Μια Φώφη, τύφλα να ‘χει ο Ζίγδης

 Μια αληθινή ιστορία από τις τελευταίες μέρες της  μεταλλαγμένης σε ΕΔΗΚ Ένωσης Κέντρου, με φόντο τα διαλυτικά φαινόμενα στο μεταλλαγμένο σε ΚΙΝΑΛ ΠΑΣΟΚ  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 27/1/2029  

Τα κόμματα είναι και αυτά ζώντες οργανισμοί. Γεννιούνται, ζουν όσο και όπως τους μέλλει να ζήσουν και, όταν έρθει η ώρα τους, πεθαίνουν. ..

Το 1978, η Ένωση Κέντρου, το ένδοξο κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου του επονομαζόμενου και «Γέρου της Δημοκρατίας», πατέρα του Ανδρέα Παπανδρέου και παππού του Γιωργάκη –όπως τον λέμε, κι ας μας έβαλε στα μνημόνια ο… άχρηστος–  είχε απορροφηθεί… ως επί το πλείστον από το ΠΑΣΟΚ, με τον τρόπο που απορροφήθηκε, ως επί το πλείστον  επίσης, το ΠΑΣΟΚ απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015∙ ενώ το απομεινάρι του, μεταλλαγμένο σε ΕΔΗΚ, ψυχορραγούσε στα χέρια του ακροτελεύτιου κεντρώου πολιτικού  Γιάννη Ζίγδη: όπως σήμερα ψυχορραγεί το απομεινάρι του ΠΑΣΟΚ (μεταλλαγμένο σε ΚΙΝΑΛ) στα χέρια της κ. Γεννηματά.  

Λοιπόν, που λέτε, πολιτικός γενναίος και πείσμων ο Γιάννης Ζίγδης προσπαθούσε, εναγωνίως τότε, να κρατήσει εν ζωή το θνήσκον Κέντρο, με ρητορικές μαλάξεις και τεχνητές αναπνοές∙ στο πλαίσιο των οποίων η έκδοση εφημερίδας ονόματι (οποία… έκπληξη;) «Ανένδοτος»: «Τα Νέα» του Χρήστου Λαμπράκη είχαν προ πολλού εγκαταλείψει τον ηττημένο (Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις) Γεώργιο Μαύρο στην τύχη του και είχαν σφιχταγκαλιάσει το νέο μεγάλο αστέρι της Δημοκρατικής Παράταξης, τον εξ αριστερών προς το Κέντρο ελαύνοντα Ανδρέα Παπανδρέου. Αντιμετωπίζοντας τον τελευταίο των Κεντρώων… Μοϊκανών Γιάννη Ζίγδη, ως μονόστηλη γραφικότητα.

*******

Ο Ζίγδης ανέθεσε την έκδοση του κυριακάτικου «Ανένδοτου» στον «πρύτανη» του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ της εποχής, Αντώνη Κορόβηλα, έναν σπουδαίο δημοσιογράφο και φίλο που δούλευε στην Ελευθεροτυπία. Εκείνος έφτιαξε μια   δημοσιογραφική ομάδα (μέλος της οποίας υπήρξα και του λόγου μου) και αρχίσαμε, τσάτρα – πάτρα, να βγάζουμε τον «Ανένδοτο του Ζίγδη», όπως τον λέγαμε. Ως πάρεργο (δεύτερη δουλειά), αφού όλοι – όσοι συμμετείχαμε στο… εγχείρημα δουλεύαμε ήδη στον καθημερινό Τύπο της εποχής.

Όλα αυτά τα ελαφρολαϊκά, και μάλλον αδιάφορα για σας, τα γράφω για να καταλήξω σ’ αυτό που έμεινε στο μυαλό μου ως «η τρελή σύσκεψη με τον Ζίγδη για τον Ανένδοτο». Στην οποία, ο συμπαθής πολιτικός, ξεχνώντας ότι μιλάει σε δημοσιογράφους για την έκδοση μιας εφημερίδας, άρχισε μια γελοία, προφανώς μανιοκαταθλιπτική  ρητορική κατά των πάντων, αντιπάλων δήθεν, ένα παραλήρημα επί της ουσίας, κατά του Ανδρέα Παπανδρέου που «του διάλυσε το κόμμα»....

Πράγμα που μου θύμισε την εξελισσόμενη, γελοία και σαφώς μανιοκαταθλιπτική, ρητορική της Φώφης κατά των πάντων, αντιπάλων δήθεν (Δεν θα μας διαλύσουν. Δεν θα τα καταφέρουν. Ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Μητσοτάκης…), ένα παραλήρημα επί της ουσίας, κατά του Αλέξη Τσίπρα που «της διάλυσε το κόμμα»…

*******

Κανείς δεν διάλυσε το κόμμα κανενός: είναι ηλίου φαεινότερο ότι, από τη στιγμή που επετεύχθη η έξοδος από τα μνημόνια, τρία κόμματα δεν έχουν κανένα πολιτικό λόγο ύπαρξης: ΑΝΕΛ,  Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ.

● Το πρώτο συγκροτήθηκε ως αναγκαίος πόλος έκφρασης της αντιμνημονιακής κεντροδεξιάς: Τέλος τα μνημόνια, τέλος και οι ΑΝΕΛ

● Το δεύτερο εμφανίστηκε ως κόμμα – μπουτίκ πολιτικού εκσυγχρονισμού και λειτούργησε ως εφεδρικό συστημικό ανάχωμα στον επερχόμενο «λαϊκιστικό ΣΥΡΙΖΑ». Από τη στιγμή που ο «λαϊκιστϊκός ΣΥΡΙΖΑ» απεδείχθη μια συστημική αυταπάτη, τέλος το Ποτάμι

● Το τρίτο, ως κόμμα ουσιαστικά και τυπικά υπεύθυνο για την μνημονιακή κατοχή της χώρας, συνετρίβη από τους ίδιους τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του. Οι οποίοι στις εκλογές του 2015 (ΠΑΣΟΚ 4,68% - ΣΥΡΙΖΑ 36,34%) μετοίκησαν και εγκαταστάθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, και τέλος το ΠΑΣΟΚ

Είναι τυχαίο  ότι και τα τρία υπό διάλυση κόμματα αυτοπροσδιορίζονται είτε ως κεντροδεξιά είτε ως  κεντροαριστερά; Δεν νομίζω: κεντροδεξιά και κεντροαριστερά δεν είναι παρά δύο εικονικές εκλογοθηρικές  φαντασμαγορίες. Και δεν υπάρχει κέντρο: «κέντρο είναι ο βαθμός μηδέν της πολιτικής. Στη θεωρία, το κέντρο είναι ο παράδεισος όπου συμφιλιώνονται οι συντηρητικοί με τους φιλελεύθερους, οι αριστοκράτες με τους αστούς, οι εργοδότες με τούς εργάτες, οι κεφαλαιούχοι με τους σοσιαλιστές, οι καταπιεζόμενοι με τους καταπιεστές, η δεξιά με την αριστερά»*.

Στην πράξη,  είναι απλά και καθαρά ένα καμουφλάρισμα της δεξιάς. Ή το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς της δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς όταν θέλουν να συγκυβερνήσουν…

Είπαμε, τα κόμματα είναι και αυτά ζώντες οργανισμοί. Γεννιούνται, ζουν όσο και όπως τους μέλλει να ζήσουν και, όταν έρθει η ώρα τους, πεθαίνουν. Ή τα… διαλύουν ο Αντρέας (Ζίγδης) και ο Τσίπρας (Φώφη).

*Μωρίς Ντυβερζέ. (Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια)