30 Δεκεμβρίου 2013

Ας τελειώσουν οι γιορτές...


Γράφω με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω δεν είναι αυτά που θέλω να γράψω, αλλά αυτά που πρέπει να γράψω. Κάποιες φορές που τυχαίνει να γράψω αυτά που θέλω να γράψω και όχι αυτά που πρέπει να γράψω, τα κείμενά μου είναι προσωπικά, σαν αποσπάσματα ημερολογίου, δειλές απόπειρες ενδοσκοπήσεων.

Δειλές, αφού ακόμα και τότε συλλαμβάνω τον εαυτό μου να επιλέγει ανάμεσα σ’ αυτά που θέλω να γράψω, αυτά που πρέπει να γράψω. Αυτά που η δοσμένη δημοσιογραφική μου συνείδηση μου επιτρέπει να φανερώσω στη στήλη μιας εφημερίδας…

Θέλω να γράψω γι’ αυτή την αίσθηση ανακούφισης που με διακατέχει καθώς τελειώνουν οι γιορτές, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει. Αν γράψω ότι εδώ και πολλά χρόνια, ακόμα κι από τότε που ήμουνα παιδί, νιώθω να σύρομαι σε βαρετά Χριστούγεννα, σε καταθλιπτικά Πάσχα, σε ανούσιες εθνικές ή εορταστικές επετείους, αν φανερώσω ότι τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα ανθρώπινα ευρήματα τα βιώνω υποχρεωτικά, ακόμα και καταναγκαστικά, είναι πιθανό ή και βέβαιο ότι θα προκαλέσω ή θα προσβάλλω όλους αυτούς τους πατριώτες (τους αναγνώστες της στήλης, την… κοινή γνώμη) που περιμένουν πώς και πώς τις γιορτές, τις χαίρονται και τις απολαμβάνουν. Πρέπει;

Θέλω να γράψω ότι αν τα Χριστούγεννα είναι μια γαλοπούλα και δυό κηροπήγια στο τραπέζι, αν η Πρωτοχρονιά είναι ένα ακόμα παιχνίδι στο δωμάτιο των παιδιών, ένα ρεβεγιόν με τον Μαζωνάκη και την Γαρμπή, το σβήσιμο των φώτων την ώρα που παρακολουθείς το εορταστικό επεισόδιο του Dancing with the stars, αν οι γιορτές είναι η θυσία του πετσοκομμένου 12ου μισθού ή του επιδόματος ανεργίας στον βωμό της οικονομίας της αγοράς, δεν με αφορούν.

Δεν είναι παρά ένα-δυο περίσσια μουντά σύννεφα στον νεφελώδη ουρανό του «πολιτισμένου κόσμου», δυό-τρία ακόμα νεφελώματα στη σκοτεινή, την εικονική, την πλαστή ευμάρεια των καιρών μας.

Έτσι, σαν κάποιος συγγραφέας που γράφει αυτό που θέλει και όχι σαν αρθρογράφος μιας εφημερίδας που γράφει ό,τι πρέπει, θα ήθελα να γράψω πως «αυτό που επιθυμώ στ’ αλήθεια, στο πιο μύχιο βάθος της ψυχής μου, είναι να φύγουν αυτά τα άτονα μουντά σύννεφα που σαπουνίζουν με στάχτη τον ουρανό. Αυτό που μονάχα θέλω να δω είναι το γαλανό να ξεπροβάλλει ανάμεσά τους, αλήθεια φωτεινή και βέβαιη, γιατί είναι τίποτα και δεν θέλει τίποτα»*…

Όμως, γράφω με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω δεν είναι αυτά που θέλω να γράψω, αλλά αυτά που πρέπει να γράψω. Το ελάχιστο, είναι αυτή η αίσθηση ανακούφισης που με διακατέχει καθώς τελειώνουν οι γιορτές… *Φερνάντο Πεσσόα, από το Βιβλίο της Ανησυχίας

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΕΜΠΟΡΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΟΙ ΦΑΝΤΑΣΜΕΝΟΙ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ.ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΒΕΙ ΚΑΙ ΑΣ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΝΑΠΑΡΟΥΝ ΒΕΡΕΣΕ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ,ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΖΕΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΓΙΟΡΤΕΣ.

Unknown είπε...

Ψυχικός καταναγκασμός,αυτό το πρέπει λέω.Άλλοι μετράνε τις πλάκες στα πεζοδρόμια ,αν χάσουν μία ίσως έρθει το τέλος του κόσμου,πρέπει να τις μετράνε...καμιά φορά όμως χορεύουν επάνω τους ...I'm singing in the rain.Αυτό μου ήρθε στο μυαλό.