Το παλίμψηστο της κλεπτοκρατίας

Όταν οι πολιτικοί διεκδικούν το δικαίωμα στην κλοπή, τη μίζα, 

τη δωροδοκία, χωρίς ηθικούς και νομικούς περιορισμούς

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 11/2/20180

«Οι πολιτικοί δεν σταμάτησαν να κλέβουν, αλλά έχουν σταματήσει να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν. Τώρα ζητούν με πείσμα το δικαίωμα να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν με μυστικότητα»…

Η φράση αυτή του Πιερκαμίλο Νταβίγκο πέρασε αστραπιαία απ’ το μυαλό μου τη νύχτα που είδα στον «αέρα» του ΣΚΑΪ τον Ευάγγελο Βενιζέλο, χωρίς ίχνος ντροπής, να ζητάει τα ρέστα από τους προστατευόμενους μάρτυρες (‘κουκουλοφόρους’ τους αποκάλεσε) που είχαν το... θράσος να τον κατηγορήσουν, "κοτζάμ υπουργό", ότι τα έπαιρνε από τη Novartis.

Έτσι ακριβώς: «Οι πολιτικοί δεν σταμάτησαν να κλέβουν, αλλά έχουν σταματήσει να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν. Τώρα ζητούν με πείσμα το δικαίωμα να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν με μυστικότητα», δήλωνε ο Ιταλός δικαστής Πιερκαμίλο Νταβίγκο (22/4/2010), σε μια ιστορική συνέντευξή του στην “Corriere della Sera”. O Νταβίγκο είναι ένας από τους εισαγγελείς που, πριν 26 χρόνια, ηγήθηκαν της εισαγγελικής έρευνας κατά της πολιτικής διαφθοράς, η οποία έγινε γνωστή ως "Επιχείρηση Καθαρά Χέρια".

Καθώς διάβαζα τη δεύτερη φράση της δήλωσής του, που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι οι σημερινοί  πολιτικοί διεκδικούν πεισματικά το δικαίωμα να κλέβουν στα φανερά, ένα ζωγραφικό παλίμψηστο αποκαλύφθηκε στο νου μου, που ήταν λέει, το παλίμψηστο της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας.  Με τα γιγάντια πορτραίτα των στιγματισμένων του πολιτικού συστήματος ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, και τις εικόνες των… δικών μας, της NOVARTIS,  σε γκρο πλαν ανάμεσά τους: Σαμαράς και Βενιζέλος και Λοβέρδος και Άδωνης∙ και οι λοιποί της δικογραφίας… παλίμψηστοι…

 *******

Μέσα στο κάδρο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και δίπλα του η Μαρεβα και ο μίστερ Μπόργιανς-Παπασταύρου, και η Ντόρα κι ο Χριστοφοράκος. Πικετοφόροι - διαδηλωτές μπρος στο άγαλμα του Αγνώστου, να διεκδικούν το δικαίωμα στην κλοπή, τη μίζα, τη δωροδοκία, χωρίς ηθικούς και νομικούς περιορισμούς: να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν μέχρι τώρα, (αυτοί και οι πολιτικοί τους πρόγονοι) με μυστικότητα. Με μια κάποια ντροπή…. 

Αλλά ποιά μυστικότητα και ποιά ντροπή; Είναι νωπές οι ξεδιάντροπες κοινοβουλευτικές σιωπές με τις οποίες καταπίνουν τα αμείλικτα κατηγορητήρια του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα (στις αλλεπάλληλες συζητήσεις σε επίπεδο αρχηγών για τη διαφθορά και τη Δικαιοσύνη) οι… παλίμψηστοι Κυριάκος και Ευάγγελος και Λοβέρδος και Άδωνης. Αντιδρώντας σαν εκπρόσωποι μιας πολιτικής κλεπτοκρατίας πιο προωθημένης απ' αυτήν που καταγγέλλει ο Πιερκαμίλο Νταβίγκο: κλέβουμε στα φανερά και χωρίς καμιά ντροπή.

Ο δικαστής Νταβίγκο ηγείται της Ιταλικής Ένωσης Δικαστών, (κάτι σαν τη δική μας «Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων») και μέσα από τη συνέντευξη του στην “Corriere della Sera” προειδοποιούσε τον Ματέο Ρέντσι για τα πρωτοφανή επίπεδα ανόδου της διαφθοράς και της διαπλοκής των πολιτικών: η διαφθορά των πολιτικών σήμερα, είναι ακόμη χειρότερη, από αυτήν του 1992, είχε πει, ξεσηκώνοντας πολιτική θύελλα για το ρόλο της δικαιοσύνης στην Ιταλία, ασκώντας σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση για την αδυναμία της να αντιμετωπίσει αυτή τη γάγγραινα που σαπίζει το σώμα της πολιτικής.

*******

Η ελληνική κυβέρνηση (και η ελληνική Δικαιοσύνη) αν μη τι άλλο προσπαθούν. Κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να αντιμετωπίσουν «αυτή τη γάγγραινα που σαπίζει το σώμα της πολιτικής» και στη δική μας χώρα. Μα είναι αμφίβολο αν, και στην περίπτωση του «NOVARTIS gate», θα πετύχουν να σπάσουν το κέλυφος της σκανδαλώδους ασυλίας που έχουν πετύχει οι ίδιοι οι πολιτικοί για την πάρτη τους: η πολιτική και οι πολιτικοί τοποθετούνται υπεράνω του νόμου, δεν υπόκεινται στη δικαιοσύνη. Έτσι η κοινωνία, οι πολίτες, δεν θεωρείται ότι έχουν έννομο συμφέρον να εγκαλούν την πολιτική τάξη για τυχόν βλάβες που τους προξενεί.

Ακριβέστερα, «η πολιτική αυτονομία και η πολιτική ασυλία της κρατικής εξουσίας, η απουσία πολιτικού δικαίου και, συνακόλουθα, δικαιϊκής ευθύνης της πολιτικής εξουσίας, ο σκοπός της πολιτικής που ορίζει κατά βούληση η πολιτική τάξη, το πολιτικό προσωπικό που ενσαρκώνει εν λευκώ τις ιδιότητες του εντολέα και του εντολοδόχου, του ελέγχοντος και του ελεγχομένου, συνθέτουν το πολιτειακό θερμοκήπιο της ιδιοποίησης και της διαφθοράς στο περιβάλλον της νεοτερικότητας»*

Έτσι η πολιτική πράξη καταντάει ένα παιχνίδι διαφθοράς που σκοτώνει την πολιτική. Όσο για τους πολιτικούς είναι αμφίβολο αν σταματήσουν κάποτε να εγκληματούν και να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν… Κι αφήστε τον Αριστοτέλη να… πιστεύει ότι, ευλόγως, το πολιτικό έγκλημα τιμωρείται αυστηρότερα στη δημοκρατία επειδή προκαλεί συλλογική, άρα μεγαλύτερη βλάβη, απ’ ότι το κοινό έγκλημα. 

*Γιώργος Κοντογιώργης, Διαφθορά και πολιτικό σύστημα (1) myriobiblos.gr

     

«Μέχρι το τέλος με τον Τσίπρα»…

 

Το «Μακεδονικό» ως αφορμή οριστικής συντριβής του  βασικού αντιπολιτευτικού στρατηγικού θεωρήματος του Κυριάκου Μητσοτάκη

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρή
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 4/2/2018)

Το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η ίδια η στρατηγική του, το γεγονός πως στον πυρήνα της δεσπόζει το μέγα λάθος ότι «το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος του κ. Τσίπρα είναι η συμμαχία του με τον κ. Καμμένο». Αυτό το μέγα λάθος, διατυπωμένο εδώ όπως το άρθρωνε ο τέως Κνίτης – σύμβουλός του (19/11/2017),  στην "Ελευθερία του Τύπου" του Βαγγέλη Μαρινάκη, διαπερνά οριζοντίως και καθέτως τη μικρή αντιπολιτευτική ιστορία του αρχηγού της ΝΔ, συντρίβοντάς την…

Συντρίβοντας μαζί της και την εν λόγω εφημερίδα. Η οποία δεν είναι διόλου απίθανο να εκδόθηκε με μοναδικό σκοπό να… επικοινωνήσει το μέγα λάθος ότι «το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος του κ. Τσίπρα είναι η συμμαχία του με τον κ. Καμμένο»: η καθημερινή «Ελευθερία του Τύπου» έχει κλείσει εδώ και ένα μήνα, όμως ακόμα γελάμε στο σπίτι με τα διαρκώς επαναλαμβανόμενα face πρωτοσέλιδά της, του τύπου «Ο Πάνος  Καμμένος σε νέες περιπέτειες με ολίγη από… Βενεζουέλα». Κι από κοντά η απογευματινή έκδοση του ίδιου πολιτικομιντιακού ομίλου (ΤΑ ΝΕΑ) να αναπαράγει το ίδιο έργο σε… Bollywood διασκευές.  

Φυσικά, κεντρική ιδέα του δεσπόζοντος στον πυρήνα της στρατηγικής της ΝΔ «μεγάλου λάθους» είναι η διάλυση της συμμαχίας Τσίπρα – Καμμένου δια της (κατ’ αρχήν γκεμπελικής και μετέπειτα μαφιόζικης) μεθόδου της «δολοφονίας χαρακτήρων». Που θεωρείται ως το πλέον αποτελεσματικό επικοινωνιακό  όπλο στη φαρέτρα των σύγχρονων πολιτικών στρατηγείων. 

*******

Στην προκειμένη περίπτωση, η ιδέα (το «μέγα λάθος» που λέγαμε) ήταν η «δολοφονία» του πραγματικού χαρακτήρα του Πάνου Καμμένου: η εικονική μετάλλαξή του (μέσω face δημοσιευμάτων, κυρίως) σε ένα… «ψεκασμένο» ακροδεξιό τέρας.   Σε έναν εθνολαϊκιστή μπαμπούλα που «θα προκαλούσε ακραίες αντιδράσεις ιδεολογικού χαρακτήρα στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κοινοβουλευτική του ομάδα∙ αντιδράσεις  ικανές να διαλύσουν «τη συμμαχία του κ. Τσίπρα με τον κ. Καμμένο» και να προκαλέσουν την πτώση της κυβέρνησης!

Ευσεβείς πόθοι, εδραιωμένοι σε μια εξαιρετικά λανθασμένη εκτίμηση (του τέως Κνίτη συμβούλου του κ. Μητσοτάκη  προφανώς) για την ποιότητα της συλλογικής συνείδηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ καθώς και για τον πραγματικό χαρακτήρα του Πάνου Καμμένου και της συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ: Από τη στιγμή που η αυτοδυναμία δεν προέκυψε, η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ ήταν μονόδρομος» έγραφα στην «Εποχή» τις επόμενες μέρες των εκλογών, όταν ετέθη το μικροδίλημμα «με το Ποτάμι ή με τους ΑΝΕΛ»: «Οι ΑΝΕΛ πηγάζουν από τις λαϊκές πλατείες των αγανακτισμένων – το Ποτάμι, από τα βρωμερά κανάλια της διαπλοκής», ήταν η συνοπτική εξήγησή μου…   

Πώς να το κάνουμε, η λαϊκή εντολή ήταν (και είναι)  αντιμνημονιακή – αντισυστημική. Και το μόνο αντιμνημονιακό σχήμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη νέα Βουλή ήταν (και είναι) αυτό των ΑΝΕΛ. Αυτό μέτρησε στο μετεκλογικό σώμα και πνεύμα ΣΥΡΙΖΑ και έδεσε τη «συμμαχία του κ. Τσίπρα με τον κ. Καμμένο», που λέει κι ο… σύμβουλος.

*******

Το «Μακεδονικό», δεδομένης της εθνικοπατριωτικής θέσης του Πάνου Καμμένου στο θέμα της ονομασίας, εισπράχθηκε από τη Νέα Δημοκρατία και ως μια τελευταία ευκαιρία να αποδείξει πως το στρατηγικό θεώρημά της, ότι «το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος του κ. Τσίπρα είναι η συμμαχία του με τον κ. Καμμένο», δεν συνετρίβη στα πρωτοσέλιδα της… συντετριμμένης «Ελευθερίας του Τύπου» και των άλλων ΜΜΕ του πολιτικομιντιακού ομίλου Μαρινάκη. Ότι στη φάση των διαπραγματεύσεων για το «μακεδονικό», με δεδομένη την κυβερνητική βούληση να εκμεταλλευτεί την προσφερόμενη ευκαιρία επίλυσής του, μπορεί να της κάτσει μέχρι και η διάλυση  της… «συμμαχίας του κ. Τσίπρα με τον κ. Καμμένο», ακόμα και η πολυπόθητη πτώση της κυβέρνησης…

Ωστόσο, «θα μείνουμε μέχρι το τέλος με τον Τσίπρα» –και αυτό ανεξάρτητα από την όποια εξέλιξη στο «μακεδονικό»– δήλωνε στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας ο Πάνος Καμμένος: «οι ΑΝΕΛ κάναμε μία έντιμη συμφωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, και αυτή την έντιμη συμφωνία θα την τιμήσουμε μέχρι το τέλος της τετραετίας», ξεκαθάρισε∙ συντρίβοντας οριστικά με αυτή τη δήλωση το στρατηγικό θεώρημά της ΝΔ ότι «το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος του κ. Τσίπρα είναι η συμμαχία του με τον κ. Καμμένο». Έτσι πάει… περίπατο ο βασικός στρατηγικός στόχος του Κυριάκου Μητσοτάκη, η πτώση της κυβέρνησης  δια της (κατ’ αρχήν γκεμπελικής και μετέπειτα μαφιόζικης) μεθόδου της «δολοφονίας χαρακτήρων».

«Μακεδονικό»: η φωλιά του φιδιού

Η λαχτάρα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής να χειραγωγήσουν τους δεκάδες χιλιάδες πατριώτες, (εθνικιστές ή μη) που πήραν μέρος στο συλλαλητήριο, μεταδόθηκε σαν ίωση στην περιοχή της αντιπολίτευσης

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την Αυγή της Κυριακής 28/1/2018)

Για να λέμε την αλήθεια οι πάντες σοκαρίστηκαν με τον όγκο της συγκέντρωσης. Η Νέα Δημοκρατία περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις… λοιπές «προοδευτικές» δυνάμεις», έχω την εντύπωση. Εμείς, οι παλαιοί των ημερών αριστεροί, που ξέρουμε τι εστί εθνικοπατριωτικό βερίκοκο, λιγότερο απ’ όλους…

«Ο εθνικισμός βασιλεύει στο σύμπαν» έλεγε ο Μορίς Μπαρές∙ και πραγματικά, τα πάντα τον τρέφουν: η θρησκεία, η ποίηση, η αστική τάξη, το προλεταριάτο, οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι. Είναι ικανός να διαλύσει τις Διεθνείς, να ξαναζωντανέψει χαμένες γλώσσες, να ξαναδώσει στους ανθρώπους την αξιοπρέπειά τους. Ή να τους μεταβάλει σε άγρια θηρία… Σε πολιτικούς στρατηγούς της πυγμής, όταν κατέχουν την εξουσία ή φαντασιώνονται ότι την κατέχουν: όπως ο στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος στο βήμα της συγκέντρωσης…   Σε φασιστικά τάγματα εφόδου, όταν επιχειρούν να την κατακτήσουν ή φαντασιώνονται ότι επιχειρούν να την κατακτήσουν: όπως ο Κασιδιάρης και οι ακροβολισμένοι ροπαλοφόροι του. Σ’ εκείνη τη φωτογραφική γραφικότητα που έκανε το γύρω του διαδικτύου με το σχόλιο «Συλλαλητήριο για το... "μακεδονικό". Η παιδική χαρά των  νεοναζί»...

Από γραφικότητες, άλλο τίποτα. Μια εικαστική περιγραφή του συλλαλητηρίου θα  απέδιδε μιαν εξαιρετικά εκτεταμένη ταπετσαρία  παραθαλάσσιας συγκέντρωσης Ελλήνων και ελληνίδων του ενδυματολογικού παρόντος διάστικτη σημαιοφόρων, κυκλωμένη από μια  ethnic γιρλάντα ενός ετερόκλητου, ετερόχρονου και ετερόχρωμου (ενδυματολογικά μιλάμε πάντα) πλήθους πρωταγωνιστών και κομπάρσων της Μακεδονικής, της Βυζαντινής, της Ελληνικής, εν γένει, ιστορίας…

 *******

Αυτή η «ethnic γιρλάντα» από Μεγαλεξάνδρους, βουκεφάλες, μακεδονομάχους και μαρμαρωμένους βασιλιάδες – κληρικούς, με το κασιδιάρικο «τάγμα εφόδου» να παρελαύνει στην... ούγια της, είναι που χρωμάτισε, στιγμάτισε, «καπέλωσε» και εν τέλει χαρακτήρισε την συγκέντρωση: «Τη σημερινή συγκέντρωση καπηλεύτηκαν, και τελικά σε αυτήν κυριάρχησαν, στοιχεία φανατισμού, εθνικισμού και μισαλλοδοξίας, με αισθητή την παρουσία της Χρυσής Αυγής», ήταν η προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάπως έτσι, αλλά όχι ακριβώς. Ναι, τη συγκέντρωση καπηλεύτηκαν «στοιχεία φανατισμού, εθνικισμού και μισαλλοδοξίας»∙ πρώτοι και καλύτεροι οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν «κυριάρχησαν σ’ αυτήν».

Προσπάθησαν να κυριαρχήσουν αλλά δεν τα κατάφεραν, είναι το σωστό. Και προσπαθούν ακόμα. Λαχταρούν να εξουσιάσουν και να χειραγωγήσουν τους δεκάδες χιλιάδες χύμα – πατριώτες που πήραν μέρος στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, όμως όχι: «το συλλαλητήριο ουσιαστικά οργανώθηκε από «αδέσποτους» δεξιούς, ανένταχτους «αριστερούς» των διαλυμένων πυρήνων της «Σπίθας» και κάποιους επιχειρηματίες που χρηματοδότησαν το εγχείρημα, συμπεραίνει το ρεπορτάζ (Απόστολος Λυκεσάς) του efsyn.gr. Λοιπόν, αυτή η ιδεολογικά ετερόκλητη σύνθεση των διοργανωτών τα λέει όλα για την χύμα – πατριωτική σύνθεση του συγκεντρωμένου πλήθους. Κι εσύ τι το  κάνεις; Το πακετάρεις, το δένεις με εθνικιστική κορδέλα και τους  το παραδίδεις; Αβλεπί;

*******

Η λαχτάρα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής να εξουσιάσουν και να χειραγωγήσουν τους δεκάδες χιλιάδες χύμα – πατριώτες, εθνικιστές ή μη (αυτή η διάκριση είναι σχεδόν… αδιάκριτη), που πήραν μέρος στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, μεταδόθηκε  σαν ίωση στην περιοχή της αντιπολίτευσης. Πρώτα – πρώτα  στη Νέα Δημοκρατία, στο επιρρεπές στον εθνικισμό συντηρητικό  σώμα της: ο εθνικισμός δεν υπήρξε ποτέ δημιουργικός, εξηγεί ο Ζάν - Μαρί Ντομνάς*: «επιχειρεί, απλά, να ανακτήσει και κυρίως να υπερασπίσει την «κληρονομιά», ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που συνδέεται παραδοσιακά με την συντηρητική δεξιά…». Καμιά έκπληξη λοιπόν από την εθνικιστική απόδραση Μητσοτάκη μέσω της μηδενιστικής   δήλωσης, «Η λύση να αναζητηθεί σε άλλη συγκυρία…».  

Καμιά έκπληξη, επίσης, όταν η ίδια «ίωση» χτύπησε ακόμα και τον Λαφαζάνη της ΛΑΕ, με σύμπτωμα εκείνη την παραισθητική  δήλωση που εξόργισε τους φανατικούς συριζαίους: «Αυτό που είδαμε στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν μόνο μια αντίδραση για το θέμα της FYROM. Ήταν μια συνολική αντίδραση απέναντι στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, (σ. σ: όπου κατεστημένο βλέπε... ΣΥΡΙΖΑ)».

Κατά τα λοιπά, εμείς οι παλαιοί των ημερών που ξέρουμε τι εστί εθνικοπατριωτικό βερίκοκο, γνωρίζουμε ότι μετά την πτώση του Τείχους ο εθνικισμός εξακολουθεί μεν να συνδέεται προνομιακά με την συντηρητική δεξιά, αλλά συνδαυλίζεται και αναπτύσσεται και ευδοκιμεί, ατομικά ή και συλλογικά, σε κάθε γεωγραφικό, ταξικό και ιδεολογικό μήκος και πλάτος, μηδέ του… «μακεδονικού» εξαιρουμένου. Έτσι, επί της ουσίας του, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με την άποψη του Αλέξη Τσίπρα: «Αν υπάρξει ευκαιρία λύσης, θα είναι εθνική ανοησία να μην την αξιοποιήσουμε»

*Jean-Marie Domenach: Γάλλος συγγραφέας – διανοούμενος της ανανεωτικής Αριστεράς