Ο Σημίτης… μίλησε, και είπε «Τσίπρας»

 Όταν ο πρόεδρος της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης κουνάει το δάχτυλο στον πρόεδρο της πλέον καθαρής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 24/3/2019)

«Κοίτα ποιος μιλάει!», σχολίασε  μια γνωστή κυρία της πολιτικής (προερχόμενη από το κραταιό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου) δείχνοντας τον Κώστα Σημίτη να μιλάει – μετά από 10 χρόνια ένοχης λούφας και σιωπής – στη Θεσσαλονίκη…

Μόνο αυτό: «Κοίτα ποιος μιλάει,», πάνω απ’ τη φωτογραφία του στο F.B. και τα είπε όλα για το πρόσωπο – σύμβολο της σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης, παρακμής και πτώσης, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη: τον Σημίτη των Γερμανών, τον Σημίτη της Goldman Sachs, τον Σημίτη των Greek statistics, τον Σημίτη της Siemens, του Χριστοφοράκου και της Intracom, της φούσκας του χρηματιστηρίου, του Ολυμπιακού σκανδάλου με τα C4i  και τις χαριστικές αναθέσεις και υπερκοστολογήσεις, του σκανδάλου των εξοπλιστικών με τις υπερτιμολογήσεις και τις μίζες…  Του Σημίτη του Τσοχατζόπουλου, του Παπαντωνίου, του Τσουκάτου και του Μαντέλη!

Του προέδρου της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης…

Πάμε τώρα μια πολιτική σύνοψη… να το εμπεδώσουμε: Από τότε που o Σημίτης, σχεδόν με το ζόρι, μας έβαλε στην ευρωζώνη, τσαλαβουτάμε σε ένα διεθνές περιβάλλον, περισσότερο παρά ποτέ οικονομικό. Ένα περιβάλλον στο οποίο ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει ως αδιαμφισβήτητος μονόδρομος, και το μόνο κοινωνικό δίλημμα που απέμενε είχε να κάνει με την πολιτική ποιότητα του καπιταλισμού: νεοφιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία;

Τότε, θυμάστε, η σχεδόν ομόφωνη, λαϊκή ευρωπαϊκή απάντηση ήταν σοσιαλδημοκρατία∙ και ήταν απάντηση ενστικτώδης, που διάλεγε το μη χείρον ως βέλτιστον: αφού ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, αφού ο ριζοσπαστικός σοσιαλισμός δεν χωράει στο διεθνές περιβάλλον, ας πάρουμε σοσιαλδημοκρατία, μήπως διασώσουμε αυτό το έρημο το «κοινωνικό κράτος»...

*******

Κάπως έτσι λειτούργησαν, λίγο πριν – λίγο μετά το μιλένιουμ, οι κοινωνίες των Ευρωπαίων πολιτών. Και πήραν… σοσιαλδημοκρατία: με τις «σοσιαλδημοκρατικές» κυβερνήσεις (τις κυβερνήσεις Κώστα Σημίτη, Τόνι Μπλερ, Λιονέλ Ζοσπέν, Γκέρχαρντ Σρέντερ κ.α.) να λειτουργούν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους. Διευκολύνοντας την ανάπτυξη του τερατώδους καπιταλισμού που βιώνουμε σήμερα, με τον πολιτικό νεοφιλελευθερισμό, τον ακραίο οικονομισμό, τη «δικτατορία» των χρηματαγορών…

Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο, Γιωργάκη Παπανδρέου κ.α., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής Δεξιάς…

Κάπως έτσι η μεταψυχροπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έφαγε τα ψωμιά της,  ακόμη και σαν κυβερνητικός μανδύας, για τη διευκόλυνση της  ελευθέριας οικονομίας και της τερατώδους καπιταλιστικής φούσκας που γέννησε. Και έσκασε τον Σεπτέμβριο του 2008 στα χρηματοκιβώτια της Lehman Brothers…

 
Παρένθεση: Το 2007, στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, εν τη ρύμη του εσωκομματικού λόγου, ξέφυγε από τον ‘δαχτυλιδάτο’ ήδη διάδοχο του Σημίτη, Γιωργάκη Παπανδρέου, μια δραματική αυτοκριτική  ομολογία: «κυβερνούσαμε με πλαστή σοσιαλιστική ταυτότητα». Και μια αμείλικτη μομφή κατά των κυβερνητικών έργων και ημερών του ίδιου του  μέντορα του, του Κώστα Σημίτη: «το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ δυσφήμισε τον σοσιαλισμό και την Αριστερά».

*******   

Ήταν η μια και μοναδική αυτοκριτική ομολογία της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ σε συστημικό κόμμα του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, ομολογία που ουδέποτε τόλμησε ο αυτουργός της μετάλλαξης, ο… εκσυγχρονιστής κ. Σημίτης.

Για να φανερωθεί και πάλι, μετά από 10 χρόνια ένοχης λούφας και σιωπής, να ρητορεύει  για… ευρωπαϊκά ζητήματα δήθεν, και να κουνάει το δάχτυλο στον Αλέξη Τσίπρα ότι… «τηρεί απόλυτη σιωπή για τις επιδιώξεις του σε σχέση με τις ευρωεκλογές». Ποιος, ο Τσίπρας!  Ο πλέον κινητικός, στρατηγικά διαφανής και διαδραστικός ευρωπαίος ηγέτης –  ανάμεσα στους προοδευτικούς ευρωπαίους ηγέτες – όσον αφορά τις ευρωεκλογές…

 Εντάξει, στο τέλος καρφώθηκε απ’ τους «δικούς του», κάποιους αβάσταχτης ελαφρότητας μαρινάκειους κονδυλοφόρους: «στην πραγματικότητα, ο κ. Σημίτης, με την παρέμβαση του αυτή, την πρώτη μετά 10ετία, και με το κύρος που διαθέτει στον χώρο (!), ‘γκρέμισε’ τις... «Γέφυρες» που εναγωνίως επιχειρεί να στήσει ο κ. Τσίπρας για να «εξαϋλώσει» το ΚΙΝ. ΑΛ», έγραψαν∙ για να τεκμηριώσουν ότι στην πραγματικότητα ο Σημίτης πήγε Θεσσαλονίκη για να κάνει αντικυβερνητικό focus στις εθνικές εκλογές...

Και στο καπάκι τον «έδωσαν» κανονικά, ως εκπρόσωπο της Φώφης. Ή του Βενιζέλου. Ή του Μητσοτάκη: «ταυτόχρονα (σ. σ: ο Σημίτης) παίρνει και σαφείς αποστάσεις από τα περίεργα ανοίγματα που επιχειρεί ο Γιώργος Παπανδρέου, την μια μιλώντας θετικά για τον κ. Τσίπρα, και μη αποκλείοντας μετεκλογική συνεργασία του ΚΙΝ.ΑΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενέργειες που έχουν ενοχλήσει (τουλάχιστον...) την Χαριλάου Τρικούπη»…