Να λοιπόν που η περίφημη αυτοκριτική του Γιώργου Παπανδρέου έγινε! Κατόπιν εορτής αλλά, έγινε! Και, απ’ ότι φάνηκε και στα γκάλοπ, έπιασε τόπο: τώρα, για ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ (και όχι μόνον αυτών) ο Γιώργος υπήρξε εξιλαστήριο θύμα του Σημιτικού εκσυγχρονισμού και, δέχτηκε το δαχτυλίδι του μαρτυρίου (!) θυσιαζόμενος υπέρ κομματικών βωμών και εστιών! Για να αποδειχτεί κάτι που, εδώ και χρόνια, έχω γράψει: η αυτοκριτική των πολιτικών μοιάζει με την εξομολόγηση στη Θρησκεία. Όπως η εξομολόγηση εξασφαλίζει την παραμονή του θρησκευόμενου στους κόλπους της Εκκλησίας, έτσι και η αυτοκριτική εξασφαλίζει την παραμονή του πολιτικού στους κόλπους της πολιτικής...Αρκεί όμως η αυτοκριτική για να εξασφαλίσει την παραμονή του Γιώργου, όχι απλώς στους κόλπους της πολιτικής αλλά, στους κόλπους της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ; Ελπίζω όχι. Γενικότερα, ένας πολιτικός ηγέτης, ένα καθεστώς, δεν μπορούν να «κλείνουν» τους λογαριασμούς τους με μια αυτοκριτική. Δεν πάνε έτσι μπροστά, σε περίπτωση δυστυχίας. Μεταφέρουν τη δυστυχία τους στον μαυροπίνακα. Δεν συντελούν στο να προληφθεί κανένα κατοπινό ατύχημα. Γιατί; Διότι, όπως και η κακολογία, έτσι και η αυτοκριτική θρέφεται από το παρελθόν και, προπαντός, δεν της γυρεύει κανείς να περιγράψει το μέλλον…
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου