«Πολακισμός»: μια κακόβουλη κατασκευή του επικοινωνιακού κράτους Μητσοτάκη με στόχο τον Τσίπρα

Mε την… ευγενική χορηγία του πλέον ένθερμου εκφραστή του αντιΣύριζα μένους, Ευ. Βενιζέλου   

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Όμηρος του Πολάκη και του πολακισμού ο Τσίπρας» ήταν  ο τίτλος της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» την περασμένη Δευτέρα. Στην πρώτη σελίδα. Εκεί όπου, συνήθως, οι εφημερίδες προβάλλουν το γεγονός της ημέρας – όταν το αδιαμφισβήτητο γεγονός της συγκεκριμένης μέρας (20/3/2023) ήταν η κατάθεση του παραιτηθέντος για το έγκλημα των Τεμπών υπουργού Υποδομών και Μεταφορών Κώστα Καραμανλή.

Αλλά εδώ δεν προβάλλεται το γεγονός της ημέρας, ούτε καν κάποιο γεγονός. Μια εκτίμηση, μια ασυνείδητη σκέψη προβάλλεται. Και το γεγονός, η πραγματικότητα, υπάρχει έξω από τη σκέψη: «Ο στοιχειωδέστερος ορισμός του υλισμού συνίσταται στη θέση περί ύπαρξης της πραγματικότητας έξω από τη σκέψη ή τη συνείδηση», έλεγε ο Αλτουσέρ προκειμένου να αποδείξει ότι ο Φρόυντ ήταν υλιστής… 

Πράγματι, ο Φρόιντ απέρριπτε την προτεραιότητα της συνείδησης, όχι μόνο ως προς τη γνώση, αλλά και ως προς την ίδια τη συνείδηση: «αμφισβητούσε την προτεραιότητα της συνείδησης στην ψυχολογία», σημειώνει ο Αλτουσέρ («Θέσεις», τεύχος 53), τονίζοντας την πασίγνωστη αντίθεση του Φρόυντ «απέναντι σε κάθε ιδεαλισμό, στον σπιριτουαλισμό και τη θρησκεία, ακόμη και όταν αυτή παίρνει το ένδυμα της ηθικής»… 

*******

Εδώ ήθελα να καταλήξω: εν πολλοίς, τα πρωτοσέλιδα των ΝΕΩΝ και των άλλων εντύπων ή ηλεκτρονικών ΜΜΕ που ελέγχονται απ’ την κυβέρνηση Μητσοτάκη (τα περισσότερα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ελέγχονται – αυτό το έχουμε αναλύσει διεξοδικά σε προηγούμενα άρθρα) έχουν πάψει να ασχολούνται με την πραγματικότητα, να προβάλλουν γεγονότα: προβάλλουν κακόβουλες ιδέες, σκέψεις, εκτιμήσεις:   «-ισμούς», εκτός πραγματικότητας, προς αποτροπήν της  πραγματικότητας∙ προς εκτροπήν της έκλυτης  κυβερνητικής πραγματικότητας από τα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ για την ακρίβεια…

Όπως ο… «πολακισμός». Μια απ’ τις πλέον ακραίες αντιΣύριζα ιδεοληπτικές κατασκευές προπαγανδιστικού χαρακτήρα του επικοινωνιακού κράτους Μητσοτάκη. Όπου, μια υφολογική υποκειμενικότητα (η άμεση, η λαϊκή, η σταράτη, η «έξω απ’ τα δόντια», η «ντρέτα», όπως αποκαλείται στην κρητική διάλεκτο, συμπεριφορική  έκφραση του βουλευτή Παύλου Πολάκη) χαλκεύεται ως ηθολογική αντικειμενικότητα. Και ακολούθως εργαλειοποιείται ως ο «-ισμός». Ως ιδέα, ως ήθος, ως εφαρμόσιμη θεωρία, δηλαδή, που «παραβιάζει τον κοινοβουλευτικό καθωσπρεπισμό και προσβάλει βάναυσα την πολιτειακή ηθική»…

*******

Ο… «πολακισμός»!.. Ένας «-ισμός» εκτός πραγματικότητας προς αποτροπήν της πραγματικότητας – μια ανύπαρκτη θεωρία και πράξη με κρυφό στόχο τον φυσικό ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης, Αλέξη Τσίπρα: μια κακόβουλη κατασκευή του  επικοινωνιακού κράτους Μητσοτάκη, του οποίου ο… ορισμός (ναι, μη γελάτε, υπάρχει και ορισμός του «πολακισμού»!) είναι μια ευγενική χορηγία του πλέον ένθερμου εκφραστή του αντιΣύριζα μένους, Ευάγγελου Βενιζέλου, προς τον… ασπονδο φίλο του Κυριάκο Μητσοτάκη:

«Ο Πολακισμός είναι ένα πολιτικό φαινόμενο που δεν σέβεται ούτε το θεσμικό πλαίσιο, το συνταγματικό δηλαδή, ούτε το πλαίσιο του πολιτικού πολιτισμού, αυτού που εννοούμε ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού της φιλελεύθερης δημοκρατίας, της δημοκρατίας της συνύπαρξης δηλαδή, για να το πω με πάρα πολύ απλό τρόπο», λέει ο… ορισμός.

Μπούρδες!.. Αφού, στην πραγματικότητα, το σύνολο σχεδόν των κριτικών ή καταγγελτικών αναφορών του Παύλου Πολάκη στοχεύουν συμπεριφορές και πράξεις κυβερνητικών ή παρακυβερνητικών παραγόντων που «δεν σέβονται το  θεσμικό –  συνταγματικό πλαίσιο» - αντίθετα το παραβιάζουν βάναυσα,  εμπίπτοντες στον «ορισμό» Βενιζέλου για τον «πολακισμό»!..   Είναι πολακιστές σαν να λέμε, σε μια παρανοϊκή συνθήκη που  στρέφει τον Πολάκη ενάντια στους κυβερνητικούς και παρακυβερνητικούς… «πολακιστές», γελοιοποιώντας τον Βενιζέλο και τον περί «πολακισμού» ορισμό του.       

ΥΓ: Όσο για το δεύτερο σκέλος του… ορισμού Βενιζέλου, που θέλει τον Πολάκη να κινείται εκτός του υπαρκτού πολιτικού πολιτισμού, είπαμε: στο πλαίσιο του «πολακισμού» (μιας  από τις πλέον ακραίες αντιΣύριζα ιδεοληπτικές κατασκευές προπαγανδιστικού χαρακτήρα του επικοινωνιακού κράτους Μητσοτάκη), μια υφολογική υποκειμενικότητα – η άμεση, η λαϊκή, η σταράτη, η «έξω απ’ τα δόντια», η «ντρέτα» όπως αποκαλείται στην κρητική διάλεκτο συμπεριφορική  έκφραση του βουλευτή Παύλου Πολάκη – χαλκεύεται ως ηθολογική αντικειμενικότητα. Η οποία, σύμφωνα με τους Μητσοτάκηδες και τους Βενιζέλους του κόσμου τούτου, «δεν σέβεται ούτε το πλαίσιο του πολιτικού πολιτισμού, αυτού που εννοούμε ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού της φιλελεύθερης δημοκρατίας, της δημοκρατίας της συνύπαρξης δηλαδή»: Μπούρδες!..

 

 

 

 

 

Καμπανάκια εκλογικής ήττας ακούει ο Μητσοτάκης: σκέφτεται ακόμα και «κυβέρνηση ηττημένων»!..

 Πανικός στο Μαξίμου μετά το κλείσιμο της «ψαλίδας» ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ στα όρια του στατιστικού λάθους

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μετά το «έγκλημα των Τεμπών», η διαφορά ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ έπεσε κάτω απ’ το 3% (2,5% - 2,9%), σύμφωνα με δυό δημοσκοπήσεις (της Prorata και της MRB, αντίστοιχα) που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας την περασμένη Τετάρτη!..  Τώρα, γιατί χρειάστηκε να προηγηθεί η φοβερή αυτή τραγωδία προκειμένου να πέσει κάτω από το 3% η διαφορά ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, μόνο ο Θεός και η ψυχή του εκλογικού  σώματος το γνωρίζουν…

Για την ακρίβεια, η ψυχή του… «δείγματος» του εκλογικού σώματος που απάντησε στα ερωτηματολόγια των συγκεκριμένων δημοσκοπήσεων. Και βέβαια, η ψυχή των δημοσκόπων που τις μεθόδευσαν και τις διαχειρίστηκαν, καθώς το δεύτερο σημαίνον εύρημα, και στις δυό έρευνες, έρχεται σε κόντρα με το πρώτο, την πτώση της διαφοράς κάτω απ’ το 3% στην πρόθεση ψήφου.

Αφού μας πληροφορεί ότι, όσον αφορά τις ευθύνες για το «έγκλημα των Τεμπών», η πλειονότητα των ερωτηθέντων απαντά όπως και το τελευταίο… non paper της ΝΔ, αυτό που επικοινωνεί την τρίτη εκδοχή συγκάλυψης μέσω της διάχυσης ευθυνών σε όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης: «Το 46,8% των ερωτηθέντων απαντά ότι «ευθύνεται η σημερινή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις», και μόνο το 13% «κυρίως η κυβέρνηση της ΝΔ».

Το αφήνω εδώ, τροφή για σκέψη στους αμφισβητούντες την   δημοσκοπική – δημοσιογραφική  συμπαιγνία στη συγκάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών στο έγκλημα των Τεμπών (και όχι μόνο), και πάμε παρακάτω…

*******         

Όπως και να ‘χει, από τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις (οι δημοσκόποι, δηλαδή) δημοσιοποιούν διαφορά ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ κάτω του 3% (στην περιοχή του στατιστικού λάθους, δηλαδή) επισημαίνουν ίσες πιθανότητες πρωτιάς για ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ σε περίπτωση άμεσων εκλογών.

Σε πρώτη ανάγνωση, αυτό. Σε δεύτερη (με βάση και το ιστορικό αστοχίας των προεκλογικών μετρήσεων της τελευταίας εικοσαετίας), ίσως δείχνουν πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και ήττα της Νέας Δημοκρατίας∙ του Κυριάκου Μητσοτάκη, δηλαδή, γιατί η ΝΔ είναι αλλού: απ’ τη μια ο πρωθυπουργός και οι επικοινωνιακοί σύμβουλοί του, με επικεφαλής τον Αμερικανό… υπερσύμβουλο  Στάν Γκρίμπεργκ να μηχανεύονται παράταση ζωής, κι απ’ την άλλη οι αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες μετόχων του κόμματος Μητσοτάκη να προσπαθούν να σώσουν εαυτούς κατασπαράσσοντας… αλλήλους. Κυκλωμένες από τις παραδοσιακές παραταξιακές φατρίες Καραμανλή – Σαμαρά,   που δίνουν μάχες χαρακωμάτων, υπέρ κομματικών βωμών απ’ τη μια και… εστιών απ’ την άλλη.        

Δείτε πώς περιγράφει έναν («εμφύλιο», όπως τον αποκαλεί)  προεκλογικό «πρωινό καφέ» στο Μαξίμου, η πλέον έγκυρη δημοσιογραφική εστία της συντηρητικής παράταξης στην πρώτη σελίδα της: Εμφύλιος στο Μαξίμου για τις εκλογές μεταξύ Γκρίνμπεργκ – κομματικών ● Η κόντρα μεταξύ του Αμερικανού συμβούλου του Πρωθυπουργού και των «κομματικών» Μπρατάκου – Μαρινάκη ● Τα στρατόπεδα μεταξύ των υποστηρικτών του Απριλίου και του Μαΐου ● Γεραπετρίτης, Σκέρτσος αναφανδόν για κάλπες μετά ● Βορίδης, Πατέλης υπέρ Απριλίου ● Η μεθόδευσις με τη δημοσκόπηση της “Marc”, για να μην δημιουργηθεί κλίμα ηττοπάθειας ● Παγωμάρα στους βουλευτές ● Βαρύ κλίμα στο ΕΛΚ για τον Πρωθυπουργό…

*******

Πληροφορίες αναφέρουν ότι, μετά το «κλείσιμο της ψαλίδας» μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, οι παραδοσιακές παραταξιακές φατρίες Καραμανλή – Σαμαρά έχουν εγκαταλείψει τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς και επιχειρηματίες – «μετόχους», όπως τους αποκαλούν, του μητσοτακισμού στην τύχη τους και, προεξοφλώντας ήττα Μητσοτάκη, επιδιώκουν ηχηρή εκλογική παρουσία «των δικών τους παιδειών», και απεργάζονται την διάδοχη κατάσταση στην ηγεσία του κόμματος.

Άλλοι διαρρέουν ότι τα κακά δημοσκοπικά μαντάτα έχουν αναγκάσει τον Μητσοτάκη να διερευνά ακόμα και την εκδοχή  σχηματισμού «κυβέρνησης ηττημένων», όπως περιφρονητικά αποκαλούσε ο ίδιος την δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας απ’ το δεύτερο – σε αριθμό ψήφων και εδρών –   κόμμα, που προσφέρει η απλή αναλογική..

Μια εκδοχή που ο ίδιος την έτρεμε πριν το έγκλημα των Τεμπών, αφού πίστευε ότι θα την επιδιώξει ο  Τσίπρας, ανεξαρτήτως πρωτιάς. Και την ξόρκιζε ως εξής: «Ο κ. Τσίπρας μάς είπε ότι δεν θα κάνει κυβέρνηση ηττημένων. Δεν πιστεύω τίποτα από όσα λέει ο κ. Τσίπρας. Δεν τον πιστεύω όταν λέει ότι δεν θα το διερευνήσει»…

Τώρα λέει, την σκέφτεται και την διερευνά ο ίδιος (με υποκείμενο συγκυβέρνησης τον… Ανδρουλάκη, φυσικά), αποκαλύπτοντας τον πανικό του απέναντι στο –φίλιο προς τον ίδιο και την κυβέρνησή του– δημοσκοπικό καμπανάκι που τον προειδοποιεί  ότι, μετά το έγκλημα των Τεμπών, οδηγεί το μαυρισμένο από την λαϊκή οργή κόμμα του προς την «ήττα»… Τη δεύτερη θέση, δηλαδή, που υπό την δική του, την προσωπική του αντίληψη των εκλογικών πραγμάτων, την δική του, δηλαδή, κυβερνητική κουλτούρα*, συνιστά ήττα!..

ΥΓ: Πολύ ωραία. Αν είναι αλήθεια όλα αυτά, τότε ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορέσει να κάνει πράξη την… απίστευτη για τον Μητσοτάκη (και όχι μόνον) δήλωσή του: «Για λόγους πρακτικούς και ηθικούς δεν διεκδικώ μια κυβέρνηση ηττημένων, αλλά των νικητών: προϋπόθεση για την πολιτική αλλαγή είναι να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα για να διαμορφώσει από την επόμενη ημέρα μια κυβέρνηση συνεργασίας με τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου».

*Τη στρεβλή περί κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, και εκλογικών συστημάτων κουλτούρα, που μεταλαμπάδευσαν στην περιοχή της μεταπολίτευσης οι απολυταρχικές προδικτατορικές κυβερνήσεις, αποκλείοντας απ’ τον πολιτειακό χάρτη το σύστημα της Απλής Αναλογικής. Μέχρι που το επανέφερε ο Τσίπρας.          

 

Ο υπουργός Συγκάλυψης του Εγκλήματος των Τεμπών και η δημοσιογραφική συμπαιγνία…

Το χρονικό της επιχείρησης απόσεισης των κυβερνητικών ευθυνών με τη συνδρομή των καθεστωτικών ΜΜΕ   

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Οι δημοσιογράφοι, οι επιτελικοί, οι πολιτικοί συντάκτες και κάποιοι ρεπόρτερ, κυρίως, γνωρίζαμε – κι όσοι δεν γνώριζαν, όφειλαν να γνωρίζουν ή, τουλάχιστον, να ψυχανεμίζονται – ότι από την επομένη της σύγκρουσης των τρένων στιγμή και για είκοσι ολόκληρες ώρες*, ο πρωθυπουργός, παρέα με τον κολλητό του υπουργό Επικρατείας Γιώργο Γεραπετρίτη και τους βασικούς πολιτικούς και επικοινωνιακούς του συμβούλους, σχεδίαζαν τη συγκάλυψη των ευθυνών του ιδίου και της κυβέρνησής του για το έγκλημα των Τεμπών.

Ως εκ τούτου, οι δημοσιογράφοι γνωρίζουμε – κι όσοι δεν γνωρίζουν, οφείλουν να το μάθουν – ότι ο κ. Γεραπετρίτης δεν είναι ο υπουργός Επικρατείας που, με… εντολή Μητσοτάκη, αντικατέστησε τον παραιτηθέντα – με εντολή Μητσοτάκη πάλι – υπουργό Κώστα Καραμανλή μετά το έγκλημα των Τεμπών, αλλά ο υπουργός Συγκάλυψης του κυβερνητικού εγκλήματος των Τεμπών.

Οι δημοσιογράφοι, οι επιτελικοί, οι πολιτικοί συντάκτες και κάποιοι ρεπόρτερ, κυρίως, γνωρίζαμε ότι ο κ. Γεραπετρίτης επισκέφθηκε την περασμένη Τετάρτη το γραφείο τηλεδιοίκησης του ΟΣΕ στη Θεσσαλονίκη με άκρα μυστικότητα και με απαγόρευση δημοσιογραφικής προσέγγισης και κάλυψης των επαφών και ερευνών του εκεί,  προκειμένου να ασκήσει… απρόσκοπτα τα νέα καθήκοντά του ως υπουργός Συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών, αλλά καμιά αντίδραση: δημοσιογραφική σιωπή σε βαθμό συγκάλυψης της συγκάλυψης**!...

*******

Η δημοσιογραφική συγκάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών στο έγκλημα των Τεμπών, η συμπαιγνία, δηλαδή, των ΜΜΕ και δημοσιογράφων στην κυβερνητική συγκάλυψη, άρχισε να εκδηλώνεται απροκάλυπτα από το βράδυ της Τετάρτης 1/3 και εντεύθεν: μετά από τη μετάδοση του πρωθυπουργικού  διαγγελματικού βδελύγματος, που απέδιδε το δυστύχημα σε.. «ανθρώπινο λάθος», μέσω του οποίου ο κ. Μητσοτάκης επιχείρησε να συγκαλύψει τις προσωπικές, κυβερνητικές, πολιτικές – και ποινικές, ίσως – ευθύνες του.

Τη συγκαλυπτική γραμμή του συγκεκριμένου διαγγελματικού βδελύγματος ακολούθησαν αμέσως (κατ’ εντολήν ή αυτοβούλως,  η ψυχή τους το ξέρει) η πλειονότητα των δημοσιογράφων (των επιτελικών, των πολιτικών συντακτών και κάποιων ρεπόρτερ, κυρίως) πράγμα που  αποτυπώθηκε και, ανεξίτηλα, κατεγράφη στις live τηλεοπτικές και διαδικτυακές μεταδόσεις της πλειονότητας των ΜΜΕ. Γεγονός που ξεσήκωσε την γνωστή θυελλώδη αντίδραση της κοινής γνώμης μέσω των social media…

Που ανάγκασαν ακόμα και την… ωραία κοιμωμένη  Ένωση Συντακτών (ΕΣΗΕΑ) να αντιδράσει με μια φύρδην μίγδην  αναδρομική κριτική των Μέσων και της ασκούμενης απ’ αυτά δημοσιογραφίας: Οι προειδοποιήσεις των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους δεν είχαν την κάλυψη που αναλογούσε στην σοβαρότητα του ζητήματος και τα λίγα, αλλά υπαρκτά, ρεπορτάζ δημοσιογράφων, ΜΜΕ και ερευνητικών δημοσιογραφικών ομάδων δεν αναπαρήχθησαν.

Και ύστερα, «Όσο τα ΜΜΕ απομακρύνονται από την αποστολή τους να ελέγχουν την εξουσία, όσο στην ιεράρχηση των ειδήσεων κυριαρχούν κριτήρια άσχετα με την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος, (…) τόσο θα αποδυναμώνονται οι θεσμικές εγγυήσεις για την λειτουργία του κράτους»…

*******

Επί του προκειμένου, για την δημοσιογραφική συγκάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών, τη συμπαιγνία, δηλαδή, των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων (των επιτελικών, των πολιτικών συντακτών και κάποιων ρεπόρτερ, κυρίως) στην κυβερνητική επιχείρηση συγκάλυψης, αυτή η ενοχική και άτολμη αναφορά μόνο: Η στείρα αναπαραγωγή non paper, ακόμη και αυτές τις τραγικές ώρες, από μερίδα ενημερωτικών σελίδων, είναι άλλο ένα δείγμα δημοσιογραφικής στρέβλωσης.

Όπου η ευθύνη για την «στείρα αναπαραγωγή non paper» (σ.σ:  που στοιχειοθετεί την δημοσιογραφική συμπαιγνία στην κυβερνητική επιχείρηση συγκάλυψης) περιορίζεται σε…  μερίδα (sic) ενημερωτικών σελίδων. Οι οποίες από... μόνες τους, με αυτόματο πιλότο ή με τεχνητή νοημοσύνη, σαν να λέμε – χωρίς δημοσιογραφική συνευθύνη δηλαδή, επιδίδονταν σε «στείρα αναπαραγωγή των κυβερνητικών non paper»!..  

Στην πραγματικότητα, η «στείρα αναπαραγωγή των κυβερνητικών non paper», που η ΕΣΗΕΑ εντόπισε σε… «μερίδα ενημερωτικών σελίδων», εφαρμόστηκε και στην περίπτωση του εγκλήματος των Τεμπών – όπως κατ’ εξακολούθηση συμβαίνει στα ελεγχόμενα από το καθεστώς Μητσοτάκη ΜΜΕ – από την πλειονότητα  των ενημερωτικών σελίδων, την πλειονότητα των ενημερωτικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών και την πλειονότητα των εντύπων ενημερωτικών Μέσων…

Την πλειονότητα των Ελληνικών ΜΜΕ και των εργαζομένων σ’ αυτά δημοσιογράφων, δηλαδή (κυρίως των επιτελικών, των πολιτικών συντακτών και κάποιων ρεπόρτερ, λέω εγώ), γεγονός που στοιχειοθετεί τραγικά την δημοσιογραφική συμπαιγνία στην επιχείρηση συγκάλυψης των πολιτικών και ποινικών, ίσως, ευθυνών του κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του στο έγκλημα των Τεμπών: επιχείρηση της οποίας ηγείται ο υπουργός Συγκάλυψης του Εγκλήματος των Τεμπών –και όλων των κυβερνητικών εγκλημάτων, λέω εγώ) Γιώργος Γεραπετρίτης.

ΥΓ: Εντάξει, οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Υπάρχουν και οι ρεπόρτερ, οι πολιτικοί συντάκτες και οι επιτελικοί της «Εφημερίδας των Συντακτών» που διακρίθηκαν ιδιαιτέρως για την δημοσιογραφική κανονικότητα τους όσον αφορά την κάλυψη της αβάσταχτης αυτής ανθρώπινης τραγωδίας. Παρομοίως και της ΑΥΓΗΣ, και της «δημοκρατίας» και μιας – δυο ακόμα ημερησίων εφημερίδων των Αθηνών. Και βέβαια υπάρχουν εκατοντάδες ακόμα δημοσιογράφοι σε δεκάδες ακόμα διαδικτυακά, κυρίως, αλλά και ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ, που κατέγραψαν και ερεύνησαν και συνεχίζουν να ερευνούν με ψυχραιμία, επαγγελματισμό και τεκμηρίωση τα αίτια και τις ευθύνες, πολιτικές ή μη, για αυτή την αβάσταχτη ανθρώπινη τραγωδία: «το έγκλημα των Τεμπών» και όχι «το δυστύχημα των Τεμπών», όπως το τιτλοφορούν τα Μέσα και οι δημοσιογράφοι της συγκαλυπτικής… κανονικότητας.                

* Από τις 23.21 της Τρίτης 28/2 μέχρι τις 19.20 της Τετάρτης 1/3, δηλαδή – λίγο πριν βγει στον τηλεοπτικό «αέρα» για να αρθρώσει εκείνο το διαγγελματικό βδέλυγμα περί ανθρώπινου λάθους

** Το θέμα του αποκλεισμού των δημοσιογράφων θάφτηκε κυριολεκτικά απ’ τα καθεστωτικά ΜΜΕ – καμιά αντίδραση απ’ την ΕΣΗΕΑ. 

Μετά το έγκλημα των Τεμπών, ο κ. Μητσοτάκης δεν δικαιούται δια να ομιλεί – πόσο μάλλον να υπόσχεται

Φωτεινό σημείο στο κυβερνητικό σκότος  των ημερών το δημοκρατικό ήθος και η αξιοπιστία του Αλέξη Τσίπρα   

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Ήταν ανθρώπινο λάθος», ψέλλιζε το απόγευμα της αποφράδος Τετάρτης (1/3/2023)  ο πρωθυπουργός. «Δεν ήταν λάθος, ήταν έγκλημα» τον διορθώνανε οι πολλοί, κι άλλοι «Το ανθρώπινο λάθος έγινε στις 7 Ιουλίου 2019» τον μέμφονταν – μεμφόμενοι εαυτούς και αλλήλους… Κάποιοι έπιασαν να προσθέτουν τους  νεκρούς της αβάσταχτης αυτής τραγωδίας στους χιλιάδες γέροντες  που πέθαναν εκτός ΜΕΘ στη φάση της πανδημίας και να καταριούνται το μητσοτακέϊκο… επιτελικό κράτος που «τους πήρε στο λαιμό του».

Εκείνος (ο πρωθυπουργός, μιλάμε), μια αποσβολωμένη μάσκα για πρόσωπο – στις κόγχες των ματιών ίχνος ανέμελου χαμόγελου – ολοκλήρωσε την ανάγνωση του «auto-cue» του, με το ρήμα υπόσχομαι: «… και θα δουλέψω ώστε αυτό το “ποτέ ξανά” που άκουσα στη Λάρισα να μην μείνει λόγος κενός. Σας το υπόσχομαι…».

Τον πίστεψε κανείς; Βάζω στοίχημα πως όχι, ούτε ο ίδιος για τον εαυτό του δεν το πίστεψε – παιδιόθεν γνώριζε ότι η μητσοτακέϊκη φάρα του έχει απολέσει το δικαίωμα στην υπόσχεση: «Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα μας», είχε πει στο ντεμπούτο του ως κληρονομικώ δικαίω πρόεδρος της ΝΔ, και αυτό συνιστούσε μια δραματική ομολογία της πολιτικής αναξιοπιστίας του: είμαι τόσο αναξιόπιστος που δεν μπορώ ούτε καν να πείσω ότι μπορώ (ότι είμαι σε θέση) να υποσχεθώ… 

Σήμερα (έξι χρόνια μετά), ο κατ’ εξακολούθηση βιαστής του Συντάγματος και εκπορθητής του Κράτους Δικαίου – εν αποδρομή πρωθυπουργός πια – κ. Μητσοτάκης, ένας πολιτικός που σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή Δημοκρατία θα ήταν ένας έκπτωτος και διαπομπευμένος τέως πρωθυπουργός, δεν  δικαιούται δια να ομιλεί. Πόσο μάλλον να… υπόσχεται, μετά το   αποτρόπαιο έγκλημα των Τεμπών!..

*******

Μόνο να κοροϊδεύει την κοινωνία… δικαιούται, ακριβώς όπως το κάνει: αφημένος στα προστάγματα των αετονύχηδων τεχνικών της εξουσίας του σκοτεινού επικοινωνιακού κράτους του Μαξίμου. Τους «Γκέμπελς της συστημικής κυβερνητικής τέχνης» όπως τους ονόμαζε ο φίλος μου ο Περικλής Κοροβέσης.

Τους ίδιους που – τις προηγούμενες απ’ την αβάσταχτη τραγωδία της σύγκρουσης των τρένων μέρες – πήραν την Σφακιανής… τεχνοτροπίας ανάρτηση Πολάκη για τους «επίορκους καθεστωτικούς δημοσιογράφους και δικαστές»  και, παρακάμπτοντας την «πολιτισμένη» αντίδραση του προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σ’ αυτήν, την έκαναν σημαία της προεκλογικής εκστρατείας του αρχηγού τους, ταυτίζοντας τον Τσίπρα με τον Πολάκη!…

Το πολιτικό ύφος Τσίπρα με το πολιτικό ύφος Πολάκη για την ακρίβεια∙ και αυτή είναι μια πολιτική απατεωνιά, μια επικοινωνιακή τσογλανιά άνευ προηγουμένου αφού, ως γνωστόν και εγνωσμένο (εξακριβωμένο στην πράξη), το πολιτικό ύφος Τσίπρα απέχει απ’ το πολιτικό ύφος Πολάκη παρασάγγας: όσο το πολιτικό ήθος Τσίπρα απ’ την πολιτική αήθεια Μητσοτάκη…

Κι ακόμα παραπάνω: σήμερα, μετά από πέντε χρόνια ευδόκιμης και μοναδικά αδιάφθορης κυβερνητικής θητείας, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει τόσο φρέσκος, τόσο ηθικός και καθαρός, όσο ο νεαρός πολιτικός ηγέτης που, το 2015, φέροντας ως βασικό όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Αριστεράς, άρχισε να γράφει ιστορία ως οδηγός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει τη γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου πολιτισμικού, ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος – την απελευθέρωση της χώρας από την μνημονιακή ομηρία επί της ουσίας – και  τα κατάφερε!..   

«Στις επιλογές μου βάρυνε περισσότερο η ιστορική ευθύνη απέναντι στο λαό και στις κοινωνικές τάξεις που η Αριστερά εκπροσωπεί. Όχι ο φόβος απέναντι στην ευθύνη», απαντάει τώρα όταν ερωτάται για την επιτυχία του – αυτό το μοναδικό στα χρονικά της μεταπολίτευσης κυβερνητικό έπος.  Και είναι αυτή μια δήλωση που προσθέτει πόντους στο δημοκρατικό πολιτικό ήθος και την κυβερνητική  αξιοπιστία του...

*******

Αυτό το δημοκρατικό ήθος – αυτή η αξιοπιστία, διακρίνονται ευκρινώς στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ την…  Σφακιανής τεχνοτροπίας επίθεση Πολάκη στους «επίορκους – καθεστωτικούς δημοσιογράφους και δικαστές»: Ναι, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει καταρρακώσει το κράτος δικαίου, τη δικαιοσύνη, την ενημέρωση, αυτό όμως δεν αντιμετωπίζεται με προγραφές ή με λιγότερη ελευθερία», δήλωσε. Και, προσθέτοντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δε θα έρθει στην διακυβέρνηση για να εκδικηθεί, αλλά για να δημιουργήσει δομές αξιοκρατίας και λογοδοσίας», παρέπεμψε τον «άτακτο Σφακιανό» στην Επιτροπή Δεοντολογίας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ για τα περαιτέρω.

Προηγουμένως, ο κληρονομικώ δικαίω πρωθυπουργός, παρακάμπτοντας την έμπλεη πολιτικού πολιτισμού αντίδραση του Αλέξη Τσίπρα στην υφολογική εκτροπή Πολάκη, έκαμε επίδειξη της εγνωσμένης (εξακριβωμένης στην πράξη) πολιτικής του αήθειας: «δεν είναι ο κ. Πολάκης, είναι ο πολακισμός ως αντίληψη άσκησης της πολιτικής. Ο βασικός εκφραστής του πολακισμού υπήρξε και εξακολουθεί να είναι ο κ. Τσίπρας», διάβασε το… ποίημά του – το γκεμπελικό πόνημα που του έγραψαν οι αετονύχηδες του σκοτεινού επικοινωνιακού κράτους του Μαξίμου, εννοώ.

Οι ίδιοι που, στον επόμενο τόνο, μετά το έγκλημα των Τεμπών εννοώ, του έγραψαν το γκεμπελικό επιτάφιο διάγγελμα υπό τον τίτλο «Ήταν ανθρώπινο λάθος». Κι εκείνος (ο πρωθυπουργός, μιλάμε), μια αποσβολωμένη μάσκα για πρόσωπο – στις κόγχες των ματιών ίχνος ανέμελου χαμόγελου – το διάβασε απνευστί στο «auto-cue» του, ολοκληρώνοντας με το ρήμα υπόσχομαι: «… και θα δουλέψω ώστε αυτό το “ποτέ ξανά” που άκουσα στη Λάρισα να μην μείνει λόγος κενός. Σας το υπόσχομαι…». Τον πιστεύει κανείς;

  

Μπαράζ ακροκεντρώων συμπιλημάτων για την "πτώση του ΠΑΣΟΚ" και την… "αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ", υπό την σκέπη της πρυτάνεως του Ακραίου Κέντρου Άννας Διαμαντοπούλου

Σαφής στόχος η προεκλογική αβάντα στο… υπέρλαμπρο άστρο τους, τον Κυριάκο Μητσοτάκη

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Αρκετή φασαρία, την εβδομάδα που πέρασε, για την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Άρθρα επί άρθρων, κριτικά κείμενα επί κριτικών κειμένων, σχόλια επί σχολίων, για την «πτώση», την «συντριβή», τον «αφανισμό» του». Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Παντελή Καψή «Η πτώση-2011: Το έτος μηδέν της Κεντροαριστεράς», κυρίως, αλλά και την διπλή ελληνική εκπροσώπηση (Τσίπρας & Ανδρουλάκης) στη Σύνοδο των Ευρωσοσιαλιστών, στις Βρυξέλες.  

 

Επί της κομματικής και παρακομματικής διαδικασίας, ως επί το πλείστον, η… φασαρία. Και στο βιβλίο, και στα άρθρα, και στα κριτικά κείμενα και στα σχόλια: μπόλικες πληροφορίες  για το παρασκήνιο της σύγκρουσης Βενιζέλου – Παπανδρέου για την διαδοχή του Σημίτη στην προεδρία του κόμματος και την εμπλοκή των Σημίτη –  Λαμπράκη – Μπόμπολα και… ολίγης Διαμαντοπούλου σ’ αυτήν…

 

Περιγραφές δημοσιογραφικού τύπου, τέλος, για την «τραγική ανεπάρκεια» του – πρωθυπουργού πια, απ’ το 2009 ως το 2011 – Γ. Παπανδρέου, να ανταποκριθεί στον… επιτελικό του ρόλο, «την ακατανόητη καθυστέρηση στη λήψη μέτρων μετά τις εκλογές του 2009» (την καθυστέρηση λήψης μέτρων… «σφαγής» των μισθωτών και των συνταξιούχων, εννοούν προφανώς οι… ποιητές), αλλά και για την «ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης, με τη λογική των «Ζαππείων» (σ σ: του κ. Σαμαρά), τους λαϊκισμούς, τη βία και τους οργανωμένους προπηλακισμούς του ΣΥΡΙΖΑ (προφανώς, εδώ εμπλέκουν –  σκοπίμως… άραγε; –  τον κ. Τσίπρα με το κίνημα των «Αγανακτισμένων»!) εις βάρος των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ»...

 

 *******

Λεπτομέρεια: τον… «μίτο της κατάρρευσης» του κραταιού ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, τον τοποθετούν στο… 2007 οι ποιητές και, «ρέω ρέω ρέω καταρρέω / κι άλλο πλέον δεν μπορώ / θα ερωτευτώ τον Παπαντρέου / τον Ποπάυ, τον Ζορρό»…

 

Που πάει να πει ότι ο αναγνώστης τρελαίνεται, καθώς συνειδητοποιεί ότι διαβάζει ένα αφήγημα των μετασημιτικών «ακροκεντρώων» για την «πτώση», την «συντριβή», τον «αφανισμό» του ΠΑΣΟΚ, όπου για όλα ευθύνεται ο Γιωργάκης – η «τραγική ανεπάρκειά του να ανταποκριθεί στον… επιτελικό του ρόλο»: τον ευρωσυστημικό του ρόλο, άρα, στον οποίο τόσο ωραία(!!!) ανταποκρινόταν ο προκάτοχός του, Κώστας Σημίτης – ο ιστορικά υπεύθυνος για την πορεία του ΠΑΣΟΚ προς την «πτώση», την «συντριβή», τον «αφανισμό», ο επονομαζόμενος και «αρχιερέας της διαπλοκής», δηλαδή…

 

Την οκταετή (1996 – 2004) περίοδο διακυβέρνησης του οποίου στιγμάτιζε, θυμίζουμε, ο Γ. Παπανδρέου το 2007* (ακριβώς στο χρόνο που οι… ποιητές τοποθετούν τον «μίτο της κατάρρευσης» του  ΠΑΣΟΚ!) με την γενναία αυτοκριτική ομολογία «Κυβερνούσαμε με πλαστή σοσιαλιστική ταυτότητα»∙ συνοδευόμενη από την επεξηγηματική υποσημείωση, «το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ (σ σ: του κ. Σημίτη) δυσφήμισε το σοσιαλισμό και την αριστερά»!..

 

Ομολογία που σε καμιά περίπτωση δεν.. εξάγνισε ιδεολογικά    τον γιό του Ανδρέα αφού, πριν αλέκτωρα φωνήσαι (το 2009), βάδιζε στο δρόμο που χάραξε ο Σημίτης (σ. σ: στο δρόμο της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ), κυβερνώντας και ο ίδιος με «πλαστή σοσιαλιστική ταυτότητα».        

 

*******

Προς τι, άραγε, αυτά τα… «σάπια» ακροκεντρώα συμπιλήματα  – «άρθρα επί άρθρων, κριτικά κείμενα επί κριτικών κειμένων,  σχόλια επί σχολίων» για την «κατάρρευση» την «πτώση» τον «αφανισμό» του ΠΑΣΟΚ; Ποιοι οι λόγοι –  στο συγκεκριμένο προεκλογικό τάιμινγκ; Ποιοι οι λόγοι, οι αφορμές, οι σκοπιμότητες γι’ αυτήν την ετερόχρονη φασαρία στο συγκεκριμένο προεκλογικό τάιμινγκ; Σε μια καλή απάντηση συμβάλλει η αποκαλούμενη και «πρύτανης των ακροκεντρώων», πρώην υπουργός,  Άννα Διαμαντοπούλου.

 

«Συμβάλλει», υπό την έννοια ότι στην ρητορεία της κ. Διαμαντοπούλου – στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου του Παντελη Καψή Η ΠΤΩΣΗ – μπορεί να ανιχνεύσει κανείς σημεία ακροκεντρώων στρεβλώσεων, όπως αυτό της αναφοράς της στην ανάδυση του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα  με τον χαρακτηρισμό «η νέα εκδοχή της αριστεράς που επιχείρησε να γίνει κεντροαριστερά θέτοντας σε κίνδυνο ιστορικές κατακτήσεις της χώρας»!..

 

Ένα χαλκευμένο ψέμα, που αδυνατεί να κρύψει την αλήθεια πίσω του καθώς, από το 2015 μέχρι σήμερα, οι ξεπουπουλιασμένοι ηγέτες των «πασοκοποιημένων» σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ε.Ε. (τελευταίος ο σημερινός Γερμανός πρωθυπουργός) δεν έπαψαν να εκθειάζουν τη «νέα εκδοχή της Αριστεράς» του Αλέξη Τσίπρα, υποσχόμενοι να την μιμηθούν, με την ελπίδα να σώσουν οτιδήποτε, αν σώζεται, από την ξεπουλημένη στον νεοφιλελευθερισμό ψυχή τους…

 

Και ότι αυτό συμβαίνει, όχι επειδή «επιχείρησε να γίνει κεντροαριστερά θέτοντας σε κίνδυνο ιστορικές κατακτήσεις της χώρας» όπως στρεβλά φθέγγεται η κ. Διαμαντοπούλου, αλλά επειδή, με την στήριξη των απογοητευμένων απ’ το ΠΑΣΟΚ κεντροαριστερών ψηφοφόρων επιχείρησε και κατάφερε την αναγέννηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας θωρακίζοντας ιστορικές κατακτήσεις της χώρας.

 

Ιδού λοιπόν το ξεμπρόστιασμα: η πρώην υπουργός του πρώτου τη τάξει «πασοκοποιημένου» (εκ του pasokification) ευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος – σημερινή… «πρύτανης» της   πολιτικοδημοσιογραφικής «παρέας» των ακροκεντρώων, σε μια προεκλογική επιχείρηση αποδόμησης του σημερινού κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ –  ΠΣ του κ. Τσίπρα και του πιθανού μετεκλογικού συμμάχου του (του ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη), υπέρ του μετασημιτικού… υπέρλαμπρου άστρου τους, του κ. Μητσοτάκη… 

 

ΥΓ: Οι προερχόμενοι απ το σημιτικό και το μετασημιτικό ΠΑΣΟΚ ακροκεντρώοι – όπως και οι περισσότεροι οπαδοί του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ, άλλωστε – υποδύονται ότι δεν γνωρίζουν αυτό που όλος ο κόσμος γνωρίζει, κι ας το γνωρίζουν περισσότερο απ’ τον καθένα: ο σοσιαλδημοκρατικός «χώρος», μαζί με το περιεχόμενό του (την πλειονότητα των Ελλήνων  σοσιαλδημοκρατών», των «κεντροαριστερών», αν θέλετε), μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ την 25η Ιανουαρίου 2015 (Βενιζέλος 4,68% - Τσίπρας 36,34%). Και έκτοτε παραμένει εκεί ως σήμερα, διεκδικώντας και πάλι την κυβερνητική εξουσία…

 

*Στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ

 

 

Οι «ομοιότητες» του Τσίπρα με τον Ανδρέα και οι τρεις… τζούφιες κροτίδες του Ανδρουλάκη

Με αφορμή τις αυτοκαταστροφικές παλινδρομήσεις του προέδρου του νέου ΠΑΣΟΚ μεταξύ δεξιάς σφύρας και αριστερού άκμονος

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Εν όψει εκλογών, παρατηρούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα τρία πρώτα – σε επίπεδο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης –  κόμματα της Βουλής: το κυβερνών, τρόπος του λέγειν, κόμμα, με πρόεδρο τον κ. Μητσοτάκη, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με πρόεδρο τον κ. Τσίπρα, και το τρίτο (σε δύναμη κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης) κόμμα της Βουλής, με πρόεδρο τον κ. Ανδρουλάκη.

Ο αντικειμενικός παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι το κυβερνών κόμμα διάγει την… τελευτήν του κυβερνητικού βίου του και, υπό την ομηρία ενός ανεπιθύμητου – από ένα ικανό αριθμό παραδοσιακών στελεχών του – προέδρου, διεκδικεί μια δεύτερη τετραετία. Ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με μπροστάρη τον χαρισματικό αρχηγό του, το παλεύει – με καλές πιθανότητες – προκειμένου να επανέλθει  στην κυβερνητική εξουσία. Και ότι το τρίτο κόμμα, ο αρχηγός του, για να είμαστε ακριβείς, έχει χάσει τον προσανατολισμό του…

Δεν ξέρει που πατά και πού πηγαίνει: σε πείσμα της συντριπτικά τραυματικής, για το κόμμα που εκπροσωπεί, πρόσφατης κοινοβουλευτικής ιστορίας, παλινδρομεί μεταξύ κεντροδεξιάς σφύρας και κεντροαριστερού άκμονος, περισσότερο αλόγιστα και αυτοκαταστροφικά από τους προηγούμενους – τους αρχηγούς των κάθε λογής επωνυμικών παραλλάξεων του ΠΑΣΟΚ της παρακμής (Βενιζέλος, Γεννηματά κ.α.). Με ορατό τον κίνδυνο να είναι αυτός που θα υπογράψει τους υπαρξιακούς τίτλους τέλους του ιστορικού, για την πολιτική εξέλιξη της χώρας μας, κόμματος που ίδρυσε και επί 22 χρόνια (1974 – 1996) διαχειρίστηκε – τα περισσότερα εξ’ αυτών ως πρωθυπουργός – ο αείμνηστος Ανδρέας Γ. Παπανδρέου…

*******

Ο έμπειρος πολιτικός παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι στην απιθανότητα ενός τέτοιου αυτο - καταστροφικού ατοπήματος αναφέρθηκε ο κ. Τσίπρας τις προάλλες (στο πλαίσιο προεκλογικής ομιλίας του στην Πάτρα), τονίζοντας ότι «δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς είναι δυνατόν το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να έχει στόχο να συνεργαστεί με τη Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη, του κ. Βορίδη, του κ. Πλεύρη, του κ. Γεωργιάδη και εσχάτως και του κ. Καρατζαφέρη». 

Ωστόσο, δέσμιος του παραταξιακού μεγαλοϊδεατισμού – όπως και οι προηγούμενοι πρόεδροι των κάθε λογής επωνυμικών παραλλάξεων του συρρικνωμένου ΠΑΣΟΚ της παρακμής – ο κ. Ανδρουλάκης, αισθανόμενος και αυτός, όπως και οι προηγούμενοι, ιδιοκτήτης όχι μόνο της Δημοκρατικής Παράταξης, αλλά και του πάλαι ποτέ δεσπόζοντος ηγέτη της, Ανδρέα Παπανδρέου (!), την… έπεσε  στον τωρινό δεσπόζοντα ηγέτη της, τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αλέξη Τσίπρα, εκτοξεύοντας εναντίον του τρείς αφελείς και ανάρμοστες διαδικτυακές κροτίδες:

● Μια γελοία και ανάρμοστη προσταγή: «Η παράσταση μίμησης του Ανδρέα τελείωσε κ. Τσίπρα» ● Ένα φρικτό πολιτικό ψέμα: «Προοδευτικά μαθήματα δεν δέχομαι από τον αρχιτέκτονα της κυβερνητικής συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-Ακροδεξιάς» ● Μια φρούδα ελπίδα για μια… αυτοεκπληρούμενη προφητεία: «Στις επόμενες εθνικές εκλογές, ο ελληνικός λαός θα αξιολογήσει και την ιδεολογική συνέπεια του καθενός μας».

*******

Ο έμπειρος πολιτικός παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι η τρίτη… «κροτίδα Ανδρουλάκη («Στις επόμενες εθνικές εκλογές ο ελληνικός λαός θα αξιολογήσει και την ιδεολογική συνέπεια του καθενός μας») αποτελεί μια φρούδα ελπίδα που, στο παρελθόν, έμεινε ανεκπλήρωτη τρις – με τρείς συντριπτικές για τους προκατόχους του (Βενιζέλος – Γεννηματά) και την «ιδεολογική ασυνέπεια» τους αξιολογήσεις υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα, σε τρεις διαδοχικές εθνικές αναμετρήσεις: τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015, καθώς και τον Ιούλιο του 2019.  Ως ανεκπλήρωτη δε, με αντίστοιχα συντριπτικές συνέπειες για τον ίδιο και την ιδεολογική ασυνέπειά του, προβλέπεται δημοσκοπικά και η επερχόμενη λαϊκή «αξιολόγηση»                        

Η δεύτερη… κροτίδα Ανδρουλάκη («Προοδευτικά μαθήματα δεν δέχομαι από τον αρχιτέκτονα της κυβερνητικής συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-Ακροδεξιάς») είναι ένα φρικτό πολιτικό ψέμα – μια ιστορική διαστρέβλωση, προϊόν ενοχικής άμυνας της συντετριμμένης από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα (2015 – 2019) μνημονιακής συμμαχίας του ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, με την ακραία Δεξιά ΝΔ του κ. Σαμαρα.

Ιστορικά, εξάλλου (εκ του αποτελέσματος), αποδείχτηκε ότι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ για συγκυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛ ήταν η ενδεδειγμένη, αφού οι μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων στο επίπεδο των ιδεολογικών αρχών είτε παραμερίζονταν είτε διευθετούνταν αναλογικά, με κοινό γνώμονα την αναγκαιότητα εξόδου της χώρας από τη μάστιγα των Μνημονίων, με όσο το δυνατόν πιο προστατευμένο το εισόδημα των εργαζομένων και το δημοκρατικό κράτος Δικαίου. Κάτι που δεν θα υπηρετούσε (με τον τρόπο που το υπηρέτησαν ο κ. Καμμένος και οι ΑΝ.ΕΛΛ.) κανένα από τα κόμματα - περιτρίμματα του διεφθαρμένου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.

*******

Η πρώτη… κροτίδα Ανδρουλάκη, τέλος («Η παράσταση μίμησης του Ανδρέα τελείωσε κ. Τσίπρα»), μια γελοία και ανάρμοστη – καθώς απευθύνεται από το ηγετικό μέγεθος «Ανδρουλάκης» προς το ηγετικό μέγεθος «Τσίπρας – προσταγή,  είναι μια αντίδραση ψυχαναλυτικού ενδιαφέροντος, «προϊόν τραυματικής μειονεξίας του προστάζοντος απέναντι στον προσταζόμενο», σύμφωνα με φίλο ψυχολόγο: «ο Ανδρουλάκης  αντιλαμβάνεται ότι ο Τσίπρας είναι πιο ΠΑΣΟΚ από τον ίδιο, και ότι για αυτό τον ακολούθησε η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών του ΠΑΣΟΚ και τα ’χει παίξει», είναι μια πρόσθετη εξήγηση ενός εξπέρ περί τα πασοκικά πρόσωπα και πράγματα πολιτικού ρεπόρτερ.

Επί της ουσίας, ωστόσο, είναι προφανές ότι ο ηγέτης του μεγάλου ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου, εμπνέει τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αλέξη Τσίπρα κι ότι ο δεύτερος έχει μελετήσει την πολιτική σκέψη και τη δράση του πρώτου, κάτι που ανιχνεύεται και στο πολυσυζητημένο άρθρο (Documento /  22.10.2018) του δεύτερου για τον πρώτο: «Ο Α. Παπανδρέου ήταν η εποχή του: χαρισματικός διότι η εποχή του ευνοούσε τους «χαρισματικούς», πρωτοπόρος διότι η εποχή του, του μεγάλου για την Ελλάδα μετασχηματισμού, υπήρξε η εποχή των πρωτοπόρων ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων για την Ευρώπη γενικώς, καταφανώς ρεφορμιστής…» είναι, σύμφωνα με το συγκεκριμένο άρθρο η συνοπτική άποψη Τσίπρα για τον Ανδρέα…

Μάλιστα. «Ο Αλέξης Τσίπρας είναι η εποχή του», θα προσθέσω κι εγώ – ως… μελετητής της πολιτικής σκέψης και δράσης του κ. Τσίπρα –  με τη σειρά μου: χαρισματικός σε μια εποχή που σπανίζουν οι «χαρισματικοί», πρωτοπόρος διότι η εποχή του – εποχή ακραίας κρίσης του ασύδοτου νεοφιλελεθερισμού –  είναι η εποχή των ριζοσπαστικών ρευμάτων του δημοκρατικού σοσιαλισμού για την Ευρώπη ειδικώς, κλπ, κλπ…

ΥΓ: Βλέπετε, με μια πρόχειρη χρονική αναγωγή προκύπτουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ Ανδρέα-Τσίπρα. Και πολλές διαφορές, βέβαια: ο Ανδρέας αίφνης δεν έστρεφε ούτε το βλέμμα του προς την κατεύθυνση των μικρών συγγενών του κομμάτων – δεν καταδέχτηκε ποτέ να ρίξει ούτε μια ματιά προς την κατεύθυνση της ρημαγμένης ΕΚ του Μαύρου και του Ζίγδη, του  ΚΚΕ εσωτερικού ή του Συνασπισμού, σαν να μην υπήρχαν – και δεν υπήρχαν! Η Αριστερά στην εποχή ΠΑΣΟΚ ήταν ο Ανδρέας!...».

Αντίθετα, η δημοκρατικότητα που χαρακτηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα τον κάνει να «βλέπει» προς το ρημαγμένο ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, και προς το ΚΚΕ και τα μικρότερα αριστερόστροφα κόμματα – να κρατά ανοιχτές τις πόρτες του πολιτικού διαλόγου μαζί τους. Και ότι αυτό εμποδίζει την απόλυτη κυριαρχία του στον χώρο που καταλάμβανε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (τον χώρο της «κεντροαριστεράς»), καθώς δίνει υπόσταση σε ανύπαρκτα ή αδρανή αριστερόστροφα κόμματα.