Είναι κάτι χλωμά παιδιά που φοβούνται το σκοτάδι. Το φοβούνται τόσο πολύ που νομίζουν ότι το αγαπούν. Ας έχουμε επιείκεια γι' αυτά τα χλωμά παιδιά με το τοξωτό φρύδι της έπαρσης. Φοβούνται τόσο πολύ το σκοτάδι και ξέρουν τόσα πολλά για τον μικρόκοσμό τους που αξίζουν την κατανόησή μας. Ακόμα και μια ιδέα τρυφερότητας όταν μας εξοργίζει ο φόβος τους που μετατρέπεται σε προπέτεια, ας την αφήσουμε να τα σκεπάζει για να μην κρυώνουν από τον παγωμένο τρόμο του αγνώστου.
Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τουλάχιστον αυτά τα χλωμά παιδιά να θορυβούν νομίζοντας ότι βρίσκονται στο κέντρο του κόσμου, ενώ βρίσκονται στο κέντρο του φόβου. Και φωνάζουν και τρέχουν από 'δώ κι από 'κεί (όχι μακριά) και ασθμαίνουν και δείχνουν τους άλλους και ζούνε μια εύκολη αγριότητα, ένα παιχνίδι θορύβων, που φορές - φορές μοιάζει να είναι αληθινό.
Δεν είναι. Γιατί δεν έχει το σπέρμα του κακού. Δεν έχει το τρομερό βάρος της ευθύνης και του σπαραγμού που είναι η σκέψη. Ας αφήσουμε λοιπόν να περιφέρονται στους πέντε δρόμους και στα δέκα στέκια που όλο αλλάζουν κι όλα είναι νέα, αλλά πάντα φωτισμένα από το ίδιο χλωμό σκοτάδι της ακινησίας. Γιατί το σκοτεινό σκοτάδι, το αληθινό κακό είναι λίγο πιο έξω, λίγο πιο 'κεί. Στο απέναντι πεζοδρόμιο που μοιάζει με την απέναντι όχθη του Αχέροντα. Τα κουρασμένα χλωμά παιδιά δεν το γνωρίζουν. Είναι υπερβολικά καλοβαλμένα για να γνωρίζουν την απέναντι όχθη του Αχέροντα. Και υπερβολικά καλόγουστα για μια ολόκληρη κραυγή. Που βγαίνει όταν σε σφάζουν ή όταν σφάζεις. Και είναι υπερβολικά ομιλητικά αυτά τα παιδιά γιατί δεν έμαθαν να μαθαίνουν. Έμαθαν να ξέρουν. Τις νέες τάσεις, τις νέες απόψεις, τις νέες πρωτοτυπίες, τα νέα είδη της μελαγχολίας. Γιατί η παλιά στέρεη και απέραντα ήρεμη και απειλητική μελαγχολία είναι λίγο πιο 'κεί, λίγο πιο έξω~ στο σκοτάδι. Κι έχει πολύ σιωπή.
Σιωπή ενέδρας και σιωπή επίθεσης। Και οξύτατη ακοή ώστε ν' ακούσεις πρώτος τον κίνδυνο να πλησιάζει και τα κλειδιά της Κερκόπορτας να κουδουνίζουν ελαφρά. Κι εσύ είσαι έτοιμος με κάθε δυνατότητα του μυαλού τεντωμένη για να τ' αρπάζεις από εκείνον που τα κρατάει. Έτσι αρχίζουν όλες οι σφαγές. Και λίγο πιο πέρα τα χλωμά παιδιά δεν θα έχουν αντιληφθεί τίποτα γιατί η μουσική θα παίζει πολύ δυνατά και οι χειρονομίες θα είναι τόσο ωραίες, ώστε εύκολα να ξεγελιούνται πως συμμετέχουν σ' ένα έργο τέχνης, κι ότι αυτό το έργο είναι πολύ μπροστά και πολύ πάνω από τους άλλους και είναι η ζωή τους είναι το μόνο που αξίζει γιατί άλλο δεν υπάρχει. Ωραία, απενοχοποιημένα παιδιά, με μάτια που λάμπουν από πίστη αλλά όχι και από την αμφιβολία. Έτοιμα ν' ακολουθήσουν τις πρωτοπορίες αρκεί κάποιος άλλος να αναλάβει την ευθύνη. Ωραία ασφαλή παιδιά μέσα στον κόσμο τους, γιατί να βγούνε παραέξω; Παραέξω κάνει κρύο και την τροφή σου πρέπει να την βρεις μόνο σου. Κι ν' αφήσεις το αίμα να τρέξει για να μπορέσεις να φας και ν' αντέξεις. Τι ξέρουν τα χλωμά παιδιά από αίμα; Ας τα αφήσουμε λίγο ακόμα μέσα σ' αυτή την κακής ποιότητας εγωπαθή αθωότητα. Έτσι κι αλλιώς αυτά τα παιδιά είναι που θα μας ταλαιπωρήσουν μεγαλώνοντας. Αυτά θα κυβερνήσουνε τον τόπο, έναν τόπο που δεν ξέρουν. Γιατί εδώ που φτάσαμε μήτε τους εχθρούς μας δεν μπορούμε να διαλέξουμε. Ας αφήσουμε αυτά τα παιδιά να παριστάνουν πότε τον εισαγγελέα, πότε τον αγριεμένο και πότε τον πρωτοπόρο. Πού ξέρεις; Αν έχουμε άφεση μπορεί κάτι να μάθουν. Και να γίνουν κάποτε εχθροί που ν' αξίζει τον κόπο να τους καταδεχτεί κανείς. Το οφείλουμε στα παιδιά μας που ζούνε στο αληθινό σκοτάδι. Τους οφείλουμε μια ζωή καλύτερη απ' τη δική μας με τους επαίσχυντους εχθρούς. Ας προσπαθήσουμε να μη ζήσουν τα παιδιά μας μέσα στη φτώχεια που ζήσαμε εμείς: μέσα στη φτώχεια μιας ακίνδυνης ζωής.
Κώστας Καναβούρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου