Ούτε ρήξη, ούτε οπισθοχώρηση

Την συνέχιση της διαπραγμάτευση για μια νέα, δίκαιη συμφωνία που θα σημάνει το τέλος της λιτότητας και την ανάπτυξη απαιτεί η πλειονότητα των Ελλήνων 

Προσπαθώ να δώ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ. ΕΛ όπως είναι, μια κυβέρνηση – γέννημα της οργής και της ανάγκης, μια φιλολαϊκή κυβέρνηση μιας προεδρευομένης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ενός αστικού κράτους – έθνους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ• που, σε συνθήκες βαθειάς οικονομικής κρίσης – οφειλόμενης στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, την «ιμπεριαλιστική» διαχείρισή της από τις ηγεμονεύουσες την Ε. Ε. δυνάμεις, την εθελόδουλη προσαρμογή της χώρας μας στο «πλαίσιο» της συγκεκριμένης διαχείρισης – επιχειρεί, με σχετική επιτυχία και με τη στήριξη της πλειονότητας του ελληνικού λαού που αντιπροσωπεύει και κυβερνά, να ανταποκριθεί στην προεκλογική δέσμευσή της για μια «πραγματική διαπραγμάτευση με τους εταίρους». Με στόχο μια νέα συμφωνία (δανειακή σύμβαση) που θα εξυπηρετεί την αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, χωρίς να συνοδεύεται από τιμωρητικούς για τον ελληνικό λαό όρους, μέτρα λιτότητας και καταστροφικούς για την οικονομία κανόνες. Κι ακόμα, να ανταποκριθεί στην (προεκλογική, επίσης) δέσμευσή της για άμεση εφαρμογή των μέτρων ανάσχεσης της ανθρωπιστικής καταστροφής που περιλαμβάνονται στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». 

Κάπως έτσι βλέπω την κυβέρνηση όταν προσπαθώ να την δω όπως είναι, και κάπως έτσι βλέπω ότι την βλέπει και η (κυμαινόμενη από 80 – 55%) πλειονότητα των Ελλήνων που τη στηρίζει, όταν "διαβάζω» τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των σχετικών σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης. Κάπως έτσι, άλλωστε, υποθέτω, βλέπει και η ίδια η κυβέρνηση τον εαυτό της, όταν προσπαθεί να τον δει όπως είναι. Και όχι όπως θέλει να είναι, ή όπως θέλει να φαίνεται πως είναι, αν θέλει να φαίνεται διαφορετική απ’ ό,τι είναι ή απ’ ό,τι επιθυμεί να φαίνεται πως είναι… 

Ακραίες «θεωρήσεις» 

Το πώς βλέπει μια κυβέρνηση τον εαυτό της δεν είναι θέμα επικοινωνιακής φαντασμαγορίας, αλλά ζήτημα συλλογικής αυτογνωσίας. Ωστόσο, η συγκεκριμένη κυβέρνηση (το παρόν της – το μέλλον της) κρίνεται από την διαπραγμάτευση, δεδομένου ότι απ’ αυτήν κρίνεται το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων και, κατ’ ανατρεπτική ακολουθία, της ευρωζώνης και της Ε.Ε. Έτσι, η κυβέρνηση είναι η διαπραγμάτευση και, καθώς η διαπραγμάτευση γίνεται, αναπόφευκτα, ζήτημα επικοινωνιακής φαντασμαγορίας, οι πρωταγωνιστές της παραμορφώνονται, ο λόγος τους θρυμματίζεται εντός της, μαζί και το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης. Και από κοντά η κυβέρνηση, το πραγματικό της σχήμα, ο πολιτικός της χαρακτήρας. 

Λοιπόν, ποια συλλογική αυτογνωσία; Η κυβέρνηση είναι η διαπραγμάτευση, όπως την βλέπουν οι υπουργοί της, οι υφυπουργοί της, τα μέλη της! Όπως την βλέπουν οι βουλευτές της, τα κόμματα που την συνιστούν – σε ότι μας αφορά, ο ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του, τα μέλη του. Εδώ, δυό ακραίες εκδοχές θεωρήσεων: 

Η ρομαντική θεώρηση: Βλέπω την διαπραγμάτευση σαν μια μυθική ελληνική εκστρατεία για τον εξανθρωπισμό των βάρβαρων ευρωπαϊκών (γερμανικών) κανόνων, την πολιτική επανίδρυση της Ε.Ε. 

Η ευρωφοβική θεώρηση: βλέπω τη διαπραγμάτευση σαν μια εξελισσόμενη διαδικασία εγκλωβισμού της κυβέρνησης, με στόχο να οδηγηθεί στην πλήρη συνθηκολόγηση. Μονόδρομος για την Ελλάδα είναι η ανυπακοή και η ρήξη... 

 Η ρήξη είναι εύκολη. 

 Ούτε ρήξη ούτε συνθηκολόγηση: η δεύτερη είναι εύκολη, η πρώτη ευκολότερη: Διαπραγμάτευση – διαπραγμάτευση – διαπραγμάτευση, αν όχι σαν «μια μυθική ελληνική εκστρατεία για τον εξανθρωπισμό των βάρβαρων ευρωπαϊκών (γερμανικών) κανόνων…», ως αταλάντευτη επιχείρηση εκπροσώπησης και διεκδίκησης του συλλογικού «θέλω» της πλειονότητας των Ελλήνων που ανέδειξαν και στήριξαν (και στηρίζουν) αυτή την κυβέρνηση, αυτή τη διαπραγμάτευση. 

Ακριβώς! Αυτή τη στιγμή, καθώς γράφω αυτό το κείμενο, καλούμαι από διαδικτυακούς φίλους να υπογράψω ένα άλλο. Ένα ψήφισμα μέσω της ομάδας Avaaz* που περιλαμβάνει, ακριβώς, αυτό το λαϊκό συλλογικό «θέλω», το περιγράφει και το διεκδικεί: 

Για πρώτη φορά μετά την έναρξη της κρίσης, γίνεται μια συντονισμένη, εθνική προσπάθεια για ένα τέλος στο αποτυχημένο πείραμα της λιτότητας που έχει γονατίσει τη χώρα μας. 

Αλλά Ευρωπαίοι ηγέτες και τραπεζικά συμφέροντα απειλούν να σκοτώσουν την ελπίδα μας. Κάποιοι ήδη μιλούν για χαλάρωση της ελληνικής θέσης. 

 Αν όμως συσπειρωθούμε τώρα και δημιουργήσουμε μια εκκωφαντική, ενωτική, υπερκομματική έκκληση ενάντια στη λιτότητα, μπορούμε να γίνουμε το δημοκρατικό αντίβαρο στην πίεση και τις φοβέρες των δανειστών. 

 Δεν έχουμε χρόνο – όλα θα κριθούν μέσα στις επόμενες μέρες. Πρόσθεσε το όνομά σου για να στηρίξουμε τη διαπραγμάτευση και να ζητήσουμε απ’ τον Α. Τσίπρα και τον Γ. Βαρουφάκη να επιμείνουν με αποφασιστικότητα στη θέση τους για τέλος στη λιτότητα και μια νέα, δίκαιη συμφωνία για τον ελληνικό λαό. Ας κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή… 

Συνυπογράφω και στηρίζω, και έτερον ουδέν… 

 * Όταν οι υπογραφές φτάσουν τις 100.000 το ψήφισμα θα παραδοθεί απ’ την ομάδα του Avaaz στους δύο πολιτικούς.

Νίκος Τσαγκρής