Το... "μεγάλο deal" Τσίπρα-Καμμένου

Η παταγώδης αποτυχία της κοινοβουλευτικής οπερέτας που στήθηκε από τη συνασπισμένη αντιπολίτευση κατά του Πάνου Καμμένου, επιβεβαίωσε την αντοχή της σχέσης των κυβερνητικών εταίρων στον χρόνο.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Υποστηρίζω αναφανδόν τον Αλέξη Τσίπρα, όσον αφορά την στήριξη που προσέφερε στον Πάνο Καμμένο. Κι ας λένε οι κακές γλώσσες… εσωτερικού ότι υπήρξαν αντιδράσεις «ακόμα κι από έναν – δύο υπουργούς της κυβέρνησης». Κι ας έγραψαν οι μαρινάτοι ρεπόρτερς ότι, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του πρωθυπουργού, «το κλίμα ήταν παγωμένο μεταξύ των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ» και ότι  αρκετοί απ’ αυτούς «στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους στο εντευκτήριο, στο καφενείο και στους διαδρόμους της Βουλής, ήταν επιφυλακτικοί και προβληματισμένοι για τις επιπτώσεις που θα έχει η συνεχής και πλήρης στήριξη του Αλ. Τσίπρα στον κυβερνητικό του εταίρο».

Οι επιπτώσεις!.. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι επιπτώσεις περιγράφονται φθονερά μεν, εύγλωττα δε, από τους ίδιους τους  κονδυλοφόρους των ηττημένων: «Την ανανέωση του όρκου κοινής και αδιασάλευτης κυβερνητικής σύμπλευσης σηματοδότησε η παρουσία των κ.κ. Αλέξη Τσίπρα και  Πάνου Καμμένου στην επεισοδιακή συνεδρίαση της Βουλής τη Δευτέρα». Που, σε άδολη δημοσιογραφική μετάφραση, σημαίνει, «η στήριξη Τσίπρα σε Καμμένο επιβεβαίωσε το αδιασάλευτο της σχέσης των κυβερνητικών εταίρων που παραμένει σχέση συνεργασίας και συνεννόησης».   

Το άλλο του άλλου, του ΘΕΜΑτοφύλακα του κιτρινισμού εννοώ, αυτό για το… «Μεγάλο deal» σύμφωνα με το οποίο «στηρίζει ΑΝΕΛ ο Τσίπρας και “περνάει” την αριστερή ατζέντα» δεν χρειάζεται καν μετάφραση, είναι fake news…

*******

Το «μεγάλο deal», αν θέλετε, ήταν η αρχική επιλογή Τσίπρα να σχηματίσει κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, επιλογή που, κατ’ αρχάς, αποδοκιμάστηκε από ένα μεγάλο μέρος μελών και στελεχών του (αδιάσπαστου, ακόμα τότε) ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά, πριν ακόμα, ανακοινωθεί η απόφαση, είχα γράψει (στην ΕΠΟΧΗ) ότι η επιλογή Τσίπρα για συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ ήταν απολύτως σωστή: «το κόμμα του κ. Καμμένου είναι το μόνο αντιμνημονιακό  – αντισυστημικό κόμμα στην συγκεκριμένη συγκυρία και, επομένως, το πλέον συμβατό με τον αντιμνημονιακό – αντισυστημικό ΣΥΡΙΖΑ…».

Ο χρόνος απέδειξε ότι η επιλογή ήταν, πράγματι, η ενδεδειγμένη, αφού οι μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων στο επίπεδο των ιδεολογικών αρχών, είτε παραμερίζονταν είτε διευθετούνταν αναλογικά, με κοινό γνώμονα την  αναγκαιότητα εξόδου της χώρας από την μάστιγα των μνημονίων, με όσο το δυνατόν πιο κοινωνικό –   αντισυστημικό πρόσημο. Κάτι που δεν θα υπηρετούσε (με τον τρόπο που το υπηρέτησε ο κ. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ) κανένα από τα κόμματα – περιτρίμματα του διεφθαρμένου  μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.

Λοιπόν, που λέτε, είναι ακριβώς αυτά τα κόμματα που επένδυσαν σε μια ακόμα συνασπισμένη (και αποτυχημένη) κεντροδεξιά επιχείρηση αποδόμησης των αγαθών σχέσεων μεταξύ των συγκυβερνώντων κομμάτων, με την επιχείρηση «Σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη διερεύνηση  της… συνομιλίας  του υπουργού Άμυνας με τον καταδικασθέντα σε ισόβια, για την υπόθεση του Noor-1, Ευθύμιο  Γιαννουσάκη». «Χέσε ψηλά κι αγνάντευε», που έλεγε και ο Ολύμπιος πατέρας μου.   

*******

Το τραγικό είναι ότι, ανάμεσα στα  συνασπισμένα κεντροδεξιά κόμματα που συνέπραξαν στην κοινοβουλευτική οπερέτα της περασμένης Δευτέρας,είναι και ό,τι απέμεινε απ’ το ΠΑΣΟΚ,  καμουφλαρισμένο με το λογότυπο ΔΗΣΥ. Μιλώ για το κόμμα που υπό την ηγεσία της Φώφης Γεννηματά αυτοπροσδιορίζεται ως… leader μιας φανταστικής κεντροαριστεράς, ενώ στην πράξη ταυτίζεται απολύτως με το κόμμα – απαύγασμα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, τη ΝΔ των Μητσοτάκη – Άδωνη – Βορίδη, πράγμα που έκανε και προχθές στη Βουλή: δύο κόμματα με ξεχαρβαλωμένες αρχές, που πολιτεύονται στα όρια νεοφιλελεύθερης Δεξιάς και ακροδεξιάς, «φυτιλιάζουν» με εθνικιστικά προσανάμματα την καλή σχέση Τσίπρα – Καμμένου,  αποκαλώντας τον δεύτερο «ακροδεξιό» και «εθνικιστή», ενώ γνωρίζουν ότι, αντικειμενικά, κινείται αριστερότερα αυτών∙ λειτουργώντας ως έρμαια της φενάκης ότι, μ’ αυτό τον τρόπο, θα υπονομεύσουν «μέχρις… ανατροπής» την κυβέρνηση.

Αυταπατώνται ως πολιτικά άσχετοι και αγράμματοι: ο εθνικισμός δεν υπήρξε ποτέ δημιουργικός. Επιχειρεί, απλά, να ανακτήσει και, κυρίως, να υπερασπίσει την «κληρονομιά», ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που συνδέεται, στην πολιτική ιστορία, με την συντήρηση, την συντηρητική δεξιά και την ακροδεξιά. (Ακριβώς στην περιοχή που τρέφεται η Ν.Δ. του Κυριάκου. Και φυτοζωεί το ΠΑΣΟΚ της Φώφης.)

*Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής της 1/10/2017