Το παλίμψηστο της κλεπτοκρατίας

Όταν οι πολιτικοί διεκδικούν το δικαίωμα στην κλοπή, τη μίζα, 

τη δωροδοκία, χωρίς ηθικούς και νομικούς περιορισμούς

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 11/2/20180

«Οι πολιτικοί δεν σταμάτησαν να κλέβουν, αλλά έχουν σταματήσει να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν. Τώρα ζητούν με πείσμα το δικαίωμα να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν με μυστικότητα»…

Η φράση αυτή του Πιερκαμίλο Νταβίγκο πέρασε αστραπιαία απ’ το μυαλό μου τη νύχτα που είδα στον «αέρα» του ΣΚΑΪ τον Ευάγγελο Βενιζέλο, χωρίς ίχνος ντροπής, να ζητάει τα ρέστα από τους προστατευόμενους μάρτυρες (‘κουκουλοφόρους’ τους αποκάλεσε) που είχαν το... θράσος να τον κατηγορήσουν, "κοτζάμ υπουργό", ότι τα έπαιρνε από τη Novartis.

Έτσι ακριβώς: «Οι πολιτικοί δεν σταμάτησαν να κλέβουν, αλλά έχουν σταματήσει να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν. Τώρα ζητούν με πείσμα το δικαίωμα να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν με μυστικότητα», δήλωνε ο Ιταλός δικαστής Πιερκαμίλο Νταβίγκο (22/4/2010), σε μια ιστορική συνέντευξή του στην “Corriere della Sera”. O Νταβίγκο είναι ένας από τους εισαγγελείς που, πριν 26 χρόνια, ηγήθηκαν της εισαγγελικής έρευνας κατά της πολιτικής διαφθοράς, η οποία έγινε γνωστή ως "Επιχείρηση Καθαρά Χέρια".

Καθώς διάβαζα τη δεύτερη φράση της δήλωσής του, που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι οι σημερινοί  πολιτικοί διεκδικούν πεισματικά το δικαίωμα να κλέβουν στα φανερά, ένα ζωγραφικό παλίμψηστο αποκαλύφθηκε στο νου μου, που ήταν λέει, το παλίμψηστο της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας.  Με τα γιγάντια πορτραίτα των στιγματισμένων του πολιτικού συστήματος ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, και τις εικόνες των… δικών μας, της NOVARTIS,  σε γκρο πλαν ανάμεσά τους: Σαμαράς και Βενιζέλος και Λοβέρδος και Άδωνης∙ και οι λοιποί της δικογραφίας… παλίμψηστοι…

 *******

Μέσα στο κάδρο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και δίπλα του η Μαρεβα και ο μίστερ Μπόργιανς-Παπασταύρου, και η Ντόρα κι ο Χριστοφοράκος. Πικετοφόροι - διαδηλωτές μπρος στο άγαλμα του Αγνώστου, να διεκδικούν το δικαίωμα στην κλοπή, τη μίζα, τη δωροδοκία, χωρίς ηθικούς και νομικούς περιορισμούς: να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν μέχρι τώρα, (αυτοί και οι πολιτικοί τους πρόγονοι) με μυστικότητα. Με μια κάποια ντροπή…. 

Αλλά ποιά μυστικότητα και ποιά ντροπή; Είναι νωπές οι ξεδιάντροπες κοινοβουλευτικές σιωπές με τις οποίες καταπίνουν τα αμείλικτα κατηγορητήρια του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα (στις αλλεπάλληλες συζητήσεις σε επίπεδο αρχηγών για τη διαφθορά και τη Δικαιοσύνη) οι… παλίμψηστοι Κυριάκος και Ευάγγελος και Λοβέρδος και Άδωνης. Αντιδρώντας σαν εκπρόσωποι μιας πολιτικής κλεπτοκρατίας πιο προωθημένης απ' αυτήν που καταγγέλλει ο Πιερκαμίλο Νταβίγκο: κλέβουμε στα φανερά και χωρίς καμιά ντροπή.

Ο δικαστής Νταβίγκο ηγείται της Ιταλικής Ένωσης Δικαστών, (κάτι σαν τη δική μας «Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων») και μέσα από τη συνέντευξη του στην “Corriere della Sera” προειδοποιούσε τον Ματέο Ρέντσι για τα πρωτοφανή επίπεδα ανόδου της διαφθοράς και της διαπλοκής των πολιτικών: η διαφθορά των πολιτικών σήμερα, είναι ακόμη χειρότερη, από αυτήν του 1992, είχε πει, ξεσηκώνοντας πολιτική θύελλα για το ρόλο της δικαιοσύνης στην Ιταλία, ασκώντας σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση για την αδυναμία της να αντιμετωπίσει αυτή τη γάγγραινα που σαπίζει το σώμα της πολιτικής.

*******

Η ελληνική κυβέρνηση (και η ελληνική Δικαιοσύνη) αν μη τι άλλο προσπαθούν. Κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να αντιμετωπίσουν «αυτή τη γάγγραινα που σαπίζει το σώμα της πολιτικής» και στη δική μας χώρα. Μα είναι αμφίβολο αν, και στην περίπτωση του «NOVARTIS gate», θα πετύχουν να σπάσουν το κέλυφος της σκανδαλώδους ασυλίας που έχουν πετύχει οι ίδιοι οι πολιτικοί για την πάρτη τους: η πολιτική και οι πολιτικοί τοποθετούνται υπεράνω του νόμου, δεν υπόκεινται στη δικαιοσύνη. Έτσι η κοινωνία, οι πολίτες, δεν θεωρείται ότι έχουν έννομο συμφέρον να εγκαλούν την πολιτική τάξη για τυχόν βλάβες που τους προξενεί.

Ακριβέστερα, «η πολιτική αυτονομία και η πολιτική ασυλία της κρατικής εξουσίας, η απουσία πολιτικού δικαίου και, συνακόλουθα, δικαιϊκής ευθύνης της πολιτικής εξουσίας, ο σκοπός της πολιτικής που ορίζει κατά βούληση η πολιτική τάξη, το πολιτικό προσωπικό που ενσαρκώνει εν λευκώ τις ιδιότητες του εντολέα και του εντολοδόχου, του ελέγχοντος και του ελεγχομένου, συνθέτουν το πολιτειακό θερμοκήπιο της ιδιοποίησης και της διαφθοράς στο περιβάλλον της νεοτερικότητας»*

Έτσι η πολιτική πράξη καταντάει ένα παιχνίδι διαφθοράς που σκοτώνει την πολιτική. Όσο για τους πολιτικούς είναι αμφίβολο αν σταματήσουν κάποτε να εγκληματούν και να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν… Κι αφήστε τον Αριστοτέλη να… πιστεύει ότι, ευλόγως, το πολιτικό έγκλημα τιμωρείται αυστηρότερα στη δημοκρατία επειδή προκαλεί συλλογική, άρα μεγαλύτερη βλάβη, απ’ ότι το κοινό έγκλημα. 

*Γιώργος Κοντογιώργης, Διαφθορά και πολιτικό σύστημα (1) myriobiblos.gr