Η μεθοδευμένη "αποστασία" των "6+6" και η δικαίωση του κατά Νάσο Ηλιόπουλο... "βούρκου του διαδικτύου"

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας και θα μείνει ένας: η παρακαταθήκη του Αλέξη Τσίπρα και εμείς, οι συνεχιστές του...

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Πέμπτη πρωί αποχώρησε και η τελευταία ομάδα των ηττημένων από τον κ. Κασσελάκη ασυνεπών μειοψηφιών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, η φέρουσα τον κωδικό «6+6» παρέα της πικραμένης τέως… φερέλπιδος προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κ. Αχτσιόγλου: Αποχωρούμε, υποστήριξαν στη γραπτή δήλωση αποχώρησής τους, γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης και η ηγετική ομάδα του "αρνούνται να συζητήσουν τον πολιτικό πυρήνα του προβλήματος του κόμματος", γιατί "επιλέγουν το σχήμα του "εσωτερικού εχθρού και της Πέμπτης Φάλαγγας", γιατί "καταφεύγουν σε έναν απλουστευτικό, κενό περιεχομένου, λόγο με γενικόλογα συνθήματα" και γιατί "διαλύουν τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. μετατρέποντάς τον  σε ένα άμορφο κόμμα"... 

Απορίας άξια ήταν η τριήμερη κωλυσιεργία από τη στιγμή που ελήφθη η απόφαση αποχώρησης της συγκεκριμένης ομάδας (στην τηλεδιάσκεψη της προηγούμενης Κυριακής), μέχρι την στιγμή της ανακοίνωσης αποχώρησης των "6+6", το πρωί της προηγούμενης Πέμπτης: "Έκαναν, απλά, τη δουλειά τους ως στυγνοί επαγγελματίες πολιτικοί", αντέδρασε με ανάρτησή του ένας διαδικτυακός φίλος: "Η μεθοδευμένη κωλυσιεργία τους προδίδει την απεχθή, για ιδεολόγους αριστερούς, ιδιοτέλειά τους", σχολίαζε ένας άλλος.

Ένας τρίτος, δημοσιογράφος αυτός, δοκίμαζε το ρεπορτάζ του στα θολά νερά του διαδικτυακού... βάλτου: "Έπαιζαν καθυστερήσεις προκειμένου να φθείρουν όσο το δυνατό περισσότερο τον πολιτικό τους αντίπαλο (σ σ: τον Κασσελάκη και τον ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ εννοούσε!..) ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαν να πείσουν τη Σία, τη Θεανώ και  κάνα δύο ακόμα αριστεροευαίσθητους βουλευτές να τους ακολουθήσουν ώστε να στήσουν το κοινοβουλευτικό μαγαζάκι τους"... 

*******

Εδώ ο βούρκος, εκεί ο βούρκος, που είναι ο βούρκος; Στο διαδίκτυο είναι ο βούρκος: «Το κλίμα δυσκολεύει πάρα πολύ. Δεν γίνεται να συνεχιστεί ο βούρκος του διαδικτύου, και οι επιθέσεις Πολάκη», φέρεται ότι είχε πει ο καλός άνθρωπος Νάσος Ηλιόπουλος την περασμένη Κυριακή στη διάρκεια της τηλεδιάσκεψης της ομάδας των «6+6». Άλλοι λένε πως είχε πει ότι «Δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο, πρέπει να φύγουμε από αυτόν τον βούρκο» και ότι πρόσθεσε τη φράση «καλύτερα να έχεις να ανέβεις ένα δύσβατο βουνό παρά να σε ρουφήξει ο βάλτος»

Ότι κι αν είπε απ’ αυτά (το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο ή όλα μαζί), το ρεζουμέ είναι ότι ο καλός άνθρωπος Νάσος Ηλιόπουλος έβλεπε πως το κλίμα (;) δυσκόλευε πάρα πολύ (σ. σ: γι' αυτόν και την ομάδα «6+6» της κ. Αχτσιόγλου στην οποία ανήκει, εννοούσε προφανώς) από την μαζική δημόσια (σ. σ: διαδικτυακή) κατακραυγή της πλειοψηφίας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ του Στέφανου Κασσελάκη, (σ. σ: τον «βούρκο του διαδικτύου» όπως την ονομάτιζε!..) εναντίον της ομάδας των «6+6» της κ. Αχτσιόγλου, και των ακολούθων της, προφανώς…

Κατακραυγή εκφρασμένη υφολογικά με χίλιους δυο ξεχωριστούς τρόπους – λαϊκούς ή αστικούς, ψύχραιμους ή θερμόαιμους, ευγενικούς ή αγενείς, επιθετικούς, υβριστικούς, προκλητικούς, σαρκαστικούς, σκωπτικούς, κλπ., κλπ. – αλλά με κοινή συνισταμένη, την… βουρκωμένη αγανάκτηση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ (σ. σ: του κατά Νάσο Ηλιόπουλο «βούρκου του διαδικτύου») κατά της κ. Αχτσιόγλου και των στελεχών της ομάδας της. Που μετά την -πρωτοφανή για την δημοκρατική αριστερά- άρνησή τους να αποδεχθούν το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών, έμεναν... μέχρι να φύγουν, μεθοδεύοντας ανοιχτά την συμφεροντολογική αποστασία τους με τις βουλευτικές έδρες υπό μάλης....   

*******   

"Έφυγαν γιατί έχασαν", ήταν και η συνοπτική θεώρηση της Πολιτική Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ, που συνεδρίασε αμέσως μετά την αποχώρησή τους: "Η μόνη διαφωνία όσων εγκαταλείπουν σήμερα το κόμμα, είναι η διαφωνία με τη βούληση της βάσης. Η άρνησή τους να αποδεχθούν το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών, δηλαδή την επιλογή των δεκάδων χιλιάδων μελών του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. που εξέλεξαν δημοκρατικά τον Στέφανο Κασσελάκη πρόεδρο του κόμματος. Πρόκειται για μια ξεκάθαρα αντιδημοκρατική στάση, η οποία ξεκίνησε ήδη από την επαύριο των εκλογών..." , σημείωναν αναλυτικά τα μέλη της στην απόφασή τους. Δικαιώνοντας τον κατά Νάσο Ηλιόπουλο... "βούρκο του διαδικτύου" - τα μέλη και τα στελέχη του απαλλαγμένου πιά από τα βαρίδια των ασυνεπών μειοψηφιών,  δηλαδή, κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.  

Τέλος, δικαίωση του... "βούρκου του διαδικτύου" ήταν και η  ανάρτηση του Στέφανου  Κασσελάκη, μέσω της οποίας, μοιράστηκε με τα μέλη του κόμματός του κάποιες σκέψεις του "για τα χθεσινά δυσάρεστα γεγονότα", όπως λέει: οι βουλευτές που έφυγαν χθες δεν είναι εκλεγμένοι με κάποιο προσωπικό τους ψηφοδέλτιο. Είναι βουλευτές που εκλέχτηκαν επειδή, σε πολύ δύσκολες στιγμές, ψηφίσατε ΣΥΡΙΖΑ και Αλέξη Τσίπρα... Προσωπικά, έχω ήσυχη τη συνείδησή μου ότι έκανα τα πάντα ... Πρότεινα σημαντικές θέσεις και αξιώματα, επανειλημμένα... Ήταν αφόρτιστοι για την ενότητα. Ήταν φορτισμένοι για τη διάσπαση...

Χθες είχαμε την πρώτη μεταπολιτική διάσπαση στην ιστορία της χώρας... Άνθρωποι που γίνονται διασπαστές όχι για ιδεολογικούς λόγους, αλλά επειδή δεν κέρδισαν τις εσωκομματικές εκλογές... Με το χέρι στην καρδιά, αν είχε έρθει προεκλογικά η Έφη Αχτσιόγλου και μου είχε πει «αυτή η καρέκλα είναι το όνειρό της ομάδας μου, ή βγαίνω πρόεδρος ή φεύγω», θα είχα κάνει πίσω, θα είχα αποσύρει την υποψηφιότητά μου για χάρη της ενότητας... Εξάλλου ήμουν εκείνος που είχε δεσμευτεί ότι θα έμενε στον ΣΥΡΙΖΑ ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας και θα μείνει ένας: η παρακαταθήκη του Αλέξη Τσίπρα και εμείς, οι συνεχιστές του... Για μια Σύγχρονη Αριστερά που σέβεται το παρελθόν της, είναι περήφανη για την κυβερνητική θητεία της, αλλά δεν διστάζει και να αναγνωρίσει λάθη... Για μια Σύγχρονη Αριστερά με ανθρώπους που είναι εδώ όχι γιατί ξέμειναν εδώ, αλλά γιατί θέλουν να ανήκουν εδώ και να αγωνίζονται εδώ... Για μια Σύγχρονη Αριστερά της ανανέωσης, των νέων στελεχών που θα ξεπηδήσουν μέσα από την ίδια την κοινωνία, χωρίς να περνούν το face control κάποιων δήθεν ιδιοκτητών... Για μια Σύγχρονη Αριστερά ενωμένη - μια γροθιά. Με όλα τα δάχτυλα ίσα: η ενότητα αρχίζει τώρα, γιατί η ενότητα είστε εσείς.

 

Από τον Λαφαζάνη ως τον Τσακαλώτο, ο ναρκισσισμός της Αριστεράς είναι διασπαστικός και αντικυβερνητικός…

Υπονομεύει καθοριστικά την κυβερνησιμότητα κομμάτων όπως ο τοτεινός  ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και ο τωρινός του Κασσελάκη  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

   

Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο όπως τελείωσα το προηγούμενο: Γυρίζοντας τη σελίδα στο παρόν, ας «διαβάσουμε» τις αποχωρήσεις των Σταθάκη, Βούτση, Σκουρλέτη και των άλλων… παιδιών της «Ομπρέλας» ως απόδραση από την πραγματικότητα, ως λιποταξία, ως απαλλαγή από ένα ανώφελο βάρος, ως απελευθέρωση των «δυνάμεων του πραγματικού»: του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ που, ενιαίος, θα συνεχίσει το ταξίδι στο μέλλον…   

 

Υπάρχει, αλήθεια, αμφιβολία για την αναγκαιότητα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ – μιας ενιαίας κυβερνώσας Αριστεράς, εν πάση περιπτώσει, που ανεμπόδιστη από παρωχημένες θεωρίες και δόγματα, ανοιχτά, ξεκάθαρα, ακομπλεξάριστα, θα συνεχίσει το ταξίδι στο μέλλον διεκδικώντας την κυβερνητική εξουσία;  «Υπάρχει», είναι η απάντηση, «κι ας είναι αυτή μια άρρητη αμφιβολία, προερχόμενη από τα βάθη της ελληνικής κομμουνιστικής και μετακομμουνιστικής Αριστεράς, από το ιστορικό της υποσυνείδητο, ας πούμε»...

 

Συνεχίζοντας… ψυχαναλυτικά, οφείλουμε να προσθέσουμε ότι και στις δυό διασπαστικές φάσεις του ΣΥΡΙΖΑ (και σ’ αυτήν του 2015 αλλά και στην τωρινή) η συγκεκριμένη αμφιβολία εκδηλώθηκε με συμπτώματα που προσομοιάζουν με τα συμπτώματα πάσχοντος από ναρκισσισμό ατόμου… «Ένας νάρκισσος είναι ένα άτομο που στην ουσία έχει πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση», μας πληροφορεί η ψυχανάλυση…

 

«Κάτω από το προσωπείο του δυνατού, γεμάτου αυτοπεποίθηση (σ σ: αυτοπεποίθηση… αστική ή μη, για να μην κάνετε απρεπείς σκέψεις) και μοναδικού ατόμου, κρύβεται ένα μοναχικό, φοβισμένο και ασθενές εγώ», προσθέτει,  και καταλήγει ως εξής: «Όταν το περιβάλλον ενός νάρκισσου  απορρίπτει τις συμπεριφορές του, αντιδρά με καταστροφικό θυμό, απομόνωση, κατάθλιψη, αυτοκαταστροφική, εν γένει, συμπεριφορά»…

 

*******

Αναμφίβολα, η ελληνική κομμουνιστική και μετακομμουνιστική Αριστερά και οι ομαδοποιημένες παραφυάδες της, εντός του ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα («Αριστερή Πλατφόρμα», «Ομπρέλα», «53+» κλπ. κλπ.), πάσχει από πολιτικό και ιδεολογικό ναρκισσισμό (και δικαίως, εν πολλοίς), μια «διαταραχή» κεκτημένη κατά τη διάρκεια του επικού – ηρωικού βίου της: σαν τον Νάρκισσο είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της, ασχολείται υπέρμετρα με την εικόνα που δείχνει στους άλλους, ζει για να θαυμάζεται και να αυτοθαυμάζεται, να λατρεύεται από τον περίγυρο της, να εξυμνείται για την απαράμιλλη προσήλωσή της στις κομματικές ηθικές αρχές και τα δόγματα, και από τους πολιτικούς αντιπάλους της, ακόμα…

 

Πράγμα που συμβαίνει – συνέβαινε, από τον εμφύλιο και μετά, από την έξοδό της στην ημιπαράνομη κοινοβουλευτική νομιμότητα του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς – από το 1951, με το ΚΚΕ «κρυμμένο» μέσα στην Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), μέχρι τη δικτατορία και, μετά απ’ αυτήν, στην μεταπολιτευτική κοινοβουλευτική νομιμότητα (ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού, ΕΑΡ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ). Προφανώς, επειδή όλα αυτά τα χρόνια ήταν και παρέμενε μικρή (στα όρια της ελάσσονος αντιπολίτευσης πάντα) και δεν απειλούσε το δίπολο των κυβερνητικών κομμάτων, ΕΡΕ και Ένωση Κέντρου προδικτατορικά, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη μεταπολίτευση…

 

Από το 2012 και μετά όμως που, υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, η Αριστερά  μεγάλωσε και φάνηκε να αγγίζει την κυβερνητική εξουσία επί ίσοις όροις, τέρμα οι αγάπες και τα… λουλούδια των αντιπάλων παραδοσιακών κυβερνητικών κομμάτων (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) για την  κυβερνητική, πια, Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα: λυσσαλέος στόχος των διαπλεκομένων πολιτικών και μιντιακών κυβερνητικών δυνάμεων που, παραδοσιακά μέχρι τότε, εκπροσωπούσαν τις εκάστοτε οικονομικές ελίτ της χώρας, γίνεται η αποτροπή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης Τσίπρα. Το «μπαστάρδεμα» της, (το λίφτινγκ των προγραμματικών εφαρμογών της) με νεοφιλελεύθερες ενέσεις «συναίνεσης»…

 

*******

 «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς!», φώναζαν (ενθουσιασμένοι από την πτώση της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου) οι δογματικοί κομματικοί συριζαίοι, το απόγευμα μιας Δευτέρας του 2014 – 2015 σε μια   ιστορική προεκλογική συγκέντρωση στελεχών στο «Σινέ Κεραμεικός». «Ήρθε η ώρα του λαού», «διόρθωνε» από το βήμα της αίθουσας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, με το ένστικτο του κυβερνητικού πια, και όχι του κομματικού ηγέτη – του εν δυνάμει πρωθυπουργού όλων των Ελλήνων…       

 

Φυσικά και είχε έρθει η ώρα της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα για την ακρίβεια, αλλά όταν η Αριστερά επευφημεί την Αριστερά επευφημεί τον εαυτό της, αυτοθαυμάζεται και, αυτό είναι το άκρον άωτον του πολιτικού ναρκισσισμού. Και είπαμε, σύμφωνα με την ψυχανάλυση, «πίσω από τον αυτοθαυμασμό του νάρκισσου κρύβεται ένα μοναχικό, εσωστρεφές και ενίοτε αυτοκαταστροφικό ΕΓΩ».

 

Εντάξει, πέρα από τούτη τη φιλοπαίγμονα ψυχαναλυτική παρέκβαση, θέλω να πω αυτό: στη τοτεινή όπως και στην τωρινή, για τον ΣΥΡΙΖΑ, συγκυρία, ο παραδοσιακός ναρκισσισμός της Αριστεράς μπορεί, πράγματι, να αποβεί αυτοκαταστροφικός, και διασπαστικός…

 

Και βέβαια, αντικυβερνητικός, ιδιαίτερα αν εκδηλώνεται ομαδοποιημένος, εσωκομματικά αλλά και δημόσια, με αυτοαναφορικές συμπεριφορές και αντί – ηγετικούς δογματισμούς τύπου Λαφαζάνη & ΣΙΑ τότε, τύπου Τσακαλώτου & ΣΙΑ τώρα…

Συμπεριφορές και δογματισμούς που λειτουργούν αντισυσπειρωτικά για τους εκτός των «τειχών» του κόμματος και της Αριστεράς πολίτες, υπονομεύοντας καθοριστικά τους υπαρξιακούς στόχους ενός κυβερνητικού κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα τότε, και ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη τώρα.    

 

 

 

Κυβερνητική Αριστερά, ώρα μηδέν: μια τελευταία ματιά στις πίσω σελίδες του ΣΥΡΙΖΑ

Κομμάτια και θρύψαλα από το χρονικό ενός κόμματος που δεν ενώθηκε ποτέ…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Οι αποχωρήσεις των Σταθάκη, Βούτση, Σκουρλέτη και των άλλων… παιδιών της «Ομπρέλας» που προαναγγέλλεται ότι θα ακολουθήσουν το Σαββατοκύριακο (αφού ρίξουν τις τελευταίες… μπαλωθιές τους στη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής) διαβάζονται και ως θετική εξέλιξη. Αρκεί ο «αναγνώστης» να είναι απαλλαγμένος από κομματικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις, από δογματικές εμμονές και ιδεοληψίες. Να ζει στο πολιτικό παρόν.

Τότε θα μπορέσει να «διαβάσει» την αποχώρηση από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως απόδραση από την πραγματικότητα, ως λιποταξία από το παρόν. Και, εν τέλει , ως απαλλαγή από ένα ανώφελο βάρος: ως απελευθέρωση των «δυνάμεων του πραγματικού» (του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ που συνεχίζει) από τις «δυνάμεις του φανταστικού» (του ΣΥΡΙΖΑ της «Ομπρέλας» που απέδρασε).

Τότε, ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορέσει να γίνει ένα ενιαίο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, όπως το ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας, και το πάλευε από το 2019 και εντεύθεν: «Να μη φοβηθούμε να ανοίξουμε, να μεγαλώσουμε, να αλλάξουμε… Να εμπιστευτούμε τον κόσμο που τόσες φορές εμπιστεύτηκε τον ΣΥΡΙΖΑ…. Να εργαστούμε για τον μετασχηματισμό του κόμματος χωρίς καχυποψίες, και με ανοιχτή καρδιά…».  

Και όπως το θέλει και ο Στέφανος Κασσελάκης και το παλεύει τώρα: Δε θα κάνω πίσω! Θα τιμήσω την εντολή που έλαβα πλήρως. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ένα υγιές, ενιαίο κόμμα, όπου η μόνη τάση θα είναι η δημοκρατία από τη βάση…

*******

Ωστόσο, πριν γυρίσει – αν, πράγματι, γυρίσει – οριστικά η σελίδα του ΣΥΡΙΖΑ των  ασυνεπών μειοψηφιών (με τις «συνιστώσες» που δεν αυτοδιαλύθηκαν ποτέ, που μετασχηματίστηκαν απλώς σε οργανωμένες… τάσεις – φράξιες, δηλαδή – με τους κωδικούς «Ομπρέλα», «53+», «6+6» κλπ.), αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στις «πίσω του σελίδες», που λέει κι ο ποιητής. Να διαβάσουμε το λαϊκό δοκίμιο υπό τον τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που δεν υπήρξε ποτέ ως ενιαίο κόμμα»:

Στη θεωρία, ο ΣΥΡΙΖΑ συστήθηκε ως ένα πείραμα οργανωτικής συνύπαρξης των εκτός ΚΚΕ κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών σχημάτων της Αριστεράς. Ως ένα «πολυτασικό» μεν, πολιτικά και οργανωτικά ενιαίο δε, κόμμα… Στην πράξη, ωστόσο, οι περισσότερες τάσεις μονιμοποίησαν τα σχήματά τους λειτουργώντας ως μικρογραφίες κομμάτων εντός του κόμματος: με κάθετη οργανωτική δομή, ακόμα και με ημιπαράνομα διοικητικά όργανα και δική τους πειθαρχία…

Έτσι, μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού του κόμματος, όλα τα προηγούμενα χρόνια (ιδιαίτερα όσο η κυβερνητική εξουσία ερχόταν πιο κοντά – κι ακόμα αργότερα, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Τσίπρα και μετά απ’ αυτήν, ως την έξοδό του από την ηγεσία του κόμματος), απεδύετο σε μια προσπάθεια επικράτησης του μικρού μαγαζιού του καθενός: όπου, ο καθείς και η… τάση του, θεωρούσαν ότι είχαν την πιο έγκυρη προσέγγιση στο πώς κλίνεται το επίθετο «αριστερός». Δογματικά, εντός των τειχών, σε πολιτικά και στρατηγικά απροσμέτρητη απόσταση από την σύγχρονη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα…

*******

Εντάξει, διαβάζοντας ως πλήρες αφήγημα τις… πίσω σελίδες του ΣΥΡΙΖΑ, κινδυνεύουμε να ξυπνήσουμε στις ευρωεκλογές της 6^ης Ιουνίου 2024  μπροστά σε ένα βιβλίο με μαύρες μπροστινές σελίδες: με ανύπαρκτο, διαλυμένο εις τα εξ ων συνετέθη τον ΣΥΡΙΖΑ, και να μάθουμε ότι αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της συνόδου της ΚΕ του… σημερινού Σαββατοκύριακου. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στους τίτλους δυό βασικών κεφαλαίων του δοκιμίου υπό τον τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που δεν υπήρξε ποτέ ως ενιαίο κόμμα»:

1) Καμιά επαφή με την πραγματικότητα: τα στελέχη ορισμένων «τάσεων» (με πρώτη και καλύτερη την «Αριστερή Πλατφόρμα» και δευτερότριτες την «Ομπρέλα» και τους «53+» ) δεν κατάφεραν ποτέ να σπάσουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος, στο οποίο παρέμειναν περίκλειστοι από την εποχή της ΚΝΕ και του σοβιετικού μοντέλου, ή του «ΚΚΕ εσωτερικού» και των μεταλλάξεών του («ΑΚΟΑ», «ΣΥΝ» κλπ.) και να βγουν στον 21ο αιώνα: να δουν την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, που είναι πραγματικότητα ευρωπαϊκή και παγκόσμια, χωρίς παρωπίδες.

2) Η σχέση κόμματος – κυβέρνησης, μια αχαρτογράφητη περιοχή: το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Τσίπρας και η παρέα του βρέθηκαν να κυβερνούν υπό την καχύποπτη… στήριξη ενός αδύναμου κομματικού κορμού ασύντακτων (πολιτικά – ιδεολογικά) δυνάμεων με ασταθή άκρα, αποτελούμενα από ένα συνονθύλευμα συντεταγμένων ιδεολογικών αποκλίσεων…

Ακόμα και βουλευτές και υπουργοί πολιτεύονταν ως αντιπολιτευόμενοι εκπρόσωποι των συντεταγμένων, αυτών, αποκλίσεων: ανήμποροι, τότε, να προσλάβουν το συλλογικό πολιτικό «θέλω» των προοδευτικών Ελλήνων, το πλειοψηφικό κοινωνικό «θέλω», με τον τρόπο του φυσικού ηγέτη τους, και προέδρου του κόμματός τους,  και πρωθυπουργού τους, Αλέξη Τσίπρα – ανήμποροι, τώρα, να προσλάβουν το χρονισμένο συλλογικό πολιτικό «θέλω» της πλειοψηφίας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και του νεοεκλεγέντος προέδρου τους Στέφανου Κασσελάκη για μια νέα, δημοκρατική κυβερνητικής Αριστερά.

Ε, λοιπόν, γυρίζοντας τη σελίδα στο παρόν, και ενώ εξελίσσεται η σύνοδος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, ας «διαβάσουμε»  τις αποχωρήσεις των Σταθάκη, Βούτση, Σκουρλέτη και των άλλων… παιδιών της «Ομπρέλας» ως απόδραση από την πραγματικότητα, ως λιποταξία, ως απαλλαγή από ένα ανώφελο βάρος, ως απελευθέρωση των «δυνάμεων του πραγματικού»: του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ που, ενωμένος, θα συνεχίσει το ταξίδι μέλλον.  

 

 

 

 

 

ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ: ο πόλεμος των δυνάμεων του «φανταστικού» ενάντια στις δυνάμεις του πραγματικού κορυφώνεται…

 

Οι… διακαναλικοί εκπρόσωποι της «Ομπρέλας» και των «53+» κλιμακώνουν τις επιθέσεις τους ενάντια στο ίδιο το κόμμα τους, τον ίδιο τον πρόεδρό τους 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Το πρωϊνό της περασμένης Τετάρτης, την ώρα που ο Στέφανος Κασσελάκης, στο πρώτο κιόλας θεσμικό του τετ – α – τετ με τον πρωθυπουργό, έδινε απτά δείγματα αριστερής – προοδευτικής πολιτικής γραφής, πρεσάροντάς τον για την άμεση αναγκαιότητα εξυγίανσης του κράτους δικαίου με 4 to the point μεταρρυθμίσεις, οι εκπρόσωποι των «ηττημένων» εκπροσώπων των ασυνεπών εσωκομματικών μειοψηφιών και οι παραπεφθέντες στην επιτροπή δεοντολογίας του κόμματος με το ερώτημα της διαγραφής «λοχαγοί» τους, συνέχισαν να ροκανίζουν την αρχηγική επάρκειά του προέδρου του κόμματός τους στο παρακομματικό παρασκήνιο αλλά και στο τηλεοπτικό προσκήνιο: «Ποιος θα πρωτοεμφανιστεί στον ΣΚΑΪ να πείσει για τον κατακερματισμό… Ποιος θα διαγράψει ποιον από το Libro d’ Oro της Αριστεράς ή από το κόμμα… Ποιος θα συνεχίσει τις καταγγελίες για τρολ και υπόγες», όπως έγραφε την ίδια μέρα, μια «βαριά» συριζέϊκη πένα… 

«Ωραία τα λέει ο πρόεδρος, αλλά ενότητα με διαγραφές δεν γίνεται», δήλωνε την προηγουμένη (μετά την δεύτερη, κατά γενική ομολογία πολιτικά μεστή και άκρως ενωτική ομιλία του κ. Κασσελάκη στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ), ο Ευκλείδης Τσακαλώτος∙ ξύνοντας πληγές που και ο ίδιος, τα μάλα συνέβαλλε να ανοίξουν, πριν και μετά την διαδικασία της εκλογής Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ... 

Ξεχνώντας, προφανώς, ότι η έννοια «ενότητα» προϋποθέτει οριστικά (ως ιδιότητα) την έλλειψη αποσχιστικών ή διαιρετικών τάσεων. Ότι σηματοδοτεί ένα σύνολο πραγμάτων ή στοιχείων που συνδέονται τόσο στενά μεταξύ τους, ώστε να υπάρχουν ως ένα ενιαίο και αδιάσπαστο ή αδιαίρετο σύνολο… 

 ******* 

Σ’ αυτό το πλαίσιο, με τον πρωθυπουργό στο πικ της συμφεροντολογικής αλαζονείας του να κάνει του κεφαλιού του χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διαπομπευόμενο από τους ηττημένους εσωκομματικούς αντιπάλους του να προσπαθεί – για πρώτη φορά επίσημα – να του βάλει φρένο, ο κόσμος της αριστεράς βιώνει τα δραματικά, εντός του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, δρώμενα ως το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου του «φανταστικού» εντός του «πραγματικού»: 

"Το ιδεολογικό είναι το φανταστικό", έλεγε ο Μαρξ, καθώς περιέγραφε, μετά τον Φόιερμπαχ, τη θρησκευτική ιδεολογία: το ιδεολογικό είναι κατασκευασμένο από συνειδήσεις που, μην μπορώντας να υποφέρουν την πραγματική τους κατάσταση, της δυστυχίας και των αντιφάσεων, προβάλλουν σ' ένα ονειρεμένο μακρινό μέλλον (μέλλον θρησκευτικό, μέλλον αισθητικό, αλλά επίσης μέλλον ηθικό και πολιτικό) μια ιδεατή σύμπνοια – μια θρησκεία, μια ιδεολογία». 

Λοιπόν, που λέτε, ο κόσμος της αριστεράς – η πλειονότητα των μελών και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλετε – παρακολουθεί έκπληκτος τις ασυνεπείς μειοψηφίες («Ομπρέλα», «53+», κ.α.), τα στελέχη τους – αρκετά εκ των οποίων διετέλεσαν βουλευτές και υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα, να πολιτεύονται ως μέλη γκρουπούσκουλων της καταγγελτικής αριστεράς του 20ου αιώνα∙ παραμένοντας περίκλειστα στο ιδεοφαντασιακό κέλυφος της «ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς» της δεκαετίας 1970 – 1980… 

Να μην εκσυγχρονίζονται, να μην έχουν καμιά επαφή με τη σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, να την βλέπουν με δογματικές παρωπίδες, υπό το πρίσμα της (ξεχωριστής, βέβαια, για την εποχή της) ένδοξης κομμουνίστριας Ρόζας Λούξεμπουργκ: στην αστική κοινωνία, ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης…

 ******* 

Και καθώς, με την εκλογή Κασσελάκη, το πραγματικό ζωντανεύει και… απειλεί το «φανταστικό» των ασυνεπών μειοψηφιών – το περίκλειστο στο ιδεοφαντασιακό κέλυφος της «ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς» της δεκαετίας 1970 – 1980 «ιδεολογικό» των συμπεριφερόμενων ως ιδιοκτητών του ΣΥΡΙΖΑ ασυνεπών μειοψηφιών, δηλαδή – οι διάσημοι πια διακαναλικοί ρήτορες και προφήτες – εκπρόσωποί του, Τσακαλώτος, Φίλης, Βίτσας, Σκουρλέτης, Δρίτσας, κ.ο.κ., εξακολουθούν να βγαίνουν και να ξεσαλώνουν ενάντια στο «πραγματικό»… 

Ενάντια στο ίδιο το κόμμα τους – την πλειονότητα των μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ, στον ίδιο τον πρόεδρό τους, στον ίδιο τον εαυτό τους, στην πραγματικότητα: «Ποιος θα πρωτοεμφανιστεί στον ΣΚΑΪ να πείσει για τον κατακερματισμό… Ποιος θα διαγράψει ποιον από το Libro d’ Oro της Αριστεράς ή από το κόμμα… Ποιος θα συνεχίσει τις καταγγελίες για τρολ και υπόγες», όπως έγραφε, προ ημερών, εκείνη η βαριά συριζέϊκη πένα που σας έλεγα… 

Τίποτε άλλο από εμένα. Η επανάληψη, μόνο, μιας φράσης εκπροσώπου των δυνάμεων του «πραγματικού» που σαρκάζει τις δυνάμεις του «φανταστικού»: Καμιά φορά δεν είναι κακές οι διασπάσεις. Το 2015 υπήρξε μια διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ και τα πράγματα προχώρησαν μπροστά: απελευθέρωσε τον Αλέξη Τσίπρα από τα ακραία ιδεοληπτικά βαρίδια και έτσι μπόρεσε να πραγματώσει το έπος της κυβερνώσας προοδευτικής αριστεράς 2015 – 2019.

Το... Ευκλείδιο θεώρημα για τις διαγραφές και την κουλτούρα της Αριστεράς, μπάζει από παντού...

Από το ΚΚΕ και την ΕΔΑ ως το ΠΑΣΟΚ και τον «ΣΥΝ», οι διαγραφές ήταν στην... ετήσια διάταξη 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Ο αποκεφαλισμός δεν περιλαμβάνεται στην κουλτούρα της Αριστεράς», δήλωσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, σχολιάζοντας τη «διαγραφή» των Φίλη – Σκουρλέτη – Βίτσα από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, Στέφανο Κασσελάκη. Είναι προφανές ότι ο συμπαθής εκπρόσωπος της εσωκομματικής τάσης – ή ομάδας, ή συνιστώσας, ή φράξιας – του ΣΥΡΙΖΑ με τον κωδικό «53+», αφαιρεί από την «κουλτούρα της Αριστεράς» το ΚΚΕ, την ΕΔΑ, το ΠΑΣΟΚ και, σε κάποιες εκδοχές του, τον «Συνασπισμό της Αριστεράς», κόμματα στα οποία οι διαγραφές ήσαν, αν όχι σε ημερήσια, σε… ετήσια διάταξη. 

Συρρικνώνοντας έτσι την κουλτούρα της Αριστεράς στην τάση με το ξεθωριασμένο ιδεολογικό χρωματολόγιο των «ριζοσπαστικών» μετεξελίξεών του ΚΚΕ εσωτερικού, που ο ίδιος εκπροσωπεί: την τάση ( ή ομάδα, ή συνιστώσα, ή φράξια) με τον κωδικό «53+». Κάνοντας το... Ευκλείδειο θεώρημα για τις διαγραφές και την κουλτούρα της Αριστεράς να  μπάζει από παντού… Και κανοντας κατανοητό εκείνο το, αλήστου μνήμης, Ευκλείδειο ακατανόητο SOS, περί κινδύνου επιμολύνσεων του ΣΥΡΙΖΑ απ’ τον ιό… Pasokification που, μετά την εκλογική ήττα (32%) του 2019, δημοσίως απηύθυνε… 

Τότε που ο Αλέξης Τσίπρας ζητούσε την εμπιστοσύνη του ηγετικού πυρήνα και των μελών του ΣΥΡΙΖΑ για τον σοσιαλδημοκρατικό μετασχηματισμό του κόμματος: «Να μη φοβηθούμε να ανοίξουμε, να μεγαλώσουμε, να αλλάξουμε… Να εμπιστευτούμε τον κόσμο που τόσες φορές εμπιστεύτηκε τον ΣΥΡΙΖΑ…. Να εργαστούμε, χωρίς καχυποψίες και με ανοιχτή καρδιά, ώστε το 3ο Συνέδριο να είναι ιστορικό για την Αριστερά, στην Ελλάδα και την Ευρώπη»…

 ******* 

Τώρα, ο… συμπαθής ηττημένος των εσωκομματικών εκλογών της 24ης Σεπτεμβρίου για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, μεταβάλλοντας το αίτημα διαγραφής των κατά συρροή χυδαίων τηλε – υβριστών (Φίλη – Σκουρλέτη – Βίτσα) του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου τους σε «αποκεφαλισμό»(!) ζητάει από τον κ. Κασσελάκη την άρση του αιτήματος διαγραφών. Μεθοδεύοντας στο παρασκήνιο τον… αποκεφαλισμό του!.. Παρέα με τους… «αποκεφαλισθέντες» (Φίλη – Σκουρλέτη – Βίτσα) και τις τάσεις ή ομάδες, ή φράξιες των οποίων ηγούνται… 

Ως εδώ: Η πολιτική και δημοσιογραφική αισθηματική μου αγωγή δεν μου επιτρέπει να μιλήσω εντελώς ανοιχτά, να δώσω την κατάθεσή μου, να διατυπώσω τους υποκειμενικούς αφορισμούς μου για τους «διαγραφέντες» από τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και τις ασυνεπείς μειοψηφίες πίσω τους,πρόσωπα (και πράγματα) που γνωρίζω άπταιστα, από πρώτο και… δεύτερο χέρι, πρόσωπα (και πράγματα) που αμφισβητούσαν διαχρονικά «το γελαστό παιδί», όπως ωραία το διατύπωνε, στη φάση της διάσπασης του 2015, ο παιδικός μου φίλος και συναγωνιστής από τον καιρό των Λαμπράκηδων, Στέλιος Παππάς: τώρα, σε ρόλους πρωταγωνιστών της… διαχρονικής (2015 – 2023) συστημικής τηλεοπτικής υπερπαραγωγής «Όλοι εναντίον Τσίπρα» (που, απόντος του Αλέξη Τσίπρα, αναγεννήθηκε υπό τον τίτλο «Όλοι εναντίον Κασσελάκη») ξημεροβραδιάζονται στα πλατό των διαπλεκομένων ή μη καναλιών, κουρσεύοντας φρούδες προσδοκίες ανανέωσης των χαμένων κομματικών, βουλευτικών και υπουργικών μισθών και επιμισθίων τους…

 ******* 

Ούτε κουβέντα παραπάνω. Ενδύομαι μόνο, με σεβασμό, κάποια σπαράγματα εκφρασμένων αισθημάτων (σ σ: για την τραγωδία ΣΥΡΙΖΑ) του εξέχοντος καθηγητή Πολιτικών Επιστημών και πρώην υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά: 

 

● Υπάρχει σαράκι στον ΣΥΡΙΖΑ που τον τρώει, δημοσιογράφοι και Μέσα παίζουν τον ρόλο που θέλουν οι φράξιες ● Στην ζωή μου δεν έχω ξαναγνωρίσει κανάλι που δεν είναι στρατευμένο για μια παράταξη, όπως την δημοκρατική, ούτε καν υποστηρικτικό σε ένα κόμμα, να στηρίζει μια φράξια ενός κόμματος με πάθος και ειρωνεία σε βάρος εκείνων που δεν γουστάρουν ● Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία, είναι φορέας των απόψεων μιας ομάδας και λειτουργεί προς όφελος της στρατηγικής της διάσπασης ● Προσπαθεί αυτό το κανάλι συστηματικά να παρέμβει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και να υπηρετεί την μειοψηφία του ● Λένε κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ “εγώ που έκανα μεγάλους αγώνες” … Ποιούς αγώνες; Έχεις γίνει από φοιτητής υπουργός, και κοκορεύεσαι για μεγάλους αγώνες στην Αριστερά που έχει ματώσει; Λίγη σεμνότητα... ● Λες «δεν ξέρεις εσύ από εξωτερική πολιτική, εγώ ξέρω»... Που την έμαθες εσύ, δηλαδή, την εξωτερική πολιτική; Ποιος σου την δίδαξε…». 

Κλείνω με ένα απόσπασμα σχολίου ενός αποστασιοποιημένου παρατηρητή του συριζέϊκου εμφυλίου, διαδικτυακού φίλου, που αφορά στην αλαζονεία των στελεχών των «53+» και της «Ομπρέλας»: «Η κριτική είναι πάντοτε πιο εύκολη από την αυτοκριτική. Παρά την εντυπωσιακή ήττα της, η εσωκομματική αντιπολίτευση πολιτεύεται με την ίδια αλαζονεία, ωσάν να της χρωστάει η ιστορία… Και με την ίδια ουσιοκρατία που χαρακτηρίζει την πλειονότητα της αριστεράς – περιφέρει την αριστερή της ταυτότητα σαν λείψανο αγίου, απαιτώντας από τους πιστούς να της αποτίσουν φόρο τιμής».

Σφαγές αμάχων made in USA: από τη «Σάμπρα και Σατίλα» του Αριέλ Σαρόν, ως το έγκλημα του Μπενιαμίν Νετανιάχου στο Νοσοκομείο της Γάζας

Με τις ευλογίες του ευρωπαϊκού “Big 4” η εκκαθαριστική χερσαία εισβολή στη Γάζα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής     

Η «σφαγή» πεντακοσίων και πλέον Παλαιστινίων αμάχων στο  Νοσοκομείο Al-Ahli Arab Baptist Hospital της Γάζας – γυναικόπαιδων στην πλειονότητά τους – από τους άνδρες του Μπενιαμίν Νετανιάχου, παρομοιάστηκε από αρθρογράφους ευρωπαϊκών ΜΜΕ με τη σφαγή των δυόμισι χιλιάδων Παλαιστινίων αμάχων στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, τον Σεπτέμβριο του 1982. Υπερβολές...

Την σφαγή εκείνη είχε επιμεληθεί ο αλήστου μνήμης Ισραηλινός ηγέτης Αριέλ Σαρόν, ο οποίος, έκτοτε, παρομοιάζεται με τον σφαγέα των Εβραίων της Βαρσοβίας, υποστράτηγο των Ες Ες Στρόουπ και άλλους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς Ισραηλινών, ο Αριέλ Σαρόν ουδέποτε δικάστηκε, ούτε καταδικάστηκε, ως διακεκριμένος σφαγέας Παλαιστινίων.

Σύμφωνα με τους χρονογράφους του 20^ού αιώνα, η μοναδική τιμωρία του «σφαγέα» της Σάμπρα και Σατίλα ήταν «θεόσταλτη»: υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία στις 4 Ιανουαρίου 2006 και βυθίστηκε σε κώμα. Τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου παρουσίασε γάγγραινα του πεπτικού συστήματος, ένα τμήμα από το οποίο του αφαιρέθηκε… Έκτοτε, η κατάστασή του παρέμενε μη αναστρέψιμη και οι οκταετείς άοκνες προσπάθειες των γιατρών να τον «ξυπνήσουν» απεδείχθησαν μάταιες: την 11^η Ιανουαρίου του 2014 κατέληξε. Ως εκ τούτου, καταρρίπτονται οι φήμες που φέρουν τον παραπάνω σφαγέα να επιμελείται τις διαρκώς, έκτοτε, επαναλαμβανόμενες ισραηλινές επιχειρήσεις στη Λωρίδα της Γάζας.

*******

Τη «σφαγή» ετούτη (την προχθεσινή εξόντωση πεντακοσίων και πλέον αμάχων γυναικόπαιδων στο  Νοσοκομείο της Γάζας), όπως κι εκείνη της 13^ης Μαΐου 2018 (58 νεκροί και 2.700 τραυματίες Παλαιστίνιοι διαδηλωτές κατά της εγκατάστασης της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ) επιμελήθηκε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο αποκαλούμενος και «γιος» του σφαγέα αμάχων στη Σάμπρα και Σατίλα, Αριέλ Σαρόν. Και «αδελφός» του ηθικού αυτουργού της σφαγής των αμάχων διαδηλωτών, του Aμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, από το 2018. Και «ξάδελφος» του αρωγού της σφαγής αμάχων στο νοσοκομείο της Γάζας, του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάϊντεν, από προχθές…

Σφαγείς αμάχων κι αυτοί, εξ ιστορικής... αγχιστείας: οι τεχνικές των νεότερων σφαγών Παλαιστινίων – συμπεριλαμβανομένης της προχθεσινής – διαφέρουν αισθητά, ως πλέον εκσυγχρονισμένες, από τις τεχνικές που εφαρμόσθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα. Οι οποίες, ωστόσο, μπορούν να συγκριθούν με τις τεχνικές σφαγής που εφαρμόστηκαν από τον αμερικανικό στρατό στη διάρκεια των επιχειρήσεων γενοκτονίας της φυλής των Απάτσι, του 1862, του 1869 και του 1871: οι Αμερικανοί σφάζουν Ινδιάνους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους, οι Ισραηλίτες σφάζουν Παλαιστίνιους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους...

*******

Από το 1945 και εντεύθεν, οι ΗΠΑ προσπάθησαν (επιτυχώς ή ανεπιτυχώς) να ανατρέψουν πάνω από 40 ξένες κυβερνήσεις και να συντρίψουν περισσότερα από 30 λαϊκά-απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονταν εναντίον αφόρητων καθεστώτων. Στην πορεία, οι ΗΠΑ προκάλεσαν τον θάνατο αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ καταδίκασαν πολύ περισσότερους σε μια ζωή ματωμένη, γεμάτη οδύνη και απόγνωση.

Ανάμεσα στους τελευταίους, προεξέχουσα θέση κατέχουν, διαχρονικά, τα μέλη των παλαιστινιακών απελευθερωτικών κινημάτων. Οι Παλαιστίνιοι... τρομοκράτες, όπως αποκαλούνται από τα αδελφά καθεστώτα ΗΠΑ - Ισραήλ και τους προέδρους τους: ο αμερικανόθρευτος γιος του σφαγέα Αριέλ Σαρόν, Μπενιαμίν Νετανιάχου (τον αποκαλώ γιο του σφαγέα της Σάμπρα και Σατίλα επειδή υπήρξε ο ιδεολογικός και πολιτικός του μέντορας), είναι ο εφευρέτης του ιδεολογήματος «τρομοκράτης - τρομοκρατία», και ο μεταδότης του στην αμερικανική πολιτική ελίτ της δεκαετίας 1970 - 1980 (Τζορτζ Μπους, Τζορτζ Σουλτς κ.ά.) με αφετηρία το περίφημο συνέδριο του «Ινστιτούτου Τζόναθαν».*

Κάπως έτσι προκύπτει αυτό που εξ αρχής προσπαθώ να πω, ότι η τεχνοτροπία, ας την πούμε, των Ισραηλινών σφαγέων είναι περισσότερο αμερικάνικη παρά χιτλερική – συγγνώμη, ευρωπαϊκή ήθελα να πω. Έτσι, αν και οφείλουν την κρατική – και την εδαφική τους, βέβαια – υπόσταση, στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και... βλέψεις, το ιμπεριαλιστικό τους... know how (τα μέσα σφαγής, οι τεχνικές, ο εν γένει πολεμικός τους «πολιτισμός») είναι made in USA.

*******

Made in USA, άλλωστε, είναι και η τερατώδης υπεροπλία του Ισραήλ απέναντι στο σύνολο των κρατών της Μέσης Ανατολής. Καθώς και η συντήρηση της εδαφικής και κρατικής του υπόστασης, η νομιμοποίηση των δεκάδων πολεμικών εγκλημάτων του κατά του «παλαιστινιακού κράτους». Με δυο λόγια, το Ισραήλ είναι κάτι περισσότερο από «το μακρύ χέρι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή»: το Ισραήλ είναι Αμερική!  Από το 2018 και με ιδιόκτητο σπίτι (το «σπίτι του... Τραμπ», την αμερικανική πρεσβεία δηλαδή) στην Ιερουσαλήμ!

Κι ας οφείλει την κρατική και την εδαφική του υπόσταση στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και... βλέψεις. Κι ας είναι, ίσως, αυτός ο λόγος που ο λαός του Ισραήλ βιώνει τον κόσμο με τον τρόπο που, κατά τον Ζαν Μπωντριγιάρ, τον βιώνουμε κι εμείς οι Ευρωπαίοι: είμαστε καταδικασμένοι στο φανταστικό και στη νοσταλγία για το μέλλον, την ώρα που οι Αμερικανοί κατοικούν μέσα στην αληθινή φαντασία, δίνοντάς της τη μορφή της πραγματικότητας.

Όσον αφορά τους Ισραηλινούς ηγέτες, βρόμικη και η φαντασία τους, βρόμικη και η πραγματικότητά τους, η κατά συρροή σφαγή Παλαιστινίων αμάχων made in USA. Με τους Ευρωπαίους ηγέτες να τους κρατάνε διαχρονικά το… φανάρι, στοιχημένοι πίσω απ’ τον εκάστοτε Αμερικανό πρόεδρο. Όπως τις μέρες αυτές, μετά την μεγάλη «σφαγή» στο Νοσοκομείο της Γάζας…

Όπου, τέσσερα απ’ τα «πεντάδυμα» («the Quint», όπως ονομάζουν οι στρατηγικοί αναλυτές τους Μπάιντεν (ΗΠΑ), Σολτς(Γερμανία), Σούνακ (Ηνωμένο Βασίλειο) και Μελόνι (Ιταλία), πήραν ήδη θέση παρά τω σφαγέα, με τα… φανάρια τους ανά χείρας. Μόλις περάσει κι ο τελευταίος των «πεντάδυμων» (σ σ: ο Μακρόν της Γαλλίας) από το γραφείο του Νετανιάχου, τότε θα ξεκινήσει, λένε, η χερσαία επίθεση στη Γάζα: «Θα είμαστε ακριβείς και θανατηφόροι και θα συνεχίσουμε μέχρι να ολοκληρώσουμε την αποστολή» δήλωσε ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας. Βάλτε εσείς τη λέξη «σφαγή» στη λέξη «αποστολή» και κάντε το εικόνα…

* Ιδιωτικό Ίδρυμα με αντικείμενο την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», αφιερωμένο στη μνήμη του αδελφού του Μπενιαμίν Νετανιάχου, Τζόναθαν

Η αποχή (50 – 70%) ως σημείο λαϊκής αποστροφής για τους πολιτικούς και τις ασκούμενες απ’ αυτούς πολιτικές

 Σε μια απ’ τις βαθύτερες κρίσεις της ιστορίας τους, τα κόμματα της Δημοκρατικής Παράταξης

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Πρωταγωνίστρια σ’ αυτές τις εκλογές ήταν, αναμφισβήτητα, η αποχή… Κοντά στο 70%, λέει, έφτασε στον Δήμο Αθηναίων. Που σημαίνει ότι, την περασμένη Κυριακή, μόλις το 30% των κατοίκων της πόλης ξύπνησαν, πλύθηκαν, πήραν το πρωινό τους, το μεσημεριανό τους, το απογευματινό τους εν πάση περιπτώσει, και πετάχτηκαν στο εκλογικό τμήμα της γειτονιάς να ψηφίσουν τον δήμαρχο της καρδιάς τους. Οι υπόλοιποι απέστρεψαν το βλέμμα από τις κάλπες και συνέχισαν την σαββατοκύριακη ρουτίνα τους.

«Μπακογιάννης Κωνσταντίνος… 41%», έγραψαν την επομένη οι εφημερίδες. Που πάει να πει πως ο γιός της Ντόρας έλαβε το 41% του 30% των Αθηναίων που πλύθηκαν, πήραν το πρωινό τους, το μεσημεριανό τους, το απογευματινό τους εν πάση περιπτώσει, και πετάχτηκαν στο εκλογικό τμήμα της γειτονιάς να ψηφίσουν τον δήμαρχο της καρδιάς τους, αλλά αυτό δεν το έγραψαν οι εφημερίδες.

Ούτε το έκαναν λιανά. Που πάει να πει πως δεν εξήγησαν ότι αφ’ ης ο γιός της Ντόρας… υπερψηφίστηκε από το 41% του 30% του εκλογικού σώματος του Δήμου Αθηναίων, σημαίνει ότι μόλις… ενάμισης στους δέκα Αθηναίους (57.800 από τους 449.902  εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους) τον ψήφισαν. Τώρα, αν τον ψήφισαν για δήμαρχο της… καρδιάς τους ή της τσέπης τους, θα σας γελάσω…

*******

Το δεύτερο, πάντως, είναι πιο πιθανό. Για σκεφτείτε το λίγο: βάλτε   τους μεγαλοεργολάβους και τις οικογένειές τους που έφαγαν το «παντεσπάνι» από το τετραετές  γκρέμισε – χτίσε των… μεγάλων περιπάτων, προσθέστε σ’ αυτούς τους δεκάδες υπεργολάβους και τους εκατοντάδες επωφελούμενους εργαζόμενους  και τις οικογένειές τους – αδέλφια, ξαδέλφια και λοιπούς συγγενείς, συνυπολογίστε την… μετακλητή πολιτική πελατεία του Μητσοτακέικου στις υπηρεσίες του Δήμου, καθαριότητα, κήπους, πάρκα, δημοτική αστυνομία, «Αθήνα 984 radio» κλπ, κλπ, πολλαπλασιάστε επί 4 ή επί 5 ή επί 6 σταθμίζοντας τις  κουμπαριές, τα άμεσα και έμμεσα ρουσφέτια κλπ, κλπ, και  φτάνετε  άνετα σ’ ένα νούμερο που αγγίζει το 41% του 30% του εκλογικού σώματος του Δήμου Αθηναίων. Τους 57.800 νοματαίους, δηλαδή, που ψήφισαν ως… δήμαρχο της καρδιάς τους τον Κώστα Μπακογιάννη.

Αν τώρα κάνουμε λιανά τις ψήφους που μάζεψε ο υποστηριζόμενος από τον ΣΥΡΙΖΑ υποψήφιος δήμαρχος Κώστας Ζαχαριάδης (έλαβε το 13,36% του 30% του εκλογικού σώματος του Δήμου Αθηναίων, που πάει να πει ότι τον ψήφισαν μόλις 18.668 από τους 449.902 εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους), συμπεραίνουμε ότι ούτε ένας στους δέκα απ’ τους 145.000 Αθηναίους που έσπασαν την αποχή  και πήγαν να ψηφίσουν την περασμένη Κυριακή, δεν τον ψήφισε.

*******

Αυτό αποδίδεται και στην εσωστρεφή αποχή από την πολιτική δράση της ξεκομμένης, ακόμα και από το εναπομείναν εκλογικό σώμα (17,8%) του ΣΥΡΙΖΑ μετά την παραίτηση Τσίπρα, μειοψηφικής κομματικής νομενκλατούρας. Παράδειγμα, εκείνη η… υποδειγματική φραξιονιστική συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας της 3ης Αυγούστου 2023, που αναπαριστά… θαυμάσια τους χρονίζοντες αλληλοσπαραγμούς μεταξύ διαφόρων συνιστωσών και «τάσεων», για κάθε είδους ιδεοφαντασιακές εξουσιαστικές αυταπάτες: με αποκορύφωμα εκείνη την απίστευτη ναρκισσιστική διελκυστίνδα  μεταξύ Φίλη και Ζαχαριάδη, με έπαθλο τη θέση του υποψηφίου δήμαρχου Αθηναίων∙ αφού προηγουμένως την είχαν… αδειάσει, εξαναγκάζοντας σε αποχώρηση τον σαφώς καταλληλότερο απ’ αυτούς για τη θέση, μπασκετμπολίστα Νίκο Παππά… Επειδή είχε υποδειχθεί από τον Αλέξη Τσίπρα!..       

Εν τέλει, η αποχή (από 50-70%) σε αναλυτικό συνδυασμό με το εκάστοτε αποτέλεσμα αποτυπώνει την κλιμάκωση της – κατά τα λοιπά, γενικευμένης – λαϊκής αποστροφής για τους πολιτικούς και την πολιτική που ασκούν οι ίδιοι και τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν, σε δημοτικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο.   

Ειδικότερα, η αποχή (70%) στο Δήμο Αθηναίων σε αναλυτικό συνδυασμό με τα αποτελέσματα, πέρα από την οριακή απαξίωση του Κώστα Μπακογιάννη, δείχνει και την μεγάλη αποστροφή για τους πολιτικούς και την πολιτική των κομμάτων της – ευρισκόμενης σε μια απ’ τις βαθύτερες κρίσεις της ιστορίας της – δημοκρατικής παράταξης, τον ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ και το ΠΑΣΟΚ – KΙΝΑΛ, αντίστοιχα…

ΥΓ: Παρ’ όλα αυτά, στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ η εσωστρέφεια συνεχίζεται: η εξουσιομανία των πολιτικών στελεχών της εσωκομματικής αντιπολίτευσης παραμένει αθεράπευτη, οι μάχες της καρέκλας, καμουφλαρισμένες με επικοινωνιακά ιχνοστοιχεία… μαρξισμού – λενινισμού, καλά κρατούν...  Σε βαθμό δικαίωσης ενός αιρετικού αφορισμού του Ιονέσκο για τους επαγγελματίες πολιτικούς Δύσης και Ανατολής: «Υπάρχουν δύο είδη ιδιοσυγκρασίας, η καλλιτεχνική και η επιστημονική. Υπάρχει επίσης ένα τρίτο είδος ανθρώπου, οι πολιτικοί...

»Αυτοί δεν μετέχουν καμιάς κουλτούρας. Θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας...».

     

Ραντεβού στα τυφλά με τις κάλπες της Κυριακής: Οι πιο «βουβές» αυτοδιοικητικές εκλογές από… καταβολής μεταπολίτευσης

Μεγάλοι απόντες της προεκλογικής περιόδου οι Πόλεις, οι Πολίτες και ο Δημοκρατικός Διάλογος

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Ήταν η πιο μουγκή, κουφή, βαρετή και αδιάφορη, η πλέον άχρωμη και άοσμη προεκλογική περίοδος αυτοδιοικητικών εκλογών που θυμάμαι, από… καταβολής μεταπολίτευσης. Άχρωμη και άοσμη τρόπος του λέγειν, αφού είχε το χρώμα της λάσπης που σκεπάζει τον θεσσαλικό κάμπο, μαζί και τους ανθρώπους του, τις πόλεις και τα χωριά του. Και την  οσμή της μπέικης… αντρίλας, που ξεχύθηκε απ’ τον καθημαγμένο Βόλο και κατέκλυσε απ’ άκρη σ’ άκρη το εγχώριο δημοτικό και περιφερειακό σύμπαν…        

«Μεγάλοι απόντες (σ σ: αυτής της προεκλογικής περιόδου), η Αθήνα, οι πολίτες και ο δημοκρατικός διάλογος», σχολίαζε προχθές στο Facebook,   ο υποψήφιος σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων με το ψηφοδέλτιο της «Ανοιχτής Πόλης», σκηνοθέτης Κυριάκος Αγγελάκος : «Θα πάμε στις κάλπες αγνοώντας τι σχέδια έχουν οι δημοτικές παρατάξεις για τα επόμενα 5 χρόνια», πρόσθετε, με το άγχος του ενσυνείδητου πολιτευόμενου πολίτη…

Ποιά σχέδια, και ποιες παρατάξεις; «Δυστυχώς η πολυπόθητη αυτονομία της τοπικής αυτοδιοίκησης (…) δεν έγινε ποτέ πράξη λόγω της βούλησης τόσο των κομμάτων όσο και της εκτελεστικής εξουσίας για πλήρη χειραγώγησή της», μας εισάγει στη σκοτεινή πλευρά της   αυτοδιοικητικής  μας παραμυθίας η  δικηγόρος Άννα Παπαδημητρίου – Τσάτσου (υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με τον συνδυασμό του Γιώργου Ιωακειμίδη), με ένα θαρραλέο κείμενό της στο ΑΠΕ – ΜΠΕ….

*******

Ακολούθως,  θέτει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων:  «Η Αυτοδιοίκηση πρώτου και δεύτερου βαθμού διαπερνάται οριζόντια και κάθετα από τις παθογένειες ετών που συμπυκνώνονται στο πελατειακό κομματικό σύστημα και στο απαράδεκτο θεσμικό πλαίσιο που χαρακτηρίζεται από συναρμοδιότητες και μια απίστευτη δόλια θεσμική θολούρα»…

Φως – φανάρι, η κομματικοποίηση των αυτοδιοικητικών εκλογών, δημοτικών και περιφερειακών – ειδικά των αυριανών εκλογών – είναι εμφανέστερη παρά ποτέ, κάτι σαν ντεζαβού των προηγηθέντων εθνικών εκλογών: «η Νέα Δημοκρατία αναμένεται να επιβεβαιώσει την κυριαρχία της και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, να ξαναβάψει μπλε τον ελληνικό χάρτη, όπως στις διπλές εθνικές εκλογές που προηγήθηκαν», προβλέπουν οι δημοσκοπικές εταιρίες…  

Θα  ξαναβγάλουν για δήμαρχο τον μεγάλο περιπατητή του μητσοτακέικου… κλέους, σκέφτομαι. Και για περιφερειάρχη το κέρινο ομοίωμα του πάπα της νεοδημοκρατικής αυτοδιοικητικής… αριστείας Γιώργου Πατούλη!..  Και θα ξαναβγάλουν, λέει, τον ανεκδιήγητο δήμαρχο της αφανισμένης πόλης του Βόλου που, «ανεβασμένος σε μια μπουλντόζα, φώναζε στην ερημιά -εκεί που δεν υπήρχε άνθρωπος- "ήρθε το φαΐ και το νερό! Ελάτε να πάρετε!"… Για την κάμερα, κάνοντας προεκλογικό σποτ, μπας και τον ξαναψηφίσει κανείς»…

Τον ίδιο «άνθρωπο» που σήκωσε χέρι και χαστούκισε διαμαρτυρόμενο πλημμυροπαθή. Και όταν τον εγκάλεσε για την αποτρόπαια πράξη του ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, απάντησε με το χυδαία  ομοφοβικό φθέγμα «εγώ δεν είμαι λουλού – κάνω εμετό με τον  Κασσελάκη»!..

*******

Θα ξαναβγάλουν – οι δημοσκόποι το λένε – τους περιφερειάρχες και τους δημάρχους της μεγάλης καταστροφής που στοιχειώνει «τη χώρα που έρχεται απ’ τη λάσπη. Τη χώρα χωρίς παιδεία, χωρίς υγεία, χωρίς πολιτισμό, χωρίς πρόβλεψη, χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρόνοια, χωρίς έγνοια, χωρίς φροντίδα, χωρίς ευθύνη»… Τη χώρα όπου, ωστόσο, «ψηφίζουν και ξαναψηφίζουν, δεκαετίες τώρα, όσους μας ρημάζουν»*.  

Φυσικά, για την κομματικοποίηση των αυτοδιοικητικών εκλογών (το γεγονός ότι «η πολυπόθητη αυτονομία της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν έγινε ποτέ πράξη λόγω της βούλησης των κομμάτων και της εκτελεστικής εξουσίας για πλήρη χειραγώγησή της»)ευθύνονται και τα κόμματα της δημοκρατικής παράταξης (σε κάποιες χρονικές περιόδους, περισσότερο κι απ’ αυτά της δεξιάς), το ΠΑΣΟΚ, και  ο «Συνασπισμός της Αριστεράς» παλαιότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και το  ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ σήμερα…

Στις τωρινές εκλογές, ακόμα χειρότερα, το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ επέλεξε να κατέβει μόνο του στις περιφέρειες για να κερδίσει τον… ΣΥΡΙΖΑ, ούτε καν τη ΝΔ! Με προφανή την πιθανότητα – στην περιφέρεια Αττικής, σίγουρα, λένε οι δημοσκόποι – να χάσουν και απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ και απ’ τη ΝΔ!..

Ωστόσο, προσερχόμενοι στις αυριανές κάλπες (αν και προερχόμενοι από την τις λάσπες και την κόπωση των απανωτών εκλογικών αναμετρήσεων των εθνικών εκλογών)   θα ήταν ευχής έργο «να υποβληθούμε στη δημιουργική βάσανο να επιλέξουμε ανθρώπους που έδειξαν την αφοσίωσή τους στο λειτούργημα τους με κριτήριο τον τρόπο που πορεύτηκαν..», όπως μας παροτρύνει η Άννα Παπαδημητρίου – Τσάτσου, στο άρθρο της στο ΑΠΕ – ΜΠΕ:

Με κριτήρια «την επιτυχία τους στον τόπο τους, την ανεξαρτησία τους στις επιλογές τους, την εντιμότητά τους και την δυνατότητά τους να διεκδικούν την εξυγίανση στον χώρο της αυτοδιοίκησης, τον εκσυγχρονισμό της και την αυτονόμησή της από το κομματικό σύστημα»…

Τέλος, «τη δυνατότητά τους να συνεργάζονται με την συντεταγμένη πολιτεία για την ευόδωση των στόχων τους που δεν μπορεί να είναι άλλοι από την εξυπηρέτηση των πολιτών και του δημοσίου συμφέροντος»…

 *Από την περίφημη παρέμβαση του Αλκίνοου Ιωαννίδη για την αβελτηρία των εκπροσώπων της Πολιτείας όσον αφορά την προστασία των Θεσσαλών και του θεσσαλικού κάμπου από τις καταστροφικές πλημμύρες