Ξυριζόσουν στους «λουτήρες» (ένα υπόστεγο μπαζανέμι ελεεινό και τρισάθλιο) του παραρτήματος των φυλακών Αβέρωφ. Μπήκε και σε πλησίασε, βαρύς και κάτωχρος, ο Ανέστης Σουβατζόγλου, φίλος γκαρδιακός από τους Λαμπράκηδες. «Τι συμβαίνει;», ρώτησες ανήσυχος. «Δεν το πιστεύω...», προλόγισε και συνέχισε: «Είπαν στις ειδήσεις ότι φάγανε τον Τσε. Αλλά σίγουρα είναι αμερικάνικη προπαγάνδα!» -10 Οκτωβρίου 1967...
Τέσσερα χρόνια μετά, χειμώνας του '71, νιόπαντρος σε δυαράκι του Παγκρατίου, εισέβαλαν, περασμένα μεσάνυχτα και τσακιρωμένοι, οι άλλοι δύο της αξεχώριστης τριάδας, ο Αλέκος Αργυροκαστρίτης και ο Αντώνης Ταβάνης- μονίμως παρόντες πια στο ανθεστήριο της μνήμης. Είχαν μαζί τους -πιο σωστά, έσερναν...- έναν προπολεμικό ρεμπέτη, τον Βασίλη Ξενάκη, ταπωμένο ίσαμε τα μπατζάκια του τριμμένου παντελονιού του. Κουβαλούσε ένα αρχαίο τρίχορδο που το έφερνε γύρα -ζητιανόξυλο- στα κουτούκια των Αμπελοκήπων και το έγδερνε βγάζοντας μια περίληψη -δεν χρειαζόταν περισσότερο- από τραγούδι και χαρτζιλίκι. «Τι ωραίος Χριστός είν' αυτός, ρε μόρτες!», αναφώνησε, μόλις κάθησε και αντίκρισε στον τοίχο το πορτραίτο του νεκρού Τσε, όπως το είχε ανατυπώσει και μεγεθύνει στο φωτογραφείο του ο Αλέκος. Σκηνή αξεθώριαστη: να φεύγουν οι τρεις ξημερώματα, με τον Ξενάκη στη μέση να βαστά στη μία μασχάλη το μπουζούκι και στην άλλη, το πορτραίτο του Τσε...
Ετσι τους θέλαμε τότε -τους φυλάμε ακόμα- τους επαναστάτες: αδιάψευστους, ονειρώδεις, αξεθώριαστους, να παίρνουν κάτι από το φόβο, τη δειλία μας και να το κάνουν θάρρος, γενναιότητα. Σε μια στιγμή κρίνονται όλα: εκεί που ελκόμενος από μαγνήτες ανεξιχνίαστους -δεν μπορείς, σκύβεις και λες «ναι» ή που μπορείς, ορθώνεσαι και λες «όχι»- 9 Οκτωβρίου 1967-2007...
Τέσσερα χρόνια μετά, χειμώνας του '71, νιόπαντρος σε δυαράκι του Παγκρατίου, εισέβαλαν, περασμένα μεσάνυχτα και τσακιρωμένοι, οι άλλοι δύο της αξεχώριστης τριάδας, ο Αλέκος Αργυροκαστρίτης και ο Αντώνης Ταβάνης- μονίμως παρόντες πια στο ανθεστήριο της μνήμης. Είχαν μαζί τους -πιο σωστά, έσερναν...- έναν προπολεμικό ρεμπέτη, τον Βασίλη Ξενάκη, ταπωμένο ίσαμε τα μπατζάκια του τριμμένου παντελονιού του. Κουβαλούσε ένα αρχαίο τρίχορδο που το έφερνε γύρα -ζητιανόξυλο- στα κουτούκια των Αμπελοκήπων και το έγδερνε βγάζοντας μια περίληψη -δεν χρειαζόταν περισσότερο- από τραγούδι και χαρτζιλίκι. «Τι ωραίος Χριστός είν' αυτός, ρε μόρτες!», αναφώνησε, μόλις κάθησε και αντίκρισε στον τοίχο το πορτραίτο του νεκρού Τσε, όπως το είχε ανατυπώσει και μεγεθύνει στο φωτογραφείο του ο Αλέκος. Σκηνή αξεθώριαστη: να φεύγουν οι τρεις ξημερώματα, με τον Ξενάκη στη μέση να βαστά στη μία μασχάλη το μπουζούκι και στην άλλη, το πορτραίτο του Τσε...
Ετσι τους θέλαμε τότε -τους φυλάμε ακόμα- τους επαναστάτες: αδιάψευστους, ονειρώδεις, αξεθώριαστους, να παίρνουν κάτι από το φόβο, τη δειλία μας και να το κάνουν θάρρος, γενναιότητα. Σε μια στιγμή κρίνονται όλα: εκεί που ελκόμενος από μαγνήτες ανεξιχνίαστους -δεν μπορείς, σκύβεις και λες «ναι» ή που μπορείς, ορθώνεσαι και λες «όχι»- 9 Οκτωβρίου 1967-2007...
Πέτρος Μανταίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου