Τότε που πηγαίναμε στην παρέλαση

Μάρτης του 1960, 24 του μηνός, παραμονή της 25ης. Του Ευαγγελισμού, όπως λέγαμε τότε. Ετοιμασίες για την παρέλαση. Οι οδηγίες απ' το σχολείο είναι σαφείς: Τα αγόρια βαθύ μπλε κοντό παντελονάκι και άσπρο πουκάμισο με μακριά μανίκια. Από πάνω ένα επίσης μπλε γελεκάκι. Τα κορίτσια μπλε πλισέ φούστα και γαλάζιο πουκάμισο.

Απ' το πρωί στο σπίτι, χαμός. Να ανάψει η φωτιά, με ξύλα, να μπει η πυροστιά και πάνω της το μικρό μπακιρένιο καζανάκι. Να ζεσταθεί το νερό, να πέσουν οι βαφές, η σκούρα μπλε σκόνη. Ύστερα μπαίνει μέσα το λευκό κοντό παντελονάκι, η κιτρίνη πλισέ φουστίτσα και βγαίνουν μπλε. Σιδέρωμα και πρόβα. Μένει το πουκάμισο. Του πατέρα φυσικά. Λίγο στένεμα και εντάξει, έτοιμη η στολή για την παρέλαση. Το μπλε γελεκάκι. με τα λευκά φιλντισένια κουμπιά είχε ραφτεί από πριν, ειδική παραγγελία στη μοδίστρα της γειτονιάς...

Θυμάμαι με νοσταλγία την αγωνία της παραμονής. Οι ατέλειωτες ώρες προσδοκίας. καθώς παρακολουθούσα τις ετοιμασίες για τη μεγάλη εθνική γιορτή, την επέτειο της Επανάστασης του 1821. Όμως οι πιο καλές θα έρχονταν ανήμερα: πρωινό ξύπνημα, πλύσιμο για να 'μαστε καθαροί, κι ύστερα με περηφάνια φοράγαμε τα ρούχα της παρέλασης. Καμαρώνοντας περνούσαμε παρέες, αγόρια και κορίτσια, απ' τα σοκάκια της πόλης, φτάναμε στην κεντρική πλατεία. Εκεί, μέχρι να μπούμε σε παράταξη - χωριστά εμείς του Δημοτικού, χωριστά του Γυμνασίου - στηνόταν ένα πανηγύρι, πολύχρωμο, με τους φουστανελάδες, τις «Αμαλίες», τους σημαιοφόρους, με φωνές, γέλια, μικροκαβγάδες και τσαλιμάκια, μέχρι να τελειώσει η δοξολογία, ν’ αρχίσει η παρέλαση στους κεντρικούς δρόμους, να μας καμαρώσει ο κόσμος, να χειροκροτήσει τα παιδιά του, τους... απογόνους του Κολοκοτρώνη, του Ρήγα Φεραίου ,του Καραϊσκάκη, του Αθανάσιου Διάκου. Ο Μακρυγιάννης, ξέρετε, ήταν… εξόριστος ακόμα, τότε...

Όμως η κορυφαία πράξη της ημέρας, η πιο γλυκιά στιγμή της επετείου, ήταν τελείως άσχετη με ηρωισμούς και παλιγγενεσίες. Ήταν το πρώτο παγωτό του χρόνου, που απαραιτήτως έπρεπε να φάμε λίγο πριν την παρέλαση. Χρωματιστό και παγωμένο έβγαινε σαν ιεροτελεστία μέσα από το άσπρο καροτσάκι των παγωτατζήδων κι έλιωνε αργά και απολαυστικά στα παιδικά μας στόματα. Ήταν αρχές δεκαετίας τον '60 τότε κι, ο ήλιος, βλέπετε, έκαιγε το Μάρτη...

Χρονογράφημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ (Από τη συλλογή χρονογραφημάτων του Νίκου Τσαγκρή "Εγώ, εμείε, αυτοί είμαστε". Εκδόσεις Καστανιώτης)