Ο Αλέξης Τσίπρας χωρίς αντίπαλο

Ωστόσο η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ (μιας μεγάλης μερίδας στελεχών και μελών του κόμματος) με την κυβέρνηση παραμένει, αν όχι ανύπαρκτη, ενοχική  

Από τότε που ο Γκράμσι διατύπωνε την ιδέα ενός κόμματος που θα λειτουργούσε ως «συλλογικός διανοούμενος», μέχρι σήμερα που το κόμμα (ο ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε) δεν λειτουργεί καν – ή, όταν λειτουργεί, λειτουργεί ως συλλογικός… ψυχαναλυτής – τίποτε δεν είναι όπως τότε: τότε, το κόμμα όφειλε να είναι ένα οργανωτικό σχήμα που «θα συγχωνεύει την θεωρία με την πράξη και θα αποτελεί ένα εργαλείο χειραφέτησης και απελευθέρωσης των μαζών». 

Φυσικά, υπήρχε ακόμα η «επαναστατική θεωρία». Και υπήρχε και η «επαναστατική πράξη». Και μπορούσε ο… «συλλογικός διανοούμενος» να τις πάρει, να τις ανακατέψει τρόπον τινά, και να δοκιμάσει να φτιάξει εκείνο το κόμμα – «εργαλείο χειραφέτησης και απελευθέρωσης των μαζών», που λέει ο λόγος. Διότι μόνο αυταπάτες χειραφέτησης «των μαζών» έφτιαχνε και τότε το Κόμμα, ήταν – δεν ήταν «συλλογικός διανοούμενος». Και μόνο στη σφαίρα της θεωρίας. Στην πράξη (την επαναστατική πράξη) δεν έφτανε ποτέ: ας όψεται εκείνος o… καταραμένος ο «συσχετισμός των δυνάμεων». Που δεν έβγαινε ποτέ… 

Σήμερα, η επαναστατική θεωρία συντηρείται με αυταρέσκεια στα υπόγεια του Περισσού (εκεί δεν είναι τα αρχεία του ΚΚΕ;), και με απαρέσκεια στις βιβλιοθήκες των αριστερών διανοουμένων, στα ράφια παρωχημένων τόμων πολιτικής φιλοσοφίας. Ενώ η επαναστατική πράξη (η Επανάσταση, για να ‘μαστε εξηγημένοι) στεγάζεται στις αποθήκες απωθημένων αμέτρητων αριστερών και αριστεριζόντων εγκεφάλων: σε ορισμένους εξ αυτών φυτοζωεί στην κατάσταση της νοσταλγίας. Σε άλλους, υπάρχει σαν είδος ενός τρελού σχεδίου, που το υπερασπίζονται άγρια ενάντια στην πραγματικότητα… 

 Η πραγματικότητα 

Στην πραγματικότητα, πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι. Ποιες σφαίρες, δηλαδή, άνθρωποι – βόμβες ισλαμικής κατασκευής και προελεύσεως πες καλύτερα. Που αυτοαναφλέγονται και εκρήγνυνται στα κοσμικά στέκια της Δυτικής ευμάρειας, σκορπώντας ένα γύρω δολοφονικά θραύσματα μίσους για τις ζωές των άλλων. Και, «Έκρηξη Ισλαμοφοβικών επιθέσεων στη Δύση» ● «Ρωσικό μαχητικό κατέρριψαν οι Τούρκοι» ● «Οργή Πούτιν: Θα απαντήσουμε στην πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας» ● «Ρώσοι βομβάρδισαν τουρκικό κομβόι – 7 νεκροί»… Και, και, και… 

Στην πραγματικότητα, η μεγάλη εικόνα, η πλανητική, προοιωνίζεται τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Πιο τρομακτικό απ’ τον πρώτο, πιο φρικτό απ’ το δεύτερο. Η μικρή εικόνα (της μικρής μας χώρας) είναι, όπως συνήθως, παραπλανητική. Ακόμα και στην πραγματικότητά της: «η κυβερνητική πλειοψηφία χάνει και πάλι δυνάμεις, παρότι ο Πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία το περασμένο καλοκαίρι να εκκαθαρίσει το κόμμα του από τους διαφωνούντες της πρώτης διακυβέρνησης. (…) Σε ελάχιστο χρόνο η κυβέρνηση έχασε δύο βουλευτές και πλέον αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να καταγράψει νέες απώλειες, όταν θα έλθουν προς ψήφιση τα κρίσιμα νομοθετήματα για τη φορολογία των αγροτών και τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος. (…) Ο κ. Τσίπρας πέφτει θύμα των πρώτων λόγων του (…) μη μπορώντας να υπηρετήσει τα φιλολαϊκά χαρακτηριστικά του αριστερού κόμματός του. (…) Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πρωθυπουργός κάνει λόγο για εθνική συνεννόηση, διεκδικώντας αν όχι υποστήριξη, τουλάχιστον ανοχή από τους πολιτικούς αντιπάλους του…»* 

 Ενοχικός στρουθοκαμηλισμός 

Αυτή η παραπλανητική, ακόμα και στην πραγματικότητά της, εικόνα, είναι μια στημένη εικόνα της κυβερνητικής και κομματικής (του κυβερνώντος κόμματος) «πραγματικότητας». Αλλά, – τι ειρωνεία! – δεν απέχει πολύ και από την εικόνα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ (μια μεγάλη μερίδα. κυβερνητικών ή μη, στελεχών και μελών του κόμματος) για τον ίδιο τον εαυτό του. Πράγμα που δίνει υπόσταση στη στημένη εικόνα της κυβερνητικής και κομματικής (του κυβερνώντος κόμματος) «πραγματικότητας». Έτσι, ενώ στην πραγματικότητα πήγαν όλα καλά – καλύτερα από κάθε λογική προσδοκία (τα ισοδύναμα βρέθηκαν, οι πλειστηριασμοί αποτράπηκαν, ο ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση επίσης, η ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών έγινε, η «δόση» εκταμιεύτηκε), ο… συλλογικός διανοούμενος μοιάζει να μην πήρε χαμπάρι• αποδεικνύοντας ότι η σχέση του με την πραγματικότητα είναι, αν όχι ανύπαρκτη, ενοχική: εξακολουθεί να στρουθοκαμηλίζει σε πεπερασμένες θεωρίες και πράξεις που φυτοζωούν μέσα του στην κατάσταση της νοσταλγίας. Ή σαν είδος ενός τρελού σχεδίου, που το υπερασπίζεται άγρια ενάντια στην πραγματικότητα… 

Στην πραγματικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δεν έχουν αντίπαλο, το ομολογεί και ο συστημικός αρθογράφος: «το πολιτικό κενό που αφήνει πίσω της η παρατεταμένη κρίση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και η γενικότερη υποχώρηση της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης, αναδεικνύουν στην παρούσα φάση τον κ. Τσίπρα σε μοναδικό εγγυητή της σταθερότητας στη χώρα (…)* 

Και όχι μόνο «της σταθερότητας», αλλά και της εξόδου της χώρας απ’ την μνημονιακή εποχή. Της επιστροφής στην οικονομική κανονικότητα, την εθνική ανεξαρτησία, την κρατική και την κοινωνική δικαιοσύνη: μόνος αντίπαλος, ας το παραδεχτούμε, ο… «συλλογικός διανοούμενος». 

 *Από δυό διαδοχικά δημοσιευμένα άρθρα, του ιδίου αρθρογράφου, στην εφημερίδα Το ΒΗΜΑ

Νίκος Τσαγκρής