Ο Φρ. Ολάντ υπόσχεται να συντρίψει το «Ισλαμικό κράτος», ένα χαλιφάτο – φάντασμα σε μια αχαρτογράφητη περιοχή
Μια εβδομάδα πριν το μακελειό στο Παρίσι, έγραφα για το τερατώδες άνοιγμα της ρωγμής μεταξύ του ισλαμικού και του δυτικού κόσμου και την τραγική κατάληξή του. Τον εμφύλιο στη Συρία και τους Δυτικούς «μοχλευτές» του. Και τα μιλιούνια των προσφύγων. Που εγκαταλείπουν έντρομοι την βαρβαρότητα του «Ισλαμικού κράτους», αναζητώντας στέγη τροφή και προστασία στην ασφάλεια των ευρωπαϊκών μητροπόλεων…
Τι τραγική ειρωνεία; Πριν το μελάνι στεγνώσει, το Παρίσι, η μητρόπολη του ευρωπαϊκού «φωτός», βυθίστηκε στο ματωμένο σκότος του ισλαμικού μίσους. Και έγινε η πιο ανασφαλής πόλη του κόσμου, στην πιο ανασφαλή χώρα του κόσμου: Φόβος και τρόμος – κατάσταση πολιορκίας – στρατοκρατία – κλειστά σύνορα!..
Σήμερα, μια εβδομάδα μετά τη νύχτα της μεγάλης σφαγής στο Παρίσι, τα τύμπανα του πολέμου της Δύσης κατά του ISIS, (του «Ισλαμικού κράτους») ηχούν αδύναμα και φάλτσα. Όπως η φωνή του προέδρου Φρανσουά Ολάντ στις Βερσαλλίες: «Είμαστε σε πόλεμο», είπε ο Γάλλος πρόεδρος. Και αμέσως μετά, «θα καταστρέψουμε το Ισλαμικό Κράτος», απείλησε• διευκρινίζοντας ότι η Γαλλία θα συνεχίσει τις επιχειρήσεις της στη Συρία, και ότι το αεροπλανοφόρο «Σαρλ Ντε Γκωλ» θα πλεύσει στη Μεσόγειο «για καλύτερο συντονισμό των δράσεων». Ύστερα... ξεκαθάρισε ότι «αυτοί οι δολοφόνοι δεν αντιπροσωπεύουν κανέναν πολιτισμό».
Παρίσι – Νέα Υόρκη
Μάλιστα: Ο Γάλλος πρόεδρος κηρύσσει τον πόλεμο «στο κράτος του Ισλάμ» και στην επόμενη φράση του αυτοαναιρείται, αρνούμενος την ύπαρξη «κράτους του Ισλάμ», («αυτοί οι δολοφόνοι δεν αντιπροσωπεύουν κανέναν πολιτισμό») για να αυτοαναιρεθεί και στη μεθεπόμενη, δηλώνοντας ότι «η Γαλλία θα συνεχίσει τις επιχειρήσεις της στη Συρία. Κατά του «κράτους του Ισλάμ», προφανώς.
Η λογική ανακολουθία στις δηλώσεις του Φρανσουά Ολάντ (ανακολουθία πολιτική, διπλωματική και στρατηγική) παραπέμπει στις ανοησίες που εκστόμισε ο Αμερικανός πρόεδρος Μπους μετά την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Που οδήγησαν στον φανταστικό πόλεμο της Δύσης «κατά της τρομοκρατίας» και στον πραγματικό της πόλεμο κατά του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Με αποτέλεσμα την κρατική και κοινωνική αποδόμηση των δυό χωρών, την γεωπολιτική ισοπέδωσή τους. Και την αναγέννηση από τη ισλαμική σκόνη τους, του τυφλού μίσους κατά της Δύσης που ονομάστηκε ISIS.
Η αντίδραση του Ολάντ στην τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι –όπως και η αντίδραση Μπους στην τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Υόρκη – πασχίζοντας να περιορίσει τον πανικό, κινήθηκε αντίθετα στο αξίωμα της «ψύχραιμης λογικής»• με στόχο την παρανόηση, τον εκμηδενισμό της συγκίνησης, την εξάλειψη του συμβάντος: «να μας αφήσει ανίδεους να χάσκουμε με το στόμα ανοιχτό πάνω από την άβυσσο της λήθης και της βλακείας».*
Το «Ισλαμικό κράτος» δεν υπάρχει, είναι ένας ματαιόδοξος αυτοπροσδιορισμός των τζιχαντιστών – μια αβέβαιη σοφιστεία των κατασκευαστών του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»: μια αυξομειούμενη στρατιά φανατικών ισλαμιστών (τζιχαντιστών) που προέρχονται κυρίως από το Ιράκ, τη Συρία και το Αφγανιστάν και ζουν παντού στη Δύση. Και, όπως οι οριστικοί μηδενιστές, επιθυμούν την κατάργηση του παρόντος κόσμου και των δυνατοτήτων του. Χωρίς η επιθυμία τους να συνοδεύεται από κάποια σαφή άποψη για το τι θέλουν να βάλουν στη θέση του παρόντος κόσμου που θα καταργήσουν: «ένα Χαλιφάτο», λένε…
Ο ανίσχυρος έγινε ισχυρός
Πώς κάνεις πόλεμο από αέρος (από το αεροπλανοφόρο «Ντε Γκώλ») με ένα χαλιφάτο – φάντασμα, σύντροφε Φρανσουά; Πώς θα «συντρίψεις» το «Ισλαμικό κράτος», ένα μη-κράτος, που διαχέεται σε μια αχαρτογράφητη περιοχή μεταξύ Συρίας και Ιράκ (και Λιβάνου και Ιορδανίας, και Ισραήλ και Παλαιστίνης, και Κουβέιτ και Τουρκίας και Κύπρου) και διαθέτει «πρεσβείες» (ορμητήρια τζιχαντιστών) στο Παρίσι, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, τις Βρυξέλες και τις άλλες μητροπόλεις του «πολιτισμένου κόσμου»;
Και δεν είναι το «Χαλιφάτο – φάντασμα», είναι η τρομακτική δύναμή του, η ασύμμετρη δύναμη του μηδενιστικού φανατισμού• που μετατρέπει δεκάδες (αύριο εκατοντάδες ή χιλιάδες;) ανθρώπινα σώματα σε αυτοαναφλεγόμενες βόμβες – ένα ψυχολογικό υπερόπλο που κλονίζει την αυτοπεποίθηση του ισχυρού και επαναφέρει ακόμα και την έννοια της «αποτροπής» στην εποχή της πυρηνικής ισορροπίας του τρόμου: στην διπολικότητα τής αποτροπής, έναν «πολλαπλασιασμό» που γεννούσε εκείνο πού ορισμένοι συγγραφείς αποκάλεσαν «το αποτέλεσμα μπούμερανγκ». 'Επιδιώκοντας να επιβάλουν στο «δυνατό»πού θέλει να είναι αποτρέπων, καταστροφές ανάλογες μ' αυτές πού τούς απειλεί, ο άλλος «δυνατός».**
Καταλαβαίνετε, είναι αδύνατον να υπάρξει ολοκληρωμένη αποτροπή. Πόσο μάλλον «συντριβή» του ISIS με τον τρόπο του Ολάντ – που δεν είναι παρά ο τρόπος του Μπους: ένας τρόπος που οδήγησε στην κρατική και κοινωνική αποδόμηση του Αφγανιστάν και του Ιράν, την γεωπολιτική ισοπέδωσή τους. Και την αναγέννηση από τη ισλαμική σκόνη τους, του τυφλού μίσους κατά της Δύσης που ονομάστηκε ISIS.
* Andre Glucksmann, στο "Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν"
** Ζωρζ Μπυί, Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου