την αγαπώ / από δύση σ’ ανατολή, / απ’ τον Ιορδάνη ποταμό / ως του Άτλα την ακτή. / Την γριά Αγγλία όπου κι αν βρεθώ / την έχω στην καρδιά, / μόνο αυτούς τους νέγρους / να έδιωχνα έξω με μια κλωτσιά. 

Αν σας πω τώρα ότι το ποίημα αυτό (που μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη για λογαριασμό της ιστορικής παράστασης του 1962) μεταφέρει στον χρόνο το αίτιο και το αιτιατό του Brexit, πιθανόν να γελάσετε• να νομίσετε ότι τρολάρω τον Βέλτσο, ή κάτι τέτοιο. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, αυτό ακριβώς συμβαίνει: ειδικά στον στίχο "κι ας ακριβαίνουν τον καπνό, / φτάνει που με ρωτάν" και στον άλλο, αυτόν που λέει "μόνο αυτούς τους νέγρους / να έδιωχνα έξω με μια κλωτσιά". Φτάνει, στη δεύτερη περίπτωση ο ρατσισμός να πολλαπλασιαστεί, στη θέση της λέξης "νέγρους" να βάλουμε τη λέξη "ξένους". Όλους τους ξένους και τους... "νέγρους" μαζί... 

Θέμα κουλτούρας 

Έτσι είναι. Αναζητώντας το αίτιο και το αιτιατό του Brexit, οδηγείσαι αναπόφευκτα στην εποχή της αποικιοκρατικής ¨γριάς Αγγλίας". Και αμέσως μετά, στην εθνικιστική και ρατσιστική κουλτούρα που εγκαταστάθηκε στον ιδεοψυχισμό της Αγγλικής αστικής τάξης (και όχι μόνον) κατά την μετααποικιακή περίοδο, καθώς οι "νέγροι" σφετερίζονταν "λευκό" ζωτικό χώρο του "νησιού". Όχι ως δούλοι όπως παλιά, αλλά ως παρίες "συγκάτοικοι" στην αρχή, και ως ισόνομοι (ποτέ ισότιμοι!) ανταγωνιστές στον εργασιακό χώρο στην πορεία... 

Έκτοτε, τα εθνικιστικά και ξενοφοβικά σύνδρομα που υποβόσκουν στην αγγλική κουλτούρα αφυπνίζονται σε κάθε περίοδο οικονομικής και εργασιακής ή γεωπολιτικής κρίσης και εκδηλώνονται φοβικά σε κάθε απόπειρα ουσιαστικής ευρωπαϊκής ενοποίησης: συνθήκη Σένγκεν, νομισματική ενοποίηση, ελεύθερη μετακίνηση εργαζομένων. "Ήταν μια εξέγερση ενάντια στην ελεύθερη μετακίνηση εργαζομένων εντός της Ε.Ε.", σχολιάζει* ο Πoλ Μέϊσον το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που οδήγησε στο Brexit. Και έχει απόλυτο δίκιο, αφού η συγκεκριμένη μετανάστευση ρίχνει τους μισθούς για τα κατώτερα στρώματα των εργαζομένων και "βάζει εμπόδια στις δημόσιες υπηρεσίες, που ήδη περικόπτονται λόγω της λιτότητας". 

Ο Άγγλος δημοσιογράφος προσθέτει μια ακόμα παρενέργεια του ζητήματος της "μετανάστευσης" και της μετακίνησης πληθυσμών ως αίτιο και αιτιατό του Brexit: πυροδότησε μια ευρύτερη δυσαρέσκεια για την αποτυχία του πληθυσμού να επωφεληθεί από την ανάκαμψη και για τις περιορισμένες προοπτικές της επόμενης γενιάς... 

Μετά Brexit ρατσισμός

Ο εθνικισμός και η ξενοφοβία ως βασικό αίτιο και αιτιατό του Brexit τεκμηριώνεται από ένα πλήθος αντιδράσεων ρατσισμού και χουλιγκανισμού του σκληρού πυρήνα των νικητών του δημοψηφίσματος που κατεγράφησαν από έγκυρες βρετανικές εφημερίδες, όπως ο Guardian: «Στείλτε τους πίσω» για τους μετανάστες, λεκτικές επιθέσεις σε μουσουλμάνες γυναίκες, εκφοβισμός από θαμώνες μπαρ σε Πολωνέζα σερβιτόρα – «τι γελάς αφού θα τα μαζέψεις να φύγεις» - απειλητικά συνθήματα στις τουαλέτες σχολείου εναντίον Ρουμάνας μαθήτριας, δολιοφθορές στο Πολωνικό πολιτιστικό κέντρο στο Χάμερσμιθ του Λονδίνου που προκάλεσαν την διαμαρτυρία του Πολωνού πρέσβη και άλλα επεισόδια που σε κάνουν να μην αισθάνεσαι άνετα πια αν είσαι ξένος στο Ηνωμένο Βασίλειο... 

Ένα δεύτερο αίτιο για το Brexit, σαφώς αποσπασμένο από την ξενοφοβική και ρατσιστική αγγλική κουλτούρα, ήταν η αγανάκτηση των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων κατά της νεοφιλελεύθερης ελίτ. Που, όπως και στην ελληνική περίπτωση, συντρίβει και στη Βρετανία τη Δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη: "ναι, ήταν και μια ψήφος κατά του κατεστημένου, όπως ακριβώς και στην περίπτωση της Ελλάδας πέρυσι το καλοκαίρι", συγκρίνει ο Πόλ Μέϊσον: η μπουρζουαζία και τα κεντρώα κόμματα, ενωμένα, είπαν ψέματα, τρομοκράτησαν. Αλλά αυτό δεν λειτούργησε..." 

Το αιτιατό (το Brexit) δεν είναι παρά η τήξη της κορυφής του ευρωπαϊκού παγόβουνου. Και το αίτιο (του Brexit) δεν αρκεί για να "λιώσει" το "παγόβουνο", να το διαλύσει οριστικά: η διάλυση της Ε.Ε. επαφίεται στα αίτια της συγκρότησης της. Και ο νοών νοείτω... * Από συνέντευξή του Πόλ Μέϊσον στην ΑΥΓΗ (25 / 6/2016)

Νίκος Τσαγκρής

22 Ιουνίου 2016

Γιούνκερ: Μια προσβολή και μια απάτη

Με αφορμή μια "προσβολή" και μια "απάτη" στη ρητορική του Προέδρου της Κομισιόν Ζαν Κλώντ Γιούνκερ  



«Έρχομαι για να κομίσω ένα μήνυμα ελπίδας», είπε ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλώντ Γιούνκερ με το που πάτησε το πόδι του στην Αθήνα και ήταν σαν να έλεγε "έρχομαι για να κομίσω γλαύκας εις Αθήνας". Διότι από μηνύματα ελπίδας έχουμε εισπράξει τόσα πολλά οι Έλληνες, να φάνε και οι κότες• λίγο πριν βρεθούν επί σφαγήν στα υπερσύγχρονα σφαγεία των καιρών μας... 

 «Χαιρετίζω την αποφασιστικότητα, το θάρρος και το κουράγιο του ελληνικού λαού, χαιρετίζω τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι Έλληνες, διότι αυτό καταδεικνύει την πρόσδεσή τους στο ευρωπαϊκό όραμα», είπε κολλητά ο κ. Γιούνκερ και εγώ άκουσα "χαιρετίζω την αποφασιστικότητα το θάρρος και το κουράγιο με το οποίο ο Ελληνικός λαός αντιμετώπισε τον οικονομικό (και όχι μόνον) σφαγιασμό του από την Κομισιόν και τους άλλους ευρωπαϊκούς θεσμούς"... 

Ναι, είμαι προκατειλημμένος με την Κομισιόν γιατί είναι αδύνατον να μην είναι προκατειλημμένος μαζί της όποιος γνωρίζει λεπτομέρειες για την ξεδιάντροπα άμεση και ξετσίπωτα διαφανή διαπλοκή των γραφειοκρατών των Βρυξελών με συγκεκριμένα βιομηχανικά και τραπεζικά λόμπυ. Και είμαι προκατειλημμένος με την Κομισιόν και τους γραφειοκράτες της, όχι μόνο επειδή δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει η σχέση με τους πολίτες και επειδή βλέπουν την Ευρώπη σαν ένα σύνολο αριθμών, περιορισμών και παραμέτρων, αλλά επειδή, με αποδείξεις και ονόματα, εάν θέλετε, είναι το πιο διεφθαρμένο τμήμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. 

Το αναγκαίο κακό 

Το χειρότερο ήταν εκείνο το "χαιρετίζω τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι Έλληνες, διότι αυτό καταδεικνύει την πρόσδεσή τους στο ευρωπαϊκό όραμα» που εκστόμισε ο κ. Γιούνκερ, γιατί είναι μια προσβολή και μια απάτη μαζί: οι προσπάθειες που καταβάλλουν οι Έλληνες στοχεύουν στην απαγκίστρωση της χώρας τους από τον μνημονιακό κλοιό, στην οικονομική και εθνική ανεξαρτησία τους εν τέλει. Και σε καμιά περίπτωση δεν καταδεικνύει πρόσδεση των Ελλήνων στο "ευρωπαϊκό όραμα", κάτι που, άλλωστε, δεν υπάρχει στον θεσμικό ευρωπαϊκό ορίζοντα ούτε σαν οφθαλμαπάτη. 

Φυσικά, οι Έλληνες γνωρίζουμε ότι το υπαρξιακό παρόν μας είναι εξαρτημένο από τη σχέση της χώρας μας με την ΕΕ, και ότι στις σημερινές συνθήκες, η σχέση αυτή είναι μια σχέση εκ' των ων ουκ άνευ. Και γνωρίζουμε ότι η συγκεκριμένη σχέση είναι μια καταναγκαστική, στην εξέλιξή της, σχέση - μια σχέση που οικοδομήθηκε στην σταδιακή παραγωγική αποδόμηση της χώρας μας• στη μετατροπή της σε χώρα - πελάτη: μια χώρα μεταμορφωμένη σε φιλόπονο χάμστερ, περιορισμένο στο ρόλο του μεταπράτη - καταναλωτή. 

Κατά τον ίδιο, περίπου, τρόπο, η σημερινή Ευρώπη είναι ένα αναγκαίο υπαρξιακό κακό για το σύνολο των ευρωπαίων πολιτών και αυτό φαίνεται παντού: στη Γαλλία, ας πούμε, όπου επί τρείς μήνες εκατομμύρια εργάτες και νεολαίοι, γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το καθεστώς απαγορεύσεων των διαδηλώσεων, τη γενικευμένη αστυνομοκρατία και καταστολή. Και συνεχίζουν τον αγώνα τους ενάντια στη βίαιη... μεταρρύθμιση των κεκτημένων εργασιακών τους δικαιωμάτων που φέρει την κομψή ευρωπαϊκή ονομασία "ελαστικοποίηση". 

Η... Εμβάθυνση 

Και στην Ιταλία βέβαια, όπου η νίκη των υποψηφίων των "Πέντε Αστέρων" του Μπέπε Γκρίλο στους δήμους όπου αναμετρήθηκαν με τους σοσιαλδημοκράτες του Ματέο Ρέντσι απέδειξε ότι ακόμα και το μακιγιαρισμένο με συριζαϊκές πινελιές ευρωπαϊκό... όραμα του Ιταλού πρωθυπουργού φαντάζει ως σαπουνόφουσκα στα μάτια των αγανακτισμένων Ιταλών πολιτών - θυμάτων της ευρωπαϊκής "μεταρρυθμιστικής" λαίλαπας. Για να αποδειχτεί ότι οι απόπειρες προσέγγισης του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν πείθουν καθώς γίνεται εμφανές ότι υπηρετούν ψηφοθηρικές σκοπιμότητες. 

Στον αντίποδα οι γραφειοκράτες της Κομισιόν βαυκαλίζονται ότι... αρέσουν, μηρυκάζοντας φλου δημοσκοπήσεις για το Brexit. Εκτιμούν ως θετικό σημάδι το γεγονός ότι το 55% των Ευρωπαίων πολιτών είναι υπέρ της "εμβάθυνσης" όπως αποκαλούν το εύρημα που φέρει το αίτημα της "περισσότερης Ευρώπης" να πλειοψηφεί σε μέσους ευρωπαϊκούς όρους. Ωστόσο σε πάρα πολλές χώρες, οι σκεπτικιστές υπερέχουν και φτάνουν σε ποσοστά Βρετανίας όπου, το 15% είναι ικανοποιημένο με την κατάσταση ως έχει, ενώ το 30% θέλει λιγότερη Ευρώπη. Ειδικά στη Βρετανία το 43% θέλει λιγότερη Ευρώπη, το 31% περισσότερη και το 26% δηλώνει ικανοποιημένο με την κατάσταση ως έχει. 

Αλλά τί σημαίνει "περισσότερη Ευρώπη" ή "λιγότερη Ευρώπη"; Όχι για τους γραφειοκράτες της Κομισιόν βέβαια, γιατί το γνωρίζουμε, γι αυτούς, όπως και για τους πολιτικούς εκφραστές τους (στην Ελλάδα βλέπε Σημίτης - Μητσοτάκης) σημαίνει περισσότερη... "εμβάθυνση", με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για την πλειονότητα των ευρωπαίων πολιτών, όμως, "περισσότερη Ευρώπη" σημαίνει περισσότερο αναγκαίο κακό: το κατά Γιούνκερ... "ευρωπαϊκό όραμα"...

Νίκος Τσαγκρής

15 Ιουνίου 2016

Brexit or not Brexit: τζόγος και... δίλημμα


Περιδιαβάζοντας τη δημοσιογραφική και μικροπολιτική φιλολογία γύρω από την πιθανότητα μιας βρετανικής εξόδου από την Ε.Ε.  

Καθώς το δημοψήφισμα για την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση συμπίπτει με την διεξαγωγή του "Euro 2016", το θέμα του Brexit παίρνει αμιγή ποδοσφαιρικό χαρακτήρα. Εξαντλείται στις προβλέψεις, θέλω να πω, ανεξάρτητα εάν των προβλέψεων προηγούνται βαρύγδουπες ή μη αναλύσεις, πολύ δε περισσότερο αν ακολουθούν. Πράγμα που ακυρώνει και τις προβλέψεις και τις αναλύσεις, βαρύγδουπες ή μη, αφού οι δημοσκοπικές ενδείξεις οδηγούν στην εκτίμηση ότι το... ματσάκι είναι 50/50 και θα κριθεί στις λεπτομέρειες• περίπου όπως θα κριθούν και τα ματς του "Euro 2016" που, στην περίοδο του βρετανικού δημοψηφίσματος, θα βρίσκεται στη φάση των "16" και θα καθιστά εξαιρετικά αμφίβολα τα στοιχήματα. Και για το Brexit και για το "Euro 2016". 

Για να γίνουμε ακριβείς, το δημοψήφισμα (23 Ιουνίου) διεξάγεται στο διήμερο... break που μεσολαβεί από την φάση των ομίλων στη φάση των "16" - και οι κακοί λένε ότι το break αυτό δεν δόθηκε για την ομαλή διεξαγωγή του βρετανικού δημοψηφίσματος, αλλά για τα γραφεία στοιχημάτων του Ηνωμένου Βασιλείου. Που, στο συγκεκριμένο μεσοδιάστημα, επιθυμούν να αποσπάσουν το μάξιμουμ του στοιχηματικού πάθους των Βρετανών για το "Brexit or not Brexit", χωρίς να χάσουν τα επίχειρα του τζόγου γύρω από τις πιθανότητες ενός ποδοσφαιρικού Brexit: την έξοδο ή μη της Εθνικής Αγγλίας από το "Euro 2016" στη φάση των "16" . Κάτι που μοιάζει πιθανότερο από ένα γεωπολιτικό Brexit στις 23 Ιουνίου. 

Ναι μεν, αλλά 

Βάζω στοίχημα ότι είναι χιλιάδες οι αριστεροί πολίτες που απολαμβάνουν τα σκαμπανεβάσματα των δημοσκοπικών τιμών του χρηματιστηρίου του Brexit. Τον ρυθμιστικό τους ρόλο στην αγορά του χρηματοπιστωτικού και του γεωπολιτικού θεάματος - ακροάματος που έχει στηθεί γύρω από το δραματοποιημένο δίλημμα... να βγει κανείς ή να μη βγει: "εδω δεν ξέρει ούτε ο Κουτσούμπας αν θέλει Brexit, που συνήθως τα ξέρει όλα... Άντε να ξέρουμε τώρα εμείς, οι απλοί συριζαίοι... ρεβιζιονιστές", σπάει πλάκα μια αρχαία συντρόφισσα, που την υπέβαλα στο σαιξπηρικά διασκευασμένο δίλημμα "to Brexit or not to Brexit". Ύστερα το σκέφτεται λιγάκι και μου απαντά: εγώ μάλλον λέω ότι καλύτερα... "to Brexit", μήπως κουνηθεί το όλο σύστημα... Μπας και αυτοκαταστραφούν τα... μονοπώλια, μιας και η πάλη των λαών πολύ καθυστερεί... 

Αυτά είναι. Και πέρα απ' αυτά, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η Ελληνική Αριστερά γενικότερα, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, ελάχιστα ενδιαφέρεται, ενημερώνεται και προβληματίζεται, και ως κομματικός μηχανισμός ενημερώνει για τις πιθανές και τις απίθανες γεωπολιτικές και οικονομικές παρενέργειες ενός Brexit. Εξάλλου, είναι αμφίβολο εάν υπάρχει σχηματισμένη εθνική στάση επί του θέματος, η δε θέση του ΣΥΡΙΖΑ, ασχημάτιστη επίσης, εξαντλείται στην αμήχανη και ανούσια ευρωδιπλωματία του "ναι μεν, αλλά" : "να βοηθηθεί μεν η Μεγάλη Βρετανία στα θέματα της ανταγωνιστικότητας και των σχέσεών της με την Ευρώπη, αλλά να μην καταστρατηγείται το ευρωπαϊκό κεκτημένο"... 

Παρενέργειες 

Από μια άποψη, πάλι καλά. Οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις της χώρας, ιδιαίτερα οι "Μένουμε Ευρώπη" ή " Παραιτηθείτε", όπως μετονομάστηκαν πρόσφατα, ασχολούνται περισσότερο με το Grexit παρά με το Brexit. Υπό την έννοια ότι βυσσοδομούν για την αποδόμηση του ευρωπαϊκού προφίλ της κυβέρνησης Τσίπρα και την επαναφορά της απειλής... Grexit. Ενώ για το Brexit και την απειλή αποδόμησης της Ε. Ε που επισύρει, ούτε κουβέντα... 

Αυτήν ακριβώς την αποδόμηση, ως παρενέργεια της εξόδου της Μ. Βρετανίας, εύχονται αρκετές από τις εκτός Ε.Ε. χώρες της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά και αρκετές εντός αυτής, ανάμεσά τους η Δανία και η Σουηδία. Μιλάμε για χώρες που, καιρό τώρα, αναπτύσσουν έντονο σκεπτικισμό για τη σχέση τους με την Ε.Ε., καθώς επιθυμούν διακαώς να ξεφύγουν από το σφιχτό έλεγχο των ευρωπαϊκών θεσμών και να αναλάβουν οι ίδιες τον έλεγχο των οικονομιών τους. 

Οι φόβοι επεκτείνονται ακόμα και σε πιθανές παρενέργειες τύπου ντόμινο, ως αποτέλεσμα της ενθάρρυνσης των εθνικών κυβερνήσεων να αναζητήσουν οικονομική και αναπτυξιακή ανεξαρτησία - να απαλλαγούν από τους ασφυκτικούς πολιτικούς ελέγχους της Κομισιόν, κατά τα πρότυπα τω χωρών - μελών της "Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών" (EFTA). Την Ισλανδία, την Ελβετία, τη Νορβηγία και το Λιχτενστάιν, χώρες που έχουν μεν πρόσβαση στην αγορά της ΕΕ, αλλά δεν υπόκεινται στους ίδιους πολιτικούς ελέγχους που επιβάλλουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών στα υπόλοιπα-κράτη.. 

Καταλαβαίνετε, όμως, πως παρόμοιες προσεγγίσεις είναι άκρως απαγορευτικές για χώρες που συνδέονται με δεσμούς... μνημονιακού αίματος με την Ευρώπη: εδώ δεν ξέρει ολόκληρος... Κουτσούμπας αν πρέπει να Brexit or not Brexit. Τι να ξέρουμε εμείς οι απλοί Συριζαίοι;

Νίκος Τσαγκρής

8 Ιουνίου 2016

Σταύρος Σημίτης-Σαμαράς, του Κυριάκου


Η Ν.Δ. του Κυριάκου, συνεπικουρούμενη από τα υπολείμματα της διαπλεκόμενης ήττας (Σημίτης - Ψυχάρης- Σαμαράς) αρνείται να συμβιβαστεί με την πανευρωπαϊκή αποδοχή του "μεταρρυθμιστικού ΣΥΡΙΖΑ"  

Μιλώντας εκ του αποτελέσματος μπορούμε να πιστοποιήσουμε ότι, εν τέλει, ο Αλέξης Τσίπρας τα κατάφερε καλύτερα απ' τους νεοφιλελεύθερους και ταυτόχρονα καλύτερα απ' τους σοσιαλιστές: πέτυχε την αξιολόγηση εφαρμόζοντας τις προαπαιτούμενες από το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεις, και την πέτυχε προστατεύοντας μισθούς και συντάξεις, ανακατανέμοντας τα φορολογικά βάρη υπέρ των ασθενέστερων οικονομικών τάξεων και κερδίζοντας το στοίχημα για την ελάφρυνση του χρέους". 

 Αυτή είναι η εκτίμηση ενός κορυφαίου αξιωματούχου της Κομισιόν, μια εκτίμηση που συμμερίζονται και εκφράζουν δημοσίως ακόμα και ορισμένοι απ' τους πλέον σκληρούς συστημικούς παράγοντες. Ο πολύς Γερούν Ντάϊσελμπλουμ, ας πούμε, που για πρώτη φορά στη συστημική του θητεία βρήκε το θάρρος να δηλώσει ότι είναι ένας... σοσιαλδημοκράτης που θαυμάζει τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος "κέρδισε τις εκλογές τον προηγούμενο Σεπτέμβριο διότι διόρθωσε τα λάθη του, ο ίδιος άλλαξε, το κόμμα του έχει γίνει πιο ειλικρινές (!) κλπ. κλπ... 

Στην ίδια εκτίμηση για τον Αλέξη Τσίπρα και την "καλή δουλειά που έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ" συγκλίνουν αρκετοί πρωτοκλασάτοι κεντροαριστεροί Ευρωπαίοι ηγέτες, όπως ο Ματέο Ρέντσι και ο Φρανσουά Ολάντ, χωρίς, φυσικά, να ενδιαφέρονται για την εκτίμηση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ (την αυτοεκτίμηση του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, εννοώ) αλλά και της κυβέρνησης, ή μέρους αυτής, επί του ζητήματος. Ενώ η αδιαφορία αυξάνεται και... πληθύνεται, όταν οι εκτιμήσεις για τη "δουλειά" της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (αυτόν το μικρό, μα σπουδαίο κύκλο διακυβέρνησης που κλείνει με την αξιολόγηση) προέρχονται από το ευρύτερο εκλογικό κοινό του ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας δεν ασχολείται... 

 Σύγκλιση... μεταρρυθμιστών 

 Το θέμα είναι ότι ακριβώς τη στιγμή που ακόμα και κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού (πολλοί εκ των οποίων αποτελούν εκλεκτά μέλη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος) υποδεικνύουν τον Έλληνα πρωθυπουργό και τους υπουργούς του ως υποδειγματικούς μεταρρυθμιστές "που τα κατάφεραν καλύτερα και απ' τους νεοφιλελεύθερους και απ' τους σοσιαλδημοκράτες", οι εντόπιοι πολιτικοί παράγοντες αντιδρούν. Και οι νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες 

Νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες τρόπος του λέγειν, βέβαια, αφού στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλαία, σπάνια οι νεοφιλελεύθεροι ήσαν νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες σοσιαλδημοκράτες, ενώ πιο νεοφιλελεύθεροι απ' τους νεοφιλελεύθερους ήσαν οι σοσιαλδημοκράτες και πιο σοσιαλδημοκράτες απ' τους σοσιαλδημοκράτες οι νεοφιλελεύθεροι: το μόνο κοινό σημείο των εντοπίων νεοφιλελευθέρων τε και σοσιαλδημοκρατών είναι ο... Σταύρος Ψυχάρης. Για να είμαστε ακριβείς, η σύγκλιση των εντόπιων νεοφιλελευθέρων και σοσιαλδημοκρατών - ανεξάρτητα αν είναι νεοφιλελεύθεροι που έγιναν σοσιαλδημοκράτες ή σοσιαλδημοκράτες που έγιναν νεοφιλελεύθεροι - με την ΔΟΛια άποψη ότι ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του απέτυχαν ως μεταρρυθμιστές. Ότι τα έκαναν μούσκεμα με την αξιολόγηση, την έκλεισαν στραβά, και ότι αυτό που πρέπει να γίνει τώρα είναι να δημιουργηθεί ένα ρεύμα μεταρρύθμισης απ' όλες τις δυνάμεις της δεξιοκεντροαριστεράς, όπως επανειλημμένα έχει τονίσει ο Κώστας Σημίτης, το οποίο "θα μπορούσε να είναι η ομπρέλα (!) που θα καλύψει τους πάντες", κάθε σωστό... μεταρρυθμιστή. 

 Μιά φενάκη 

Μιά άλλη φαεινή ιδέα, της οποίας εμπνευστής είναι ο παλαίμαχος πολιτικός Αντώνης Σαμαράς. που θα μπορούσε, υποτίθεται, να ενώσει τους νεοφιλελεύθερους με τους σοσιαλδημοκράτες, ανεξάρτητα αν πρόκειται για σοσιαλδημοκράτες που έγιναν νεοφιλελεύθεροι ή νεοφιλελεύθερους που έγιναν σοσιαλδημοκράτες, είναι να μπουν οι πραγματικοί μεταρρυθμιστές στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας. Και αυτοί, σύμφωνα με τον εμπνευστή της... φαεινής, είναι τα πρώην και τα νυν στελέχη του ΠΑΣΟΚ: «Πρόσεξε! Υπάρχει μια πολιτική κλωστή που ενώνει τους πραγματικούς μεταρρυθμιστές. Από τη Δεξιά ως την Κεντροαριστερά, πέρα και πάνω από κόμματα», προειδοποίησε ως έμπειρος... ηττημένος ο κ. Σαμαράς τον άπειρο διάδοχό του Κυριάκο. Δίνοντάς του στο χέρι τον μίτο της κλωστής που ενώνει τους πραγματικούς μεταρρυθμιστές της ΝΔ με τους πραγματικούς μεταρρυθμιστές Βαγγέλη Βενιζέλο, Άννα Διαμαντοπούλου, Ανδρέα Λοβέρδο και Γιάννη Μανιάτη, ας πούμε, ανεξάρτητα αν είναι σοσιαλιστές που έγιναν νεοφιλελεύθεροι, ή νεοφιλελεύθεροι που έγιναν μεταρρυθμιστές. 

Σταματάω εδώ, καθώς έγινε προφανές, ελπίζω, αυτό που θέλω να περιγράψω: ότι, ενώ η πλειονότητα των Ευρωπαίων πολιτικών και θεσμικών παραγόντων εκδηλώνουν επωνύμως και δημοσίως το θαυμασμό τους για τον επιτυχημένο μεταρρυθμιστή Τσίπρα και την κυβέρνησή του ("τα κατάφερε καλύτερα απ' τους νεοφιλελεύθερους και ταυτόχρονα καλύτερα απ' τους σοσιαλιστές"), η ελληνική αντιπολίτευση, με προεξάρχουσα τη Ν.Δ. του Κυριάκου, συνεπικουρούμενη από τα υπολείμματα της διαπλεκόμενης ήττας που φέρει το ονοματεπώνυμο Σταύρος Σημίτης - Σαμαράς, αρνείται να συμβιβαστεί με αυτήν την πανευρωπαϊκή αποδοχή του "μεταρρυθμιστικού ΣΥΡΙΖΑ". Και φυτοζωεί σε μιαν ανταγωνιστική με την κυβέρνηση μεταρρυθμιστική φενάκη.

Νίκος Τσαγκρής

1 Ιουνίου 2016

Η παγίδα του ηθικού πλεονεκτήματος




Μια γκεμπελική παγίδα, με "τυράκι" τον όρο "ηθικό πλεονέκτημα", που στήνεται κατά το επικοινωνιακό δοκούν των κομμάτων της αντιπολίτευσης  

Η κυβερνητική γκάφα με τις "off shore εταιρείες για βουλευτές", που δεν ήταν κυβερνητική γκάφα αλλά διακομματική κοινοβουλευτική γκάφα (εάν ήταν γκάφα και όχι συνειδητή επιλογή του νομοθετικού σώματος), που πέρασε απ' τη Βουλή και ακολούθως χαλκεύτηκε από την γνωστή φυλλάδα της στημένης αντικυβερνητικής δημοσιογραφίας ως κυβερνητική γκάφα, επανέφερε στο προσκήνιο το θέμα της... απώλειας ή μη του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. 

Και, ξαφνικά, οι εντολοδόχοι της τρόϊκας, οι αρμοστές του Σόϊμπλε, οι σφαγείς των μισθωτών και των συνταξιούχων άρχισαν να μιλούν ξανά για πολιτικό... ήθος: "Το ηθικό πλεονέκτημα της Aριστεράς έχει πάει περίπατο", δήλωσε ο νέος εκπρόσωπός τους Κυριάκος Μητσοτάκης και, "ο κ. Τσίπρας έχει αντιγράψει όλες τις κακές παλιές πρακτικές του πελατειακού κράτους», ξιφούλκησε κατά του αντιπάλου πρωθυπουργικού δέοντος• αλλά το ξίφος έμοιασε να καρφώνεται στο στήθος του, καθώς ήταν σαν να λέει "ο κ. Τσίπρας με αντιγράφει, έχει αντιγράψει όλες τις πελατειακές πρακτικές της Νέας Δημοκρατίας...". 

"Μακάρι να το είχε κάνει", σκέφτηκα, και ασυνείδητα μου πέρασε απ' το μυαλό κάτι που είχε πει προ ημερών ο Πωλ Μέησον: «ο ΣΥΡΙΖΑ κατοικεί τους ανώτερους ορόφους των υπουργείων, αλλά δεν "χτύπησε" επαρκώς την ολιγαρχική εξουσία μέσα στα υπουργεία (...) Εάν μείνει στην εξουσία, πρέπει να "καταλάβει" ολόκληρα τα υπουργεία και να αναγκάσει τους πάντες να υπόκεινται σε λογοδοσία». Έτσι: "μακάρι να το είχε κάνει", σκέφτηκα, "κι ας έχανε το... ηθικό πλεονέκτημα"... 

Μια δεξιά παγίδα 

Το "ηθικό πλεονέκτημα της Aριστεράς", όπως το διεκδικεί καταναλώνοντάς το η σαμαροδεξιά του Κυριάκου και η εν γένει αντιπολίτευση, δεν έχει καμιά σχέση με το υπαρκτό ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Είναι μια εξυπνακίστικη επικοινωνιακή παγίδα της σαμαροδεξιάς του τύπου, "όταν η Αριστερά κυβερνά με τον αστικό τρόπο (ο οποίος, εσείς κύριοι αριστεροί το λέτε, είναι διεφθαρμένος τρόπος) χάνει το ηθικό πλεονέκτημά της". Που πάει να πει ότι όταν η Αριστερά διαπραγματεύεται με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, όταν αποκαθαίρει και ελέγχει τον κρατικό μηχανισμό, όταν διορίζει έμπιστους αριστερούς σε δημόσιες θέσεις-κλειδιά, όταν νομοθετεί ευρωκεντρικές μεταρρυθμίσεις, ακόμα κι αν το κάνει με τον δικό της κοινωνικό τρόπο, εξανεμίζει και, εν τέλει, χάνει το.. ηθικό πλεονέκτημα. 

Εν ολίγοις, δεν είναι παρά μια ανήθικη παγίδα με περιτύλιγμα τον όρο "ηθικό πλεονέκτημα", που στήνεται κατά το επικοινωνιακό δοκούν για να παγιδεύσει αριστερά κορόιδα. Που δεν είναι, βέβαια, κορόιδα, αλλά μπορεί να είναι ευγενείς αριστεροί, αγνοί ιδεολόγοι, απλοί αγωνιστές που ζουν ακόμα με την αυταπάτη της επανάστασης, κλπ, κλπ. 

Απ' αυτή την άποψη έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι, με αφορμή την "κυβερνητική γκάφα με τις off shore" (που δεν ήταν κυβερνητική γκάφα αλλά διακομματική κοινοβουλευτική γκάφα κλπ. κλπ.), το εν λόγω θέμα (ο φόβος της απώλειας του πλεονεκτήματος) αποτυπώθηκε και ως βασανιστικό άγος ακόμα και σε πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ. Η οποία με τίτλο "Οφ σάϊντ με τις Offshore" έβγαλε κίτρινη κάρτα στην κυβέρνηση και στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ με το αιτιολογικό ότι, υπερψηφίζοντας την ευρωπαϊκή ρύθμιση για τις off shore, "παραβίασαν το ασυμβίβαστο μεταξύ πολιτικής ενασχόλησης και εξωχώριας οικονομικής δραστηριότητας σε φορολογικούς παραδείσους, έστω και φορολογικά συνεργάσιμους, που αποτελούσε κόκκινη γραμμή για την κοινωνία"... 

Οι... οφσορίστας της Ν.Δ. 

Φυσικά, η Αυγή έπραξε σωστά, ακόμα κι αν η αντίδρασή της, μέρος της, εάν θέλετε, μπορεί να υποδηλώνει παγίδευση στο στημένο επικοινωνιακό κόλπο με το "ηθικό πλεονέκτημα της Aριστεράς", όπως το διεκδικεί καταναλώνοντάς το η σαμαροδεξιά του Κυριάκου. Από την άλλη, όμως, το ίδιο πρωτοσέλιδο αποδεικνύει ότι το πραγματικό ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς είναι ζωντανό και παραμένει ακμαίο, αφού δεν διστάζει να δηλώσει παρών ακόμα και από την πρώτη σελίδα ενός κομματικού εντύπου (αν θεωρήσουμε ως κομματικό έντυπο την Αυγή) υπό την μορφή σκληρής κριτικής στην κυβέρνηση. 

Το πραγματικό πλεονέκτημα της Αριστεράς είναι η ασύγκριτη αγωνιστική ιστορία της, η δημοκρατική - πατριωτική κουλτούρα της, η παραδειγματική αφοσίωση των μελών της, των απλών ανθρώπων που την υπερασπίζονται και την υπηρετούν στις παραδοσιακές της αξίες, την ισοτιμία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, τον ανθρωπισμό. Αλλά είναι και η γενναία (εσωκομματική ή μη) κριτική και αυτοκριτική, όπως εκδηλώθηκε μέσω της Αυγής στην περίπτωση της ανύπαρκτης, έστω, "γκάφας με τις off shore". Κι ακόμα όπως εκδηλώθηκε έμπρακτα με την κυβερνητική αντεπίθεση πολιτικού ήθους και διαφάνειας στην ολομέλεια της περασμένης Τετάρτης. Την οποία ούτε ένα τέταρτο δεν άντεξαν οι... οφσορίστας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το έβαλαν στα πόδια, έντρομοι μπρος στο πλεονέκτημα της Αριστεράς...

Νίκος Τσαγκρής