25 Μαΐου 2016

Συμφωνία - πακέτο με πίκρα και φαρμάκι


Να έχει επιτευχθεί "μια συμφωνία - σταθμός για την Ελλάδα", τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ να πανηγυρίζουν γι' αυτήν, και τα ελληνικά να στάζουν δηλητήριο! Είναι δυνατόν;  

Το πρωινό της περασμένης Τετάρτης ήταν πανομοιότυπο με το πρωινό της προηγούμενης Τρίτης. Η ηλιοφάνεια πλήρης, η θερμοκρασία στους 25 βαθμούς Κελσίου, το αεράκι ελαφρύ, αλλά αποφασιστικό• να καθαρίζει την ατμόσφαιρα από τους αστικούς ρύπους. Οι απλοί άνθρωποι του λαού, που λέει και ο Κουτσούμπας, μάζεψαν τις τελευταίες δυνάμεις του μηνός μαζί με κάτι πενταροδεκάρες που τους απέμειναν (ο μνημονιακός μισθός και η σύνταξη εξανεμίζονται πριν κλείσει ο μήνας) και βγήκαν για να πάρουν μια φρατζόλα ψωμί, λίγο καφέ. λίγη ζάχαρη. Όσο για τη δόση και τα κοινόχρηστα, "περάστε την πρώτη του μηνός"... 

Την πρώτη του μηνός, ή κάπου εκεί, θα πάρει τη δόση της και η ελληνική κυβέρνηση (το ελληνικό κράτος, για την ακρίβεια), ένα ποσό της τάξεως των 10,3 δισ. ευρώ, συμφωνεί σύσσωμος ο Τύπος στον κυβερνοχώρο: Συμφωνία - σταθμός για την Ελλάδα, πανηγυρίζουν τα διεθνή ηλεκτρονικά ΜΜΕ. «Η ευρωζώνη έχει, επιτέλους, μια "συνολική" συμφωνία για το ελληνικό χρέος», θριαμβολογεί η γαλλική Le Monde, ενώ οι Financial Times, ο Guardian και η Die Zeit, πλειοδοτούν σε θετικά σχόλια για την επιτυχή κατάληξη της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές. 

Στον ελληνικό Τύπο, αντίθετα, μιζέριασμα, καρμιριά και σκασίλα. Μόνο τα κομματικά μέσα του ΣΥΡΙΖΑ πληροφορούν ότι το αποτέλεσμα του χθεσινοβραδινού Eurogroup ήταν ικανοποιητικό για τη χώρα: υπήρξαν σημαντικές αποφάσεις. Ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, έγκριση της εκταμίευσης δόσης ύψους 10,3 δισ. ευρώ και οδικός χάρτης ρύθμισης του χρέους... Έτσι, ήρεμα κι απλά, χωρίς θριαμβολογίες και επικοινωνιακά ταρατατζούμ... 

Είναι δυνατόν; 

Σκέφτομαι πως, αν είχε πετύχει τέτοια συμφωνία η ΝΔ, ο Παπαμιμίκος και ο Άδωνης θα χοροπηδούσαν αγκαλίτσα στο Σύνταγμα, ο Ψυχάρης θα έπαιρνε μπόνους ένα ακόμα... προσωπικό δάνειο 50 εκατομμυρίων και ο Κυριάκος, χεσμένος απ' τη χαρά του, θα έδινε εντολή να χτιστούν άλλοι 15 καμπινέδες στο πατρικό του σπίτι. Τώρα πίκρα. Και δηλητήριο: η κυβέρνηση τα έδωσε όλα και δεν πήρε τίποτα!.. 

Είναι δυνατόν; Και θα μπορούσε, αν δεν είχε τις πλάτες των διαπλεκομένων ΜΜΕ (που, ακόμα και συντετριμμένα από το βάρος της ανομίας τους, εξακολουθούν να στήνουν σκηνικά καταστροφής), να διασπείρει τέτοιες μηδενιστικές ανοησίες στη θέση πολιτικών εκτιμήσεων και πολιτικής κριτικής; Την 25η Μαϊου, ημέρα Τετάρτη; Ακριβώς τη μέρα που ο δικός τους Γερούν Ντάισελμπλουμ (ναι, ο "Γερούν, γερά...") βγαίνει και ανακοινώνει την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης; Που είχε αποτύχει να ολοκληρώσει το κόμμα του Κυριάκου, πετώντας στα σκυλιά των συμφερόντων της ελληνικής και ευρωπαϊκής ελίτ τις πενταετείς θυσίες των Ελλήνων μισθωτών και συνταξιούχων; Και την ολοκλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ (ακριβώς όπως, προεκλογικά, υποσχέθηκε), χωρίς περικοπές μισθών και συντάξεων, αποσπώντας ταυτόχρονα την εκταμίευση της δόσης των 10,3 δισ. σε πακέτο με την ελάφρυνση του χρέους; Είναι δυνατόν; 

 Είναι δυνατόν να έχει επιτευχθεί "μια συμφωνία - σταθμός για την Ελλάδα", τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ να πανηγυρίζουν γι' αυτήν, υπαινισσόμενα την αρχή του τέλους του ελληνικού δράματος, και τα ελληνικά ΜΜΕ (πλην δυό εξαιρέσεων), σε μια φάλτσα συμφωνία με τα κόμματα της αξιωματικής και της ελάσσονος αντιπολίτευσης, να κραυγάζουν μεμψιμοιρίες και δηλητήρια; 

Περιμένοντας το "μετά" 

Και όμως συμβαίνει: η πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη χρήζει μελέτης, είπε προ ημερών ο Αλέξης Τσίπρας, καθώς "αναδεικνύει το στρατηγικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν πέσει οι δυνάμεις που πέρυσι συγκρότησαν το κίνημα «μένουμε Ευρώπη», το σχήμα που υποστήριζε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ"... 

Πράγματι, η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι εγκλωβισμένη αντικειμενικά στο στρατηγικό αδιέξοδο που ορίστηκε από τον θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ στο δημοψήφισμα και την απουσία εναλλακτικής αντιπολιτευτικής πρότασης, από τη στιγμή της απόφασης του Αλέξη Τσίπρα να παλέψει για την έξοδο της χώρας από τον "φαύλο κύκλο της λιτότητας" μέσω της διαπραγμάτευσης και όχι της ρήξης. 

Αλλά αυτή είναι η πολιτική πλευρά του δεξιού προβλήματος. Γιατί, πέρα από την παγιοποίηση του στρατηγικού αδιέξοδου της ΝΔ, η θετική συμφωνία - πακέτο που απέσπασε η κυβέρνηση απ' τους δανειστές συντρίβει οριστικά τα διαπλεκόμενα όνειρα της "αριστερής παρένθεσης" ανοίγοντας χώρο στα συριζαίϊκα όνειρα για το "μετά". 

Όλα αυτά στο μακροϊκονομικό και... μακροπολιτικό επίπεδο. Στο επίπεδο της καθημερινότητας, ούτε μνημόσυνα , ούτε πανηγύρια. Οι απλοί άνθρωποι του λαού μάζεψαν τις τελευταίες δυνάμεις του μηνός μαζί με κάτι πενταροδεκάρες που τους απέμειναν και βγήκαν για να πάρουν μια φρατζόλα ψωμί, λίγο καφέ. λίγη ζάχαρη. Όσο για τη δόση και τα κοινόχρηστα, "περάστε την πρώτη του μηνός". Μέχρι κυβερνητικής νεωτέρας...

Νίκος Τσαγκρής

18 Μαΐου 2016

Η "παρένθεση" που γίνεται... καθεστώς!



Καθώς η μνημονιακή περιπέτεια της "πρώτη φορά Αριστεράς" ολοκληρώνεται, ανοίγει ο δρόμος για έναν - κάποιο "κοινωνικό μετασχηματισμό"  


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Οι ηγέτες και οι ηγετίσκοι της σοσιαλφιλελεύθερης αντιπολίτευσης χύνουν δηλητήρια δάκρυα: η Ελλάδα, παρά τις δυσκολίες, καταφέρνει να δημιουργήσει συνθήκες εξόδου από την κρίση και η περίφημη "αριστερή παρένθεση" παρατείνεται. Τόσο, που κινδυνεύει να γίνει... καθεστώς: "αν είναι τόσο μεγάλη η παρένθεση, φαντάσου πόσο μπορεί να τραβήξει το αφήγημα", σκέφτεσαι, αλλά δεν ξέρεις ούτε ο ίδιος αν το σκέφτεσαι για καλό ή για κακό. Διότι, ναι μεν είσαι αριστερός και στηρίζεις την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προκειμένου να μην ευοδωθούν οι διαπλεκόμενες προσδοκίες της αντιπολίτευσης περί "αριστερής παρένθεσης", αλλά, κακά τα ψέματα, έχεις κουραστεί να υπομένεις τη ζωή εντός 
"παρενθέσεως". Και περιμένεις πώς και πώς το πέρασμα από την "παρένθεση" στο "αφήγημα". 

Αυτό ακριβώς: να περάσουμε εδώ και τώρα από την "παρένθεση" στο "αφήγημα", είναι το "θέλω" κάθε συνεπούς αριστερού, η επιθυμία κάθε συνειδητού πολίτη που, στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015, ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Αφού, παρένθεση γι΄αυτούς, για όλους εμάς (όπως και για την κυβέρνηση και για τον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζουμε), ήταν ο αναγκαστικός συμβιβασμός• "προκειμένου να βγει η χώρα από τον φαύλο κύκλο της λιτότητας μέσα απ' τη συμφωνία του Ιουλίου (σ. σ: το τρίτο μνημόνιο) και την εφαρμογή της. Την αξιολόγηση, την ελάφρυνση του χρέους. Και όχι βέβαια η... "αριστερή παρένθεση" που ονειρεύονταν και ενορχήστρωναν οι διαπλεκόμενοι ηγέτες και ηγετίσκοι της σοσιαλφιλελεύθερης αντιπολίτευσης από την πρώτη ημέρα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.  


Η... δικιά μας "παρένθεση" 

Ας το ομολογήσουμε, η δικιά μας "παρένθεση" (η οκτάμηνη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης προκειμένου να δημιουργήσει συνθήκες εξόδου από την κρίση χωρίς να λεηλατήσει περαιτέρω τα έσχατα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων) δεν είναι παρά η συνέχεια και, ελπίζουμε, το τέλος της επάρατης μνημονιακής επταετίας. Επί της ουσίας, μόνο ποιοτικά διαφέρει από εκείνη τη σαδιστικού χαρακτήρα κυβερνητική βία, αυτή τη μνημονιακή, ας την πούμε, διαστροφή που, μετά τις μαζικές αλλά άκαρπες αντιδράσεις του ελληνικού λαού – κίνημα «αγανακτισμένων» κλπ. –, εγκαταστάθηκε στη χώρα. Και, στο κοινωνικό πεδίο, μεταλλάχθηκε σε μια μαζική ψύχωση που προσομοιάζει στον φροϋδικό «ηθικό μαζοχισμό*» 

Ο εν λόγω «ηθικός μαζοχισμός» (που, κατά τη γνώμη μου, απ' την αρχή της μνημονιακής λαίλαπας κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας) συνδέεται με την κατάθλιψη και χαρακτηρίζεται από την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά των διαταραγμένων: βασικός τους στόχος η «τιμωρία του ανήθικου» με την αποφυγή, όμως, επιθετικών αντιδράσεων απέναντι στους «άλλους», την κατεύθυνση της τιμωρίας προς τον εαυτό τους. 

Εδώ, χωρίς καμιά διαγνωστική ή συγκριτική πρόθεση, σημειώνω μια μερική θεραπεία της συγκεκριμένης κοινωνικής διαταραχής με την άνοδο της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία, καθώς και ένα εν μέρει, επίσης, ξανακύλισμα στη διαταραχή μετά το συμβιβασμό και τη δικιά μας, όπως είπαμε "παρένθεση": τη μνημονιακή παρένθεση της "πρώτη φορά Αριστεράς" 

Το πέρασμα στο "αφήγημα" 

Λοιπόν, που λέτε, καθώς η "αριστερή παρένθεση" τείνει να γίνει... καθεστώς, το βασικό κυβερνητικό μέλημά οφείλει να στραφεί στη μετάβαση από την "παρένθεση" (τη μνημονιακή παρένθεση της "πρώτη φορά Αριστεράς") στο "αφήγημα", (το καθ' εαυτού αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ). Το πέρασμα, δηλαδή (με τα λόγια του Κώστα Δουζίνα), στον δεύτερο κυβερνητικό "χρονισμό", έναν μεσοπρόθεσμο κύκλο κατά τη διάρκεια του οποίου η κυβέρνηση επιχειρεί την αριστερή διακυβέρνηση με βασικό εργαλείο της το προγραμματικό "παράλληλο πρόγραμμα". Μέσω των εφαρμογών του οποίου "αρχικά θα περιορίσει και μετά θα αντικαταστήσει τις υφεσιακές και άδικες μνημονιακές πολιτικές", στοχεύοντας στον κοινωνικό μετασχηματισμό... 

Κλείνω με ένα υπαρξιακό, ας πούμε, κυβερνητικό προαπαιτούμενο, προκειμένου να ευδοκιμήσει (αν τελικά επιτευχθεί η συμφωνία) η μετάβαση από την "παρένθεση" στο "αφήγημα", όπως τίθεται από τον Βρετανό δημοσιογράφο Πολ Μέϊσον σε πρόσφατη συνέντευξή του: ο ΣΥΡΙΖΑ «κατοικεί» τους ανώτερους ορόφους των υπουργείων, αλλά δεν «χτύπησε» επαρκώς την ολιγαρχική εξουσία μέσα στα υπουργεία. Και αυτό είναι κάτι που έπρεπε να έχει κάνει. Εάν μείνει στην εξουσία, πρέπει να «καταλάβει» ολόκληρα τα υπουργεία και να αναγκάσει τους πάντες να υπόκεινται σε λογοδοσία. Να παύσουν να υπερασπίζονται την ολιγαρχική εξουσία στα ΜΜΕ. Να τη διαλύσουν... 

*Με τον όρο «ηθικός μαζοχισμός, ο Φρόιντ προσπαθεί να εξηγήσει την συμπεριφορά εκείνη κατά την οποία το κοινωνικό υποκείμενο αναζητεί για τον εαυτό του τη θέση του θύματος με σκοπό να δομήσει την ταυτότητά του. Στη διαδικασία αυτή, ο πόνος ανάγεται σε νομιμοποιητικό στοιχείο της ταυτότητας. Ο πόνος ερμηνεύεται, δηλαδή, για τους μαζοχιστές σαν απόδειξη της ύπαρξής τους.

Νίκος Τσαγκρής

11 Μαΐου 2016

"Να φύγει ο Τσίπρας να σωθούμε"!..


Τίποτε το θετικό για τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ: Ούτε η αξιολόγηση, ούτε η ελάφρυνση του χρέους, ούτε ο "κόφτης" αλά ελληνικά. Μόνο "να φύγει ο Τσίπρας να σωθούμε"!... 

Τα αγγλικά μου είναι επιπέδου... πλατείας Συντάγματος. Τα αγγλικά που μιλούσαν τα «καμάκια» της Αθήνας στη δεκαετία του '70, εννοώ: Do you like, μαντμαζέλ, the Greece και τα λοιπά. Παρ' όλα αυτά, για να γλιτώσω το πρετεντέρειο ψυχιατρείο, άρχισα να βλέπω ειδήσεις στο EURONEWS και στο B.B.C. Κι ό,τι πιάνει το μάτι μου και τ' αυτί μου. 

Ωστόσο, μία από τις προηγούμενες μέρες, λόγω των "πρώτη φορά καλών ειδήσεων" από το μέτωπο της διαπραγμάτευσης (ολοκλήρωση της αξιολόγησης μετά ελαφρύνσεως του χρέους κλπ. κλπ.), επέστρεψα σε δελτίο ελληνικού καναλιού. Να δώ μήπως άλλαξε το... κλίμα της ενημέρωσης. 

Το δελτίο, από τα πρώτα λεπτά, έδειξε τις προθέσεις του για την αντιμετώπιση των "πρώτη φορά καλών ειδήσεων" από το μέτωπο της διαπραγμάτευσης. "Δράμα"!.. "Τραγωδία"!.. Τίποτε το θετικό: ούτε η αξιολόγηση, ούτε η ελάφρυνση χρέους, ούτε ο "κόφτης" αλά ελληνικά (χωρίς προαπαιτούμενα μέτρα), και "τέταρτο μνημόνιο", "νέα εθνική προδοσία", "φύγετε τώρα, να έρθει ο Κυριάκος να μας σώσει"!.. 

Παρακολούθησα τη... δίκη του Τσίπρα, του Τσακαλώτου και των άλλων κομμουνιστοσυμμοριτών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - που "δεν παραδόθηκαν στον Σόϊμπλε και στο ΔΝΤ αλλά έκαναν του κεφαλιού τους"(!) - για δέκα ολόκληρα λεπτά, μέχρι που η ακροαματική διαδικασία άρχισε να μου προκαλεί ναυτία. 

Ώσπου βγήκε στο... πόντιουμ ο αρχιεισαγγελέας της δημοσιογραφικής διαστροφής. Που, ως συνήθως, με το αρρωστημένο πάθος ήρωα του Μαρκησίου ντε Σαντ, άρχισε να αγορεύει το σαδομαζοχιστικό του αντισύριζα μένος: πολιτικό αίμα και σπέρμα... 

Η συνθήκη TTIP 

Δραπέτευσα στο δελτίο του EURONEWS. Πρώτο θέμα, μια επερχόμενη καταστροφή του πλανήτη, ή κάτι τέτοιο. Και η ακριβής (μετρημένη, δηλαδή) συμβολή όλων των πολιτισμένων χωρών σ' αυτήν. Με τις ΗΠΑ πρώτες και καλύτερες ανάμεσά τους. Και την Ευρωπαϊκή Ένωση να τους κρατάει τα μπόσικα, που έλεγε και ο μακαρίτης ο πατέρας μου. 

Για να γίνω πιο σαφής, το θέμα ήταν η διαρροή 248 απορρήτων (διαβαθμισμένων) εγγράφων της περίφημης TTIP και οι θανάσιμοι κίνδυνοι που, μέσω αυτών, αποκαλύπτεται πως απειλούν τον πλανήτη και το περιβάλλον του: το κλίμα, την ασφάλεια της διατροφής μας, καθώς και μία σειρά από θεμελιώδη κεκτημένα δεκαετιών, αποτελούν αντικείμενα εμπορικών διαπραγματεύσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Γράφω "της περίφημης TΤIP" και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ιδέα πόσο "περίφημη" είναι στη χώρα μας η TΤIP, αν ο μέσος Έλληνας γνωρίζει ότι TTIP σημαίνει "Διατλαντική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων" για παράδειγμα. Κι αν αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για την πλήρη απελευθέρωση των εμπορικών σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις οδυνηρές συνέπειές που αυτή η "απελευθέρωση" θα επιφέρει στη ζωή των Ευρωπαίων. Οι οποίοι ξεσηκώνονται ήδη ενάντια στην TTIP και διαδηλώνουν. Στη Γαλλία, στην Γερμανία, στην Αυστρία. Και μάχονται, και συγκρούονται με τις αστυνομικές δυνάμεις, και καταλαμβάνουν τη θέση που τους αρμόζει - που αρμόζει στην είδηση - στα ευρωπαϊκά τηλεοπτικά κανάλια. Ενώ για τα ελληνικά κανάλια το θέμα είναι τζούφιο, δίχως αντιπολιτευτικό ενδιαφέρον, δίχως συριζαίϊκο αίμα, ανάξιο προβολής. 

 Ας το... φιλοσοφήσουμε... 

Μα, πράγματι, από μια άποψη ο επερχόμενος οικολογικός θάνατος δεν είναι είδηση για εμάς τους Έλληνες, για την πλειονότητά μας. Αφού, ενώ καταστρέφουμε συστηματικά το περιβάλλον, δηλώνουμε, στωικά, απαισιόδοξοι για το μέλλον και ταυτόχρονα αισιόδοξοι για το προσωπικό μας μέλλον, θεμελιώνοντας μια ακραία αντίφαση: πώς είναι δυνατόν να είσαι απαισιόδοξος για το μέλλον του κόσμου και, ταυτόχρονα, αισιόδοξος για το προσωπικό σου μέλλον σ' αυτόν τον κόσμο; 

Προσωπικά, δηλώνω οριστικά απαισιόδοξος. Όχι μόνο για το περιβαλλοντικό μέλλον και την... TTIP, αλλά και για το όλον... προτσές της Ιστορίας... Εξαρτάται από το πώς βιώνεις τον χρόνο, πώς τοποθετείσαι στη σχέση άνθρωπος-κόσμος: «Αυτό που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους της εποχής μας (παρατηρεί ο Kώστας Aξελός), αν υποθέσουμε ότι αποτελεί ακόμη εποχή, είναι ότι σέρνονται μισοευχαριστημένοι - μισοδυσαρεστημένοι, ούτε ευχαριστημένοι ούτε δυσαρεστημένοι, πάνω σε μια Γη που βαδίζει προς την ερήμωση». 

Πίστευα πως αυτό που ξεχώριζε τους Έλληνες ήταν η ενστικτώδης οικουμενική, ας τη χαρακτηρίσουμε, οπτική: ότι βίωναν την ύπαρξή τους περισσότερο στη σχέση «άνθρωπος-κόσμος» παρά στη σχέση «άνθρωπος-εγώ». Και ότι, δηλώνοντας την απαισιοδοξία τους για το μέλλον της χώρας, σημειώνουν την απαισιοδοξία τους για τη γενικότερη πορεία της ανθρωπότητας που περιλαμβάνει και τους ίδιους, ως μέρος της. 

Μια ακόμα αυταπάτη; Ίσως. Το σίγουρο είναι ότι μένω εκτός. Εκτός ελληνικών τηλεοπτικών δελτίων εννοώ: από την ελληνόφωνη καταστροφολογία του αντισύριζα μένους προτιμώ την αγγλόφωνη. Που είναι και... αντί TTIP.

Νίκος Τσαγκρής

4 Μαΐου 2016

Ο Ολάντ, ο Τσίπρας και οι άλλοι


Το ισχνό αφήγημα της προσέγγισης των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών με την ευρωπαϊκή Αριστερά 

 Γράφει ο

Νίκος Τσαγκρής
Τελευταία, οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες μάς πάνε, με πρώτο και καλύτερο τον Ιταλό Τζιάνι Πιτέλα. Ο τύπος, ούτως ή άλλως, δεν παίζεται, αλλά στην τελευταία του συνέντευξη (στο EuroActiv.com) υπερέβαλλε εαυτόν. Γενναιότερος όλων, προέταξε τα... σοσιαλδημοκρατικά του στήθη προκειμένου να υπερασπιστεί την χώρα μας• τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του: "οι καρχαρίες θέλουν να καταδικάσουν σε θάνατο την Ελλάδα", είπε. Αλλά δεν έμεινε εκεί, ονομάτισε τους "καρχαρίες" με ένα ασυνήθιστο, για Ευρωπαίο σοσιαλδημοκράτη, θάρρος. "Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και οι Γερμανοί είναι οι "καρχαρίες", εξήγησε. Και, κολλητά, αποκάλυψε κάτι που, πέρα από παραπολιτικές ειρωνείες, φαντάζει εξαιρετικά τολμηρό, ακόμα και για την... κόρη μας τη σοσιαλίστρια: "οι καρχαρίες θέλουν να δουν την Ελλάδα να βυθίζεται, όμως οι Σοσιαλιστές σκοπεύουν να τους εμποδίσουν", είπε χωρίς φόβο και πάθος ο φοβερός Ιταλός! Που πάει να πει ότι οι Γερμανοί και το ΔΝΤ επιχειρούσαν και πάλι τις προηγούμενες μέρες ένα πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης Τσίπρα (this is a coup), όπως εκείνο του περασμένου Ιούλη. Τι λέτε, θα τολμούσε να πει κάτι τόσο αντισυστημικό η κληρονόμος των περιτριμμάτων του ΠΑΣΟΚ, η Ελληνίδα σοσιαλίστρια κ. Γεννηματά; 

Και όμως, ο Τζιάνι Πιτέλα το τόλμησε, το είπε καθαρά: "από τη μία το ΔΝΤ, από την άλλη οι Γερμανοί καρχαρίες του είδους του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε", είπε, "προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν διαστρεβλωμένα μέσα για να ανατρέψουν μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση..." 

 Σύγκλιση ή "ξέπλυμα"; 

Χωρίς αστεία, ο Τζιάνι Πιτέλα δεν είναι κανένα τυχαίο πρόσωπο, είναι ο επικεφαλής της ευρωομάδας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατικών και, προφανώς, αυτά που λέει εκφράζουν κάτι παραπάνω απ' την προσωπική του άποψη: η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία επιθυμεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο σύγκλισης μεταξύ σοσιαλιστικών και αριστερών κομμάτων των χωρών μελών της ΕΕ, και αυτό είναι κάτι που δεν κρύβεται. Αντίθετα, η συγκεκριμένη... επιθυμία, αυτό το φλερτ των Ευρωπαίων σοσιαλιστών με την ευρωπαϊκή Αριστερά είναι πλέον δημόσιο. Και, καθώς προσωποποιείται επικοινωνιακά στην καλή επαφή του Γάλλου πρωθυπουργού Φρανσουά Ολάντ με τον Έλληνα ομόλογό του Αλέξη Τσίπρα, παίρνει διαστάσεις ενός πανευρωπαϊκού παραπολιτικού event διανθισμένου με κάθε λογής σχόλια και κουτσομπολιά. Βασικότερο και πιο ενδιαφέρον εξ αυτών, εκείνο που θέλει την αφομοιωμένη από τον συστημικό νεοφιλελευθερισμό ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία να επιχειρεί το ιδεολογικό της "ξέπλυμα" ακολουθώντας το "ελληνικό παράδειγμα" : την κομματική και κυβερνητική θεώρηση του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, "που αμφισβητεί στην πράξη την πολιτική της λιτότητας και το σύστημα που την επιβάλλει". 

Από την άλλη, υπάρχει ο πάγιος στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα για τη δημιουργία ενός αριστερού - προοδευτικού μετώπου απέναντι στις ακραίες, ακροδεξιές και νεοφιλελεύθερες φωνές, τόσο στο θέμα του συστημικού οικονομικού μοντέλου, όσο και στο θέμα του προσφυγικού ζητήματος. 

Επιτακτική ανάγκη 

Ουσιαστικά, το ισχνό αφήγημα της προσέγγισης των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών με την ευρωπαϊκή Αριστερά ξεκινά δυόμισι χρόνια πριν, από μια πρώτη καλή επαφή του Αλέξη Τσίπρα με τον Ματτέο Ρέντσι. Στην ίδια φάση, ο Μάσιμο Ντ' Αλέμα δούλευε ήδη την ιδέα μιας επιχείρησης - απαγκίστρωσης των Ευρωπαίων σοσιαλιστών από τον κυβερνητικό νεοφιλελευθερισμό στον οποίο είχαν ενσωματωθεί: "για μια σοσιαλιστική επανεκκίνηση με αιχμή τη στροφή κατά της λιτότητας" ήταν η... φοβερή ιδέα. 

Κατά τον Ντ' Αλέμα, η προσέγγιση με τον Αλέξη Τσίπρα ήταν απαραίτητη "προκειμένου να ανασυγκροτήσουμε την σοσιαλιστική οικογένεια με αριστερή πορεία πλεύσης». Το 2014 ο Ιταλός πολιτικός επισκέπτεται την Αθήνα και συναντά τον Τσίπρα: ο Ντ΄Αλέμα προσκάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ να μπει στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο Τσίπρας όμως επέστρεψε την πρόσκληση στον αποστολέα της, έγραφε τότε η διαδικτυακή Huffington. Ωστόσο, από τότε άρχισε να λειτουργεί μια σταθερή γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα στους Ευρωπαίους σοσιαλιστές και τον ΣΥΡΙΖΑ, που στερεώθηκε και διευρύνθηκε κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του Αλέξη Τσίπρα με Ολάντ και Σουλτς και Ρέντσι και Πιτέλα... Και να οι προσκλήσεις και να τα κουτσομπολιά. Και να... οι γάμοι και τ' αρραβωνιάσματα... 

Όπως και να 'χει, (ακόμα κι αν πρόκειται περί "ξεπλύματος" που λέγαμε), η προσέγγιση σοσιαλιστών - ριζοσπαστικής Αριστεράς στη σημερινή ευρωπαϊκή συγκυρία είναι απόλυτα αναγκαία, προκειμένου να διασωθεί "ό,τι δεν έχει καταφέρει ακόμα να καταστρέψει η νεοφιλελεύθερη Δεξιά", που λέει κι ο Μποαβεντούρα ντε Σόουζα Σάντος. Σ' αυτήν, ακριβώς, την προσέγγιση ποντάρει και ο Αλέξης Τσίπρας όταν εμφανίζεται αισιόδοξος για την κατάληξη της διαπραγμάτευσης δηλώνοντας ότι "η θέση της χώρας μας και οι συμμαχίες της στην Ευρώπη είναι πολύ πιο ισχυρές από κάθε άλλη φορά από τότε που ξεκίνησε η κρίση".

Νίκος Τσαγκρής