SOS: Ανακτήσατε το κοινωνικό κράτος!..

Διαφορετικά θα το «υπερασπισθεί» η Δεξιά. Και όχι μόνο η Δεξιά, αλλά και η ακροδεξιά – κυρίως η ακροδεξιά!..

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

         

       Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (14/4/2019}         

Γύρω στο 1978, ίσως λίγο αργότερα, στον καιρό της εξέγερσης και της φυλάκισης των Πολωνών εργατών (ένα – δύο χρόνια πριν την ίδρυση της «Αλληλεγγύης» του Λεχ Βαλέσα), ο Ζαν Ντανιέλ* βρισκόταν στην Ιταλία και απηύθυνε μια παράξενη έκκληση  στους Ιταλούς κομμουνιστές: «Βιασθείτε να υπερασπιστείτε τους Πολωνούς εργάτες, διαφορετικά θα τους υπερασπισθεί η Δεξιά».

«Οι αριστεροί προσπαθούν να ανακτήσουν τα πάντα,  μεταξύ άλλων και τους σοβιετικούς αντιφρονούντες», σχολίαζε τότε ο -Παριζιάνος πια- Ευγένιος Ιονέσκο στο περιοδικό Nouvelle Revue Française.

«Ο Ιονέσκο ήταν αντικομμουνιστής τότε», θα μπορούσε να πει κανείς και, πράγματι, κατά κάποιο τρόπο, ήταν: κατά τον τρόπο των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών της Δυτικής Ευρώπης, των ευρωκομμουνιστών, όλων όσων απέρριπταν και καταδίκαζαν ήδη ως βάρβαρο και απάνθρωπο το «σοβιετικό μοντέλο». Όμως ακριβώς αυτούς, τους «αντισοβιετικούς» Ευρωπαίους αριστερούς, σάρκαζε ο μεγάλος Ρουμάνος: «οι αριστεροί προσπαθούν να ανακτήσουν τα πάντα,  μεταξύ άλλων και τους σοβιετικούς αντιφρονούντες!.. Τα κίνητρα τους είναι κομματικά, πολιτικά, απάνθρωπα, ευτελή»!..

Είναι σαφές ότι πρόκειται περί ενός θυμικού αντικομματικού και αντιπολιτικού «παραληρήματος», μπορείς να το δεις όμως και σαν απογοητευμένη από τα κόμματα και τους πολιτικούς θέση, παντός καιρού: «Όσο προχωρώ τόσο δεν καταλαβαίνω», έλεγε καθώς γερνούσε ο Ιονέσκο, εκδηλώνοντας τον έντονο αντιπολιτικό σκεπτικισμό του· που ξεπερνούσε ενίοτε, τα όρια του πεσιμισμού…

*******

«Βιασθείτε να υπερασπιστείτε το κοινωνικό κράτος,   διαφορετικά θα το υπερασπιστεί η δεξιά», με εγκαλούσε τις προάλλες γνωστός Έλληνας διανοούμενος (ένας ανάμεσα στους ελάχιστους που απομένουν), θυμίζοντάς μου τον Ιονέσκο και το περιστατικό με τον Ζαν Ντανιέλ και τους Ιταλούς ευρωκομμουνιστές που σας διηγήθηκα. «Και όχι μόνο η δεξιά, αλλά και η ακροδεξιά – κυρίως η ακροδεξιά!», πρόσθεσε απειλητικά ο δικός μου... Ζαν Ντανιέλ. Υπάρχει η παρεξήγηση, βλέπετε, που μας «εγγράφει» στην χορεία των κομματικών και των κυβερνητικών παραγόντων, επειδή γράφουμε ένα άρθρο  στην ΑΥΓΗ…

         

Εν τέλει, του εξήγησα ότι το μόνο που μπορώ να κάνω για την περίπτωσή του είναι να γράψω. Να μεταφέρω, δηλαδή την έκκλησή του προς το κόμμα και την κυβέρνηση μέσω της εβδομαδιαίας στήλης μου στην ΑΥΓΗ. Κι αυτό κάνω: λοιπόν, ακούτε εσείς εκεί στο κόμμα και στην κυβέρνηση; Καλές οι γέφυρες και τα προοδευτικά μέτωπα εν’ όψει ευρωεκλογών αλλά «Βιασθείτε να υπερασπιστείτε το κοινωνικό κράτος (το κατεδαφισμένο, στην περίοδο της κρίσης, κοινό ευρωπαϊκό κράτος της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, της Κοινωνικής Ευημερίας και της Κοινωνική Ασφάλειας), διαφορετικά θα το «υπερασπιστεί» η ευρωπαϊκή δεξιά!»…

Και όχι μόνο η ευρωπαϊκή Δεξιά αλλά και η ευρωπαϊκή ακροδεξιά – κυρίως η ευρωπαϊκή ακροδεξιά!».

*******

Έτσι ακριβώς: η ανάκτηση του κοινωνικού κράτους (η ανάκτηση και η θεσμική θωράκιση των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από το Κράτος, που λεηλατήθηκαν στην περίοδο της κρίσης – το δικαίωμα στην εργασία και τα κατεδαφισμένα εργασιακά δικαιώματα / προπαντός τα εργασιακά δικαιώματα!) είναι, πρέπει να είναι, το στοίχημα της προοδευτικής Ευρώπης, της ευρωπαϊκής Αριστεράς, της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, οποιουδήποτε ελληνικού ή ευρωπαϊκού προοδευτικού μετώπου «ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά»…     

Ή μήπως όχι; Καμιά διάθεση να υποστηρίξω τις αντιπολιτικές και αντικομματικές αιτιάσεις του, ούτως ή άλλως, αντιφατικού και… «παράλογου» Ιονέσκο. Είμαι υποχρεωμένος όμως να δεχτώ ότι ακόμα και τα κίνητρα μιας έκκλησης του τύπου  «Βιασθείτε να υπερασπιστείτε το κοινωνικό κράτος διαφορετικά θα το «υπερασπιστεί» η δεξιά και η ακροδεξιά»,  μπορούν να χαρακτηρισθούν «κομματικά» και επομένως… «ευτελή». Αν όχι με την ηθική σήμανση των χαρακτηρισμών του Ιονέσκο (στην περίπτωση της έκκλησης του Ζαν Ντανιέλ προς την Ιταλική αριστερά του ’78), με την τρέχουσα πελατειακή πολιτική ηθική. Την πολιτική ηθική του κ. Μητσοτάκη, ας πούμε, όταν επιχειρούσε να… ανακτήσει τη    μεσαία τάξη με εκείνη την απίστευτης πολιτικής ανηθικότητας  δήλωση: «θα επιστρέψω στη μεσαία τάξη όσα της πήρε ο Τσίπρας».

Αυτή η αντίληψη των πολιτικών πραγμάτων, που δεν είναι αντίληψη, αλλά η νοοτροπία που έγινε ήθος, και διάβρωσε και σάπισε το παλιό πολιτικό σύστημα, δεν έχει – δεν πρέπει να έχει, την παραμικρή σχέση με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά, την κυβερνώσα αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ: δεν είμαστε «οι αριστεροί που προσπαθούν να ανακτήσουν τα πάντα», όπως θα ‘λεγε ο Ιονέσκο, αλλά ο πολιτικός - ιδεολογικός ιστός μιας μετωπικής προοδευτικής παράταξης που προσπαθεί να ανακτήσει το παλιό – καλό ευρωπαϊκό Κοινωνικό κράτος.

* Γαλλοαλγερινός μαρξιστής συγγραφέας και δημοσιογράφος, της παρέας των Καμί και Σαρτρ.

Ο "δικός μου" Άκης Πάνου...

Άκης Πάνου - Νίκος Τσαγκρής στο Επειγόντως 

Τελευταία, όλο και πιο συχνά, γνωστοί και άγνωστοί μου φίλοι – κυρίως μέσω facebook – με ρωτούν για τη σχέση μου με τον Άκη Πάνου. Έ, λοιπόν, το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως ήταν μια σχέση αμφίδρομης εκτίμησης και πίστης. Για τη δική μου εκτίμηση και εμπιστοσύνη προς τον Άκη υπάρχουν αρκετά γραπτά και προφορικά (τηλεοπτικά) τεκμήρια. Τα αισθήματα του Άκη προς το πρόσωπό μου, αποτυπώνονται, πιστεύω, σε αυτό το μοναδικό δημόσιο κειμενό του που προλογίζει ένα βιβλίο μου: 

*

"Ο Νίκος Τσαγκρής,τα γραπτά του, το έργο του, δρουν καταλυτικά, αθόρυβα. Αρκεί να 'χει καθείς την πνευματική νηφαλιότητα να τον παρακολουθήσει. (Νηφαλιότητα... σε ΕΠΟΧΕΣ ΒΙΑΣ; Βαθύ κανάλι, Νίκο)

Θα Μπορούσα να γράψω βιβλίο γι αυτόν, όμως προτιμώ να σας πω κάτι άλλο:

Για μένα ο Νίκος Τσαγκρής είναι απ' τους μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού ανθρώπους που θα εμπιστευόμουν ΑΦΟΒΑ κάθε μυστικό μου.

ΆΚΗΣ ΠΑΝΟΥ"

*

Κατά τα λοιπά, θέλω να προσθέσω πως ο «δικός μου» Άκης Πάνου ήταν ένα εκρηκτικό μίγμα αντιφάσεων. Αναρχικός και αυταρχικός, πουριτανός και ελευθέριος, ταπεινός και αλαζών, εγωκεντρικός και ανιδιοτελής, απόλυτα δίκαιος και απόλυτα άδικος, πολυπράγμων και άπραγος, ευαίσθητος και αναίσθητος, ανθρωπιστής και αμοραλιστής, πρίγκιπας και αλήτης. Θυμάμαι τις ατέρμονες συζητήσεις μας επί παντός του επιστητού στο σπίτι της Δήμητρας (της πρώτης αγαπημένης γυναίκας του – πού την φρόντιζε σαν γιος και τον φρόντιζε σαν μάνα) στα Πατήσια. Τον άλλοτε ιδιοφυή και συναρπαστικό και άλλοτε κοινότοπο και βαρετό του λόγο. Θυμάμαι επίσης ένα διονυσιακό πρωινό στο ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ, με τη Λιλή Ζωγράφου και τον Περικλή Κοροβέση στην παρέα, κι ακόμα την εναγώνια προσπάθειά μου –στο προπατζίδικο της Αννας στην Ξάνθη– να τον πείσω να εμφανισθεί στα ΕΝΝΕΑ ΟΓΔΟΑ. Και, βέβαια, εκείνο το τελευταίο μας αθηναϊκό βράδυ, στο «Πάρτυ»: Να αρνείται στον Βασίλη, τον ιδιοκτήτη του μπαρ, να καθίσουμε στο τραπέζι του Μάνου Χατζιδάκη – ο οποίος υπήρξε μόνιμος θαμώνας στο συγκεκριμένο μπάρ – που έμενε κενό μετά την οριστική απουσία του. Επιδεικνύοντας τον σεβασμό που έτρεφε προς τον σπουδαίο, απόντα συνθέτη. Ήταν το ίδιο βράδυ που σε μια οινοπνευματώδη έξαρση ευαισθησίας μας αποκάλυπτε, ιδιοφυώς έμμεσα αλλά προφητικά, αισθήματα και προθέσεις για την υπόθεση της κόρη του και μια ενδεχόμενη – επερχόμενη οικογενειακή τραγωδία. Τις επόμενες μέρες αναχώρησε στην Ξάνθη. Και έγινε το φονικό…

Ο θαυμασμός και ο φθόνος για τον Τσίπρα

Οι έπαινοι των Πάπα Φραγκίσκου και Μπερνάρ – Ανρί Λεβί για τον Έλληνα πρωθυπουργό και ο…    «συντετριμμένος θαυμασμός» της αντιπολίτευσης

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 7/4/2019

«Μη φοβού τέκνον μου, ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός», καθησύχασε ο Πάπας Φραγκίσκος τον Αλέξη Τσίπρα, όταν αντελήφθη τον σοσιαλφιλελεύθερο φθόνο που τον περιέβαλε κατά τη διάρκεια της πρώτης συνάντησής τους,  στο Βατικανό, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2014.

Αυτό το εξαιρετικά αληθοφανές «παρασκήνιο» από την πρώτη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον «Πάπα των φτωχών», δεν είναι ένα δημοσιογραφικό «παρασκήνιο» από την πρώτη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον «Πάπα των φτωχών»,    αλλά μια λαϊκή φαντασία∙ ένα εξαιρετικά σαρκαστικό σχόλιο από αυτά που ενέπνευσαν στους χρήστες των social media οι τοτεινές φθονερές (αλλά και θαυμαστικές σε βαθμό… φθόνου) ελληνικές και διεθνείς, αντιδράσεις  για την αιφνίδια συνάντηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πάπα της Ρώμης: ένα εύστοχο πολιτικό σχόλιο με ψυχαναλυτικές προεκτάσεις που θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για τη συγγραφή ενός δοκιμίου πάνω στον πολιτικό φθόνο…

Τον φθόνο που, έκτοτε, συνοδεύει τον σημερινό Έλληνα πρωθυπουργό  Αλέξη Τσίπρα, ανανεούμενος κάθε φορά που  εισπράττει «τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε»∙ όπως αυτό το πρόσφατο, που ήρθε και πάλι απ’ τον «Πάπα των φτωχών»: «Μίλησα κάποτε (σ. σ: για τη συμφωνία απαγόρευσης εισόδου των μεταναστών) σ’ έναν πολιτικό, έναν άνθρωπο τον οποίο σέβομαι και θα πω το όνομά του: Αλέξης Τσίπρας. Και (…) μου μίλησε από καρδιάς μ’αυτή τη φράση: ‘Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πιο σημαντικά από τις συμφωνίες’. Η φράση αυτή αξίζει το Βραβείο Νόμπελ».

******* 

«Δεν είναι πολιτικός φθόνος αλλά συντετριμμένος θαυμασμός», λέω τώρα εγώ. Όπως τότε... έλεγε ο Πάπας*! Και από μια άποψη θα μπορούσα να έχω δίκιο. Κι εγώ και ο… Πάπας…

Δείτε τι έγραφα το 2008 (στο ΕΘΝΟΣ), προσπαθώντας να  τιθασεύσω τον περιρρέοντα (από τότε!) στους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους… συντετριμμένο θαυμασμό, για τον νέο (και ωραίο) ηγέτη του Συνασπισμού της Αριστεράς: «Αλέξης Τσίπρας, το Φαινόμενο!.. Αυτός ο θαυμαστικός προσδιορισμός (που έχει να συνοδεύσει Έλληνα πολιτικό από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και του βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή Ρονάλντο) αποδίδεται ήδη από τα media στον νεαρό πρόεδρο του Συνασπισμού. Και ομολογώ ότι του ταιριάζει, αρκεί να μην αποδειχτεί φαινόμενο… φαινομενικό, και ως φαινόμενο και ως Τσίπρας…». 

Σήμερα,, έντεκα χρόνια μετά, ο τοτεινός «νεαρός πρόεδρος του Συνασπισμού» είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός, ο Ευρωπαίος πολιτικός που έβγαλε τη χώρα του από τα μνημόνια και την διεθνή απομόνωση: ένας πολιτικός – φαινόμενο, ένας ηγέτης   διεθνούς αναγνώρισης και κύρους που, συχνά – πυκνά, εισπράττει «τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε»…

*******

Αίφνης, μετά τα δύσκολα και ανεκτίμητα εύγε του… Δήμου των σοφών, (Μπαλιμπάρ και Ζίζεκ και Χάμπερμας και Ρίχαρντ Πρεχτ και Ζακ Ζυλιάρ, κλπ. κλπ.) μόλις προχθές έφτασε κι ο έπαινος του κορυφαίου… σοφιστή** Μπερνάρ -Ανρί Λεβί: «Είμαι πολύ εντυπωσιασμένος από την πρόσφατη μεταμόρφωση του Αλέξη Τσίπρα και τον αέρα του statesman που έχει αποκτήσει»… «Αξιολόγώ τον Έλληνα πρωθυπουργό ως μείζονα  φυσιογνωμία Ευρωπαίου ηγέτη – «δίπλα στην  Άνγκελα Μέρκελ και τον Εμανουέλ Μακρόν»… «Στο θεατρικό μου έργο Looking for Europe, έναν εσωτερικό μονόλογο γύρω από το μέλλον της ευρωπαϊκής ιδέας, η συγκεκριμένη φυσιογνωμία (ένας πολιτικός ηγέτης τύπου Τσίπρα, προφανώς) έχει πρωταγωνιστικό ρόλο: στο έργο μου ονειρεύομαι μια βαθιά μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης. Και σ’ αυτή την μεταμορφωμένη Ευρώπη, βλέπω έναν μείζονα ρόλο για τον Αλέξη Τσίπρα»…

«Τι έγινε ρε παιδιά; Ξαφνικά ο Τσίπρας  «πιάνει πουλιά στον αέρα», χρήζεται «χαρισματικός ηγέτης», αξιολογείται ως «μείζων Ευρωπαίος ηγέτης – δίπλα στη Μέρκελ και τον Μακρόν;»…  «Μας πήρε τα σκήπτρα στην Ελλάδα, μας τα παίρνει τώρα και στην Ευρώπη;», ξεσηκώνεται  ένας αγχωμένος κουρνιαχτός ψιθύρων και ουρλιαχτών από την Πειραιώς, την Χαριλάου Τρικούπη. Και απλώνεται ως την πλατεία Κουμουνδούρου, το Μαξίμου και τα πέριξ.

Είναι (το καταλαβαίνετε, υποθέτω) ο… συντετριμμένος θαυμασμός που από το 2008 συνοδεύει τον Τσίπρα και τα πολιτικά κατορθώματά του, μεταλλαγμένος σε μια μαζική πολιτική νεύρωση που την ονομάζω «κουλτούρα του «σοσιαλφιλελεύθερο φθόνου για τον Τσίπρα»…

Και αν θέλετε να ξέρετε, η ψυχανάλυση λέει πως «η πολιτική κουλτούρα του φθόνου αναπτύσσεται και επικρατεί όταν στον αντίπαλο ηγέτη βλέπεις τον δικό σου πολιτικό θάνατο». 

*το απόφθεγμα ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός" είναι του Δανού φιλόσοφου Σέρεν Κίρκεγκορ ( 1813-1855) 

 **Ο Μπερνάρ-Ανρί Λεβί είναι μεταξύ άλλων, φιλόσοφος, συγγραφέας, δημοσιογράφος,  κινηματογραφιστής, ακτιβιστής, ιδρυτής του περιοδικού «La Regle du Jeu», αρθρογράφος στο «Point», στην «Corriere de la Sera», την «El Pais» και  μέλος του Δ.Σ. της Le Monde,  

Μέρες παράξενες, fake news μέρες…

 

Ο καταιγισμός πληροφοριών και η αίσθηση  ότι αυτά που βλέπεις, που ακούς, που μαθαίνεις, τα έχεις ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει…

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την Αυγή της Κυριακής(31/3/2019)

Μέρες που μοιάζουν άσκηση στην πλήξη. Σαν ένα βαρετό ταξίδι στο πουθενά, στο τίποτα – σαν αυτά που είδα, άκουσα, έμαθα να τα 'χω ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει:

● Ανοίγει η «ψαλίδα» ανάμεσα σε ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ… Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Metron Analysis που δημοσιεύεται στην εφημερίδα το Βήμα της Κυριακής, η διαφορά ανάμεσα στο κυβερνόν κόμμα και τη ΝΔ αγγίζει το 11%.

● Κλείνει η «ψαλίδα» ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ… Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Vox Pop Analysis που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Documento, η ψαλίδα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ έκλεισε (από το 4,6% του περασμένου Ιουλίου) στο 2,3%.  

Υποθέτω ότι αυτό που με κρατάει ζωντανό - να ξυπνάω το πρωί, να πίνω τον καφέ μου, να πηγαίνω στο γραφείο και να σχολιάζω πράγματα που έχω ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει – είναι η κρυφή γοητεία της πλήξης που με καταβάλει, καθώς σχολιάζω πράγματα που έχω ξαναδεί, ξανακούσει, ξανασχολιάσει…

Μια καλύτερη εξήγηση μου έδωσε ο κολλητός μου, αυτές τις μέρες, Φερνάντο Πεσόα: Είναι «η ανία που προκαλεί το ακατάπαυστο νέο, η πλήξη του να ανακαλύπτεις, κάτω από την απατηλή διαφορά των πραγμάτων και των ιδεών, την αιώνια ταύτιση όλων με όλα, την απόλυτη ομοιότητα ανάμεσα στο τζαμί, τον αρχαίο ναό και την εκκλησία, την εξομοίωση ανάμεσα στην καλύβα και στο παλάτι, την κοινή οργανική δομή στο κορμί του βαρύτιμα ντυμένου βασιλιά και του γυμνού ιθαγενή, τη διηνεκή σύμπτωση της ζωής με τον εαυτό της, την ισοπέδωση όλων όσων ζούμε», βλέπουμε, ακούμε, μαθαίνουμε...

*******

Τις μέρες αυτές τα νέα είναι ακατάπαυστα, μα οι διαφορές τους με τα προηγούμενα ανύπαρκτες: τα παγκόσμια πολιτικά πράγματα παρέμειναν ίδια με τα προηγούμενα, πριν, κατά και μετά τo παγκόσμιο σοκ που προκάλεσε το τρομοκρατικό λουτρό αίματος (50 νεκροί) στη Νέα Ζηλανδία∙ πριν, κατά και μετά την παρενόχληση (από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη) του ελικοπτέρου που μετέφερε τον πρωθυπουργό στο Αγαθονήσι, για την επέτειο της 25^ης Μαρτίου∙ πριν, κατά και μετά τη «νέα τραγωδία με πρόσφυγες» που… «σημειώθηκε στις τουρκικές ακτές, καθώς μια βάρκα ανετράπη με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους συνολικά εννέα άνθρωποι»∙ πριν κατά και μετά το…  «νέο μπαράζ ισραηλινών βομβαρδισμών στη Λωρίδα της Γάζας»

Ναι, τις μέρες αυτές τα νέα είναι ακατάπαυστα, μα οι διαφορές τους με τα προηγούμενα ανύπαρκτες: τα οικονομικά πράγματα στις χώρες της Ευρωζώνης παραμένουν εξαιρετικά ασταθή όπως συνήθως, οι τρομοκρατικές ενέργειες να συνεχίζονται πανομοιότυπες με τις προηγούμενες ως συνήθως, οι   «ενδεικτικές» ψηφοφορίες για το διαζύγιο του Ηνωμένου Βασιλείου με την ΕΕ συνεχίζονται, ενώ το… μέλλον του Brexit  παραμένει μετέωρο ως συνήθως, τους… αλγόριθμους των διαδικτυακών κολοσσών να ξεφεύγουν προς την… ανηθικότητα ως συνήθως… Με την Google να προσλαμβάνει συμβούλους ηθικής για θέματα τεχνητής νοημοσύνης!.. Να… συνετίσει τους αλγόριθμους…

*******

Μέρες παράξενες δια – ταραγμένες μέρες… Με τις ειδήσεις και τα fake news να αναβοσβήνουν φωτορυθμικά στο διαδίκτυο, κι εσύ να αισθάνεσαι ότι αυτά που βλέπεις, που ακούς, που μαθαίνεις, τα έχεις ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει:

●Ανέφικτη η συμφωνία για την πρώτη κατοικία στο το EWG - Το μπαλάκι στην κυβέρνηση ● Εφικτή» η επίτευξη συμφωνίας ως το Eurogroup της 5ης Απριλίου

● Στον αέρα κόκκινα δάνεια και 120 δόσεις -Ενδεχόμενο εκλογικού αιφνιδιασμού ● Τ. Πετρόπουλος: Ρύθμιση 120 δόσεων είτε συμφωνήσουν οι θεσμοί είτε όχι

● Έξαλλος ο Τσακαλώτος με το “Δώρο Πάσχα”: Δεν ξέρω, ρωτήστε τον Πετρόπουλο…” ● Παρελάσεις με ένταση -Τραγούδησαν το «Μακεδονία ξακουστή» σε όλη τη χώρα ● Πέτυχε ο σκοπός» του fake news πανηγυρίζει η Ν.Δ. για το «Μακεδονία Ξακουστή»…

Επαναλήψεις. Η ανία που προκαλούν τα ακατάπαυστα νέα, ο καταιγισμός fake news, η πλήξη του να ανακαλύπτεις, κάτω από την απατηλή διαφορά των πραγμάτων και των ιδεών, την αιώνια ταύτιση όλων με όλα, η διηνεκής σύμπτωση της ζωής με τον εαυτό της: η αποδομητική ισοπέδωση όλων όσων βλέπουμε, ακούμε, μαθαίνουμε, όλων όσων ζούμε. Η digital απομόνωση, το έλλειμμα άμεσης συμμετοχής, η μεταβολή της κοινωνικής συλλογικότητας σε ψηφιακή συλλογικότητα. Η ολοκλήρωση της εικονικής (διαδικτυακής) παγκόσμιας κοινωνίας!..  

Σαν να επαληθεύεται ήδη η προφητεία του Γιώργου Χειμωνά στους «Χτίστες»: Ο κόσμος θα γίνει εικόνα / αυτή θα είναι η τελευταία ζωή των ανθρώπων / να τους σκεπάσει μια εικόνα…

Ο Σημίτης… μίλησε, και είπε «Τσίπρας»

 Όταν ο πρόεδρος της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης κουνάει το δάχτυλο στον πρόεδρο της πλέον καθαρής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 24/3/2019)

«Κοίτα ποιος μιλάει!», σχολίασε  μια γνωστή κυρία της πολιτικής (προερχόμενη από το κραταιό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου) δείχνοντας τον Κώστα Σημίτη να μιλάει – μετά από 10 χρόνια ένοχης λούφας και σιωπής – στη Θεσσαλονίκη…

Μόνο αυτό: «Κοίτα ποιος μιλάει,», πάνω απ’ τη φωτογραφία του στο F.B. και τα είπε όλα για το πρόσωπο – σύμβολο της σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης, παρακμής και πτώσης, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη: τον Σημίτη των Γερμανών, τον Σημίτη της Goldman Sachs, τον Σημίτη των Greek statistics, τον Σημίτη της Siemens, του Χριστοφοράκου και της Intracom, της φούσκας του χρηματιστηρίου, του Ολυμπιακού σκανδάλου με τα C4i  και τις χαριστικές αναθέσεις και υπερκοστολογήσεις, του σκανδάλου των εξοπλιστικών με τις υπερτιμολογήσεις και τις μίζες…  Του Σημίτη του Τσοχατζόπουλου, του Παπαντωνίου, του Τσουκάτου και του Μαντέλη!

Του προέδρου της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης…

Πάμε τώρα μια πολιτική σύνοψη… να το εμπεδώσουμε: Από τότε που o Σημίτης, σχεδόν με το ζόρι, μας έβαλε στην ευρωζώνη, τσαλαβουτάμε σε ένα διεθνές περιβάλλον, περισσότερο παρά ποτέ οικονομικό. Ένα περιβάλλον στο οποίο ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει ως αδιαμφισβήτητος μονόδρομος, και το μόνο κοινωνικό δίλημμα που απέμενε είχε να κάνει με την πολιτική ποιότητα του καπιταλισμού: νεοφιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία;

Τότε, θυμάστε, η σχεδόν ομόφωνη, λαϊκή ευρωπαϊκή απάντηση ήταν σοσιαλδημοκρατία∙ και ήταν απάντηση ενστικτώδης, που διάλεγε το μη χείρον ως βέλτιστον: αφού ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, αφού ο ριζοσπαστικός σοσιαλισμός δεν χωράει στο διεθνές περιβάλλον, ας πάρουμε σοσιαλδημοκρατία, μήπως διασώσουμε αυτό το έρημο το «κοινωνικό κράτος»...

*******

Κάπως έτσι λειτούργησαν, λίγο πριν – λίγο μετά το μιλένιουμ, οι κοινωνίες των Ευρωπαίων πολιτών. Και πήραν… σοσιαλδημοκρατία: με τις «σοσιαλδημοκρατικές» κυβερνήσεις (τις κυβερνήσεις Κώστα Σημίτη, Τόνι Μπλερ, Λιονέλ Ζοσπέν, Γκέρχαρντ Σρέντερ κ.α.) να λειτουργούν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους. Διευκολύνοντας την ανάπτυξη του τερατώδους καπιταλισμού που βιώνουμε σήμερα, με τον πολιτικό νεοφιλελευθερισμό, τον ακραίο οικονομισμό, τη «δικτατορία» των χρηματαγορών…

Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο, Γιωργάκη Παπανδρέου κ.α., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής Δεξιάς…

Κάπως έτσι η μεταψυχροπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έφαγε τα ψωμιά της,  ακόμη και σαν κυβερνητικός μανδύας, για τη διευκόλυνση της  ελευθέριας οικονομίας και της τερατώδους καπιταλιστικής φούσκας που γέννησε. Και έσκασε τον Σεπτέμβριο του 2008 στα χρηματοκιβώτια της Lehman Brothers…

 
Παρένθεση: Το 2007, στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, εν τη ρύμη του εσωκομματικού λόγου, ξέφυγε από τον ‘δαχτυλιδάτο’ ήδη διάδοχο του Σημίτη, Γιωργάκη Παπανδρέου, μια δραματική αυτοκριτική  ομολογία: «κυβερνούσαμε με πλαστή σοσιαλιστική ταυτότητα». Και μια αμείλικτη μομφή κατά των κυβερνητικών έργων και ημερών του ίδιου του  μέντορα του, του Κώστα Σημίτη: «το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ δυσφήμισε τον σοσιαλισμό και την Αριστερά».

*******   

Ήταν η μια και μοναδική αυτοκριτική ομολογία της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ σε συστημικό κόμμα του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, ομολογία που ουδέποτε τόλμησε ο αυτουργός της μετάλλαξης, ο… εκσυγχρονιστής κ. Σημίτης.

Για να φανερωθεί και πάλι, μετά από 10 χρόνια ένοχης λούφας και σιωπής, να ρητορεύει  για… ευρωπαϊκά ζητήματα δήθεν, και να κουνάει το δάχτυλο στον Αλέξη Τσίπρα ότι… «τηρεί απόλυτη σιωπή για τις επιδιώξεις του σε σχέση με τις ευρωεκλογές». Ποιος, ο Τσίπρας!  Ο πλέον κινητικός, στρατηγικά διαφανής και διαδραστικός ευρωπαίος ηγέτης –  ανάμεσα στους προοδευτικούς ευρωπαίους ηγέτες – όσον αφορά τις ευρωεκλογές…

 Εντάξει, στο τέλος καρφώθηκε απ’ τους «δικούς του», κάποιους αβάσταχτης ελαφρότητας μαρινάκειους κονδυλοφόρους: «στην πραγματικότητα, ο κ. Σημίτης, με την παρέμβαση του αυτή, την πρώτη μετά 10ετία, και με το κύρος που διαθέτει στον χώρο (!), ‘γκρέμισε’ τις... «Γέφυρες» που εναγωνίως επιχειρεί να στήσει ο κ. Τσίπρας για να «εξαϋλώσει» το ΚΙΝ. ΑΛ», έγραψαν∙ για να τεκμηριώσουν ότι στην πραγματικότητα ο Σημίτης πήγε Θεσσαλονίκη για να κάνει αντικυβερνητικό focus στις εθνικές εκλογές...

Και στο καπάκι τον «έδωσαν» κανονικά, ως εκπρόσωπο της Φώφης. Ή του Βενιζέλου. Ή του Μητσοτάκη: «ταυτόχρονα (σ. σ: ο Σημίτης) παίρνει και σαφείς αποστάσεις από τα περίεργα ανοίγματα που επιχειρεί ο Γιώργος Παπανδρέου, την μια μιλώντας θετικά για τον κ. Τσίπρα, και μη αποκλείοντας μετεκλογική συνεργασία του ΚΙΝ.ΑΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενέργειες που έχουν ενοχλήσει (τουλάχιστον...) την Χαριλάου Τρικούπη»…

 

Η «κανονικότητα» και το μιντιακό τέρας

Το αποκρουστικό εκτόπλασμα Χίος και τα φασιστικά πρωτοσέλιδά του δεν είναι παρά μία μόνο από τις όψεις του  εκτρωματικού μιντιακού μας συστήματος   

Γράφει ο ΝίκοςΤσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (17/3/2019)

Υπήρχε μια μικρούλα ελπίς, ότι με την έξοδο απ’ τα μνημόνια – την «επιστροφή στην κανονικότητα», όπως το λένε οι θεσμικοί μας παράγοντες – το παλιό θα πέθαινε∙ ότι η πολιτική θα ξαναγεννιόταν ως Πολιτική και ότι δίπλα της, από σπόντα έστω, η δημοσιογραφία θα ξαναγεννιόταν ως Δημοσιογραφία. Όμως όχι, ούτε κατά διάνοια: ούτε καν αποχρώσες ενδείξεις πολιτικής – πόσο μάλλον δημοσιογραφικής αναγέννησης στον ορίζοντα…

«Όταν το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί, είναι η εποχή των τεράτων», έλεγε ο Αντόνιο Γκράμσι και, αν πάρουμε τοις μετρητοίς το συγκεκριμένο απόφθεγμα του αγαπημένου ιταλού στοχαστή, το μιντιακό σύμπαν της χώρας βιώνει στην κυριολεξία την εποχή των τεράτων: το μιντιακό εκτόπλασμα Χίος και τα φασιστικά πρωτοσέλιδά του δεν είναι παρά μία μόνο από τις αποκρουστικές όψεις του δημοσιογραφικού τέρατος που γεννήθηκε στην εποχή των μνημονίων∙ μια ακραία έκφραση των συμφορών που κατατρύχουν τα ΜΜΕ, τη δημοσιογραφία, τους δημοσιογράφους, και κατ’ επέκταση την ενημέρωση και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης στην εποχή των τεράτων…

Εφημερίδες χωρίς συντάκτες. Ακόμα χειρότερα, εφημερίδες με απλήρωτους για δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε και έξι μήνες, συντάκτες, που, υπό το κράτος της βίας των απολύσεων και της ανεργίας, παράγουν μυθοπλασία (συνήθως αντικυβερνητική –ενίοτε και φιλοκυβερνητική) αντί ειδήσεων. Μυθοπλασία σύμφωνη με τα επιχειρηματικά συμφέροντα των διαπλεκομένων (παλαιάς ή νέας διαπλοκής) εκδοτών τους. Που, ιδού το τερατώδες, είναι συμφέροντα «κομματικά», είτε πρόκειται για κομματικά είτε για ιδιωτικά ΜΜΕ – είτε για ιδιωτικές είτε για κομματικές επιχειρήσεις.

********

Σε μια (φαντασιακή, πλέον) μιντιακή «κανονικότητα», οι εκδότες είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρηματίες που επιχειρούν στα Μέσα Ενημέρωσης, και τα Μέσα Ενημέρωσης είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρήσεις που, δια των δημοσιογράφων και των τεχνικών του Τύπου, ας πούμε, παράγουν και πωλούν στο καταναλωτικό κοινό, με συγκεκριμένο αντίτιμο, το αγαθό της ενημέρωσης.

Υπ’ αυτή την έννοια, οι δημοσιογράφοι είναι (οφείλουν να είναι) εξειδικευμένοι στην παραγωγή του αγαθού της ενημέρωσης επαγγελματίες. Και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται, ανεξάρτητα αν εργάζονται σε ιδιωτικά, ή δημόσια, ή κομματικά ΜΜΕ.

Δυστυχώς, αυτή η οικονομοτεχνική και δεοντολογική «κανονικότητα» καταστρατηγήθηκε βάναυσα στην εποχή των μνημονίων, σε όλα τα επίπεδα της «βιομηχανίας» της ενημέρωσης. Και είναι αυτή η καταστρατήγηση που συνετέλεσε και συντελεί καθοριστικά στην αποτροπή του θανάτου του παλιού και της γέννησης του νέου στον χώρο των ΜΜΕ. Με αποτέλεσμα την υφιστάμενη εποχή των δημοσιογραφικών τεράτων…

Εδώ οφείλω να διευκρινίσω πως σωστά καταλάβατε, όσοι καταλάβατε, ότι το αξίωμα «τα ΜΜΕ οφείλουν να είναι επιχειρήσεις που παράγουν και πωλούν στο καταναλωτικό κοινό, με συγκεκριμένο αντίτιμο, το αγαθό της ενημέρωσης και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες», και το συνακόλουθό του «οι δημοσιογράφοι οφείλουν να είναι επαγγελματίες εξειδικευμένοι στην παραγωγή του αγαθού της ενημέρωσης και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι» (και πάντως όχι ως στρατευμένοι μισθοφόροι ή ιδεολογικοί… εθελοντές), αναφέρεται και στα κυβερνητικά συμπαρομαρτούντα, στο χώρο των δημόσιων, κυρίως, ΜΜΕ.

*******

Φυσικά και είναι λειτούργημα η δημοσιογραφία (δεδομένου ότι ασκεί έναν ευρύτατο και σοβαρότατο κοινωνικό ρόλο), αλλά και το λειτούργημα επάγγελμα είναι, όπως κάθε εργασία, κοινωνικά ή νομικά αποδεκτή, που ασκείται για βιοπορισμό: η ενημέρωση είναι μέγιστο ανθρώπινο δικαίωμα, ένα δικαίωμα που, προκειμένου να αποδοθεί δίκαια και αληθινά, προϋποθέτει την ανεξαρτησία των δημοσιογράφων και η ανεξαρτησία των δημοσιογράφων προϋποθέτει πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα…

Κάποτε ο Ραιημόν Αρόν* ήταν άρρωστος. Μόλις αποθεραπεύτηκε, είπε: ελπίζω τώρα να μου απομένουν μερικά χρόνια για να εργασθώ…

«Γι’ αυτόν, η ζωή ήταν η εργασία∙ υπάρχουν άνθρωποι που ζουν για να εργάζονται – εγώ εργάζομαι για να ζω», σχολίασε (τον φίλο του) ο Ευγένιος Ιονέσκο: «γράφω λοιπόν, αποκλειστικά για να εκφραστώ…».

Είναι γνωστό, βέβαια, ότι τόσο ο Αρόν όσο και ο Ιονέσκο ήσαν στυγνοί επαγγελματίες και δεν δέχονταν μύγα στο σπαθί τους στο θέμα της ελευθερίας έκφρασης.

Σήμερα ελάχιστοι δημοσιογράφοι ζουν για να εργάζονται και ακόμα λιγότεροι εργάζονται για να ζουν, δεδομένου ότι οι μισοί είναι άνεργοι και οι άλλοι μισοί εμποδίζονται να εργάζονται ως επαγγελματίες, να αμείβονται επαρκώς, δηλαδή, προκειμένου να καταφέρνουν να ζουν –είτε γράφουν για να ζουν είτε γράφουν για να εκφράζονται… Άλλωστε, όλος ο κόσμος… εκφράζεται: ένα χάος εκκωφαντικό, μάταιο, ανήκουστο, ακατανόητο…

* Γάλλος διανοούμενος, συγγραφέας και δημοσιογράφος

Αντι-ΣΥΡΙΖΑ… reunion με Άννα και Μπαρόζο

«Βενιζέλος και Διαμαντοπούλου υπέβαλαν», λέει, «στον Μπαρόζο την ιδέα της δήλωσης υπέρ Μητσοτάκη». Κι εκείνος… «ψήθηκε»

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (Σάββατο 8/3/2019)

Ένα ορφανό κεντροαριστερό πουλάκι μού… κελάηδησε ότι, στο περιθώριο του φόρουμ των Δελφών, έγινε το «έλα να δεις».

Του ζήτησα λεπτομέρειες, εξηγώντας του ότι η έκφραση «έλα να δεις», πέρα από πολιτικά ανάρμοστη ως… λαϊκιστική, γίνεται και αβάσταχτη αν ο εκφραστής της δεν προχωρήσει σε περαιτέρω εξηγήσεις: «έγινε κάτι σαν reunion αξιωματούχων της μεγάλης ελληνοευρωπαϊκής των εκσυγχρονιστών σχολής∙ μόνο ο… Σόϊμπλε έλειπε», ανταποκρίθηκε το εν λόγω «ορφανό πουλάκι»∙ και συνέχισε το κελάηδισμα για αυτό το «κάτι σαν reunion» των Δελφών σιγοτραγουδώντας μου… αποδείξεις και ονόματα. 

Λοιπόν, που λέτε, το «ορφανό κεντροαριστερό πουλάκι»  αναφέρθηκε ειδικά σε τρία ονόματα (Μπαρόζο – Βενιζέλος – Διαμαντοπούλου), τα οποία, «στο πλαίσιο της συνεύρεσής τους στο φόρουμ των Δελφών», το… reunion» που λέγαμε, «ανανέωσαν την ευρωσυστημική – εκσυγχρονιστική  φιλία που τους συνδέει από τα χρόνια  της αγαστής μνημονιακής συνεργασίας τους (2009 – 2014), συμφωνώντας ότι το ελληνικό και ευρωπαϊκό μέλλον (τους) είναι Δεξιά: «απέναντι στα Προοδευτικά  Μέτωπα» που επιχειρούνται σε Ελλάδα και Ευρώπη απ’ τον Τσίπρα».  

Με δικά μου λόγια, τώρα, και εντελώς ερμηνευτικά, – δεδομένου ότι το «ορφανό κεντροαριστερό πουλάκι» ήταν άκρως λαλίστατο και εξαιρετικά δυσνόητο – θα προσθέσω μόνο το σκανδαλώδες των πληροφοριών που μου μετέφερε:

● Στο λεγόμενο «reunion» ο Βενιζέλος επιδοκίμασε τη Διαμαντοπούλου για το… άλμα της προς τη ΝΔ, που «σημαίνει και αποδοχή του δόγματός του για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ».

● Στο ίδιο «reunion», «Βενιζέλος και Διαμαντοπούλου υπέβαλαν», λέει, «στον Μπαρόζο την ιδέα της δήλωσης υπέρ Μητσοτάκη». Κι εκείνος… «ψήθηκε».

*******

Και την έκανε: «Οι αγορές περιμένουν νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εκλογές, γι’ αυτό και δείχνουν πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην προοπτική της χώρας»

Ύστερα ήρθε η έμπρακτη εμπιστοσύνη των αγορών (δεκαετές ομόλογο) που, αποδομώντας τη δήλωση του κ. Μπαρόζο - Goldman Sachs,  δίνει υπόσταση στις πληροφορίες ότι ήταν υποβολιμαία. Και, κατά κάποιο τρόπο, φανερώνει τους υποβολείς. Αφού, μετά και τη διάψευσή της, το μόνο που εκφράζει είναι το δόγμα του Ευ. Βενιζέλου και της παρέας του (Σαμαράς – Λοβέρδος – Βορίδης – Γεωργιάδης – και τώρα, Διαμαντοπούλου) για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.

Μιας παρέας που, με τη συμμετοχή του δηλωσία πρώην πρόεδρου της Κομισιόν και νυν… μη εκτελεστικού προέδρου της Goldman Sachs, διεθνοποιείται, καθιστώντας το δόγμα Βενιζέλου για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ… διεθνές ζητούμενο. Και όχι «εθνικό ζητούμενο», όπως κατά λάθος έγραψε ένα άλλο εκλεκτό μέλος της ίδιας παρέας, ο Γιάννης Πρετεντέρης.

Σ’ αυτό το σημείο, οφείλω να αναφέρω το ευφυές σχόλιο Παπαδημούλη για τον Μπαρόζο (tweet)μετά τη δήλωσή του: «Ο Μπαρόζο, ο πιο αποτυχημένος Πρόεδρος της Κομισιόν, ο Μπαρόζο των ‘περιστρεφόμενων θυρών’, από την Κομισιόν στην Goldman Sachs, δεν είπε λέξη σήμερα στους Δελφούς για το έλλειμμα 15,1% που άφησε το 2009 η ΝΔ, όταν ήταν αυτός Πρόεδρος. Δεν ήξερε, λέει… Θλιβερά αναξιόπιστος!»

*******

Πέρα απ’ το γεγονός ότι, επισημαίνοντας το Μπαρόζιο ασχολίαστο («δεν είπε λέξη σήμερα στους Δελφούς, για το έλλειμμα 15,1% που άφησε το 2009 η ΝΔ»), φωτογράφησε την ένταξη του «πιο αποτυχημένου Πρόεδρου της Κομισιόν» στο λόμπυ της «στρατηγική ήττας του ΣΥΡΙΖΑ», με εκείνο το «ο Μπαρόζο των ‘περιστρεφόμενων θυρών», ο κ. Παπαδημούλης έθετε στο τραπέζι των ευρωεκλογών το θέμα της διαφθοράς (των λόμπυ, της διαπλοκής συμφερόντων κλπ., κλπ.), που, ιστορικά πια, ταλανίζει την Κομισιόν.

Διότι ο Μπαρόζο (από την Κομισιόν στην Goldman Sachs ) είναι το τελευταίο σύμπτωμα των ‘περιστρεφόμενων θυρών’ που λειτουργούν ακατάπαυστα στην ευρωπαϊκή συνοικία των Βρυξελλών: «...στη νέα του ομάδα του, ο πρόεδρος Χ,  εμπιστεύτηκε τη θέση του Επιτρόπου Ενέργειας και Κλίματος στον Μιγκουέλ Αρίας Κανέτ, πρώην πρόεδρο της πετρελαϊκής εταιρείας Petrologis Canarias», περιέγραφε το πήγαινε-έλα των ‘περιστρεφόμενων θυρών’ η Monde diplomatique προ πενταετίας. Και πρόσθετε ότι Επίτροπος Οικονομικές και χρηματοοικονομικών υποθέσεων ορίστηκε ο Πιέρ Μοσκοβισί, (σοσιαλιστής) Γάλλος πρώην υπουργός, ο οποίος διετέλεσε αντιπρόεδρος του “Κύκλου Βιομηχανίας”, ενός λόμπι βιομηχάνων….».

Είναι περιττό, φαντάζομαι, να πούμε ότι ο αναφερόμενος ως πρόεδρος Χ είναι ο… εντιμότατος «φίλος μας» Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Και είναι ο ίδιος που «άνοιξε» στον Μπαρόζο την «περιστρεφόμενη θύρα» της Κομισιόν με την έξοδο στραμμένη προς την αποκρουστική Goldman Sachs: Για να γίνει ο… μη εκτελεστικός πρόεδρος της τράπεζας που θησαύρισε απ’ την ελληνική κρίση .

Η Φώφη και ο… γεφυροποιός Λαλιώτης

Μια σημειολογική «ανάγνωση» φράσεων και περιφράσεων των δύο ιστορικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Διαβάζω τις εφημερίδες. Διαβάζω, τρόπος του λέγειν. Ματιές ρίχνω, σε τυπωμένες λέξεις, σαν θεατής την ώρα που περιεργάζεται τους χορευτές ενός ημίγυμνου  μπαλέτου.

Όσο πιο κριτικά τα κείμενα, τόσο πιο γυμνές, πιο ερεθιστικές οι λέξεις. Οι φράσεις, κορμιά-κείμενα, που προκαλούν διανοητικό πυρετό στους αναγνώστες. Μα, όταν αρχίζουν οι περιφράσεις, ο «πυρετός» πέφτει, o «θεατής» ξενερώνει…

Πάρτε παράδειγμα την Φώφη. Είπε: «Ο κήρυκας του διχασμού  στήνει δήθεν τώρα γέφυρα για την Κεντροαριστερά. Μόνο η γέφυρα των στεναγμών υπάρχει για τον κ. Τσίπρα που τον οδηγεί στο τέλος της πρωθυπουργίας και την πολιτική απομόνωση. Για κάθε έναν που εξαγοράζεται, χίλιοι έρχονται στο Κίνημα Αλλαγής»

Ο κριτικός της λόγος είναι ημίγυμνος. Μας προκαλεί να τον γυμνώσουμε, να του βγάλουμε εμείς τα εσώρουχα: «Ο κήρυκας του διχασμού (σ. σ: αυτός που, με τη συμφωνία των Πρεσπών μας δίχασε και μας διέλυσε ως ΚΙΝΑΛ) στήνει δήθεν τώρα γέφυρα για την Κεντροαριστερά (σ. σ: τώρα επιχειρεί ρεσάλτο να μας διαλύσει και ως ΠΑΣΟΚ).       

Αυτός είναι ο κριτικός λόγος της, ολόγυμνος. Ό,τι ακολουθεί, («Μόνο η γέφυρα των στεναγμών υπάρχει για τον κ. Τσίπρα…», κλπ. κλπ.) είναι η ευχή της και η… κατάρα της.

Ωστόσο, ακόμα και ημίγυμνος, ο λόγος της κ. Γεννηματά προκαλεί αντιδράσεις. Αντιδράσεις κυμαινόμενες από το αξιοπρεπές ως το προσβλητικό: «μην της δίνετε σημασία, είναι γραφική»…

*******

Και πράγματι, μπορεί να μοιάζει – ή και να είναι(;) – γραφική, αφού ο κριτικός της λόγος, είτε ντυμένος είτε ημίγυμνος, προβάλλει ως γραφικός, και μόνο γυμνός αποκτά μια – κάποια σημασία.

Πολύ περισσότερο που ο συγκεκριμένος κριτικός λόγος προέρχεται από τη συγκεκριμένη Φώφη, γνωστή για τη ροπή της στα ψυχολογικά κρυολογήματα∙ πόσο μάλλον τώρα, που μαστίζεται από απανωτούς πολιτικούς χειμώνες.

Ωστόσο, προσωπικά, προτιμώ τον ημίγυμνο και… κρυολογημένο κριτικό λόγο της κ. Γεννηματά από τον καλοντυμένο αντίστοιχο άλλων.

Πάρτε παράδειγμα τον Λαλιώτη. Είπε: «ο θετικός αυτοπροσδιορισμός με τον αυτόνομο λόγο, την αυτοδύναμη στρατηγική και τον διακριτό πρωταγωνιστικό ρόλο, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σημαίνει ιστορικές αντιστροφές της ταυτότητάς μας και της στρατηγικής μας. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σημαίνει συγκυριακά, αδιέξοδα και ανιστόρητα μέτωπα κυβερνητικής συνεργασίας, που εγκλωβίζουν και ακυρώνουν τη δυναμική, τη διαδρομή και την προοπτική του ΠαΣοΚ και της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξής μας».

Και καλείσαι τώρα, εσύ, να γυμνώσεις τις λέξεις, να λύσεις τον κορσέ των φράσεων, να επικοινωνήσεις μ’ αυτό το ανοργασμικό κορμί-κείμενο. Το μόνο που, εν τέλει, γίνεται κατανοητό, επειδή διασταυρώνεται κατά κάποιο τρόπο με την επικαιρότητα, είναι εκείνο το «ο θετικός αυτοπροσδιορισμός (…)  σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σημαίνει (…) ανιστόρητα μέτωπα κυβερνητικής συνεργασίας».

*******

Που σημαίνει ότι το ΚΙΝΑΛ (αυτό που εξακολουθεί να ατοπροσδιορίζεται ως ΚΙΝΑΛ, εν πάση περιπτώσει)  δεν δικαιούται  (αντιστρέφοντας την ιστορική ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ) να αποπειράται  «ανιστόρητα μέτωπα κυβερνητικής συνεργασίας» με τη Δεξιά!

Ή μήπως όχι; Διότι αυτό το «με τη Δεξιά» είναι δική μου προσθήκη – μόνο απ’ τα… απογυμνωμένα συμφραζόμενα προκύπτει.  Και καθώς συνειδητοποιείς ότι η γυμνή απ’ τα συμφραζόμενά της φράση (αυτή που αναφέρει ότι «το ΚΙΝΑΛ  δεν δικαιούται να αποπειράται  ανιστόρητα μέτωπα κυβερνητικής συνεργασίας») ακολουθείται από μια ντυμένη με στοιχεία πολιτικού… βίντατζ «ουρά», (αυτή που θέλει τα «ανιστόρητα μέτωπα» που αποπειράται το ΚΙΝΑΛ να «εγκλωβίζουν και (να) ακυρώνουν τη δυναμική, τη διαδρομή και την προοπτική του ΠαΣοΚ και της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξής μας») παθαίνεις… κοκομπλόκο!..

Ποια «διαδρομή», ποια «δυναμική» και ποια «προοπτική» ποιανού «ΠΑΣΟΚ», αναρωτιέσαι. Και σκέφτεσαι πως μάλλον ο Λαλιώτης έχει πάθει… Φώφη.

Όμως όχι, αν προσέξεις ότι η «ουρά» της τοποθέτησης Λαλιώτη κλείνει αποδίδοντας την ΚΙΝΑΛική έννοια «κεντροαριστερά» με τη φράση «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξή μας», φράση που, αν τη γυμνώσεις από τις… βίντατζ λέξεις που την περιβάλλουν – ειδικά από εκείνο το κτητικό «μας» («Παράταξή  μας») που παραπέμπει σε… ιδιοκτησιακές νοοτροπίες τύπου Βενιζέλου και Φώφης –, αποκαλύπτει τη… μεταμοντέρνα –  γεφυροποιό έννοια Προοδευτική Παράταξη…

Και εντός της τον… Λαλιώτη; Δεν έχω ιδέα, αλλά και να γνώριζα, δεν θα το μαρτυρούσα μη… στενοχωρήσω τη Φώφη. Αυτό που, σίγουρα, γνωρίζω και το λέω, είναι ότι η "γέφυρα" που συνδέει την προοδευτική παράταξη με την κυβερνητική εξουσία είναι μία, και ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας.-