Ο Σόϊμπλε και το «κόκκινο σάντουιτς»

Ένα βιωματικό τραύμα που σημάδεψε τους παλαιούς αριστερούς, επιστρέφει. Και τρυπώνει στη ρωγμή του χρόνου…  

Η γνώμη μου για τους πολιτικούς, είναι γνωστό, δεν είναι… άκρως θετική. Έτσι, κάθε φορά που πρέπει να τους προσεγγίσω κριτικά, θέλοντας να αποφύγω την ευθεία «προσβολή», τους ψέγω μ’ ένα απόφθεγμα του Ιονέσκο, αντιπροσωπευτικό της γνώμης μου γι’ αυτούς. Για να προσδώσω, φυσικά, το κύρος του πολιτικά οξυδερκούς και έμπειρου αυτού σοφού, στον δημοσιογραφικό μου λόγο, τον πεζό: «Υπάρχουν δυο είδη ιδιοσυγκρασίες, η καλλιτεχνική και η επιστημονική. Υπάρχει επίσης ένα τρίτο είδος ανθρώπου, οι πολιτικοί. Αυτοί δεν μετέχουν καμιάς κουλτούρας. Θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας. Πρέπει να είναι απλώς οι διανομείς της άνεσης…».

 Όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις φωτεινές. Πολιτικοί, αν όχι με ιδιοσυγκρασία… «καλλιτεχνική» ή «επιστημονική», σίγουρα κάτι παραπάνω από «μάγειρες της κοινωνίας» ή «διανομείς της άνεσης». Πολιτικοί – επαναστάτες, ανατρεπτικοί, ρομαντικοί. Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε ας πούμε – αυτόν σκεφτόμουν εξ αρχής, κάτι διόλου τυχαίο. 

 Δυό – τρείς εβδομάδες τώρα, η σκιά του Σαλβαδόρ Αλιέντε είναι ανάμεσά μας. Το ρομαντικό πολιτικό έπος που άφησε πίσω του, βιωματικό τραύμα για εμάς τους παλαιούς αριστερούς, επιστρέφει. Και τρυπώνει στη ρωγμή του χρόνου: «ο Τσίπρας μου θυμίζει τον Σαλβαδόρ Αλιέντε. Αν πετύχαινε αυτό που είχε στο μυαλό του ο Αλιέντε, θα άλλαζαν τα πάντα στην Λατινική Αμερική. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Τσίπρα. Απλώς τον Αλιέντε τον καθάρισαν με τα όπλα. Σήμερα δεν σε καθαρίζουν με τον ίδιο τρόπο. Σήμερα έχεις απέναντί σου την οικονομία, τη δεξιά πλευρά της Ευρώπης, την Γερμανία, την Ολλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Δεν θα τον αφήσουν εύκολα να κερδίσει…» 

 Το «κόκκινο σάντουιτς» 

 Ο Κώστας Γαβράς, με τον μεγεθυντικό φακό του σκηνοθέτη, νετάρει στο ελληνικό πολιτικό δράμα, στους πρωταγωνιστές του, διακρίνει, συγκρίνει, κρίνει: η κυβέρνηση Τσίπρα πρέπει να «ανατραπεί», γιατί αν δεν ανατραπεί θα μας «ανατρέψει»… 

 Να πoια είναι η ιδέα του σκληρού (υπό γερμανική ηγεμονία) συστημικού πυρήνα: η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ανατραπεί γιατί είναι αδέσμευτη, ανεξάρτητη, ανυπότακτη, ανυποχώρητα αριστερή. Μας είναι αδύνατον να την μεταλλάξουμε, όπως κάναμε με τους σοσιαλδημοκράτες. Αντίθετα, επιχειρεί εκείνη να μας αλλάξει, να ανατρέψει τις συστημικές ισορροπίες, τους κανόνες, να διαταράξει τη «γερμανική τάξη των ευρωπαϊκών πραγμάτων… 

 «Τώρα, με τον Κάστρο στην Κούβα και τον Αλιέντε στη Χιλή, έχουμε στην Λατινική Αμερική ένα κόκκινο σάντουιτς και μοιραία όλη η Λατινική Αμερική θα γίνει κόκκινη», δήλωνε τρομαγμένος ο Ρίτσαρντ Νίξον, καθώς έβλεπε την κυβέρνηση Αλιέντε να εφαρμόζει, ανυποχώρητη, το πρόγραμμα της. Και, για να αποδομήσει το… «κόκκινο σάντουιτς», έδινε εντολή στην CIA να ανατρέψει τον Αλιέντε, ορίζοντας ως οργανωτή του πραξικοπήματος τον… δικό μας Χένρυ Κίσινγκερ. 

Είναι σαν να το ακούω, να το ψιθυρίζει ο Σόϊμπλε στο αυτί της Ολλανδής ορντινάτσας του: «Τώρα, με τον Τσίπρα στην Ελλάδα και τον Ιγκλέσιας (Ποδέμος) στην Ισπανία, έχουμε ένα κόκκινο σάντουιτς και μοιραία όλη η Ευρώπη θα γίνει κόκκινη»!.. 

 Μια «θηλιά» διαρκείας 

 Δεν γνωρίζω αν ο Σόϊμπλε είναι εκείνος που κινεί τα νήματα για την αποδόμηση του ευρωπαϊκού… «κόκκινου σάντουιτς». Δεν έχω ιδέα ποιον, ακριβώς, ρόλο έχουν στο έργο οι «θεσμοί», οι εκπρόσωποί τους, οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, η Bild, το «Θέμα», το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ο Σκάϊ, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος. Ωστόσο, δεν χρειάζεται ο μεγεθυντικός φακός του Κώστα Γαβρά για να δούμε ότι η περίπτωση Τσίπρα θυμίζει την περίπτωση Αλιέντε, ότι αν πετύχει αυτό που έχει στο μυαλό του ο Τσίπρας θα αλλάξουν τα πάντα στην Ευρώπη, όπως θα άλλαζαν τα πάντα στην Λατινική Αμερική αν πετύχαινε εκείνο που είχε στο μυαλό του ο Αλιέντε. Και δεν χρειάζεται παρά η βιωματική – ιστορική εμπειρία ενός παλαιού αριστερού Έλληνα δημοσιογράφου για να δει ότι το «έργο» παίζεται ήδη και είναι μια υπερπαραγωγή: ένα συστημικό "πραξικόπημα" διαρκείας για την ανατροπή της ελληνικής κυβέρνησης, ενορχηστρωμένο από μια τερατώδη κοινοπραξία συστημικών ευρωπαϊκών και ελληνικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης… 

«Απλώς τον Αλιέντε τον καθάρισαν με τα όπλα», λέει ο Γαβράς, ξεχνώντας ότι μέχρι να τον «καθαρίσουν» οριστικά με το δεύτερο πραξικόπημα, είχε προηγηθεί και μία (τι ειρωνεία!..) απόπειρα οικονομικού στραγγαλισμού της Χιλής*». Ωστόσο ναι, «σήμερα δεν σε καθαρίζουν με τον ίδιο τρόπο» κι ας σου έχουν φορέσει στο λαιμό μια οικονομική θηλιά διαρκείας. Και ναι, «δεν θα σ’ αφήσουν εύκολα να κερδίσεις» αλλά ποτέ δεν περίμενες να… σ’ αφήσουν: αντιστέκεσαι ανυποχώρητα. Το παλεύεις με όλα τα όπλα που διαθέτεις, πολιτικά, διπλωματικά, γεωπολιτικά. Υψώνεις λαϊκό τείχος κυριαρχίας και αξιοπρέπειας απέναντι στους συστημικούς υπονομευτές. Κερδίζεις. Νικάς…

Νίκος Τσαγκρής