Κάτι παράσιτα μας κάθησαν στο σβέρκο

Δεν λέω, είμαστε κι εμείς οι δημοσιογράφοι, κι, άλλων πολλών λειτουργημάτων οι... ταγοί, μα αυτοί που άνετα τελείως μεταμορφώνονται συχνότερα σε γνήσια παράσιτα είναι οι πολιτικοί.
Μας τάζουνε λαγούς με πετραχήλια, μέχρι να τους προσφέρουμε το «σχήμα», κι, όταν το εξασφαλίσουν υπό μορφήν είτε βουλευτικής έδρας είτε υπουργείου, τότε μας κάθονται στο σβέρκο κι αρχίζουν να απομυζούν ζωή απ' τη ζωή μας. Και τους πληρώνουμε οι βλάκες κι από πάνω.
Αυτά σκεφτόμουν προχθές βράδυ, καθώς ένας σωρός από παράσιτα του είδους κατέκλυσαν τις τηλεοπτικές οθόνες, ψάχνοντας αδηφάγα την «τροφή» τους στις πλάτες μιας παράταξης ανθρώπων που τα ίδια τα «παράσιτα», για να την ξεχωρίζουν, να την έχουν σίγουρη, δικιά τους, την ονομάζουν «προοδευτική»...
**************
Λοιπόν, που λέτε, ανάμεσα σ' αυτά τα διάφορα παράσιτα, κατά τον ποιητή Λωτρεαμόν, υπάρχει ένα έντομο που οι άνθρωποι τρέφουν με έξοδα δικά τους. Δεν του χρωστάνε τίποτα, μα το φοβούνται. Κι αυτό, που δεν του αρέσει το κρασί, που προτιμά το αίμα, μπορεί, λένε, μ' απόκρυφη δύναμη, μέγα να γίνει, ίδιος ελέφας, κι ως στάχυα τους ανθρώπους να συνθλίψει. Για δέστε σέβας πόσο του κρατούν, πόσο υψηλή είναι η εκτίμηση που του τρέφουν, της Δημιουργίας τα ζώντα όλα. Την κεφαλή για θρόνο του ορίζουν, κι αυτό, μ' αξιοπρέπεια, στις ρίζες των μαλλιών τα νύχια του γαντζώνει...
Έτσι ακριβώς. Αργά το βράδυ, τα μεσάνυχτα, ένα παράσιτο με φάτσα ψείρας, καλοθρεμμένο όμως σαν ελέφας, γέμισε τη μικρή οθόνη, δηλώνοντας αδιάντροπα την πρόθεσή του: να εγκατασταθεί για μια φορά ακόμα στις ρίζες των μαλλιών της «προοδευτικής παράταξης» όπου συχνάζει, κι απ' όπου, μόλις λίγες μέρες πριν, οι άνθρωποί της είχαν καταφέρει να το διώξουν...
**************
Έτσι είναι, δυστυχώς για όλους, τα παράσιτα. Και μη θαρρείτε ότι μιλάω για τον Γιωργάκη μόνο ή μόνο για το πιο χοντρό παράσιτο, τον Βενιζέλο, μα για όλα. Το δράμα είναι ότι τα παράσιτα αυτά και τ' άλλα, όλα, για κάποιους λόγους τα συνδράμουν οι λαοί. Γιατί, όπως λένε κάποιοι, είναι αντάξιά τους. Κι όπως λέει ο ποιητής Λωτρεαμόν, όταν το παράσιτο παχύνει κι είναι τα χρόνια του προχωρημένα, σκοτώνουν το, για να μη νιώσει των γερατειών τη φρίκη. Κηδεία μεγαλόπρεπη τον κάνουν ήρωα, και κουβαλούν το φέρετρο στους ώμους τους οι δημογέροντες...
****************

Όμως μη βιάζεστε, οι φίλοι του Βαγγέλη – ή όποιων άλλων παρασίτων της πολιτικής που θα αποτύχουν – να αρχίσετε τους θρήνους για την οδυνηρή απώλεια. Παρηγορηθείτε: Ιδού άπειρη η γενιά τού παρασίτου που προβαίνει, αφού στο μεταξύ επώασε κάμποσες δωδεκάδες αξιολάτρευτα αυγά, που εξαίρετες αργότερα θα γίνουν ψείρες, τέρατα με σοφού περπατησιά και στα μαλλιά σας πάλι θα ριζώσουν...


Νίκος Τσαγκρής, 29 – 9 - 1996
Τα κείμενα με πλάγια στοιχεία είναι από τα Άσματα του Μαλντορόρ του Λωτρεαμόν.