"Να φύγει ο Τσίπρας να σωθούμε"!..

Τίποτε το θετικό για τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ: Ούτε η αξιολόγηση, ούτε η ελάφρυνση του χρέους, ούτε ο "κόφτης" αλά ελληνικά. Μόνο "να φύγει ο Τσίπρας να σωθούμε"!... 

Τα αγγλικά μου είναι επιπέδου... πλατείας Συντάγματος. Τα αγγλικά που μιλούσαν τα «καμάκια» της Αθήνας στη δεκαετία του '70, εννοώ: Do you like, μαντμαζέλ, the Greece και τα λοιπά. Παρ' όλα αυτά, για να γλιτώσω το πρετεντέρειο ψυχιατρείο, άρχισα να βλέπω ειδήσεις στο EURONEWS και στο B.B.C. Κι ό,τι πιάνει το μάτι μου και τ' αυτί μου. 

Ωστόσο, μία από τις προηγούμενες μέρες, λόγω των "πρώτη φορά καλών ειδήσεων" από το μέτωπο της διαπραγμάτευσης (ολοκλήρωση της αξιολόγησης μετά ελαφρύνσεως του χρέους κλπ. κλπ.), επέστρεψα σε δελτίο ελληνικού καναλιού. Να δώ μήπως άλλαξε το... κλίμα της ενημέρωσης. 

Το δελτίο, από τα πρώτα λεπτά, έδειξε τις προθέσεις του για την αντιμετώπιση των "πρώτη φορά καλών ειδήσεων" από το μέτωπο της διαπραγμάτευσης. "Δράμα"!.. "Τραγωδία"!.. Τίποτε το θετικό: ούτε η αξιολόγηση, ούτε η ελάφρυνση χρέους, ούτε ο "κόφτης" αλά ελληνικά (χωρίς προαπαιτούμενα μέτρα), και "τέταρτο μνημόνιο", "νέα εθνική προδοσία", "φύγετε τώρα, να έρθει ο Κυριάκος να μας σώσει"!.. 

Παρακολούθησα τη... δίκη του Τσίπρα, του Τσακαλώτου και των άλλων κομμουνιστοσυμμοριτών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - που "δεν παραδόθηκαν στον Σόϊμπλε και στο ΔΝΤ αλλά έκαναν του κεφαλιού τους"(!) - για δέκα ολόκληρα λεπτά, μέχρι που η ακροαματική διαδικασία άρχισε να μου προκαλεί ναυτία. 

Ώσπου βγήκε στο... πόντιουμ ο αρχιεισαγγελέας της δημοσιογραφικής διαστροφής. Που, ως συνήθως, με το αρρωστημένο πάθος ήρωα του Μαρκησίου ντε Σαντ, άρχισε να αγορεύει το σαδομαζοχιστικό του αντισύριζα μένος: πολιτικό αίμα και σπέρμα... 

Η συνθήκη TTIP 

Δραπέτευσα στο δελτίο του EURONEWS. Πρώτο θέμα, μια επερχόμενη καταστροφή του πλανήτη, ή κάτι τέτοιο. Και η ακριβής (μετρημένη, δηλαδή) συμβολή όλων των πολιτισμένων χωρών σ' αυτήν. Με τις ΗΠΑ πρώτες και καλύτερες ανάμεσά τους. Και την Ευρωπαϊκή Ένωση να τους κρατάει τα μπόσικα, που έλεγε και ο μακαρίτης ο πατέρας μου. 

Για να γίνω πιο σαφής, το θέμα ήταν η διαρροή 248 απορρήτων (διαβαθμισμένων) εγγράφων της περίφημης TTIP και οι θανάσιμοι κίνδυνοι που, μέσω αυτών, αποκαλύπτεται πως απειλούν τον πλανήτη και το περιβάλλον του: το κλίμα, την ασφάλεια της διατροφής μας, καθώς και μία σειρά από θεμελιώδη κεκτημένα δεκαετιών, αποτελούν αντικείμενα εμπορικών διαπραγματεύσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Γράφω "της περίφημης TΤIP" και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ιδέα πόσο "περίφημη" είναι στη χώρα μας η TΤIP, αν ο μέσος Έλληνας γνωρίζει ότι TTIP σημαίνει "Διατλαντική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων" για παράδειγμα. Κι αν αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για την πλήρη απελευθέρωση των εμπορικών σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις οδυνηρές συνέπειές που αυτή η "απελευθέρωση" θα επιφέρει στη ζωή των Ευρωπαίων. Οι οποίοι ξεσηκώνονται ήδη ενάντια στην TTIP και διαδηλώνουν. Στη Γαλλία, στην Γερμανία, στην Αυστρία. Και μάχονται, και συγκρούονται με τις αστυνομικές δυνάμεις, και καταλαμβάνουν τη θέση που τους αρμόζει - που αρμόζει στην είδηση - στα ευρωπαϊκά τηλεοπτικά κανάλια. Ενώ για τα ελληνικά κανάλια το θέμα είναι τζούφιο, δίχως αντιπολιτευτικό ενδιαφέρον, δίχως συριζαίϊκο αίμα, ανάξιο προβολής. 

 Ας το... φιλοσοφήσουμε... 

Μα, πράγματι, από μια άποψη ο επερχόμενος οικολογικός θάνατος δεν είναι είδηση για εμάς τους Έλληνες, για την πλειονότητά μας. Αφού, ενώ καταστρέφουμε συστηματικά το περιβάλλον, δηλώνουμε, στωικά, απαισιόδοξοι για το μέλλον και ταυτόχρονα αισιόδοξοι για το προσωπικό μας μέλλον, θεμελιώνοντας μια ακραία αντίφαση: πώς είναι δυνατόν να είσαι απαισιόδοξος για το μέλλον του κόσμου και, ταυτόχρονα, αισιόδοξος για το προσωπικό σου μέλλον σ' αυτόν τον κόσμο; 

Προσωπικά, δηλώνω οριστικά απαισιόδοξος. Όχι μόνο για το περιβαλλοντικό μέλλον και την... TTIP, αλλά και για το όλον... προτσές της Ιστορίας... Εξαρτάται από το πώς βιώνεις τον χρόνο, πώς τοποθετείσαι στη σχέση άνθρωπος-κόσμος: «Αυτό που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους της εποχής μας (παρατηρεί ο Kώστας Aξελός), αν υποθέσουμε ότι αποτελεί ακόμη εποχή, είναι ότι σέρνονται μισοευχαριστημένοι - μισοδυσαρεστημένοι, ούτε ευχαριστημένοι ούτε δυσαρεστημένοι, πάνω σε μια Γη που βαδίζει προς την ερήμωση». 

Πίστευα πως αυτό που ξεχώριζε τους Έλληνες ήταν η ενστικτώδης οικουμενική, ας τη χαρακτηρίσουμε, οπτική: ότι βίωναν την ύπαρξή τους περισσότερο στη σχέση «άνθρωπος-κόσμος» παρά στη σχέση «άνθρωπος-εγώ». Και ότι, δηλώνοντας την απαισιοδοξία τους για το μέλλον της χώρας, σημειώνουν την απαισιοδοξία τους για τη γενικότερη πορεία της ανθρωπότητας που περιλαμβάνει και τους ίδιους, ως μέρος της. 

Μια ακόμα αυταπάτη; Ίσως. Το σίγουρο είναι ότι μένω εκτός. Εκτός ελληνικών τηλεοπτικών δελτίων εννοώ: από την ελληνόφωνη καταστροφολογία του αντισύριζα μένους προτιμώ την αγγλόφωνη. Που είναι και... αντί TTIP.

Νίκος Τσαγκρής