Πολιτικός μαζοχισμός

Κάθε γραφιάς παλαιάς κοπής υποφέρει από ένα είδος φιλαργυρίας. Συσσωρεύει αποκόμματα από εφημερίδες και περιοδικά, μαζεύει βιβλία ή ειδικά έντυπα, με την ελπίδα πως κάποτε θα είναι πολύτιμα βοηθήματα.

Εδώ δενμιλάμε για συλλέκτες. Αυτοί ξέρουν τι μαζεύουν. Ο γραφιάς δεν ξέρει. Αυτά που αποθησαυρίζει θα είναι ίσως εν δυνάμει χρήσιμα. Αλλά αυτό το «εν δυνάμει» δεν είναι πρακτικός οδηγός. Και με τα χρόνια μαζεύονται τόνοι τυπωμένου χαρτιού. Οι γραφιάδες αυτής της κατηγορίας μπορεί να αποτελούν ενιαίο σύνολο ως προς τη φιλαργυρία του εντύπου αλλά διαφέρουν στη διαχείριση αυτού του χάρτινου θησαυρού. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τέτοια υποδειγματική τάξη, που δεν θα τη βρεις ποτέ σε καμιά δημόσια υπηρεσία. Στον αντίποδα βρίσκονται αυτοί που δεν έχουν καμιά τάξη και το σπίτι τους μοιάζει παλαιοπωλείο.Οι τελευταίοι έχουν το πλεονέκτημα της ισχυρής μνήμης και βρίσκουν πάντα αυτό που ψάχνουν αλλά δεν είναι ευτυχισμένοι. Ζουν κάτω από διαρκή συζυγική γκρίνια. Και ενίοτε συζυγικά δράματα, αν η γυναίκα είναι νοικοκυρά και θελήσει να βάλει κάποια τάξη. Μπορεί το σπίτι να προβλέπει γραφείο και βιβλιοθήκη, αλλά ο χώρος δεν επαρκεί. Οι στοίβες των χαρτιών επεκτείνονται στο διάδρομο, ενίοτε και στην κρεβατοκάμαρα.Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία, στην οποία ανήκω εγώ, που είναι μείγμα αταξίας και τάξης. Οταν μπαίνω σε περίοδο τάξης, πρέπει να κάνω μια εκκαθάριση και να πετάξω αυτά που δεν είναι πια αξιοποιήσιμα. Και αυτό έπραξα τον τελευταίο καιρό, οπότε διαπίστωσα πως είχα αποκόμματα από το '74. Δηλαδή, τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια.Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να διαπιστώσω πως σχεδόν κάθε χρόνο γίνονται τα ίδια πράγματα. Πυρκαγιές στα δάση και πλημμύρες στην πόλη. Αποκλεισμοί χωριών από τα χιόνια και καταστροφές αγροτικών προϊόντων από την κακοκαιρία. Κυκλοφοριακή ασφυξία σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Θανατηφόρο νέφος σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας. Παιδεία, Υγεία, δημόσιες συγκοινωνίες στο μαύρο τους το χάλι. Φτώχεια, ακρίβεια, ανεργία. Ολα επαναλαμβάνονται, ακόμα και τα ναυάγια, αλλά όχι σε ετήσια βάση. Η απαρίθμηση είναι ενδεικτική και όχι εξαντλητική. Οι πολιτικοί μας κάνουν πάντα τις ίδιες δηλώσεις, είτε είναι στη συμπολίτευση είτε στην αντιπολίτευση, στη γνωστή μανιχαϊστική λογική: άσπρο ο ένας, μαύρο ο άλλος. Και τούμπαλιν.Το εκπληκτικό είναι πως κάθε χρόνο εκφράζουμε την έκπληξή μας, λες και αυτά τα πράγματα συνέβησαν για πρώτη φορά. Η μνήμη αυτού του λαού είναι βραχεία και η κρίση του περιορισμένη. Ολα αυτά δεν είναι ούτε θεομηνίες ούτε ανικανότητα των ιθυνόντων. Είναι μια συγκεκριμένη πολιτική βούληση, που τη μοιράζονται και τα δύο κόμματα εξουσίας. Κάθε καινούργια κυβέρνηση συμπληρώνει την καταστροφή που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Κι έτσι το μέλλον είναι προβλέψιμο. Κάθε επόμενος χρόνος θα είναι χειρότερος από τον προηγούμενο. Αν κάποιος δημοσιογράφος μελετούσε καλά μια χρονιά και ήξερε τη νέα τεχνολογία, θα μπορούσε να πληρώνεται, χωρίς να δουλεύει, μέχρι να πάρει σύνταξη. Θα έπαιρνε το περσινό άρθρο του, θα πρόσθετε τις νέες καταστροφές και θα ήταν πάντα στην επικαιρότητα. Και κανείς δεν θα θυμόταν πως τα ίδια είχε γράψει και πέρυσι. Εκτός αν ήταν υπό επιτήρηση.Ολα αυτά τα προβλήματα είναι πολιτικά και λύνονται διά της πολιτικής. Θεωρητικά, με την πρώτη πυρκαγιά θα έπρεπε το κράτος να εξοπλιστεί με όλα τα απαραίτητα μέσα. Και αν δεν τα έπαιρνε, να είχε την κατακραυγή του κόσμου και να πλήρωνε το πολιτικό αντίτιμο. Αλλά αυτός ο λαός έχει περίεργα πολιτικά κριτήρια. Διαλέγει πάντα για κυβέρνηση αυτόν που θα εργαστεί εναντίον του. Ολοι οι πολιτικοί της εξουσίας στο ίδιο τσουβάλι, είτε βρίσκονται στην αντιπολίτευση είτε στη διακυβέρνηση ή ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ, όπως υποστηρίζει το ιστορικό κόμμα της Αριστεράς;Οχι. Το κάθε κόμμα έχει τους δικούς του λόγους ύπαρξης και τη δικιά του ευθύνη· το ίδιο ισχύει και για κάθε πολιτικό. Το ερώτημα που μπαίνει είναι πιο βαθύ. Τι είναι πολιτική σήμερα, στον 21ο «Αμερικανικό Αιώνα»; Παλαιότερα, και ιδίως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαμε προσωπικότητες που χάραζαν πολιτική για τη χώρα τους και είχαν μια άποψη για τον κόσμο. Σήμερα πια αυτό έχει καταργηθεί. Στην ουσία δεν έχουμε πια εθνικά κράτη, όσο κι αν η κάθε χώρα κρατάει το όνομά της και αναγνωρίζεται σαν κυρίαρχη. Οι κυβερνήσεις σήμερα είναι εντολοδόχοι του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου και όργανα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, τουλάχιστον στα «δυτικότροπα» κράτη, ανεξαρτήτως ηπείρου. Αλλά για το δικό μας το λαό αυτά είναι αδιάφορα δεν δεν

Περικλής Κοροβέσης (από την Ελευθεροτυπία)