Ο "δικός μου" Άκης Πάνου...

Άκης Πάνου - Νίκος Τσαγκρής στο Επειγόντως 

Τελευταία, όλο και πιο συχνά, γνωστοί και άγνωστοί μου φίλοι – κυρίως μέσω facebook – με ρωτούν για τη σχέση μου με τον Άκη Πάνου. Έ, λοιπόν, το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως ήταν μια σχέση αμφίδρομης εκτίμησης και πίστης. Για τη δική μου εκτίμηση και εμπιστοσύνη προς τον Άκη υπάρχουν αρκετά γραπτά και προφορικά (τηλεοπτικά) τεκμήρια. Τα αισθήματα του Άκη προς το πρόσωπό μου, αποτυπώνονται, πιστεύω, σε αυτό το μοναδικό δημόσιο κειμενό του που προλογίζει ένα βιβλίο μου: 

*

"Ο Νίκος Τσαγκρής,τα γραπτά του, το έργο του, δρουν καταλυτικά, αθόρυβα. Αρκεί να 'χει καθείς την πνευματική νηφαλιότητα να τον παρακολουθήσει. (Νηφαλιότητα... σε ΕΠΟΧΕΣ ΒΙΑΣ; Βαθύ κανάλι, Νίκο)

Θα Μπορούσα να γράψω βιβλίο γι αυτόν, όμως προτιμώ να σας πω κάτι άλλο:

Για μένα ο Νίκος Τσαγκρής είναι απ' τους μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού ανθρώπους που θα εμπιστευόμουν ΑΦΟΒΑ κάθε μυστικό μου.

ΆΚΗΣ ΠΑΝΟΥ"

*

Κατά τα λοιπά, θέλω να προσθέσω πως ο «δικός μου» Άκης Πάνου ήταν ένα εκρηκτικό μίγμα αντιφάσεων. Αναρχικός και αυταρχικός, πουριτανός και ελευθέριος, ταπεινός και αλαζών, εγωκεντρικός και ανιδιοτελής, απόλυτα δίκαιος και απόλυτα άδικος, πολυπράγμων και άπραγος, ευαίσθητος και αναίσθητος, ανθρωπιστής και αμοραλιστής, πρίγκιπας και αλήτης. Θυμάμαι τις ατέρμονες συζητήσεις μας επί παντός του επιστητού στο σπίτι της Δήμητρας (της πρώτης αγαπημένης γυναίκας του – πού την φρόντιζε σαν γιος και τον φρόντιζε σαν μάνα) στα Πατήσια. Τον άλλοτε ιδιοφυή και συναρπαστικό και άλλοτε κοινότοπο και βαρετό του λόγο. Θυμάμαι επίσης ένα διονυσιακό πρωινό στο ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ, με τη Λιλή Ζωγράφου και τον Περικλή Κοροβέση στην παρέα, κι ακόμα την εναγώνια προσπάθειά μου –στο προπατζίδικο της Αννας στην Ξάνθη– να τον πείσω να εμφανισθεί στα ΕΝΝΕΑ ΟΓΔΟΑ. Και, βέβαια, εκείνο το τελευταίο μας αθηναϊκό βράδυ, στο «Πάρτυ»: Να αρνείται στον Βασίλη, τον ιδιοκτήτη του μπαρ, να καθίσουμε στο τραπέζι του Μάνου Χατζιδάκη – ο οποίος υπήρξε μόνιμος θαμώνας στο συγκεκριμένο μπάρ – που έμενε κενό μετά την οριστική απουσία του. Επιδεικνύοντας τον σεβασμό που έτρεφε προς τον σπουδαίο, απόντα συνθέτη. Ήταν το ίδιο βράδυ που σε μια οινοπνευματώδη έξαρση ευαισθησίας μας αποκάλυπτε, ιδιοφυώς έμμεσα αλλά προφητικά, αισθήματα και προθέσεις για την υπόθεση της κόρη του και μια ενδεχόμενη – επερχόμενη οικογενειακή τραγωδία. Τις επόμενες μέρες αναχώρησε στην Ξάνθη. Και έγινε το φονικό…