30 Δεκεμβρίου 2013

Ας τελειώσουν οι γιορτές...


Γράφω με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω δεν είναι αυτά που θέλω να γράψω, αλλά αυτά που πρέπει να γράψω. Κάποιες φορές που τυχαίνει να γράψω αυτά που θέλω να γράψω και όχι αυτά που πρέπει να γράψω, τα κείμενά μου είναι προσωπικά, σαν αποσπάσματα ημερολογίου, δειλές απόπειρες ενδοσκοπήσεων.

Δειλές, αφού ακόμα και τότε συλλαμβάνω τον εαυτό μου να επιλέγει ανάμεσα σ’ αυτά που θέλω να γράψω, αυτά που πρέπει να γράψω. Αυτά που η δοσμένη δημοσιογραφική μου συνείδηση μου επιτρέπει να φανερώσω στη στήλη μιας εφημερίδας…

Θέλω να γράψω γι’ αυτή την αίσθηση ανακούφισης που με διακατέχει καθώς τελειώνουν οι γιορτές, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει. Αν γράψω ότι εδώ και πολλά χρόνια, ακόμα κι από τότε που ήμουνα παιδί, νιώθω να σύρομαι σε βαρετά Χριστούγεννα, σε καταθλιπτικά Πάσχα, σε ανούσιες εθνικές ή εορταστικές επετείους, αν φανερώσω ότι τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα ανθρώπινα ευρήματα τα βιώνω υποχρεωτικά, ακόμα και καταναγκαστικά, είναι πιθανό ή και βέβαιο ότι θα προκαλέσω ή θα προσβάλλω όλους αυτούς τους πατριώτες (τους αναγνώστες της στήλης, την… κοινή γνώμη) που περιμένουν πώς και πώς τις γιορτές, τις χαίρονται και τις απολαμβάνουν. Πρέπει;

Θέλω να γράψω ότι αν τα Χριστούγεννα είναι μια γαλοπούλα και δυό κηροπήγια στο τραπέζι, αν η Πρωτοχρονιά είναι ένα ακόμα παιχνίδι στο δωμάτιο των παιδιών, ένα ρεβεγιόν με τον Μαζωνάκη και την Γαρμπή, το σβήσιμο των φώτων την ώρα που παρακολουθείς το εορταστικό επεισόδιο του Dancing with the stars, αν οι γιορτές είναι η θυσία του πετσοκομμένου 12ου μισθού ή του επιδόματος ανεργίας στον βωμό της οικονομίας της αγοράς, δεν με αφορούν.

Δεν είναι παρά ένα-δυο περίσσια μουντά σύννεφα στον νεφελώδη ουρανό του «πολιτισμένου κόσμου», δυό-τρία ακόμα νεφελώματα στη σκοτεινή, την εικονική, την πλαστή ευμάρεια των καιρών μας.

Έτσι, σαν κάποιος συγγραφέας που γράφει αυτό που θέλει και όχι σαν αρθρογράφος μιας εφημερίδας που γράφει ό,τι πρέπει, θα ήθελα να γράψω πως «αυτό που επιθυμώ στ’ αλήθεια, στο πιο μύχιο βάθος της ψυχής μου, είναι να φύγουν αυτά τα άτονα μουντά σύννεφα που σαπουνίζουν με στάχτη τον ουρανό. Αυτό που μονάχα θέλω να δω είναι το γαλανό να ξεπροβάλλει ανάμεσά τους, αλήθεια φωτεινή και βέβαιη, γιατί είναι τίποτα και δεν θέλει τίποτα»*…

Όμως, γράφω με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω δεν είναι αυτά που θέλω να γράψω, αλλά αυτά που πρέπει να γράψω. Το ελάχιστο, είναι αυτή η αίσθηση ανακούφισης που με διακατέχει καθώς τελειώνουν οι γιορτές… *Φερνάντο Πεσσόα, από το Βιβλίο της Ανησυχίας

19 Δεκεμβρίου 2013

Ο Σόϊμπλε και η «επανίδρυση»


Η παράταση της Υπουργικής θητείας του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε προοιωνίζεται το τέλος του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού. Εκτός κι αν επικρατήσει η ιδέα της επανίδρυσης

 Η παραμονή του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε στο υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας (που είναι και το υπουργείο Οικονομικών της Ε.Ε.) σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από τον Ελληνικό και διεθνή Τύπο. Αλλά ανεπαρκώς. Μόνο στο επίπεδο των δημοσιονομικών συνεπειών του γεγονότος: «η δημοσιονομική πειθαρχία στις χώρες της ευρωζώνης θα ενταθεί», «οι πολιτικές της λιτότητας θα οξυνθούν», «η έξοδος από την κρίση θα καθυστερήσει». Τέτοιες προσεγγίσεις…

Ωστόσο, μια γνωστική, εντός πολιτικού χώρου και χρόνου, αξιολόγηση του γεγονότος, οφείλει να το ντύσει με την τραγικότητα που του αρμόζει: ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε δεν είναι ένα τυχαίο πολιτικό πρόσωπο, είναι ο βασικός εκφραστής της διάβρωσης της ευρωπαϊκής κουλτούρας από το σαράκι των ΗΠΑ. Και η παράταση της παραμονής του στην γερμανική κυβέρνηση προοιωνίζεται την οριστική κατάρρευση του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού. Το οριστικό τέλος της Ευρώπης του κοινωνικού κράτους, της Ευρώπης της αλληλεγγύης, της Ευρώπης της ισοτιμίας…

Ο πρωτοπόρος της διάβρωσης

Ας θυμηθούμε: όλα αρχίζουν τότε που η πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρχισε να παίρνει στα σοβαρά εκείνη την μπούρδα του Μπους για «πόλεμο του δυτικού κόσμου κατά της τρομοκρατίας»…

«Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είναι μια αμερικανική προσφορά στη δυτική κουλτούρα», απάντησε αμέσως ο διορατικός Νόαμ Τσόμσκι, προβλέποντας το κακό. Και πριν αλέκτωρ φωνήσαι, ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε (υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας τότε) πρώτος μεταξύ των Ευρωπαίων κυβερνητικών παραγόντων, ανταποκρίθηκε στην αμερικανική… προσφορά: πρότεινε την επαναφορά της θανατικής ποινής στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Το μόνο που δεν εξήγησε ήταν εάν θα επέλεγε ο ίδιος τις περιπτώσεις των εγκλημάτων (ή των εγκληματιών;) που θα τιμωρούνται με θανατική ποινή ή θα άφηνε την λεπτή αυτή αποστολή στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Το γεγονός ότι ένας Ευρωπαίος κυβερνητικός αξιωματούχος προτείνει την εισαγωγή της θανατικής ποινής στο ποινικό Δίκαιο μιας χώρας – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι, από μόνο του, ένα γεγονός που προσβάλει βάναυσα την παραδοσιακά ανθρωποκεντρική ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα. Πολύ περισσότερο που ο Σόϊμπλε δεν έμεινε εκεί, πρότεινε ακολούθως την εφαρμογή της αμερικανικής νομοθεσίας για θέματα τρομοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή «το κράτος Δικαίου που λειτουργεί στην Ευρώπη είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει νέες απειλές, όπως η τρομοκρατία». Κόλαφος!.. Και ορυμαγδός αντιδράσεων από τον προοδευτικό Τύπο και τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Η διαλυτική συνθήκη της Λισσαβόνας

Αλλά η αναμενόμενη ομοβροντία αντιδράσεων της ευρωπαϊκής κυβερνητικής ηγεσίας δεν ήρθε ποτέ. Αντίθετα, οι εντός και εκτός Γερμανίας, κυβερνητικές αντιδράσεις στην πρόκληση Σόϊμπλε υπήρξαν από ανύπαρκτες έως.. θετικές. Ενώ τα κορυφαία στελέχη του CDU εξέφρασαν τη στήριξή τους στον υπουργό Εξωτερικών. Σκέτη θλίψη …

Το τραγικό είναι ότι αυτή ήταν μόνο η αρχή. Σταδιακά εκδηλώνεται μια σειρά συντεταγμένων πράξεων διάβρωσης του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, μια συστηματική ακολουθία αποδομητικών «μεταρρυθμίσεων». Αποκορύφωμα η συνθήκη της Λισσαβόνας (2007) που αποκαθηλώνει θεμελιώδεις ευρωπαϊκές πολιτικές και πολιτισμικές αρχές∙ μεταλλάσσοντας σταδιακά, την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα αμερικανικού τύπου καθεστωτικό υβρίδιο – υποχείριο της κυρίαρχης οικονομικής ελίτ. Με την ευγενική φροντίδα της Γερμανίας και των Βορείων συμμάχων της και χορηγό την οικονομική κρίση.

Κεντρικός τοποτηρητής και πολιτικός εκφραστής αυτού του «καθεστώτος», ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε. Ο οποίος παραμένει υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και στη νέα κυβέρνηση, προφανώς για να συνεχίσει το έργο του. Ως το Ευρωπαϊκό τέλος..

 Η ιδέα της επανίδρυσης

Πραγματικά τώρα, το μόνο που μπορεί να αποσοβήσει το τέλος, θα ήταν μια απόπειρα «επανίδρυσης της Ευρώπης». Κι ας φαντάζει ως απίθανος στόχος, ας ακούγεται ως ιδέα πομπώδης, ή υπερφίαλη, ή ουτοπική, ακόμα και επικίνδυνη, αναλόγως του πολιτικού χρωματισμού των αυτιών που την υποδέχονται…

Προσωπικά την αντιλαμβάνομαι ως μια εξαιρετικά τολμηρή ιδέα, όπως πρέπει να είναι οι ιδέες και οι στόχοι μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς: «η Ευρώπη που οικοδόμησαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των κυρίαρχων δυνάμεων της λαϊκής Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη των κοινών οραμάτων της αλληλεγγύης και της προόδου», είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στη Μαδρίτη. Και πρόσθεσε: «μια νομισματική ένωση που διαιρεί τα κράτη της, διαιρεί τις κοινωνίες των κρατών της, αυξάνει την ανεργία, τη φτώχεια και την κοινωνική πόλωση, ή θα επανιδρυθεί ή θα καταρρεύσει»…

Ακριβώς: η Ευρωπαϊκή Ένωση, εάν δεν επανιδρυθεί, θα καταρρεύσει. Και μέχρι να καταρρεύσει, θα παραμένει στην σημερινή βαρβαρότητά της: μια Ευρώπη που χαρίζει περισσότερο πλούτο στους πλούσιους και δυνατούς και περισσότερη φτώχεια, εξαθλίωση, ταπείνωση, στους φτωχούς και τους αδύναμους. Μια Ευρώπη αποκομμένη από την παραδοσιακή της πολιτική κουλτούρα, εντελώς άσχετη με την Ευρώπη των κοινών οραμάτων της αλληλεγγύης και της προόδου..

Νίκος Τσαγκρής

12 Δεκεμβρίου 2013

Μνημόνιο: το υπερόπλο της νέας τάξης

 
Η πολιτική της λιτότητας είναι μια πολιτική σχεδιασμένη για να αποτύχει. Στόχος το ολοκληρωτικό γκρέμισμα του πυλώνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού: του «κοινωνικού συμβολαίου»

Τα έχουμε μάθει απ’ έξω κι… ανακατωτά γιατί τα βιώνουμε, τα νοιώθουμε στο πετσί μας: η λιτότητα αυξάνει τη φτώχεια, η φτώχεια οδηγεί σε ύφεση, η ύφεση περιορίζει την ανάπτυξη, ο περιορισμός της ανάπτυξης αυξάνει την ανεργία, η αύξηση της ανεργίας οδηγεί σε μεγαλύτερη φτώχεια, που οδηγεί σε μεγαλύτερη ύφεση και μηδενική ανάπτυξη και ακόμη μεγαλύτερη ανεργία και φτώχεια, και μιζέρια και ούτω κάθε εξής…
Όλα αυτά για την αποπληρωμή του χρέους; Όχι, υποστηρίζουν κάποιοι αιρετικοί επιστήμονες, κάποιοι ανεξάρτητοι αναλυτές, κάποιοι αριστεροί πολιτικοί και διανοητές: είναι μια αποτυχημένη πολιτική από σχεδιασμό. Εκτός από την αποπληρωμή του χρέους με όποιο δυνατό μέσο, στόχος είναι η υπονόμευση και το ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, η δημιουργία στρατιών ανέργων. Και, οι πολιτικές λιτότητας εξασφαλίζουν αυτόν τον στόχο…
Αν είναι έτσι, αν πρόκειται, πράγματι, για μια «αποτυχημένη πολιτική από σχεδιασμό», με τους στόχους που οι συγκεκριμένοι «αιρετικοί» περιγράφουν, και εάν το βασικό πειραματόζωο για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής αυτής είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες, τότε το πείραμα πέτυχε. Απολύτως!..

Έγκλημα χωρίς αιτία;

Σε πρώτη ανάγνωση το συγκεκριμένο «πείραμα», αυτή η «σχεδιασμένη για να αποτύχει πολιτική», μπορεί να εκληφθεί ως θεωρία συνωμοσίας. Αλλά η Ελληνική περίπτωση (που δεν είναι η μόνη, υπάρχει και η Πορτογαλική και η Κυπριακή και η Ιρλανδική και η Ισπανική και η Ιταλική) δεν είναι θεωρία, είναι μια πράξη. Μια τραγική πράξη, ένα ανεξήγητο πολιτικό – κοινωνικό – οικονομικό έγκλημα, οι στόχοι του οποίου παραμένουν θολοί, τα κίνητρα ανεξήγητα. Όλα αποδίδονται, γενικά και αφηρημένα, στην «οικονομική κρίση». Και, μόνο αυτοί οι «αιρετικοί επιστήμονες», οι «ανεξάρτητοι αναλυτές», οι «αριστεροί πολιτικοί και οι διανοητές» που είπαμε, επιχειρούν να αποκαλύψουν τους στόχους, να διερευνήσουν τα κίνητρα: πρόκειται για «μια σχεδιασμένη να αποτύχει πολιτική» που, με βασικό όπλο τη λιτότητα, στοχεύει στο ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, στη δημιουργία στρατιών ανέργων, την αποδυνάμωση της δημοκρατίας…
Ποιοι; Ποιοι είναι εκείνοι που εμπνεύστηκαν και εφαρμόζουν αυτή τη «σχεδιασμένη να αποτύχει» πολιτική; Ποιοι οι αυτουργοί του «εγκλήματος; Εδώ οι προσδιορισμοί αφήνονται μερικώς ασαφείς από τους «αιρετικούς ερευνητές»: την εμπνεύστηκε «το κεφάλαιο», ή «οι ολιγάρχες», ή «η κυρίαρχη οικονομική ελίτ». Όλοι πάντως, υπονοούν κάποιο οργανωμένο – ανοργάνωτο, κάποιο θεσπισμένο – αθέσπιστο (από την παγκόσμια οικονομική ελίτ) κράτος, πάνω από κράτη και κυβερνήσεις: οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πλούσιοι, μας λέει ο Τσόμσκι, βασίζονται σε αυτό που ο οικονομολόγος Ντιν Μπέικερ αποκαλεί «το συντηρητικό κράτος γκουβερνάντα», το οποίο και εκτρέφουν. Αυτό ισχύει -σε μεγάλο βαθμό- και για τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς…

Κυβερνήσεις γκουβερνάντες

«Κράτη γκουβερνάντες»! Υπέροχο!.. Κράτη - γκουβερνάντες των συμφερόντων της κυρίαρχης ελίτ: ακριβώς σαν το ελληνικό κράτος επί κυβερνήσεως Σαμαρά – Βενιζέλου. Γιατί… μεταξύ μας, για να υπάρξει κράτος – γκουβερνάντα χρειάζεται και κυβέρνηση γκουβερνάντα. Και η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι η ιδανική γκουβερνάντα των συμφερόντων της εγχώριας οικονομικής ελίτ. Που είναι και συμφέροντα της ευρωπαϊκής κυρίαρχης ελίτ. Που, σύμφωνα με τους… αιρετικούς, πάντα, επιστήμονες και διανοητές, προωθεί μια «αποτυχημένη από σχεδιασμό πολιτική». Η οποία, «εκτός από την αποπληρωμή του χρέους με όποιο δυνατό μέσο» στοχεύει στο ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, τη δημιουργία στρατιών ανέργων κλπ, κλπ…

Πολύ ωραία. Αλλά γιατί; Προς τι αυτή η «σχεδιασμένη να αποτύχει» πολιτική; Ποια τα κίνητρα; Εδώ υπάρχουν απαντήσεις, πόρρω απέχουσες από… θεωρίες συνωμοσίας. Για να απαλλαγεί οριστικά η κυρίαρχη οικονομική ελίτ της Ε.Ε. από το βάρος του «κοινωνικού συμβολαίου» που, παραδοσιακά, χαρακτήριζε τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό…

Ποιοι ξηλώνουν το κοινωνικό κράτος;

Να πως το περιγράφει ο Νόαμ Τσόμσκι στο πλαίσιο της πρόσφατης συνέντευξής του στην ΑΥΓΗ: το τέλος του «κοινωνικού συμβολαίου» είναι «ένα σχέδιο πολιτικής, βασισμένο στα συμφέροντα των σχεδιαστών του, που πιθανότερα είναι οι τραπεζίτες και οι διευθύνοντες σύμβουλοι, παρά οι… επιστάτες που καθαρίζουν τα γραφεία... Και συμπληρώνει: ο Μάριο Ντράγκι (σ.σ: ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας αυτοπροσώπως) σε μια συνέντευξή του, πληροφόρησε τη Wall Street Journal ότι «το παραδοσιακό κοινωνικό συμβόλαιο της ηπείρου» –ίσως η πιο σημαντική συμβολή της στον σύγχρονο πολιτισμό– «είναι ξεπερασμένο» και πρέπει να ξηλωθεί…»*

Όμως ο Ντράγκι είναι ένας κορυφαίος ευρωπαίος γραφειοκράτης που, μαζί με τους γραφειοκράτες της Κομισιόν και τους υποτιθέμενους πολιτικούς προϊσταμένους του – την κ. Μέρκελ τον κ. Ολάντ και τους άλλους κυβερνητικούς ηγέτες των χωρών – μελών της ευρωζώνης – υποτίθεται πως εργάζεται (και εκείνοι μαζί του) για να προστατεύσει τα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους, να κρατήσει όρθιο τον βασικό πυλώνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, το «κοινωνικό συμβόλαιο». Δεν είναι; Και σ’ αυτή την… καταραμένη συνέντευξη, στη Wall Street Journal εμφανίζεται να εργάζεται για το γκρέμισμα του «πυλώνα», το ξήλωμα του «κοινωνικού συμβολαίου»! Μπέρδεμα ε; Άντε τώρα να ξεχωρίσεις τον συνωμότη από τη θεωρία συνομωσίας…

*Συνέντευξη στους Χ. Ι. Πολυχρονίου – Αναστασία Γιαμαλή. 9.12.2013

Νίκος Τσαγκρής

5 Δεκεμβρίου 2013

Τρέχουν πίσω από τον Τσίπρα



Καθώς το κυβερνητικό μέλλον των Σαμαρά – Βενιζέλου προδιαγράφεται ως εξαιρετικά δυσοίωνο, οι δυό εταίροι πουλάνε επικοινωνιακά φύκια για αντιμνημονιακές κορδέλες

Και, ξαφνικά, οι Σαμαράς και Βενιζέλος, βάλθηκαν να μας παραστήσουν τους γενναίους, τους τολμηρούς, τους αποφασισμένους. «Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την υπέρβαση, να προχωρήσουμε σε μονομερείς ενέργειες! Να νομοθετήσουμε χωρίς την έγκριση της τρόικας: εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Τσίπρας!..
Μιλάμε για την απόλυτη αυτογελοιοποίηση, αλλά περί αυτού πρόκειται: το κυβερνητικό status των Σαμαρά – Βενιζέλου, (απ’ το οποίο πηγάζει και ο πυρήνας της κυβερνητικής προπαγάνδας κατά του ΣΥΡΙΖΑ) καθοριζόμενο από τις υπογραφές τους που, φαρδιά – πλατειά, κοσμούν το μνημόνιο, σημαδεύεται από την εκχώρηση της άσκησης της νομοθετικής εξουσίας στην «τρόικα» των δανειστών. Έτσι προέκυψε μια τερατώδης θεσμική στρέβλωση, απολύτως αναγκαία για την πολιτική επιβίωση του κυβερνητικού διδύμου Σαμαρά – Βενιζέλου: οποιαδήποτε νομοθετική απόπειρα του ελληνικού κοινοβουλίου χωρίς την έγκρισή τους, που δεν είναι παρά η έγκριση της τρόικας, καταγγέλλεται ως «μονομερής ενέργεια που οδηγεί στην έξοδο της χώρας από την ζώνη του ευρώ»…
Και ξαφνικά, το κυβερνητικό δίδυμο θέλει να φαίνεται πως απειλεί να διαπράξει το «έγκλημα» για το οποίο κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ: να νομοθετήσει «μονομερώς» για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας ρισκάροντας ακόμα και… grexit!.. Γιατί άραγε;

Στον αστερισμό των ευρωεκλογών

Σύμφωνα με πληροφορίες προερχόμενες από αξιόπιστες πηγές του στενού κυβερνητικού περιβάλλοντος, ο Σαμαράς αποδέχεται και ομολογεί ως ημερομηνία λήξεως της πρωθυπουργικής του θητείας τον Μάιο του 2014. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα εθνικές εκλογές από κοινού με τις ευρωεκλογές. Σημαίνει, ωστόσο, ότι δέχεται τον κοινό πολιτικό τόπο, σύμφωνα με τον οποίο, «οι ευρωεκλογές καθορίζουν απολύτως το μέλλον της συγκυβέρνησης, των κυβερνητικών εταίρων και των κομμάτων τους». Αντίστοιχη, βεβαίως, είναι και η προσέγγιση Βενιζέλου. Που δεν είναι προσέγγιση αλλά καταναγκασμός.
Με βάση αυτό το δεδομένο, η επικοινωνιακή – και όχι μόνον – πολιτική της κυβέρνησης, των κυβερνητικών εταίρων και των κομμάτων τους πρέπει, εφεξής, να αξιολογείται ως προεκλογική, να θεωρείται ως μέρος της καμπάνιας των ευρωεκλογών. Το ίδιο άλλωστε, λίγο – πολύ, ισχύει για όλα τα κυβερνητικά κόμματα της ευρωζώνης και τους ηγέτες τους: ήδη έχουν αρχίσει να διακρίνονται τα πρώτα ίχνη ευρωεκλογικού ρετούς στα «πρόσωπα» των συστημικών, κυρίως, ευρωπαϊκών κομμάτων.
Αλλά τι κάνουν, συνήθως, ενόψει ευρωεκλογών, οι συστημικοί ευρωπαίοι ηγέτες; Αποστασιοποιούνται απ’ το… σύστημα! Δηλαδή απ’ τους ίδιους τους εαυτούς τους: κρατούν αποστάσεις από τους «γραφειοκράτες της Κομισιόν», αποφεύγουν εμφανείς εμπλοκές σε αποφάσεις για νέα αντιλαϊκά μέτρα, νέες επιδοτήσεις βιομηχάνων και τραπεζιτών, νέες αδιέξοδες δημοσιονομικές οδηγίες…

Όλοι θα ντυθούν αντισυστημικοί

Τούτες οι ευρωεκλογές (Μάιος 2014), που γίνονται στον αφρό της ευρωζωνικής κρίσης και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, στο επίπεδο των χειμαζόμενων από τα μέτρα λιτότητας λαών των χωρών – μελών της Ε.Ε., θα προκαλέσουν αντισυστημικές θύελλες. Στο επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας αναμένονται οβιδιακές μεταμορφώσεις: θα δούμε νεοφιλελεύθερους ηγέτες να αμφισβητούν τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και να αναθεματίζουν άλλους νεοφιλελεύθερους ηγέτες ότι άφησαν την τύχη της ευρωζώνης στο έλεος των κερδοσκόπων. Και θα δούμε συστημικούς σοσιαλδημοκράτες να ντύνονται ευρωσκεπτικιστές, κατηγορώντας άλλους συστημικούς σοσιαλδημοκράτες ότι πρόδωσαν την πολιτική δίνοντας το προβάδισμα στις αγορές.
Στη χώρα μας, είπαμε, φουντώνουν ήδη τα αντιμνημονιακά… πάθη: καθώς οι ευρωεκλογές καθορίζουν ως εξαιρετικά δυσοίωνο το μέλλον των ευρωσυστημικών Σαμαρά – Βενιζέλου, οι δυό εταίροι, με ελαφρά πηδηματάκια πάνω στο καυτό θέμα των πλειστηριασμών, το στρίβουν αντιμνημονιακά: να φανεί ότι και ο μνημονιακός έχει… ψυχή. Ότι ο Τσίπρας δεν είναι κάτι το μοναδικό. Ότι μπορούν κι αυτοί… «μονομερείς ενέργειες». Μπορούν κι αυτοί ρήξεις… Επικοινωνιακές κολοτούμπες. Στην πραγματικότητα (που και πάλι δεν είναι η πραγματικότητα αλλά η εικονική – μιντιακή πραγματικότητα) η «μονομερής ενέργεια» θα «αποφευχθεί», (το θέμα των πλειστηριασμών θα λυθεί με… σκληρή διαπραγμάτευση) και το grexit θα… αποτύχει. Ωστόσο, πες, πες, κάτι θα μείνει. Μια αντιμνημονιακή αχλή, τα ίχνη μιας αντισυστημικής πούδρας στο πολιτικό μακιγιάζ του διδύμου των μνημονιακών κυβερνόντων: υπολείμματα χρήσιμα για μια ακόμη απόπειρα εξαπάτησης του εκλογικού σώματος…

Νίκος Τσαγκρής

27 Νοεμβρίου 2013

Οι μαιτρ της σχολής Σαμαρά

 
Οι πλέον ταλαντούχοι εκφραστές της πρωθυπουργικής μεθόδου διακυβέρνησης, μιας μεθόδου που στηρίζεται στην αφοπλιστική δύναμη της βλακείας.
 
Η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική που μπορεί, εύκολα, να εκληφθεί και ως ευφυΐα. Το ίδιο εύκολα, ένας βλάκας, μπορεί να «εξοντώσει» έναν ευφυή....
Συζητούν, να πούμε, ένας βλάκας με έναν ευφυή. Ο βλάκας: «Είσαι βλάκας»!... Τι απαντάει ο ευφυής; 
Το πιθανότερο είναι να απαντήσει: « βλάκας είσαι και φαίνεσαι…». Μια άλλη απάντηση είναι: Πώς το κατάλαβες αφού είσαι τόσο βλάκας; Στην περίπτωση αυτή ο ευφυής ρισκάρει, απαντάει στον βλάκα με ερώτηση, ποντάροντας στη βεβαιότητα ότι ο βλάκας δεν θα έχει απάντηση. Όμως, σε πείσμα του ευφυούς, ο βλάκας του απαντά: Βλακείες… Πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι ο βλάκας δεν είναι βλάκας , αλλά κάνει το βλάκα. Άλλωστε, το να φαίνεσαι ηλίθιος στα μάτια ενός βλάκα, είναι μια ηδονή υψηλής αισθητικής, υποστηρίζουν κάποιοι ευφυείς. Που μπορεί να είναι και βλάκες που υποδύονται τους ευφυείς ή ευφυείς που κάνουν τους… βλάκες, κάτι διόλου δύσκολο, αφού είναι!...

Το ξεσπίτωμα της… ομαλότητας

Οι μεγαλύτερες βλακείες της «μνημονιακής εποχής» (άλλη βλακεία αυτή!) εκδηλώθηκαν από τον Έλληνα πρωθυπουργό ( τον… «ταλαντούχο κ.Σαμαρά») και το επιτελείο του, με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της Μεσογείων, ας πούμε, βγήκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου και, απευθυνόμενος προς τον Ελληνικό λαό, εκτόξευσε μια απίστευτη βλακεία: «Σήμερα αποκατεστάθη η ομαλότητα στην ΕΡΤ». Υποδεικνύοντας ως… ομαλότητα τις χειροπέδες που πέρασε στην εξώπορτα του ραδιομεγάρου ο… ευφυής συνάδελφός του Δένδιας.

Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Δημόσιας Τηλεόρασης Καψής, (παγκόσμια πατέντα βλακώδους ιδιότητας αυτή) δήλωνε βλακωδώς ότι ουδέποτε ενημερώθηκε για την… αποκατάσταση της ομαλότητας στην ΕΡΤ (την ώρα που η συγκεκριμένη ομαλότητα πραγματοποιείτο κοιμόταν, ή κάτι τέτοιο), αλλά να μην ανησυχούμε διότι την πραγματική ομαλότητα θα την αποκαταστήσει ο ίδιος, «σε δυό εβδομάδες που θα μπει η ΝΕΡΙΤ στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ»…

Είμαστε ήδη πέντε εβδομάδες αργότερα και η ομαλότητα ακόμα να επιστρέψει. Παραμένει… άστεγη, εκτός ραδιομεγάρου, κι απ’ ότι φαίνεται δεν θα επιστέψει ποτέ: για να αποδειχθεί η βλακεία του υπουργού… Τηλεόρασης. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι η ΝΕΡΙΤ είναι η ομαλότητα και η ΕΡΤ η ανωμαλία. Βλακείες!..

Ο πιο καλός ο μαθητής

Στην σχολή Σαμαρά, της οποίας βασική μέθοδος είναι η διακυβέρνηση μέσω των media, η βλακεία είναι πολιτικό προσόν. Αρκεί ο …αρμόδιος βλάξ να διαθέτει υποκριτικές ικανότητες, να υποδύεται – αναλόγως των περιστάσεων – τον κοινό νου, τον ευφυή, τον ιδιοφυή ή τον εαυτό του: τον βλάκα!.. Αυτό, ας το ομολογήσουμε, το καταφέρνει θαυμάσια, καλύτερα κι απ’ τον ίδιο τον Σαμαρά, ο υπουργός του επί της Υγείας. Που ποζάρει ως ευφυής, καθώς – με υπερβάλλοντα ζήλο – εφαρμόζει τις εντολές τις τρόϊκας, ως ο βλάξ εαυτός του καθώς δηλώνει «έ, όχι και να μου κλέψει η τρόϊκα τη δόξα» και, ως ιδιοφυής, καθώς διαπράττει την βλακεία της χρονιάς. Αποκαλύπτοντας… διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ με το ράδιο Κόκκινο το οποίο παίζει διαφημίσεις του… Καλμόλ και γι’ αυτό διαπλέκεται με τους φαρμακοβιομήχανους, πράγμα που σημαίνει ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διαπλεκόμενος του τύπου «ο υπουργός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο… Άδωνης είναι μπουζούκι»…

Ο ίδιος… ταλαντούχος υπουργός, αντιμετωπίζει τις αναπόφευκτες δημοσιογραφικές επισημάνσεις για τις κατά συρροήν αθετήσεις των δεσμεύσεων του δια της… ευφυούς διπλωματικής μεθόδου της βλακείας: Κάνουμε το βλάκα κι έχει ο… Σαμαράς. (Ο Σαμαράς είναι ο Θεός του συγκεκριμένου υπουργού)

Λείπει ο κοινός νους

Το κακό είναι ότι μόνο ο κοινός νους είναι σε θέση να διακρίνει ότι οι βλακείες του Κεδίκογλου, του Γεωργιάδη, του Καψή, της πολιτικής σχολής Σαμαρά εν γένει, εκπεφρασμένες από έναν ταλαντούχο βλάκα που υποδύεται τον ευφυή, μπορούν να εξοντώσουν κάθε «αντίπαλο», από τον πιο βλάκα έως τον πιο ευφυή. Απ’ αυτήν την άποψη στην Ελλάδα δεν τα πάμε καθόλου καλά: απουσιάζει ο κοινός νους…

Όλοι θεωρούμε εαυτούς ευφυείς, ανεξαρτήτως εάν είμαστε βλάκες ή άνθρωποι με κοινό νου ή ευφυείς ή ιδιοφυείς. Ιδιαίτερα στην περίπτωση για την οποία συζητάμε, οι πολιτικοί θεωρούν εαυτούς ευφυέστερους των πολιτών και οι πολίτες θεωρούν εαυτούς ευφυέστερους των πολιτικών. Ένδειξη ότι και στον χώρο της κοινωνίας, όπως στον χώρο της πολιτικής, υπάρχει σοβαρό έλλειμμα κοινού νου. Ενώ είναι αμφίβολο εάν υπάρχει αντίστοιχο έλλειμμα βλακείας…

Όπως και να ‘χει, ένα είναι σίγουρο: η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική που μπορεί, εύκολα, να εκληφθεί και ως ευφυΐα. Το ίδιο εύκολα, ένας βλάκας, μπορεί να «εξοντώσει» έναν ευφυή. Ιδιαίτερα στο χώρο της πολιτικής, όπου η βλακεία κυριαρχεί. Παγκοσμίως…

Νίκος Τσαγκρής 

22 Νοεμβρίου 2013

ΚΚΕ: Η διάσπαση... live


Είχα την τύχη (ή την ατυχία;) να παρακολουθήσω… live, όπως το λέμε τώρα, τη διάσπαση του ΚΚΕ. Ήταν μια χειμωνιάτικη νύχτα του ’68 στις φυλακές της Αίγινας, στην αχτίνα των πολιτικών κρατουμένων. Στον «θάλαμο των στελεχών», όπως τον λέγαμε, επειδή φιλοξενούσε τα υψηλότερα, μεταξύ όλων των κρατουμένων, στελέχη της ΕΔΑ και του ΚΚΕ.

Πώς βρέθηκα εκεί; Με είχαν περιμαζέψει τα γερόντια (έτσι αποκαλούσαμε τότε τα κομματικά στελέχη) ανάμεσα από τους δεκάδες νεολαίους κρατούμενους (που ήσαν έγκλειστοι σε πλαϊνή αχτίνα), για λόγους που ουδέποτε κατάφερα να διευκρινίσω. Ίσως επειδή ήμουν ο μικρότερος κρατούμενος (για κάτι μήνες γλύτωσα τις φυλακές ανηλίκων), ίσως επειδή με έβλεπαν ως… εύελπι κομμουνιστή.Το γεγονός είναι ότι βρέθηκα στον «θάλαμο των στελεχών». Να με φροντίζουν τα «γερόντια» σαν παιδί τους.

Λοιπόν, εκείνη τη νύχτα του Φλεβάρη οι «γέροντες» ήσαν εξαιρετικά ανήσυχοι. Η ώρα ήταν περασμένη, αλλά ο ύπνος δεν ερχόταν. Με τα πολλά, τους είδα να σηκώνονται ένας-ένας, με τις πιζάμες, και να μαζεύονται κολλητά σε έναν τοίχο, ντυμένο με μια πολύχρωμη πάντα. Ένας απ’ αυτούς, ανασήκωσε την πάντα και αποκάλυψε ένα τρανζιστοράκι κρυμμένο σε μια εσοχή του τοίχου. Γύρισε το κουμπί, έψαξε για λίγο τις συχνότητες και συντονίστηκε στην «Φωνή της Αλήθειας», τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό του ΚΚΕ. Και τότε συνέβη αυτό που, στην αρχή, σας είπα: βρέθηκα να παρακολουθώ… live (μαζί με κορυφαία στελέχη του κόμματος, παρακαλώ) τη διάσπαση του ΚΚΕ. Την είδηση της διάσπασης εννοώ, βέβαια, συνοδευόμενη από το αυστηρά κατευθυνόμενο, όπως καταλαβαίνετε, ρεπορτάζ της περίφημης 12ης Ολομέλειας.

Περιττό να σας πω ότι αυτό το ιστορικό «ρεπορτάζ» δεν ήταν παρά ένας λίβελος διάσπαρτος ακραίων πολιτικών ύβρεων (του τύπου «οι προδότες», «οι φραξιονιστές», «οι ρεφορμιστές», «οι αντικομμουνιστές» «οι υπονομευτές»), εκτοξευμένος από τη μισή ηγεσία του ΚΚΕ (το «γραφείο εξωτερικού») κατά της άλλης μισής (του «γραφείου εσωτερικού»). Ακόμα πιο περιττό, να σας θυμίσω το τείχος της μισαλλοδοξίας που ορθώθηκε μετά τη διάσπαση μεταξύ των πάλαι ποτέ συντρόφων (στη ζωή και στο θάνατο!) του ΚΚΕ «εσωτερικού» και του ΚΚΕ «εξωτερικού». Που, ακόμα και σήμερα, χωρίζει το ΚΚΕ από την ανανεωτική αριστερά. Για την ακολουθία των γεγονότων της επόμενης μέρας, εντός κι εκτός φυλακών, ούτε λογος. Γενικά δεν μου αρέσει να ξύνω πληγές,πολύ περισσότερο εδώ, στα πλαίσια ενός χρονογραφήματος.  



Νίκος Τσαγκρής  (Χρονογράφημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ)

21 Νοεμβρίου 2013

Μας κυβερνούν αποστάτες!


Καθώς βιώνουμε το ρέκβιεμ της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου αποκαλύπτεται η αποστασία των πολιτικών του μνημονίου από την πολιτική

Η κοινή γνώμη δικαιούται να θεωρεί ως το ρέκβιεμ της μνημονιακής συγκυβέρνησης, την κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες στο Μέγαρο Μαξίμου, στην κεντροδεξιά πτέρυγα της Βουλής, στα κόμματα της συμπολίτευσης και ιδιαίτερα στο ΠΑΣΟΚ: με τους διαξιφισμούς «παπανδρεϊκών» - «βενιζελικών» που ακολούθησαν την… αποστασία της κ. Τζάκρη και την γενική πολιτική ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ανυποληψία που συμμερίζονται ακόμη και οι τελευταίοι μιντιακοί προστάτες που του απέμειναν, καθώς εκτιμούν ότι έχει χάσει τον έλεγχο του κόμματος και της κοινοβουλευτικής ομάδας. Γι’ αυτό και αναζητούν νέες κεντροαριστερές… πατέντες. Με εμφανείς τις προθέσεις αντικατάστασης του «ανυπόληπτου αρχηγού». Και υποκατάστασης του αποσαθρωμένου κόμματός του, με ένα άλλο, λιγότερο σαθρό κυβερνητικό δεκανίκι.

Σ’ αυτό το παρακμιακό μοτίβο, ακόμα και κυβερνητικοί αναλυτές προβλέπουν κλιμάκωση των ιδιωτικών και δημοσίων διαφοροποιήσεων των βουλευτών της συμπολίτευσης, καθώς σβήνουν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις για… δυναμική διαπραγμάτευση (το ΟΧΙ το είπε η τρόικα στην κυβέρνηση και όχι η κυβέρνηση στην τρόικα) και αποκαλύπτεται σε κοινή θέα η κυβερνητική προσήλωση στο μνημόνιο. Και προειδοποιούν ότι οι αντιδράσεις που θα γενικευθούν με την επερχόμενη άρση του παγώματος των τραπεζικών πλειστηριασμών, θα οδηγήσουν, αναπόφευκτα, σε πτώση της κυβέρνησης και εκλογές…

Έρμαια ενός αρρωστημένου πάθους


Προσωπικά, αξιολογώ τα συγκυβερνητικά δρώμενα των ημερών, συμπεριλαμβανομένων των – παρόντων και… μελλούμενων – αντιδράσεων των βουλευτών της συμπολίτευσης, ως ανωφελή: οι τελευταίοι σπασμοί της ηττημένης από την οικονομία πολιτικής. Ή οι τελευταίες εκλάμψεις της δημοκρατίας στον θανάσιμο εναγκαλισμό της με την καπιταλιστική βαρβαρότητα…

Μια άλλη εκδοχή είναι ότι τα κυβερνητικά στελέχη και οι βουλευτές που, σπασμωδικά, αντιδρούν στην πλήρη παράδοση της δημοκρατίας στον καπιταλισμό, διότι περί αυτού πρόκειται, δεν εκφράζουν παρά το μεταμοντέρνο αντικαπιταλιστικό πάθος που περιγράφει ο *Πασκάλ Μπρυκνέρ: πρόκειται για ένα ένθερμο πάθος, μια σχεδόν θρησκευτική μέθη, που αποτελεί τη μαύρη λειτουργία σε μια λατρεία στην οποία οι αντιδρώντες, πολιτικοί ή πολίτες, συμμετέχουν, έστω κι αν θέλουν να την ανατρέψουν.

Έτσι και οι «αντιδρώντες» βουλευτές και τα στελέχη της συγκυβέρνησης: είδαν τα ψέματα και την προπαγάνδα – τα δικά τους ψέματα, τη δική τους προπαγάνδα, για το υποτιθέμενο «αλάνθαστο» του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, της ευρωσυστημικής βαρβαρότητας (ανθρωποθυσίες στο βωμό της δημοσιονομικής πειθαρχίας – δημοσιονομική πειθαρχία προς χάριν της ολιγαρχίας του χρήματος) να γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι…

Ο οικονομισμός βλάπτει τη Δημοκρατία


Τώρα, μέσα στη βούλησή τους να εξορκίσουν τους δαίμονες του καπιταλισμού, φοράνε ακόμα τα στολίδια της ευσέβειας απέναντί του, έστω κι αν η ευσέβεια αυτή είναι αρνητική, καταστροφική για την ίδια τη χώρα τους, για τον λαό που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Και βέβαια για τη Δημοκρατία. Η οποία, καθώς καταναγκάζεται σε έναν διαστροφικό εναγκαλισμό με τον νεοφιλελεύθερο οικονομισμό, αργοπεθαίνει.

Χωρίς αστεία, ο υπεραιωνόβιος γάμος της δημοκρατίας με τον καπιταλισμό έχει εκφυλισθεί. Η Δημοκρατία, το έχουμε ξαναγράψει, αδυνατεί να επιβάλει στον καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Τον αφήνει να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι της «ελευθερίας των αγορών». Που δεν είναι ελευθερία αλλά ελευθεριότητα. Μια ελευθεριότητα που διαφθείρει τη Δημοκρατία, μεταθέτοντας την έδρα της νομιμότητας από το κοινοβούλιο στην επιχείρηση. Και προωθεί έναν τύπο πολιτικού ηγέτη, τον κυβερνητικό ηγέτη – μέτοχο: να δουλεύει για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, για τη συντήρηση του κεντρικού οικονομικού συστήματος. Και να υποβάλλει στους βουλευτές – τους εκλεγμένους θεματοφύλακες των λαϊκών συμφερόντων – τον καταναγκασμό** μιας ανάλγητης αρχής: «Δεν πάει να χαθεί ο κόσμος όλος, αρκεί να δουλεύει το μαγαζί»…

*«Η μιζέρια του πλούτου» (εκδόσεις Αστάρτη)

**Την απελευθέρωση των βουλευτών της συμπολίτευσης από κάτι τέτοιους καταναγκασμούς ευχήθηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας (εκείνων που «καλούνται όχι μόνο να είναι μνημονιακοί, αλλά και δεκανίκια της πιο ακραίας δεξιάς κυβέρνησης που…») και κατηγορήθηκε για πρόσκληση προς… αποστασίαν.

Νίκος Τσαγκρής

7 Νοεμβρίου 2013

Ο αργός θάνατος της μεσαίας τάξης

Τα μνημόνια επανέφεραν την δομή της ελληνικής κοινωνίας στο θλιβερό προπολεμικό δίπολο «πλούσιοι και φτωχοί»

Τα χαράτσια αυξάνονται και πληθύνονται, η ακίνητη περιουσία λεηλατείται και η μεσαία τάξη δεν αισθάνεται καθόλου καλά τελευταία. «Μας μεγάλωσαν με την απειλή του κομμουνιστικού κινδύνου, – θα ‘ρθει ο κομμουνισμός και θα σας πάρει τα σπίτια – μας τρομοκρατούσαν μια ζωή», μονολογούν χαμένοι στους διαδρόμους των εφοριών οι Έλληνες της μεσαίας τάξης: «και έρχεται, τώρα και μας τα παίρνει η ίδια η Δεξιά…»
Είναι αλήθεια: τα μεσαία στρώματα, η περίφημη ευρωπαϊκή «μεγάλη – μεσαία τάξη» (οι μικρομεσαίοι μισθωτοί του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι μικρομεσαίοι αγρότες και συνταξιούχοι) βάλλονται κατά ριπάς και διαλύονται, και καταρρέουν. Και το τερατώδες σχέδιο της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου που, επί της ουσίας, δημεύει την ακίνητη περιουσία, δεν είναι παρά η χαριστική βολή στο σώμα της μεσαίας τάξης…

Βασικός αίτιος ο καπιταλισμός

Για να είμαστε ακριβείς, πρέπει να πούμε ότι η αποδόμηση της μεσαίας τάξης δεν είναι θέμα ελληνικό, αλλά παγκόσμιο – θέμα της «κοσμοοικονομίας», όπως προσδιορίζεται επιστημονικά. Και δεν είναι θέμα τωρινό – η κρίση απλώς το επιτάχυνε – ενώ, μόνο εξ αγχιστείας σχετίζεται με την Δεξιά, λόγω της στενής σχέσης της με τον Φιλελευθερισμό: ο βασικός αίτιος για την οικονομική απονεύρωση και, εν τέλει, την φτωχοποίηση της ελληνικής και της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας, να πούμε, μεσαίας τάξης, είναι – ποιός άλλος; – ο καπιταλισμός.
Εντελώς συνοπτικά: μετά τον πόλεμο, αλλά κυρίως στην περίοδο 1967 – 1973 οι αριθμοί της μεσαίας τάξης αυξήθηκαν δραματικά, καθώς αυξήθηκαν αντίστοιχα οι θέσεις εργασίας που ορίστηκαν ως δικές της. Ταυτόχρονα ανέβηκε, επίσης δραματικά, το βιοτικό της επίπεδο. Έτσι, η μεσαία τάξη έγινε ο βασικός πυλώνας σταθερότητας των πολιτικών συστημάτων του καπιταλιστικού κόσμου, ενώ η εργατική τάξη απέμεινε να ονειρεύεται να γίνει μέρος των μέσων στρωμάτων που ευημερούσαν από πάνω της. Και να το παλεύει μέσω εισοδηματικών αυξήσεων με την υποστήριξη των συνδικάτων, και της υποβοηθούμενης από το κράτος βελτίωσης των συνθηκών ζωής της…

Το «κούρεμα» της μεσαίας τάξης

Αυτή η επέκταση είχε ως συνέπεια την σημαντική άνοδο του κόστους παραγωγής, τον μόνιμο πληθωρισμό και την αυξανόμενη συμπίεση στη συσσώρευση κεφαλαίου, προκαλώντας έντονες συστημικές ανησυχίες για την «ανταγωνιστικότητα» και για τα δημοσιονομικά βάρη του κράτους. Και αντιδράσεις: μία επίμονη, πολύτροπη και μακρόχρονη προσπάθεια κλαδέματος της μεσαίας τάξης. «Οι πολιτικές παρενέργειες του κλαδέματος της μεσαίας τάξης θα είναι, βαρύτατες», σημειώνει ο Immanuel Wallerstein: «μορφωμένη και συνηθισμένη στις ανέσεις, μια μεσαία τάξη που θα απειλείται να χαρακτηριστεί déclassé, δεν θα υπομείνει, παθητικά ένα τέτοιο πισωγύρισμα γοήτρου και εισοδήματος. Είδαμε ήδη τα δόντια της κατά τη διάρκεια των ανά τον κόσμο στάσεων του 1968. Για να την κατευνάσουν, υπήρξαν οικονομικές παραχωρήσεις από το 1975 έως το 1985. Αυτές οι χώρες πληρώνουν τώρα το τίμημα, αλλά τέτοιες παραχωρήσεις είναι δύσκολο να επαναληφθούν…»
Ακριβώς. Ήταν στραβό το …κλήμα της μεσαίας τάξης, το έφαγε και ο γάιδαρος του καπιταλιστικού συστήματος, η κρίση: από το 2007, οι παραχωρήσεις κόβονται με το μαχαίρι. Το μεγάλο «κούρεμα» της μεσαίας τάξης ξεκινά από τις ΗΠΑ μέσω της… ψιλής μηχανής του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι συνέπειες για τα μεσαία στρώματα της κλονισμένης οικονομικής υπερδύναμης είναι γνωστές: χαμένα σπίτια, χαμένες ανέσεις, χαμένα προνόμια, συρρίκνωση της… μεγάλης μεσαίας τάξης των ΗΠΑ.

Έκπτωση στην τάξη των φτωχών

Το πέρασμα της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη σήμανε την αρχή του τέλους κάθε οικονομικής παραχώρησης προς την ευρωπαϊκή μεσαία τάξη. Στην Ελλάδα, το «πειραματόζωο» του μεταμοντέρνου καπιταλιστικού συστήματος, το μεγάλο κούρεμα των μεσαίων στρωμάτων ξεκινά το 2010, με το πρώτο μνημόνιο: το σύνολο των μέτρων καθώς και οι παρενέργειές τους (πρωτόγνωρη ύφεση, και πλήρης τραπεζική αδράνεια) «χτυπούν» τη μεσαία τάξη στις ρίζες της.
Η συνέχεια είναι γνωστή: ο τριετής φαύλος κύκλος νέων μέτρων για νέο δανεισμό και νέα ύφεση και νέα μέτρα και νέο δανεισμό και νέα ύφεση και νέα μέτρα... Με τη μεσαία τάξη στο κέντρο του κύκλου, απαξιώμένη, ξεζουμισμένη, φτωχοποιημένη. Και τώρα – με τη χαριστική βολή του τερατώδους νέου Φόρου Ακίνητης Περιουσίας – να εκπίπτει και να διολισθαίνει στην νεοταξική κατηγορία των νεόπτωχων.

Ξεχνούν ή δεν βλέπουν τα κόμματα;

Το τραγικό είναι ότι, όπως στη μνημονιακή ρητορική των κομμάτων της συγκυβέρνησης, έτσι και στην αντιμνημονιακή ρητορική των κομμάτων της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε αναφορά στην αναγκαιότητα εξαιρέσεων από περικοπές και ελαφρύνσεων από φορολογικά βάρη, εξαντλείται σε κάποιους «χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους» και σε κάποια «κατώτερα εισοδηματικά στρώματα». Προφανώς όλοι ξεχνούν, ή καμώνονται πως ξεχνούν, ή δεν βλέπουν, ότι οι ταξικές δομές της ελληνικής κοινωνίας επανήλθαν στο θλιβερό προπολεμικό δίπολο πλούσιοι και φτωχοί». Και ότι όλοι – πλην πλουσίων, χαμηλόμισθοι είμαστε πια. Και χαμηλοσυνταξιούχοι, και κατώτερα εισοδηματικά στρώματα.
Και βέβαια, κάποιοι ξεχνούν ή δεν βλέπουν ότι η έκπτωτη στον «πόλο» των φτωχών, πάλαι ποτέ «μεγάλη μεσαία τάξη», είναι ο προνομιακός χώρος, να πούμε, της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. ‘Όπως ήταν κάποτε η «εργατική τάξη», ή «οι εργαζόμενοι του χεριού και του πνεύματος», κάπως έτσι…

Νίκος Τσαγκρής 

30 Οκτωβρίου 2013

Κάτι ψείρες σαν ελέφαντες

 
Η οριστική πολιτική απαξίωση του Έλληνα πρωθυπουργού στις Βρυξέλλες σβήνει κάθε ελπίδα πολιτικής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης
Σαμαρά - Βενιζέλου 
με τους Ευρωπαίους εταίρους της χώρας 
 
 
Από Δευτέρα, λέει, έρχεται η τρόικα. Έρχεται η τρόικα από Δευτέρα και πρέπει να την συναντήσει ο Σαμαράς. Του το είπε η κ. Μέρκελ να συναντήσει την τρόικα, του Σαμαρά: «Σ’ αγαπώ, σ’ εκτιμώ, είσαι το καλύτερο παιδί» του είπε, λέει, «αλλά πολιτικά δεν μιλάω μαζί σου, ότι έχεις να πεις, να το πεις με την τρόικα», του είπε. Και του είπε, (τον άφησε να υποθέσει, λέω εγώ) πως δεν τον έχει για πολιτικό, για ενοχλητικό διαπραγματευτή – έναν επαίτη, ένα παράσιτο, τον έχει…

Όμως ο Σαμαράς είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός, και η κ. Μέρκελ η Γερμανίδα ομόλογός του είναι, τίποτε παραπάνω σύμφωνα με την πολιτική και τον πολιτισμό τον ευρωπαϊκό δεν είναι και, είναι να απορείς πως γίνεται, ό ομόλογος και ομότιμος της Μέρκελ, ο Αντώνης Σαμαράς, να τρώει και να καταπίνει μια τέτοια προσβολή – έναν πεντάλεπτο, όρθιο, εξευτελισμό. Λες και δεν είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός, ο πρεσβευτής, να πούμε, ενός περήφανου και ένδοξου λαού, μα ένας επαίτης μόνο, ένα παράσιτο. Όπως το περιγράφει ο ποιητής Λοτρεαμόν:

Υπάρχει ένα παράσιτο που οι άνθρωποι τρέφουν με έξοδα δικά τους. Δεν του χρωστάνε τίποτα, μα το φοβούνται. Κι αυτό, που δεν του αρέσει το κρασί, που προτιμά το αίμα, μπορεί, λένε, μ' απόκρυφη δύναμη, μέγα να γίνει, ίδιος ελέφας, κι ως στάχυα τους ανθρώπους να συνθλίψει. Για δέστε σέβας πόσο του κρατούν, πόσο υψηλή είναι η εκτίμηση που του τρέφουν, της Δημιουργίας τα ζώντα όλα. Την κεφαλή για θρόνο του ορίζουν, κι αυτό, μ' αξιοπρέπεια, στις ρίζες των μαλλιών τα νύχια του γαντζώνει...

*****
Έτσι! Ένα παράσιτο με φάτσα ψείρας, που έταζε λαγούς με πετραχήλια, μέχρι να του προσφέρουν οι Έλληνες το «σχήμα». Και, όταν το εξασφάλισε, μας κάθισε στο σβέρκο κι άρχισε να απομυζά ζωή απ' τη ζωή μας, «κι ως στάχυα, τους ανθρώπους, να συνθλίβει». Καθώς δε ετράφη απ’ το αίμα μας, «μεγάλωσε» και «βάρυνε», και από ψείρα άρχισε να ποζάρει σαν… ελέφας, έτοιμος κιόλας για να πει το ΟΧΙ στην κ. Μέρκελ, την μεγάλη ελεφαντίνα, στις Βρυξέλλες. Μα όταν ήρθε η ώρα για να δείξει μπόι (προχτές, στη σύνοδο των ελεφάντων που είναι, στην πλειοψηφία, ψείρες), από ελέφαντας έγινε πάλι μια ξεφτιλισμένη ψείρα. Που σωπαίνει κι ακολουθεί πιστά τις οδηγίες της ελεφαντίνας Μέρκελ …

Αυτός είναι ο μύθος, μα η πραγματικότητα του μοιάζει, ειδικά όπως την είδε ο Αλέξης Τσίπρας: ο εξευτελισμός του κ. Σαμαρά από την Γερμανίδα Καγκελάριο στη Σύνοδο Κορυφής δεν αφορά μόνο τον ίδιο και την κυβέρνηση, αφορά τη χώρα, την εξευτελίζει. Η πλήρης απαξίωση του Έλληνα πρωθυπουργού (που, ενάμισι χρόνο τώρα, γίνεται χαλί να τον πατήσει η κ. Μέρκελ, εισπράττοντας τη μια ταπείνωση μετά την άλλη) δεν είναι κατάντια μόνο για τον κ. Σαμαρά, είναι και ντροπή για τη χώρα…

*****
Όμως έρχεται η τρόικα από Δευτέρα, και ο Σαμαράς οφείλει να την συναντήσει όπως τον διέταξε η Μέρκελ: όχι για να πει το «όχι» ως… ελέφας, μα το «ναι» να πει∙ σαν ψείρα που είναι, νέο αίμα να απομυζήσει από τον αναιμικό, τον πτωχευμένο πλήρως, Έλληνα πολίτη. Με τις άλλες ψείρες, τα παράσιτα των media, πολιτικής τε και δημοσιογραφίας, να του κάνουν πλάτες: κι ούτε λόγος, ούτε μια απορία για την νέα μεταμόρφωση του… ελέφαντα σε ψείρα.

Μόνο κάτι λίγοι και κακοί, πολύ κακοί δημοσιογράφοι, λένε την αλήθεια για τη μεταμόρφωση του ελέφαντα σε ψείρα: Λένε, ας πούμε, πως η Μέρκελ (και οι δανειστές, εν γένει) δεν μασάνε πια στις απειλές και τους εκβιασμούς των Σαμαρά και Βενιζέλου περί εκλογών, απειλές του τύπου «έρχεται ο Τσίπρας» κλπ., αφού έχουν γνώση ότι οι συγκεκριμένοι «ελέφαντες» δεν είναι παρά ψείρες, που φοβούνται τις εκλογές όπως οι ψείρες το… «Φθειρέξ». Λένε ακόμα πως η Μέρκελ (και οι δανειστές, εν γένει) δεν αρνούνται μόνο την πολιτική διαπραγμάτευση με τους Σαμαρά και Βενιζέλο, μα τους αρνούνται ακόμα και την πολιτική ιδιότητα: καθώς δεσμεύονται, λέει, με φαρδιές – πλατιές υπογραφές, ότι καθήκον τους είναι να φέρουν σε πέρας αυτό που οι ίδιοι έχουν χαρακτηρίσει ως «το μόνο πολιτικό σχέδιο που υπάρχει», το μνημόνιο, τους θεωρούν ως απλούς πελάτες – δανειολήπτες: ισόβιους αποπληρωτές ενός ισόβιου χρέους.

Τίποτε άλλο, όμως κάτι ακόμα: ως ο κάκιστος των δημοσιογράφων, που είμαι, θέλω να σας πω και κάτι, που το ξέρετε κι εσείς, φαντάζομαι, μα δεν το λέτε: Σαμαράς και Βενιζέλος ως πολιτικοί δεν κάνουν μία, έχουν απολέσει και το ελάχιστο πολιτικό κεφάλαιο που κατείχαν, κι όσο δεν βλέπουν το πολιτικό αδιέξοδό τους, δυο ψείρες σαν ελέφαντες θα είναι. Θα υπονομεύουν κάθε περιθώριο πολιτικής διαπραγμάτευσης της χώρας και η διακυβέρνηση της θα ασκείται όπως τώρα: με μπροστινή την Τρόικα και πίσω της τη Μέρκελ…

Νίκος Τσαγκρής

16 Οκτωβρίου 2013

Το "μανιφέστο" έχει και "νταβατζήδες"


Αν είσαι δημοσιογράφος –ή επιστήμων, ή καλλιτέχνης απ’ αυτούς που αρέσκονται στη δημοσιολογία και τρέφονται, πραγματικά ή μεταφορικά, απ’ αυτήν– και αρχίσεις να συναναστρέφεσαι πολιτικούς και εκδότες, να συχνάζεις στα στέκια τους, να ζυμώνεσαι μαζί τους, να προσεγγίζεις τα πολιτικά πράγματα με τον τρόπο που τα προσεγγίζουν αυτοί, με την ελαφρότητα, δηλαδή, και την αλαζονεία, και τον κυνισμό, και την πολιτική ανευθυνότητα, εν τέλει, του σύγχρονου Έλληνα (και Ευρωπαίου, υποθέτω) επαγγελματία πολιτικού και εκδότη –που δεν είναι εκδότης, εργολάβος είναι– τότε…

Τότε, το πιθανότερο είναι να χάσεις την επαφή σου με την πεμπτουσία της Πολιτικής (την αέναη ανθρώπινη δράση για την αριστοτελική «αγαθή κοινωνία» στην εξέλιξή της) και να αρχίσεις να μοιάζεις με τους σύγχρονους Έλληνες (και τους Ευρωπαίους, υποθέτω) επαγγελματίες πολιτικούς: να ασκείσαι κι εσύ, όπως εκείνοι, στην επεξεργασία παραπολιτικών στοιχείων που συνθέτουν μικροπολιτικά σενάρια τόνωσης και επιβίωσης του συστήματος που σε βολεύει. Σενάρια που καταλήγουν στα δελτία των οκτώ ως πολιτικές εξελίξεις. Να κάνεις, εν τέλει, ό,τι κάνουν οι πολιτικοί. Κι ας είσαι δημοσιογράφος, επιστήμων ή καλλιτέχνης!

***
Ένα τέτοιο σενάριο, γραμμένο και υπογεγραμμένο από 57 άτομα, που έτσι, γενικά και αόριστα, χαρακτηρίζονται (από τους χρήστες του σεναρίου) ως «προσωπικότητες», είδε, προ ημερών, το φώς της δημοσιότητας. Τιτλοφορήθηκε (από τους χρήστες του πάλι) «Μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς», αλλά τίποτε πολιτικά ουσιαστικό, τίποτε κοινωνικά χρήσιμο, τίποτε αισθηματικά αληθινό δεν περιείχε∙ πέραν ενός χαρακτηρισμού που αποκαλύπτει το τυφλό πάθος των σεναριογράφων για τον ΣΥΡΙΖΑ: η πρόσκληση για συνεργασία αφορά όλες εκείνες τις συλλογικές μορφές και τους πολίτες που δεν αναγνωρίζονται στη Δεξιά (σ.σ. η δεξιά χωρίς κανέναν χαρακτηρισμό) και στην νεοκομμουνιστική - εθνολαϊκιστική Αριστερά.

Κατά τα λοιπά, το σενάριο που ονομάστηκε «Μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς », σύμφωνα και με τις πολιτικές επιστήμες, δεν υπάρχει: «υπάρχει η Δεξιά και η Αριστερά. Το (σ. σ. εξαιρετικά… ερωτεύσιμο, για τους πολιτικούς) Κέντρο, δεν είναι παρά το μηδέν της πολιτικής. Μια θεωρητική κατασκευή που, στην πράξη, μεταβάλλεται σε καμουφλάζ πότε της Δεξιάς για να πλασάρεται ως «κεντροδεξιά και πότε της Αριστεράς για να πλασάρεται ως κεντροαριστερά*»…
 
***
Ωστόσο, εάν διαβαστεί σημειολογικά (και όχι μόνον), το «μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον. Τότε δικαιούμεθα να «διαβάσουμε» και τα εξής:
- Οι «νταβατζήδες» της πολιτικής και της ενημέρωσης ( με την… καραμανλική διάλεκτο,) έχουν πια τεράστιο πρόβλημα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο που, λόγω της σκιώδους, υπό τον Σαμαρά, παρουσίας του –προκειμένου να την βγάλει καθαρή– χάνει τον έλεγχο ακόμα και του ισχνότερου ΠΑΣΟΚ όλων των εποχών. Και βέβαια τον έλεγχο του μεσαίου χώρου, τον οποίο - όπως λένε – αφήνει να «λυμαίνεται» ο ΣΥΡΙΖΑ.
- Οι «νταβατζήδες της πολιτικής και της ενημέρωσης» υιοθέτησαν και προέβαλαν με πρωτοφανή «ταρατατζούμ», από τα ιδιόκτητα μέσα τους (βλέπε φωτογραφία), το «μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς», ένα κειμενάκι που, υπό τις συνήθεις δημοσιογραφικές συνθήκες, θα ήταν ένα μονόστηλο. Άντε, ένα διστηλάκι, με φωτογραφία της φίλης μου της Σώτης, που είναι και ευπώλητη…

Εν τέλει, το «μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» διαβάζεται σαν μια τελευταία, απεγνωσμένη (πιασμένη απ’ τα μαλλιά, που λέμε) απόπειρα των «νταβατζήδων» και 57 παρατρεχαμένων τους… «προσωπικοτήτων», να δώσουν «εκσυγχρονιστική» πνοή στο θνήσκον ΠΑΣΟΚ με τη συνδρομή των Σημιτικών ζόμπι. Να συντηρήσουν ένα «κεντροαριστερό» συγκυβερνητικό ανάχωμα στον επερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ…

 * Μικρή πολιτική εγκυκλοπαίδεια, «Εκδόσεις 70»

Νίκος Τσαγκρής

9 Οκτωβρίου 2013

Αντώνιος Σαμαράς, ο Χρυσαυγοκτόνος!..


 
Το αντιναζιστικό θέατρο των Σαμαρά – Νετανιάχου και η «μύηση» του Έλληνα πρωθυπουργού στα νέα στάτους της αμερικανοϊσραηλινής «διπλωματίας»

Διαβάζω το ρεπορτάζ για το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ: «ο κ. Νετανιάχου συνεχάρη τον Έλληνα πρωθυπουργό για τον τρόπο που χειρίστηκε την οικονομική κρίση». Μάλιστα! «Τον συνεχάρη για την οικονομική σφαγή των ελλήνων και για την αξιοθαύμαστη υποταγή του στο σύστημα», σκέφτομαι. Και καθώς συνεχίζω το διάβασμα, στο περιθώριο των λέξεων, βλέπω τον Αντώνη Σαμαρά να προσφέρει στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου το… σκάλπ του Μιχαλολιάκου ως τεκμήριο της αντιναζιστικής του δράσης∙ κραυγάζοντας, «ποτέ πια ναζισμός!». Ακολούθως, ο Ισραηλινός πρόεδρος, σε ανταπόδοση προφανώς, παροτρύνει τους ισραηλινούς επενδυτές να σπεύσουν να προλάβουν το ελληνικό ξεπούλημα: «ο έξυπνος μάνατζερ πηγαίνει τώρα στην Ελλάδα, αύριο θα πηγαίνουν όλοι», είπε σε άπταιστα νέα εβραϊκά. Πράγμα που σε… άπταιστα νέα ελληνικά σημαίνει, «στη βράση κολλάει το σίδερο∙ όσο είναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς: ό,τι πάρετε ένα τάλιρο»… Εντάξει, θέατρο θα μου πείτε ήταν: μια από τις συνήθεις πολιτικές παραστάσεις που δίνουν οι πολιτικοί ηγέτες, on camera, στις συναντήσεις τους. Έτσι, για το θεαθήναι. Θα συμφωνήσω, προσθέτοντας μια υποσημείωση: το θέατρο, σύμφωνα με τον Αντονέν Αρτώ, μοιάζει με την πανούκλα: όχι γιατί είναι μεταδοτικό, αλλά επειδή, όπως ακριβώς και η πανούκλα, είναι η αποκάλυψη, το ξεμπρόστιασμα, η εξωτερίκευση ενός βάθους λανθάνουσας σκληρότητας∙ με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονται όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων…

*****
Απ’ αυτή την άποψη, καθώς ο Σαμαράς προσέφερε στον Νετανιάχου το αντιναζιστικό Φαμπερζέ του αναφωνώντας «ποτέ πια ναζισμός», αποκάλυπτε ότι ένας απ’ τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε, εν τέλει, να δώσει την εντολή εκκαθάρισης της Χρυσής Αυγής και των θυλάκων της στην ΕΛ. ΑΣ. και στην ΕΥΠ (προς τον Δένδια και τους λοιπούς λειτουργούς της ποινικής τάξεως) σχετιζόταν με τις επικείμενες επισκέψεις του σε ΗΠΑ και Ισραήλ. Ταυτόχρονα εξωτερίκευε «ένα βάθος λανθάνουσας σκληρότητάς με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονταν όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων γύρω του»: του ακροδεξιού συρφετού ατόμων και ομάδων γύρω του, ας πούμε. Που, μέχρι τη νύχτα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα έκαναν παιγνίδι με το ιδιότυπο χρυσαυγίτικο παρακράτος (Χρυσή Αυγή και δεκάδες θύλακοί της στην ΕΛ. ΑΣ. και στην ΕΥΠ, επαναλαμβάνω ) προκειμένου να προβοκάρουν και να αποδομήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Στήνοντας ιστορίες «κατάλυσης της δημοκρατίας» με… δυό άκρα! Μα αλήθεια, ποιάς Δημοκρατίας; Στην πραγματικότητα, επί κυβερνήσεως Σαμαρά, βιώνουμε – πρώτοι ανάμεσα στους λαούς του κόσμου – την πλήρη απώλεια της Δημοκρατίας. Ακριβώς όπως την περιγράφει ο Νόαμ Τσόμσκι: η αντιπροσώπευση εξαντλείται – στην Ευρώπη προσφάτως, ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής – στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων: μόλις το 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει. Πράγμα που σημαίνει πως το 1/10 του 1% καθορίζει την πολιτική. Έτσι η Δημοκρατία μετατρέπεται σε Πλουτοκρατία, με συνέπεια την συνεχή παρακμή των δικαιωμάτων των πολιτών. Τέλος, φτάνουμε στο σημείο που "οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανέναν ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα".

  *****
Ας δούμε την αλήθεια: στην πραγματικότητα κανένα κόψιμο δεν έχει ο Σαμαράς με τη Χρυσή Αυγή (μόνο να περιμένει βοήθειες απ’ αυτήν έχει, να προσμένει τον επαναπατρισμό της στη μητέρα γη –την Παράταξη που λένε οι ίδιοι) ούτε με τα όμοιά της νεοναζιστικά μορφώματα που ευδοκιμούν, διάσπαρτα, σε όλη την Ευρώπη. Ούτε, βέβαια, ο Νετανιάχου έχει πρόβλημα. Εκείνος, άλλωστε, το έχει τούμπανο, το επαναλαμβάνει, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί: Τη θέση της ναζιστικής Γερμανίας έχει, σήμερα το Ιράν. Υπάρχει μόνο μία διαφορά. Η πρώτη εισήλθε σε μια παγκόσμια σύρραξη και στη συνέχεια επιζήτησε ατομικά όπλα, ενώ το Ιράν πρώτα ζητά ατομικά όπλα και όταν τα αποκτήσει, θα ξεκινήσει παγκόσμιο πόλεμο*… Εντάξει κ. Πρόεδρε, καταλάβαμε: «Όχι άλλο πετρέλαιο!», όπως σαρκάζει ο νεοέλλην. Τουτέστιν, ήταν ένα εκπαιδευτικό ταξίδι για τον Έλληνα πρωθυπουργό. Ένα, ακόμα, τεστ μύησης στις αμερικανοησραηλινές μεθόδους εκπροσώπησης των «οικονομικών συμφερόντων». Του 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας που καθορίζει την πολιτική και καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει. Και να μετατρέπει τη Δημοκρατία σε Πλουτοκρατία.

*Από δήλωσή του Μπέντζαμιν Νετανιάχου (8 Μαρτίου του 2007 στο CNN) την οποία με κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνει.

Νίκος Τσαγκρής

2 Οκτωβρίου 2013

Ο Φαήλος «έδωσε» τον Σαμαρά!

 

 
  «Εκείνος εμπνέει και επηρεάζει εμάς κι όχι εμείς αυτόν». Ως προς τον εθνικισμό, τον φιλοχρυσαυγιτισμό και τη «θεωρία των άκρων», προφανώς...

Ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε αποτυχημένος πολιτικός∙ η μόνη επιτυχία του ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, το 1993. Ύστερα έφτιαξε την Πολιτική Άνοιξη και απέτυχε παταγωδώς, οδηγώντας εαυτόν στην πολιτική έρημο, όπως έλεγε∙ θεωρώντας, προφανώς, ως ερημικό το πολιτικό τοπίο, χωρίς το απαύγασμα της παρουσίας του. «Ο Σαμαράς δεν άντεχε την αποτυχία», μου εξηγεί ένας φίλος του από τα πέτρινα χρόνια: καθώς η αποτυχία έφτανε τη δυστυχία του στα άκρα, ριχνόταν ερμητικά στην ταπεινοφροσύνη για να το σκάσει απ' την ταπείνωση. Και, όπως ο μικρός Ζαν Πωλ, στις «Λέξεις» του Σαρτρ, αφαιρούσε απ' τον εαυτό του τα μέσα πού διέθετε για ν’ αρέσει, για να ξεχάσει πώς τα είχε και πώς είχε κάνει κακή χρήση∙ ο καθρέφτης του τον βοηθούσε πολύ. Στηνόταν ώρες μπροστά του μορφάζοντας μέχρι να πεισθεί πως ήταν ένα τέρας. Αν το κατάφερνε, οι πικρόξυνες τύψεις του μεταλλάσσονταν σε οίκτο. Πάνω απ' όλα, όμως, καθώς η αποτυχία του είχε αποκαλύψει τη δουλικότητα του, πάσχιζε να γίνει φρικιαστικός για να την καταστήσει αδύνατη, για ν' αρνηθεί τούς ανθρώπους και να τον αρνηθούν κι αυτοί…
 
***
 
Μέχρι που το 2004, καταρρακωμένος και μεταμελημένος, επιστρέφει στην Νέα Δημοκρατία, για να βρεθεί, (μετά από τρίχρονη τιμωρητική εξορία στις Βρυξέλες και άλλα… βασανιστήρια) στην ηγεσία της, ως αποτυχημένος πρόεδρος: μετά βίας εξασφάλισε την ανοχή του 50% των μελών της Παράταξης, όπως τη λένε. Μέχρι που στις περσινές εκλογές σημείωσε μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της καριέρας του, μεταλλάσσοντας το ιστορικά πλειοψηφικό κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε μια μειοψηφία της τάξεως του 29,66%. Παρ’ όλα αυτά, με το βενιζελικό μπόνους των 50 εδρών και αυτό των εγχωρίων και ευρωπαίων ολιγαρχών, κατέστη… πρωθυπουργός. Έκτοτε βιώνουμε μια αλληλουχία καταστροφικών για την Ελλάδα και τους Έλληνες κυβερνητικών αποτυχιών, τις οποίες ο Έλληνας πρωθυπουργός, περιφερόμενος ως επαίτης και δούλος των ολιγαρχών του κόσμου, αποκαλεί success story. Και οι οποίες μας καθιστούν ταπεινωμένους πολίτες μιας κολασμένης χώρας, μιας κοινωνικής και εργασιακής ερήμου, όπου αθλούνται οι ασφαλίτες και οι χρυσαυγίτες νεοναζί. Που συγκροτούν ένα ιδιότυπο εγκληματικό παρακράτος με τη συμβολή των ακροδεξιών – εθνικιστών – φιλοχρυσαυγιτών συμβούλων και παρασυμβούλων του Σαμαρά. Οι οποίοι, μεταξύ άλλων, στην ύπαρξη και την δράση της Χρυσής Αυγής ποντάρουν, ακόμα και σήμερα, την ύπαρξη και την… δράση της ανιστόρητης θεωρίας τους, της θεωρίας των δύο άκρων.
 
***
 
    Έτσι νομίζαμε. Έτσι νόμιζαν ή υποδύονταν ότι νόμιζαν κάποιοι, εν πάση περιπτώσει. Ότι ο Σαμαράς, ειδικά στην περίπτωση του τεχνάσματος των «δύο άκρων», έπεσε θύμα των εθνικιστών συμβούλων του. Μέχρι που βγήκε ο φίλος του ο Φαήλος και τον «έδωσε»: “Μη νομίζετε ότι ο Σαμαράς είναι κανένα παιδάκι, κανένα άβουλο επικοινωνιακό προϊόν που τον άγουν και τον φέρουν οι 'σύμβουλοί' του. Ο πιο σαμαρικός από όλους είναι ο ίδιος ο Σαμαράς. Ακόμη και ο Χρύσανθος (σ.σ. Λαζαρίδης) τρέχει να τον προλάβει. Εκείνος εμπνέει και επηρεάζει εμάς κι όχι εμείς αυτόν”… Εντάξει κύριε… σύμβουλε. Εμείς εδώ, το «σκυλολόϊ του ΣΥΡΙΖΑ», το πήραμε το μήνυμα. Και ευχαρίστως το μεταφράζουμε: Ακροδεξιός και εθνικιστής και φιλοχρυσαυγίτης, δεν είναι μόνο ο γραφικός συνεργάτης του πρωθυπουργού Φαήλος Κρανιδιώτης. Ακροδεξιός και εθνικιστής και φιλοχρυσαυγίτης είναι και ο σύμβουλός του, και εκ δεξιών του καθήμενος, Χρύσανθος Λαζαρίδης, που είναι και βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ. Ακροδεξιάς σύνθεσης είναι και το επικοινωνιακό σύστημα Σαμαρά, το επονομαζόμενο και «μονταζιέρα» (επειδή κόβει και ράβει δηλώσεις και χαλκεύει μικρογκεμπελικής έμπνευσης προπαγανδιστικό υλικό κατά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς, συμβάλλοντας στην συγγραφή του ανεκδότου «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ»). Αυτό που απομένει να αποκρυπτογραφήσουμε είναι η πραγματική πολιτική ταυτότητα του Αντώνη Σαμαρά. Αν είναι, δηλαδή, και ο ίδιος ακροδεξιός και εθνικιστής και φιλοχρυσαυγίτης. Κι αν είναι εκείνος που εμπνέει τον εθνικισμό, τον φιλοχρυσαυγιτισμό και τη «θεωρία των άκρων» στους συμβούλους του, όπως εν τη βλακεία σου τον καρφώνεις. Όμως όχι, αυτή η «αποκρυπτογράφιση» δεν είναι δική μας δουλειά. Είναι μια δουλειά που οφείλουν να την κάνουν τα στελέχη και τα μέλη της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς παράταξης που ο ιδρυτής της, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ονόμασε Νέα Δημοκρατία. Και όχι «Πολιτική Άνοιξη» ή «Δίκτυο 21».

25 Σεπτεμβρίου 2013

Τα σταγονίδια στο Μέγαρο Μαξίμου




Καθώς στην Ελληνική Αστυνομία εξακολουθούν να ανιχνεύονται νεοναζιστικά σταγονίδια με το DNA της Χρυσής Αυγής, στο Μέγαρο Μαξίμου στεγάζεται ο εθνικισμός αυτοπροσώπως. Δυό εθνικιστικά σταγονίδια με ονοματεπώνυμο για να είμαστε ακριβείς, αν υποθέσουμε ότι, εν ώρα υπηρεσίας τουλάχιστον, οι πρωθυπουργικοί σύμβουλοι Χρύσανθος Λαζαρίδης και Φαήλος Κρανιδιώτης (κατά το τεκμήριον του βίου και της πολιτείας τους, μεταμοντέρνοι εθνικιστές) συστεγάζονται με τον Αντώνη Σαμαρά στο πρωθυπουργικό μέγαρο. Εάν τώρα συμφωνήσουμε ότι ο εθνικισμός είναι το ιδεοληπτικό υπόβαθρο της Χρυσής Αυγής, τότε προκύπτει η εκλεκτική συγγένεια του νεοναζιστικού μορφώματος με την σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Και της κυβέρνησης...

***

Ο εθνικισμός, λέξη σακάτικη από τη γέννησή της, – τέλος του 18ου αιώνα – χρησιμοποιείται πάντα υποτιμητικά, με την έννοια του σωβινισμού, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού. Μόνο στα 1892 ο Μωρίς Μπαρρές την αποσπά από την άθλια ύπαρξη της για να την κάνει σύμβολο μιας θεωρίας και μιας πολιτικής που την αντιπαραθέτει στον «κοσμοπολιτισμό». Ωστόσο, ο εθνικισμός δεν υπήρξε ποτέ δημιουργικός. Επιχειρεί, απλά, να ανακτήσει και κυρίως να υπερασπίσει την «κληρονομιά», ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που συνδέεται στην πολιτική ιστορία με την συντήρηση, την συντηρητική δεξιά και την ακροδεξιά*…

***

Μετά την πτώση του τείχους, στην περίοδο της «νέας pax americana» (περίοδο κατά την διάρκεια της οποίας ο όρος «παγκοσμιοποίηση» συνοδεύεται με το γκρέμισμα των εθνικών πολιτισμικών ταυτοτήτων και εκλαμβάνεται –όχι άδικα– ως ο Δούρειος Ίππος του νέου ευρωαμερικανικού επεκτατισμού) ο εθνικισμός άρχισε να επανέρχεται αντανακλαστικά, σαν ένστικτο πολιτισμικής αυτοσυντήρησης. Αυτή τη φορά, μάλιστα, δεν συνδέθηκε προνομιακά μόνο με την συντηρητική δεξιά, αλλά ευδοκίμησε, (εξακολουθεί να ευδοκιμεί) ατομικά ή και συλλογικά, σε κάθε γεωγραφικό, ταξικό και ιδεολογικό μήκος και πλάτος. Κοινός τόπος αυτού του ιδιότυπου, σύγχρονου, «εθνικισμού, η υπεράσπιση της «κληρονομιάς», η αντίθεση στο «άνοιγμα των συνόρων», την «παγκοσμιοποίηση», την «εισβολή των ξένων. Μαζί με τα παραδοσιακά παιδιά του, βέβαια, τον σωβινισμό, και τον ρατσισμό.

***

Τότε είναι που «ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Χρύσανθος Λαζαρίδης δημιούργησε το εθνικοπατριωτικό ‘Δίκτυο 21’. Στόχος του, όπως διακήρυττε, ‘η δημιουργία ενός μετώπου κατά του ενδοτισμού και όσων ενοχοποιούν τον πατριωτισμό’, και συγχρωτίσθηκε, μεταξύ άλλων, με τον Σαρ. Καργάκο και τον Φ. Κρανιδιώτη. ‘Η παρέα του Αντώνη, που τον επηρεάζει αφάνταστα, οι Κρανιδιώτης και Λαζαρίδης…’ λένε σήμερα όσοι γνωρίζουν καλά τα της Ν.Δ., χωρίς να απορούν πλέον για τις επιλογές του προέδρου»** Τη… θεωρία των δύο άκρων, λέω εγώ. Και όλες εκείνες τις αρρωστημένες, γκεμπελικού τύπου, πατέντες που κινούνται στα όρια του φονικού πάθους για τον ΣΥΡΙΖΑ…

***

«Ο εθνικισμός βασιλεύει στο σύμπαν», έλεγε ο Μορίς Μπαρές. Και, πραγματικά, τα πάντα τον τρέφουν: η θρησκεία, η ποίηση, η αστική τάξη, το προλεταριάτο, οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι. Είναι ικανός να διαλύσει τις Διεθνείς, να ξαναζωντανέψει χαμένες γλώσσες, να ξαναδώσει στους ανθρώπους την αξιοπρέπειά τους. Ή να τους μεταβάλει σε άγρια θηρία: σε πολιτικούς στρατηγούς της πυγμής, όταν κατέχουν την εξουσία. Σε φασιστικά τάγματα εφόδου, όταν επιχειρούν να την κατακτήσουν…

*Ο Ζαν – Μαρί Ντομνάς σε ανάλυσή του για τον Εθνικισμό (Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια) *
*Από το άρθρο του Φώτη Παπούλια στην Εφημερίδα των Συντακτών με τον τίτλο «Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο «γατούλης» που έγινε γεράκι»

Νίκος Τσαγκρής

23 Σεπτεμβρίου 2013

Χρύσανθος: ο γατούλης που έγινε γεράκι


Ο ευρωκομμουνιστής που μέσα από τα κείμενα του Κλαούζεβιτς, του Λένιν και του Μάο Τσε Τουνγκ, προχώρησε στη Θεωρία των Παιγνίων, τη Θεωρία του Χάους, την Πολιτική Ανοιξη και την "εθνικιστική" Ν.Δ. του Σαμαρά


Του Φώτη Παπούλια (από την Εφημερίδα των Συντακτών)

Εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όσοι σύχναζαν στα μπαράκια των Εξαρχείων από τον κλασικό «Ιπποπόταμο» μέχρι το πρωτοποριακό για την εποχή του «Green Door», τύχαινε να συναντούν ένα νεαρό εξοδούχο φαντάρο, ενίοτε με στολή μαυροσκούφη. Σε αρκετούς «κάτι θύμιζε» και όσοι τον παρατηρούσαν με προσοχή αναγνώριζαν στο πρόσωπό του το άλλοτε μέλος της συντονιστικής του Πολυτεχνείου, τον εκ των ηγετών της Β′ Πανελλαδικής, τον «γατούλη», όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά.

Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, περί ου ο λόγος, γεννημένος το 1954, με πατέρα στρατιωτικό, απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών, φοιτητής της Νομικής Αθήνας (στο Οικονομικό Τμήμα), μέλος της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου, βασανισθείς από τη χούντα, αντιπρόεδρος της ΕΦΕΕ, είναι η χαρακτηριστική περίπτωση που μεγαλώνοντας «είδε το φως το αληθινό».

Μέλος του κεντρικού συμβουλίου του «Ρήγα Φεραίου», της Νεολαίας του ΚΚΕεσ., ήταν ένας από τους τρεις που εκπροσωπούσαν την «αριστερή πτέρυγα», υποστηρίζοντας τις πιο δυναμικές ενέργειες στον χώρο της νεολαίας, θιασώτης της σύγκρουσης με τις καραμανλικές απαγορεύσεις, που ήρθε σε αντιπαράθεση με την τότε ηγεσία του κόμματος.

Μετά την εκλογική αποτυχία της «Συμμαχίας» το 1977, ο «αλαζονικός και ενίοτε υπερφίαλος για τη στρατηγική του σκέψη Χρύσανθος», μελετητής του Κλαούζεβιτς και των στρατιωτικών κειμένων του Μάο Τσε Τουνγκ, του Αλτουσέρ και του Λένιν, «όχι ικανός θεωρητικός, αλλά εξαίρετος συνδικαλιστής», αποχώρησε με την πλειοψηφία της Νεολαίας του «Ρήγα Φεραίου» και δημιούργησε τη «Ρήγας Φεραίος Β′ Πανελλαδική».

Μέλος του κεντρικού γραφείου (με γραμματέα τον Γ. Πιτουρόπουλο), επιδίωξε να εμφανιστεί ως «ο φυσικός ηγέτης της κίνησης, με κληρονομιά την όντως μαχητική στάση του στο Πολυτεχνείο», υποστηρίζουν όσοι θυμούνται εκείνη την εποχή. Τότε αρθρογραφούσε στα περιοδικά «Αγώνας για την κομμουνιστική ανανέωση» και «Σχολιαστής» και πρωτοστατούσε για τη συνεργασία της Β’ Πανελλαδικής με σχήματα όπως η ΕΔΑ και η Σοσιαλιστική Πορεία.

Tο διδακτορικό

Οταν το πολιτικό του εγχείρημα άρχισε να φθίνει, ο «ωραίος και γλαφυρός στον λόγο, αλλά και βαθιά εκδικητικός Χρύσανθος, απομακρύνθηκε με “πλάγια βήματα”», θυμούνται τότε σύντροφοί του, και αναζήτησε την τύχη του σε Αγγλία και Αμερική. Από το London School of Economics και τη Νομισματική Θεωρία και Επιχειρησιακή Ερευνα, ο δρόμος της γνώσης τον οδήγησε στη Νέα Υόρκη για το διδακτορικό του στην Οικονομετρία από το City University και μετά στη Σύγχρονη Θεωρία Ανάλυσης στο Courant School of Applied Mathematics, με έφεση –καθόλου τυχαίο όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων– στη Θεωρία των Παιγνίων και τη Θεωρία του Χάους.

Κατά την παραμονή του στην Αμερική αναμίχθηκε στα της ομογένειας και, όπως λένε όσοι τότε συνομιλούσαν μαζί του, «εκεί έκανε και τη μεγάλη στροφή, γοητεύτηκε από τον Ρίγκαν και αρθρογραφούσε σε έντυπα της ομογένειας φτάνοντας μάλιστα σε διευθυντικές θέσεις». Εκείνη την περίοδο γνωρίζεται με τον Αντώνη Σαμαρά, κοινό τους σημείο το κολέγιο, και αρχίζει η περίοδος στενής φιλίας με τον τότε υπουργό Εξωτερικών, με τον οποίο συμφωνούσε στους χειρισμούς του για το Σκοπιανό. Τον ακολούθησε στην Πολιτική Ανοιξη, ενώ είχε πρωτοστατήσει στην Παμμακεδονική Ενωση και στα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό.

Aνακάλυψε την ορθοδοξία

Για πολλούς στην Αμερική «ανακάλυψε και την ορθοδοξία», κινήθηκε στους εκεί εκκλησιαστικούς κύκλους και είχε άριστες σχέσεις με την Αρχιεπισκοπή Αμερικής.

«Ο υπέρμετρος εγωκεντρισμός του και η βενιζελικής καταβολής αντίληψη της πολιτικής, ότι τη χρησιμοποιούμε χωρίς αρχές, ανάλογα με τη συγκυρία», όπως λένε άλλοτε φίλοι του, αποτυπώθηκαν όταν επέστρεψε στην Ελλάδα και δημιούργησε το εθνικοπατριωτικό «Δίκτυο 21». Στόχος του, όπως διακήρυττε, «η δημιουργία ενός μετώπου κατά του ενδοτισμού και όσων ενοχοποιούν τον πατριωτισμό», και συγχρωτίσθηκε μεταξύ άλλων με τον Σαρ. Καργάκο και τον Φ. Κρανιδιώτη. «Η παρέα του Αντώνη, που τον επηρεάζει αφάνταστα, οι Κρανιδιώτης και Λαζαρίδης…» λένε σήμερα όσοι γνωρίζουν καλά τα της Ν.Δ., χωρίς να απορούν πλέον για τις επιλογές του προέδρου.

«Φίλαρχος, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, όταν συνειδητοποίησε ότι δεν είναι το κέντρο της Γης, έγινε γενίτσαρος, πλέον κινείται στα όρια του φονικού πάθους για τον ΣΥΡΙΖΑ», λένε παλιοί συναγωνιστές του, σχολιάζοντας την στα όρια της προβοκάτσιας επίθεσή του στον ΣΥΡΙΖΑ. «Απέκτησε το σύνδρομο του εξωμότη, θυμίζει τις αλήστου μνήμης εποχές που, όσοι υπέγραφαν δήλωση μετάνοιας, καλούνταν από τους βασανιστές τους να δείρουν τους συγκρατούμενους φίλους τους».

Οσοι δε είναι ιδιαίτερα παρατηρητικοί, με ιδιαίτερη έμφαση στην αισθητική, επιμένουν με μια τάση πικρόχολου χιούμορ ότι «το τσελιγκαίικο μουστάκι του προδίδει την καταγωγή του, όσο και αν αρνείται την αριστερή καταβολή του».

Είναι χαρακτηριστικό το πώς συμπεριφέρθηκε στην άλλοτε συναγωνίστριά του στο Πολυτεχνείο, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νάντια Βαλαβάνη, όταν αυτή άσκησε κριτική στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων στη Βουλή. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο αηδιαστικό από κάποιον που βλέπει τη χώρα του να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, και κάποιοι να κάνουν ό,τι μπορούν να τη ρίξουν πίσω», είπε. Οντως αηδιαστικό…