Αν αρχίσεις να συναναστρέφεσαι πολιτικούς, να συχνάζεις στα στέκια τους, να συζητάς καθημερινά μαζί τους, να προσεγγίζεις τα πολιτικά πράγματα με τον τρόπο που τα προσεγγίζουν αυτοί, με την ελαφρότητα, δηλαδή, και την αλαζονεία, και τον κυνισμό, και την πολιτική ανευθυνότητα, εν τέλει, του σύγχρονου Έλληνα (και Ευρωπαίου, υποθέτω) επαγγελματία πολιτικού, τότε…
Τότε, το πιθανότερο είναι να χάσεις την επαφή σου με την πεμπτουσία της Πολιτικής: τον ουμανισμό, τον αλτρουισμό, τον ιδεαλισμό. Και να αρχίσεις να μοιάζεις με τους σύγχρονους Έλληνες (και τους Ευρωπαίους, υποθέτω) επαγγελματίες πολιτικούς. Να μην ασκείς πολιτική, αλλά να ασκείσαι καθημερινά στην επεξεργασία παραπολιτικών στοιχείων που συνθέτουν μικροπολιτικές ίντριγκες. Οι οποίες προβάλλονται στα δελτία των οκτώ ως σενάρια πολιτικών εξελίξεων. Να κάνεις, εν τέλει, ό, τι κάνουν οι πολιτικοί. Κι ας είσαι δημοσιογράφος!
Ένα μικροπολιτικό σενάριο των ημερών, ας πούμε, θέλει τον Γιώργο Παπανδρέου (λόγω «αριστερής προεκλογικής ρητορείας»!!!) να χάνει τον έλεγχο του μεσαίου χώρου. Να έχει απώλειες απ’ το Κέντρο, δηλαδή, τις οποίες, λέει, ενσωματώνει ο Κώστας Καραμανλής «λόγω κεντρώας προεκλογικής ρητορείας»!!!
Εύκολα μπορεί να πει (και να αποδείξει) κανείς ότι όλα αυτά είναι ανυπόστατα. Ότι δεν υφίσταται «αριστερή ρητορεία» Παπανδρέου, ούτε εξ αυτής «απώλεια ελέγχου του μεσαίου χώρου», τον έλεγχο του οποίου κέρδισε ο Καραμανλής απ’ τον Σημίτη στην περίοδο 2003-2004, αναπτύσσοντας μια κεντρώα ρητορεία είναι αλήθεια, ρητορεία που συνεχίζεται και σήμερα, και σ’ αυτήν, κατά πάσα πιθανότητα, οφείλεται η διάρκεια ελέγχου της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος από την (κατά τα άλλα, ανύπαρκτη) κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ αυτό που λείπει από το προφίλ του Γιώργου Παπανδρέου είναι η πειστική αριστερή ρητορεία των κεντρώων πολιτικών ηγετών που, παραδοσιακά, ελκύει τις μάζες των κεντροαριστερών ψηφοφόρων και τα λοιπά, και τα λοιπά…
Όλα αυτά είναι πολιτική; Όχι, αναλυτικές… ουρές σε μια μικροπολιτική ίντριγκα είναι. Αρθρωμένες από επαγγελματίες πολιτικούς και…συντρόφους τους δημοσιογράφους, επίσης, για επικοινωνιακή κατανάλωση. Με γνώμονα την επαγγελματική τους αυτοσυντήρηση και ανέλιξη.
Όσο για το εξαιρετικά… ερωτεύσιμο, αυτό τον καιρό, Κέντρο, δεν είναι παρά το μηδέν της πολιτικής. Μια θεωρητική κατασκευή που, στην πράξη, μεταβάλλεται σε καμουφλάζ πότε της Δεξιάς, πότε της Αριστεράς. Δίκην πολιτικού σωσιβίου.
Άλλωστε, οι πλέον σύγχρονοι πολιτικοί στοχαστές διατυπώνουν την άποψη ότι, ακόμα και ο διαχωρισμός Δεξιά-Αριστερά, με το παραδοσιακό περιεχόμενο των εννοιών (συντήρηση, απ’ τη μια, και πρόοδος απ’ την άλλη) έχει οριστικά εκλείψει.
Προσωπικά, ταλαντεύομαι μεταξύ αυτής της άποψης και μιας βεβαιότητας ότι αυτό που λέμε κόσμος (και εννοούμε την ανθρωπότητα, τις κοινωνίες των πολιτών, τους λαούς – χωρίς τις πολιτικές και οικονομικές ιντελιγκέντσιες), είναι και θα είναι Αριστερά, ανεξάρτητα αν κατά καιρούς συμβάλλει καθοριστικά στην ανάδειξη απάνθρωπων κυβερνήσεων και καθεστώτων.
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου