Απάντηση στο ερώτημα αν είμαι καλά

Σκέφτομαι πως είμαι ένα είδος Φάουστ. Πούλησα την ψυχή μου στον πιο ασύστατο απ’ όλους τους δαίμονες, στον δαίμονα τον φορτικό της εντιμότητας και τώρα περιφέρομαι, χωρίς να μπορώ ν’ αποφασίσω τι ακριβώς κέρδισα και τι ήταν εκείνο που έδωσα. Ξέρω μονάχα πως ήθελα ν’ αποφύγω το αβάσταχτο φορτίων των μικρών καθημερινών ενοχών. Νόμιζα πως συνδέονται μεταξύ τους, πως απορρέουν από το ίδιο συμπαγές κακό που αρέσκεται να εκδηλώνεται με μικρές σχεδόν ασήμαντες δόσεις ανθρώπινης αδεξιότητας και αμηχανίας και αθωότητας. Νόμιζα πως η εντιμότητα είναι ένα είδος προεξόφλησης της αθανασίας. Τι σημασία έχει αν την δουλειά αυτή —της αθανασίας— την κάνει ένας θεός, μια λογική, μια ιστορία, μια φύση. Στην περίπτωσή μου θα την αναλάμβανε ένας ακαθόριστος αριθμός έντιμων ανθρώπων, κρυμμένων στις γωνιές των δρόμων που θα έπαιρνα. Αυτά μπορώ να πω με κάθε ειλικρίνεια πως γνωρίζω για την υπόθεση. Τι έδωσα, παραμένει —και για μένα τον ίδιο— μυστήριο ακόμη. Σημασία έχει πως ο δαίμονας πήρε κάτι. Κάτι πήρε, δεν γίνεται αλλιώς. Και συμφώνησα. Συμφώνησα οπωσδήποτε. Πώς αλλιώς; Κέρδισα τίποτε; Όσο γι’ αυτό... τίποτε. Απ’ όσο μπορώ να ξέρω, τίποτε. Περιφέρομαι μόνο, χωρίς να μπορώ να ζήσω κάτι ολόκληρο. Εννοώ να χαρώ κάτι με την βαθιά χαρά που χαίρεται ο καθένας κάτι. Ομολογώ πως δεν έχω ιδέα πόσο βαθιά μπορεί να είναι η χαρά καθενός, αλλά τέλος πάντων αναφέρομαι σ’ εκείνο το είδος απουσίας της πείνας, της συνεχούς πείνας, μιας πείνας που... Ε, τώρα, διάολε, καταλαβαίνεις, τι ζητούσε ο Φάουστ; Να σου πω την καθαρή μου αλήθεια; Να σου πω τι ζητούσε; Άσε με να σου πω, αλλά μην περιμένεις κάτι που δεν ξέρεις. Απάλλαξέ με από τον ρόλο του ρόλου μου και θα σου πω εγώ τι ζητούσε ο Φάουστ. Λοιπόν, δεν δίνω δεκάρα για τον ρόλο. Ο Φάουστ ήθελε να διακορεύσει χωρίς συνέπειες την πιο άσπιλη παρθένα μιας πόλης στην οποία οι άσπιλες παρθένες ήσαν περισσότερες από τις παντρεμένες. Καταλαβαίνεις! Ο καθένας είχε την δική του προστυχιά και μόνο ένας μεσήλικας καθηγητής έμενε παραπονεμένος. Αυτό ήθελε ο Φάουστ. Ε; Η δική μου περίπτωση είναι κάπως διαφορετική. Εγώ βγήκα έξω, μάζεψα έναν λύκο, τον μεγάλωσα κι όταν ο λύκος που ήταν λύκος με δάγκωσε σαν λύκος, με τον τρόπο που οι λύκοι είναι λύκοι, χωρίς να ξέρουν πως είναι λύκοι, εγώ άρχισα να κλωτσάω τα σκυλιά στον δρόμο, για την αχαριστία τους. Αυτή είναι η δική μου περίπτωση. Αυτό έπαθα με τους ανθρώπους. Γύρω μου.


ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ, γραφέας Α'