Κυβερνητική Αριστερά, ώρα μηδέν: μια τελευταία ματιά στις πίσω σελίδες του ΣΥΡΙΖΑ

Κομμάτια και θρύψαλα από το χρονικό ενός κόμματος που δεν ενώθηκε ποτέ…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Οι αποχωρήσεις των Σταθάκη, Βούτση, Σκουρλέτη και των άλλων… παιδιών της «Ομπρέλας» που προαναγγέλλεται ότι θα ακολουθήσουν το Σαββατοκύριακο (αφού ρίξουν τις τελευταίες… μπαλωθιές τους στη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής) διαβάζονται και ως θετική εξέλιξη. Αρκεί ο «αναγνώστης» να είναι απαλλαγμένος από κομματικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις, από δογματικές εμμονές και ιδεοληψίες. Να ζει στο πολιτικό παρόν.

Τότε θα μπορέσει να «διαβάσει» την αποχώρηση από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως απόδραση από την πραγματικότητα, ως λιποταξία από το παρόν. Και, εν τέλει , ως απαλλαγή από ένα ανώφελο βάρος: ως απελευθέρωση των «δυνάμεων του πραγματικού» (του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ που συνεχίζει) από τις «δυνάμεις του φανταστικού» (του ΣΥΡΙΖΑ της «Ομπρέλας» που απέδρασε).

Τότε, ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορέσει να γίνει ένα ενιαίο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, όπως το ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας, και το πάλευε από το 2019 και εντεύθεν: «Να μη φοβηθούμε να ανοίξουμε, να μεγαλώσουμε, να αλλάξουμε… Να εμπιστευτούμε τον κόσμο που τόσες φορές εμπιστεύτηκε τον ΣΥΡΙΖΑ…. Να εργαστούμε για τον μετασχηματισμό του κόμματος χωρίς καχυποψίες, και με ανοιχτή καρδιά…».  

Και όπως το θέλει και ο Στέφανος Κασσελάκης και το παλεύει τώρα: Δε θα κάνω πίσω! Θα τιμήσω την εντολή που έλαβα πλήρως. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ένα υγιές, ενιαίο κόμμα, όπου η μόνη τάση θα είναι η δημοκρατία από τη βάση…

*******

Ωστόσο, πριν γυρίσει – αν, πράγματι, γυρίσει – οριστικά η σελίδα του ΣΥΡΙΖΑ των  ασυνεπών μειοψηφιών (με τις «συνιστώσες» που δεν αυτοδιαλύθηκαν ποτέ, που μετασχηματίστηκαν απλώς σε οργανωμένες… τάσεις – φράξιες, δηλαδή – με τους κωδικούς «Ομπρέλα», «53+», «6+6» κλπ.), αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στις «πίσω του σελίδες», που λέει κι ο ποιητής. Να διαβάσουμε το λαϊκό δοκίμιο υπό τον τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που δεν υπήρξε ποτέ ως ενιαίο κόμμα»:

Στη θεωρία, ο ΣΥΡΙΖΑ συστήθηκε ως ένα πείραμα οργανωτικής συνύπαρξης των εκτός ΚΚΕ κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών σχημάτων της Αριστεράς. Ως ένα «πολυτασικό» μεν, πολιτικά και οργανωτικά ενιαίο δε, κόμμα… Στην πράξη, ωστόσο, οι περισσότερες τάσεις μονιμοποίησαν τα σχήματά τους λειτουργώντας ως μικρογραφίες κομμάτων εντός του κόμματος: με κάθετη οργανωτική δομή, ακόμα και με ημιπαράνομα διοικητικά όργανα και δική τους πειθαρχία…

Έτσι, μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού του κόμματος, όλα τα προηγούμενα χρόνια (ιδιαίτερα όσο η κυβερνητική εξουσία ερχόταν πιο κοντά – κι ακόμα αργότερα, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Τσίπρα και μετά απ’ αυτήν, ως την έξοδό του από την ηγεσία του κόμματος), απεδύετο σε μια προσπάθεια επικράτησης του μικρού μαγαζιού του καθενός: όπου, ο καθείς και η… τάση του, θεωρούσαν ότι είχαν την πιο έγκυρη προσέγγιση στο πώς κλίνεται το επίθετο «αριστερός». Δογματικά, εντός των τειχών, σε πολιτικά και στρατηγικά απροσμέτρητη απόσταση από την σύγχρονη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα…

*******

Εντάξει, διαβάζοντας ως πλήρες αφήγημα τις… πίσω σελίδες του ΣΥΡΙΖΑ, κινδυνεύουμε να ξυπνήσουμε στις ευρωεκλογές της 6^ης Ιουνίου 2024  μπροστά σε ένα βιβλίο με μαύρες μπροστινές σελίδες: με ανύπαρκτο, διαλυμένο εις τα εξ ων συνετέθη τον ΣΥΡΙΖΑ, και να μάθουμε ότι αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της συνόδου της ΚΕ του… σημερινού Σαββατοκύριακου. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στους τίτλους δυό βασικών κεφαλαίων του δοκιμίου υπό τον τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που δεν υπήρξε ποτέ ως ενιαίο κόμμα»:

1) Καμιά επαφή με την πραγματικότητα: τα στελέχη ορισμένων «τάσεων» (με πρώτη και καλύτερη την «Αριστερή Πλατφόρμα» και δευτερότριτες την «Ομπρέλα» και τους «53+» ) δεν κατάφεραν ποτέ να σπάσουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος, στο οποίο παρέμειναν περίκλειστοι από την εποχή της ΚΝΕ και του σοβιετικού μοντέλου, ή του «ΚΚΕ εσωτερικού» και των μεταλλάξεών του («ΑΚΟΑ», «ΣΥΝ» κλπ.) και να βγουν στον 21ο αιώνα: να δουν την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, που είναι πραγματικότητα ευρωπαϊκή και παγκόσμια, χωρίς παρωπίδες.

2) Η σχέση κόμματος – κυβέρνησης, μια αχαρτογράφητη περιοχή: το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Τσίπρας και η παρέα του βρέθηκαν να κυβερνούν υπό την καχύποπτη… στήριξη ενός αδύναμου κομματικού κορμού ασύντακτων (πολιτικά – ιδεολογικά) δυνάμεων με ασταθή άκρα, αποτελούμενα από ένα συνονθύλευμα συντεταγμένων ιδεολογικών αποκλίσεων…

Ακόμα και βουλευτές και υπουργοί πολιτεύονταν ως αντιπολιτευόμενοι εκπρόσωποι των συντεταγμένων, αυτών, αποκλίσεων: ανήμποροι, τότε, να προσλάβουν το συλλογικό πολιτικό «θέλω» των προοδευτικών Ελλήνων, το πλειοψηφικό κοινωνικό «θέλω», με τον τρόπο του φυσικού ηγέτη τους, και προέδρου του κόμματός τους,  και πρωθυπουργού τους, Αλέξη Τσίπρα – ανήμποροι, τώρα, να προσλάβουν το χρονισμένο συλλογικό πολιτικό «θέλω» της πλειοψηφίας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και του νεοεκλεγέντος προέδρου τους Στέφανου Κασσελάκη για μια νέα, δημοκρατική κυβερνητικής Αριστερά.

Ε, λοιπόν, γυρίζοντας τη σελίδα στο παρόν, και ενώ εξελίσσεται η σύνοδος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, ας «διαβάσουμε»  τις αποχωρήσεις των Σταθάκη, Βούτση, Σκουρλέτη και των άλλων… παιδιών της «Ομπρέλας» ως απόδραση από την πραγματικότητα, ως λιποταξία, ως απαλλαγή από ένα ανώφελο βάρος, ως απελευθέρωση των «δυνάμεων του πραγματικού»: του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ που, ενωμένος, θα συνεχίσει το ταξίδι μέλλον.