Ας μπει ένα STOP στην τραγική θητεία Μητσοτάκη

Μια θητεία που κοστίζει ήδη χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και εκατοντάδες χιλιάδες ψυχικές και υλικές  αναπηρίες…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Φοράω τη μάσκα. Διπλή τη φοράω, μη φάω κάνα πρόστιμο, και μπαίνω στ’ αμάξι. Πάω Εφορία. Για υπόθεση ρουτίνας πάω, μα χάνω μια ολόκληρη ώρα απ’ τον χρόνο μου. Δεν είναι μόνο η αναμονή στην ουρά, είναι και ο αντί – covid έλεγχος στην είσοδο.

Ο αρμόδιος ελεγκτής με σημαδεύει στο μέτωπο με το ψηφιακό ματζαφλάρι του. Πυροβολεί, αλλά τίποτε, αστοχεί: «Έχετε υποθερμία, κύριε» μου λέει και… μου ανεβάζει τον πυρετό. «Ξαναδοκίμασε» του λέω και, «εντάξει»!.. Τη δεύτερη φορά με βρίσκει… ζωντανό και με σκανάρει. Το κινητό μου, δηλαδή – μήπως είναι πλαστό το πιστοποιητικό τριών δόσεων που του δείχνω. «Περάστε κύριε, όλα κομπλέ», μου λέει στο τέλος, και μπαίνω…

Σε κάνα μισάωρο βγαίνω, και μπαίνω στο αμάξι. Βάζω μπρος, αλλά τίποτα. Δεν παίρνει, έμεινα από μπαταρία!.. Τι κάνω τώρα; Το κινητό βγάζω τώρα. Καλώ οδική βοήθεια και ιδρώνω. Από αγωνία ιδρώνω, καθώς σκέφτομαι το χρόνο που θα χάσω περιμένοντας στη μέση του δρόμου. Με τα αυτοκίνητα γύρω μου να κορνάρουν δαιμονισμένα. Ακολούθως βγάζω τη μάσκα και κατεβάζω… ρολά. Και ροκανίζω ήσυχα τον χρόνο της αναμονής παίζοντας block breaker στο κινητό…

Οι Έλληνες είμαστε ιδανικοί καταστροφείς του χρόνου. Πιστοί στην… κληρονομιά που μας άφησαν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι. Με τη διαφορά ότι εκείνοι κατέστρεφαν χρόνο μεταβάλλοντάς τον σε σκέψη, γνώση, εφαρμοσμένη σοφία, ενώ εμείς καταστρέφουμε τον χρόνο μας μεταβάλλοντάς τον σε… έπεα πτερόεντα.  

*******

Για να λέμε την αλήθεια, καλά κάνουμε. Και καλά να μην κάνουμε, από τη στιγμή που ως εργαζόμενοι πληρώνουμε τον «χρονοφόρο» μας στο επιλεγόμενο… παραγωγικό σύστημα, τον χρόνο που μας περισσεύει, τον ελεύθερο χρόνο μας, δικαιούμεθα να τον καταστρέφουμε κατά βούλησιν. Ακόμα και    ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής των άλλων: αραχτοί στον καναπέ ή καρφωμένοι στο λάπτοπ, να ροκανίζουμε τον λοιμώδη, εδώ και μια διετία, χρόνο μας.  

Ελπίζω όχι – όχι ακόμα εμείς – ως έρμαια του φαινομένου της «Μεγάλης Παραίτησης» που, συμφώνα με το Bloomberg,    εκδηλώνεται παγκοσμίως στη φάση της πανδημίας: Η Μεγάλη Παραίτηση (“Big Quit”) αναγκάζει τους Αμερικανούς εργαζομένους να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους σε αριθμούς ρεκόρ – πάνω από 24 εκατομμύρια το έκαναν από τον Απρίλιο έως τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους – ενώ αποχρώσεις της ίδιας τάσης εκδηλώνονται στη Γερμανία, την Ιαπωνία και άλλες ανεπτυγμένες χώρες».

«Καλά, είμαστε εμείς ανεπτυγμένη χώρα;», θα με ρωτήσετε. Δεν έχω ιδέα, τον… Αυτιά να ρωτήσετε, θα σας απαντήσω. Αυτό που ξέρω – το Bloomberg το μετέδωσε κι αυτό – είναι ότι, σύμφωνα με μια παγκόσμια έρευνα της Microsoft Corp., σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι στον κόσμο, πιεσμένοι από τις επιπτώσεις της πανδημίας (αύξηση των συναισθημάτων εξάντλησης –   επιδείνωση της ψυχικής τους υγείας) σκέφτονται να παραιτηθούν από τις δουλειές τους.  

«Όταν έρχονται αντιμέτωποι με την προοπτική της θνησιμότητας, οι άνθρωποι βλέπουν τη δουλειά κάτω από πολύ διαφορετικό πρίσμα», σχολιάζει το φαινόμενο “Big Quit” ο εξπέρ σε θέματα διαχείρισης εργαζομένων Benjamin Granger*…

*******

«Σωστά!..  Βλέπουν τη δουλειά τους υπό το πρίσμα του «χαμένου χρόνου»: υπολογίζουν τον χρόνο που μια αδιάφορη – μη δημιουργική – εργασία υποκλέπτει απ’ τον προσδόκιμο χρόνο ζωής τους και παθαίνουν κατάθλιψη… Προτιμούν να καταστρέφουν το χρόνο τους ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής παρά να επιστρέψουν στην άχαρη π. π. (προ πανδημίας) δουλειά τους…        

Ωστόσο,  αυτοί που εγκληματούν στην κυριολεξία καταστρέφοντας τον χρόνο τους είναι οι εξουσιαστές μιας χώρας. Τα πρόσωπα που συνθέτουν τους φορείς της κυβερνητικής εξουσίας, ας πούμε. Ναι, μιλάμε για την εγκληματική καταστροφή του χρόνου ασκήσεως του λειτουργήματος του πρωθυπουργού απ’ τον πρωθυπουργό, του υπουργού απ’ τον υπουργό, του βουλευτή απ’ τον βουλευτή, κλπ., κλπ. Που έχει ως συνέπεια την καταστροφή του χρόνου διακυβέρνησης της χώρας, του χρόνου του ελληνικού δημοσίου, του χρόνου του ελληνικού κράτους κλπ., κλπ. Και τελικά, την καθυστέρηση της χώρας, την υστέρηση στο επίπεδο ποιότητας ζωής των Ελλήνων.  

Στον παρόντα χρόνο  η κυβέρνηση Μητσοτάκη διανύει τον 31o  μήνα της θητεία της ροκανίζοντας τον πολιτικό χρόνο που της απέμεινε με τον τρόπο που ροκάνισε και τον προηγούμενο: διαχειριζόμενη την πανδημία με απίστευτα συμφεροντολογικές, εγκληματικές και, εν πολλοίς, θανατηφόρες  υγειονομικές, πολιτικές και οικονομικές παλινωδίες, που κόστισαν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχικές και υλικές  αναπηρίες…

Ας ευχηθούμε το 2022 να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό. Να μην ολοκληρωθεί η πιο εγκληματική  τετραετία χαμένου πολιτικού χρόνου στην περίοδο της μεταπολίτευσης.  

*Επικεφαλής της συμβουλευτικής εταιρείας για θέματα εργαζομένων Qualtrics ΧΜ. 

 

 

Χαρούμενα Χριστούγεννα με… δωρεάν self test

Καθώς οδεύουμε προς το την πρωτοχρονιά του 2022, ο κυβερνητικός παραλογισμός συνεχίζεται

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Χριστούγεννα 2021 – πρωτοχρονιά 2022 υπό την απειλή της μετάλλαξης «Όμικρον» και ο διαχειριστικός παραλογισμός συνεχίζεται: «Με πολλά self test, έτσι ώστε εμείς οι ίδιοι να ελέγχουμε την κατάσταση της υγείας μας, θα περάσουμε χαρούμενες γιορτές», στέλνει το… μήνυμα ο Πρωθυπουργός. Άλλωστε, «τα πράγματα στη χώρα μας πάνε καλύτερα  απ’ ό,τι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και, πάντως, καλύτερα από πριν», ψελλίζουν, αμετανόητοι, οι κρατούντες…  

Μα, τότε, προς τι αυτή η  πρεμούρα των νέων για το μετά και αυτή η νοσταλγία των παλαιών για το πριν;  Διότι, όπου κι αν στην Ελλάδα του λοιμώδους παρόντος εστιάσεις, φωτογραφίζεις την επιθυμία του μέλλοντος. `Η τη νοσταλγία του παρελθόντος. Κάτι που σημαίνει ότι δεν βιώνουμε το «τώρα». Ή πως το βιώνουμε ως αβίωτο – ένα  βασανιστικό διάλειμμα ανάμεσα στο «πριν» και το «μετά»: δεν το γουστάρουμε, μας συνθλίβει, θέλουμε να απαλλαγούμε απ’ αυτό. Να επιστρέψουμε στο «πριν»,  να περάσουμε στο «μετά»…

Το παγκόσμιο «τώρα» είναι η μιζέρια της φτώχειας και η μιζέρια του πλούτου, ο φόβος του «αόρατου εχθρού» και ο φόβος του πολιτικού διαχειριστή του, το άγχος μιας «ζωής εν τάφω» και το άγχος ενός «άκλαυτου θανάτου»: ένα απελπιστικά καταθλιπτικό  και ανέλπιδο παρόν. 

Το δικό μας, το ελληνικό μας «τώρα», είναι ακόμα πιο αβέβαιο απ’ το παγκόσμιο παρόν, πιο μαύρο από κάθε παρελθόν. Ένα «τώρα» σκοτεινό σαν καρικατούρα του Φρανθίσκο Γκόγια, εφιαλτικό σαν την «κραυγή» του Έντβαρτ Μουνκ, βασανιστικό σαν την «τελευταία κρίση» του Ιερώνυμου Μπος, αγανακτισμένο σαν...

*******

Σαν οργισμένο «γράμμα» του Π. Ζ. Προυντόν: να σε κυβερνούν οι ταγοί του ακραίου νεοφιλελευθερισμού σημαίνει να σε επιτηρούν, να σε  παρακολουθούν, να σε φακελώνουν, να σε στοιχίζουν, να σε κατατάσσουν, να σε υποτάσσουν, να σε χαρατσώνουν, να σε απολύουν, να αισχροκερδούν σε βάρος σου, να σε εξαπατούν, να σε κλέβουν, να σε απαξιώνουν…

…Ύστερα, με την παραμικρή αντίσταση, να σε σπάζουν στο ξύλο, να σε δένουν, να σε φυλακίζουν, να σε θυσιάζουν, να σε πουλούν, να σε προδίδουν, να σε περιπαίζουν, να σε γελοιοποιούν, να σε προσβάλουν, να σε ατιμάζουν…

«Αισθάνομαι ανθρώπινη υποτίμηση και ηθική ταπείνωση όταν, υπό την απειλή προστίμων, μου επιβάλλουν υποχρεώσεις που παραβιάζουν βασικά δικαιώματά μου και ακυρώνουν την βούλησή μου», γράφει ο μπλόγκερ «Ιππόλυτος»: «Σαν να είμαι ένα κατώτερο είδος ηλιθίου, ένας ανεγκέφαλος δούλος μιας ανώτερης φυλής πολιτισμένων αριστοκρατών», συνεχίζει. Και καταλήγει: πρέπει όλοι αυτοί και τα τσανάκια τους  να πάρουν την απάντησή τους…

- Πότε;

- Το επόμενο Σάββατο, φυσικά. Μπαίνουμε στο ’22 το ξέχασες; Περνάμε στο «μετά»!..

Ωραία, το επόμενο Σάββατο περνάμε στο… «μετά»!.. Αλλά πώς μπορούμε να προεξοφλήσουμε ότι το «μετά», στο οποίο τόσο πολύ βιαζόμαστε να περάσουμε, θα είναι καλύτερο απ’ το τώρα; Συναισθηματικά, η τάση φυγής προς το «μετά» είναι κι αυτή μια νοσταλγία, η νοσταλγία του μέλλοντος. Που δεν είναι παρά η έκφραση της ενστικτώδους ανθρώπινης τάσης για  Ελευθερία. Το ίδιο και  η νοσταλγία του παρελθόντος.

*******

Ωστόσο, «οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης», μας θυμίζει ο Φρόυντ. Κι απ’ αυτή την άποψη μπορούμε, μετά βεβαιότητος, να πούμε ότι ένα «πριν» ήταν καλύτερο από ένα «τώρα», μα αδυνατούμε να προβλέψουμε πως το «μετά» θα είναι σίγουρα καλύτερο από το «τώρα». Ή το «πριν».

Όμως η ιστορία μας διδάσκει πως οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν παντοδύναμοι, εκφράζοντας συλλογικά μια δυνατή ιδέα: την ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να μας οδηγήσει για δεύτερη φορά σε ένα «μετά» με Δικαιοσύνη, Δημοκρατία και Αξιοπρέπεια, ας πούμε.

Αναμφισβήτητα, αυτή είναι μια ιδέα, που καθιστά την τάση φυγής προς το μέλλον ταυτόσημη με την ελπίδα: το, εν πολλοίς, χιμαιρικό αυτό συναίσθημα που, κατά συνθήκη, παράγει αδράνεια, ασυνειδησία, αναισθησία, ύπνο, αλλά και διέγερση και δράση και εξέγερση και επανάσταση…

Αξιοπρέπεια!.. «Ας είναι ένα «μετά» με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και δημοκρατία κι ας είναι με μισή τυρόπιττα κι ένα κιλό πατάτες», όπως λέγαμε τότε, πριν τις κάλπες του 2015.

Προς το παρόν, ωστόσο, καθώς υπό την σκιά της μετάλλαξης «Όμικρον» οδεύουμε προς την πρωτομηνιά του 2022, ο παραλογισμός συνεχίζεται: «τα πάντα είναι κωμικά, τίποτα δεν είναι τραγικό, όλα είναι πραγματικά και μη, δυνατά και αδύνατα, σοβαρά και γελοία», όπως έλεγε ο Ευγένιος Ιονέσκο.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο «ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα» και το σπέρμα της αμφιβολίας

 Αντίδοτο η πλήρης αποσαφήνιση της προγραμματικής  – κυβερνητικής αλήθειας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 

«Και τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη» ήταν η ερώτηση του εμμονικού αμφισβητία της  παρέας των «παλιών συμμαθητών» στο… covid – free τσιπουράδικο του Ηλία, στην Καισαριανή. Η ερώτηση, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στον οινοπνευματώδη χώρο, ως απάντηση – σχόλιο, στην αναφορά μου στα σποτάκια με το μήνυμα  «Κάν’ τους OFF, είναι στο χέρι σου», που ανέβασε ο Αλέξης Τσίπρας στον λογαριασμό του στο Facebook.

Μες το ποτό και μες στη ζάλη είδα την ερώτηση του κεντροδεξιού… αμφισβητία να βγαίνει στον αέρα της συννεφιασμένης Κυριακής και, κατηφορίζοντας την οδό Υμηττού, να μετεωρίζεται στις ρημαγμένες περιοχές των πάλαι ποτέ μεσοαστικών και μικροαστικών τάξεων των Αθηνών. Κι ύστερα να πέφτει σαν βροχή από σταγόνες αμφιβολίας: να μουλιάζουν τον μαραμένο πολιτικό ψυχισμό των ανθρώπων εκείνων που οι δημοσκόποι καταγράφουν ως βουβή πλειοψηφία.

«Μας ψεκάζουν!..». Είναι η λαϊκή έκφραση του συρμού, που μας κάνει (εμάς τους… άτεγκτους αριστερούς) να αποστρέφουμε με απαξία το… πνεύμα μας, όπως απέστρεφε  το βλέμμα της η μαντάμ Σουσού από τις «παρακατιανές» γειτόνισσες… Ωστόσο, η έκφραση αυτή, ως ψυχοπαθητική «μεταφορά», ταιριάζει απόλυτα στην περιρρέουσα πολιτική – επικοινωνιακή ατμόσφαιρα των δυστοπικών καιρών μας…

Πράγματι, τα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ΜΜΕ μάς «ψεκάζουν». Νυχθημερόν. Σε εβδομαδιαία, σε μηνιαία, σε ετήσια βάση. Μας «μουλιάζουν» με το σπέρμα της αμφιβολίας και, «τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη;»

*******

Η αμφιβολία είναι η έμφυτη ή και επίκτητη τάση του ανθρώπινου πνεύματος να αμφισβητεί οποιαδήποτε προτεινόμενη «αλήθεια», μέχρις ότου αποδειχτεί ότι αυτή είναι πράγματι η αλήθεια. Δικαίως, λοιπόν, αποδίδεται σ’ αυτήν η διαρκής καλλιέργεια του ανθρώπινου πνεύματος και η αέναη γνωστική ανανέωση μέσω της αναθεώρησης των πραγμάτων.

Αλλά αυτά, στο επίπεδο της έρευνας και των ιδεών: στην καθημερινή μας ζωή η αμφιβολία μπορεί να είναι  θετική ή αρνητική, δημιουργική ή καταστροφική. Ανάλογα με το επίπεδο καλλιέργειας, συγκρότησης και ψυχισμού του… αποδέκτη και χρήστη της.

Στην περίπτωσή μας, το «σπέρμα της αμφιβολίας» για την κυβερνητική αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ  παράγεται στα εργαστήρια του επιτελικού κράτους Μητσοτάκη και, μετά από μια άτεχνη και αήθη  δημοσιογραφική  επεξεργασία στα κυβερνητικά ΜΜΕ, φσσσσττ!!!, εκτοξεύεται  καθημερινά, συντεταγμένα, μεθοδικά, ψεκάζοντας με σταγόνες αμφιβολίας τον μαραμένο πολιτικό ψυχισμό της κοινής γνώμης και, «τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη;»

Ευτυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, χάρις στον πολιτικά ακατάβλητο και ιδεολογικά ακατάπτωτο πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η αμφιβολία δηλητηριάζει χωρίς να σκοτώνει. Κι έτσι, η λυτρωτική ιδέα ενός κυβερνητικού «ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα», παραμένει ζωντανή, οι προοδευτικές προγραμματικές επιλογές του διαπερνούν, κουτσά – στραβά, τα τεχνητά νέφη της αμφιβολίας, η κυβερνητική του δυναμική,   τσάτρα – πάτρα, επιβιώνει.  

*******

Δεν είναι αρκετό. Η κυβερνητική αξιοπιστία του «ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα» αντέχει – όσο αντέχει – στο  σπέρμα  της αμφιβολίας, χάρις στην αναξιοπιστία των σπορέων της. Ωστόσο, όπως είπε ο Νίτσε, «ακόμα και εάν έχει ακλόνητη πίστη, ένας άνθρωπος μπορεί να εμπλακεί στη γοητεία της αμφιβολίας».

Και επειδή θα ήταν το λιγότερο αφελές να πιστεύουμε ότι το σύνολο των δυνητικών ψηφοφόρων του «ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα» τον επιλέγουν γιατί πιστεύουν (ιδεολογικά) σ’ αυτόν, καταλαβαίνετε, πολλοί (άγνωστος αριθμός)  παραμένουν έκθετοι στους… «ψεκασμούς», έτοιμοι να εμπλακούν στην, κατά Νίτσε, «γοητεία της αμφιβολίας»!..

Υπάρχει αντίδοτο; Φυσικά υπάρχει, και αυτό είναι η πλήρης αποσαφήνιση της προγραμματικής  – κυβερνητικής αλήθειας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Γιατί αυτή είναι που ενδιαφέρει το σύνολο των δυνητικών του ψηφοφόρων του∙ και άλλων τόσων που, υπό το άγος της γενικότερης αμφιβολίας για τα κόμματα και τους πολιτικούς, παραμένουν αναποφάσιστοι.

Και όχι η αποσαφήνιση της δαιδαλώδους ιδεολογικής του αλήθειας που,  άλλωστε, μόνο εμάς (τους… άτεγκτους αριστερούς) ενδιαφέρει. Αλλά εμείς είμαστε ένα έλασσον ποσοστό των ψηφοφόρων του κυβερνητικού «ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα». Το έχουν συνειδητοποιήσει οι βουλευτές, τα στελέχη, και τα μέλη του    κόμματος αυτό;

Μια απάντηση έδωσε αυτή η ανοίκεια και ανούσια φαγωμάρα μεταξύ  πρώην υπουργών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με μήλο της έριδος το αντιπολιτευτικό… ύφος του ίδιου του κόμματός τους στην περίπτωση του σκανδάλου των «ρεζερβέ ΜΕΘ για φιλοκυβερνητικούς VIP»… Μια ακόμα εσωκομματική «τρικυμία σε ποτήρι», όπως, εύστοχα, την χαρακτήρισε ο Αλέξης Τσίπρας.   

 

 

 

  

Το νέο… ΠΑΣΟΚ: Μια επικοινωνιακή φούσκα

Το βρώμικο παιγνίδι των ελεγχόμενων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ΜΜΕ με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων και τον «δικό τους» Ανδρέα  Λοβέρδο  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής  

Καθώς παρακολουθώ την θλιβερή φαγωμάρα με τις «ρουφιανιές» και τα «fake news» ανάμεσα στους διεκδικητές της προεδρίας του ΚΙΝΑΛ Νίκο Ανδρουλάκη και Γιώργο Παπανδρέου, ασυναίσθητα –ίσως και ενσυναίσθητα, ωστόσο–  υιοθετώ για πολλοστή φορά εκείνον τον εμπαθή και λίγο ρατσιστικό, μα αρκετά ταιριαστό για τους επαγγελματίες πολιτικούς αφορισμό του Ιονέσκο: «Υπάρχουν δύο είδη ιδιοσυγκρασίας˙ η καλλιτεχνική και η επιστημονική. Υπάρχει επίσης ένα τρίτο είδος ανθρώπου, οι πολιτικοί…

»Αυτοί δεν μετέχουν καμιάς κουλτούρας. Θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας…».

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι οι περί ων ο λόγος «μάγειρες της κοινωνίας» που, σαν τις γριές γειτόνισσες της ξέψυχης μαντάμ Ορτάνς (στον «Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζατζάκη) ξεμαλλιάζονται ποιός θα πρωταρπάξει την ξεχαρβαλωμένη προεδρική καρέκλα του πολυμεταλλαγμένου, και πολυλεηλατημένου, και πολυορφανεμένου ΠΑΣΟΚ που τώρα λέγεται ΚΙΝΑΛ…

Είναι το βρώμικο παιγνίδι που έπαιξαν –και εξακολουθούν να παίζουν– τα ΜΜΕ και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων μ’ αυτό το  πολυμεταλλαγμένο κόμμα και τους υποψήφιους προέδρους του… Κατ’ αρχήν δια της υπερπροβολής: στα σαράντα χρόνια της δημοσιογραφικής εμπειρίας μου, δεν θυμάμαι άλλο κόμμα με εκλογική δύναμη κυμαινόμενη από 4,68% – 8,10%, να απολαμβάνει την τερατώδη προβολή που απέλαβε και εξακολουθεί να απολαμβάνει το ΚΙΝΑΛ κατά τη διάρκεια της διαδικασίας εκλογής του προέδρου του…

*******

«Η υπέρ-προβολή Λοβέρδου ήταν μία επικοινωνιακή φούσκα. Προσπάθησαν να κατασκευάσουν μία νικηφόρα υποψηφιότητα η οποία αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσε να περπατήσει», σημειώνει ο καθηγητής εκλογικής κοινωνιολογίας Ηλίας Νικολακόπουλος*, σχολιάζοντας την εκκωφαντική «αστοχία» των δημοσκοπήσεων για τη συγκεκριμένη αναμέτρηση. Και παρακάτω: «οι εταιρείες δημοσκοπήσεων διαψεύστηκαν γιατί υπέκυψαν στην πίεση των μέσων ενημέρωσης».

Πολύ… ωραία: οι δημοσκόποι, υπό την πίεση (σ σ: διάβαζε «υπό την  εντολή») των ΜΜΕ και με support την υπέρ -προβολή του θέματος, προσπάθησαν να «κατασκευάσουν» ως νικητή των εκλογών, ως πρόεδρο του… νέου ΠΑΣΟΚ δηλαδή, τον Γιάννη Λοβέρδο. Που πάει να πει πώς ό,τι είδαμε ως τώρα, αυτή η «επικοινωνιακή φούσκα», δηλαδή, που «δεν περπάτησε» – στήθηκε για τα… μάτια του Λοβέρδου.

Εντάξει, κάτι τέτοια «βρώμικα», αν και… τρώγονται όλο και λιγότερο από την κοινή γνώμη, εξακολουθούν να σερβίρονται καθημερινά  από τα μίντια και τους υπό… πίεση δημοσιογράφους και δημοσκόπους∙ και απ’ εκείνους που κινούν τα νήματα πίσω τους, που δεν είναι παρά εκείνοι που ελέγχουν και χειραγωγούν τα ΜΜΕ και, μέσω αυτών, τις εταιρίες δημοσκοπήσεων. Γιατί άραγε;

Μια καλή απάντηση μας δίνει και πάλι ο Ηλίας Νικολακόπουλος: όταν τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να συγκροτήσουν ταυτότητες και πάνω σε αυτές να διεξαχθεί η εκλογή, τότε καταφεύγουν σε ένα εργαλείο το οποίο δεν είναι προορισμένο γι’ αυτή τη δουλειά. Ο τίτλος της εφημερίδας Δημοκρατία “Η μαφία των γκάλοπ των εταιρειών”, δεν είναι ευχάριστος, αλλά αφορά πολύ περισσότερο τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία έπαιξαν αυτό το παιχνίδι.

*******

Ναι, βέβαια, τα Μέσα Ενημέρωσης «έπαιξαν αυτό το παιγνίδι». Αλλά γιατί το έπαιξαν με επίκεντρο τον Λοβέρδο (την υπερ -προβολή του μέσω μιας επικοινωνιακής φούσκας που στόχευε  στην ανάδειξή του στην προεδρία του ΚΙΝΑΛ) και όχι τον Γιωργάκη, ας πούμε, ή ακόμα και τον «απρόσμενο νικητή» του α’ γύρου Νίκο Ανδρουλάκη; 

Διότι ο Λοβέρδος είναι «δικός τους», είναι η απάντηση. Που πάει να πει ελεγχόμενος από εκείνους που κινούν τα νήματα πίσω από τα ΜΜΕ… Και τα ελέγχουν και τα χειραγωγούν… Και «έπαιξαν αυτό το παιγνίδι», με το οποίο επιχείρησαν να τον «στέψουν» πρόεδρο αυτού του πολυμεταλλαγμένου    κόμματος, του ΠΑΣΟΚ που τώρα λέγεται ΚΙΝΑΛ…

Προκειμένου να το περιχαρακώσει και να το μπετονάρει ως δεκανίκι του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του:  πιστό στη γραμμή  «προϋπόθεση των πάντων, η πολιτική συντριβή Τσίπρα», που εισήγαγε ο Ευάγγελος Βενιζέλος και υιοθέτησαν κατά σειρά… προτεραιότητας οι Αντώνης Σαμαράς και Κυριάκος Μητσοτάκης. Και, εξαρχής εκφράζει και πατρονάρει εντός του ΚΙΝΑΛ ο δικός τους: ο κ. Λοβέρδος αυτοπροσώπως.    

Πολλοί αρθρογράφοι, αριστερόστροφοι μερικοί εξ αυτών, εκτιμούν ότι εκ του αποτελέσματος το σκηνικό ανετράπη –    ότι η εκλογή Ανδρουλάκη θα κάνει το ΚΙΝΑΛ να  διαφοροποιηθεί από την ΝΔ και να «ξανασκεφτεί» σοσιαλιστικά… Δεν το βλέπω: καθώς παρακολουθώ τις αντιδράσεις του «απρόσμενου νικητή του πρώτου γύρου» στον δρόμο προς την διεκδίκηση  του… τίτλου, δεν μπορώ παρά να τον εντάξω σ’ εκείνο το «τρίτο είδος ανθρώπων» που ο Ιονέσκο αποκαλεί «μάγειρες της κοινωνίας».        

*Σε συνέντευξή του προς τον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο»

 

 

    

 

Οι ένοικοι του Μαξίμου και της Ντάουνινγκ Στριτ

Η διαφορά πολιτικής κουλτούρας μεταξύ του Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον  και του «δικού μας» Κυριάκου Μητσοτάκη.   

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

 

«Η Ντάουνινγκ Στριτ αρνείται να υποστηρίξει την έκκληση της επικεφαλής της «υγειονομικής επιτροπής» Τζένι Χάρις προς τους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου να αποφύγουν τις περιττές κοινωνικές συναναστροφές κατά την διάρκεια της εορταστικής  περιόδου», σύμφωνα με τον κορυφαίο τίτλο του βρετανικού  Guardian στη ζώνη ειδήσεων για τον κορονοϊό της πρώτης σελίδας…

 

Το διαβάζεις και το πρώτο που σκέφτεσαι είναι ότι ο τρελο-Μπόρις Τζόνσον είναι πιο ανέμελος κι απ’ τον «δικό μας», τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ωστόσο, καθώς διαβάζεις παρακάτω ότι η συγκεκριμένη «ασυνήθιστη άρνηση – κόλαφος» για την κ. Χάρις ήρθε  μετά τη δήλωσή της ότι ο περιορισμός των κοινωνικών επαφών θα μπορούσε να αποτρέψει τη διασπορά της νέας μετάλλαξης Όμικρον», τα πράγματα σοβαρεύουν…

 

Καταλαβαίνεις ότι το θέμα εδώ δεν είναι η παροιμιώδης ανεμελιά των δυό sui generis πρωθυπουργών και το συγκριτικό μέγεθός της, αλλά ο πολιτικός πολιτισμός των δυό ανδρών –ιδιαίτερα στο πεδίο της θεσμικότητας– και η συγκριτική απόσταση που τους χωρίζει. 

 

Απόσταση που δεν αφορά μόνο τους δυό πρωθυπουργούς, αλλά και το σημερινό Μαξίμου σε σύγκριση με την σημερινή Ντάουνινγκ Στριτ, καθώς και την βρετανική κυβέρνηση σε σύγκριση με την ελληνική, και το ελληνικό σύστημα εξουσίας εν γένει σε σύγκριση με το σύστημα εξουσίας του Ηνωμένου Βασιλείου.

  

*******  

Το καταλαβαίνεις, όταν η άρνηση της Ντάουνιγκ Στριτ να υποστηρίξει την έκκληση της επικεφαλής της «υγειονομικής επιτροπής» προς τους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου χαρακτηρίζεται απ’ τον αξιόπιστο Guardian «ασυνήθιστη άρνηση». Πράγμα που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι συνήθως –ή και πάντα– η Ντάουνιγκ στριτ και ο Βρετανός πρωθυπουργός δέχονται και υποστηρίζουν πολιτικά τις προτάσεις της Υγειονομικής Επιτροπής για την διαχείριση της πανδημίας.

 

Και σκέφτεσαι ότι αυτές οι προτάσεις αφορούν, συνήθως, πολιτισμένες εκκλήσεις και συστάσεις «προς τους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου», υιοθετούμενες από την βρετανική κυβέρνηση,  όπως αυτή της κ. Χάρις. Που τους καλεί «να αποφύγουν τις περιττές κοινωνικές συναναστροφές κατά την διάρκεια της εορταστικής  περιόδου», δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος περιορισμός «θα μπορούσε να αποτρέψει τη διασπορά της νέας μετάλλαξης Όμικρον». Και ότι δεν επιβάλλονται δια νόμων και αστυνόμων και προστίμων από την Ντάουνινγκ Στριτ όπως, εξ’ αρχής της πανδημίας, επιβάλλονταν από το Μαξίμου στη χώρα μας.

 

Και τότε, αναπόφευκτα, καταλήγεις ότι, αν ο Μητσοτάκης και το   πρωθυπουργικό περιβάλλον (το Μαξίμου, που λέγαμε)  διέθεταν τον πολιτικό πολιτισμό του «τρελο-Μπόρις Τζόνσον» και του πρωθυπουργικού περιβάλλοντός του (της Ντάουνινγκ Στριτ, που λέγαμε), δεν θα αποφάσιζαν και δεν θα διέτασσαν μέτρα  υγειονομικού χαρακτήρα χωρίς την υπόδειξη, τη συναίνεση και την έγκριση των αρμόδιων επιστημονικών επιτροπών.

 

Κάτι που γίνεται συστηματικά από τον Έλληνα πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του, ιδιαίτερα μετά την πρώτη «αποκαθήλωση» Τσιόδρα και αργότερα με τον… μετασχηματισμό των Χαρδαλιά – Αρκουμανέα – Κικίλια.

 

*******

Έτσι, δεν θα είχαμε φτάσει στην εθνική συμφορά να κατέχουμε το αρνητικό ρεκόρ θανάτων από Covid-19 σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Και να βαδίζουμε ολοταχώς προς την πιο μαύρη Χριστουγεννιάτικη περίοδο της ζωής μας, μετρώντας καθημερινά  εκατοντάδες θανάτους: άνθρωποι να πεθαίνουν ουσιαστικά αβοήθητοι,  «διασωληνωμένοι» πρόχειρα, εκτός μονάδων εντατικής θεραπείας, ακόμα και σε ράντζα. 

 

Και δεν θα φτάναμε στη σημερινή ακραία αντισυνταγματική αθλιότητα του δια νόμου υποχρεωτικού εμβολιασμού των άνω των 60 ετών Ελλήνων πολιτών, υπό την απειλή προστίμου 100 ευρώ μηνιαίως για τους… παραβάτες: η επιβολή προστίμων σε όσους δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν είναι, κατά τη γνώμη μου, αντισυνταγματική ως υπέρμετρος και απρόσφορος περιορισμός της αυτονομίας του προσώπου, όσο κι αν οργιζόμαστε από τη στάση τους (σ σ: την στάση των «αντιεμβολιαστών»), επεσήμανε αμέσως ο  καθηγητής Δημοσίου Δικαίου  και πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου, Ξενοφών Κοντιάδης . 

 

«Είναι ακραίο το πρόστιμο των 100 ευρώ», αντέδρασε αμέσως και  η καθηγήτρια Επιδημιολογίας, Αθηνά Λινού: «το μόνο επόμενο που μένει είναι να πιάνουμε τον κόσμο διά της βίας και να τον εμβολιάζουμε», πρόσθεσε. Κι ύστερα: Άλλο να δίνεις κίνητρα, άλλο να επιβάλλεις τιμωρίες, άλλο να παρεμβαίνεις ουσιαστικά στο σώμα του ανθρώπου…

 

Και στο πνεύμα του, και στην βούλησή του, θα προσθέσω. Όπως, με το προκάλυμμα της πανδημίας, επιχειρούν να παρέμβουν, ή έχουν παρέμβει πολλάκις ήδη, ουκ ολίγοι Ευρωπαίοι ηγέτες… Αγγλοσάξονες ή μη: προκειμένου να διευρύνουν την πολιτική ηγεμονία τους οι περισσότεροι… Να προασπίσουν τα οικονομικά συμφέροντα που την τρέφουν και την συντηρούν.  

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 5/12 2021  

 

 

 

 

3η αναμνηστική και… αιωνία μας η μνήμη

 

Περιδιαβάζοντας μια φανταστική πραγματικότητα στη θέση της πραγματικότητας, όπου ο κάθε άνθρωπος είναι εμβολιασμένος, ιαθείς ή νεκρός

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Έκλεισα ραντεβού για την τρίτη δόση. Την «αναμνηστική», όπως τη λένε. Για να ψηθούμε ότι θυμάται τον ιό, ίσως. Ότι, μεταλλαγμένο ή μη, τον αναγνωρίζει στο face control και τρώει πόρτα!.. Μπορεί, ωστόσο, να την είπαν «αναμνηστική» θέλοντας να μας πείσουν ότι όσοι την κάνουμε, κατά το μάλλον ή ήττον, θα ζούμε να την… θυμόμαστε.

Μ’ αυτή την άποψη συνάδει και η πρόβλεψη του Γερμανού υπουργού Υγείας, Γενς Σπαν, ότι «στο τέλος αυτού του χειμώνα  σχεδόν κάθε Γερμανός θα είναι εμβολιασμένος, ιαθείς ή νεκρός»!.. Πρόβλεψη που, αν διευρυνθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, μπορεί να σημαίνει ότι «τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε, γι’ άλλα δέκα χρόνια, άιντε, καθαρίσαμε».

Βέβαια, η συγκεκριμένη πρόβλεψη λοιδορήθηκε από τον  ευρωπαϊκό Τύπο ως κυνική και εξωπραγματική, ακόμα και ως… αστρολογική. Ωστόσο, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι ο  Γενς Σπαν ομιλεί εκ πείρας, δεδομένου ότι είναι ο πρώτος υπουργός της ομοσπονδιακής κυβέρνησης που μολύνθηκε από τον κορωνοϊό, μολύνοντας – ειρήσθω εν παρόδω – και τον σύζυγό του, Ντάνιελ Φούνκε. Πράγμα που τον καθιστά δικαιούμενο δια να ομιλεί, αν όχι ως νομικός που είναι, σαν λοιμωξιολόγος που δεν είναι. Και να καταλήγει στο… λοιμωξιολογικά αυτονόητο απόφθεγμα ότι «η ανοσία επιτυγχάνεται πάντα, το θέμα είναι αν αυτό συμβαίνει μέσω εμβολιασμού ή μόλυνσης».

 

Έλα μου, ντε!.. Στην ελληνική πραγματικότητα, πάντως, μέσω της μόλυνσης είναι το πιθανότερο… Και των καταιγιστικών  θανάτων εξ αυτής: 4.000 νεκρούς έως το τέλος του χρόνου προβλέπει ο καθηγητής Σαρηγιάννης.

 

*******   

Το ερώτημα είναι αν η ελληνική πραγματικότητα υπάρχει. Και η παγκόσμια, εδώ που τα λέμε... Τις ψάχνω και τις δυό στα  πρωτοσέλιδα μπάνερ των διαδικτυακών  ΜΜΕ, και πέφτω επάνω σ’ ένα γκροτέσκο πάζλ αντιφατικών εικόνων και πληροφοριών που με τρελαίνουν. Στο τέλος, θέλοντας και μη, βάζω τα γέλια…

 

Αισθάνομαι ότι, πίσω απ’ αυτό το αφήγημα «πραγματικότητας» που περιδιαβάζω, υπάρχει η τεράστια φαντασία ενός σημαντικού συγγραφέα που μπορεί και στήνει μια φανταστική πραγματικότητα μέσα στην υπάρχουσα πραγματικότητα. Όπως το κάνει ο Λιούϊς Κάρολ στο «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Ή ακόμα καλύτερα, ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ στο  μαγευτικό μυθιστόρημά του « Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα».

Μια φανταστική πραγματικότητα στη θέση της πραγματικότητας, όπου ο κάθε άνθρωπος είναι εμβολιασμένος, ιαθείς ή νεκρός / οι ανεμβολίαστοι Έλληνες τιμωρούνται προκειμένου να… σωθεί το ΕΣΥ* / ο Παλαμάς Καρδίτσας προμηθεύει με πλαστά πιστοποιητικά covid free τη Σουηδία / η Σεχραζάτ από τη σειρά «Χίλιες και μία νύχτες» καταφέρνει να γεννήσει μετά από πολύωρο τοκετό / το χρονικό σημείο κορύφωσης των θανάτων από κορονοϊό είναι η 17^η Δεκεμβρίου, αλλά «οι Έλληνες φτιάχνουν βαλίτσες για Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά: Το 100% αγγίζουν οι προκρατήσεις» / Ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης φαντασιώνεται νέα «Επιχείρηση Ελευθερία» και καλεί την ομοϊδεάτισσά του κ.  Φον ντερ Λάιεν να επιβάλλει υποχρεωτική 3η δόση για τους  άνω των 60, άλλως να μην ισχύει το πιστοποιητικό εμβολιασμού…

 *******

Σίγουρα, η Γερμανίδα ομοϊδεάτισσά του, που τυγχάνει και πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, θα βρει υπέροχη την… ιδέα του. Και θα την επιβάλλει: «το ιδεολογικό είναι το φανταστικό», έλεγε ο Μαρξ, καθώς περιέγραφε, μετά τον Φόιερμπαχ, την προτεσταντική ιδεολογία…

Πράγματι, το ιδεολογικό είναι το «μη πραγματικό», το  κατασκευασμένο από συνειδήσεις οι οποίες, μην μπορώντας να υποφέρουν την «πραγματικότητα» που είναι η πραγματικότητά τους, προβάλλουν σ' ένα ονειρεμένο μακρινό μέλλον – το σημερινό θρησκευτικό ή ηθικό ή πολιτικό παρόν, στην περίπτωσή μας – μια ιδεατή σύμπνοια, μια θρησκεία, μια ιδεολογία: τον νεοφιλελευθερισμό, ας πούμε..

Ο πρωθυπουργός είναι αρνητής της πραγματικότητας», είπε προ ημερών** ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αλέξης Τσίπρας, και αυτή είναι η μόνη αδήριτη αλήθεια που εντόπισα μέσα σ’ αυτό το γκροτέσκο πάζλ αντιφατικών εικόνων και πληροφοριών όπου  μπλέχτηκα, ψάχνοντας να βρω την… πραγματικότητα  στα πρωτοσέλιδα μπάνερ των διαδικτυακών ΜΜΕ.

Στην πραγματικότητα εκεί έξω, ο αριθμός των θανάτων από covid - 19 που – παρά τα κυβερνητικά πογκρόμ κατά των ανεμβολίαστων – αυξάνεται ακατάπαυστα, η μειωμένη ανοσία των εμβολιασμένων και η εξ αυτής κατάρρευση της αίσθησης ασφάλειας που παρείχε το εμβόλιο, καθώς και η αγανάκτηση που προκαλεί η αδιάκοπη παραβίαση των προσωπικών δεδομένων από τα ‘εντεταλμένα’ σκάνερ εμπόρων και καταστηματαρχών, οδηγούν τους πολίτες στην κόπωση, τον αρνητισμό, την παραβατικότητα: σε μια δυστοπική  κοινωνία  αγωνίας, φόβου, θυμού, σύγχυσης, ανυπακοής, απόγνωσης, κατάθλιψης…

 *Έμμεσο «επιχείρημα» του Άδωνη Γεωργιάδη

**Στη δευτερολογία του για την ακρίβεια (στις 22/11/2021) στη Βουλή

 

 

 

 

 

ΕΥΠ Μητσοτάκη, όπως ΕΥΠ Ιωαννίδη;

 Μας φακελώνει και μας παρακολουθεί κι ούτε φωνή – ούτε ακρόαση από τα λοιπά, υπό την πρωθυπουργική εποπτεία επίσης, Μέσα Ενημέρωσης

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 21/11/2021   

 

Η χρονική σύμπτωση των αποκαλυπτικών δημοσιευμάτων της Εφημερίδας των Συντακτών για τις παρακολουθήσεις και τα φακελώματα της ΕΥΠ με τις εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου, έκαναν το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία – Ελευθερία - η χούντα δεν τελείωσε το '73» (που ακούστηκε και φέτος κατά τη διάρκεια της πορείας προς την Αμερικανική πρεσβεία) να μοιάζει με λαϊκή αντίδραση ενάντια στη συγκεκριμένη αντιδημοκρατική, και βέβαια αντισυνταγματική, κυβερνητική εκτροπή…

«Παρηγοριά στον… άρρωστο» σκέφτηκα, αναφερόμενος σε κάθε εναπομείναντα ρομαντικό της πάλαι ποτέ Αριστεράς και της… προόδου, που εξακολουθεί να σταθμίζει τις σύγχρονες κοινωνικές αντιδράσεις και συμπεριφορές στις μηχανικές ζυγαριές του παρελθόντος και όχι στις ψηφιακές πλατφόρμες  του παρόντος:

Σαράντα οκτώ χρόνια μετά, και ενώ  τα μηνύματα του Πολυτεχνείου παραμένουν απαράληπτα –και, πάντως, ανεκπλήρωτα– από την πολιτική ηγεσία της χώρας, η υπό την εποπτεία του Κυριάκου Μητσοτάκη ΕΥΠ μας φακελώνει και μας παρακολουθεί, περίπου ή ακριβώς όπως παρακολουθούσε και φακέλωνε τους  ‘καταληψίες του Νοέμβρη’  και όχι μόνον, η υπό την εποπτεία του Διοικητή της ΕΣΑ  δικτάτορα Ιωαννίδη ‘ΕΥΠ’ το ‘73, πριν, κατά και μετά την εισβολή…

Κι ούτε φωνή – ούτε ακρόαση από τα λοιπά, υπό την εποπτεία του Κυριάκου Μητσοτάκη επίσης, ΜΜΕ. Κάτι… αναμενόμενο ως συνηθισμένο, ωστόσο, σε σχέση με την ασυνήθιστη και γι’ αυτό τραγική, εξαιρετικά σποραδική –έως και ανύπαρκτη– αντίδραση της κοινωνίας των social media  στα φακελώματα και τις παρακολουθήσεις\

.

*******    

Ασυνήθιστη και τραγική, διότι μπορεί να σημαίνει ότι βιώνουμε ήδη την «Αυτοκρατορία της Επιτήρησης», όπως την περιγράφει ο διευθυντής της Le Monde diplomatique, Ιγνάσιο Ραμονέ, στο ομότιτλο βιβλίο του: «στην πλειοψηφία τους, οι άνθρωποι δεν νοιάζονται αν τους παρακολουθούν», Ωστόσο, «αν δείχναμε σε κάθε άτομο όλα όσα ξέρουμε γι’ αυτό μόνο και μόνο από το Διαδίκτυο, θα έμπαινε σε υποψίες, όσο καλοπροαίρετο κι αν είναι»*…

Αυτό που εννοεί ο… ποιητής, είναι αυτό που όλοι γνωρίζουμε και, συνειδητά ή ασυνείδητα, βιώνουμε: η προστασία της ιδιωτικής μας ζωής απειλείται από τη μαζική επιτήρηση, την οποία μας επιβάλλουν τα «υπέροχα εργαλεία μας» (έξυπνα κινητά, ταμπλέτες, υπολογιστές). Τα οποία, ενώ θα διεύρυναν, υποτίθεται, το πεδίο ελευθερίας μας, αυτό που σίγουρα κάνουν είναι ότι μας παρακολουθούν και μας ελέγχουν.  

Έτσι, «η καταπληκτική ψηφιακή επανάσταση», στην οποία μας εισήγαγε το Διαδίκτυο, ανέτρεψε εντελώς το πεδίο της επιτήρησης, κάνοντάς την πανταχού παρούσα και εντελώς άυλη.  Από αυτήν επωφελούνται κατ’ αρχάς οι πέντε μεγάλες εταιρείες που κυριαρχούν στο Διαδίκτυο: η Google, η Apple, το Facebook, η Amazon και η Microsoft, οι οποίες πλουτίζουν από την εκμετάλλευση των προσωπικών μας δεδομένων. Τα μεταφέρουν δε στην NSA, την πιο μυστική και την πιο δυνατή από τις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ

…

*******

Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το μείζον είναι η άνευ προηγουμένου συμμαχία μεταξύ των κρατών, των στρατιωτικών μηχανισμών παρακολούθησης και των μεγάλων διαδικτυακών εταιρειών που, όπως αποκαλύπτει –και τεκμηριώνει– ο Ιγνάσιο Ραμονέ στο βιβλίο του, «δημιουργεί την Αυτοκρατορία της Επιτήρησης, η οποία περιορίζει τα δικαιώματα των πολιτών και θέτει σε κίνδυνο την ιδέα της δημοκρατίας».

Φυσικά, ο κίνδυνος γίνεται ακόμα μεγαλύτερος, επειδή οι μεγάλες διαδικτυακές εταιρίες, εντελώς απροκάλυπτα, όχι μόνο  συνεργάζονται ήδη με το κράτος για αυτή τη μαζική παρακολούθηση, αλλά στις μέρες μας, ιδίως με την πρόφαση της πανδημίας, δουλεύουν κατευθείαν με κράτη και κυβερνήσεις: «Οι δυστοπικές μυθιστορίες έλεγαν ότι μόνο με μια δικτατορία θα μπορούσαν να μας παρακολουθούν με τον τρόπο που γίνεται σήμερα. Παρ’ όλα αυτά, αυτές που μας παρακολουθούν –κι όποιος λέει παρακολούθηση, εννοεί έλεγχο– είναι οι Δημοκρατίες», κλείνει τη δική του μυθιστορία ο Ιγνάσιο Ραμονέ.  

Και μοιάζει να δείχνει το καθεστώς παρακολουθήσεων πολιτών  που εξελίσσεται στην Ελληνική Δημοκρατία τούτον το Νοέμβρη: 48 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και ενώ  τα μηνύματα των εξεγερμένων  παραμένουν απαράληπτα –και πάντως ανεκπλήρωτα– από την πολιτική ηγεσία της χώρας, η υπό την εποπτεία του Κυριάκου Μητσοτάκη ΕΥΠ μας φακελώνει και μας παρακολουθεί…

Περίπου ή ακριβώς όπως παρακολουθούσε και φακέλωνε τους  ‘καταληψίες του Νοέμβρη’ και όχι μόνον η υπό την εποπτεία του Διοικητή της ΕΣΑ  δικτάτορα Ιωαννίδη ‘ΕΥΠ’ το ’73, πριν, κατά και μετά την εισβολή… Κι ούτε φωνή – ούτε ακρόαση από τα λοιπά, υπό την εποπτεία του Κυριάκου Μητσοτάκη επίσης, ΜΜΕ.    

*Όλες οι αναφορές σε φράσεις του Ιγνάσιο Ραμονέ προέρχονται από συνέντευξή του στην ισπανική ιστοσελίδα Publico

 

 

 

Η πρωθυπουργική απάθεια στο ζενίθ

Οι μέρες περνούν, η πανδημία χρονίζει, τα πολιτικά  πράγματα λιμνάζουν, η ζωή μας μοιάζει σαν ένα ταξίδι στο πουθενά…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 14/11/2021

 

Η εβδομάδα αυτή ήταν μια άσκηση στην πλήξη. Σαν ένα εβδομαδιαίο ταξίδι στο πουθενά, στο τίποτα, σαν αυτά που είδα, άκουσα, έμαθα, να τα 'χω ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει: αυτό που με κρατούσε ζωντανό, να ξυπνάω τo πρωί, να πίνω τον καφέ μου, να διαβάζω τον ημερήσιο Τύπο και να σχολιάζω πράγματα που έχω ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει, δεν ήταν παρά η κρυφή γοητεία της πλήξης να σχολιάζεις πράγματα που έχεις ξαναδεί, ξανακούσει, ξανασχολιάσει...

Είναι η απάθεια των πολιτικών ως παρακολούθημα της   αναξιοπιστίας τους, σκέφτομαι: η κυβερνητική απάθεια απέναντι στα SOS των επιστημόνων, όπως έγραφε η «Εφημερίδα των Συντακτών» την περασμένη Τρίτη: η εγκληματική απάθεια απέναντι στους καθημερινά αυξανόμενους αριθμούς της φρίκης: 65 θάνατοι, 477 διασωληνωμένοι, 7.335 νέες μολύνσεις…  Με τον πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα, να δηλώνει ότι «βρισκόμαστε στις πιο σκοτεινές μέρες της πανδημίας» και τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να σφυρίζει, ως συνήθως, αδιάφορα…    

Όχι, είναι «η πλήξη του να ανακαλύπτεις, κάτω από  την απατηλή διαφορά των πραγμάτων και των ιδεών, την αιώνια ταύτιση όλων με όλα» διαφωνεί ο ανήσυχος ποιητής* από τα βάθη του 20^ου αιώνα: την απόλυτη ομοιότητα ανάμεσα στο τζαμί, τον αρχαίο ναό και την εκκλησία, την εξομοίωση ανάμεσα στην καλύβα και στο παλάτι, την κοινή οργανική δομή στο κορμί του βαρύτιμα ντυμένου βασιλιά και του γυμνού ιθαγενή, τη διηνεκή σύμπτωση της ζωής με τον εαυτό της, την ισοπέδωση όλων όσων ζούμε, βλέπουμε, ακούμε, μαθαίνουμε...

*******

Την εβδομάδα αυτή τα παγκόσμια πράγματα ήσαν όμοια με τα προηγούμενα, τα ελληνικά ομοιότερα: «Θα ξαναπώ ότι η οικονομία και η κοινωνία δεν θα ξανακλείσουν», δήλωνε o    πρωθυπουργός υποσχόμενος τον τερματισμό των lockdown, και αυτή η υπόσχεση ηχούσε σαν τεκμήριο πολιτικής αναξιοπιστίας: κανένας  πολιτικός πλην… Μαυρογιαλούρου, δεν είναι σε θέση να υποσχεθεί τον τερματισμό των lockdown πριν το τέλος της πανδημίας.

Ακολούθησε, ως παρενέργεια της πολιτικής αναξιοπιστίας του ανδρός, η πρωθυπουργική απάθεια, εκφραζόμενη  μ’ εκείνο το επικό κάλεσμα  προς τους πολίτες να γίνουν οι ίδιοι… αστυνόμοι της υγείας τους, και προς τους επιχειρηματίες της εστίασης να γίνουν οι ίδιοι  προστάτες-αστυνόμοι της υγείας των υπαλλήλων και των πελατών τους: σαν καπετάνιος που εγκαταλείπει το σκάφος κραυγάζοντας ‘ο σώζων εαυτόν σωθήτω’…

Και βέβαια, η οφειλόμενη  αντιπολιτευτική παρέμβαση, από τον ηγέτη της αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα: ο Πρωθυπουργός να μην είναι αρνητής της πραγματικότητας, να παραδεχθεί τη δυσκολία, να πάρει κρίσιμες και δύσκολες αποφάσεις. Εάν δεν μπορεί να πάρει δύσκολες αποφάσεις, (…)  εάν δεν μπορεί να διαχειριστεί την πανδημία με όρους προστασίας απέναντι στη δημόσια Υγεία και τους πολίτες, τότε καλύτερα να αποχωρήσει για να σώσουμε όσους περισσότερους συμπολίτες μας μπορούμε να σώσουμε…

*******

Ναι, η εβδομάδα που πέρασε ήταν μια άσκηση στην πλήξη, σαν αυτά που είδα, άκουσα, έμαθα, να τα 'χω ξαναδεί,  ξανακούσει, ξαναμάθει: «η αναξιοπιστία των πολιτικών εξακολουθεί να συνιστά ένα καθολικό παγκόσμιο φαινόμενο», μας… ενημέρωνε μια φρέσκια έρευνα της Ipsos (στην οποία συμμετείχαν 19.500 ενήλικοι πολίτες κάτω των 75 ετών από 28 χώρες). Μόνη ενδιαφέρουσα απόχρωση είναι  ότι, στην εποχή της πανδημίας, η αναξιοπιστία των πολιτικών έσπασε κάθε αρνητικό ρεκόρ του παρελθόντος: μόλις ένας στους 10 πολίτες   εμπιστεύονται πια τους πολιτικούς.

Και πάλι, καμιά έκπληξη! Οι πολιτικοί γνωρίζουν ότι είναι αναξιόπιστοι και οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν αίσθηση του βαθμού αξιοπιστίας τους, ακόμα και εντός του ίδιου του κόμματος τους. Για του λόγου το ασφαλές θυμίζω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αρκετά πριν εκλεγεί πρωθυπουργός,   μιλώντας σε κομματικό ακροατήριο έλεγε ότι «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο…».

Τότε, σχολιάζοντας τη συγκεκριμένη ρήση έγραφα ότι, αν η φράση «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο» είναι ο ενσυνείδητος λόγος του αρχηγού της Ν.Δ. και όχι κάποια ατάκα ρουτίνας του λογογράφου του, συνιστά μια δραματική ομολογία πολιτικής αναξιοπιστίας του ιδίου πρώτα απ’ όλα: είμαι τόσο αναξιόπιστος που δεν μπορώ ούτε καν να πείσω ότι μπορώ (ότι είμαι σε θέση) να υποσχεθώ οτιδήποτε…

Όχι δα, σκέφτομαι τώρα: μια δημόσια πολιτική ομολογία παρόμοιας αυτοκριτικής έντασης προϋποθέτει επίγνωση και αυτογνωσία υψηλού επιπέδου, αρετές που σπάνια ευδοκιμούν στην ιδιοσυγκρασία των πολιτικών εν γένει. Πόσο μάλλον σ’ αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη∙ ενός «πολιτικού ηγέτη» κληρονομικώ δικαίω.

 *Αναφορά στον Φερνάντο Πεσσόα