Η θεωρία συνωμοσίας των πέντε

Όταν οι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο NOVARTIS πολιτικοί αρνούνται την οφειλόμενη έμπρακτη υπαγωγή τους στους θεσμούς της Δημοκρατίας..,

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 25/2/2018)

Κάποιες φράσεις θα ήσαν υπέροχες αν εκφέρονταν με  συμφραζόμενα ονοματεπώνυμα. Έτσι, εκείνη η διατύπωση γνωστού συνταγματολόγου σχετικά με την κοινοβουλευτική τάξη που λέει ότι "οι πολιτικοί οφείλουν να δέχονται έμπρακτα την υπαγωγή τους στους θεσμούς της Δημοκρατίας" μοιάζει, στην περίπτωσή μας, ανακριβής: τα συμφραζόμενα ονοματεπώνυμα στην επίδικη φράση αφορούν  τους κατηγορούμενους για εμπλοκή στο σκάνδαλο NOVARTIS Αντώνη Σαμαρά, Ευάγγελο Βενιζέλο, Δημήτρη Αβραμόπουλο, Ανδρέα Λοβέρδο και Άδωνη Γεωργιάδη. Οι οποίοι, αν και δηλώνουν πολιτικοί, όχι μόνο δεν "υπάγονται έμπρακτα στους θεσμούς της Δημοκρατίας" αλλά, έργω και λόγω, προσβάλουν βάναυσα και χυδαία δύο εξ αυτών: το θεσμό της Δικαιοσύνης και το θεσμό του Πρωθυπουργού.

Αναζητώντας την ψυχολογική βάση της συγκεκριμένης παραβατικής συμπεριφοράς των εμπλεκομένων στο σκάνδαλο NOVARTIS πολιτικών (την άρνηση υπαγωγής τους στους θεσμούς της δημοκρατίας), καταλήξαμε σε μια εντυπωσιακή   εξήγηση της φροϋδικής σχολής: διεγείρεται το υπερεγώ τους, το  υπεύθυνο για την τήρηση του νόμου, της τάξης και της ηθικής ψυχικό κομμάτι των ανθρώπων από την βρεφική, ακόμα, ηλικία: οι συγκεκριμένοι πολιτικοί αρνούνται να δεχτούν την πραγματικότητα. Όπως τα βρέφη στο ναρκισσιστικό τους στάδιο, δεν έχουν αντίληψη άλλων ατόμων – είναι οι παντοδύναμοι κυρίαρχοι του σύμπαντος∙ η πραγματικότητα είναι μια σκληρή και τραυματική αντίληψη γι’ αυτούς. Γενικότερα η διαφθορά έχει να κάνει με την αφαίρεση της σκέψης, της αντίληψης και του χρέους, και την εφαρμογή πρώιμων ψυχικών μηχανισμών*.

*******

Εντυπωσιακότερο είναι το γεγονός ότι η πανομοιότυπη, σχεδόν συλλογική αντίδραση των πέντε κατηγορουμένων (μέσω των μηνύσεων και της ρητορικής τους) στις κατηγορίες της δικογραφίας, συνιστά μια τερατώδη θεωρία συνωμοσίας: μια συμμορία με αρχισυμμορίτη τον Αλέξη Τσίπρα και μέλη  αξιωματούχους της δικαστικής και της κυβερνητικής εξουσίας, καθώς και του FBI, χειραγωγούν τις έρευνες για ένα διεθνές σκάνδαλο και στήνουν το κατηγορητήριο με κουκουλοφόρους ψευδομάρτυρες προκειμένου να εξοντώσουν τους… εξοντωμένους…

Για μια «σταλινικής εμπνεύσεως σκευωρία, από ανθρώπους που δεν διστάζουν καταπατώντας αξίες, νόμους και θεσμούς, να προβούν σε απόπειρα πολιτικής εξόντωσης του αντιπάλου τους», μιλάει ο κατηγορούμενος Σαμαράς, τοποθετώντας εαυτόν σε ρόλο ζώντος πολιτικού αντιπάλου του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα∙ ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι πρόκειται περί ενός πολιτικά «εξοντωμένου» απ’ τον ελληνικό λαό, πρώην πρωθυπουργού….

Στο τέλος της πολυσέλιδης μηνυτήριας αναφοράς του κατά Τσίπρα και άλλων δαιμονίων, που δεν είναι παρά η παρανοϊκή θεωρία συνωμοσίας των πέντε για το ελληνικό σκάνδαλο NOVARTIS, ο κ. Σαμαράς  δίνει και τον… γενικότερο στόχο της   συνωμοσίας. Που δεν είναι παρά… η ανατροπή της αστικής Δημοκρατίας:  «Την αστική Δημοκρατία, πάντως, δεν θα την ανατρέψουν! Και την Ελλάδα δεν θα την πληγώσουν άλλο! Θα τους πάω ως το τέλος!..  

*******

Οι θεωρίες συνωμοσίας (και οι κατασκευαστές τους) πρέπει να ερμηνεύονται με την εφαρμογή των εννοιών της Ψυχιατρικής στην κοινωνική σκέψη, υποστηρίζει ο αμερικανός ιστορικός Richard Hofstadter*: πρόκειται για δύο φαινόμενα παράνοιας. Μόνο που ο ψυχιατρικά παρανοϊκός βλέπει τον κόσμο ολόκληρο να συνωμοτεί εναντίον του, ενώ ο κοινωνικά παρανοϊκός θεωρεί ότι η δίωξη από μέρους σκοτεινών δυνάμεων στρέφεται εναντίον της ομάδας του, του έθνους του, της θρησκείας του*.

Απ’ αυτή την άποψη, ο εκ των εμπλεκομένων  στο σκάνδαλο NOVARTIS Αντώνης Σαμαράς, υπάγεται στους κοινωνικά παρανοϊκούς. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αφού με την δίωξή του, εκτός των άλλων, κινδυνεύουν… «να αλλοιωθούν θεμελιώδεις αρχές και θεσμοί του πολιτεύματός, όπως η διάκριση των εξουσιών και η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης». Οι υπόλοιποι ταιριάζουν περισσότερο στην κατηγορία των ψυχιατρικά παρανοϊκών, αυτών που «βλέπουν τον κόσμο ολόκληρο να συνωμοτεί εναντίον τους».

Αν σ’ όλα αυτά προσθέσουμε την οπτική του Ουμπέρτο Έκο  που θέλει κάθε θεωρία συνωμοσίας να κατευθύνει τη δημόσια φαντασία προς ανύπαρκτους κινδύνους αποσπώντας την από τις πραγματικές απειλές, παίρνουμε μια ιδέα για τη κοινωνική ζημιά που προκαλεί η θεωρία συνωμοσίας των πέντε του σκανδάλου NOVARTIS.

Ωστόσο, η μέγιστη ζημιά είναι πολιτική και προέρχεται απ’ το γεγονός ότι οι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο πολιτικοί αρνούνται την οφειλόμενη έμπρακτη υπαγωγή τους στους θεσμούς της Δημοκρατίας επιδιδόμενοι σε… μηνυτήριες θεωρίες συνωμοσίας. Αλλά, όπως λέει ο Τσόμσκι, αυτός που αντλεί το μεγαλύτερο όφελος από τις φαντασιοκοπίες για μιαν  υποτιθέμενη συνωμοσία είναι ακριβώς οι θεσμοί που η θεωρία συνωμοσίας ήθελε να πλήξει.

* justsayeverything.com    

* Richard Hofstadter «The Paranoid Style in American Politics» 

*Ουμπέρτο Έκο, θεωρίες συνωμοσίας (Θανάσης Γιαλκέτσης, efsyn.gr)

  

Ο Ευκλείδης και η «μεσαία τάξη»

Μια… δημιουργική ασάφεια στη σχέση ΣΥΡΙΖΑ – μεσαίων στρωμάτων, που χρειάζεται άμεσο ξεκαθάρισμα

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από τη σημερινή ΑΥΓΗ)

«Ευτυχώς που ο Ευκλείδης, ως από μηχανής θεός, έσκασε μύτη μεταξύ Μακεδονικού και Novartis και με έκανε να χαμογελάσω», μου είπε ο φίλος μου ο Μεσαίος. Και όταν είδε την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, μου εξήγησε ότι αναφέρεται στον υπουργό ΟικονομικώνΕυκλείδη Τσακαλώτο∙  και ότι αυτό που τον έκανε να χαμογελάσει ήταν «η αναφορά του Ευκλείδη σε πιθανές φοροελαφρύνσεις της μεσαίας τάξης», κατά τη διάρκεια ομιλίας του στο Εμπορικό και Βιομηχανικό  Επιμελητήριο …

 Συνταξιούχος των 1500 ευρώ είναι ο φίλος μου∙ όσο για το «Μεσαίος», δεν είναι το… βαφτιστικό του αλλά το παρατσούκλι του. Που υποδηλώνει την «ταξική» του προέλευση και, ταυτόχρονα, σαρκάζει τον κοινωνικό ξεπεσμό του. Την εισοδηματική ελεύθερη πτώση του, ακριβέστερα: διευθυντικό στέλεχος πολυεθνικής  με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 50.000 ευρώ προ κρίσης, μεγάλο σπίτι σε ακριβή περιοχή της Αθήνας, εξοχικό, δυο αυτοκίνητα, το ένα μεγάλου κυβισμού. Πρόλαβε να πάρει τη σύνταξή του (3.000€) πριν την κρίση και τώρα…

«Τώρα, με τις περικοπές καθαρίζω 1.480 € το μήνα. Και περιμένω να δω αν θα μου την… κόψουν κι άλλο το ’19, με τη ρύθμιση του φίλου σου του Κατρούγκαλου», μου λέει... Αβάσταχτη η φορολογία εισοδήματος (με βάση ακόμα την ‘παλιά’, προ κρίσης, σύνταξη), τερατώδης ο ΕΝΦΙΑ, η γυναίκα του άνεργη, το ίδιο κι η  κόρη του, ο γιός του φοιτητής, να τους συντηρεί και να τους χαρτζιλικώνει: «αδυνατούσα να πληρώσω, μπήκα στο νόμο Κατσέλη, κατέθεσα πινακίδες, και περιμένω…». 

*******

Και… περιμένοντας, άκουσε εκείνη την αναφορά του Ευκλείδη Τσακαλώτου στα μεσαία στρώματα και χάρηκε: «…έχουμε ζορίσει τα μεσαία στρώματα και αυτό έγινε για δύο λόγους. Επειδή είχαμε απόλυτη προτεραιότητα για την ανθρωπιστική κρίση και γιατί μας πήρε χρόνο και η δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά και για να αντιμετωπίσουμε το μεγάλο πρόβλημα της φοροδιαφυγής. Ακριβώς επειδή υπερβαίνουμε τους στόχους και αντιμετωπίζουμε την φοροδιαφυγή έχει δημιουργηθεί ένας χώρος 3,5 δισ. ευρώ τα επόμενα πέντε χρόνια που μας επιτρέπει να σχεδιάσουμε φοροελαφρύνσεις για τα μεσαία στρώματα…»

Φυσικά, δεν είναι μόνο ο  Ευκλείδης και η κυβέρνησή ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ  που έχουν… ζορίσει τα μεσαία στρώματα: αυτό που σήμανε την αρχή του τέλους κάθε οικονομικής παραχώρησης προς την ευρωπαϊκή μεσαία τάξη είναι το πέρασμα της οικονομικής κρίσης από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη, 2007 – 2008. Στην Ελλάδα, το «πειραματόζωο» του μεταμοντέρνου καπιταλιστικού συστήματος, το μεγάλο κούρεμα των μεσαίων στρωμάτων ξεκινά το 2010, με το πρώτο μνημόνιο. Το σύνολο των μέτρων καθώς και οι παρενέργειές τους (πρωτόγνωρη ύφεση, και πλήρης τραπεζική αδράνεια) «χτυπούν» τη μεσαία τάξη στις ρίζες της.

Η συνέχεια είναι γνωστή: ο οκταετής φαύλος κύκλος νέων μέτρων για νέο δανεισμό, και νέα ύφεση και νέα μέτρα και νέος δανεισμός και νέα ύφεση και νέα μέτρα. Με τη μεσαία τάξη στο κέντρο του κύκλου, απαξιωμένη, ξεζουμισμένη, φτωχοποιημένη, να εκπίπτει, και να διολισθαίνει στην νεοταξική κατηγορία των νεόπτωχων: «Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά», που λέει κι ο φίλος μου ο… «Μεσαίος».

*******

 Έχω ξαναγράψει ότι, στη ρητορική (και εν μέρει στην πράξη) της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, κάθε αναφορά στην αναγκαιότητα εξαιρέσεων από περικοπές και ελαφρύνσεων από φορολογικά βάρη, εξαντλείτο στα «κατώτερα εισοδηματικά στρώματα», ενώ τα μεσαία στρώματα (η έκπτωτη στην περιοχή των φτωχών, πάλαι ποτέ «μεσαία τάξη») έμεναν εκτός… σχεδίου. Μέχρι που τα έβαλε στο σχέδιο ο κ. Τσακαλώτος στην ομιλία του στο ΕΒΕΑ: «Μπορούμε να έχουμε ένα δικό μας εναλλακτικό σχέδιο για την ανάπτυξη…». Και λίγο παρακάτω, «έχει δημιουργηθεί ένας χώρος 3,5 δισ. ευρώ τα επόμενα πέντε χρόνια που μας επιτρέπει να σχεδιάσουμε φοροελαφρύνσεις για τα μεσαία στρώματα».

Ωστόσο, είμαι υποχρεωμένος να ομολογήσω ότι διαβάζοντας την επόμενη παράγραφο* όπου, προφανώς, ο υπουργός επιχειρεί να ξεκαθαρίσει την (ιδεολογική;) σχέση της κυβέρνησης με τα «μεσαία στρώματα», έπαθα… δημιουργική ασάφεια: «…Δεν θεωρώ ότι είναι ο δικός μας ρόλος να δώσουμε την έμφαση στο θέμα αυτό και να πούμε ότι η βασική μας σχέση με τα μεσαία στρώματα θα είναι μέσα από τη μείωση της φορολογίας. Πιστεύω ότι είναι μια ιδεολογική μάχη και πρέπει να…».

Μπέρδεμα. Αγαπάμε Ευκλείδη, όμως οφείλει ένα ξεκάθαρο… ριμέικ της αναφοράς του στη σχέση ΣΥΡΙΖΑ – μεσαίας τάξης. Αν μη τι άλλο, να μάθουμε αν χαμογέλασε δικαίως ή αδίκως ο σύντροφος ο… «Μεσαίος».

*Η ομιλία του Ευκλείδη Τσακαλώτου στο ΕΒΕΑ, στο www.avgi,gr της 13^ης/2/ 2018  

  

Ο Μάνος Χατζιδάκις στην Αντίσταση

 Άγνωστες πληροφορίες που τεκμηριώνουν το φλογερό  «παρών» του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη στους αντιστασιακούς αγώνες της γενιάς του 

ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΛΑΔΟΓΙΑΝΝΗ*

(Από την ΑΥΓΗ της 16/2/2018)

Στο ξεκίνημά του, ο εικοσάχρονος Χατζιδάκις (γεννήθηκε το 1925) δίνει το «παρών» στους αντιστασιακούς αγώνες της γενιάς του. Έμενε εξάλλου στο Παγκράτι με τη μεγάλη αγωνιστική παράδοση και θα ήταν φυσικό να έχει ζήσει βαθιά την φοβερή γερμανική επιδρομή και τη θυσία των τριών νεαρών στον κοντινό Υμηττό (Δ. Παλαιολογόπουλου, Το Παγκράτι στην Εθνική Αντίσταση, 2004, 66,93). Μετά τον Δεκέμβρη του 1944, τον βρίσκουμε έξω από την Αθήνα, κυνηγημένο από τους Άγγλους, όπως μας λέει η φίλη του Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ, με την οποία και απέδρασε από την πρωτεύουσα (Α. Βάκη - Ι. Χανδρινού: Musicpaper.gr).

Λίγους μήνες μετά την Βάρκιζα, τον Μάιο του 1945 (και μέχρι τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου), ο Μάνος Χατζιδάκις εμφανίζεται να συνεργάζεται στο περιοδικό Νέα Γενιά της ΕΠΟΝ, που κυκλοφορούσε και στην περίοδο της Κατοχής και, τώρα, συνέχιζε, νόμιμα, από τον Οκτώβριο του 1944 μέχρι τον Μάιο του 1947. Η συνεργασία του Χατζιδάκι προκύπτει από τα τεύχη του περιοδικού που διαθέτουμε και είναι όσα διέσωσε η έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» (2007). Χαρακτηριστικό είναι και το ψευδώνυμο με το οποίο υπογράφει τις συνεργασίες του: Πέτρος Γρανίτης. Το ίδιο ψευδώνυμο, ωστόσο, παρουσιάζεται, την ίδια εποχή, και στο περιοδικό Λεύτερα Νιάτα (Ιούν, 1943 - Μάιος 1946) που εξέδιδε στη Θεσσαλονίκη η ΕΠΟΝ Μακεδονίας, αλλά δεν μπορέσαμε να εξασφαλίσουμε το έντυπο και να εξετάσουμε περαιτέρω το θέμα (O.Bαρών, Ελληνικός νεανικός τύπος (1941-19045), Α, 1987, 216, 249).

Το ψευδώνυμο Πέτρος Γρανίτης, πραγματικά, απαιτεί μεγάλη επινοητική φαντασία· μια τέτοια ονοματοποιία, καταφέρνει να είναι αιχμηρή πολιτικά (αφού παραπέμπει στον Στάλιν), ρυθμική φωνητικά και ευφωνική φθογγικά. Με αυτό το ψευδώνυμο υπογράφει δώδεκα ποιήματα στη στήλη «Τ’ αετόπουλά μας», προγραμματισμένη για την διασκέδαση των μικρών αναγνωστών. Είναι το μέρος του περιοδικού όπου επιδιώκεται η σύνδεση με την καθημερινότητα του παιδιού. Υπάρχουν θέματα που θα λέγαμε ότι συγχρονίζονται με μια ημερολογιακή λογική (άνοιξη, Πάσχα, τρύγος) και όλη η ύλη είναι προσαρμοσμένη σε αυτή. Ωστόσο, ο συγχρονισμός δεν είναι μόνο ημερολογιακός· είναι και πολιτικός και πολιτιστικός. Θέματα όπως η ειρήνη, τα δικαιώματα των παιδιών του πολέμου, παραστάσεις Θεάτρου Σκιών από παιδιά, εμπειρίες από τον πόλεμο, ιστορίες παιδιών από ξένες χώρες κ.ά. προβάλλουν την πολιτική αγωγή του περιοδικού, προς την οποία προσαρμόζεται και η υπόλοιπη ύλη της στήλης.

Γενικά, η στήλη έχει στόχο την καλλιτεχνική αγωγή και την δημιουργία εύφορης διάθεσης, ανεμελιάς και γενικά ό,τι μπορούσε να προσφέρει βοήθεια στο παιδί να ξεχάσει για λίγο τα μεγάλα προβλήματα, πολλά από τα οποία είχαν να κάνουν με την επιβίωση. Δημιουργείται, λοιπόν, ένας χώρος μιας ή δύο σελίδων, με τον γνωστό επονίτικο τίτλο «Τ’ αετόπουλά μας», όπου καταχωρούνται ποιήματα, κεφάτα σημειώματα, παιχνίδια, μικρής έκτασης χρονογραφικά κείμενα ή ακόμη επιστολές και ανταποκρίσεις από δραστηριότητες παιδιών της ΕΠΟΝ διαφόρων συνοικιών. Την ύλη συνοδεύουν μικρά σκίτσα, σχετικά με τα κείμενα, ενώ υπάρχουν και οι σταθερές ζωγραφιές της στήλης (παιδιά, λουλούδια, εικόνες πόλης και χωριού) που ξεχωρίζουν το μέρος αυτό από τις υπόλοιπες σελίδες και από την άλλη ύλη του περιοδικού. Από όλα τα δημοσιεύματα, τα ποιήματα έχουν ξεχωριστή θέση· το περιεχόμενό τους ευθυγραμμίζεται τόσο με την παιδαγωγική αντίληψη αυτού του μέρους όσο και με το στόχο της καλλιτεχνικής απόλαυσης («Η δράση της ΕΠΟΝ», Νέα Γενιά, τχ. 56, 1945, 18-20). Έτσι, τα ποιήματα πλησιάζουν τον κόσμο του παιδιού, τις εμπειρίες τους, ενώ η τραγουδιστική φόρμα δημιουργεί την επιθυμία της αποστήθισης των ποιημάτων-τραγουδιών.

Συνήθως το θέμα στα ποιήματα του Χατζιδάκι είναι σχετικό με τα υπόλοιπα κείμενα της στήλης «Τ’ αετόπουλα», που δείχνουν την πολιτική και παιδαγωγική κατεύθυνση, και υπογράφονται κυρίως από την Νίκη Στέφη (Σοφία Μαυροειδή - Παπαδάκη). Αλλά υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα ίδια τα ποιήματα φέρνουν νέα θέματα, με στόχο πάντα την συναισθηματική συμμετοχή, χωρίς να ευθυγραμμίζονται με την κεντρική θεματολογία.

Τα ποιήματα έχουν τους παρακάτω τίτλους: Το τραγούδι, Ειρήνη, Καψερούλα, Κυπαρισσάκι, Παιδί και χελιδόνι, Τ’ αδενικά παιδάκια, Χαρά στη θάλασσα, Το μπουκάλι, Η βαρκούλα, Το χιόνι, Το λουτρό. Να σημειωθεί ότι το «Κυπαρισσάκι», με το οποίο παίρνει το πρώτο βραβείο (1960) στο Β΄ Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του ΕΙΡ, είναι διασκευή του ομότιτλου ποιήματος της Νέας Γενιάς.

Σε όλα τα ποιήματα φέρεται κάποιος να μιλάει, σε τρίτο ενικό πρόσωπο, και εμφανίζεται σαν ένας φίλος των παιδιών, με τρόπο που οι μικροί αναγνώστες να αισθάνονται οικεία με την ποίηση. Εκείνο όμως που περισσότερο θέλγει είναι η ρυθμική απόδοση του θέματος. Τα ποιήματα νομίζεις ότι ακολουθούν το χορό ανέμελων και χαρούμενων παιδιών· υψώνουν την φωνή τους και όλη η σελίδα θαρρείς πως μπαίνει στο ρυθμό τους. Εκτός από την ευφωνία που φέρνει η ομοιοκαταληξία, το βάρος του ποιήματος πέφτει στον έντονο ρυθμό, που προκύπτει από πολλά στοιχεία: πολλά φωνήεντα, σταθερό διάστημα τόνων, στίχος μικρής έκτασης και γρήγορης εκτέλεσης, που και αυτός συντείνει στην εντύπωση παιδικού χορού ή παιχνιδιού. Ακόμη, μια έκφραση που στοχεύει στη συναισθηματική συμμετοχή και απόλαυση, με κύρια χαρακτηριστικά: ευανάγνωστες παρομοιώσεις, ευχάριστες εικόνες, τρυφερή αφέλεια και αξιοποίηση της παιδικής εμπειρίας.

Με αυτά τα μέσα τα παιδιά μπορούν να «συζητούν» θέματα δύσκολα και να κοινοποιούνται παγκόσμια, ατομικά ή οικογενειακά προβλήματα, όπως π.χ. η ειρήνη και η ελευθερία, ή θέματα αρρώστιας, πείνας και υποσιτισμού, φτώχειας, θανάτου, σχολείου. Αλλά και η φαντασία δεν παραβλέπεται, όπως στο ποίημα «Παιδί και χελιδόνι» (τχ. 50, Μάης 1945) που ξεκινάει με το τετράστιχο: Χελιδόνι, χελιδόνι/ που πετάς στον ουρανό,/ τι είναι πίσω απ’ το βουνό/ π’ αγναντεύω απ’ το μπαλκόνι; Είναι η ίδια λυρική αισθητική του γνωστού μας ποιήματος/τραγουδιού «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο», που γράφει, αυτή την εποχή, για το θεατρικό έργο «Απόψε θα θερίσουμε» του Αλέξη Δαμιανού (για την παράσταση ο Νίκος Ζαχαριάδης έγραψε υμνητική κριτική στον «Ριζοσπάστη»), τραγούδι που αργότερα θα περιληφθεί στην ταινία του Ντούσαν Μακαβέγιεφ, «Sweet Movie» (1974). Εξάλλου, η σταθερή σχέση με το θέατρο, που διαρκεί καθ’ όλη τη μουσική ζωή του Χατζιδάκι, δίνει στα τραγούδια του (ή σταθεροποιεί) την αμεσότητα, την αισθητική της ακρόασης και μιας τρυφερής επαφής που νομίζεις ότι αγγίζει και περνά πάνω από τα πράγματα. Είναι μια μορφή τελετουργίας που δένει πολύ στενά το τραγούδι με τη συναισθηματική συμμετοχή του κοινού του.

Όντας στον χώρο της ΕΠΟΝ, ο Μάνος Χατζιδάκις γράφει τα πρώτα του ποιήματα, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα (Αύγουστος του 1944), εμφανίζεται επαγγελματικά στη σύνθεση, συνεργαζόμενος με το Θέατρο Τέχνης, στον «Τελευταίο Ασπροκόρακα» του Αλέξη Σολωμού. Όμως, η σχέση του με την ΕΠΟΝ, που ξεκινάει στην Κατοχή, θα συνεχιστεί και στα κατοπινά δύσκολα χρόνια, όπως δείχνει και η συνεργασία του με του Ενωμένους Καλλιτέχνες, το 1946, με τους οποίους και μοιράζεται την εμπειρία των διωγμών από τις φασιστικές συμμορίες της επαρχίας.

Αλλά ο δημιουργός Χατζιδάκις, που ασκεί την ευαισθησία του αντιστεκόμενος και στρατευμένος στην ελευθερία, θα μείνει στην ιστορία και για κάτι άλλο που «ανακαλύπτει» την ίδια πάνω κάτω εποχή. Πρόσεξε και έδειξε και σε μάς ό,τι, ώς τότε, το προσπερνούσε η μικροαστική ηθικολογία και ο σνομπισμός: τις πηγές της λαϊκότητάς μας, το ρεμπέτικο και το θέατρο σκιών. Στην περίφημη διάλεξή του στο Θέατρο Τέχνης, στα 1948, είδε στο ρεμπέτικο την εξέλιξη του βυζαντινού μέλους και πρόσεξε την «στοιβαγμένη ζωτικότητά» του, όπως και τον «γυαλένιο ήχο» του μπουζουκιού. Με τον τρόπο αυτό ο Χατζιδάκις εμπλούτιζε, εκείνη την εποχή, με νέες πηγές τη λαϊκότητα των εικαστικών τεχνών, που μόλις είχε εμπλουτιστεί με τα ονόματα του Θεόφιλου και του Παναγή Ζωγράφου, με τις πηγές που ενώνουν τη βυζαντινή με τη νεοελληνική μουσική παράδοση. Μάλιστα μπορούμε να παρατηρήσουμε, διαβάζοντας τα ποιήματα της Νέας Γενιάς, ότι ο Χατζιδάκις είχε εσωτερικεύσει τον ρυθμό από τον «Ανδρέα Zέππo» και από το «Θα πάω εκεί στην αραπιά». Αλλά της ίδιας περίπου εποχής (1949-1950) είναι και «Το καταραμένο φίδι» από την παράδοση του Καραγκιόζη, που ανεβαίνει από το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου στα 1951, προπορευόμενος της ανακάλυψης του Καραγκιόζη από τον ελληνικό υπερρεαλισμό (Νίκος Εγγονόπουλος, 1969). Αλλά από την εξαιρετικά γόνιμη αυτή αφετηρία δεν λείπει και ο κινηματογράφος· ο Χατζιδάκις, στα 1946, συνθέτει την πρώτη του εργασία για την ταινία «Αδούλωτοι σκλάβοι».

Ο Μάνος Χατζιδάκις, από τη στιγμή που ξεκινάει την καλλιτεχνική του διαδρομή, μας δίνει την αίσθηση μιας προσωπικότητας φλεγόμενης από πυρακτωμένη δημιουργικότητα, που ζητά να διοχετεύσει την ορμητική της δύναμη σε δράσεις και τομείς που απαιτούν ευαισθησία, ένταση, πάθος, αλλά και πολιτική συνείδηση.

*Η Γεωργία Λαδογιάννη διδάσκει Νεοελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Το παλίμψηστο της κλεπτοκρατίας

Όταν οι πολιτικοί διεκδικούν το δικαίωμα στην κλοπή, τη μίζα, 

τη δωροδοκία, χωρίς ηθικούς και νομικούς περιορισμούς

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 11/2/20180

«Οι πολιτικοί δεν σταμάτησαν να κλέβουν, αλλά έχουν σταματήσει να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν. Τώρα ζητούν με πείσμα το δικαίωμα να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν με μυστικότητα»…

Η φράση αυτή του Πιερκαμίλο Νταβίγκο πέρασε αστραπιαία απ’ το μυαλό μου τη νύχτα που είδα στον «αέρα» του ΣΚΑΪ τον Ευάγγελο Βενιζέλο, χωρίς ίχνος ντροπής, να ζητάει τα ρέστα από τους προστατευόμενους μάρτυρες (‘κουκουλοφόρους’ τους αποκάλεσε) που είχαν το... θράσος να τον κατηγορήσουν, "κοτζάμ υπουργό", ότι τα έπαιρνε από τη Novartis.

Έτσι ακριβώς: «Οι πολιτικοί δεν σταμάτησαν να κλέβουν, αλλά έχουν σταματήσει να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν. Τώρα ζητούν με πείσμα το δικαίωμα να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν με μυστικότητα», δήλωνε ο Ιταλός δικαστής Πιερκαμίλο Νταβίγκο (22/4/2010), σε μια ιστορική συνέντευξή του στην “Corriere della Sera”. O Νταβίγκο είναι ένας από τους εισαγγελείς που, πριν 26 χρόνια, ηγήθηκαν της εισαγγελικής έρευνας κατά της πολιτικής διαφθοράς, η οποία έγινε γνωστή ως "Επιχείρηση Καθαρά Χέρια".

Καθώς διάβαζα τη δεύτερη φράση της δήλωσής του, που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι οι σημερινοί  πολιτικοί διεκδικούν πεισματικά το δικαίωμα να κλέβουν στα φανερά, ένα ζωγραφικό παλίμψηστο αποκαλύφθηκε στο νου μου, που ήταν λέει, το παλίμψηστο της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας.  Με τα γιγάντια πορτραίτα των στιγματισμένων του πολιτικού συστήματος ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, και τις εικόνες των… δικών μας, της NOVARTIS,  σε γκρο πλαν ανάμεσά τους: Σαμαράς και Βενιζέλος και Λοβέρδος και Άδωνης∙ και οι λοιποί της δικογραφίας… παλίμψηστοι…

 *******

Μέσα στο κάδρο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και δίπλα του η Μαρεβα και ο μίστερ Μπόργιανς-Παπασταύρου, και η Ντόρα κι ο Χριστοφοράκος. Πικετοφόροι - διαδηλωτές μπρος στο άγαλμα του Αγνώστου, να διεκδικούν το δικαίωμα στην κλοπή, τη μίζα, τη δωροδοκία, χωρίς ηθικούς και νομικούς περιορισμούς: να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν μέχρι τώρα, (αυτοί και οι πολιτικοί τους πρόγονοι) με μυστικότητα. Με μια κάποια ντροπή…. 

Αλλά ποιά μυστικότητα και ποιά ντροπή; Είναι νωπές οι ξεδιάντροπες κοινοβουλευτικές σιωπές με τις οποίες καταπίνουν τα αμείλικτα κατηγορητήρια του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα (στις αλλεπάλληλες συζητήσεις σε επίπεδο αρχηγών για τη διαφθορά και τη Δικαιοσύνη) οι… παλίμψηστοι Κυριάκος και Ευάγγελος και Λοβέρδος και Άδωνης. Αντιδρώντας σαν εκπρόσωποι μιας πολιτικής κλεπτοκρατίας πιο προωθημένης απ' αυτήν που καταγγέλλει ο Πιερκαμίλο Νταβίγκο: κλέβουμε στα φανερά και χωρίς καμιά ντροπή.

Ο δικαστής Νταβίγκο ηγείται της Ιταλικής Ένωσης Δικαστών, (κάτι σαν τη δική μας «Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων») και μέσα από τη συνέντευξη του στην “Corriere della Sera” προειδοποιούσε τον Ματέο Ρέντσι για τα πρωτοφανή επίπεδα ανόδου της διαφθοράς και της διαπλοκής των πολιτικών: η διαφθορά των πολιτικών σήμερα, είναι ακόμη χειρότερη, από αυτήν του 1992, είχε πει, ξεσηκώνοντας πολιτική θύελλα για το ρόλο της δικαιοσύνης στην Ιταλία, ασκώντας σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση για την αδυναμία της να αντιμετωπίσει αυτή τη γάγγραινα που σαπίζει το σώμα της πολιτικής.

*******

Η ελληνική κυβέρνηση (και η ελληνική Δικαιοσύνη) αν μη τι άλλο προσπαθούν. Κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να αντιμετωπίσουν «αυτή τη γάγγραινα που σαπίζει το σώμα της πολιτικής» και στη δική μας χώρα. Μα είναι αμφίβολο αν, και στην περίπτωση του «NOVARTIS gate», θα πετύχουν να σπάσουν το κέλυφος της σκανδαλώδους ασυλίας που έχουν πετύχει οι ίδιοι οι πολιτικοί για την πάρτη τους: η πολιτική και οι πολιτικοί τοποθετούνται υπεράνω του νόμου, δεν υπόκεινται στη δικαιοσύνη. Έτσι η κοινωνία, οι πολίτες, δεν θεωρείται ότι έχουν έννομο συμφέρον να εγκαλούν την πολιτική τάξη για τυχόν βλάβες που τους προξενεί.

Ακριβέστερα, «η πολιτική αυτονομία και η πολιτική ασυλία της κρατικής εξουσίας, η απουσία πολιτικού δικαίου και, συνακόλουθα, δικαιϊκής ευθύνης της πολιτικής εξουσίας, ο σκοπός της πολιτικής που ορίζει κατά βούληση η πολιτική τάξη, το πολιτικό προσωπικό που ενσαρκώνει εν λευκώ τις ιδιότητες του εντολέα και του εντολοδόχου, του ελέγχοντος και του ελεγχομένου, συνθέτουν το πολιτειακό θερμοκήπιο της ιδιοποίησης και της διαφθοράς στο περιβάλλον της νεοτερικότητας»*

Έτσι η πολιτική πράξη καταντάει ένα παιχνίδι διαφθοράς που σκοτώνει την πολιτική. Όσο για τους πολιτικούς είναι αμφίβολο αν σταματήσουν κάποτε να εγκληματούν και να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν… Κι αφήστε τον Αριστοτέλη να… πιστεύει ότι, ευλόγως, το πολιτικό έγκλημα τιμωρείται αυστηρότερα στη δημοκρατία επειδή προκαλεί συλλογική, άρα μεγαλύτερη βλάβη, απ’ ότι το κοινό έγκλημα. 

*Γιώργος Κοντογιώργης, Διαφθορά και πολιτικό σύστημα (1) myriobiblos.gr

     

«Μέχρι το τέλος με τον Τσίπρα»…

 

Το «Μακεδονικό» ως αφορμή οριστικής συντριβής του  βασικού αντιπολιτευτικού στρατηγικού θεωρήματος του Κυριάκου Μητσοτάκη

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρή
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 4/2/2018)

Το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η ίδια η στρατηγική του, το γεγονός πως στον πυρήνα της δεσπόζει το μέγα λάθος ότι «το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος του κ. Τσίπρα είναι η συμμαχία του με τον κ. Καμμένο». Αυτό το μέγα λάθος, διατυπωμένο εδώ όπως το άρθρωνε ο τέως Κνίτης – σύμβουλός του (19/11/2017),  στην "Ελευθερία του Τύπου" του Βαγγέλη Μαρινάκη, διαπερνά οριζοντίως και καθέτως τη μικρή αντιπολιτευτική ιστορία του αρχηγού της ΝΔ, συντρίβοντάς την…

Συντρίβοντας μαζί της και την εν λόγω εφημερίδα. Η οποία δεν είναι διόλου απίθανο να εκδόθηκε με μοναδικό σκοπό να… επικοινωνήσει το μέγα λάθος ότι «το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος του κ. Τσίπρα είναι η συμμαχία του με τον κ. Καμμένο»: η καθημερινή «Ελευθερία του Τύπου» έχει κλείσει εδώ και ένα μήνα, όμως ακόμα γελάμε στο σπίτι με τα διαρκώς επαναλαμβανόμενα face πρωτοσέλιδά της, του τύπου «Ο Πάνος  Καμμένος σε νέες περιπέτειες με ολίγη από… Βενεζουέλα». Κι από κοντά η απογευματινή έκδοση του ίδιου πολιτικομιντιακού ομίλου (ΤΑ ΝΕΑ) να αναπαράγει το ίδιο έργο σε… Bollywood διασκευές.  

Φυσικά, κεντρική ιδέα του δεσπόζοντος στον πυρήνα της στρατηγικής της ΝΔ «μεγάλου λάθους» είναι η διάλυση της συμμαχίας Τσίπρα – Καμμένου δια της (κατ’ αρχήν γκεμπελικής και μετέπειτα μαφιόζικης) μεθόδου της «δολοφονίας χαρακτήρων». Που θεωρείται ως το πλέον αποτελεσματικό επικοινωνιακό  όπλο στη φαρέτρα των σύγχρονων πολιτικών στρατηγείων. 

*******

Στην προκειμένη περίπτωση, η ιδέα (το «μέγα λάθος» που λέγαμε) ήταν η «δολοφονία» του πραγματικού χαρακτήρα του Πάνου Καμμένου: η εικονική μετάλλαξή του (μέσω face δημοσιευμάτων, κυρίως) σε ένα… «ψεκασμένο» ακροδεξιό τέρας.   Σε έναν εθνολαϊκιστή μπαμπούλα που «θα προκαλούσε ακραίες αντιδράσεις ιδεολογικού χαρακτήρα στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κοινοβουλευτική του ομάδα∙ αντιδράσεις  ικανές να διαλύσουν «τη συμμαχία του κ. Τσίπρα με τον κ. Καμμένο» και να προκαλέσουν την πτώση της κυβέρνησης!

Ευσεβείς πόθοι, εδραιωμένοι σε μια εξαιρετικά λανθασμένη εκτίμηση (του τέως Κνίτη συμβούλου του κ. Μητσοτάκη  προφανώς) για την ποιότητα της συλλογικής συνείδηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ καθώς και για τον πραγματικό χαρακτήρα του Πάνου Καμμένου και της συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ: Από τη στιγμή που η αυτοδυναμία δεν προέκυψε, η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ ήταν μονόδρομος» έγραφα στην «Εποχή» τις επόμενες μέρες των εκλογών, όταν ετέθη το μικροδίλημμα «με το Ποτάμι ή με τους ΑΝΕΛ»: «Οι ΑΝΕΛ πηγάζουν από τις λαϊκές πλατείες των αγανακτισμένων – το Ποτάμι, από τα βρωμερά κανάλια της διαπλοκής», ήταν η συνοπτική εξήγησή μου…   

Πώς να το κάνουμε, η λαϊκή εντολή ήταν (και είναι)  αντιμνημονιακή – αντισυστημική. Και το μόνο αντιμνημονιακό σχήμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη νέα Βουλή ήταν (και είναι) αυτό των ΑΝΕΛ. Αυτό μέτρησε στο μετεκλογικό σώμα και πνεύμα ΣΥΡΙΖΑ και έδεσε τη «συμμαχία του κ. Τσίπρα με τον κ. Καμμένο», που λέει κι ο… σύμβουλος.

*******

Το «Μακεδονικό», δεδομένης της εθνικοπατριωτικής θέσης του Πάνου Καμμένου στο θέμα της ονομασίας, εισπράχθηκε από τη Νέα Δημοκρατία και ως μια τελευταία ευκαιρία να αποδείξει πως το στρατηγικό θεώρημά της, ότι «το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος του κ. Τσίπρα είναι η συμμαχία του με τον κ. Καμμένο», δεν συνετρίβη στα πρωτοσέλιδα της… συντετριμμένης «Ελευθερίας του Τύπου» και των άλλων ΜΜΕ του πολιτικομιντιακού ομίλου Μαρινάκη. Ότι στη φάση των διαπραγματεύσεων για το «μακεδονικό», με δεδομένη την κυβερνητική βούληση να εκμεταλλευτεί την προσφερόμενη ευκαιρία επίλυσής του, μπορεί να της κάτσει μέχρι και η διάλυση  της… «συμμαχίας του κ. Τσίπρα με τον κ. Καμμένο», ακόμα και η πολυπόθητη πτώση της κυβέρνησης…

Ωστόσο, «θα μείνουμε μέχρι το τέλος με τον Τσίπρα» –και αυτό ανεξάρτητα από την όποια εξέλιξη στο «μακεδονικό»– δήλωνε στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας ο Πάνος Καμμένος: «οι ΑΝΕΛ κάναμε μία έντιμη συμφωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, και αυτή την έντιμη συμφωνία θα την τιμήσουμε μέχρι το τέλος της τετραετίας», ξεκαθάρισε∙ συντρίβοντας οριστικά με αυτή τη δήλωση το στρατηγικό θεώρημά της ΝΔ ότι «το μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος του κ. Τσίπρα είναι η συμμαχία του με τον κ. Καμμένο». Έτσι πάει… περίπατο ο βασικός στρατηγικός στόχος του Κυριάκου Μητσοτάκη, η πτώση της κυβέρνησης  δια της (κατ’ αρχήν γκεμπελικής και μετέπειτα μαφιόζικης) μεθόδου της «δολοφονίας χαρακτήρων».

«Μακεδονικό»: η φωλιά του φιδιού

Η λαχτάρα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής να χειραγωγήσουν τους δεκάδες χιλιάδες πατριώτες, (εθνικιστές ή μη) που πήραν μέρος στο συλλαλητήριο, μεταδόθηκε σαν ίωση στην περιοχή της αντιπολίτευσης

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την Αυγή της Κυριακής 28/1/2018)

Για να λέμε την αλήθεια οι πάντες σοκαρίστηκαν με τον όγκο της συγκέντρωσης. Η Νέα Δημοκρατία περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις… λοιπές «προοδευτικές» δυνάμεις», έχω την εντύπωση. Εμείς, οι παλαιοί των ημερών αριστεροί, που ξέρουμε τι εστί εθνικοπατριωτικό βερίκοκο, λιγότερο απ’ όλους…

«Ο εθνικισμός βασιλεύει στο σύμπαν» έλεγε ο Μορίς Μπαρές∙ και πραγματικά, τα πάντα τον τρέφουν: η θρησκεία, η ποίηση, η αστική τάξη, το προλεταριάτο, οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι. Είναι ικανός να διαλύσει τις Διεθνείς, να ξαναζωντανέψει χαμένες γλώσσες, να ξαναδώσει στους ανθρώπους την αξιοπρέπειά τους. Ή να τους μεταβάλει σε άγρια θηρία… Σε πολιτικούς στρατηγούς της πυγμής, όταν κατέχουν την εξουσία ή φαντασιώνονται ότι την κατέχουν: όπως ο στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος στο βήμα της συγκέντρωσης…   Σε φασιστικά τάγματα εφόδου, όταν επιχειρούν να την κατακτήσουν ή φαντασιώνονται ότι επιχειρούν να την κατακτήσουν: όπως ο Κασιδιάρης και οι ακροβολισμένοι ροπαλοφόροι του. Σ’ εκείνη τη φωτογραφική γραφικότητα που έκανε το γύρω του διαδικτύου με το σχόλιο «Συλλαλητήριο για το... "μακεδονικό". Η παιδική χαρά των  νεοναζί»...

Από γραφικότητες, άλλο τίποτα. Μια εικαστική περιγραφή του συλλαλητηρίου θα  απέδιδε μιαν εξαιρετικά εκτεταμένη ταπετσαρία  παραθαλάσσιας συγκέντρωσης Ελλήνων και ελληνίδων του ενδυματολογικού παρόντος διάστικτη σημαιοφόρων, κυκλωμένη από μια  ethnic γιρλάντα ενός ετερόκλητου, ετερόχρονου και ετερόχρωμου (ενδυματολογικά μιλάμε πάντα) πλήθους πρωταγωνιστών και κομπάρσων της Μακεδονικής, της Βυζαντινής, της Ελληνικής, εν γένει, ιστορίας…

 *******

Αυτή η «ethnic γιρλάντα» από Μεγαλεξάνδρους, βουκεφάλες, μακεδονομάχους και μαρμαρωμένους βασιλιάδες – κληρικούς, με το κασιδιάρικο «τάγμα εφόδου» να παρελαύνει στην... ούγια της, είναι που χρωμάτισε, στιγμάτισε, «καπέλωσε» και εν τέλει χαρακτήρισε την συγκέντρωση: «Τη σημερινή συγκέντρωση καπηλεύτηκαν, και τελικά σε αυτήν κυριάρχησαν, στοιχεία φανατισμού, εθνικισμού και μισαλλοδοξίας, με αισθητή την παρουσία της Χρυσής Αυγής», ήταν η προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάπως έτσι, αλλά όχι ακριβώς. Ναι, τη συγκέντρωση καπηλεύτηκαν «στοιχεία φανατισμού, εθνικισμού και μισαλλοδοξίας»∙ πρώτοι και καλύτεροι οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν «κυριάρχησαν σ’ αυτήν».

Προσπάθησαν να κυριαρχήσουν αλλά δεν τα κατάφεραν, είναι το σωστό. Και προσπαθούν ακόμα. Λαχταρούν να εξουσιάσουν και να χειραγωγήσουν τους δεκάδες χιλιάδες χύμα – πατριώτες που πήραν μέρος στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, όμως όχι: «το συλλαλητήριο ουσιαστικά οργανώθηκε από «αδέσποτους» δεξιούς, ανένταχτους «αριστερούς» των διαλυμένων πυρήνων της «Σπίθας» και κάποιους επιχειρηματίες που χρηματοδότησαν το εγχείρημα, συμπεραίνει το ρεπορτάζ (Απόστολος Λυκεσάς) του efsyn.gr. Λοιπόν, αυτή η ιδεολογικά ετερόκλητη σύνθεση των διοργανωτών τα λέει όλα για την χύμα – πατριωτική σύνθεση του συγκεντρωμένου πλήθους. Κι εσύ τι το  κάνεις; Το πακετάρεις, το δένεις με εθνικιστική κορδέλα και τους  το παραδίδεις; Αβλεπί;

*******

Η λαχτάρα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής να εξουσιάσουν και να χειραγωγήσουν τους δεκάδες χιλιάδες χύμα – πατριώτες, εθνικιστές ή μη (αυτή η διάκριση είναι σχεδόν… αδιάκριτη), που πήραν μέρος στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, μεταδόθηκε  σαν ίωση στην περιοχή της αντιπολίτευσης. Πρώτα – πρώτα  στη Νέα Δημοκρατία, στο επιρρεπές στον εθνικισμό συντηρητικό  σώμα της: ο εθνικισμός δεν υπήρξε ποτέ δημιουργικός, εξηγεί ο Ζάν - Μαρί Ντομνάς*: «επιχειρεί, απλά, να ανακτήσει και κυρίως να υπερασπίσει την «κληρονομιά», ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που συνδέεται παραδοσιακά με την συντηρητική δεξιά…». Καμιά έκπληξη λοιπόν από την εθνικιστική απόδραση Μητσοτάκη μέσω της μηδενιστικής   δήλωσης, «Η λύση να αναζητηθεί σε άλλη συγκυρία…».  

Καμιά έκπληξη, επίσης, όταν η ίδια «ίωση» χτύπησε ακόμα και τον Λαφαζάνη της ΛΑΕ, με σύμπτωμα εκείνη την παραισθητική  δήλωση που εξόργισε τους φανατικούς συριζαίους: «Αυτό που είδαμε στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν μόνο μια αντίδραση για το θέμα της FYROM. Ήταν μια συνολική αντίδραση απέναντι στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, (σ. σ: όπου κατεστημένο βλέπε... ΣΥΡΙΖΑ)».

Κατά τα λοιπά, εμείς οι παλαιοί των ημερών που ξέρουμε τι εστί εθνικοπατριωτικό βερίκοκο, γνωρίζουμε ότι μετά την πτώση του Τείχους ο εθνικισμός εξακολουθεί μεν να συνδέεται προνομιακά με την συντηρητική δεξιά, αλλά συνδαυλίζεται και αναπτύσσεται και ευδοκιμεί, ατομικά ή και συλλογικά, σε κάθε γεωγραφικό, ταξικό και ιδεολογικό μήκος και πλάτος, μηδέ του… «μακεδονικού» εξαιρουμένου. Έτσι, επί της ουσίας του, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με την άποψη του Αλέξη Τσίπρα: «Αν υπάρξει ευκαιρία λύσης, θα είναι εθνική ανοησία να μην την αξιοποιήσουμε»

*Jean-Marie Domenach: Γάλλος συγγραφέας – διανοούμενος της ανανεωτικής Αριστεράς

Το… déjà vu με τον Μαρινάκη

Μια ελευθέρια θεώρηση σημείων της διαδικασίας αδειοδότησης των καναλιών πανελλήνιας εμβέλειας, μετά την αποσφράγιση των φακέλων

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής. 21/1/2018)

Η αλήθεια είναι ότι ξυπνάω ασυνήθιστα αργά σε σύγκριση με κάποιους που δεν έτυχε να γίνουν… νυχτοφύλακες ή δημοσιογράφοι. Μπορώ λοιπόν, με σιγουριά, να βάλω στοίχημα ότι το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης, καθώς το… αγουροξυπνημένο μάτι μου εστίαζε στον τίτλο «Ξεκίνησε η διαδικασία αποσφράγισης των φακέλων για τις τηλεοπτικές άδειες», ήμουν ξύπνιος. Κι ας αναρωτήθηκα αν ονειρεύομαι. Ή αν ζω ένα déjà vu…

Ήταν η ηλεκτρονική έκδοσης της «Καθημερινής» που είχε την… déjà vu είδηση: η εφημερίδα ενημέρωνε ότι «ανοίχτηκε ήδη ο φάκελος της εταιρίας «Ειδήσεις Ντοτ Κομ Α.Ε» που εκπροσωπεί τον ΣΚΑΪ και ότι παίρνουν σειρά οι υπόλοιποι πέντε με τελευταίο  το φάκελο της εταιρίας «Τηλεοπτική Ελληνική ΑΕ», διευκρινίζοντας ότι η διαδικασία ελέγχου των στοιχείων που περιέχουν οι έξι φάκελοι μπορεί να διαρκέσει από 1,5 έως 3 μήνες.

Αν τώρα αναρωτιέστε «γιατί τόσος χρόνος για τον έλεγχο έξι φακέλων», αναζητήσατε απάντηση στην έμπλεη δημιουργικής… ασάφειας δήλωση του εκπροσώπου της  τελευταίας εκ των διεκδικητριών («Τηλεοπτική Ελληνική ΑΕ») προς τους δημοσιογράφους: «… η εταιρεία είναι νεοσύστατη και τίποτα άλλο δεν χρειάζεται. (…..) προφανώς υπάρχει μια μετοχική σύνθεση, αυτής της εταιρείας μέτοχος είναι άλλη εταιρεία, κυπριακή, και εκείνης της εταιρείας άλλη εταιρεία, επίσης κυπριακή και εκείνης της εταιρείας μέτοχος ένα μόνο πρόσωπο….»*

*******

Το déjà vu αναζωπυρώθηκε όταν, συνεχίζοντας το σερφινγκ στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε δημοσίευμα* που επανέφερε, κατά κάποιο τρόπο, τον εφοπλιστή, εκδότη και ποδοσφαιράνθρωπο Βαγγέλη Μαρινάκη στο team των διεκδικητών τηλεοπτικών αδειών: «Το ματς δεν έχει τελειώσει ακόμη, υπάρχει χρόνος», ήταν η απάντηση του Βαγγέλη Μαρινάκη στους εργαζομένους του Mega.

«Υπάρχει χρόνος; Τι εννοεί άραγε ο μεγάλος;», σκέφτεται ο κοινός, … αγουροξυπνημένος γαρ, νους μου. Και για να βρει την άκρη κατευθύνεται στο πλαίσιο της θεσμικής κανονικότητας, προς την περιοχή των μη πανελλαδικής εμβέλειας αδειών, (θεματικών, κλπ) που θα ακολουθήσουν.

Όμως όχι, η επόμενη παράγραφος του δημοσιεύματος με  αφυπνίζει απολύτως, αφού ο κ. Μαρινάκης, αυτοπροσώπως, αποκαλύπτει τον… οδικό χάρτη που οδηγεί εαυτόν και αλλήλους (όλους τους καναλάρχες, εννοώ) στον κερδισμένο χρόνο: θεωρώ πως και αυτός ο διαγωνισμός θα οδηγηθεί στο ΣτΕ!..**

Εδώ, παρενθετικά, οφείλουμε να θυμίσουμε ότι οι opinion leaders συνηθίζουν να καλύπτουν με ένα αδιαφανές πλέγμα λέξεων και εννοιών τους φίλιους (των ΜΜΕ που υπηρετούν) πολιτικούς και μιντιάρχες, λες και φοβούνται ότι, αν πουν την αλήθεια γι αυτούς, θα πληγώσουν την κοινή γνώμη!.. Όμως η κοινή γνώμη γνωρίζει – ή υποψιάζεται – την αλήθεια των πολιτικών και των μιντιαρχών. Και σπάει πλάκα με τους…  opinion leaders που τους καλύπτουν…

*******

Μία… ελευθέρια θεώρηση της δήλωσης Μαρινάκη – «θεωρώ πως και αυτός ο διαγωνισμός θα οδηγηθεί στο ΣτΕ!..» – οφείλει να εξετάσει και το ενδεχόμενο να υποκρύπτει  μεθόδευση ανατροπής της εν εξελίξει διαγωνιστικής διαδικασίας, με ένδικα μέσα: μια ακόμα προσφυγή α λα 2016 στο Σ.τ.Ε και ιδού το… déjà vu ματαίωσης του διαγωνισμού.

Εντάξει, εδώ χωράει ολόκληρη ανάλυση για τις δυνατότητες επιρροής του πολιτικοοικονομικού – ποδοσφαιρικού συστήματος Μαρινάκη (που είναι το εν γένει σύστημα της ντόπιας οικονομικής ελίτ) στο σύστημα της δικαστικής εξουσίας.

Δείτε: την ώρα που ο Βαγγέλης Μαρινάκης δήλωνε στους εργαζόμενους του MEGA ότι «υπάρχει χρόνος» και ότι «ο διαγωνισμός θα οδηγηθεί στο ΣτΕ», ο υπουργός Δικαιοσύνης  Σταύρος Κοντονής διέτασσε πειθαρχική έρευνα για τη 17μηνη καθυστέρηση καθαρογραφής της απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Πειραιά, που αφορά την υπόθεση εισαγωγής δύο τόνων ηρωίνης με το πλοίο «Noor 1». Δεκαεπτάμηνη καθυστέρηση… καθαρογραφής!  Και αυτό, πιστέψτε το, δεν είναι διόλου άσχετο με τα προηγούμενα, καθώς και με την πιθανότητα να ζήσουμε ένα… déjà vu!..  

Λέμε τώρα, ευχόμενοι να αποδειχτεί ότι, αυτή τη φορά, η κυβέρνηση έχει την εξουσία που χρειάζεται ώστε να επιβάλλει την απρόσκοπτη ολοκλήρωση του «διαγωνισμού». Να κόψει το τζάμπα στους «νταβατζήδες» της ενημέρωσης. Με την γνώση ότι η αδειοδότηση κάθε άλλο παρά αρκεί για τον αφοπλισμό του συστήματος των διαπλεκομένων, πόσο μάλλον για τον έλεγχο του χαοτικού τοπίου των μίντια και την επιστροφή στη δημοσιογραφική κανονικότητα: κανείς δεν ξέρει αν θα ξαναδούμε στα δελτία ειδήσεων δημοσιογράφους που θα δίνουν χώρο στην κοινωνική αλήθεια. Κι όχι στην αλήθεια των αφεντικών τους…

*Από την ιστοσελίδα iefimerida.gr

**Από την ιστοσελίδα Reader.gr

Υπάρχει... Κόκκινη δημοσιογραφία;

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Οι εκδότες, οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ εν γένει, είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρηματίες που επιχειρούν στα Μέσα Ενημέρωσης. Και τα Μέσα Ενημέρωσης είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρήσεις που, διά των δημοσιογράφων και των τεχνικών του Τύπου, ας πούμε, παράγουν και πωλούν στο καταναλωτικό κοινό, με συγκεκριμένο αντίτιμο, το αγαθό της ενημέρωσης. Υπ’ αυτή την έννοια, οι δημοσιογράφοι είναι (οφείλουν να είναι) εξειδικευμένοι στην παραγωγή του αγαθού της ενημέρωσης επαγγελματίες. Και  ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται, ανεξάρτητα αν εργάζονται σε ιδιωτικά, ή δημόσια, ή κομματικά ΜΜΕ.

Δυστυχώς, αυτή η οικονομοτεχνική και δεοντολογική «κανονικότητα» καταστρατηγήθηκε βάναυσα τα τελευταία χρόνια, σε όλα τα επίπεδα της σύγχρονης βιομηχανίας της ενημέρωσης. Και είναι αυτή η καταστρατήγηση που συνετέλεσε και συντελεί, στην εποχή των δημοσιογραφικών τεράτων που βιώνουμε…

Εδώ οφείλω να πω ότι σωστά καταλάβατε, όσοι καταλάβατε, πως η επιμονή μου στο γεγονός ότι τα ΜΜΕ είναι επιχειρήσεις, που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες, και οι δημοσιογράφοι επαγγελματίες, που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι (και πάντως όχι ως ιδεολογικοί… εθελοντές), σχετίζεται και με τις τρέχουσες απελπιστικά ανεδαφικές και αναχρονιστικές εξελίξεις στον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο» και τα κομματικά και δημοσιογραφικά συμπαρομαρτούντα: οι ακροαματικότητες, οι θεαματικότητες, οι άνοδοι των κυκλοφοριών των εφημερίδων, δεν κερδίζονται με κατασταλτικές απολύσεις και μπακάλικες περικοπές συνάδελφοι…

Δεν υπάρχει κομματική δημοσιογραφία. Φυσικά και η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα (δεδομένου ότι  ασκεί έναν ευρύτατο και σοβαρότατο κοινωνικό ρόλο), αλλά και το λειτούργημα επάγγελμα είναι, όπως κάθε εργασία κοινωνικά ή νομικά αποδεκτή, που ασκείται για βιοπορισμό: η Ενημέρωση είναι μέγιστο ανθρώπινο  δικαίωμα, ένα δικαίωμα που, προκειμένου να αποδοθεί δίκαια και αληθινά, προϋποθέτει την ανεξαρτησία των δημοσιογράφων και η ανεξαρτησία των δημοσιογράφων προϋποθέτει πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.