Από τον Λαφαζάνη ως τον Τσακαλώτο, ο ναρκισσισμός της Αριστεράς είναι διασπαστικός και αντικυβερνητικός…

Υπονομεύει καθοριστικά την κυβερνησιμότητα κομμάτων όπως ο τοτεινός  ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και ο τωρινός του Κασσελάκη  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

   

Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο όπως τελείωσα το προηγούμενο: Γυρίζοντας τη σελίδα στο παρόν, ας «διαβάσουμε» τις αποχωρήσεις των Σταθάκη, Βούτση, Σκουρλέτη και των άλλων… παιδιών της «Ομπρέλας» ως απόδραση από την πραγματικότητα, ως λιποταξία, ως απαλλαγή από ένα ανώφελο βάρος, ως απελευθέρωση των «δυνάμεων του πραγματικού»: του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ που, ενιαίος, θα συνεχίσει το ταξίδι στο μέλλον…   

 

Υπάρχει, αλήθεια, αμφιβολία για την αναγκαιότητα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ – μιας ενιαίας κυβερνώσας Αριστεράς, εν πάση περιπτώσει, που ανεμπόδιστη από παρωχημένες θεωρίες και δόγματα, ανοιχτά, ξεκάθαρα, ακομπλεξάριστα, θα συνεχίσει το ταξίδι στο μέλλον διεκδικώντας την κυβερνητική εξουσία;  «Υπάρχει», είναι η απάντηση, «κι ας είναι αυτή μια άρρητη αμφιβολία, προερχόμενη από τα βάθη της ελληνικής κομμουνιστικής και μετακομμουνιστικής Αριστεράς, από το ιστορικό της υποσυνείδητο, ας πούμε»...

 

Συνεχίζοντας… ψυχαναλυτικά, οφείλουμε να προσθέσουμε ότι και στις δυό διασπαστικές φάσεις του ΣΥΡΙΖΑ (και σ’ αυτήν του 2015 αλλά και στην τωρινή) η συγκεκριμένη αμφιβολία εκδηλώθηκε με συμπτώματα που προσομοιάζουν με τα συμπτώματα πάσχοντος από ναρκισσισμό ατόμου… «Ένας νάρκισσος είναι ένα άτομο που στην ουσία έχει πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση», μας πληροφορεί η ψυχανάλυση…

 

«Κάτω από το προσωπείο του δυνατού, γεμάτου αυτοπεποίθηση (σ σ: αυτοπεποίθηση… αστική ή μη, για να μην κάνετε απρεπείς σκέψεις) και μοναδικού ατόμου, κρύβεται ένα μοναχικό, φοβισμένο και ασθενές εγώ», προσθέτει,  και καταλήγει ως εξής: «Όταν το περιβάλλον ενός νάρκισσου  απορρίπτει τις συμπεριφορές του, αντιδρά με καταστροφικό θυμό, απομόνωση, κατάθλιψη, αυτοκαταστροφική, εν γένει, συμπεριφορά»…

 

*******

Αναμφίβολα, η ελληνική κομμουνιστική και μετακομμουνιστική Αριστερά και οι ομαδοποιημένες παραφυάδες της, εντός του ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα («Αριστερή Πλατφόρμα», «Ομπρέλα», «53+» κλπ. κλπ.), πάσχει από πολιτικό και ιδεολογικό ναρκισσισμό (και δικαίως, εν πολλοίς), μια «διαταραχή» κεκτημένη κατά τη διάρκεια του επικού – ηρωικού βίου της: σαν τον Νάρκισσο είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της, ασχολείται υπέρμετρα με την εικόνα που δείχνει στους άλλους, ζει για να θαυμάζεται και να αυτοθαυμάζεται, να λατρεύεται από τον περίγυρο της, να εξυμνείται για την απαράμιλλη προσήλωσή της στις κομματικές ηθικές αρχές και τα δόγματα, και από τους πολιτικούς αντιπάλους της, ακόμα…

 

Πράγμα που συμβαίνει – συνέβαινε, από τον εμφύλιο και μετά, από την έξοδό της στην ημιπαράνομη κοινοβουλευτική νομιμότητα του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς – από το 1951, με το ΚΚΕ «κρυμμένο» μέσα στην Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), μέχρι τη δικτατορία και, μετά απ’ αυτήν, στην μεταπολιτευτική κοινοβουλευτική νομιμότητα (ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού, ΕΑΡ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ). Προφανώς, επειδή όλα αυτά τα χρόνια ήταν και παρέμενε μικρή (στα όρια της ελάσσονος αντιπολίτευσης πάντα) και δεν απειλούσε το δίπολο των κυβερνητικών κομμάτων, ΕΡΕ και Ένωση Κέντρου προδικτατορικά, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη μεταπολίτευση…

 

Από το 2012 και μετά όμως που, υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, η Αριστερά  μεγάλωσε και φάνηκε να αγγίζει την κυβερνητική εξουσία επί ίσοις όροις, τέρμα οι αγάπες και τα… λουλούδια των αντιπάλων παραδοσιακών κυβερνητικών κομμάτων (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) για την  κυβερνητική, πια, Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα: λυσσαλέος στόχος των διαπλεκομένων πολιτικών και μιντιακών κυβερνητικών δυνάμεων που, παραδοσιακά μέχρι τότε, εκπροσωπούσαν τις εκάστοτε οικονομικές ελίτ της χώρας, γίνεται η αποτροπή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης Τσίπρα. Το «μπαστάρδεμα» της, (το λίφτινγκ των προγραμματικών εφαρμογών της) με νεοφιλελεύθερες ενέσεις «συναίνεσης»…

 

*******

 «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς!», φώναζαν (ενθουσιασμένοι από την πτώση της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου) οι δογματικοί κομματικοί συριζαίοι, το απόγευμα μιας Δευτέρας του 2014 – 2015 σε μια   ιστορική προεκλογική συγκέντρωση στελεχών στο «Σινέ Κεραμεικός». «Ήρθε η ώρα του λαού», «διόρθωνε» από το βήμα της αίθουσας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, με το ένστικτο του κυβερνητικού πια, και όχι του κομματικού ηγέτη – του εν δυνάμει πρωθυπουργού όλων των Ελλήνων…       

 

Φυσικά και είχε έρθει η ώρα της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα για την ακρίβεια, αλλά όταν η Αριστερά επευφημεί την Αριστερά επευφημεί τον εαυτό της, αυτοθαυμάζεται και, αυτό είναι το άκρον άωτον του πολιτικού ναρκισσισμού. Και είπαμε, σύμφωνα με την ψυχανάλυση, «πίσω από τον αυτοθαυμασμό του νάρκισσου κρύβεται ένα μοναχικό, εσωστρεφές και ενίοτε αυτοκαταστροφικό ΕΓΩ».

 

Εντάξει, πέρα από τούτη τη φιλοπαίγμονα ψυχαναλυτική παρέκβαση, θέλω να πω αυτό: στη τοτεινή όπως και στην τωρινή, για τον ΣΥΡΙΖΑ, συγκυρία, ο παραδοσιακός ναρκισσισμός της Αριστεράς μπορεί, πράγματι, να αποβεί αυτοκαταστροφικός, και διασπαστικός…

 

Και βέβαια, αντικυβερνητικός, ιδιαίτερα αν εκδηλώνεται ομαδοποιημένος, εσωκομματικά αλλά και δημόσια, με αυτοαναφορικές συμπεριφορές και αντί – ηγετικούς δογματισμούς τύπου Λαφαζάνη & ΣΙΑ τότε, τύπου Τσακαλώτου & ΣΙΑ τώρα…

Συμπεριφορές και δογματισμούς που λειτουργούν αντισυσπειρωτικά για τους εκτός των «τειχών» του κόμματος και της Αριστεράς πολίτες, υπονομεύοντας καθοριστικά τους υπαρξιακούς στόχους ενός κυβερνητικού κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα τότε, και ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη τώρα.