2023 – 2024: κυβερνητική διαφθορά για Όσκαρ και κεντροαριστερή τοξικότητα για… Χρυσό Βατόμουρο

Μια «ακτινογραφία» του χρόνου που φεύγει και το μέλλον που περικλείει ως δυνατότητα 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Πρέπει να υπάρχει τρόπος να ακτινογραφούμε το παρόν έτσι ώστε να μας δείχνει ποιο μέλλον περικλείει ως δυνατότητα», μας λέει ο επιφανής Βρετανός καθηγητής της Ιστορίας του Πολιτισμού Τέρι Ίγκλετον*. Υπάρχει τρόπος;

Αν υπήρχε και ακτινογραφούσαμε το παρόν της χώρας, τον χρόνο που φεύγει ας πούμε, θα προέκυπτε μια ακτινογραφία σαν υποφωτισμένος πίνακας του Βερμέερ: όπου, το παγκοσμίως διάσημο ελληνικό φως αδυνατεί να διαπεράσει τις βαριές κουρτίνες του επιτελικού κράτους Μητσοτάκη που σκεπάζουν τα ανοιχτά παράθυρα των λαϊκών κατοικιών∙ να φωτίσει τον ψυχισμό των νοικοκυραίων που τον ξαναψήφισαν, για να συνεχίσει να διαφεντεύει τη ζωή τους ο πρωθυπουργός των vouchers και των market pass. Κι εκείνων που δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατί τους… απογοήτευσε, λέει, ο Τσίπρας. Ή οι πολιτικοί και η πολιτική εν γένει…

«Οι κουρτίνες του επιτελικού κράτους Μητσοτάκη, που σκεπάζουν τα παράθυρα των λαϊκών κατοικιών»!.. Φτιαγμένες από υλικά κατεδαφίσεων του κοινωνικού κράτους δικαίου!.. Υφασμένες από ρετάλια διαφθοράς της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας!.. Κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της ολιγαρχίας του πλούτου!.. Φινιρισμένες με έντυπες, τηλεοπτικές και διαδικτυακές δημοσιογραφικές κατασκευές υπό την αμέριστη φροντίδα των κυβερνητικών μιντιαρχών: να σκιάζουν, να κρύβουν, να σκεπάζουν τα αμείλικτα «κατηγορώ» του Αλέξη Τσίπρα ενάντια στο διεφθαρμένο καθεστώς Μητσοτάκη!... Και να αποτρέπουν μια καθαρή ακτινογραφία του παρόντος – του χρόνου που φεύγει, ας πούμε – που θα μας δείχνει ποιο μέλλον περικλείει ως δυνατότητα…

*******

Λοιπόν, που λέτε, αν υπήρχε τρόπος να ακτινογραφήσουμε τον κοινωνικοπολιτικό χρόνο που φεύγει πίσω απ’ τις «κουρτίνες» των media, θα βλέπαμε ολοκάθαρα τα αποτυπώματα της  ακραίας κυβερνητικής διαφθοράς και της αλαζονείας και δίπλα τους τα στίγματα ακραίας μισαλλοδοξίας και τοξικότητας που στοιχειώνουν την Αριστερά…

Γενάρη και Φλεβάρη του ’23, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν ήδη υποψήφια για το… παγκόσμιο κύπελο κυβερνητικής διαφθοράς, κουβαλώντας στις πλάτες της πέντε ουρές καραμπινάτων, εν εξελίξει από το τέλος του ’22, σκανδάλων:

●Την αποκάλυψη για τον «δημοσκόπο του Μαξίμου» και την εταιρία – φάντασμα, που εξέδιδε εικονικά τιμολόγια για λογαριασμό του (για λογαριασμό της δημοσκοπικής «Marc») και ταυτόχρονα για λογαριασμό της Krikel (της προμηθεύτριας εταιρίας του Predator στο Μαξίμου) ● Την… επισύνδεση του «Κατάρ Gate» με το «Μητσοτάκης Gate» μέσω της Εύας Καΐλή, η οποία συμμετείχε, λέει, και στην «Pega», την Ευρωπαϊκή Εξεταστική Επιτροπή για τις παρακολουθήσεις ● Τα πλοκάμια της «Greek Mafia» να τυλίγουν το Μαξίμου, με πληροφορίες και ενδείξεις ότι η οργάνωση «δραστηριοποιείται, και μάλιστα με αναβαθμισμένο ρόλο, για λογαριασμό του καθεστώτος Μητσοτάκη» ● Την διαταγή κατεπείγουσας έρευνας από την Φον ντερ Λάιεν της Κομισιόν, για εμπλοκή του Δημήτρη  Αβραμόπουλου στο σκάνδαλο του Κατάρ ● Την αποκάλυψη εγγράφων που αποδείκνυαν τη στενή συνεργασία κυβέρνησης και Intellexa… 

Με όλα αυτά να αχνοφέγγουν πίσω απ’ τις κουρτίνες των media που λέγαμε, και τους βυθισμένους στη μιζέρια της φτώχειας τους «νοικοκυραίους» να μην παίρνουν χαμπάρι: ούτε απ’ το απίστευτο κοροϊδιλίκι του πρωθυπουργού των vouchers και των market pass, ούτε απ’ το αμείλικτο ξεσκέπασμα του από τον Τσίπρα, μέσα κι έξω απ’ τη Βουλή…

 *******

Ώσπου, την πρώτη Μαρτίου 2023, έσκασε το έγκλημα των Τεμπών και πνίγηκε το ψέμα στο αίμα: «Ήταν ανθρώπινο λάθος», ψέλλιζε το απόγευμα της αποφράδος ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε διακαναλική σύνδεση. «Δεν ήταν λάθος, ήταν έγκλημα», τον διόρθωνε ο Τσίπρας… Κι ο «κοσμάκης» έπιασε να προσθέτει τους  νεκρούς της αβάσταχτης αυτής τραγωδίας στους χιλιάδες γέροντες  που πέθαναν εκτός ΜΕΘ στη φάση της πανδημίας και να καταριούνται το μητσοτακέϊκο… επιτελικό κράτος που «τους πήρε στο λαιμό του».

Εκείνος, ωστόσο (ο πρωθυπουργός, μιλάμε), μια αποσβολωμένη μάσκα για πρόσωπο – στις κόγχες των ματιών ίχνος ανέμελου χαμόγελου – ολοκλήρωσε την ανάγνωση του «auto-cue» του, με το ρήμα υπόσχομαι: «… και θα δουλέψω ώστε αυτό το “ποτέ ξανά” που άκουσα στη Λάρισα να μην μείνει λόγος κενός. Σας το υπόσχομαι…».

«Τον πίστεψε κανείς;», αναρωτιόμασταν τότε. Τώρα γνωρίζουμε, τον πίστεψε το 41%. Και τον ξανάκανε πρωθυπουργό: να συνεχίσει να διαφεντεύει το πόπολο, πετώντας του  ξεροκόμματα vouchers και market pass!.. Να συνεχίσει να ροκανίζει το δημόσιο χρήμα παρέα με τα τρωκτικά της μητσοτακέικης οικονομικής ολιγαρχίας…

Κρυμμένος και πάλι πίσω απ’ τις κουρτίνες, «τις φινιρισμένες με έντυπες, τηλεοπτικές και διαδικτυακές δημοσιογραφικές κατασκευές, υπό την αμέριστη φροντίδα των κυβερνητικών μιντιαρχών», που λέγαμε: να αποτρέπουν, εν τέλει, μια καθαρή ακτινογραφία του χρόνου που φεύγει, ώστε να μας δείχνει ποιο μέλλον περικλείει ως δυνατότητα. 

ΥΓ: Η περήφανη πλην υπονομευμένη και, εξ’ αυτού, μοναχική προεκλογική πορεία του Αλέξη Τσίπρα προς τις κάλπες της 25^ης Ιουνίου και η εκλογική συντριβή του κόμματος – πυλώνα της Δημοκρατικής Παράταξης, ο εμφύλιος που ξέσπασε στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ μετά την αξιοπρεπή έξοδό του από την ηγεσία του κόμματος και την υποψηφιότητα Κασσελάκη, το πρωτοφανές στα χρονικά της ελληνικής αριστεράς τσουνάμι  ακραίας μισαλλοδοξίας και τοξικότητας που ξεσήκωσε η… απροσδόκητη επικράτηση του «Αμερικανού» και η μεθοδευμένη αποστασία  των ηττημένων κομματικοδίαιτων αντιπάλων του, το οποίο ξεχύθηκε στα social media και πλημμύρισε τα συστημικά ΜΜΕ μετατρέποντας το συριζέικο σύμπαν σε ένα απέραντο πρωϊνάδικο, σαρώνει με τοξικά απόβλητα αυτή τη δόλια απόπειρα για μια ακτινογραφία της χρονιάς που φεύγει!.. Καθιστώντας αόρατο το μέλλον που περικλείει ως δυνατότητα για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ κατά το σωτήριον έτος 2024 - 2025. Και μετά απ’ αυτό, αν υπάρχει… 

* Στό βιβλίο του "Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο" (Εκδόσεις Πρωτοπορία)

 

 

 

Το «δίδυμο» Τσίπρας - Κασσελάκης στο στόχαστρο των συστημικών ΜΜΕ...

Απίθανες θεωρίες συνωμοσίας υπό τον φόβο μιας «επερχόμενης κεντροαριστερής απειλής»

 

Γράφει Νίκος Τσαγκρής

Εδώ ο Τσίπρας, εκεί ο Τσίπρας, που είναι ο Τσίπρας; Στο Παρίσι είναι ο Τσίπρας. Ήταν δηλαδή, την προηγούμενη Τρίτη. Πριν ήταν στη Ρώμη…

«Και τι έκανε ο Τσίπρας στη Ρώμη;», αναρωτιέται ο… αναλυτής. «Για τη συνεδρίαση της Επιτροπής Monitoring του Συμβουλίου της Ευρώπης πήγε, και με την ευκαιρία τα είπε με κάποιους παλιούς πολιτικούς του φίλους», απαντάει ο ρεπόρτερ. «Ωραία, και στο Παρίσι τι έκανε;», αναρωτιέται πάλι ο πρώτος. «Παρευρέθηκε στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, και με την ευκαιρία συνομίλησε με πολιτικούς του γνώριμους απ’ τα παλιά», απαντά ο δεύτερος…

«Θαυμάσια» σκέφτεται ο πρώτος (σ σ: ο «αναλυτής») και, σαν έτοιμος από καιρό… αναλύει: «Ο Αλέξης Τσίπρας, μετά από μία μακρά περίοδο  σιωπής, αφού παραμέρισε για να περάσει το νέο κύμα – δηλαδή ο Κασσελάκης – και να τα σαρώσει όλα (sic) , προσπαθεί τώρα να υπενθυμίσει (σ σ: με τη δραστηριότητά του στην Ιταλία και στη Γαλλία) την πολιτική του παρουσία, ότι είναι ακόμα εδώ»…

*******

Μάλιστα!.. «Και γιατί το κάνει αυτό ο Αλέξης Τσίπρας, κ. αναλυτά;», αναρωτιέται ο διαπορών αναγνώστης του: «Άλλωστε, ποτέ δεν είπε ότι παραιτήθηκε, δεν χρησιμοποίησε το ρήμα αυτό, και όσοι τον γνωρίζουν καλά στον ΣΥΡΙΖΑ λένε ότι τον ενδιαφέρει η επιστροφή», τον προλαβαίνει με την επόμενη πρόταση του ο…  αναλυτής, αφήνοντας το «γιατί» του αναγνώστη του αναπάντητο και την απορία του μετέωρη…

Για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου μόνο, ίσαμε να πέσει η ματιά του στην επόμενη πρόταση και να του ‘ρθει ταμπλάς : «Ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να ανέλαβε με τις ευλογίες του Τσίπρα να αλλάξει το κόμμα, όμως ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως τον θεωρεί αναλώσιμο, πρόεδρο με ημερομηνία λήξης, την οποία έχει προσδιορίσει και είναι οι ευρωεκλογές»!..

Φοβερός ο… αναλυτής ε; Λίγο ακόμα και θα έγραφε ότι ο Κασσελάκης έκανε ήδη τη δουλειά που τον έβαλε να κάνει ο Τσίπρας (σ σ: ότι καθάρισε τον ΣΥΡΙΖΑ από τους υπονομευτές του) και τώρα είναι εκείνος που… υπονομεύει τον Κασσελάκη για να μην παίρνει… αέρα – «μαθαίνει γρήγορα, βλέπεις, ο… αναλώσιμος» – και τα καταφέρει να περάσει αλώβητος (σ σ: με ανεβασμένα ποσοστά, δηλαδή) την…  «ημερομηνία λήξης»: την «προσδιορισμένη για την επιστροφή Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ημερομηνία», δηλαδή, που σύμφωνα με τον… φοβερό αναλυτή μας είναι οι ευρωεκλογές…   

Είναι θλιβερό, όμως ο φοβερός… «αναλυτής» της ιστορίας μας δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας όσον αφορά την δημοσιογραφική κάλυψη των τραγελαφικών εξελίξεων στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μετά την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του: Ιδιαίτερα μετά τη οριστική διάσπαση, καθώς ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ άρχισε να γειώνεται στην ελληνική κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και, με την στήριξη Τσίπρα, λόγω και έργω, να κερδίζει πόντους στην κουλτούρα της κεντροαριστεράς, τα συστημικά ΜΜΕ, δεξιά και αριστερά (ναι, και αριστερά, ακόμα και κομματικά!..) δίπλα στις τρόλ κασσελακιάδες που κουτσά – στραβά συντηρούν, έβαλαν στο παιγνίδι τους… φοβερούς «αναλυτές» τους και…

*******

…«Και να οι «αφεντικογραφίες»  και να οι «κομματογραφίες», όπως έλεγε προ τετραετίας ο πράγματι φοβερός αναλυτής Παντελής Μπουκάλας, για τις «στημένες» υπέρ των συμφερόντων των «αφεντικών» (σ σ: των μιντιαρχών) και των κομμάτων αρθρογραφίες: «αισθάνονται τον απαλλαγμένο από τις ανασταλτικές πολιτικές ιδεοληψίες των φραξιονιστικών ομάδων ΣΥΡΙΖΑ των Κασσελάκη – Τσίπρα, σαν επερχόμενη  κεντροαριστερή κυβερνητική απειλή», μου εξηγεί γνωστός καθηγητής πολιτικών επιστημών, ασκημένος  στην επικοινωνιολογία και την εκλογολογία… «Και επειδή γίνεται σαφές από τις μετρήσεις ότι η στήριξη Τσίπρα δίνει εκλογικό “αέρα» στον Κασσελάκη, αφήνουν τον γάϊδαρο (σ σ: τον Κασσελάκη) και χτυπούν το σαμάρι (σ σ: τον Τσίπρα)», προσθέτει…

Παλιά τους τέχνη κόσκινο, σκέφτομαι, λυπούμενος τους… φοβερούς συστημικούς αναλυτές (δεξιούς κι αριστερούς) και τις  στημένες και άκυρες «αφεντικογραφίες» και «κομματογραφίες» τους, τύπου «εδώ ο Τσίπρας, εκεί ο Τσίπρας, που είναι ο Τσίπρας»: ο Αλέξης Τσίπρας είναι εκεί που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκεί που είναι ο Αλέξης Τσίπρας»,    πονηρέ… αναλυτή.

 

Αυτή είναι η αλήθεια, την επαναλαμβάνει αγόγγυστα, κάθε που ρωτάς, μια άλλη αλήθεια που, μόλις τρεις μήνες πριν, στα μάτια σου έμοιαζε σαν ψέμα. Αλλά όπως έλεγε ο σοφός Schopenhauer, «κάθε αλήθεια περνά από τρία στάδια: Πρώτα γελοιοποιείται, έπειτα δέχεται βίαιη κριτική και τρίτον γίνεται αποδεκτή ως αυτονόητη.»

  

   

Ο Φιντέλ Κάστρο, οι… καρεκλάκηδες της «Νέας Αριστεράς» και τα παρατράγουδα της διάσπασης

Κάποιοι δεν κατάλαβαν ποτέ ότι, χωρίς την εξουσία, οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

«Χωρίς την εξουσία, οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Με την εξουσία, σπάνια επιβιώνουν», είχε πει ο Φιντέλ Κάστρο. Το είχε πει πολλά χρόνια μετά τη μάχη της Σάντα Κλάρα, την απόδραση του Μπατίστα απ’ την Κούβα,   την κατάληψη της Αβάνας (1958 - 59) και την απογοητευμένη, από την κυβερνητική γραφειοκρατία, φυγή του Τσε Γκεβάρα (1965) προς την διαρκή επανάσταση, ως απόσταγμα εμπειρίας από την χρόνια σχέση του με την κυβερνητική εξουσία της χώρας του∙ που δεν ήταν παρά μια μακροχρόνια και εξαιρετικά επίμονη –μερικώς αποτυχημένη, ωστόσο– απόπειρα εφαρμογής και επιβίωσης των ιδεών της κουβανικής επανάστασης. Στοιχείων τους, έστω…

«Σιγά το…απόσταγμα», θα σχολίαζαν οι στυγνοί σύγχρονοι Ευρωπαίοι επαγγελματίες πολιτικοί, του χθες και του σήμερα. Αυτοί που, σύμφωνα με τον μέγιστο Ευγένιο «αντιπροσωπεύουν ένα τρίτο είδος ανθρώπων που, θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας...».

Στο συγκεκριμένο κείμενο, ωστόσο, το εν λόγω απόφθεγμα –    ιδιαίτερα το πρώτο σκέλος του που υποστηρίζει ότι «Χωρίς την εξουσία οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν» – δεν  απευθύνεται σε κάποιους δικούς μας «θρονιασμένους στην κορυφή μάγειρες της κοινωνίας» – κάποιους στυγνούς επαγγελματίες πολιτικούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη,  δηλαδή – αλλά στους αποσχισθέντες από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, εκπροσώπους της…Ομπρέλας και των «6+6»…

*******

Οι οποίοι, επαγγελματίες πολιτικοί θρονιασμένοι – ελέω Τσίπρα – στην κορυφή κι αυτοί, (σ σ: στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης!..) για… ιδεολογικούς, προφανώς, λόγους, άρχισαν να ξεμαλλιάζονται σαν  τις γριές γειτόνισσες της ξέψυχης μαντάμ Ορτάνς (σ σ: στον «Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη), ποιος θα πρωταρπάξει την χηρεύουσα προεδρική καρέκλα του κόμματος εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ μετά τη φυγή του Αλέξη Τσίπρα. Κι όταν, δημοκρατικώ δικαίω, τους την… άρπαξε ο Κασσελάκης, έσπευσαν να αποσχισθούν με τις βουλευτικές έδρες υπό μάλης, με την αυταπάτη ότι θα  φτιάξουν το δικό τους κόμμα… εξουσίας. 

Για… ιδεολογικούς λόγους και πάλι. Υποδυόμενοι ότι αγνοούν το απόφθεγμα του Κάστρο ότι «χωρίς την εξουσία, οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν». Κι ας γνωρίζουν πως ούτε με τηλεσκόπιο δεν δύναται να αντικρύσει   κυβερνητική εξουσία η «Νέα Αριστερά» τους. Κι ας γνωρίζουν  κι αυτοί, όπως όλοι μας, ότι το δεύτερο σκέλος του αποφθέγματος που υποστηρίζει ότι «οι ιδεολογίες με την εξουσία σπάνια επιβιώνουν», μόνο ο Τσίπρας κατάφερε να το… παραβιάσει, μερικώς έστω, με την λεγόμενη «κολοτούμπα», (τον συμβιβασμό με αριστερό - κοινωνικό πρόσημο, δηλαδή) του 2015.

Ας μην τρέφουμε, λοιπόν, αυταπάτες: όλο αυτό, δεν ήταν παρά μια ακόμα «μάχη της καρέκλας» μεταξύ επαγγελματιών πολιτικών ενός κόμματος εξουσίας για τον προεδρικό θώκο, τον έλεγχο του κόμματος, τη νομή της εξουσίας. Ολόιδια με τις «μάχες της καρέκλας» που συνηθίζονταν στα αποκαλούμενα (από την παραδοσιακή Αριστερά) αστικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, μετά από εκλογικές ήττες τους, στη περίοδο του μεταπολιτευτικού διπολισμού.

Η μόνη διαφορά είναι ότι, ενώ το 2015, στο δίπολο ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τη θέση του ΠΑΣΟΚ, κάποια από τα στελέχη και τα μέλη του του δεν κατάλαβαν ποτέ – ή κάνουν πως δεν κατάλαβαν – ότι «με την εξουσία, οι ιδεολογίες σπάνια επιβιώνουν» και ότι «χωρίς την εξουσία, οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν».

*******    

 Το χειρότερο είναι το αίσθημα της μεγάλης απογοήτευσης που κατακλύζει τους εκτός των κομματικών μηχανισμών προοδευτικούς πολίτες (μέλη, οπαδούς ή ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ) καθώς παρακολουθούν τα θλιβερά παρατράγουδα της εν λόγω, δημοσίως εξελισσόμενης, «μάχης της καρέκλας». Ιδιαίτερα όταν καταγράφονται* δια χειρός Ελλήνων εγνωσμένης πολιτικής ενσυναίσθησης, όπως ο Σαλονικιός συγγραφέας Τέλλος Φίλης:

«Δεν έχω αυταπάτες, η "ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ" έχει μια τεράστια ΕΥΘΥΝΗ: ΑΓΝΟΗΣΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ της βάσης κι αυτό αυτόματα την καταργεί από οτιδήποτε Δημοκρατικό κι Αριστερό, ας έχουν τις αυταπάτες τους , ας λένε ό,τι επιχειρήματα θέλουν, είναι δικαίωμά τους.

Εγώ θα συνεχίσω έστω ολομόναχος να βοηθάω τους αναγκεμένους , αυτούς που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι τους ή να ντύσουν τα παιδιά τους από τις 15 του μηνός.

Θα είμαι πάντα μ' αυτούς που Χριστούγεννα δεν ξέρουν τι σημαίνουν, όχι γιατί δεν πιστεύουν,  αλλά γιατί ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ.  

Οι ιδεολογίες γκρεμίστηκαν το 1989, ήμουν παρών στην πτώση τους.

Τώρα πολύ απλά καθαρά και ξάστερα για μένα υπάρχει ένα μόνο δίπολο "Μπίζνες" VS "Ανθρωπισμός"

Όλα τα άλλα είναι επιθεωρησιακά νούμερα ούτε καν της "Ελεύθερης Σκηνής" μα του "Δελφιναρίου" και των σκυλάδικων της επαρχίας.

 Αν νιώθουν δικαιωμένοι με το πιο παλιακό τίτλο που θα μπορούσαν να διαλέξουν, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.

Κι αν εγώ είμαι μέλος μιας όποιας Κοινωνίας, καλής ή κακής,  αυτοί είναι σίγουρο ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μέλη της δικής μου Κοινωνίας, από τον βιαστικό κι ημιμαθή τίτλο που διάλεξαν  και μόνο.

 "Τα καθαρά άσπρα πουκάμισα  θέλουν καθαρά πρόσωπα και καθαρά μυαλά, αλλιώς είναι καρικατούρες που οδηγούν στον νέο φασισμό." ( Ντάριο Φο).

Αυτά είχα να δηλώσω και πέραν τούτων ΟΥΔΕΝ.

ΥΓ: και ναι, δεν έχω λύπη, έχω θυμό, γιατί έχω μάθει ότι οι ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΙ άνθρωποι οφείλουν να συνομιλούν κι όχι να ...αποχωρούν.

* Απόσπασμα από ανάρτηση του Τέλλου Φίλη στα cosial media 

Μετά την τονωτική παρουσία του Αλέξη Τσίπρα, ο Κασελάκης γκαζώνει αντιπολιτευτικά!..

Στον αντίποδα οι 11 αποσχισθέντες αναζητούν ένα…  ευπώλητο αντί – ΣΥΡΙΖΑ brand name   

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Τις μέρες που ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ζαλισμένος από την… ελγίνεια κατραπακιά του Βρετανού ομολόγου του και στριμωγμένος από τα εσωκομματικά προβλήματα – με τον Βορίδη και τους άλλους ομοφοβικούς ακολούθους του έτοιμους να τα βροντήξουν αντιτιθέμενοι στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και τον Σαμαρά με την ακροδεξιά συνιστώσα να του την πέφτουν για τα «κολλητιλίκια» του με τον Ερντογάν -  παραπατούσε στο καναβάτσο του Μαξίμου, η κοινοβουλευτική ομάδα των 11 αποσχισθέντων από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βουλευτών, αναζητούσε στέγη, τροφή και προστασία σε ένα καλό αντί – ΣΥΡΙΖΑ… brand name. Κι  αντιπολίτευση μηδέν!..    

«Εκλέχθηκαν από την κοινωνία για να είναι ΣΥΡΙΖΑ και αυτοί είναι μια κοινοβουλευτική ομάδα κόντρα στον ΣΥΡΙΖΑ» ήταν το ακριβοδίκαιο σχόλιο του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Σωκράτη Φάμελλου: «Η Έφη Αχτσιόγλου, ο Αλέξης Χαρίτσης, ο Νάσος Ηλιόπουλος, ο Πάνος Σκουρλέτης, ο Νίκος Φίλης, κάνανε μία επιλογή ανταγωνιστική προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το κόμμα με το οποίο μαζί πορευτήκαμε, αμέσως μετά το εκλογικό αποτέλεσμα που δεν επιθυμούσαν», είχε πει λίγο πριν, ολόσωστα, ο υπ’ αριθμόν 1 άνθρωπος του Προέδρου (του Αλέξη Τσίπρα, βεβαίως), Νίκος Παππάς, καταλήγοντας ως εξής: «Αυτό ας το κρίνει ο αριστερός προοδευτικός κόσμος, ο κόσμος που περιμένει από τις αντιπολιτευτικές δυνάμεις να αντιπαρατεθούν με την κυβέρνηση Μητσοτάκη»…

*******

Πάμε πάλι απ’ την αρχή: Όταν έφυγε ο Τσίπρας άφησε πίσω του συντρίμμια!.. Κομμάτια και θρύψαλα εκατοντάδων χιλιάδων απογοητευμένων ψηφοφόρων, δεκάδων χιλιάδων πενθούντων (για την «απώλεια» του ηγέτη – ειδώλου) μελών και οπαδών,  εκατοντάδων απεγνωσμένων μικρομεσαίων στελεχών: ένα κόμμα – ακυβέρνητο καράβι, χωρίς τον χαρισματικό καπετάνιο του, χωρίς πυξίδα και προορισμό, να θαλασσοδέρνεται αφημένο στα αδέξια χέρια δόκιμων υποπλοιάρχων, ναυκλήρων και υποναυκλήρων: Τσακαλώτος, Αχτσιόγλου, Χαρίτσης, Ηλιόπουλος, Σκουρλέτης, Φίλης, Τζανακόπουλος… 

Μέγα πρόβλημα!.. Μια δεκαετία και βάλε κυβερνητικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, και δεν κατάφερε να αναδείξει ένα στέλεχος με επαρκείς, για την αρχηγία κόμματος εξουσίας, ηγετικές ικανότητες. Εύκολο ήταν;  Όχι δα, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν (και είναι) ο σπουδαιότερος ηγέτης της Αριστεράς από καταβολής της κοινοβουλευτικής νομιμότητάς της γιατί ήταν η εποχή του: «χαρισματικός διότι η εποχή του, της μεγάλης για την Ελλάδα και την Ευρώπη «Εξέγερσης των Πλατειών» ευνοούσε τους χαρισματικούς, πρωτοπόρος διότι η εποχή του ήταν  η εποχή των πρωτοπόρων αντισυστημικών ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων και μετασχηματισμών. Για την Ελλάδα και την Ευρώπη, τον κόσμο  γενικώς. Ποιος να συγκριθεί μαζί του; Ποιος να τον… αντικαταστήσει;

«Ο Στέφανος Κασσελάκης», αποφάνθηκε η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του Κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προτιμώντας το σύγχρονο, το ακομπλεξάρισκο, το φρέσκο, από το αναχρονιστικό, το δογματικό, το μπαγιάτικο… Υπερβαίνοντας τα συντρίμμια της μίζερης κομματικής καμαρίλας και των φραξιονιστικών μηχανισμών του… «ταυτοτικού» αριστερόμετρου που άφησε πίσω του, όταν έφυγε – όταν εξαναγκάστηκε να φύγει στην πραγματικότητα –, ο Τσίπρας…

*******

Όλα όσα ακολούθησαν, είναι τα γνωστά – άγνωστα Συριζαίικα παρατράγουδα: οι μεθοδευμένες από τους ηττημένους εκπροσώπους των ασυνεπών μειοψηφιών σταδιακές αποχωρήσεις, και ο τοξικός επικοινωνιακός χυλός που αυτές ξεσήκωσαν∙ και γκώσαμε να μας τον ταΐζουν, από λεπτό σε λεπτό, από μέρα σε μέρα κι από βδομάδα σε βδομάδα, τα «χαλασμένα τηλέφωνα» των συριζαίων και αντισυριζαίων χρηστών των social media, και οι στρατευμένοι στην ευπώλητη  πρωϊνάδικη, μεσημεριανάδικη και βραδυνάδικη Κασσελακιάδα των καναλιών, πανελίστες των διασπαστών…

«… Θυμάμαι ότι άκουσα τον Τσακαλώτο, που τώρα χτίζει το δικό του κόμμα, να μιλά για ήττα της αριστεράς, ενώ η αριστερά είχε πάρει μια μεγάλη ανάσα», μαρτυρούσε προ ημερών (σε συνέντευξή του στο Open) ο μόνος αξιοπρεπής εκ των ηττημένων» υποψηφίων προέδρων Νίκος Παπάς, καθαρίζοντας την εικόνα… «Τώρα κατάλαβα γιατί το έκαναν, είναι έλλειμα δημοκρατικής κουλτούρας», πρόσθετε: Φίλης, Σκουρλέτης, Αχτσιόγλου, Χαρίτσης, Τσακαλώτος δεν σεβάστηκαν την δημοκρατική έκφραση των πολιτών, δεν αναγνώρισαν τον νεοκλεγέντα πρόεδρο και άρχισαν να τον αποδομούν από την πρώτη στιγμή...».  

«Έβαλαν τη φιλοδοξία τους πάνω από την κοινωνία, τα γνωρίζει αυτά ο ελληνικός λαός και δεν πρόκειται να τα συγχωρήσει», έβαζε τα πράγματα στη θέση τους ο Στέφανος Κασσελάκης,  στην προχθεσινή –  πρώτη μετά τη «διάσπαση» – συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «τώρα έχουν πιάσει στασίδι στα κανάλια, καταφερόμενοι εναντίον των ίδιων των ψηφοφόρων που τους ανέδειξαν σε βουλευτές», πρόσθετε, αφήνοντας πίσω του, οριστικά ελπίζουμε, τα διασπαστικά παρατράγουδα… Ακολούθως, με την τονωτική παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στα έδρανα της ομάδας, άρχισε να γκαζώνει αντιπολιτευτικά…  

ΥΓ:  Είναι αναμφισβήτητο ότι, προϊόντος του χρόνου, ο Στέφανος Κασσελάκης επιδεικνύει μια ραγδαία εξελικτική πρόοδο, και ως προς την άσκηση του θεσμικού του ρόλου, με έγκαιρες, ώριμες  και to the point προοδευτικές αντιπολιτευτικές παρεμβάσεις, και ως προς την άσκηση των καθηκόντων του ως προέδρου του κόμματος, με έξυπνες λειτουργικές πρωτοβουλίες για την λειτουργική οργανωτική και ιδεοπαραγωγική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος της κυβερνώσας αριστεράς…   

 

 

 

Η μεθοδευμένη "αποστασία" των "6+6" και η δικαίωση του κατά Νάσο Ηλιόπουλο... "βούρκου του διαδικτύου"

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας και θα μείνει ένας: η παρακαταθήκη του Αλέξη Τσίπρα και εμείς, οι συνεχιστές του...

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Πέμπτη πρωί αποχώρησε και η τελευταία ομάδα των ηττημένων από τον κ. Κασσελάκη ασυνεπών μειοψηφιών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, η φέρουσα τον κωδικό «6+6» παρέα της πικραμένης τέως… φερέλπιδος προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κ. Αχτσιόγλου: Αποχωρούμε, υποστήριξαν στη γραπτή δήλωση αποχώρησής τους, γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης και η ηγετική ομάδα του "αρνούνται να συζητήσουν τον πολιτικό πυρήνα του προβλήματος του κόμματος", γιατί "επιλέγουν το σχήμα του "εσωτερικού εχθρού και της Πέμπτης Φάλαγγας", γιατί "καταφεύγουν σε έναν απλουστευτικό, κενό περιεχομένου, λόγο με γενικόλογα συνθήματα" και γιατί "διαλύουν τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. μετατρέποντάς τον  σε ένα άμορφο κόμμα"... 

Απορίας άξια ήταν η τριήμερη κωλυσιεργία από τη στιγμή που ελήφθη η απόφαση αποχώρησης της συγκεκριμένης ομάδας (στην τηλεδιάσκεψη της προηγούμενης Κυριακής), μέχρι την στιγμή της ανακοίνωσης αποχώρησης των "6+6", το πρωί της προηγούμενης Πέμπτης: "Έκαναν, απλά, τη δουλειά τους ως στυγνοί επαγγελματίες πολιτικοί", αντέδρασε με ανάρτησή του ένας διαδικτυακός φίλος: "Η μεθοδευμένη κωλυσιεργία τους προδίδει την απεχθή, για ιδεολόγους αριστερούς, ιδιοτέλειά τους", σχολίαζε ένας άλλος.

Ένας τρίτος, δημοσιογράφος αυτός, δοκίμαζε το ρεπορτάζ του στα θολά νερά του διαδικτυακού... βάλτου: "Έπαιζαν καθυστερήσεις προκειμένου να φθείρουν όσο το δυνατό περισσότερο τον πολιτικό τους αντίπαλο (σ σ: τον Κασσελάκη και τον ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ εννοούσε!..) ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαν να πείσουν τη Σία, τη Θεανώ και  κάνα δύο ακόμα αριστεροευαίσθητους βουλευτές να τους ακολουθήσουν ώστε να στήσουν το κοινοβουλευτικό μαγαζάκι τους"... 

*******

Εδώ ο βούρκος, εκεί ο βούρκος, που είναι ο βούρκος; Στο διαδίκτυο είναι ο βούρκος: «Το κλίμα δυσκολεύει πάρα πολύ. Δεν γίνεται να συνεχιστεί ο βούρκος του διαδικτύου, και οι επιθέσεις Πολάκη», φέρεται ότι είχε πει ο καλός άνθρωπος Νάσος Ηλιόπουλος την περασμένη Κυριακή στη διάρκεια της τηλεδιάσκεψης της ομάδας των «6+6». Άλλοι λένε πως είχε πει ότι «Δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο, πρέπει να φύγουμε από αυτόν τον βούρκο» και ότι πρόσθεσε τη φράση «καλύτερα να έχεις να ανέβεις ένα δύσβατο βουνό παρά να σε ρουφήξει ο βάλτος»

Ότι κι αν είπε απ’ αυτά (το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο ή όλα μαζί), το ρεζουμέ είναι ότι ο καλός άνθρωπος Νάσος Ηλιόπουλος έβλεπε πως το κλίμα (;) δυσκόλευε πάρα πολύ (σ. σ: γι' αυτόν και την ομάδα «6+6» της κ. Αχτσιόγλου στην οποία ανήκει, εννοούσε προφανώς) από την μαζική δημόσια (σ. σ: διαδικτυακή) κατακραυγή της πλειοψηφίας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ του Στέφανου Κασσελάκη, (σ. σ: τον «βούρκο του διαδικτύου» όπως την ονομάτιζε!..) εναντίον της ομάδας των «6+6» της κ. Αχτσιόγλου, και των ακολούθων της, προφανώς…

Κατακραυγή εκφρασμένη υφολογικά με χίλιους δυο ξεχωριστούς τρόπους – λαϊκούς ή αστικούς, ψύχραιμους ή θερμόαιμους, ευγενικούς ή αγενείς, επιθετικούς, υβριστικούς, προκλητικούς, σαρκαστικούς, σκωπτικούς, κλπ., κλπ. – αλλά με κοινή συνισταμένη, την… βουρκωμένη αγανάκτηση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ (σ. σ: του κατά Νάσο Ηλιόπουλο «βούρκου του διαδικτύου») κατά της κ. Αχτσιόγλου και των στελεχών της ομάδας της. Που μετά την -πρωτοφανή για την δημοκρατική αριστερά- άρνησή τους να αποδεχθούν το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών, έμεναν... μέχρι να φύγουν, μεθοδεύοντας ανοιχτά την συμφεροντολογική αποστασία τους με τις βουλευτικές έδρες υπό μάλης....   

*******   

"Έφυγαν γιατί έχασαν", ήταν και η συνοπτική θεώρηση της Πολιτική Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ, που συνεδρίασε αμέσως μετά την αποχώρησή τους: "Η μόνη διαφωνία όσων εγκαταλείπουν σήμερα το κόμμα, είναι η διαφωνία με τη βούληση της βάσης. Η άρνησή τους να αποδεχθούν το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών, δηλαδή την επιλογή των δεκάδων χιλιάδων μελών του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. που εξέλεξαν δημοκρατικά τον Στέφανο Κασσελάκη πρόεδρο του κόμματος. Πρόκειται για μια ξεκάθαρα αντιδημοκρατική στάση, η οποία ξεκίνησε ήδη από την επαύριο των εκλογών..." , σημείωναν αναλυτικά τα μέλη της στην απόφασή τους. Δικαιώνοντας τον κατά Νάσο Ηλιόπουλο... "βούρκο του διαδικτύου" - τα μέλη και τα στελέχη του απαλλαγμένου πιά από τα βαρίδια των ασυνεπών μειοψηφιών,  δηλαδή, κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.  

Τέλος, δικαίωση του... "βούρκου του διαδικτύου" ήταν και η  ανάρτηση του Στέφανου  Κασσελάκη, μέσω της οποίας, μοιράστηκε με τα μέλη του κόμματός του κάποιες σκέψεις του "για τα χθεσινά δυσάρεστα γεγονότα", όπως λέει: οι βουλευτές που έφυγαν χθες δεν είναι εκλεγμένοι με κάποιο προσωπικό τους ψηφοδέλτιο. Είναι βουλευτές που εκλέχτηκαν επειδή, σε πολύ δύσκολες στιγμές, ψηφίσατε ΣΥΡΙΖΑ και Αλέξη Τσίπρα... Προσωπικά, έχω ήσυχη τη συνείδησή μου ότι έκανα τα πάντα ... Πρότεινα σημαντικές θέσεις και αξιώματα, επανειλημμένα... Ήταν αφόρτιστοι για την ενότητα. Ήταν φορτισμένοι για τη διάσπαση...

Χθες είχαμε την πρώτη μεταπολιτική διάσπαση στην ιστορία της χώρας... Άνθρωποι που γίνονται διασπαστές όχι για ιδεολογικούς λόγους, αλλά επειδή δεν κέρδισαν τις εσωκομματικές εκλογές... Με το χέρι στην καρδιά, αν είχε έρθει προεκλογικά η Έφη Αχτσιόγλου και μου είχε πει «αυτή η καρέκλα είναι το όνειρό της ομάδας μου, ή βγαίνω πρόεδρος ή φεύγω», θα είχα κάνει πίσω, θα είχα αποσύρει την υποψηφιότητά μου για χάρη της ενότητας... Εξάλλου ήμουν εκείνος που είχε δεσμευτεί ότι θα έμενε στον ΣΥΡΙΖΑ ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας και θα μείνει ένας: η παρακαταθήκη του Αλέξη Τσίπρα και εμείς, οι συνεχιστές του... Για μια Σύγχρονη Αριστερά που σέβεται το παρελθόν της, είναι περήφανη για την κυβερνητική θητεία της, αλλά δεν διστάζει και να αναγνωρίσει λάθη... Για μια Σύγχρονη Αριστερά με ανθρώπους που είναι εδώ όχι γιατί ξέμειναν εδώ, αλλά γιατί θέλουν να ανήκουν εδώ και να αγωνίζονται εδώ... Για μια Σύγχρονη Αριστερά της ανανέωσης, των νέων στελεχών που θα ξεπηδήσουν μέσα από την ίδια την κοινωνία, χωρίς να περνούν το face control κάποιων δήθεν ιδιοκτητών... Για μια Σύγχρονη Αριστερά ενωμένη - μια γροθιά. Με όλα τα δάχτυλα ίσα: η ενότητα αρχίζει τώρα, γιατί η ενότητα είστε εσείς.

 

Από τον Λαφαζάνη ως τον Τσακαλώτο, ο ναρκισσισμός της Αριστεράς είναι διασπαστικός και αντικυβερνητικός…

Υπονομεύει καθοριστικά την κυβερνησιμότητα κομμάτων όπως ο τοτεινός  ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και ο τωρινός του Κασσελάκη  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

   

Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο όπως τελείωσα το προηγούμενο: Γυρίζοντας τη σελίδα στο παρόν, ας «διαβάσουμε» τις αποχωρήσεις των Σταθάκη, Βούτση, Σκουρλέτη και των άλλων… παιδιών της «Ομπρέλας» ως απόδραση από την πραγματικότητα, ως λιποταξία, ως απαλλαγή από ένα ανώφελο βάρος, ως απελευθέρωση των «δυνάμεων του πραγματικού»: του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ που, ενιαίος, θα συνεχίσει το ταξίδι στο μέλλον…   

 

Υπάρχει, αλήθεια, αμφιβολία για την αναγκαιότητα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ – μιας ενιαίας κυβερνώσας Αριστεράς, εν πάση περιπτώσει, που ανεμπόδιστη από παρωχημένες θεωρίες και δόγματα, ανοιχτά, ξεκάθαρα, ακομπλεξάριστα, θα συνεχίσει το ταξίδι στο μέλλον διεκδικώντας την κυβερνητική εξουσία;  «Υπάρχει», είναι η απάντηση, «κι ας είναι αυτή μια άρρητη αμφιβολία, προερχόμενη από τα βάθη της ελληνικής κομμουνιστικής και μετακομμουνιστικής Αριστεράς, από το ιστορικό της υποσυνείδητο, ας πούμε»...

 

Συνεχίζοντας… ψυχαναλυτικά, οφείλουμε να προσθέσουμε ότι και στις δυό διασπαστικές φάσεις του ΣΥΡΙΖΑ (και σ’ αυτήν του 2015 αλλά και στην τωρινή) η συγκεκριμένη αμφιβολία εκδηλώθηκε με συμπτώματα που προσομοιάζουν με τα συμπτώματα πάσχοντος από ναρκισσισμό ατόμου… «Ένας νάρκισσος είναι ένα άτομο που στην ουσία έχει πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση», μας πληροφορεί η ψυχανάλυση…

 

«Κάτω από το προσωπείο του δυνατού, γεμάτου αυτοπεποίθηση (σ σ: αυτοπεποίθηση… αστική ή μη, για να μην κάνετε απρεπείς σκέψεις) και μοναδικού ατόμου, κρύβεται ένα μοναχικό, φοβισμένο και ασθενές εγώ», προσθέτει,  και καταλήγει ως εξής: «Όταν το περιβάλλον ενός νάρκισσου  απορρίπτει τις συμπεριφορές του, αντιδρά με καταστροφικό θυμό, απομόνωση, κατάθλιψη, αυτοκαταστροφική, εν γένει, συμπεριφορά»…

 

*******

Αναμφίβολα, η ελληνική κομμουνιστική και μετακομμουνιστική Αριστερά και οι ομαδοποιημένες παραφυάδες της, εντός του ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα («Αριστερή Πλατφόρμα», «Ομπρέλα», «53+» κλπ. κλπ.), πάσχει από πολιτικό και ιδεολογικό ναρκισσισμό (και δικαίως, εν πολλοίς), μια «διαταραχή» κεκτημένη κατά τη διάρκεια του επικού – ηρωικού βίου της: σαν τον Νάρκισσο είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της, ασχολείται υπέρμετρα με την εικόνα που δείχνει στους άλλους, ζει για να θαυμάζεται και να αυτοθαυμάζεται, να λατρεύεται από τον περίγυρο της, να εξυμνείται για την απαράμιλλη προσήλωσή της στις κομματικές ηθικές αρχές και τα δόγματα, και από τους πολιτικούς αντιπάλους της, ακόμα…

 

Πράγμα που συμβαίνει – συνέβαινε, από τον εμφύλιο και μετά, από την έξοδό της στην ημιπαράνομη κοινοβουλευτική νομιμότητα του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς – από το 1951, με το ΚΚΕ «κρυμμένο» μέσα στην Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), μέχρι τη δικτατορία και, μετά απ’ αυτήν, στην μεταπολιτευτική κοινοβουλευτική νομιμότητα (ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού, ΕΑΡ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ). Προφανώς, επειδή όλα αυτά τα χρόνια ήταν και παρέμενε μικρή (στα όρια της ελάσσονος αντιπολίτευσης πάντα) και δεν απειλούσε το δίπολο των κυβερνητικών κομμάτων, ΕΡΕ και Ένωση Κέντρου προδικτατορικά, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη μεταπολίτευση…

 

Από το 2012 και μετά όμως που, υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, η Αριστερά  μεγάλωσε και φάνηκε να αγγίζει την κυβερνητική εξουσία επί ίσοις όροις, τέρμα οι αγάπες και τα… λουλούδια των αντιπάλων παραδοσιακών κυβερνητικών κομμάτων (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) για την  κυβερνητική, πια, Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα: λυσσαλέος στόχος των διαπλεκομένων πολιτικών και μιντιακών κυβερνητικών δυνάμεων που, παραδοσιακά μέχρι τότε, εκπροσωπούσαν τις εκάστοτε οικονομικές ελίτ της χώρας, γίνεται η αποτροπή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης Τσίπρα. Το «μπαστάρδεμα» της, (το λίφτινγκ των προγραμματικών εφαρμογών της) με νεοφιλελεύθερες ενέσεις «συναίνεσης»…

 

*******

 «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς!», φώναζαν (ενθουσιασμένοι από την πτώση της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου) οι δογματικοί κομματικοί συριζαίοι, το απόγευμα μιας Δευτέρας του 2014 – 2015 σε μια   ιστορική προεκλογική συγκέντρωση στελεχών στο «Σινέ Κεραμεικός». «Ήρθε η ώρα του λαού», «διόρθωνε» από το βήμα της αίθουσας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, με το ένστικτο του κυβερνητικού πια, και όχι του κομματικού ηγέτη – του εν δυνάμει πρωθυπουργού όλων των Ελλήνων…       

 

Φυσικά και είχε έρθει η ώρα της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα για την ακρίβεια, αλλά όταν η Αριστερά επευφημεί την Αριστερά επευφημεί τον εαυτό της, αυτοθαυμάζεται και, αυτό είναι το άκρον άωτον του πολιτικού ναρκισσισμού. Και είπαμε, σύμφωνα με την ψυχανάλυση, «πίσω από τον αυτοθαυμασμό του νάρκισσου κρύβεται ένα μοναχικό, εσωστρεφές και ενίοτε αυτοκαταστροφικό ΕΓΩ».

 

Εντάξει, πέρα από τούτη τη φιλοπαίγμονα ψυχαναλυτική παρέκβαση, θέλω να πω αυτό: στη τοτεινή όπως και στην τωρινή, για τον ΣΥΡΙΖΑ, συγκυρία, ο παραδοσιακός ναρκισσισμός της Αριστεράς μπορεί, πράγματι, να αποβεί αυτοκαταστροφικός, και διασπαστικός…

 

Και βέβαια, αντικυβερνητικός, ιδιαίτερα αν εκδηλώνεται ομαδοποιημένος, εσωκομματικά αλλά και δημόσια, με αυτοαναφορικές συμπεριφορές και αντί – ηγετικούς δογματισμούς τύπου Λαφαζάνη & ΣΙΑ τότε, τύπου Τσακαλώτου & ΣΙΑ τώρα…

Συμπεριφορές και δογματισμούς που λειτουργούν αντισυσπειρωτικά για τους εκτός των «τειχών» του κόμματος και της Αριστεράς πολίτες, υπονομεύοντας καθοριστικά τους υπαρξιακούς στόχους ενός κυβερνητικού κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα τότε, και ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη τώρα.    

 

 

 

Κυβερνητική Αριστερά, ώρα μηδέν: μια τελευταία ματιά στις πίσω σελίδες του ΣΥΡΙΖΑ

Κομμάτια και θρύψαλα από το χρονικό ενός κόμματος που δεν ενώθηκε ποτέ…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Οι αποχωρήσεις των Σταθάκη, Βούτση, Σκουρλέτη και των άλλων… παιδιών της «Ομπρέλας» που προαναγγέλλεται ότι θα ακολουθήσουν το Σαββατοκύριακο (αφού ρίξουν τις τελευταίες… μπαλωθιές τους στη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής) διαβάζονται και ως θετική εξέλιξη. Αρκεί ο «αναγνώστης» να είναι απαλλαγμένος από κομματικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις, από δογματικές εμμονές και ιδεοληψίες. Να ζει στο πολιτικό παρόν.

Τότε θα μπορέσει να «διαβάσει» την αποχώρηση από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως απόδραση από την πραγματικότητα, ως λιποταξία από το παρόν. Και, εν τέλει , ως απαλλαγή από ένα ανώφελο βάρος: ως απελευθέρωση των «δυνάμεων του πραγματικού» (του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ που συνεχίζει) από τις «δυνάμεις του φανταστικού» (του ΣΥΡΙΖΑ της «Ομπρέλας» που απέδρασε).

Τότε, ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορέσει να γίνει ένα ενιαίο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, όπως το ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας, και το πάλευε από το 2019 και εντεύθεν: «Να μη φοβηθούμε να ανοίξουμε, να μεγαλώσουμε, να αλλάξουμε… Να εμπιστευτούμε τον κόσμο που τόσες φορές εμπιστεύτηκε τον ΣΥΡΙΖΑ…. Να εργαστούμε για τον μετασχηματισμό του κόμματος χωρίς καχυποψίες, και με ανοιχτή καρδιά…».  

Και όπως το θέλει και ο Στέφανος Κασσελάκης και το παλεύει τώρα: Δε θα κάνω πίσω! Θα τιμήσω την εντολή που έλαβα πλήρως. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ένα υγιές, ενιαίο κόμμα, όπου η μόνη τάση θα είναι η δημοκρατία από τη βάση…

*******

Ωστόσο, πριν γυρίσει – αν, πράγματι, γυρίσει – οριστικά η σελίδα του ΣΥΡΙΖΑ των  ασυνεπών μειοψηφιών (με τις «συνιστώσες» που δεν αυτοδιαλύθηκαν ποτέ, που μετασχηματίστηκαν απλώς σε οργανωμένες… τάσεις – φράξιες, δηλαδή – με τους κωδικούς «Ομπρέλα», «53+», «6+6» κλπ.), αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στις «πίσω του σελίδες», που λέει κι ο ποιητής. Να διαβάσουμε το λαϊκό δοκίμιο υπό τον τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που δεν υπήρξε ποτέ ως ενιαίο κόμμα»:

Στη θεωρία, ο ΣΥΡΙΖΑ συστήθηκε ως ένα πείραμα οργανωτικής συνύπαρξης των εκτός ΚΚΕ κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών σχημάτων της Αριστεράς. Ως ένα «πολυτασικό» μεν, πολιτικά και οργανωτικά ενιαίο δε, κόμμα… Στην πράξη, ωστόσο, οι περισσότερες τάσεις μονιμοποίησαν τα σχήματά τους λειτουργώντας ως μικρογραφίες κομμάτων εντός του κόμματος: με κάθετη οργανωτική δομή, ακόμα και με ημιπαράνομα διοικητικά όργανα και δική τους πειθαρχία…

Έτσι, μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού του κόμματος, όλα τα προηγούμενα χρόνια (ιδιαίτερα όσο η κυβερνητική εξουσία ερχόταν πιο κοντά – κι ακόμα αργότερα, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Τσίπρα και μετά απ’ αυτήν, ως την έξοδό του από την ηγεσία του κόμματος), απεδύετο σε μια προσπάθεια επικράτησης του μικρού μαγαζιού του καθενός: όπου, ο καθείς και η… τάση του, θεωρούσαν ότι είχαν την πιο έγκυρη προσέγγιση στο πώς κλίνεται το επίθετο «αριστερός». Δογματικά, εντός των τειχών, σε πολιτικά και στρατηγικά απροσμέτρητη απόσταση από την σύγχρονη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα…

*******

Εντάξει, διαβάζοντας ως πλήρες αφήγημα τις… πίσω σελίδες του ΣΥΡΙΖΑ, κινδυνεύουμε να ξυπνήσουμε στις ευρωεκλογές της 6^ης Ιουνίου 2024  μπροστά σε ένα βιβλίο με μαύρες μπροστινές σελίδες: με ανύπαρκτο, διαλυμένο εις τα εξ ων συνετέθη τον ΣΥΡΙΖΑ, και να μάθουμε ότι αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της συνόδου της ΚΕ του… σημερινού Σαββατοκύριακου. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στους τίτλους δυό βασικών κεφαλαίων του δοκιμίου υπό τον τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που δεν υπήρξε ποτέ ως ενιαίο κόμμα»:

1) Καμιά επαφή με την πραγματικότητα: τα στελέχη ορισμένων «τάσεων» (με πρώτη και καλύτερη την «Αριστερή Πλατφόρμα» και δευτερότριτες την «Ομπρέλα» και τους «53+» ) δεν κατάφεραν ποτέ να σπάσουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος, στο οποίο παρέμειναν περίκλειστοι από την εποχή της ΚΝΕ και του σοβιετικού μοντέλου, ή του «ΚΚΕ εσωτερικού» και των μεταλλάξεών του («ΑΚΟΑ», «ΣΥΝ» κλπ.) και να βγουν στον 21ο αιώνα: να δουν την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, που είναι πραγματικότητα ευρωπαϊκή και παγκόσμια, χωρίς παρωπίδες.

2) Η σχέση κόμματος – κυβέρνησης, μια αχαρτογράφητη περιοχή: το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Τσίπρας και η παρέα του βρέθηκαν να κυβερνούν υπό την καχύποπτη… στήριξη ενός αδύναμου κομματικού κορμού ασύντακτων (πολιτικά – ιδεολογικά) δυνάμεων με ασταθή άκρα, αποτελούμενα από ένα συνονθύλευμα συντεταγμένων ιδεολογικών αποκλίσεων…

Ακόμα και βουλευτές και υπουργοί πολιτεύονταν ως αντιπολιτευόμενοι εκπρόσωποι των συντεταγμένων, αυτών, αποκλίσεων: ανήμποροι, τότε, να προσλάβουν το συλλογικό πολιτικό «θέλω» των προοδευτικών Ελλήνων, το πλειοψηφικό κοινωνικό «θέλω», με τον τρόπο του φυσικού ηγέτη τους, και προέδρου του κόμματός τους,  και πρωθυπουργού τους, Αλέξη Τσίπρα – ανήμποροι, τώρα, να προσλάβουν το χρονισμένο συλλογικό πολιτικό «θέλω» της πλειοψηφίας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και του νεοεκλεγέντος προέδρου τους Στέφανου Κασσελάκη για μια νέα, δημοκρατική κυβερνητικής Αριστερά.

Ε, λοιπόν, γυρίζοντας τη σελίδα στο παρόν, και ενώ εξελίσσεται η σύνοδος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, ας «διαβάσουμε»  τις αποχωρήσεις των Σταθάκη, Βούτση, Σκουρλέτη και των άλλων… παιδιών της «Ομπρέλας» ως απόδραση από την πραγματικότητα, ως λιποταξία, ως απαλλαγή από ένα ανώφελο βάρος, ως απελευθέρωση των «δυνάμεων του πραγματικού»: του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ που, ενωμένος, θα συνεχίσει το ταξίδι μέλλον.